16 III 2014, Szczepan

Od­dałam mu 119 dni, które właśnie dzięki niemu były tyl­ko słoneczne. Od­dałam zmarznięte dłonie, od­dałam kur­tkę, od­dałam ki­lomet­ry wijącej się iry­tac­ji, od­dałam dzban­ki łez, od­dałam parę mar­gi­nesów w zeszy­cie do ma­tema­tyki, od­dałam miej­sce na piętę w pra­wym białym bu­cie, od­dałam mro­wie rozmów zaczy­nanych od Szcze­pana al­bo na nim kończonych, rozmów, które mu­siały nudzić, które mnie by nudziły, gdy­bym słuchała (pięćdziesiąty raz) o zwykłym psie, a jed­nak nie nudziły, które wy­woływały py­tania, ko­lek­cje do­ciekań i roz­maite to­nac­je wes­tchnień. Szcze­pan to nie jest zwykły pies. Może dla­tego wciąż ma ty­lu fanów, w tym mnie - naj­większą. Od­dałam mu wstęgi spa­cerów. Od­dałam po­godę i niepo­godę. Od­dałam myśli zapląta­ne między ręka­wiczka­mi prze­siąknięty­mi je­go za­pachem, myśli zgu­bione w przes­traszo­nych ro­werzys­tach, myśli spuchnięte od łez, ciężkie myśli wspom­nień, za­wadiac­kie myśli pre­tek­stów, myśli w cza­sie ma­tury próbnej i pow­ro­tu do do­mu, myśli w cza­sie naj­ma­giczniej­sze­go dnia, ja­ki przeżyłam, myśli w Wi­gilię, myśli wtańczo­ne w obo­wiązki, które prze­cież mu­siałam wy­kony­wać. Od­dałam zmęczo­ne spa­cery i wytęsknione spa­cery, na które wyszedł nie ze mną. Od­dałam ges­ty. Od­dałam czułość. Od­dałam 119 dni. Od­dałam całe ser­ce.
A wczo­raj od­dałam je­go.

16 III 2014, Szczepan

Od­dałam mu 119 dni, które właśnie dzięki niemu były tyl­ko słoneczne. Od­dałam zmarznięte dłonie, od­dałam kur­tkę, od­dałam ki­lomet­ry wijącej się iry­tac­ji, od­dałam dzban­ki łez, od­dałam parę mar­gi­nesów w zeszy­cie do ma­tema­tyki, od­dałam miej­sce na piętę w pra­wym białym bu­cie, od­dałam mro­wie rozmów zaczy­nanych od Szcze­pana al­bo na...

W weekend majowy wybrałam się z przyjaciółmi na wycieczkę rowerową do Ojcowa. Wracając wybraliśmy trasę, która prowadziła przez wieś z drogą o bardzo małym natężeniu samochodów. Akurat pchaliśmy rowery pod górkę, gdy nadjeżdżający z dużą prędkością samochód potrącił małego kotka. Wszystko działo się tak szybko, że nie byliśmy w stanie zareagować. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że kotek po zderzeniu z samochodem jeszcze żył. Kierowca oczywiście się nie zatrzymał, tylko przyspieszył słysząc nasze krzyki. Kolega szybko się zreflektował i zatrzymał następny nadjeżdżający samochód, podszedł na środek jezdni i zabrał z niej zwierzaka. Niestety nie zdołaliśmy już nic zrobić, bo po paru chwilach kot zdechł.
Ludzka znieczulica jest okropna..

W weekend majowy wybrałam się z przyjaciółmi na wycieczkę rowerową do Ojcowa. Wracając wybraliśmy trasę, która prowadziła przez wieś z drogą o bardzo małym natężeniu samochodów. Akurat pchaliśmy rowery pod górkę, gdy nadjeżdżający z dużą prędkością samochód potrącił małego kotka. Wszystko działo się tak szybko, że nie byliśmy w stanie zareagować. Najgorsze w tym wszystkim...

