Tak to już bywa z naszymi wspomnieniami. Jedne są wyraźne niczym stojąca przed nami osoba, a inne odległe, zamazane jak człek we mgle będący. W moim mniemaniu jeśli działamy w przypływie emocji, nie panujemy nad sobą, wtedy fragmenty z owego wydarzenia, strzępki rozmowy, stają się niewyraźne i po czasie trudno nam je odtworzyć w pamięci. Często jest tak, iż nie pamiętamy obiadu sprzed tygodnia a pamiętamy o czym rozmawialiśmy lata temu. Wspomnienia są ulotne i czasem zupełnie inne niż rzeczywistość. Wydaje nam się, że doskonale pamiętamy dane wydarzenie, myślimy, że możemy je wręcz streścić, jednakże wtedy uaktywnia się nasz (czasem) największy wróg-wyobraźnia. Zaczynamy dodawać coś od siebie. Koloryzujemy. Tak więc wspomnienia, choć tak ważne, są ulotne. Różnią się od rzeczywistości, czasem tylko trochę, czasem tak bardzo, że aż boli. Szkoda. Wspomnienia są ważne, a mimo to, tak bardzo nikłe.

Tak to już bywa z naszymi wspomnieniami. Jedne są wyraźne niczym stojąca przed nami osoba, a inne odległe, zamazane jak człek we mgle będący. W moim mniemaniu jeśli działamy w przypływie emocji, nie panujemy nad sobą, wtedy fragmenty z owego wydarzenia, strzępki rozmowy, stają się niewyraźne i po czasie trudno nam je odtworzyć w pamięci. Często jest tak, iż nie pamiętamy...

Moim zdaniem to, czy dane wspomnienia są zgodne z rzeczywistością, czy też od niej odbiegają zależy znacznym stopniu od tego, jakie emocje nam wtedy towarzyszyły i jakie dana sytuacja wywarła na nas znaczenie. Gdy ta konkretna chwila jest dla nas ważna, potrafimy ją zapamiętać wraz z najdrobniejszymi szczegółami: kolor ubrania, pogoda, piosenka w tle czy wypowiedziane przez kogoś zdanie. Zazwyczaj to właśnie wydarzenia wywołujące u nas skrajne emocje – ogromną radość czy niewyobrażalny smutek – zachowujemy w pamięci, niczym nagranie z kamery. Ale trzeba też przyznać, że zdarza nam się trochę przeinaczać niektóre historie podczas opowiadania ich osobom trzecim, „koloryzować” je, aby nasza opowieść była ciekawsza. I co istotne w naszym umyśle zachowana zostaje później ta już „poprawiona” wersja historii, a wspomnienie tego, co zdarzyło się w rzeczywistości zostaje zatarte.

Moim zdaniem to, czy dane wspomnienia są zgodne z rzeczywistością, czy też od niej odbiegają zależy znacznym stopniu od tego, jakie emocje nam wtedy towarzyszyły i jakie dana sytuacja wywarła na nas znaczenie. Gdy ta konkretna chwila jest dla nas ważna, potrafimy ją zapamiętać wraz z najdrobniejszymi szczegółami: kolor ubrania, pogoda, piosenka w tle czy wypowiedziane przez...

Ogólnie lubimy fantazjować i podkoloryzować swoje wspomnienia. Bo tak jest prościej. Wolimy mieć pewność, że tamta chwila skończyła się dobrze, zamiast spojrzeć prawdzie w oczy i uwierzyć w to, że koniec wcale nie okazał się taki udany. Zdecydowanie bardziej wolimy oszukiwać swoją pamięć i rzeczywiste wydarzenia. Zawsze to lepiej mieć te dobre wspomnienia. Złe odrzucamy od razu na bok, bo niby kto lubi wracać do najgorszych momentów swojego życia?
Każdy z nas posiada masę wspomnień, które na pewno, na pewno trochę za bardzo ubarwił. Wolimy żyć w przekonaniu, że to było tak, a nie inaczej. Ale, niestety, często się tym oszukujemy. I to chyba nie jest najlepsze. Powinniśmy wracać do przeszłości z prawdziwego punktu widzenia.
Dlatego też wspomnienia bardzo różnią się od rzeczywistych wydarzeń. Zawsze gorzej nam przyjąć te złe wiadomości, zawsze gorzej wracać jest do tych złych wspomnień, o których tylko chciałoby się zapomnieć. Toteż nasza pamięć, nasz umysł, robi wszystko, że dalej o nich pamiętamy, ale w ten dobry sposób.
Fajnie jest wspominać, bo cóż nam innego pozostało z przeszłości jak nie wspomnienia? Ale warto byłoby odróżniać wspomnienia od prawdziwych zdarzeń.

