Czasami podejrzewam ją, że chce mnie wystraszyć na śmierć, by potem w spokoju konsumować moje zwłoki. Dlaczego wynurza się nagle z ciemności, gdy najmniej się tego spodziewam? Słowo daję, gdyby koty mogły pić i palić, na pewno miauczałby jak ona – czarna, stara kocica, która stwierdziła, że mam wystarczająco „mientkie serce”, by mogła sobie z mojego domu zrobić metę. Przychodzi, kiedy jej się żywnie podoba, łaskawie coś zje, pod warunkiem, że jedzenie spełnia jej standardy i kontynuuje swoje wędrówki nie wiadomo gdzie.

Każde jej pojawienie się znikąd kwitowałam okrzykiem „do jasnej cholery” i kocica nauczyła się reagować na to określenie. Jest to nieustanne źródło radości moich sąsiadów, bo każdy mój okrzyk „cholera”, dostaje echo w postaci zachrypniętego miauknięcia.

Cholera jest stareńka, część zębów jej wypadła i siwieje. Do weterynarza nie da się zabrać. Próbowałam. Pozostaje mi krojenie jej mięsa na drobne kawałki, podczas gdy ona opiera się o moje nogi i z dezaprobatą miauczy, że robię to za wolno. Czasami przychodzi tylko po miłość. Rozciąga się na podłodze i mruczy, żeby ją głaskać. Gdy stwierdzi, że wystarczy, po prostu odchodzi. Gdybym nie mieszkała na parterze, pewnie Cholera nie zawitałaby w moje progi. Podejrzewam, że ona ma gdzieś swój dom, bo nie jest zaniedbanym kotem, ale po prostu z natury jest włóczykijem. Nie chce u mnie zostać na dłużej. Gdy balkon jest zamknięty, siada przed nim i patrzy na mnie wymownie: „Otwieraj kobito, na co czekasz?”

Zostałam sterroryzowana przez czarną kocicę, albo ona po prostu chciała mieć nowego człowieka. Fakt, martwię się, gdy przez kilka dni mnie nie odwiedza. Chyba trochę mnie lubi. Nie pozwala małym psiakom sąsiadów na mnie szczekać. Nie wiedziałam, że kot może tak ofukać psa. Ewidentnie staje w mojej obronie, choć zagrożenia brak.

To jest osiedlowa zagadka, do kogo należy Cholera. Wszyscy chcą wyśledzić, z kim ona mieszka. Mnie wytresowała w spełnianiu swoich zachcianek. Tylko dlaczego wciąż mnie tak straszy?

Czasami podejrzewam ją, że chce mnie wystraszyć na śmierć, by potem w spokoju konsumować moje zwłoki. Dlaczego wynurza się nagle z ciemności, gdy najmniej się tego spodziewam? Słowo daję, gdyby koty mogły pić i palić, na pewno miauczałby jak ona – czarna, stara kocica, która stwierdziła, że mam wystarczająco „mientkie serce”, by mogła sobie z mojego domu zrobić metę....