Każda przemoc wobec zwierząt budzi we mnie zniesmaczenie. Nie ważne, czy jest to mieszkająca w piwnicy mysz, żyjąca w lesie łania, czy znajdująca się w zoo żyrafa. Moja opinia jest jedna – jeżeli ktoś odnosi się źle do zwierząt, nigdy nie będzie dobrym człowiekiem dla osób, które spotka.
Nie chcę pisać o znęcaniu się nad zwierzętami ich maltretowaniu, czy nawet zabijaniu. Opiszę więc krótko o tym, jak mój brat uratował Kiwi.
Kiedy zdecydował się nazwać małego, ledwie umiejącego chodzić, wyrzuconego na pastwę losu kotka Kiwi, nie wiem. Może wydarzyło się to w momencie, gdy uświadomił sobie, że leżąca pod rynną rozwalającego się domu brązowo-szara kulka to nie owoc, ale ledwo żywe stworzenie.
Wziął małego kota w swoje duże ręce. Biedne stworzenie ulokowało się w nich i najpewniej chciało pobierać każdą cząsteczkę ciepła, ponieważ pamiętam, że ten marcowy dzień był wyjątkowo zimny i wilgotny.
A potem z zrozpaczoną miną przyniósł to maleństwo do domu pełnego zwierząt. Rozpoczęła się walka o życie kotka, karmienie ciepłym mlekiem ze strzykawki i obserwowanie, jak Kiwi z każdym dniem nabiera coraz więcej sił. Pomimo tego, że posiadam swojego upartego, wieloletniego persa, pozwoliłam maleństwu ulokować się w moim pokoju, w lewym wełnianym kapciu kupionym w Zakopanym i pełna świadomości, że „gdy tylko kot wyzdrowieje, oddamy go do adopcji”, pokochałam całym sercem.
Oczywiście kot został i muszę przyznać, że nigdy nie miałam kota tak wspaniałego i wdzięcznego za to, że żyje. Rodzina śmiała się czasami, że „wychowałam go sobie jak psa”, ponieważ spełniał każde moje polecenie, nigdy nie drapał i wyjątkowo szybko pojmował czego się od niego wymaga.
Pech chciał, że niestety mieszkam przy bardzo ruchliwej ulicy i ukochanego zwierzaka straciłam. Chociaż od starty tego kota minęły już ponad dwa lata, lubimy czasem wraz z rodziną powspominać, właśnie na przykładzie przygarniętej spod rynny Kiwi, jak wspaniałe i oddane człowiekowi mogą być zwierzęta, jeżeli okaże się im miłość.

Każda przemoc wobec zwierząt budzi we mnie zniesmaczenie. Nie ważne, czy jest to mieszkająca w piwnicy mysz, żyjąca w lesie łania, czy znajdująca się w zoo żyrafa. Moja opinia jest jedna – jeżeli ktoś odnosi się źle do zwierząt, nigdy nie będzie dobrym człowiekiem dla osób, które spotka.
Nie chcę pisać o znęcaniu się nad zwierzętami ich maltretowaniu, czy nawet zabijaniu....

Są ludzie którzy nienawidzą zwierząt i źle ich traktują. Ja znam takiego człowieka, mogę podać wiele przykładów jego okrutnego zachowania. Ma on hodowlę świń i kiedy je przewozi, krzyczy: szybciej kurrwy! po czym bije je i kopie, podśpiewując pod nosem. Ostatnio uganiał się za perliczkami po podwórku, wyłapywał je i obcinał im głowy, bo uznał, że jest ich za dużo. Później kładzie je do wózka i czeka, aż przestaną machać nogami, będzie można zacząć skubać. Psy nie mogą na niego zaszczekać, bo grozi im: zabiję cię sku....Króliki łapie za nogi, krótki pisk, uderzenie w głowę i obdarcie ze skóry, świnie czeka taki sam los, spędzają życie ściśnięte w klatkach w dusznej oborze, aż przyjedzie po nie wielki wóz zawożący do rzeźni, indyki biegają w zagrodzie, aż przyjdą święta i można już je zabić. Psy męczą się w za krótkim łańcuchu... Stary kucyk ma strasznie przerośnięte kopyta, ale nikomu nie chce się mu pomóc. Takie jest życie zwierząt na gospodarstwie, gdzie są własnością gospodarza.