Ogólnie lubimy fantazjować i podkoloryzować swoje wspomnienia. Bo tak jest prościej. Wolimy mieć pewność, że tamta chwila skończyła się dobrze, zamiast spojrzeć prawdzie w oczy i uwierzyć w to, że koniec wcale nie okazał się taki udany. Zdecydowanie bardziej wolimy oszukiwać swoją pamięć i rzeczywiste wydarzenia. Zawsze to lepiej mieć te dobre wspomnienia. Złe odrzucamy od...

Oj bardzo. Bo w końcu „kiedy mowa jest o przeszłości, każdy pisze fikcję“ (S. King).Słowa tego wybitnego pisarza idealnie odzwierciedlają moje zdanie na temat wspomnień innych a także (bądźmy szczerzy) moich własnych. Jakby nie było, chcąc zrobić wrażenie na znajomych często lekko podkoloryzowujemy nasze historię, a powtarzając ją któryś raz z rzędu (bo przecież każdy musi wiedzieć) w końcu i my sami zaczynamy wierzyć w ten bieg wydarzeń. I tak oto z prostej historii powstaje coś, co wymaga samych ochów i achów.
Oczywiście nie tylko to jest powodem tego, że każde wspomnienie różni się od rzeczywistych wydarzeń. Jakby nie był z każdym dniem jesteśmy coraz starsi, a pamięć coraz bardziej plata nam figle. Nie jesteśmy więc w stanie zapamiętać każdego wspomnienia w stu procentach odzwierciedlającego rzeczywistość. Może to i dobrze, bo kto by chciał pamiętać, że na pierwszej randce między zębami utknęło mu kawałek pietruszki!? Lepiej pamiętać to, że chłopak przyniósł Ci bukiet czerwonych róż i wcale nie ważne jest to, że był to pierwszy i ostatni raz kiedy to zrobił, bo drugiej randki po prostu nie było.

Oj bardzo. Bo w końcu „kiedy mowa jest o przeszłości, każdy pisze fikcję“ (S. King).Słowa tego wybitnego pisarza idealnie odzwierciedlają moje zdanie na temat wspomnień innych a także (bądźmy szczerzy) moich własnych. Jakby nie było, chcąc zrobić wrażenie na znajomych często lekko podkoloryzowujemy nasze historię, a powtarzając ją któryś raz z rzędu (bo przecież każdy musi...

Kiedy pytali mnie o najwcześniejsze wspomnienie, bez namysłu opowiadałam im tę samą scenę.
Brat wraca z wojska. Ma plecak niedbale zarzucony na ramię i rozwiązane sznurowadła u swoich glanów. Pamiętam wszystko dokładnie: jego twarz, delikatny zarost, zmęczone spojrzenie, ale mimo to uśmiech na twarzy. Byłam pewna, że cieszy się z powrotu do domu. Z tego, że nas widzi, w końcu musiał się stęsknić.
Pamiętam jak biegłam do niego. Jak wyrwałam się z ramion mamy i ile sił biegłam, by wreszcie się w niego wtulić. I to szczęście, że mój ukochany, starszy brat wraca do domu. W końcu miał kto robić łuki i podsadzać na drzewa. Pamiętam jak o tym myślałam.
Byłam tego pewna, bez trudu przywoływałam w myślach tę scenę.
Do wczoraj.
Do dnia, kiedy dowiedziałam się, że mój brat nigdy nie był w wojsku.

