Gratulacje

Gratulacje

Bardzo dziękuję za docenienie mojej pracy. To wiele dla mnie znaczy.
Serdecznie gratuluję pozostałym wyróżnionym!

Bardzo dziękuję za docenienie mojej pracy. To wiele dla mnie znaczy.
Serdecznie gratuluję pozostałym wyróżnionym!

Dziękujemy za wszystkie teksty. Książki otrzymują:

Amelia
violabu-toczytam
policzdobraczas
rohańczyk
aśka

Serdecznie gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się poprzez PW.

Dziękujemy za wszystkie teksty. Książki otrzymują:

Amelia
violabu-toczytam
policzdobraczas
rohańczyk
aśka

Serdecznie gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się poprzez...

Kasię poznałam, kiedy miałam jakieś 12 lat. Od momentu, kiedy się sobie przedstawiłyśmy, do dziś mamy wspaniały kontakt. To już 14 lat. Z każdym dniem odrywałam jej wady i zalety, w końcu przyszedł czas na poznanie rodziny przyjaciółki. A rodzina jest niesamowita.
Rodzice przeprowadzili się na obrzeża miasteczka, gdzie dookoła jest niewiele domów, za to cały pozostały teren okala las.
Od czasu przeprowadzki rodzice zostali wybawicielami dla porzuconych psów. Nikt nie przypuszczał jak okrutny może być człowiek. Pies jest właściwie bezbronny. Nie jestem w stanie zliczyć ile psów było bitych, zagłodzonych, albo zwyczajnie porzuconych. Jedne były znajdowane przywiązane do drzew, torów kolejowych, inne po prostu zostawione na pastwę losu. Każde z tych zwierząt trafiało do domu mojej przyjaciółki. Część z nich zostawała, część znalazła nowe domy po uleczeniu.
Wcześniej rodzice, teraz Kasia chodzi każdego dnia do lasu, na zwyczajne spacery i do dziś przyprowadza nowe psy do domu. Niestety rzeczywistość nie jest tak kolorowa. Nie każdy pies jest na tyle ufny by sobie pomóc. Niejednokrotnie trzeba było zgłosić odpowiednim służbom, które zajmowały się uspaniem.
Dziesiątki, jeśli nie setki psów zostało uratowane pod ich czujnym okiem. Niestety każdy może sobie wyobrazić, ile zwierząt nie ma takiego szczęścia.
Ludzie poza tym, że są odpowiedzialni, są niezwykle okrutni. Pytanie z jaką liczbą takich osób my mamy do czynienia nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

Kasię poznałam, kiedy miałam jakieś 12 lat. Od momentu, kiedy się sobie przedstawiłyśmy, do dziś mamy wspaniały kontakt. To już 14 lat. Z każdym dniem odrywałam jej wady i zalety, w końcu przyszedł czas na poznanie rodziny przyjaciółki. A rodzina jest niesamowita.
Rodzice przeprowadzili się na obrzeża miasteczka, gdzie dookoła jest niewiele domów, za to cały pozostały teren...

Konkurs zakończony! Laureatów ogłosimy w poniedziałek.

Konkurs zakończony! Laureatów ogłosimy w poniedziałek.

Pewien człowiek zwany Samotnikiem nie lubił zwierząt. Miał taką taką niespotykaną naturę czy kot ewentualnie pies denerwowały go.
Bał się zwierząt. Musiało by się co wydarzyć aby jego relacje zmieniły się. Otóż stało się. Ktoś w nocy kręcił się wokół jego posesji. Samotnik czuł lęk. ale jego myśli utknęły w punkcie martwym. Nagle usłyszał szczekanie. Serce jego się uspokoiło. Rano zobaczył,że jego obrończynią była suczka. Niestety ktoś zranił ją tak dzielnie walczyła w obronie właściciela domu. Walkę z życiem przegrała ponieważ została nieszczęśliwie zraniona. Właściciel posesji kiedy spojrzał na tą biedną zranioną suczką zaczął płakać. Obrończyni suczka zmarła, broniąc ostatnimi siłami urodziła 3 pieski. Od tego wydarzenia człowiek zwany Samotnikiem nie był już sam. Posiadał w swojej posesji 3 pieski. Nadał im imiona: Lusia, Lutek, Konguś. Samotnik już nie bał się od tej pory zwierząt, a jego życie stało się zabawniejsze i mieszkał spokojnie sobie z 3 trzema pieskami.

