Miałem kiedyś kota, kota dachowego
Kot ten się przyplątał nikt nie wie dlaczego,
Mały taki, chudy brak z niego pożytku.

Wleciał on przez okno z wielkim apetytem
Zjadł wszystko z lodówki, nawet pożarł chrupki
morał z tego taki włóż kota do paki i zmień na szczupaki.

Miałem kiedyś kota, kota dachowego
Kot ten się przyplątał nikt nie wie dlaczego,
Mały taki, chudy brak z niego pożytku.

Wleciał on przez okno z wielkim apetytem
Zjadł wszystko z lodówki, nawet pożarł chrupki
morał z tego taki włóż kota do paki i zmień na szczupaki.

Czy koty muszą udomawiać sobie człowieka? Samo to, że człowiek decyduje się na posiadanie zwierzęcia, które nie będzie mu bezwzględnie posłuszne, będzie miało swój charakter i zawsze podążało swoimi ścieżkami, świadczy o tym, że już jest udomowiony. Trzeba się tylko z nim trochę dotrzeć.
Kiedy coś nabroimy, musimy spojrzeć na człowieka swoimi wielkimi oczami i zamrugać ze zrozumieniem. Jeśli to nie pomoże, to trzeba zacząć mruczeć i się łasić. Zwykle to działa, ponieważ w ten sposób najłatwiej można rozczulić człowiecze serce.
Czasami człowieka trzeba pogryźć albo podrapać, żeby pamiętał, że ma w domu kota. Czasami trzeba zrzucić doniczkę albo zjeść mięso przygotowane na obiad. Człowiek pokrzyczy i mu przejdzie. Pamiętajmy o mruczeniu.
Kiedy pracuje wejdźmy mu na klawiaturę i domagajmy się uwagi. Kiedy je, trzeba wpatrywać się w niego i łapką chwytać rękę, żeby poczęstował. Czasami powinniśmy poczęstować się sami. Kiedy wychodzi i ma na sobie czarne ubranie, to należy wpakować się mu na kolana i domagać pieszczot. Trzeba być natarczywym, gdy nie ma czasu, a gdy nas szuka, to schować się w najciemniejszym kącie, bo to fajna zabawa tak patrzeć jak nas szuka i martwi się, czy przypadkiem nie jesteśmy w tej pralce, którą dopiero co włączył. Taka już nasza kocia natura.
To nie znaczy, że my naszego człowieka nie kochamy. Po prostu nie zawsze chce nam się okazywać tą miłość. To właśnie dlatego ludzie, którzy nie rozumieją, że nie jesteśmy psami, nigdy nas nie polubią. Jednak kiedy nasz człowiek przychodzi do domu przybiegamy z podniesionym ogonem, żeby go przywitać i chodzimy między nogami, dopóki nas nie pogłaszcze. Kiedy śpi, śpimy koło niego, a kiedy nie ma miejsca na łóżku, to śpimy obok, na podłodze. Kiedy jest chory, leżymy z nim w łóżku cały dzień. Czasami bez powodu przychodzimy się przytulić albo po prostu posiedzieć obok. Serce człowieka należy już do nas.

Czy koty muszą udomawiać sobie człowieka? Samo to, że człowiek decyduje się na posiadanie zwierzęcia, które nie będzie mu bezwzględnie posłuszne, będzie miało swój charakter i zawsze podążało swoimi ścieżkami, świadczy o tym, że już jest udomowiony. Trzeba się tylko z nim trochę dotrzeć.
Kiedy coś nabroimy, musimy spojrzeć na człowieka swoimi wielkimi oczami i zamrugać ze...

