Patrzyłem nerwowo na ekran bankomatu. Dookoła błyskały światła radiowozów i stało kilkoro policjantów, patrzących na tekst na ekranie bankomatu..:

"WITAJ NIEZNAJOMY! PRZEDE WSZYSTKIM, ZA NIC NIE ODRYWAJ DŁONI OD EKRANU, BO NASTĄPI BUM! NIE WIERZYSZ? SPÓJRZ PROSZĘ NA SPODNIĄ CZEŚĆ DASZKA I PRZYJRZYJ SIĘ UMOCOWANEMU C-4! SPRAWA JEST PROSTA, MASZ 25 MINUT NA WPROWADZENIE OSTATNIEJ CYFRY KODU PIN, KTÓRY ROZBROI BOMBĘ. TRZY PIERWSZE CYFRY PINU TO 546? ALE NIE MARTW SIĘ, JEŚLI ROZWIĄŻESZ TĘ OTO ZAGADKĘ, ODNAJDZIESZ WŁAŚCIWĄ CYFRĘ..:

"W pokoju jest 5 osób: rycerze i zbóje. Rycerz zawsze mówi prawdę, a zbój zawsze kłamie. Każdego zapytano, ile jest rycerzy w pokoju. Padły następujące odpowiedzi: 1,2,3,4,5. Ile jest rycerzy w pokoju?"

7 minut.., tyle Mi zostało życia. Po chwili pojawił się przy Mnie inny policjant, ubrany po cywilnemu.

- Proszę Pana - rozpoczął spokojnym głosem. - Proszę się nie denerwować i nie wykonywać gwałtownych ruchów. Saperzy już tu jadą..

- Zdążą w 5 minut? - zapytałem.
- Nie.. - odarł spuszczając lekko głos. - Ale może sami jakoś sobie poradzimy. Kowalski! 0 krzyknął w stronę grupki policjantów, po czym po chwili podszedł młody chłopak w mundurze. - Ty zdaję studiowałeś matematykę tak?

- Eee, pół semestru Panie sierżancie - odparł speszony policjant.

- To i tak lepiej niż My..Rozwiążesz te zagadkę, dasz sobie radę?
- Eee, spróbuję - odarł mało przekonująco, po czym zaczął czytać tekst zagadki.

1,20 sekund..czy ja śnieć, czy to jakiś cholerny koszmar..?

- Proszę, niech Pan powie, że odgadł te liczbę - zwróciłem się z wielką nadzieją ku Kowalskiemu.

- Eee..no. ., to chyba będzie..2..?

- Dobrze, My musimy teraz odejść na bezpieczną odległość, a Pan niech.., niech wciśnie 2 - odparł sierżant, po czym wycofał się z Kowalskim na około 10 metrów.

- Cóż.., niech będzie 2.. - powiedziałem sam do siebie na głos, przejechałem palcem po cyferblacie zatrzymując go na cyfrze 2..

- Nie! - usłyszałem nagle krzyk ! - Pomyliłem się, to 3!

Niestety dla Mnie było już za późno, palce zaczęły Mi się trząść, a nagły krzyk wywołała u Mnie nagły wstrząs całego ciała, i palec przesunął Mi się bardzo w lewą stronę..i wcisnął mały kwadracik

Zamiast huku, gorąca, i bólu..poczułem nagle ciszę, spokój, i ogromną ulgę..Nie wybuchło..

Po chwili podbiegli do Mnie policjanci, z uśmiechniętym Kowalskim na czele.

- Ha wiedziałem , że to trójka, wiedziałem - krzyczał!

- Nie zupełnie.. - odparłem. - Wystraszyłem się krzyku i palec prześlizgnął się Mi na cyfrę 1, i to ją nacisnąłem - odparłem.

