UWAGA: Może zawierać spoilery do filmu "Titanic"

- Wszystko piękne, tylko szkoda, że zmyślone - powiedział Fredrick, badacz okrętu Titanic do Rose, jednej z rzekomych pasażerek po tym jak opowiedziała mu szczegółowo historię nieszczęśliwej miłości.
- Czemu pan tak twierdzi? - obruszyła się strauszka.
- Mam na to trzy dowody. Pierwszy jest taki, że parę minut temu nasz zespół odkrył mały podpis pod rysunkiem, który według pani przedstawia panią. Cóż, czy ma pani na imię Kate Hidgelsvilles?
Na chwilę zapanowała cisza. Potem Rose podniosła zdesorientowane spojrzenie.
- Nic z tego nie rozumiem. Przecież wyraźnie pamiętam jak leżałam na łóżku, a on muskał ołówkiem kartkę. Wpatrywał się we mnie jak w najpiękniejszy kwiat w całym obszernym ogrodzie i...
- Kimkolwiek jest dziewczyna na rysunku, leży na sofie. Drugim dowodem jest zapis w aktach szpitala psychiatrycznego. Trafiła do niego pani na trzy lata. Podobno przeżywała pani szok po katastrofie. To zrozumiałe.
Rose aż zatkało. Wyprostowała się i zaczęła się jąkać.
- Ale... Ale... Jak... Przecież ja to pamiętam. Pamiętam jak zmuszał mnie bym patrzyła się w odległy punkt, mimo iż tak bardzo chciałam spojrzeć na niego...
- Trzecim powodem by pani nie wierzyć jest to, że nigdy nie istniał nimt taki jak Jack.
Teraz po policzkach starszej kobiety popłynęły łzy. Przecież pamiętała... Nie. Ona go kocha. Nie opuści. Jack... Nie jest wspomnieniem. Ona dalej go kocha. Czy może być jej wytworem wyobraźni? Kiedy ona była w szpitalu?
- Proszę pana, to jakaś pomyłka - schowała twarz w dłoniach.
Jej wnuczka objęła ją ramieniem.
- Już dobrze - wyszeptała.
- To niemożliwe.... Ja przecież.... Kocham go... Ja go pamiętam.... Wszystko pamiętam....
- Tak, tak - uspokajała ją wnuczka.
- PAMIĘTAM!!! - ryk zrozpaczonej Rose przeszył cały statek badawczy.

UWAGA: Może zawierać spoilery do filmu "Titanic"

- Wszystko piękne, tylko szkoda, że zmyślone - powiedział Fredrick, badacz okrętu Titanic do Rose, jednej z rzekomych pasażerek po tym jak opowiedziała mu szczegółowo historię nieszczęśliwej miłości.
- Czemu pan tak twierdzi? - obruszyła się strauszka.
- Mam na to trzy dowody. Pierwszy jest taki, że parę minut temu nasz...

Przytoczona historia ponoć wydarzyła się naprawdę w okolicach mojego miasta. Opowiadał ją naucziciel WOSu, chcący zaprezentować subiektywność zeznań składanych przez świadków wykroczeń drogowcyh. W latach '90 na pewnej ulicy potrącony został człowiek. Znalazło się kilku światków wypadku: wszyscy zgodnie twierdzili, że sprawcą był kierowca Fiata 126p, którego numerów oczywiście nie zapamiętali – wszystko to działo się tak nagle, szybko i niespodziewanie. Zapamiętali jednak kolor auta. Niestety tutaj świadkowie niezupełnie się ze sobą zgadzali – nie pamiętam dokładnie o jakie kolory chodziło, mogę się tylko domyślać, więc będę improwizował. Jedni twierdzili, że maluch był koloru beżowego, inni że blado-czerwonego, a jeszcze inni rozpoznali w nim kolor błękitny. Funkcjonariusze zgłupieli, taka rozbierzność zeznań była dla nich abstrakcją: przecież nie chodzi o rysopis kierowcy, ani nawet o numery rejestracyjne, ale o kolor! Nie pamiętam w jaki sposób odnaleziono sprawcę wypadku, pamiętam zaś to jakiego koloru samochodem nieszczęśnik jeździł. Kojarzycie takie wielokolorowe Fiaty, gdzie drzwi, maska oraz reszta karoserii mają różne kolory? Właśnie o to chodziło! W ten sposób przedstawiony nam został mechanizm wg. którego człowiek w stresującej sytuacji i niespodziewanej sytuacji traci zdolność racjonalnej oceny, często budując swój osąd na podstawie elementu, który najbardziej zapadł mu w pamięć. Cóż, człowiek to dziwna istota :)

Przytoczona historia ponoć wydarzyła się naprawdę w okolicach mojego miasta. Opowiadał ją naucziciel WOSu, chcący zaprezentować subiektywność zeznań składanych przez świadków wykroczeń drogowcyh. W latach '90 na pewnej ulicy potrącony został człowiek. Znalazło się kilku światków wypadku: wszyscy zgodnie twierdzili, że sprawcą był kierowca Fiata 126p, którego numerów...