Kiedy pytali mnie o najwcześniejsze wspomnienie, bez namysłu opowiadałam im tę samą scenę.
Brat wraca z wojska. Ma plecak niedbale zarzucony na ramię i rozwiązane sznurowadła u swoich glanów. Pamiętam wszystko dokładnie: jego twarz, delikatny zarost, zmęczone spojrzenie, ale mimo to uśmiech na twarzy. Byłam pewna, że cieszy się z powrotu do domu. Z tego, że nas widzi, w...

WSPOMNIENIA, w których nawet najdrobniejsze szczegóły są zgodne z rzeczywistością- czy możemy porównać je z przeglądaniem starych zdjęć? Czy nasze wspomnienia możemy nazwać albumem?

Moim zdaniem wszystko pamiętamy tak, jak chcemy to pamiętać...
Ubarwiamy to, co już jest kolorowe, dodajemy znaczące bardziej lub mniej szczegóły, wycinamy niepotrzebne części, zmazujemy defekty...
Czy nasza głowa nie działa jak program do przerabiania zdjęć?
Czy naszych wspomnień nie chcemy widzieć w lepszym lub jeszcze gorszym świetle?

WSPOMNIENIA, w których nawet najdrobniejsze szczegóły są zgodne z rzeczywistością- czy możemy porównać je z przeglądaniem starych zdjęć? Czy nasze wspomnienia możemy nazwać albumem?

Moim zdaniem wszystko pamiętamy tak, jak chcemy to pamiętać...
Ubarwiamy to, co już jest kolorowe, dodajemy znaczące bardziej lub mniej szczegóły, wycinamy niepotrzebne części, zmazujemy...

Najczęściej staramy się pamiętać tylko te piękne chwile z naszego życia a nasz mózg jest zdolny do wypierania złych przeżyć, których nie chcemy pamiętać. Więc wspominania mogą się bardzo różnic od rzeczywistości, ponieważ z reguły wspomnienia są przyjemne a rzeczywistość pełna smutku i nie chętnie do niej wracamy. Nasz mózg może ułożyć zupełnie inny scenariusz we wspominaniach. Z czasem tez zapominamy niektóre wydarzenia i po latach ciężko jest ułożyć wszystko w płynną całość.

Najczęściej staramy się pamiętać tylko te piękne chwile z naszego życia a nasz mózg jest zdolny do wypierania złych przeżyć, których nie chcemy pamiętać. Więc wspominania mogą się bardzo różnic od rzeczywistości, ponieważ z reguły wspomnienia są przyjemne a rzeczywistość pełna smutku i nie chętnie do niej wracamy. Nasz mózg może ułożyć zupełnie inny scenariusz we...

-Komisarz Alice Nore. Nie musisz się już niczego bać, jesteś bezpieczna - Wyciągnięta ręka zawisa w powietrzu, nie uściśnięta.
Mruknięcie, pochylenie głowy. Palce pozbawione paznokci, wybijają nerwowy rytm na stoliku, pozostawiając krwawe smugi.
-Rozmowa będzie nagrywana. Kitty, opowiedz mi o porwaniu.
-Po…porwaniu? – dziewczyna podnosi spuchnięte oczy na Alice. Jest zdziwiona. Jak za każdym razem gdy słyszy te słowa.
-Nie śpiesz się. Spróbuj sobie przypomnieć jak cię naprawdę traktował, gdzie przetrzymywał… Wiem, że to trudne, ale potrzebujemy twoich wspomnień, wszystkiego co wiesz, żeby go złapać. Żeby już więcej nikogo nie skrzywdził.
-Pa…pamiętam, że przynosił mi kwiaty. I chronił mnie przed złem w małym pokoju. I…i tak mocno mnie przytulał!... – dziewczynie załamuje się głos, szlocha. Jakieś dziwne przyzwyczajenie każe jej wetknąć włosy za ucho, ale jej czaszka jest łysa, poorana świeżymi ranami i postrzępionymi bliznami.
Przesłuchanie zostaje przerwane.
Alice trzęsą się ręce ze złości, gdy zdaje relacje szefowi:
-Pieprzony syndrom sztokholmski… Ona nigdy nie wyda oprawcy, od tygodni próbujemy z niej coś wydusić! Ona zakłamuje rzeczywistość! Wyparła traumatyczne wspomnienia i nie pamięta co jej naprawdę zrobił, ona przeczy faktom! Nie mogę uwierzyć, że go kryje. Połamane żebra… bo przytulał, kolce róż wbite pod paznokcie… bo dawał jej kwiaty, chronił przed złem… w piwnicy, przywiązaną, bez oglądania światła przez tyle miesięcy!

