Odkąd pamiętam u moich sąsiadów zawsze były psy. Co najmniej dwa, ale zdarzało się, że było ich po sześć. Były to zarówno kundle jak i rasowe, stare i szczeniaki, delikatne i trochę agresywne. Sąsiadka zawsze dbała o nie, karmiła specjalnym jedzeniem dla psów, kąpała, jeździła do weterynarza na kontrole, walczyła o nie kiedy były chore i lekarz chciał je uspać. Traktowała je jak dzieci. Pewnego dnia jeden z nich zaginął. Śliczny rasowy pies, który był niezwykle spokojny dla znajomych, ale potrafiący odstraszyć obcych. Poszukiwania trwały dzień, dwa, tydzień. Któregoś dnia, kiedy już praktycznie pogodzono się ze stratą zadzwonił telefon, że ktoś znalazł Arisa, a po chwili kolejny, z innego numeru, z tą samą informacją. Sąsiadka umówiła się z obiema osobami, aby sprawdzić czy któraś informacja jest prawdziwa. Znalazcy przyjechali niemal jeden po drugim, jeden przywiózł rzeczywiście Arisa, a drugi kudłatego szczeniaka, którego ktoś wyrzucił i uwiązał w lesie. Większość ludzi pewnie zabrałaby swojego psa, a tego drugiego odesłała, ale nie moja sąsiadka. Najpierw uściskami przywitała swojego psiaka, a następnie przygarnęła tego kundla, choć nie dość, że swojego psa odnalazła to jeszcze miała kilka innych na podwórku. Było to dla mnie piękne doświadczenie, pokazujące, że są ludzie, którzy potrafią dostrzec strach i samotność w oczach porzuconego psiaka, przygarnąć go i otoczyć opieką. A Aris i Morus (tak został nazwany ten kundelek) tworzyli naprawdę zgraną parę łobuzów na podwórku :)

Odkąd pamiętam u moich sąsiadów zawsze były psy. Co najmniej dwa, ale zdarzało się, że było ich po sześć. Były to zarówno kundle jak i rasowe, stare i szczeniaki, delikatne i trochę agresywne. Sąsiadka zawsze dbała o nie, karmiła specjalnym jedzeniem dla psów, kąpała, jeździła do weterynarza na kontrole, walczyła o nie kiedy były chore i lekarz chciał je uspać. Traktowała...

Jak każdej jesieni poszłam do pobliskiego lasu na grzyby. W pewnym momencie zobaczyłam na drzewie coś bardo dziwnego. Podeszłam, przyjrzałam się: była to przywiązana do pnia obroża z truchłem niewielkiego psa... Prawdopodobnie wisiał tam od zimy, gdy śniegu było dużo. Przywiązany do drzewa, bez szans na uwolnienie się, w środku lasu, gdzie nikt nie mógł słyszeć jego skowytu...

Do dziś, jak o tym pomyślę, aż mnie trzęsie...

Jak każdej jesieni poszłam do pobliskiego lasu na grzyby. W pewnym momencie zobaczyłam na drzewie coś bardo dziwnego. Podeszłam, przyjrzałam się: była to przywiązana do pnia obroża z truchłem niewielkiego psa... Prawdopodobnie wisiał tam od zimy, gdy śniegu było dużo. Przywiązany do drzewa, bez szans na uwolnienie się, w środku lasu, gdzie nikt nie mógł słyszeć jego...