Już na samym początku, gdy bierzemy udział w wydarzeniu jest ono odbierane zupełnie inaczej niż jest w rzeczywistości. Od humoru i doświadczeń człowieka zależy jak daną rzecz odbierzemy. Tak więc, już przy doświadczaniu, nasze wspomnienia są już odpowiednio kształtowane. Ale na tym, nie koniec. Wraz z biegiem lat, gdy zmieniają się nasze przeżycia, przeszłe wydarzenia widzimy zupełnie inaczej. Tak, samo jak je idealizujemy i „wygładzamy”, by pasowały do naszej wizji. Każdy, kto był czasami nękany w szkole, woli o tym zapomnieć bagatelizując tą sprawę. Gorzej, gdy dana osoba ją wyolbrzymi, co może prowadzić do tragedii, gdy postanowi się zemścić. A co z miłością? Po wielu latach opowiada się zawsze o przypadkowym, romantycznym spotkaniu, dzięki któremu poznaliśmy ukochaną osobę. Nawet jeśli spotkanie polegało na zderzeniu spoconego mężczyzny, który biegł na uczelnie i kobiety, idącej na ważne spotkanie, a której biała bluzka została zapaskudzona. W pierwszych chwilach, zarówno jedną, jak i druga osobę spotka niemiłe zaskoczenie, a nawet i wściekłość. Jednak, po latach zapomina się jak ważne to spotkanie miało być, a pamięta się słodki zapach przypadkowo spotkanej miłości.
Każdy z nas woli pamiętać, że to co nas spotkało było lepsze niż w rzeczywistości. Lubimy się sami oszukiwać, gdyż tak żyje się łatwiej.

Już na samym początku, gdy bierzemy udział w wydarzeniu jest ono odbierane zupełnie inaczej niż jest w rzeczywistości. Od humoru i doświadczeń człowieka zależy jak daną rzecz odbierzemy. Tak więc, już przy doświadczaniu, nasze wspomnienia są już odpowiednio kształtowane. Ale na tym, nie koniec. Wraz z biegiem lat, gdy zmieniają się nasze przeżycia, przeszłe wydarzenia...

Obiecałem swojej dziewczynie romantyczny wieczór. Była kolacja przy świecach, nastrojowa muzyka, zaraz będzie winko i... wspominki. Moja S. uwielbia wspominać. Pewnie zaraz się zacznie "Kochanie, a pamiętasz wtedy, jak...?". Ciekawe do czego dziś powróci? Do naszej pierwszej rowerowej wycieczki, na którą tak bardzo nalegała? Znaczy niby wycieczki, bo gdy tylko wsiedliśmy na rowery i przejechaliśmy raptem 500 m, uparłem się by wracać, by jechać do mnie itp. S. zgodziła się nieco zaskoczona moją porywczością, którą jednak odebrała za dowód mej namiętności i pożądania. No i całe szczęście, bo spaliłbym chałupę! Przez tę całą wycieczkę, zapomniałem wyłączyć żelazka... A może też zacznie wspominać dzień, w którym wspólnie opiekowaliśmy się jej dziesięcioletnim siostrzeńcem. S. wymyśliła, że pójdziemy z młodym do kina na jakąś baję. Gdy mu to powiedziała, ucieszył się. Ale gdy tylko wyszła po torebkę, oświadczył, że ma w dupie kino, bo teraz wszystkie nowości, ogląda się w necie, a tak poza tym to on już wyrósł z bajeczek. Normalnie mnie zamurowało. A to niewdzięczny smarkacz! Człowiek chce takiemu sprawić przyjemność, poświęca swój czas i pieniądze, a on ma to gdzieś! Już miałem mu coś powiedzieć, ale weszła S. i... poszliśmy do kina. Młody specjalnie usiadł tak, bym ja siedział w środku i cały seans bawił się telefonem. Wredny szczyl. Ale oczywiście S. była i wciąż jest urzeczona swoim siostrzeńcem.