Jakieś pięć lat temu moim dziadkom zdechł pies. Kora, pies który przez większość mojego dzieciństwa zawsze był przy mnie. Razem z rodzicami postanowiliśmy podarować im nowego psiaka. Dziadek od razu zakochał się w Norze, a Nora w jedzeniu przygotowywanym przez Babcie. Prezent był udany, ale zaczął przeszkadzać jednej osobie.
Wkrótce po tym jak Nora zamieszkała u moich dziadków, zaczęli oni dostawać głuche telefony po kilka razy dziennie. Na początku traktowali to z przymrużeniem oka, ale z czasem zaczęli się bać, a my razem z nimi. Nie wiedzieliśmy kto to taki, ani o co mu chodzi. Sprawa wyjaśniła się po kilku miesiącach, kiedy telefony nie były już tak do końca głuche. Po drugiej stronie słuchawki ktoś udawał, że szczeka. Wtedy domyśliliśmy się, że chodzi o szczekanie Nory, która jak każdy inny, młody pies szczekała na wszystkich i na wszystko. Po kilku dniach odkryliśmy kto dzwoni i próbowaliśmy załatwić sprawę polubownie. Niestety osoba ta nie przyznała się do winy, a my sprawę zgłosiliśmy sprawę na policję. Telefony dzwoniły nadal, a sprawę umorzono twierdząc, że to nic takiego.
W celu pozbycia się głuchych telefonów zablokowaliśmy połączenia zastrzeżone. Przez jakiś czas dziadkowie mieli spokój. Niestety sąsiad powrócił. Dzwonił jeszcze częściej i o najdziwniejszych porach, aż w końcu otruł psa.
Norę otruł trutką na szczury, która powoduje rozerwanie wszystkich narządów wewnętrznych. Konała kilka dni, bardzo przy tym cierpiąc. Sąsiad oczywiście nie poniósł żadnych konsekwencji.
Nie życzę nikomu źle, ale myślę, że takim ludziom powinno się zagwarantować takie atrakcje jakie oni fundują tym biednym zwierzakom.

Jakieś pięć lat temu moim dziadkom zdechł pies. Kora, pies który przez większość mojego dzieciństwa zawsze był przy mnie. Razem z rodzicami postanowiliśmy podarować im nowego psiaka. Dziadek od razu zakochał się w Norze, a Nora w jedzeniu przygotowywanym przez Babcie. Prezent był udany, ale zaczął przeszkadzać jednej osobie.
Wkrótce po tym jak Nora zamieszkała u moich...

Wydarzenie nr 1
Było to niecały rok temu, a mianowicie w wakacje. Kotka moich dziadków miała młode. Jednak nie była on oswojona na tyle by usiedzieć z nimi w jednym miejscu, skutkiem czego było przenoszenie młodych z miejsca na miejsce przez ich mamę. Jednak moi dziadkowie doszli do wniosku, że tak być nie może bo w końcu kociaki zdechną jak będzie jest stale wynosić i przychodzić do nich kiedy nikogo nie będzie w pobliżu domu. Postanowili zaopiekować się maluchami sami. Przenieśli do szopki na przeciwko domu i dokarmiali. Kotka (ich mama) po wielu nieudanych próbach ponownego wyniesienia ich dała za wygraną. Kotki mogły w spokoju rosnąc pod czujnym okiem moich dziadków. Jednak to nie koniec historii...Kiedy kociaki były już na tyle duże by wychodzić z szopki, zdarzyło się coś okropnego. Dziadek przez nieuwagę i swoje roztrzepania przygniótł łapkę jednemu z nich. Był to dla mnie dramat, nie mogłam patrzeć jak taki maluszek cierpi i piszczy z powodu bólu. Myślę, że gdyby nie moja babcia i jej opiekuńczość kotka już by nie było na tym świecie. Opatrzyła mu łapkę i za każdym razem przemywała ranę i dbała o niego..
Dzisiaj jest to duży kot, któremu uszkodzona łapka nie sprawia już dużego problemu jak na samym początku. Jak wiadomo pozostaje w pamięci ten moment, że mogło tak się nie stać, ale zawsze mogło być gorzej.

Wydarzenie nr 2
Też miało miejsce u moich dziadków. Otóż pewnego dnia na mojej wiosce zaczął wędrować bezpański pies. Nikt go nie szukał ani też nikt go nie próbował złapać. Po paru dniach jego pobytu na naszej wiosce, moi dziadkowie stwierdzili, że tak być nie może i postanowili go przygarnąć. Doszli do wniosku, że lepiej niech pies ma normalny dom niż miałby znaleźć się w schronisku i nie znaleźć właściciela, tym bardziej, że pies ten nie był już szczeniaczkiem a jak wiadomo mało ludzi przygarnia dorosłe psy.