Ares był ciemno-brązowym pit bulterierem, ogromnym jak na tą rasę, lecz jego pokaźne rozmiary nie były bynajmniej spowodowane nadmiarem tłuszczu, pies był po prostu świetnie zbudowany. Wśród czworonogów z pewnością mógł uchodzić za prawdziwego atletę. Dumna, wysunięta wyraźnie do przodu sylwetka zwierzęcia – niczym u szczupłych dobermanów – robiła spore wrażenie na organizatorach szemranych walk. Oprócz budzącego respekt wyglądu, miał również paskudny, szaleńczy wręcz temperament. Był jak wściekły byk podjudzany i bity już przed samym wyjściem na arenę, z tą niewielką różnicą, że Ares zachowywał się tak na co dzień. Do wściekłości niepotrzebne mu były żadne dodatkowe środki, taką już miał okropną naturę.
Jedyną osobą, do której pałał jakimikolwiek pozytywnymi emocjami, był jego właściciel. Mężczyzna sam borykał się z problemem nadmiernej agresji , być może właśnie dlatego – na zasadzie bratniej duszy – pies rok temu zaufał owemu łotrowi i pozwolił mu się pogłaskać, a następnie przygarnąć wprost z ulicy. Warty podkreślenia jest fakt, iż wcześniej klika innych osób również próbowało zaskarbić sobie sympatie psa, oczywiście bezskutecznie.
Po kilku miesiącach wspólnego życia, kiedy złowieszcze usposobienie bulteriera ostatecznie wyszło na jaw i dotarło do świadomości nowego właściciela, wpadł on na okrutny pomysł, aby wypróbować pupila w nielegalnych konfrontacjach psów, organizowanych przez lokalnych magnatów działających w podziemiu. Lubował się w tego typu przedsięwzięciach, ponieważ sam jeszcze do niedawna uczestniczył w podobnych starciach dla ludzi. Wydawało mu się, że Ares został wprost do tego stworzony, toteż po kilku dniach powierzchownych rozważań, faktycznie zdecydował się uruchomić swoje dawne kontakty i następnie zgłosić swojego psa do tego krwawego widowiska.
Patrząc z perspektywy czasu, trzeba przyznać, że jeżeli ktoś poszukiwał psiego gladiatora, który przyciągnąłby tłumy, zapewniając niezapomniane widowisko, Ares na pewno spełniał te warunki.

Fantomas

Ares był ciemno-brązowym pit bulterierem, ogromnym jak na tą rasę, lecz jego pokaźne rozmiary nie były bynajmniej spowodowane nadmiarem tłuszczu, pies był po prostu świetnie zbudowany. Wśród czworonogów z pewnością mógł uchodzić za prawdziwego atletę. Dumna, wysunięta wyraźnie do przodu sylwetka zwierzęcia – niczym u szczupłych dobermanów – robiła spore wrażenie na...

Mieszkam w mieście, gdzie w centrum można zimą spotkać panią z pudelkiem ubranym w różowy kubraczek i buciki. Żeby nie zmarzł.
Mieszkam w mieście, w którym na obrzeżach można zimą zobaczyć psa przywiązanego do łańcucha, trzęsącego się z zimna. Ma miskę z jedzeniem. Resztki z obiadu właściciela. Akurat były schabowe.
Mieszkam w mieście, gdzie w centrum można latem spotkać starszego pana dającego swojemu psu wodę z butelki. Bo mu gorąco i chce się pić.
Mieszkam w mieście, w którym na obrzeżach można latem spotkać psy biegające bez smyczy i bez właściciela po ulicach, chodnikach, polach i lasach. Pan wjeżdżał do domu swoim drogim samochodem, nie zauważył, że pies wyskoczył na ulicę i zamknął bramę. Może się zorientuje, że psa nie ma. Za jakieś parę godzin. Albo dni.
Nie opisuję zdarzenia. Złe traktowanie zwierząt jest zjawiskiem. Złe jest przygarnianie zwierzęcia i nieokazywanie mu miłości.
Sama mam psa. Maksa. Mieszkam w okolicy, gdzie praktycznie każdy ma psa. Ale mieć psa i kochać psa to dwie różne sprawy. Ja swojego psa kocham. Chodzę z nim na długie spacery, nie oszczędzam na zdrowym, specjalnie dla niego przeznaczonym jedzeniu, zwracam uwagę na to co robi, gdzie jest. Głaszczę go, tulę, bawię się. Nie tylko ja mam jego. On ma także mnie.
A dookoła mnie mieszkają ludzie, którzy psy traktują jak dodatek do domu. Często niemiły, bo trzeba go karmić, czasem wydać na niego jakieś pieniądze. Ludzie są często gorsi od zwierząt. Bo zwierzęta potrafią być okrutne z przyczyn naturalnych. Ludzie są okrutni, bo nienawidzą innych i chcą okazać swoją siłę. Również wobec zwierząt. Nie każdy człowiek zasługuje na to, żeby mieć zwierzę. Nie każdy jest godzien miłości, którą potrafi obdarzyć zwierzę.