Jak koty udomawiają człowieka? Szybko i brutalnie!
Najpierw wybierają ofiarę. Kot pierwszy bezczelnie wlazł do transportera, gdy przyszliśmy wziąć jakiegoś malucha. Kot drugi urządził koncert po krzakiem i wzruszył nas swoim zabiedzonym wyglądem. Miał zostać na chwilę, póki nie znajdziemy mu domu, a siedzi u nas już ósmy rok. Kot trzeci wlazł mojemu mężowi na kolana, gdy odwiedziliśmy znajomych, którzy akurat mieli małe kotki. Nie chciał zejść, albo ktoś go nie chciał puścić… W każdym razie ofiarami jesteśmy idealnymi.
Następnie te włochate potwory stosują tanie chwyty, które oczywiście mają 100% skuteczność. Przede wszystkim pozwalają nam uwierzyć, że nas bardzo kochają oraz że jesteśmy całym ich światem. Trochę się przytulą, ułożą na kolanach i zaczną mruczeć. Wtedy ofiara wmawia sobie, że tworzy się jakaś magiczna więź między nią a kotem. Tak… Ta więź ma nazwę. Konkretnie syndrom sztokholmski.
Kiedy człowiek słabego charakteru jest już omotany, wyłazi prawdziwa kocia osobowość. Zaczyna się niewinnie, ale tak rozwija się każda manipulacja. I zanim się człowiek obejrzy kot śpi na poduszce, wybrzydza przy jedzeniu, zafunduje w niedzielę pobudkę o 5 rano, podrapie fotel, zrzuci z parapetu wszystkie kwiatki, zasierści małą czarną i garnitur w szafie (mimo pokrowców!) oraz stłucze coś co jest drogie/pamiątkowe/przechowywane w rodzinie od czterech pokoleń.
Człowiek, istota uparta, nie przyzna się, że kot już dawno wlazł mu na głowę, więc szuka podobnych nieszczęśników, by w nowej grupie wsparcia dzielić się nieskutecznymi radami, jak okiełznać kocie bestie.
Ostatni etap następuje wtedy, gdy kot już wie, że jesteśmy jego. Pozycja kota domu należy do niego dożywotnio, więc można zafundować swoim ludzkim ofiarom odrobinę rozrywki. W kocich poradnikach jednymi z popularniejszych pozycji są: przygoda z „kłaczkiem” na górnej szafce w kuchni oraz kradzież rozmrażającej się ryby i ukrycie jej w bucie kolegi, który wpadł na kawę.
I ja głupia kocham te małe potwory mimo wszystko!

Jak koty udomawiają człowieka? Szybko i brutalnie!
Najpierw wybierają ofiarę. Kot pierwszy bezczelnie wlazł do transportera, gdy przyszliśmy wziąć jakiegoś malucha. Kot drugi urządził koncert po krzakiem i wzruszył nas swoim zabiedzonym wyglądem. Miał zostać na chwilę, póki nie znajdziemy mu domu, a siedzi u nas już ósmy rok. Kot trzeci wlazł mojemu mężowi na kolana, gdy...