Patrzyłem nerwowo na ekran bankomatu. Dookoła błyskały światła radiowozów i stało kilkoro policjantów, patrzących na tekst na ekranie bankomatu..:

"WITAJ NIEZNAJOMY! PRZEDE WSZYSTKIM, ZA NIC NIE ODRYWAJ DŁONI OD EKRANU, BO NASTĄPI BUM! NIE WIERZYSZ? SPÓJRZ PROSZĘ NA SPODNIĄ CZEŚĆ DASZKA I PRZYJRZYJ SIĘ UMOCOWANEMU C-4! SPRAWA JEST PROSTA, MASZ 25 MINUT NA WPROWADZENIE...

-Otwieraj ten sejf! Mamy mało czasu, w każdej chwili mogą wrócić.- Powiedział Stary.
-Próbuję! To nie jest zwykły sejf.-Burzył się Łapa.

Włamali się wieczorem do willi państwa Barbarzyńców, wiedząc że wyszli na bankiet. Nie mieli jednak pojęcia, jak długo potrwa impreza, a z rabunkiem mieli ogromny problem. Sejf okazał się najnowszym krzykiem mody, który nie był dostępny dla szarych ludzi. Wymagał pokaźnej sumy pieniędzy, by go kupić i nie lada inteligencji do obsługi. Wyświetlał jednak pewne podpowiedzi.

-Stary? Jesteś dobry z matmy?
-Jasne! Jestem królem matematyki, dlatego włamuję się do cudzych domów!- Odparł wściekły Stary.
-Przybliżenie liczby pi?- Spytał zakłopotany Łapa.
-Po co ci to? Mamy otworzyć sejf a nie rozwiązywać zadania z matmy głąbie.
-Taka jest pierwsza podpowiedź.
-3,14, tyle nawet moja półroczna siostra wie.
-Okay. Wpisane.
-To otwieraj.
-Nie można. Teraz √3.
-Co oni z nas chcą zrobić?!-Krzyknął Stary.
-Uspokój się, bo sąsiedzi usłyszą. 1,41 albo 1,73... Strzelam, że to drugie.
-I jak?
-Pasuje.

Nagle usłyszeli za sobą kroki. Przerażeni odwrócili się i ujrzeli dwoje świecących w ciemności ślepi. Przepędzili kota i wrócili do roboty.

-Ci idioci bawią się z nami! Wielcy doktorzy.-Mówił oburzony Łapa.
-Nie marudź. Mów lepiej ile jest 2 do 6 potęgi.
-Nie jestem matematykiem!
-No licz! 2 do 3 to 8.
-Do 4 to 16.
-Do 5... Chwila.
-32 głąbie!
-Właśnie, czyli do 6 to 64.
-Brawo Einsteinie, koniec już z tą grą?
-Nie. 〖log〗_2 32
-Co to jest?!
-Logarytm. To jest ostatnie pytanie. Jak źle odpowiemy, nie wiem, co się stanie.
-Nie mam pojęcia co to są logarytmy.
-Daj mi chwilę spróbuję sobie przypomnieć.... to będzie chyba 4.
-Jesteś pewien?
-Nie.
-Strzelaj.

Obaj wstrzymali oddechy, czekając w napięciu na to, co się stanie. Po chwili włączył się okropny alarm, a drzwi i okna zasunęły żelazne zasłony.
To było ich ostatnie włamanie. Kolejne kilka lat przesiedzieli w zimnej, ciasnej celi, ucząc się matematyki.

-Otwieraj ten sejf! Mamy mało czasu, w każdej chwili mogą wrócić.- Powiedział Stary.
-Próbuję! To nie jest zwykły sejf.-Burzył się Łapa.

Włamali się wieczorem do willi państwa Barbarzyńców, wiedząc że wyszli na bankiet. Nie mieli jednak pojęcia, jak długo potrwa impreza, a z rabunkiem mieli ogromny problem. Sejf okazał się najnowszym krzykiem mody, który nie był dostępny...