Mieszkam w mieście, gdzie w centrum można zimą spotkać panią z pudelkiem ubranym w różowy kubraczek i buciki. Żeby nie zmarzł.
Mieszkam w mieście, w którym na obrzeżach można zimą zobaczyć psa przywiązanego do łańcucha, trzęsącego się z zimna. Ma miskę z jedzeniem. Resztki z obiadu właściciela. Akurat były schabowe.
Mieszkam w mieście, gdzie w centrum można latem spotkać...

maltretowanie zwierząt

maltretowanie zwierząt

Dlaczego?
Bo kocham zwierzęta! Nasze Koło sprawuje opiekę nad całym lasem. To my budujemy paśniki, zimą dokarmiamy zwierzynę, pilnujemy by nie było kłusowników. To się tylko tak wydaje, ale gdyby nie my, to kto regulowałby populację dzikich zwierząt w lesie? Dbamy o faunę i florę. Jestem myśliwym z miłości do przyrody, i zwierząt naturalnie...
HUK! Nagły wystrzał wystraszył ptaki, które w panice poderwały się do lotu. Z lufy uleciał delikatny dymek. Tymczasem pocisk pędząc z nieopisaną prędkością dopadł celu. Błyskawicznie rozerwał skórę, przedarł się przez cienką warstwę tłuszczu i pognał w kierunku kości. Pozostawiony po sobie otwór błyskawicznie zasklepił się ciemną juchą. Po zderzeniu z łopatką, zmienił kierunek i dalej perforował ciało w stronę organów wewnętrznych. Rozerwał lewe płuco i na koniec, już prawie bez pędu, utkwił w żebrze. Niesiony echem huk wystrzału zaczął się mieszać z przeraźliwym rykiem zwierzęcia. To nie był czysty strzał. Ofiara w męczarniach rozpoczęła paniczną ucieczkę... Eh, ładne trofeum by było ale jeszcze będzie okazja na dzika.
Ten sam huk doleciał do jeziora. Poniósł się po tafli wody na drugi jego brzeg. Tam zlał się w jeden dźwięk w piskiem opon. Wszystko to przerwał na chwilę głuchy odgłos uderzenia. Samochód stanął 10 metrów za psem. Z auta wysiadł kierowca, obejrzał wygięty zderzak i zbity reflektor. Rzucił przelotne spojrzenie za samochód i wsiadł z powrotem.
- Jezu, Marek! To był pies?
- Rozjebał nam zderzak i lewe światło. Kurwa!
- Boże, biedne bezpańskie psiaki... żyje?
- No a skąd mam wiedzieć? - auto powoli ruszyło dalej.
- Ale strasznie jakoś... - pasażerka odwróciła głowę na tylną kanapę. Odpowiedziało jej miauczenie. - Koty są jednak mądrzejsze, uważniejsze takie chyba. Nasz "Łatek" na pewno...

Dlaczego?
Bo kocham zwierzęta! Nasze Koło sprawuje opiekę nad całym lasem. To my budujemy paśniki, zimą dokarmiamy zwierzynę, pilnujemy by nie było kłusowników. To się tylko tak wydaje, ale gdyby nie my, to kto regulowałby populację dzikich zwierząt w lesie? Dbamy o faunę i florę. Jestem myśliwym z miłości do przyrody, i zwierząt naturalnie...
HUK! Nagły wystrzał wystraszył...