Zamiauczałem cichutko, ale to wystarczyło, by ona już przybiegła.
-Mruczku, kochanie, już daję ci jedzonko.- zapewniała mnie, w pośpiechu otwierając puszkę z moim ulubionym przysmakiem. Raz na jakiś czas nie daję się przebłagać i hałasuję najgłośniej, jak tylko potrafię. Chociaż jest dla mnie dobra, to jednak musi czuć do mnie respekt i wiedzieć, że mnie nie przekupi. Ostatnio akurat przytrafiła mi się jedna z bezsennych nocy. Przez godzinę przewracałem się z boku na bok, lecz nic nie pomagało. Ona tymczasem słodko pochrapywała w swoim cieplutkim łóżku. Nudziło mi się i potrzebowałem towarzystwa, więc ją obudziłem. Usiadłem obok jej głowy i zacząłem wydawać z siebie najżałośniejsze kocie dźwięki. Miauczałem nad jej zaspaną twarzą, a ona, jak na kochającą panią przystało, próbowała jakoś mi dogodzić. Przykryła mnie kołdrą, później dała jeść, a kiedy wszystko zawiodło, po prostu błagała mnie, żebym przestał. Nie jest głupia, wie, że rozumiem co do mnie mówi, ale tak jakoś przyjemnie mi się miauczało, że nie chciałem przestać. Skończyłem swój koncert dopiero, gdy rozpłakała się mówiąc, że musi wstać o szóstej do pracy. Zegarek wskazywał pierwszą, więc podarowałem jej te pięć godzin chociażby za to, że nigdy nie krzyczy, kiedy drapię jej ulubioną sofę.
Kiedy mnie przygarnęła, w domu był jeszcze jeden kocur. Puszek nauczył mnie wszystkiego o manipulacji. Jego rady codziennie wcielam w życie. Muszę przyznać, że są niezawodne. Ludzie zawsze robią to, czego chcę.
Kiedyś uciekłem przez okno, kiedy ona nieuważnie zapomniała je zamknąć. Na ulicy spędziłem dwa trudne dni i noce. Byłem głodny, a jako typowy kot domowy, nie potrafiłem niczego upolować. Po dwóch dobach wróciłem do wyraźnie zmartwionej pani. Ta od razu mnie wyściskała, zapewniała, jak bardzo za mną tęskniła, a następnie dobrze nakarmiła wiedząc, że na pewno konam z głodu.
Chociaż gardzę ludźmi, to jednak życie z nimi jest o wiele łatwiejsze. Muszę ich znosić, ale to niewielka cena za tak luksusowe życie.

Zamiauczałem cichutko, ale to wystarczyło, by ona już przybiegła.
-Mruczku, kochanie, już daję ci jedzonko.- zapewniała mnie, w pośpiechu otwierając puszkę z moim ulubionym przysmakiem. Raz na jakiś czas nie daję się przebłagać i hałasuję najgłośniej, jak tylko potrafię. Chociaż jest dla mnie dobra, to jednak musi czuć do mnie respekt i wiedzieć, że mnie nie przekupi....

Mój właściciel stanął w drzwiach i spojrzał na mnie morderczym wzrokiem , czy on po prostu nadal nie rozumie, że nie lubię przezroczystego żwirku do mojej kuwety... Tak, to właśnie przez to, że wypełnienie mojej "łaźni" rozniosłem po całym mieszkaniu (włączając w to pobrudzenie nowej sofy) straciłem kolejnego właściciela, to już piąty w tym roku... Ale wcale nie jest mi smutno, gdyż jego dzieciak prawie nie dawał mi spokoju .Państwo Collinsowie, to byli ludzie... Takich naiwnych w czasie swojego kociego żywota nie widziałem ! Tak się mną zachwycali, że zapomnieli kto rządzi w ich własnym domu, specjalnie skakałem po parapetach i zbijałem doniczki, aby popatrzeć jak ta biedna kobieta krzyczy na swojego męża, że kiedyś jego kwiaty przygniotą jej kota. Pani Collins miała na moim punkcie totalnego bzika, bała się, że od chodzenia po chropowatych kaflach w kuchni będę sobie ranił łapki więc wyłożyła całe podłoże fioletowym dywanem, w który cały czas wgniatały się resztki jedzenia... Jednak to nie wszystko, kanapa w domu Collinsów była dosyć wysoka, (nie jakoś szczególnie, jednak muszę się przyznać, że nie jestem wielce wysportowany) i czasem po zjedzeniu większej porcji trudno było mi się na nią wdrapać, widząc to moja właścicielka wpadała w panikę więc przy najbliższej okazji wymieniła sofę na niższą ze specjalnymi zagłówkami abym mógł po nich skakać. Następnie popadła w szał zakupów, kupując nowe sprzęty począwszy na zmywarce (by mieć więcej czasu dla mnie),kończąc na odkurzaczu (poprzedni był głośny i mógł mnie płoszyć) i niestety na zakupach się skończyło, gdyż utyła, a ponieważ wydawała więcej na jedzenie to zbankrutowała, a jej mąż ją porzucił, więc musiała mnie oddać sąsiadom, którzy mieli alergię na moją sierść... I jak tu twierdzić, że życie kota nie jest męczące ? Chociaż w sumie to nudziło mnie już ciągłe brudzenie tych samych ścian...