Wydarzenie nr 3
To wydarzenie było stosunkowo nie dawno. Miałam w domu psa rasy foksterier. Kochana psinka była z nami już 4 lata. Wszyscy byliśmy przywiązani do niego bardzo mocno i on do nas też. Jednak jak wiadomo psy lubią szaleć, a rasa ta cechuje się właśnie nadmiernym szaleństwem, więc nasz piesek aby nie był cały czas na uwięzi, był wypuszczany na podwórko po to by móc sobie poszaleć. Jednak pewnego razu nikt nie zauważył jak nasza pociecha przeskoczyła przez ogrodzenie. Szukaliśmy go cały dzień, nigdzie nie mogliśmy go znaleźć. Po paru dniach dowiedziałam się od moich rodziców, że znaleźli go. Na początku się ucieszyłam, jednak po minach rodziców nie było widać takie entuzjazmu. Jak się okazało, nasz piesek został rozjechany. Kiedy moi rodzice go znaleźli jeszcze żył, ale był w bardzo ciężkim stanie. Żeby oszczędzić mu cierpień rodzice wezwali weterynarza i go uśpili. Może to wydawać się dla niektórych śmieszne, ale popłakałam się. Wyłam tak długo dopóki mama mnie nie uspokoiła, która tak naprawdę przeżywała to samo co ja, ale nie dawała tego po sobie poznać.
Do dziś zadaje sobie pytanie, jak można być tak bezdusznym człowiekiem i nie dość, że potrącić bezbronne zwierze to jeszcze zostawić na pastwę losu. Jest to dla mnie nie do pojęcia jacy na świecie są ludzie, nikt im przecież nie dał prawa tak traktować zwierząt, tym bardziej, że my jako ludzie też się do ich świata zaliczamy..

Wydarzenie nr 1
Było to niecały rok temu, a mianowicie w wakacje. Kotka moich dziadków miała młode. Jednak nie była on oswojona na tyle by usiedzieć z nimi w jednym miejscu, skutkiem czego było przenoszenie młodych z miejsca na miejsce przez ich mamę. Jednak moi dziadkowie doszli do wniosku, że tak być nie może bo w końcu kociaki zdechną jak będzie jest stale wynosić i...

Po stoliku przy którym siedziałam chodził robaczek. Strzepnęłam go palcami, ale po chwili zobaczyłam, że wciąż jest na stole, tylko leży na odwłoku i trzepocze bezradnie nóżkami. Próbowałam go podnieść, ale bałam się, że skrzywdzę go jeszcze bardziej, i tak się stało.

Po stoliku przy którym siedziałam chodził robaczek. Strzepnęłam go palcami, ale po chwili zobaczyłam, że wciąż jest na stole, tylko leży na odwłoku i trzepocze bezradnie nóżkami. Próbowałam go podnieść, ale bałam się, że skrzywdzę go jeszcze bardziej, i tak się stało.

Pamiętam, że gdy byłam jeszcze mała (miałam może 10 lat), wracałam razem ze starszymi o kilka lat koleżankami do domu. Gdy przechodziłyśmy obok kłujących krzaków usłyszałyśmy piski i skiauczenie. Była to jesień, wiec na krzakach nie było liści i od razu zobaczyłyśmy małego pieska zaplątanego w gałęzie. Koleżanka podeszła bliżej i próbowała uwolnić pieska od gałęzi, ale był tak mocno zaplątany i w dodatku trochę się nas bał, że zupełnie nie mogła go wyswobodzić. Razem z drugą koleżanką podeszłyśmy do niej, aby jej pomóc. Pamiętam, że męczyłyśmy się chyba z 15 minut zanim piesek znowu był wolny. Ale w tym momencie pojawił się kolejny problem, a mianowicie co zrobić z tym maleństwem? W związku z tym, że w pobliżu było kilka domów poszłyśmy pytać, czy komuś przypadkiem nie zginął mały, biały piesek. Ale wszyscy odpowiadali przecząco. W końcu w ostatnim domu, pani powiedziała nam, że ktoś wyrzucił te psy (ponieważ okazało się, że nasz nowy kolega miał rodzeństwo) z samochodu w worku, i że ona sama już przygarnęła jednego. W drodze do domu zdecydowałyśmy, że jedna z nas weźmie pieska. Padło na moją koleżankę. Ja nie chciałam brać psa do domu, bo bałam się, że mama może się na niego nie zgodzić, ponieważ już mieliśmy jednego psa. Jak się później okazało moje obawy były błędne i spokojnie mogłam adoptować pieska. Pamiętam, że przez długi czas żałowałam, że to nie ja wzięłam psa do domu. Dla dziesięciolatki to był spory szok dowiedzieć się, że są ludzie, którzy małe pieski wyrzucają z samochodu. Długo nie mogłam przestać myśleć o tym wydarzeniu, wydawało mi się to trochę szokujące i niesprawiedliwe, bo co ten biedny piesek zawinił tym ludziom. Dobrze, że trafili się ludzie, którzy byli gotowi przegarnąć pieski, bo kto wie co by się z nimi stało...

