Nie zgadzam się. Trzeba wziąć pod uwagę to, że różni ludzie różnie znoszą takie sytuacje. Katniss, mimo że cierpiała, jakoś potrafiła pójść do przodu po tym traumatycznym wydarzeniu. Jej matka wpadła w depresję, a to nie wygląda tak, że ktoś jest smutny i nic nie robi ze swoim życiem "bo tak". To choroba, z której bardzo ciężko wybrnąć.
Ja też nie przepadałam za tą kobietą i było mi żal Katniss, że na domiar złego musi się jeszcze nią zajmować, ale nie można o to winić matki. Bo przecież osoby chorej na raka i nie mającej sił na to, by podnieść się z łóżka nie nazwalibyśmy złym rodzicem, tak samo osobę chorą na depresję określać takimi słowami jest bardzo nie fair.

Nie zgadzam się. Trzeba wziąć pod uwagę to, że różni ludzie różnie znoszą takie sytuacje. Katniss, mimo że cierpiała, jakoś potrafiła pójść do przodu po tym traumatycznym wydarzeniu. Jej matka wpadła w depresję, a to nie wygląda tak, że ktoś jest smutny i nic nie robi ze swoim życiem "bo tak". To choroba, z której bardzo ciężko wybrnąć.
Ja też nie przepadałam za tą kobietą...

Z resztą już w części drugiej czy trzeciej cyklu "Igrzyska śmierci" matka Katniss i Prim zaczyn zachowywac się normalnie- leczy ludzi w potrzebie, prowadzi dom (część druga) czy pracuje jak inni w "Kosogłosie". Bierze też udział w opatrywaniu rannych w starciu dystryktów z Kapitolem. Wychodzi wiec na to, ze to depresja spowodowala, że kobietę przerosla rzeczywistość- zbyt trudna, by znosić ją samej (wcześniej motywowała ja miłość i wsparcie męża). W końcu przecież nie przez nią Katniss znalazła się na arenie.

Z resztą już w części drugiej czy trzeciej cyklu "Igrzyska śmierci" matka Katniss i Prim zaczyn zachowywac się normalnie- leczy ludzi w potrzebie, prowadzi dom (część druga) czy pracuje jak inni w "Kosogłosie". Bierze też udział w opatrywaniu rannych w starciu dystryktów z Kapitolem. Wychodzi wiec na to, ze to depresja spowodowala, że kobietę przerosla rzeczywistość- zbyt...

A moim zdaniem właśnie to, że potem zachowywała się normalnie świadczy o tym, że to nie była depresja-choroba (bo ta jest w zasadzie niezależna od warunków zewnętrznych), tylko typowa słabość charakteru typu - póki był chłop, to sobie kwitłam, a teraz położę się do łóżka i będę tak leżeć, niech inni się martwią za mnie. Potem było lepiej, to wstała i zaczęła się bawić z lekarkę.
Jestem matką dwójki dzieci i nie wyobrażam sobie rzeczywistości tak trudnej, żeby zmusiła mnie do kompletnej obojętności na ich los.

A moim zdaniem właśnie to, że potem zachowywała się normalnie świadczy o tym, że to nie była depresja-choroba (bo ta jest w zasadzie niezależna od warunków zewnętrznych), tylko typowa słabość charakteru typu - póki był chłop, to sobie kwitłam, a teraz położę się do łóżka i będę tak leżeć, niech inni się martwią za mnie. Potem było lepiej, to wstała i zaczęła się bawić z...

Przeczytaj, proszę, komentarz 7 wypowiedzi wyżej :-) Z komentarzami.
Pozdrawiam :-)

Przeczytaj, proszę, komentarz 7 wypowiedzi wyżej :-) Z komentarzami.
Pozdrawiam :-)

Coś mi umknęło 😃

Coś mi umknęło 😃

Głupia i bezwolna, pozbyła się córki (co córce może wyszło na dobre), ale gdzie jej do naprawdę toksycznych matek!

Głupia i bezwolna, pozbyła się córki (co córce może wyszło na dobre), ale gdzie jej do naprawdę toksycznych matek!

No na pewno nie można jej uznać za najgorszą z najgorszych, ale z drugiej strony przez prawie dziewięć lat dawać dziecku do zrozumienia, że jest niechciane, kompletnie niekochane i najlepiej żeby się nigdy nie urodziło, bo tylko przypomina doznaną hańbę...

No na pewno nie można jej uznać za najgorszą z najgorszych, ale z drugiej strony przez prawie dziewięć lat dawać dziecku do zrozumienia, że jest niechciane, kompletnie niekochane i najlepiej żeby się nigdy nie urodziło, bo tylko przypomina doznaną hańbę...