Mój właściciel stanął w drzwiach i spojrzał na mnie morderczym wzrokiem , czy on po prostu nadal nie rozumie, że nie lubię przezroczystego żwirku do mojej kuwety... Tak, to właśnie przez to, że wypełnienie mojej "łaźni" rozniosłem po całym mieszkaniu (włączając w to pobrudzenie nowej sofy) straciłem kolejnego właściciela, to już piąty w tym roku... Ale wcale nie jest mi...

Myślisz, że to Iluminaci są wszędzie? Że władają internetem? BZDURA. Tysiące ludzi... miliony ludzi zasiadają codziennie przed swoimi komputerami, by popatrzeć na zdjęcia małych sierściuchów. Przyjaciółka ostatnio pokazała mi kawałek serialu. Główni bohaterowie chcą otworzyć szafę. Drzwi się otwierają. Dean zaczyna krzyczeć. Z szafy wyskakuje... kotek. Mogę się założyć, że gdyby wyszła z tamtąd hiszpańska inkwizycja, nie pokazałaby mi go. To ten mały kłębek sierści spowodował impuls w jej mózgu, by podzieliła się linkiem z kimś innym. Jak one to robią? Jak manipulują ludźmi, żeby spełniali kocie zachcianki? Siła sugestii. Od lat wmawiasz sobie, że jesteś najwyższą formą ewolucji i musisz pomagać braciom mniejszym. A czworonożne spryciarze postanowiły nie wyprowadzać cię z błędu i wykorzystać twoją naiwność. Łaszą się, przymilają. A ty jeszcze im pomagasz wstawiając ich zdjęcia do sieci. Koty to drapieżniki, nie zapominaj o tym. Karmisz potencjalnych łowców. Usypiają twoją czujność a potem haps... i musisz kupować nowe firanki. Na koniec krótki test. Co widzisz?
=^._.^=
Ja widzę dwie kropki i dziewięć kresek. Czuwaj, wróg nie śpi!

Myślisz, że to Iluminaci są wszędzie? Że władają internetem? BZDURA. Tysiące ludzi... miliony ludzi zasiadają codziennie przed swoimi komputerami, by popatrzeć na zdjęcia małych sierściuchów. Przyjaciółka ostatnio pokazała mi kawałek serialu. Główni bohaterowie chcą otworzyć szafę. Drzwi się otwierają. Dean zaczyna krzyczeć. Z szafy wyskakuje... kotek. Mogę się założyć, że...

Jak udomowić człowieka? Ach, to proste – wystarczy być kotem! Zaraz się zacznie wzdychanie, jaki to jestem słodki, jaki kochany, a ja będę sobie tylko leżał i jadł. Tak, to daje mi pełną kontrolę nad ludźmi. Trzeba pamiętać, aby się z nimi nie zaprzyjaźniać, precz z przyjaźnią kocio-ludzką, to dla słabiaków! Ludzie są naszymi służącymi, a my ich panami. Mamy tylko leżeć, jeść, słodko się ruszać, leniuchować, robić słodkie oczka, czasami pozwolić sobie na trochę miłe gesty wobec człowieka, mam na myśli łaszenie się, mruczenie, leżenie na nim, przynoszenie zabawek, ale tego nigdy za wiele. Pamiętajcie, żeby nigdy nie trafiać prosto do kuwety, służący za nas posprzątają, dodając, że jesteśmy głupiutkimi, kochanymi koteczkami.

Jak udomowić człowieka? Ach, to proste – wystarczy być kotem! Zaraz się zacznie wzdychanie, jaki to jestem słodki, jaki kochany, a ja będę sobie tylko leżał i jadł. Tak, to daje mi pełną kontrolę nad ludźmi. Trzeba pamiętać, aby się z nimi nie zaprzyjaźniać, precz z przyjaźnią kocio-ludzką, to dla słabiaków! Ludzie są naszymi służącymi, a my ich panami. Mamy tylko leżeć,...