- To nie ma żadnego sensu!- detektyw Marlyn poczuł jak sprawa zaczyna go powoli przerastać. - 16 osób znalezionych martwych w swoich mieszkaniach, każda otrzymała po 16 ran nożem i czas zgonu wszystkich mieści się w godzinie 16.00. Mamy do czynienia z psychopatą-matematykiem?! - wypił łyka kawy zmuszając swój umysł do wkroczenia na jeszcze większe obroty. Po chwili, gdy poczuł jak zimne powietrze dmucha mu w twarz zapytał srogo wyglądającego mężczyznę stojącego przed nim:
- Czy ofiary były ze sobą w jakiś sposób powiązane?
- Jedynymi czynnikami, które je łaczą to mieszkanie we wspólnym bloku i liczba 16. - odpowiedział mężczyzna, którego wyraźnie bolało, że musiał się zgłosić o pomoc do detektywa.
- Liczba 16... - powiedział detektyw delektując się brzmieniem tych słów. Zapadła chwila ciszy, podczas której obcy mężczyzna wpatrywał się w twarz detektywa jakby ten miała na czole rozpisane wyjaśnienie zagadki.
- Dobrze, od czegoś trzeba zacząć. Nie płacą wam chyba za wynajmowanie mnie prawda? Przynieście mi nazwiska wszystkich mieszkańców alejki 16.
Marlyn nie miał na myśli niczego konkretnego. Chciał po prostu pozbyć się pary niepotrzebnych rozpraszających go oczu, a to było jedyne logiczne polecenie jakie mógł wydać. W końcu trzeba też było od czegoś zacząć.
Po godzinie ujrzał Srogiego - bo tak zaczął go nazywać z kartką w ręce. Podszedł do niego z głupim uśmiechem jakby odkrył wszystkie tajemnice świata i podał mu kartkę. Marlyn wziął od niego kartkę ( wyrwał mu z ręki)
i po przejechaniu oczami po kilku nazwiskach ryknął śmiechem.
- Nawet gdyby rozwiązanie zagadki podeszło do was i powiedziało : ,,Cześć jestem Rozwiązaniem Zagadki, czy to nie wspaniała pogoda?" wszczęlibyście trwające miesiąc śledztwo! Proszę mi natychmiast aresztować Adama Decd'a pod zarzutem morderstwa. - odpowiedział zadowolony z łatwej pracy. Jednak wcale nie poszło tak łatwo. Najtrudniejszą rzeczą jest zawsze wytłumaczenie tym głąbom jak do tego doszedł. Srogi patrzył na niego jakby dostał w twarz.
- Och... - westchnął detektyw. - Naprawdę nazwisko Decd nie wydało wam się dziwne? To nawet nie brzmi. Skąd wiem, że jego właściciel ma na imię Adam? Otóż Adam to nasza szczęśliwa szesnastka. A jest pierwszą literą alfabetu, więc ma numer jeden, d - czwartą, więc numer czwarty. Łącznie imię daje nam sumę 16, czyli dokładnie tyle samo co wcale nie podejrzanie brzmiące nazwisko. Ależ to oczywiście przypadek, że Adam Decd mieszka w 16. alejce, a niedaleko jego domu popełniono szesnastkowe morderstwo, dokładnie w kamienicy, w której mieszkał pod numberem 16, cóż nie?
Srogi popatrzył na niego srogo spod swoich krzaczastych brwi i odszedł gwałtownie gestykulując i wydają rozkazy.

- To nie ma żadnego sensu!- detektyw Marlyn poczuł jak sprawa zaczyna go powoli przerastać. - 16 osób znalezionych martwych w swoich mieszkaniach, każda otrzymała po 16 ran nożem i czas zgonu wszystkich mieści się w godzinie 16.00. Mamy do czynienia z psychopatą-matematykiem?! - wypił łyka kawy zmuszając swój umysł do wkroczenia na jeszcze większe obroty. Po chwili, gdy...

Władca liczb[bookLink]217475|Władca liczb[/bookLink]

Władca liczb[bookLink]217475|Władca liczb[/bookLink]

 [bookCover]217475|Władca liczb[/bookCover]