No, a jak byś to inaczej widział? W tym zalewie twórczości jak mają jurorzy wyławiać pozycje godne przeczytania, a w dalszej kolejności do nagrodzenia?

No, a jak byś to inaczej widział? W tym zalewie twórczości jak mają jurorzy wyławiać pozycje godne przeczytania, a w dalszej kolejności do nagrodzenia?

Niezupełnie się zgodzę, snobizm jest z natury fałszywy i nieszczery, niezależnie od tego jak się objawia. Jeśli ktoś skompletuje sobie całą półkę noblistów i niczego nie przeczyta, jaki w tym zysk?

Niezupełnie się zgodzę, snobizm jest z natury fałszywy i nieszczery, niezależnie od tego jak się objawia. Jeśli ktoś skompletuje sobie całą półkę noblistów i niczego nie przeczyta, jaki w tym zysk?

Snobizm to ślepe naśladownictwo w celu bycia ważnym w jakiejś grupie by imponować (definicja słownikowa).
Czy czytanie jest snobizmem?
Jeśli ktoś nie ma wyrobionego gustu (brak wzorców w rodzinie, itd) to naśladowanie preferencji czytelniczych kogoś innego nawet, jeśli nie potrafi się uzasadnić czemu się coś czyta (stąd jest to snobizm, bo 'ślepe papugowanie') jeszcze nie jest złe. Gorzej, gdy czyta się bez zrozumienia. Marnuje się wtedy czas.

Z definicji czytanie rzeczy 'niszowych' jest zaprzeczeniem snobizmu, bo niby kogo naśladujemy?
Jeśli teraz czytam książkę, której nikt nie przeczytał na LC, to to nie jest chyba snobizm?

Co innego, to INTENCJE. Czytanie dla poklasku, odfajkowania, nabicia punktów od znajomych czy błyszczenie w towarzystwie to wypaczenie sensu czytelnictwa. Jednak czasem trudno wykazać intencje w zachowaniu ludzi.
Są szkoły psychologiczne, gdzie uznaje się każde zachowanie altruistyczne jako wyrachowane, nastawione na własne korzyści. Wychowywanie dzieci, ratowanie ginących gatunków, pomoc ubogim w takich koncepcjach wywodzi się wprost z naszych egoistycznych potrzeb (chociażby bycia docenionym).
Biorąc to pod uwagę, można pod snobizm, niskie instynkty podpiąć każdą ludzką aktywność.
Nie zgadzam się z tym, ale w ludzkich zachowaniach staram się zadawać pytanie 'cui bono?' (komu to służy). To pomaga szeregować obserwowane zjawiska.

PS
Czy używanie słów z łaciny, jako wstawek, to snobizm? W świetle definicji nie, chyba że byłby jakiś target ludzi władających tym językiem, do których grona chciałbym aspirować.

Snobizm to ślepe naśladownictwo w celu bycia ważnym w jakiejś grupie by imponować (definicja słownikowa).
Czy czytanie jest snobizmem?
Jeśli ktoś nie ma wyrobionego gustu (brak wzorców w rodzinie, itd) to naśladowanie preferencji czytelniczych kogoś innego nawet, jeśli nie potrafi się uzasadnić czemu się coś czyta (stąd jest to snobizm, bo 'ślepe papugowanie') jeszcze nie...

@Carmel
Prawnicy może? Albo lekarze? Tudzież filolodzy klasyczni? :-)

Notabene też lubię łacinę (byle nie podwórkową) :-)

@Carmel
Prawnicy może? Albo lekarze? Tudzież filolodzy klasyczni? :-)

Notabene też lubię łacinę (byle nie podwórkową) :-)

"Z definicji czytanie rzeczy 'niszowych' jest zaprzeczeniem snobizmu, bo niby kogo naśladujemy?"

Hmmm to ja już się trochę pogubiłem.