Moi koci studenci, nazywam się Kot Leoncio I. Przeprowadzę z Wami serię wykładów na temat udomawiania człowieka. Każdy z was będzie musiał udomowić człowieka. To zadanie nie spadło na nas jak grom z jasnego nieba. Tak urządzony jest świat od pradawnych czasów. Moi drodzy, co jest najważniejsze w tej ciężkiej, ale jakże pięknej sztuce udomawiania? Otóż zapamiętajcie sobie moi mili! Złota zasada brzmi „ludzie w domu to orkiestra, a kot jest jej dyrygentem”! Koty, to wy rządzicie! Tylko wy macie szlachecki wygląd, dlatego wy nadajecie się do tego żeby zasiadać na najwygodniejszym fotelu w domu. Z pogardą możecie wówczas patrzeć na swoją ludzką służbę. Zamknijcie delikatnie oczy, uśmiechnijcie się przez sen, unieście do góry brew. To działa. Druga sprawa. Kiedy człowiek siedzi za długo przed laptopem musimy interweniować. Wady wzroku i te sprawy. Skoro człowiek sam o siebie zadbać nie umie, kładziemy się dostojnie na klawiaturze i opieramy się całym ciałem o ekran, po czym natychmiast zasypiamy. Jest to znak dla naszej służby, że pora spać. Spanie. Właśnie! I tu pojawia się kolejny problem. Gdzie spać? Tam gdzie chcemy. Najczęściej wybierajmy pospolite miejsca np. twarz człowieka gdy ten śpi czy stół w salonie. Człowiek musi się do tego przyzwyczaić. Dajmy mu czas. Może nas przeganiać na początku, ale z czasem zrozumie, że tak po prostu musi być i nie ma sensu z tym walczyć. Duża część z was pyta się jak to jest z jedzeniem? Moi drodzy, kluczem do sukcesu jest sztuka ocierania się o człowieka i odpowiednia intonacja głosu. To będziecie ćwiczyć z dr Kotem Klemensem. Bądźcie wybredni, ludzie lubią nam dogadzać. Czują się wtedy ważni i potrzebni. Niech żyją w tym przekonaniu. Ludzie na to lecą. Na koniec zostawiłem najważniejszą dla nas rzecz. Zabawa. Kot w każdym wieku chce się bawić. Zawsze jest czas i miejsce na zabawę. Pamiętajcie, z księdzem chodzącym po kolędzie też da się pobawić. Dajcie się czasem pośmiać z was człowiekowi. Zrobi wtedy dla was wszystko.

Moi koci studenci, nazywam się Kot Leoncio I. Przeprowadzę z Wami serię wykładów na temat udomawiania człowieka. Każdy z was będzie musiał udomowić człowieka. To zadanie nie spadło na nas jak grom z jasnego nieba. Tak urządzony jest świat od pradawnych czasów. Moi drodzy, co jest najważniejsze w tej ciężkiej, ale jakże pięknej sztuce udomawiania? Otóż zapamiętajcie sobie...