Pewien człowiek zwany Samotnikiem nie lubił zwierząt. Miał taką taką niespotykaną naturę czy kot ewentualnie pies denerwowały go.
Bał się zwierząt. Musiało by się co wydarzyć aby jego relacje zmieniły się. Otóż stało się. Ktoś w nocy kręcił się wokół jego posesji. Samotnik czuł lęk. ale jego myśli utknęły w punkcie martwym. Nagle usłyszał szczekanie. Serce jego się...

Był jesienny wieczór, gdy odebrałyśmy telefon. „Musisz mi pomóc, on tu leży i chyba nie oddycha!”. Z mamą wsiadłyśmy do samochodu i pojechałyśmy do znajomej, na której podwórku pod liśćmi skrył się…maleńki jeżyk, zaledwie parotygodniowy. Dzieciątko, porzucone przez matkę. Wzięłyśmy go do domu. I zaczęłyśmy działać – w ruch poszły telefony i fora internetowe. Na jednym z nich znalazłyśmy pasjonata – chłopaka z Krakowa, który jeże zna na wylot. Mieszka w kawalerce, temperatura oscyluje tam w okolicach 15 stopni, aby zwierzaki miały odpowiednie warunki. Pod swoją opieką ma przeciętnie 15 – 20 stworzeń.
Zadzwoniłyśmy do niego, a on kazał nam odwieźć malca na miejsce, ponieważ jego mama najprawdopodobniej po niego wróci. Zrobiłyśmy, jak powiedział, ale niestety przemarznięty do szpiku kości jeżyk leżał tam, gdzie go zostawiłyśmy. Matka, jeśli się pojawiła, to poczuwszy zapach człowieka, nie przygarnęła go do siebie. Cóż nam pozostało? Wzięłyśmy malucha pod swoje skrzydła. Dałyśmy mu na imię Franciszek i postawiłyśmy sobie za cel utrzymanie go przy życiu (Krakowiak dawał mu dziesięć procent szans na przeżycie).
Jak wyglądało nasze życie z nim? Nie należało do najłatwiejszych. Jeżyk, niewiele większy od kciuka, musiał pić specjalne mleko dla kociąt z chorym przełykiem. Karmiłyśmy go co dwie godziny, w dzień i w nocy, a po posiłku kładłyśmy go sobie na dłoni i masowałyśmy brzuszek dopóty dopóki mu się nie odbiło. Spał w wiklinowym koszyku, przytulony do szklanej butelki z gorącą wodą owiniętej kocem. Gdy Franciszek dorósł, w moim pokoju urządziłyśmy wybieg, a wieczorami bawił się ze mną wokół stołu, wchodził na kolana i przytulał się do dłoni. Gdy tylko wchodziłam do pokoju, zaczynał węszyć i przypadał mi do nóg.
Zimą zaniosłyśmy Franciszka na strych, gdzie przespał pół roku, a na wiosnę pojechałyśmy z nim do lasu. Ze łzami w oczach wypuściłyśmy jeżyka między drzewa.
Stworzenie, któremu dawano dziesięć procent szans, przeżyło i że było szczęśliwe. My także. Bowiem wiedziałyśmy, że uratowałyśmy niewinne życie.

Był jesienny wieczór, gdy odebrałyśmy telefon. „Musisz mi pomóc, on tu leży i chyba nie oddycha!”. Z mamą wsiadłyśmy do samochodu i pojechałyśmy do znajomej, na której podwórku pod liśćmi skrył się…maleńki jeżyk, zaledwie parotygodniowy. Dzieciątko, porzucone przez matkę. Wzięłyśmy go do domu. I zaczęłyśmy działać – w ruch poszły telefony i fora internetowe. Na jednym z...