O! S. wraca z kieliszkami. Uśmiecha się.
- Misiu, a pamiętasz…
Wiedziałem!

Obiecałem swojej dziewczynie romantyczny wieczór. Była kolacja przy świecach, nastrojowa muzyka, zaraz będzie winko i... wspominki. Moja S. uwielbia wspominać. Pewnie zaraz się zacznie "Kochanie, a pamiętasz wtedy, jak...?". Ciekawe do czego dziś powróci? Do naszej pierwszej rowerowej wycieczki, na którą tak bardzo nalegała? Znaczy niby wycieczki, bo gdy tylko wsiedliśmy na...

- Pamiętasz jak się poznaliśmy? - zapytała rozmarzona Maja, siadając na kanapie - Pracowałam jako kelnerka, a ty zamówiłeś mnóstwo jedzenia, a potem...
- A potem potknęłaś się niosąc to wszystko i wylałaś martini na moją najlepszą koszulę - przerwał Marcin, wybuchając śmiechem.
- To był sos do sałatki, a powiedziałeś mi, że nie znosiłeś tej zgniłozielonej koszuli.
- Lepiej wiem czym byłem oblany - uparł się Marcin - A koszula była niebieska, dżinsowa.
- Kochanie coś ci się pomyliło. Doskonale pamiętam. Musiałam dać ci wszystko na koszt firmy.
- Tak, ale zapłaciłem pomimo, a do rachunku wsadziłem karteczkę z numerem telefonu - powiedział zadowolony.
- To urocze... szkoda, że tak nie było. Byłeś zawstydzony, więc tylko położyłeś go na ladzie bez słowa.
- Niemożliwe! Powiedziałem, że nie mogę się doczekać aż zadzwonisz. Nie wierzę, że nie pamiętasz!
- Czy ty sugerujesz, że mam sklerozę? W ogóle się nie odzywałeś. Jak chciałam ci wytrzeć tą twoją brzydką koszulę, to bąknąłeś tylko "dzięki" - oburzyła się Maja.
- Chyba cię fantazja poniosła. Jeżeli podanie mi chusteczek nazywasz wytarciem, to jestem Królową Elżbietą! - rzucił przystając przy swoim.
- W takim razie miałam zaszczyt wycierać ubranie samej Królowej! - krzyknęła, kierując się w stronę drzwi.
- Poczekaj! - powiedział, zatrzymując dziewczynę - To bez znaczenia jak naprawdę było. Najważniejsze, że w ogóle się poznaliśmy.
- Chyba masz rację...ale Marcin?
- hmm?
- Jesteś pewny, że to mnie wtedy poznałeś?

- Pamiętasz jak się poznaliśmy? - zapytała rozmarzona Maja, siadając na kanapie - Pracowałam jako kelnerka, a ty zamówiłeś mnóstwo jedzenia, a potem...
- A potem potknęłaś się niosąc to wszystko i wylałaś martini na moją najlepszą koszulę - przerwał Marcin, wybuchając śmiechem.
- To był sos do sałatki, a powiedziałeś mi, że nie znosiłeś tej zgniłozielonej koszuli.
- Lepiej...

Jak napisał Shakespeare "Można oczy zamknąć na rzeczywistość, ale nie na wspomnienia". Wspomnienia często do nas wracają, tak,że zapominamy o dzisiejszym dniu. Gdy już wspominamy czasy, które uciekły w przestworza, ubarwiamy je, chcąc, aby były jak najlepsze. Dokładamy do nich kilka ziarenek kłamstewka, które po pewnym czasie rozrastają się w ogromne drzewo. Wtedy te nasze wspomnienia różnią się od rzeczywistości, która tak naprawdę jest inna.

Jak napisał Shakespeare "Można oczy zamknąć na rzeczywistość, ale nie na wspomnienia". Wspomnienia często do nas wracają, tak,że zapominamy o dzisiejszym dniu. Gdy już wspominamy czasy, które uciekły w przestworza, ubarwiamy je, chcąc, aby były jak najlepsze. Dokładamy do nich kilka ziarenek kłamstewka, które po pewnym czasie rozrastają się w ogromne drzewo. Wtedy te nasze...