Są ludzie którzy nienawidzą zwierząt i źle ich traktują. Ja znam takiego człowieka, mogę podać wiele przykładów jego okrutnego zachowania. Ma on hodowlę świń i kiedy je przewozi, krzyczy: szybciej kurrwy! po czym bije je i kopie, podśpiewując pod nosem. Ostatnio uganiał się za perliczkami po podwórku, wyłapywał je i obcinał im głowy, bo uznał, że jest ich za dużo. Później...

Kilka lat temu w trakcie wycieczki rowerowej biegał obo mnie i moich rodziców pies. Ot, taki zwykły mały kundelek. Od razu sie w nim zakochaliśmy, jednak nie był z nami długo. Kiedy wyjechaliśmy z nim do babci, popsuł nam się samochód i musieliśmy zostawić psa u babci, a sami jechać pociągiem do domu. Rok po tym zdarzeniu mama wpadła na pomysł adoptowania psa ze schroniska, wszystko się udało, tata nic nie wiedział, ale Eddie ( z zamiłowania do Eddie'go Murphy'ego) jest z nami już drugi rok. Kocham go i nie wyobrażam sobie, że mogłabym kiedykolwiek mieć jakiegoś innego psa, nie obchodzi mnie, że jest jest to kundelek, wyglądający jak szczeniak przez cały czas. Dla mnie jest najsłodszy. A ten pierwszy pies? Rodzice powiedzieli, że babcia wydała go jakiejś rodzinie, "gdzie ma dużo miejsca, żeby sie wybiegać, nie tak jak w mieście". Kilkakrotnie chciałam go odwiedzić i zobaczyć, ale takie spotkanie nigdy nie doszło do skutku. Czy naprawdę mój pierwszy pies ma teraz rodzinę? Czy po prostu został uśpiony, bo przeszkadzał babci? Sama nie wiem i uciekając od poczucia winy, nie chcę się dowiedzieć.

Kilka lat temu w trakcie wycieczki rowerowej biegał obo mnie i moich rodziców pies. Ot, taki zwykły mały kundelek. Od razu sie w nim zakochaliśmy, jednak nie był z nami długo. Kiedy wyjechaliśmy z nim do babci, popsuł nam się samochód i musieliśmy zostawić psa u babci, a sami jechać pociągiem do domu. Rok po tym zdarzeniu mama wpadła na pomysł adoptowania psa ze schroniska,...

Historia ta pokazuje zarówno historię dobrą jak i złą. Wszystko miało miejsce piętnaście lat temu. Obok mojego domu biegał bezpański pies co nie jest zjawiskiem rzadko spotykanym. Pies ten miał jednak coś w sobie co spowodowało, że moi dziadkowie i mama postanowili go dokarmiać. Zaczął się on oswajać z moją rodziną, aż w końcu zapadła decyzja, aby go przygarnąć. Kiedy moja mama postanowiła założyć mu obrożę i smycz okazało się, że jego poprzedni właściciel gdzieś go przywiązał w celu pozbycia się go. Rana była bardzo głęboka. Po wizycie u weterynarza i zaszczepieniu zadomowił się w mojej rodzinie i spędził w niej długie lata. Później dołączył do niego kolejny pies, szczeniak wyrzucony z samochodu na ulice. Po ich śmierci pojawiły się kolejne porzucone psy- suczka z dwoma szczeniaczkami, z których jeden został adoptowany. Niewiele trzeba, aby zyskać przyjaciela na lata. Obecnie sama na chwilę obecną posiadam młodego pekińczyka, który został oddany, gdyż jest albinosem i wymaga większej troski.
Na świecie można więc spotkać ludzi, którzy kochają zwierzęta jak i potwory, które pastwią się nad innymi.

Historia ta pokazuje zarówno historię dobrą jak i złą. Wszystko miało miejsce piętnaście lat temu. Obok mojego domu biegał bezpański pies co nie jest zjawiskiem rzadko spotykanym. Pies ten miał jednak coś w sobie co spowodowało, że moi dziadkowie i mama postanowili go dokarmiać. Zaczął się on oswajać z moją rodziną, aż w końcu zapadła decyzja, aby go przygarnąć. Kiedy moja...