Psy od zawsze były nieodłączną częścią mojej rodziny. Wręcz uznałabym ich za członków. Od dzieciństwa pamiętam, że towarzyszyły nam różnej rasy i maści czworonogi, które dawały naszej rodzinie radość.
Jednak w całej pięknej historii łączącej moją rodzinę z psami trafiła się również ta niechlubna.
Otóż moja babcia nigdy nie była osobą lubiącą zwierzęta. Nie odczuwała radości ze spędzania z nimi czasu, uznawała to raczej za nieprzyjemny obowiązek. Do dziś pamiętam pewną nieprzyjemną sytuację, która zmieniła negatywnie moje podejście do mojej babci oraz przekonała mnie co do tego, że miłość do zwierząt jest jedynym dobrym rozwiązaniem.
Gdy byłam mała posiadaliśmy suczkę owczarka niemieckiego. Wabiła się Tina. Do dziś pamiętam, że mimo swojego wieku była bardzo optymistycznie nastawiona do mnie jako dziecka i wciąż pozostawała bardzo ruchliwym czworonogiem. To co mi i większości mojej rodziny sprawiało radość, dla wcześniej wspomnianej babci było niezrozumiałą udręką. Gdy pewnego dnia Tina przybiegła do domu w godzinie gdy zazwyczaj dostawała posiłek, babcia przygotowywała obiad dla rodziny. Zaciekawione i zwabione zapachem zwierzę zbliżyło się do pracującej kobiety, co okazało się być ogromnym błędem. Na nieszczęście przebywałam wtedy w kuchni i byłam świadkiem tej sytuacji, która po dziś dzień sprawia mi przykrość gdy sobie ją przypomnę. Zdenerwowana zachowaniem psa babcia zrobiła coś, czego nie potrafię zrozumieć. Z całej siły kopnęła Tinę, chcąc odepchnąć ją od jedzenia. Nieszczęsny pisk ukochanej suczki brzmi mi w uszach do dziś na samo wspomnienie...Na nieszczęście to co zrobiła babcia, nie tylko sprawiło ból suczce. Od tamtej pory stała się ona nieufna wobec wszystkich członków rodziny. Zdechła niedługo potem, samotnie.
Ta nieprzyjemna historia bardzo odbiła się na naszej rodzinie. Nikt nie potrafił zrozumieć zachowania babci. Od tamtej pory nikt w domu nie pozwolił sobie w jakikolwiek sposób skrzywdzić innego zwierzęcia. Ta nauka okazuje się być niestety jedynym pozytywnym aspektem tej historii. Ponieważ moim zdaniem dla każdego człowieka powinno być jasne, że nie można ranić żadnej żywej istoty.

Psy od zawsze były nieodłączną częścią mojej rodziny. Wręcz uznałabym ich za członków. Od dzieciństwa pamiętam, że towarzyszyły nam różnej rasy i maści czworonogi, które dawały naszej rodzinie radość.
Jednak w całej pięknej historii łączącej moją rodzinę z psami trafiła się również ta niechlubna.
Otóż moja babcia nigdy nie była osobą lubiącą zwierzęta. Nie odczuwała...

O zdarzeniu dowiedziałam się z portalu społecznościowego.Informacja była dla mnie wstrząsająca.
Ktoś wyrzucił na śmietnik 2 szczeniaki. Nie miały one nawet tygodnia. Jakaś para znalazła je, zabrała do domu i zaczęli poszukiwania domu dla maleństw.

Właśnie przy tej historii zetknęłam się z dwoma tak różnymi zachowaniami w stosunku do zwierząt.
Pierwszym - bestialskim wyrzuceniem niewinnych zwierząt i pozostawieniem ich na śmierć. I drugim - pomocom. Wiele osób nie mogło przygarnąć tych maleństw, ale na tablicy było pełno wiadomości. Ludzie nie wyrażali tylko żalu i życzyli powodzenia w poszukiwaniach domu. Wiele osób prosiło o adres gdzie mogą zawieźć jedzenie dla szczeniaków, jak mogą pomóc.

