Hańba

"Myślę, że nikt z nas nie jest gotów na śmierć, jeśli nie ma go kto odprowadzić."

Coetzee zaprowadził nas w rejony ciemne, duszne, stawiając na drodze czytelnika bohaterów, których nie sposób jednoznacznie ocenić i dogłębnie poznać. Ta książka jest jak uchylona furtka, jak pewnego rodzaju pretekst do dyskusji, lecz sama w sobie tę dyskusję zdaje się ucinać, pozostawiając czytelnika w stanie jednej wielkiej niewiadomej. Coetzee nie daje odpowiedzi, za to konfrontuje nas z milionem pytań o najważniejsze sfery naszego życia. Dotyka kwestii moralności, pokazując jak różnie można ową moralność rozumieć. W ogóle, w "Hańbie", każde pojęcie figuruje w wielu opcjach, przez co faktycznie po lekturze można czuć się zagubionym, niepewnym. Coetzee nie poddaje do końca ocenie działań naszych bohaterów, to czytelnik sam ma się nad nimi pochylić i wedle własnej skali ocenić słuszność pewnych wyborów. I uwierzcie, jakkolwiek na początku lektury może wydawać się to łatwe, im dalej w las, tym owa ocena wydaje się coraz trudniejsza do sformułowania. Już nic nie jest takie jednoznaczne.

Ta książka z pewnością należy do wartościowych dzieł, skłania do refleksji i tego odmówić jej nie można. Przechodząc do bardziej "subiektywnej" oceny - kompletnie nie potrafiłam odnaleźć się w tej opowieści, znaleźć punktu zaczepienia, czegoś, co będzie przytrzymywało mnie dłużej przy lekturze. Ani nie polubiłam i do końca nie zrozumiałam samych bohaterów, ani nie odnalazłam w tej historii czegoś wyjątkowego co pozwoliłoby mi na dłużej ją zapamiętać. Wątek dotyczący raczej smutnego losu psów na farmie, pomijam, bowiem to nie jest coś, z czego chciałabym tę lekturę pamiętać.
Prawdę mówiąc odrobinę się zawiodłam, ponieważ liczyłam na nieco bardziej pogłębioną historię, na coś co przykuje moją uwagę. Za mało tu emocji. Ton bardzo suchy, jednostajny - trochę mnie ta pozycja umęczyła i znudziła. Tak jak już powiedziałam, nie próbuję odebrać całej tej "wielkości" jakiej się tej pozycji przypisuje (bo i nawet by mi się to nie udało), ale nie byłabym sobą gdybym szczerze nie powiedziała o swoich osobistych odczuciach. "Nie moja" historia.

"Myślę, że nikt z nas nie jest gotów na śmierć, jeśli nie ma go kto odprowadzić."

Coetzee zaprowadził nas w rejony ciemne, duszne, stawiając na drodze czytelnika bohaterów, których nie sposób jednoznacznie ocenić i dogłębnie poznać. Ta książka jest jak uchylona furtka, jak pewnego rodzaju pretekst do dyskusji, lecz sama w sobie tę dyskusję zdaje się ucinać, pozostawiając...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Specyficzna. Czyta się trochę trudniej, gdy nie można polubić głównego bohatera. Poruszone są ciężkie tematy (gwałt, ciąza).

Specyficzna. Czyta się trochę trudniej, gdy nie można polubić głównego bohatera. Poruszone są ciężkie tematy (gwałt, ciąza).

Pokaż mimo to

Czytając Coetzeego, ma się wrażenie jakiejś dziwnej bliskości. Może to kwestia stylu, który pozornie prosty, bez zbędnych ozdobników i epitetów, skrywa w sobie spory ładunek emocjonalny czy też po prostu prawdę. Może to być także kwestia podobieństwa do innych sławnych pisarzy, jak choćby Marquez, którzy wybrzmiewają gdzieniegdzie. Wszakże Coetzee napisał kiedyś w jednym z tekstów („Homage”): „Najgłębsza lekcja, jakiej uczysz się od innych pisarzy, to, jak sądzę, kwestia rytmu, (…) styl, postawa wobec świata, która wsiąkając, staje się częścią osobowości, częścią ja, ostatecznie od ja nierozróżnialną".

Czytając Coetzeego, ma się wrażenie jakiejś dziwnej bliskości. Może to kwestia stylu, który pozornie prosty, bez zbędnych ozdobników i epitetów, skrywa w sobie spory ładunek emocjonalny czy też po prostu prawdę. Może to być także kwestia podobieństwa do innych sławnych pisarzy, jak choćby Marquez, którzy wybrzmiewają gdzieniegdzie. Wszakże Coetzee napisał kiedyś w jednym z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo specyficzna i niełatwa powieść. Trzeba troszkę się wysilić żeby dostrzec co autor miał na myśli. Sama tak naprawdę nie jestem pewna, czy dobrze ją zrozumiałam... trudne relacje, wieje chłodem, szokujące decyzje... ma się wrażenie, że bohaterzy świadomie ciągną się na samo dno...