- Mohammed, wracaj!
- Dlaczego woła pan na tego psa Mohammed?
- Bo tak się wabi.
- Nie powinien pan nadawać temu psu imienia "Mohammed"
- Nie ja mu nadałem to imię. Już się tak nazywał, kiedy do mnie przyszedł. Imię miał wygrawerowane na obroży.
- To bluźnierstwo nazywać psa "Mohammed".
- Próbowałem wołać na niego inaczej, ale nie słucha. Pokażę panu. Steve, ugryź pana w nogę. Widzi pan? Spot, ugryź tego pana w nogę. Nic. Równie dobrze mógłbym mówić po persku. Rozumie pan do czego zmierzam?
- No, a ja nazwałem swojego psa "Jezus". I co pan na to?
- W takim razie bardzo mi przykro. Nie wiedziałem, że zaginął panu pies.
- Wcale nie zaginął.
- Naprawdę? Widziałem w całym mieście ulotki z napisem "Czy odnalazłeś Jezusa?". Widocznie nie jednemu psu Jezus.

- Mohammed, wracaj!
- Dlaczego woła pan na tego psa Mohammed?
- Bo tak się wabi.
- Nie powinien pan nadawać temu psu imienia "Mohammed"
- Nie ja mu nadałem to imię. Już się tak nazywał, kiedy do mnie przyszedł. Imię miał wygrawerowane na obroży.
- To bluźnierstwo nazywać psa "Mohammed".
- Próbowałem wołać na niego inaczej, ale nie słucha. Pokażę panu. Steve, ugryź pana w...

Szybciej. Szybciej. Oddychaj regularnie. Dłuższy krok, skacz. Szybciej. Nie mogła złapać już tchu, każdy kolejny oddech bolał coraz bardziej. Otworzyła pysk, zaczęła ziać, rozpaczliwie próbując złapać więcej powietrza. Powietrza! Nie mogę oddychać! Zaczęła się potykać, kołysać z boku na bok ze zmęczenia. Szybciej. Obca woń była coraz bliżej. Nie znała tego zapachu, pojawił się w jej życiu po raz pierwszy. Mimo to wiedziała, że niesie on ze sobą straszliwą śmierć. Dłuższy krok, dłuższe susy. Mechanicznie poruszała łapami, starała się nie koncentrować na wszechogarniającym zmęczeniu i bólu w płucach. Utrata sił to śmierć. Przeczuwała to, wiedziała. Po raz pierwszy w swoim życiu miała stać się ofiarą. Pierwszy raz jej ciałem i umysłem zawładnął ogłupiający, szaleńczy strach. Dzieci. Musi myśleć o swoich młodych, które zginą razem z nią. Umrą z głodu, bezpiecznie ukryte w norze. Szybciej, szybciej. Musi je ochronić. Szybciej, uciekaj. Marszczyła nos starając się nie wdychać ostrej woni zagrożenia. Skoczyła nad zwalonym pniem, lecz zmęczenie sprawiło, że potknęła się i upadła po drugiej stronie. Szybko zerwała się, by biec dalej. Szybciej, szybciej. Po kilku krokach złamana łapa ugięła się pod nią. Ogłuszający huk. Zawyła. Okrzyk pełen bólu i przerażenia jeszcze długo niósł się po lesie. Jej serce biło jak oszalałe, czuła w skroniach przyprawiające o ból pulsowanie, nie widziała nic. Za sobą usłyszała ciche kroki. Zadrżała czując na szyi lodowaty dotyk. Ogłupiała strachem nie próbowała już walczyć.
- Stasiek świetnie wykonał swoją robotę. Wbiegła prosto pod nasze lufy.
- Hmm... Czy nie humanitarniej byłoby gdybyśmy dobili ją strzałem w łeb?
- Nie przesadzaj. Szkoda nabojów na tak małego wilka. Poza tym to zwierzę. One nic nie czują.

Szybciej. Szybciej. Oddychaj regularnie. Dłuższy krok, skacz. Szybciej. Nie mogła złapać już tchu, każdy kolejny oddech bolał coraz bardziej. Otworzyła pysk, zaczęła ziać, rozpaczliwie próbując złapać więcej powietrza. Powietrza! Nie mogę oddychać! Zaczęła się potykać, kołysać z boku na bok ze zmęczenia. Szybciej. Obca woń była coraz bliżej. Nie znała tego zapachu, pojawił...