Zamknęłam oczy. Wspomnienia powróciły. Pokój wypełnił się zapachem jaśminu i dreszczykiem emocji, pełnym miłosnych uniesień. Dziś nie pamiętam jakiego koloru był pokój hotelowy i jak wyglądało łóżko. Pamiętam za to dokładnie co się wydarzyło w tamtym łóżku, ja niedoceniana i on dużo młodszy. Wyglądał jak młody Bóg. Mógł mieć każdą, a wybrał mnie, nawet nie pytam losu dlaczego, zamiast tego rozkoszuje się tamtymi chwilami. Rozbierał mnie powoli, a ja sekunda po sekundzie topniałam w jego ramionach. Po wszystkim uciekłam-musiałam. Wróciłam do swojego życia. Pochłonęła mnie praca i tylko czasami wracam wspomnieniami do tamtych chwil.

Moje wspomnienia bezlitośnie przerwał dzwonek do drzwi. To listonosz sprawił, że ulotnił się zapach jaśminu i tylko rumieniec na mojej twarzy mógł coś zdradzić. Zawartość szarej koperty wprawiła mnie w osłupienie. Na widok tych kilku zdjęć zbladłam. Oglądam je już setny raz. Pokój był koloru łososiowego, stara drewniana rama łóżka, na nim jakaś bura pościel. Zwyczajny facet jakich pełno chodzi po ulicach, a w jego ramionach ja- równie zagubiona jak teraz. Teraz już wiem jak bardzo wspomnienia różnią się od rzeczywistości. Miejsce, w którym się krzyżują wyznacza gorzki smak prawdy. Ktoś szantażem zamknął moje wspomnienia, rzeczywistość i prawdę. Teraz strachem malowane przybrały zupełnie inne barwy.

Zamknęłam oczy. Wspomnienia powróciły. Pokój wypełnił się zapachem jaśminu i dreszczykiem emocji, pełnym miłosnych uniesień. Dziś nie pamiętam jakiego koloru był pokój hotelowy i jak wyglądało łóżko. Pamiętam za to dokładnie co się wydarzyło w tamtym łóżku, ja niedoceniana i on dużo młodszy. Wyglądał jak młody Bóg. Mógł mieć każdą, a wybrał mnie, nawet nie pytam losu...

Byłam na niego wtedy strasznie zła. Na dodatek wracałam ze spotkania z przyjaciółką, która właśnie dowiedziała się, że jej chłopak ją zdradza. Dlatego właśnie, gdy w drodze powrotnej do domu zobaczyłam mojego Maćka na ławce w parku z jakąś dziewczyną, nerwy mi puściły. Ona płakała i opierała się o jego ramię, a on głaskał ją delikatnie po plecach. Na ten widok coś we mnie pękło. Nie zastanawiając się zanadto, podbiegłam do przyłapanej pary i zrobiłam Maćkowi straszną awanturę. Krzyczałam tak bardzo, że ptaki pluskające się w pobliskiej fontannie szybko odleciały, a ludzie nas mijający z zainteresowaniem przyglądali się rozgrywającej się scenie. Próbował mi się tłumaczyć, ale ja go nie słuchałam. Uderzyłam go w policzek i z płaczem pobiegłam do domu. Kiedy wrócił, tłumaczył mi, że to koleżanka, której umarła matka. Nie miała do kogo zadzwonić, więc poprosiła go o spotkanie. Wszystkie tłumaczenia obracałam przeciw niemu. Nie słuchałam. Widziałam, jak czule ją obejmował. Nie mogłam znieść tej myśli, że dotykał innej.
Nazajutrz wyprowadziłam się od niego i nie odpisywałam na jego smsy. Teraz, dwa lata po tym incydencie dotarło do mnie, że mówił prawdę. Iza, bo tak miała na imię dziewczyna, naprawdę straciła wtedy matkę, a że w Szczecinie miała mało znajomych, zadzwoniła do kolegi ze studiów. O dziwo, po naszym rozstaniu Maciek wcale nie związał się z nią, a jakąś przypadkową barmanką w klubie.
Był miłością mojego życia, a mój egoizm spowodował, że utraciłam go na zawsze.

Byłam na niego wtedy strasznie zła. Na dodatek wracałam ze spotkania z przyjaciółką, która właśnie dowiedziała się, że jej chłopak ją zdradza. Dlatego właśnie, gdy w drodze powrotnej do domu zobaczyłam mojego Maćka na ławce w parku z jakąś dziewczyną, nerwy mi puściły. Ona płakała i opierała się o jego ramię, a on głaskał ją delikatnie po plecach. Na ten widok coś we mnie...