Bardzo specyficzna i niełatwa powieść. Trzeba troszkę się wysilić żeby dostrzec co autor miał na myśli. Sama tak naprawdę nie jestem pewna, czy dobrze ją zrozumiałam... trudne relacje, wieje chłodem, szokujące decyzje... ma się wrażenie, że bohaterzy świadomie ciągną się na samo dno...

Pokaż mimo to

Wstrząsająca, miejscami brutalna i szokująca. Doskonała literatura.

Wstrząsająca, miejscami brutalna i szokująca. Doskonała literatura.

Pokaż mimo to

Dla mnie była to książka wstrząsająca, niezrozumiałe wybory, nieprzewidywalne postępowanie prowadzące do utraty godności, poszukiwanie pozornej wolności i dążenie do prawa wyboru, a wybór okazuje się najgorszy z możliwych. Życie ludzkie jest pełne nieprzewidywalnych zdarzeń, a każde potrafi wywrócić je do góry nogami. Do tego wszystkiego nietolerancja, uprzedzenia rasowe. Warto przeczytać.

Dla mnie była to książka wstrząsająca, niezrozumiałe wybory, nieprzewidywalne postępowanie prowadzące do utraty godności, poszukiwanie pozornej wolności i dążenie do prawa wyboru, a wybór okazuje się najgorszy z możliwych. Życie ludzkie jest pełne nieprzewidywalnych zdarzeń, a każde potrafi wywrócić je do góry nogami. Do tego wszystkiego nietolerancja, uprzedzenia rasowe....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo duszno

Bardzo duszno

Pokaż mimo to

Uważam, że jest warta przeczytania. Jeżeli ktoś poświęci chwilę refleksji może znaleźć w niej wytłumaczenie dla wielu niezrozumiałych ludzkich zachowań - wytłumaczenie w poczuciu wstydu i hańby.

Uważam, że jest warta przeczytania. Jeżeli ktoś poświęci chwilę refleksji może znaleźć w niej wytłumaczenie dla wielu niezrozumiałych ludzkich zachowań - wytłumaczenie w poczuciu wstydu i hańby.

Pokaż mimo to

"Hańba" jest powieścią tak wielowymiarową, że każdy czytelnik interpretuje ją inaczej ( co widać w opiniach poniżej) i chyba właśnie dlatego jest tak dobra i warta każdej nagrody jaką otrzymała. DLA mnie to powieść o przemijaniu, bo chyba każdy z nas w pewnym wieku zauważa, że powoli staje się niewidzialny dla innych..przestajemy być atrakcyjni dla młodszych, a przecież mimo, że ciało się starzeje to mamy wrażenie, że nadal nasz umysł,uczucia są młode. Nasze dzieci dorastają, przestajemy być dla nich autorytetem, same wybierają drogę jaką chcą iść.. Coetzee nie kończy swej książki w sposób satysfakcjonujący czytelnika, my sami musimy sobie dopowiedzieć co dalej z Davidem jego córką. W Tle jest jeszcze RPA z jej trudną historią, czy wszystko co spotyka na farmie Davida i Lucy to kara za setki lat wykorzystywania czarnoskórych? Cóż można więcej napisać-rewelacyjna powieść do tego świetnie napisana, polecam!

"Hańba" jest powieścią tak wielowymiarową, że każdy czytelnik interpretuje ją inaczej ( co widać w opiniach poniżej) i chyba właśnie dlatego jest tak dobra i warta każdej nagrody jaką otrzymała. DLA mnie to powieść o przemijaniu, bo chyba każdy z nas w pewnym wieku zauważa, że powoli staje się niewidzialny dla innych..przestajemy być atrakcyjni dla młodszych, a przecież...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To najbardziej znienawidzona przeze mnie książka, którą (o ironio!) przeczytalam już 2 razy.

Mój odbiór przez lata nie zmienił się ani trochę. Nadal nie cierpię każdej postaci z osobna: obleśnego, zakochanego sobie Davida, niezrozumiale upartej Lucy, bezwolnej, przypominającej przezroczystą meduzę unoszoną z prądem morza Melanie...
Wydaje mi się, że rozumiem, co chciał przekazać autor (swoją drogą warsztat - ciasteczko), ale jest to dla mnie totalnie niestrawne. Motywacje bohaterów są dla mnie wystrzelone w kosmos i nie potrafię empatyzować z kimkolwiek.

Jeśli ktoś jest zainteresowany pełnym wachlarzem negatywnych emocji takich jak: obrzydzenie, oburzenie, poczucie niesprawiedliwości, zwątpienie, irytacja lub złość, to polecam, bo we mnie gotowało się prawie od pierwszych stron do samego końca.

To najbardziej znienawidzona przeze mnie książka, którą (o ironio!) przeczytalam już 2 razy.

Mój odbiór przez lata nie zmienił się ani trochę. Nadal nie cierpię każdej postaci z osobna: obleśnego, zakochanego sobie Davida, niezrozumiale upartej Lucy, bezwolnej, przypominającej przezroczystą meduzę unoszoną z prądem morza Melanie...
Wydaje mi się, że rozumiem, co chciał...

więcej

mniej

Pokaż mimo to