Nadeszła jesień. Małe miasteczko utraciło kolor dorodnej zieleni. Liście turlały się po ulicach, a chłodny deszcz zraszał jeszcze niedawno pokrytą kwiatami ziemię. Jak każdego roku o tej porze odbywał się targ. Na głównym placu rozstawiono stragany z owocami i warzywami. Przywieziono także mnóstwo maszyn rolniczych oraz zwierząt. Z jednego z wozów wyszedł mężczyzna prowadzący źrebaka. Koń został już wcześniej obiecany córce wójta. Zwierzę spojrzało za matką, która wciąż znajdowała się w pojeździe. Zaczęło się szarpać. Mężczyzna siłą zaprowadził konia kupcowi. Wrócił do wozu, by zawieść starą klacz do rzeźnika. W końcu to tylko zwierzęta, nie mają uczuć. To człowiek jest rozumnym, kochającym stworzeniem. A raczej powinien nim być.

Nadeszła jesień. Małe miasteczko utraciło kolor dorodnej zieleni. Liście turlały się po ulicach, a chłodny deszcz zraszał jeszcze niedawno pokrytą kwiatami ziemię. Jak każdego roku o tej porze odbywał się targ. Na głównym placu rozstawiono stragany z owocami i warzywami. Przywieziono także mnóstwo maszyn rolniczych oraz zwierząt. Z jednego z wozów wyszedł mężczyzna...

Mieszkam w małej miejscowości, a moją największą miłością na świecie są zwierzęta. Pewnego zimowego poranka moja mama dostrzegła na podwórku jednego z naszych sąsiadów psa. Był wygłodzony i zdziczały. Na jego oczach malował się strach, a pod skórą sterczały kości. Wszyscy w okolicy bali się tego zwierzaka, ponieważ momentami bywał bardzo agresywny. Jednak my postanowiłyśmy mu pomóc. Kupiłyśmy wielki worek suchej karmy i codziennie w drodze do pracy lub szkoły, zanosiłyśmy mu porcję. W chłodniejsze dni dostawał także podgrzane resztki zupy. Kiedy Maksio przybrał już trochę na wadze, postanowiłam go oswoić. Na początku nie było łatwo, ponieważ bał się każdego ruchu i ludzkiego głosu. Cały czas szczekał lub uciekał przerażony. Mimo to, nie odpuściłam. W końcu dał się pogłaskać. Poczułam wtedy niesamowite szczęście. Radosne merdanie ogonem jest dla mnie najlepszą nagrodą.
W tym samym czasie, jedna bura kotka dokonała totalnej rewolucji w moim życiu. Kizię uratowałam przed eutanazją. Jej poprzedni opiekun chciał pozbyć się problemu. Trafiła do mnie w wieku 5 m-cy. Kiedy otworzyłam kartonowe pudło zobaczyłam burą kuleczkę o ogromnych oczach. Początkowo miała u mnie znaleźć tylko dom tymczasowy, jednak już tydzień później wiedziałam, że nikomu jej nie oddam. Niestety niedługo potem Kizia wpadła po samochód. Lekarze nie mogli uwierzyć, że w ogóle przeżyła. Doznała m.in. urazu kręgosłupa, pęcherza moczowego. Jednak w każdej chwili widziałam w jej oczach chęć życia. Powrót do zdrowia zajął jej wiele czasu, jest teraz niepełnosprawna, ale na pewno nie nieszczęśliwa. Gdy ktoś zobaczy Kizię po raz pierwszy, uważa, że kotka się męczy. Jednak gdy pozna ją lepiej - jest zaskoczony tym, jak świetnie się przystosowała, ile rzeczy potrafi zrobić i jaka jest pełna energii. Ogromną rolę w powrocie Kizi do zdrowia odegrała nasza znajoma Pani Doktor, za co bardzo dziękujemy!
O życie zwierzęcia powinno się walczyć tak samo, jak o życie człowieka.