Takie historie pokazują mi, że ludzie potrafią zachowywać się jak potwory. Ale później widzę tylko dobrych ludzi starających się pomóc i to przywraca wiarę w człowieczeństwo. Oby coraz więcej było głosów sprzeciwu jeśli chodzi o złe traktowanie zwierząt.
Bo dla mnie nie ma różnicy czy skrzywdzisz zwierzę, czy człowieka - trzeba nie mieć serca i sumienia, żeby kogoś źle potraktować.

O zdarzeniu dowiedziałam się z portalu społecznościowego.Informacja była dla mnie wstrząsająca.
Ktoś wyrzucił na śmietnik 2 szczeniaki. Nie miały one nawet tygodnia. Jakaś para znalazła je, zabrała do domu i zaczęli poszukiwania domu dla maleństw.

Właśnie przy tej historii zetknęłam się z dwoma tak różnymi zachowaniami w stosunku do zwierząt.
Pierwszym - bestialskim...

Biało-rudy chomik wabi się Gryzek. Jest przecież gryzoniem i wszystko ogryza: nie tylko ogryzek jabłka, ale i swój drewniany domek. To puchate i przeurocze zwierzątko, strachliwe i z niewinną minką. Wywołuje w chłopcu uczucie troski i miłości. Jego towarzystwem i opiekunem jest 7-letni Kubuś.
- Mamo, mamo, zobacz, on ma zgrubienie za uchem! Co to może być?
- Nie wiem synku. Musimy zapytać weterynarza.
Alarm, alarm! Trzeba natychmiast umówić się ze specjalistą! Do lecznicy jest dość daleko, więc bojaźliwy chomiczek musi być przetransportowany bezpiecznie, nie może zmarznąć ani przestraszyć się „na śmierć” hałaśliwych samochodów. W poczekalni również należy go chronić przed psami i kotami ciekawymi nowego przybysza. W końcu, gdy przychodzi kolej Gryzka, weterynarz jest niezwykle zdziwiony tak małym pacjentem. Po obejrzeniu chorego, zwraca się do mamy cicho półgębkiem:
- Wie pani, w sumie można zrobić operację i guz wyciąć, ale to delikatna robota ze względu na wielkość zwierzęcia, więc kosztuje … tyle co trzy nowe chomiki. Proszę to przemyśleć.
Odpowiedź jest szybka pomimo zaskoczenia:
- Ekhm… Tnij pan! To PRZYJACIEL dziecka.
Przy wyjściu z lecznicy Gryzek, choć nieprzytomny jeszcze po znieczuleniu, jest żegnany przez właścicieli dużych zwierząt ze śmiechem, ale i… sympatią.
Ta maleńka urocza kulka przeżyła z nami szczęśliwie jeszcze długi czas aż do swojej naturalnej śmierci. Wspominana jest z wielkim sentymentem. Dała Kubusiowi wiele radości i nauczyła odpowiedzialności za zwierzątko.
Uważam, że jeśli człowiek młody czy dorosły znęca się nad małymi stworzeniami, to oznacza, że ma zło w sercu. Trzeba zatem uwrażliwiać dzieci na los naszych zwierzęcych towarzyszy od najmłodszych lat.

Biało-rudy chomik wabi się Gryzek. Jest przecież gryzoniem i wszystko ogryza: nie tylko ogryzek jabłka, ale i swój drewniany domek. To puchate i przeurocze zwierzątko, strachliwe i z niewinną minką. Wywołuje w chłopcu uczucie troski i miłości. Jego towarzystwem i opiekunem jest 7-letni Kubuś.
- Mamo, mamo, zobacz, on ma zgrubienie za uchem! Co to może być?
- Nie wiem synku....

Miasteczko Ostatnich Westchnień[bookLink]221230|Miasteczko Ostatnich Westchnień[/bookLink]

Miasteczko Ostatnich Westchnień[bookLink]221230|Miasteczko Ostatnich Westchnień[/bookLink]

 [bookCover]221230|Miasteczko Ostatnich Westchnień[/bookCover]