Kot,koty,koteczki,rodza sie takie,a raczej w jakis magiczny sposob wybieraja sobie dom,ktory ma byc ich domem,ludzi,ktorzy maja byc ich ludzmi....Trzech bohaterów kociej definicji przedstawiają się jako:
Księżna Micia,jej syn Krolewicz don Pimpo oraz mlodka,ktora trafila po wypadku pod ich dach Michalina.
Micia to postrach domowych psow,rzadzi,drapie i nie pozwala im dojść do swoich misek i legowisk,ulozyla sobie domowych ludzi jako przymilne osoby,które dadza jej na skinienie kitą smakołyki,odstąpią poduszkę,a kiedy niestety ktoś sie na nia zdenerwuje,nasika mu do kapci.Pimpo udaje ciapka,przez co nie musi nigdzie chodzic,bo go nosza,ma niby konflikt z psem przez co może wylegiwac sie na stole,zwlaszcza kiedy przez okno swieci Słońce,bo stół jest niedostepny dla psich zebow....Michalina ciagle wykorzystuje fakt,ze przyszla z niewiadomo skąd,poturbowana i taka biedna.Psa trzyma w ryzach i spi na jego ogonie,moze jadac z ludzkiego talerza,bo ciągle jest taka biedna,czasem sie wieczorem gdzies schowa,a ludzie po nocy szukaja jej z latarką po podwórku,kiedy widzi,ze sa na skraju złamania i zaczynaja płakać,bo jej nie ma,wychodzi z niewiadomo skad i kładzie sie kolo funfla psa...

Kot,koty,koteczki,rodza sie takie,a raczej w jakis magiczny sposob wybieraja sobie dom,ktory ma byc ich domem,ludzi,ktorzy maja byc ich ludzmi....Trzech bohaterów kociej definicji przedstawiają się jako:
Księżna Micia,jej syn Krolewicz don Pimpo oraz mlodka,ktora trafila po wypadku pod ich dach Michalina.
Micia to postrach domowych psow,rzadzi,drapie i nie pozwala im dojść...

Człowiek - dziwny to gatunek,
mam go w domu, bo spełnia jeden warunek
(no ewentualnie dwa)-
dzięki niemu pełną miskę mam.
Wytresować go nie było łatwo wcale!
Bardzo chętnie wyleję swe żale!
Bo gdy jeść chcę w środku nocy,
lodówka nie ma w sobie dość mocy,
by otworzyć przede mną swe wrota
(nawet gdy na łososia przyjdzie ochota).
Wtedy głośno miauczeć muszę,
by usłyszał mój Otwieracz Puszek,
że wołam i oznajmiam grzecznie
(a czekać nie będę wiecznie),
by do kuchni przywlekł swój zad,
z uśmiechem nakarmił mnie rad,
(bo z futrzastym obliczem ma styczność).
W lodówce terminowa będzie żywność,
bo ja o wszystkim przecież myślę;
czasem człeka po inną puszkę wyślę,
gdy aktualna mi się znudzi, bo smak nie taki,
co ja jestem, muszę lubić co inne zwierzaki?
A gdy najdzie mnie chęć na wyjście z domu,
włażę na parapet bez pardonu
i zwalam doniczki, bez wyjątku,
od soboty aż do piątku,
a w niedzielę nawet król odpocząć musi,
na lenistwo błogie czasem się skusić.
A gdy człowiek swą ręką po mnie sięga,
hyc pazurem, czerwona zostaje pręga.
Dotykać mnie nie wolno, bezcześcić przylizane futro,
wtedy człek już wie, że szczęścia może spróbować jutro.
Czasem tylko na kolana się wdrapię
(mimo żem puszysty, nadal to potrafię).
Wtedy człowiek może futro me gładzić,
gdy sam obmyślam, gdzie by tu włazić.
Uwielbiam górskie szczyty
(każdy z nich już zdobyty):
półki, parapety, szafy wierzchołek
we wszystkim już swego dopiąłem -
człowieka z trudem udomowiłem,
choć sam przyznam, nie wiem jak to zrobiłem.

Człowiek - dziwny to gatunek,
mam go w domu, bo spełnia jeden warunek
(no ewentualnie dwa)-
dzięki niemu pełną miskę mam.
Wytresować go nie było łatwo wcale!
Bardzo chętnie wyleję swe żale!
Bo gdy jeść chcę w środku nocy,
lodówka nie ma w sobie dość mocy,
by otworzyć przede mną swe wrota
(nawet gdy na łososia przyjdzie ochota).
Wtedy głośno miauczeć muszę,
by usłyszał mój...