Mieszkam w małej miejscowości, a moją największą miłością na świecie są zwierzęta. Pewnego zimowego poranka moja mama dostrzegła na podwórku jednego z naszych sąsiadów psa. Był wygłodzony i zdziczały. Na jego oczach malował się strach, a pod skórą sterczały kości. Wszyscy w okolicy bali się tego zwierzaka, ponieważ momentami bywał bardzo agresywny. Jednak my postanowiłyśmy...

Mamy dość zwierzęcego smrodu i hałasów dochodzących z jej podwórka-skarżą się sąsiedzi Wiesławy K., właścicielki ośmiu kotów i czterech psów. Mieszkańcy miasteczka podejrzewają, że kobieta cierpi na poważne zaburzenia psychiczne.

Nie miała ochoty czytać dalej, złożyła gazetę na pół i wrzuciła do pojemnika na makulaturę. Powiedzieć, że troszczyła się o ekologię, to za mało. Ona starała się żyć tak, żeby swoim istnieniem nawet w najmniejszym stopniu nie zaburzyć środowiska naturalnego. Minimalizowała ilość nie tylko wytwarzanych przez siebie odpadów, ale i produktów codziennego użytku. Nie miała ani telewizora, ani komputera. Patrząc na stare, częściowo przysłonięte firanką, radio, czuła wyrzuty sumienia, że pozwoliła sobie na taki luksus.

Przez chwilę nieruchomo stała w miejscu, rozkoszując się ciepłem, jakie wytworzył jeden z jej kotów ocierający się o jej tęgą łydkę. Tutaj świat kręcił się wokół zwierząt. Nie miała przyjaciół wśród ludzi. Odstręczali ją swoją człowieczą dumą, roszczeniowością, egoizmem. Ot, samozwańczy władcy świata. Postrzegali ją za dziwaczkę, niegroźną wariatkę, podczas gdy w oczach swoich podopiecznych widziała szacunek i przywiązanie. Każde z jej zwierząt miało własną niezwykłą historię. Jedne uchroniła przed śmiercią, inne przed schroniskiem. Stała się ich superbohaterką, otoczyła je opieką, a one odwdzięczyły się miłością. Miłością, jakiej nigdy nie zaznała od ludzi.

Mamy dość zwierzęcego smrodu i hałasów dochodzących z jej podwórka-skarżą się sąsiedzi Wiesławy K., właścicielki ośmiu kotów i czterech psów. Mieszkańcy miasteczka podejrzewają, że kobieta cierpi na poważne zaburzenia psychiczne.

Nie miała ochoty czytać dalej, złożyła gazetę na pół i wrzuciła do pojemnika na makulaturę. Powiedzieć, że troszczyła się o ekologię, to za mało....

Trochę ponad rok temu padła decyzja: bierzemy kolejnego psa! Po długich poszukiwaniach zdecydowaliśmy się na młodą suczkę i chwilę potem skontaktowaliśmy się z kobietą zajmującą się czworonogiem. Dwa tygodnie później staliśmy przed wejściem do mieszkania, ze środka dochodziło piskliwe szczekanie. Po chwili otwiera nam młoda kobieta i zaprasza nas do środka. Zobaczyłam czarnego pieska, bardzo chudego z dużymi, lekko wystraszonymi oczami. Schowała się przed nami. Okazuje się, że znaleziono ją niedawno w lesie przywiązaną do drzewa i ma odruchy bitego psa, dlatego tak się zachowuje. Mimo tego, do domu wracamy z nowym członkiem rodziny.
Dziś na moim łóżku leży czarna psina. Patrzy na mnie, a jej ogonek wesoło merda. Już nie jest taka szczupła jak kiedyś, ale stała się bardziej otwarta i wesoła. Pomimo tego, że skrzywdził ją inny człowiek, zaufała nam i dała swoją miłość. Nic poza tym się nie liczy.

Trochę ponad rok temu padła decyzja: bierzemy kolejnego psa! Po długich poszukiwaniach zdecydowaliśmy się na młodą suczkę i chwilę potem skontaktowaliśmy się z kobietą zajmującą się czworonogiem. Dwa tygodnie później staliśmy przed wejściem do mieszkania, ze środka dochodziło piskliwe szczekanie. Po chwili otwiera nam młoda kobieta i zaprasza nas do środka. Zobaczyłam...