To snobizm nie polega w gruncie rzeczy na tym, że ludzie nagle zachłystują się uwielbieniem właśnie do rzeczy niszowych, by zademonstrować swoją wyższość poprzez swoją lepszość, mądrzejszość czy inną odrębniejszość?

Nie jest tak, że snobi snobowali/snobują się raczej na eko-knajpy wegańskie niż plebejskiego mcdonalda, raczej na sushi niż na kebabsa, raczej na olej z pestek winogron niż swojski rzepakowy, raczej na kontemplację w klasztorze, rafting niż plebejskie wczasy nad basenem w Hurgadzie, nie mówiąc już o parawaningu we Władysławowie, raczej na bawełniane szare designerskie dresy niż na poliestrowy chłam z Zary? Raczej na dramaty Ibsena niż Dziewczę z pociągu? Raczej na Allen'a niż na Szybkich i Wściekłych?

Snobizm kojarzył mi się zawsze przede wszystkim z ostentacją, demonstracyjnym zaznaczaniem pewnych zachowań/wyborów/gustów/jakiejś tam ekstrawagancji w sensie postrzegania siebie jako członka tej lepszej/wykwintniejszej/wyjątkowej/predystynowanej do Bóg wie czego wąskiej grupy wybrańców, z pewną dozą naśladownictwa, ale jednak głównie z przeciwnaśladownictwem, podkreślaniem swojej odrębności od tłuszczy, czyli mimo wszystko swego rodzaju skrętem w niszowość właśnie :/.

"Z definicji czytanie rzeczy 'niszowych' jest zaprzeczeniem snobizmu, bo niby kogo naśladujemy?"

Hmmm to ja już się trochę pogubiłem.

To snobizm nie polega w gruncie rzeczy na tym, że ludzie nagle zachłystują się uwielbieniem właśnie do rzeczy niszowych, by zademonstrować swoją wyższość poprzez swoją lepszość, mądrzejszość czy inną odrębniejszość?

Nie jest tak, że snobi...

I właśnie, jak wszystko jest subiektywne. Hańba jest wspaniała, Angielski pacjent to pseudopoetyckie popłuczyny, Życie Pi naiwna alegoria. Nie o czas tu chodzi, a o czytelnika.

I właśnie, jak wszystko jest subiektywne. Hańba jest wspaniała, Angielski pacjent to pseudopoetyckie popłuczyny, Życie Pi naiwna alegoria. Nie o czas tu chodzi, a o czytelnika.

Zgadzam się w stu procentach - dla mnie Nagroda Bookera także jest gwarancją udanej lektury! Polecam zwłaszcza dwie pozycje: Bóg rzeczy małych [bookLink]49658|Bóg rzeczy małych [/bookLink] oraz Poczucie kresu [bookLink]134925|Poczucie kresu [/bookLink]

Zgadzam się w stu procentach - dla mnie Nagroda Bookera także jest gwarancją udanej lektury! Polecam zwłaszcza dwie pozycje: Bóg rzeczy małych [bookLink]49658|Bóg rzeczy małych [/bookLink] oraz Poczucie kresu [bookLink]134925|Poczucie kresu [/bookLink]

 [bookCover]49658|Bóg rzeczy małych[/bookCover]  [bookCover]134925|Poczucie kresu[/bookCover]

A ja uważam inaczej - dla mnie "Ścieżki północy" to arcydzieło (współcześnie też takie powstają). Argumenty można znaleźć w mojej opinii na temat powieści. Dodam, że nie szafuję gwiazdkami przy ocenianiu przeczytanych książek.
Poza tym nie porównywałabym "Ścieżek..." z "Panem Tadeuszem", bo to zupełnie inny gatunek, w dodatku pisany wierszem.

A ja uważam inaczej - dla mnie "Ścieżki północy" to arcydzieło (współcześnie też takie powstają). Argumenty można znaleźć w mojej opinii na temat powieści. Dodam, że nie szafuję gwiazdkami przy ocenianiu przeczytanych książek.
Poza tym nie porównywałabym "Ścieżek..." z "Panem Tadeuszem", bo to zupełnie inny gatunek, w dodatku pisany wierszem.