-Komisarz Alice Nore. Nie musisz się już niczego bać, jesteś bezpieczna - Wyciągnięta ręka zawisa w powietrzu, nie uściśnięta.
Mruknięcie, pochylenie głowy. Palce pozbawione paznokci, wybijają nerwowy rytm na stoliku, pozostawiając krwawe smugi.
-Rozmowa będzie nagrywana. Kitty, opowiedz mi o porwaniu.
-Po…porwaniu? – dziewczyna podnosi spuchnięte oczy na Alice. Jest...

Bardzo,bardzo. Wszystko w czasie się zmienia. Wszystko przemija. Przecież za drugim razem to nie będzie takie samo jak za pierwszym. Mamy tą świadomość, iż dzisiaj jest tak, ale jutro tak być nie musi. W jednej chwili podejmujemy decyzję, później wspominając ją myślimy o tym, że wybralibyśmy inaczej. Wspominamy dawne szczęśliwe czasy, w teraźniejszych złych chwilach. Wspomnienia mogą być piękne, natomiast rzeczywistość pozostawia wiele do życzenia. Dlatego wspomnienia tak bardzo różnią się od rzeczywistości.

Bardzo,bardzo. Wszystko w czasie się zmienia. Wszystko przemija. Przecież za drugim razem to nie będzie takie samo jak za pierwszym. Mamy tą świadomość, iż dzisiaj jest tak, ale jutro tak być nie musi. W jednej chwili podejmujemy decyzję, później wspominając ją myślimy o tym, że wybralibyśmy inaczej. Wspominamy dawne szczęśliwe czasy, w teraźniejszych złych chwilach....

To kwestia tożsamości, że aby być sobą musimy posiadać historię swego życia, czyli pamiętać swoje wewnętrzne opowiadanie. Jednak nawet w przypadku zachowanej świadomości ludzie tracą orientację w czasie i miejscu. Wspomnienia często zniekształcają i zamazują ślady rzeczywistych wydarzeń, tak jak burze piaskowe zacierają ślady naszych wędrówek. O ile nie masz ze sobą mapy i punktów odniesienia, tracisz swój powrotny szlak. Mówisz wtedy: "Ale przysięgam to było prawdziwe". Wspomnienia zacierają się. Roztrzaskują jak szkło. I nikt nie wie, czy to, co zapamiętał, wydarzyło się w rzeczywistości, czy nie. O takim człowieku mówi się - "zbudowany ze wspomnień". To kwestia rzetelności naszej pamięci, taka już jest architektura naszego umysłu, że do przejrzystego źródła pamięci rzucamy czasem kamienie fałszu. Czasem jednak to, co uważamy za błędy w naszej pamięci, ma po prostu wartość przystosowawczą. Spłaszczamy i wygładzamy wspomnienia i stają się niczym iluzje wzrokowe, a przeładowanie systemu może spowodować drastyczny spadek jego wydajności. W ten sposób nasze subiektywne zmiany (przekłamane wspomnienia) obiektywnej treści (czasem jak zgniłe jabłko) pozwalają nie dostrzegać robaka drążącego tunel w miąższu naszej opowieści. Nie wpadajmy jednak w obłęd i strach, wszak takie przekłamania w naszej głowie to pewna uniwersalność kulturowa i ma wartość adaptacyjną.

To kwestia tożsamości, że aby być sobą musimy posiadać historię swego życia, czyli pamiętać swoje wewnętrzne opowiadanie. Jednak nawet w przypadku zachowanej świadomości ludzie tracą orientację w czasie i miejscu. Wspomnienia często zniekształcają i zamazują ślady rzeczywistych wydarzeń, tak jak burze piaskowe zacierają ślady naszych wędrówek. O ile nie masz ze sobą mapy i...