Moje wspomnienia są spowolnione. Każdy krok, powiew wiatru, uśmiech rozciąga się w czasie. Obraz jest zbyt jasny, stłumiony, jak gdybym patrzyła pod słońce. Słyszę głosy, które dziś brzmią inaczej lub dawno temu ucichły na wieki. Myśląc o danym zapachu lub smaku, czuję wydzielającą się ślinę, jednak nie mogę przypomnieć sobie smaku potrawy.
Oddalam się od wyobrażenia samej siebie, niczym operator kamery stojący przed aktorami, ustawiający odpowiedni kadr.
Mała dziewczynka siedzi na kolanach dziadka, czytając Biblię z obrazkami. Ta sama osóbka, z dłuższymi, jasnymi włosami, łapie równowagę na starym, czerwonym rowerze. Tuli pierwsze zwierze, zatapiając palce w jego jedwabistym futrze. Ubrudzona trawą i kurzem podbiega i całuje kolegę w policzek. Przeciera palcami po satynowym materiale komunijnej sukienki. Puka w suchą skorupę gipsu na ręce. Patrzy, jak trumna z kimś bliskim zjeżdża do pustego dołu. Zaciąga się zapachem starej książki. Robi swoje pierwsze zdjęcie pożyczonym aparatem. Zasypia po wigilijnej kolacji w świeżo wypranej pościeli.
Wspomnienia tak żywe, a jednak coraz mniej intensywne. Niczym zdjęcie, które wraz z czasem traci swoje piękne kolory oraz przeciera się na rogach.
Wspomnienia tak piękne, a jednak na podstawie wydarzeń, które w przeszłości wydawały się tak bardzo zwyczajne.

Moje wspomnienia są spowolnione. Każdy krok, powiew wiatru, uśmiech rozciąga się w czasie. Obraz jest zbyt jasny, stłumiony, jak gdybym patrzyła pod słońce. Słyszę głosy, które dziś brzmią inaczej lub dawno temu ucichły na wieki. Myśląc o danym zapachu lub smaku, czuję wydzielającą się ślinę, jednak nie mogę przypomnieć sobie smaku potrawy.
Oddalam się od wyobrażenia samej...

Wspomnienia a rzeczywistość? Różnica między tymi dwiema rzeczami może naprawdę odcisnąć piętno na człowieku. Wciąż mam w pamięci wydarzenie sprzed lat, kiedy to jako naprawę mała dziewczynka wraz z rodzicami miałam wypadek w pewnym dość strasznie wyglądającym miejscu, w pobliżu sąsiadującego z moim domem lasu. Cięgle prześladująca mnie wizja o tym, że niemal zginęliśmy, rozbijając się samochodem o jedno z tamtych drzew powodowała, że do dzisiaj obawiam się chodzenia w tamte okolice. Czy to jednak ma w ogóle sens biorąc pod uwagę fakt, że jak pewnie sami się domyślacie to zdarzenie nie było wspomnieniem a jedynie wyobrażeniem, wymysłem trzyletniego dziecka, a być może zwykłym snem? Przynajmniej to mówi mi moja mama ilekroć pytam ją o ten wypadek, a wierzcie mi, robię to do dzisiaj, bo wciąż mam wrażenie, że to co się wydarzyło było prawdziwe, realne.

Nie ma potrzeby zaprzeczać, że nasze wspomnienia mogą znacząco odbiegać od rzeczywistości. Każdy z nas zapamiętuje różne wydarzenia inaczej, często umysł dziecka niektóre sytuacje ubarwia, upiększa, myli ze snem lub nawet tworzy zupełnie inne sytuacje. Z perspektywy czasu zaczynają się też nam tworzyć luki w pamięci, które zapełniamy zwykłymi domysłami, w które sami zaczynamy wierzyć „To na pewno było tak, jestem przekonana, że postąpiłam właśnie w ten sposób, porozmawiałam z…”. Takie przypuszczenia po kilku latach stają się częścią naszych wspomnień, więc jak sądzicie? Jak dużo z tego, co pamiętamy, zdarzyło się naprawdę?

Wspomnienia a rzeczywistość? Różnica między tymi dwiema rzeczami może naprawdę odcisnąć piętno na człowieku. Wciąż mam w pamięci wydarzenie sprzed lat, kiedy to jako naprawę mała dziewczynka wraz z rodzicami miałam wypadek w pewnym dość strasznie wyglądającym miejscu, w pobliżu sąsiadującego z moim domem lasu. Cięgle prześladująca mnie wizja o tym, że niemal zginęliśmy,...