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Krytycy oceniają pozytywnie co im się spodoba. Nie polubienie książki, nie oznacza, że jest się nieinteligentnym. Tak samo jak docenienie gustu krytyków i talentu, lub beztalencia autora nie świadczy o intelekcie

Krytycy oceniają pozytywnie co im się spodoba. Nie polubienie książki, nie oznacza, że jest się nieinteligentnym. Tak samo jak docenienie gustu krytyków i talentu, lub beztalencia autora nie świadczy o intelekcie

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Ja do "Ścieżek Północy" podchodziłem bardzo, bardzo sceptycznie, właśnie z uwagi na te wszędobylskie zachwyty i piania. Przeczytałem powieść i wg mnie książka to faktycznie literatura najwyższych lotów, chociaż w dalszym ciągu nie podoba mi się ta medialna otoczka wokół utworu - w tej kwestii jestem dość konserwatywny i wychodzę z założenia (które niestety coraz bardziej się dezaktualizuje), że dobra powieść powinna bronić się sama. Tzw. "blurby" to wg mnie prawdziwa skaza i przekleństwo współczesnych pozycji literackich - banalne slogany, które zawsze sprowadzają się do tego samego, czyli wyrażenia zachwytu niezależnie od jakości lektury.

Ja do "Ścieżek Północy" podchodziłem bardzo, bardzo sceptycznie, właśnie z uwagi na te wszędobylskie zachwyty i piania. Przeczytałem powieść i wg mnie książka to faktycznie literatura najwyższych lotów, chociaż w dalszym ciągu nie podoba mi się ta medialna otoczka wokół utworu - w tej kwestii jestem dość konserwatywny i wychodzę z założenia (które niestety coraz bardziej...

Opinia jest z definicji subiektywnym zdaniem. To, co mi się podoba może być biegunowo odmiennie oceniona przez kogokolwiek. Ale jeżeli zbyt często używa się kwantyfikatorów z najwyższej półki, to brakuje z czasem skali. Jedna z opinii na LC o "Ścieżkach Północy" zawiera stwierdzenie "dałbym jedenaście". Tylko, że to oznacza, iż przy skali 10-punktowej dokonał przesadnie zawyżonych wcześniejszych ocen. Nie ważne co i za ile oceniamy - to tylko opinie, ale właśnie mechanizm przeceniania książek prowadzić może do braku skali z czasem.
W mojej opinii o książce Flanagana porównałem ją z najlepszymi dla mnie książkami o podobnej tematyce i wyszło mi to, co wyszło.
Może ktoś oceniać "50 twarzy Greya" na 10, nic mi do tego, ale warto się trzymać własnych skal ocen.
Porównania z "Panem Tadeuszem" dokonałem w warstwie warsztatowej. Uważam, że napisanie poematu 13-zgłoskowcem to kunszt.

Opinia jest z definicji subiektywnym zdaniem. To, co mi się podoba może być biegunowo odmiennie oceniona przez kogokolwiek. Ale jeżeli zbyt często używa się kwantyfikatorów z najwyższej półki, to brakuje z czasem skali. Jedna z opinii na LC o "Ścieżkach Północy" zawiera stwierdzenie "dałbym jedenaście". Tylko, że to oznacza, iż przy skali 10-punktowej dokonał przesadnie...

Ale warsztat to nie wszystko. "Pan Tadeusz" jest niezbyt porywającą historią o lokalnym zasięgu, zrozumiałą w wąskim gronie czytelników.

Co do entuzjastycznego opiniodawcy - czasami, nawet przy ostrożnym gospodarowaniu gwiazdkami, zdarzy się coś co człowieka oczaruje jeszcze bardziej. Potraktowałabym jednak te 11 gwiazdek jako wyraz zachwytu.

Natomiast ogłaszanie książki arcydziełem jeszcze przed publikacją, przed próbą czasu, przed próbą czytelnika, jest godne pożałowania. Powoduje tylko tyle, że bardziej doświadczony czytelnik trzyma się z daleka od takich tytułów. Sama tak robię i stąd "Ścieżek północy" nie przeczytałam.

Na marginesie, podpowiedź przy 10 gwiazdkach, ze oznaczają one arcydzieło, niejednokrotnie wprowadza mnie w konsternację. Nie wydaje mi się, że jakąkolwiek przeczytaną książkę nazwałabym arcy-dziełem, ale zachwyt wyrazić jakoś muszę.

Ale warsztat to nie wszystko. "Pan Tadeusz" jest niezbyt porywającą historią o lokalnym zasięgu, zrozumiałą w wąskim gronie czytelników.

Co do entuzjastycznego opiniodawcy - czasami, nawet przy ostrożnym gospodarowaniu gwiazdkami, zdarzy się coś co człowieka oczaruje jeszcze bardziej. Potraktowałabym jednak te 11 gwiazdek jako wyraz zachwytu.

Natomiast ogłaszanie książki...

@Zuba
No właśnie to sprawa gustu. Mi łatwiej przychodzi rozwiązać równanie różniczkowe niż napisać, coś takiego:

"Nieznacznie z wilgotnego wykradał się mroku
Świt bez rumieńca, wiodąc dzień bez światła w oku."

A już nie jestem w stanie wyobrazić sobie całego długiego poematu o równej liczbie sylab! To, że nie mam zdolności w tym kierunku sprawia, że mam duży szacunek do piszących wierszem tak długie utwory.
Dyskusja o metodologii oceniania pracy i wkładu do oceny walorów treściowych oraz formy, to niekończąca się debata. Każdy ma swoje zdanie. Dla mnie od strony formy Mickiewicz bije Flanagana na głowę.

Treść, nawet niszowa, jak zajazd na wsi w 1812 roku gdzieś na wschodzie, to nie argument za wykluczeniem z potencjalnego grona arcydzieł. Przecież o wybitności dzieła nie świadczy tylko liczba czytelników i przesłanie uniwersalne.
Stawiam zakład, że za 100 lat Flanagan będzie mniej znany w Europie niż Mickiewicz.

Co do punktowania, to właśnie chodzi mi o to, by każdy był spójny z własnym systemem ocen. Dałem "Ścieżkom Północy" 7 bo, czytając porównywałem ją z moimi '10-tkami' o podobnej tematyce ("Anna Karenina", 'Doktor Żywago" i "Król szczurów"). Taką metodę uważam za dobrą, jeśli nasze oceny aktualne i te sprzed kilku lat miałby nam coś mówić o relacjach między własnymi ocenami.
Jeśli ktoś daje 11, to jego skala jest otwarta i nienormowalna, a przecież następna powieść Flanagana może być jeszcze lepsza (w jego ocenie)! Skoro, więc na LC skala jest zamknięta, otwarty system z automatu przekreśla sens punktacji. Być może inne książki zbytnio przeszacował lub oceniał Flanagana bez relacji z innymi.

Ogólnie nie jestem wielkim fanem punktacji, jest to dla mnie z reguły jakiś ułomny wskaźnik wzajemnych relacji prac przeczytanych (tych które można porównać, bo 8 dla książki z ewolucji gwiazd to dla mnie co innego jak 8 dla powieści). Generalnie nie staram się przywiązywać zbytniej wagi do gwiazdek (tych na LC).

@Zuba
No właśnie to sprawa gustu. Mi łatwiej przychodzi rozwiązać równanie różniczkowe niż napisać, coś takiego:

"Nieznacznie z wilgotnego wykradał się mroku
Świt bez rumieńca, wiodąc dzień bez światła w oku."

A już nie jestem w stanie wyobrazić sobie całego długiego poematu o równej liczbie sylab! To, że nie mam zdolności w tym kierunku sprawia, że mam duży szacunek do...