Pamiętam, że gdy byłam jeszcze mała (miałam może 10 lat), wracałam razem ze starszymi o kilka lat koleżankami do domu. Gdy przechodziłyśmy obok kłujących krzaków usłyszałyśmy piski i skiauczenie. Była to jesień, wiec na krzakach nie było liści i od razu zobaczyłyśmy małego pieska zaplątanego w gałęzie. Koleżanka podeszła bliżej i próbowała uwolnić pieska od gałęzi, ale był...

Moja sąsiadka ma dwa pieski rasy- husky.Traktuje ich jak swoje dzieci.Mówi do nich w sposób nadzwyczajnie miły,jak dla psów.
Mieszkają w domu,są co tydzień myte,karmione mięsem.Co dzień chodzą ze swoją panią na spacery,nie na smyczy,która ściskałaby ich szyję.
Są wolne.
Mogą sobie biegać po podwórzu,leżeć na piasku.

Cóż psy mogą chcieć więcej?
Wspaniała opieka,dobre jedzonko,brak smyczy?
Po prostu wolność i swoboda.

Bardzo podziwiam moją sąsiadkę,która tak troszczy się o swoje psy.W dzisiejszych czasach niewiele ludzi,tak dobrze traktuje psy.
Bierzmy więc z niej przykład.

Moja sąsiadka ma dwa pieski rasy- husky.Traktuje ich jak swoje dzieci.Mówi do nich w sposób nadzwyczajnie miły,jak dla psów.
Mieszkają w domu,są co tydzień myte,karmione mięsem.Co dzień chodzą ze swoją panią na spacery,nie na smyczy,która ściskałaby ich szyję.
Są wolne.
Mogą sobie biegać po podwórzu,leżeć na piasku.

Cóż psy mogą chcieć więcej?
Wspaniała opieka,dobre...

Mam 3 koty- wszystkie "znajdy" z ulicy.
Przyszli, bo to jeden samiec i dwie charakterne kocice, i tak zostali. Teraz mają kolejno 5 i 6 lat. Urocze pieszczochy, które potrafią odwdzięczyć się rozleniwiajacym mruczeniem. A gdy są razem w jednym miejscu to nie można od nih oderwać wzroku. Kocham moje zwierzęta.

Mam 3 koty- wszystkie "znajdy" z ulicy.
Przyszli, bo to jeden samiec i dwie charakterne kocice, i tak zostali. Teraz mają kolejno 5 i 6 lat. Urocze pieszczochy, które potrafią odwdzięczyć się rozleniwiajacym mruczeniem. A gdy są razem w jednym miejscu to nie można od nih oderwać wzroku. Kocham moje zwierzęta.

Kiedy byłam dzieckiem zawsze wychowywałam sie wśród zwierzat. Byłam uczona szacunku i miłości do tych stworzeń bo były tak samo jak i ja czescia rodziny. Przyszedł czas na to abym sie wyprowadzila i usamodzielniła. Zamieszkalam wraz z partnerem i zapragnęłam miec swego psa, który bedzie czescia mojego nowego domu bo bez niego nie wyobrazałam sobie zycia.
Róznica była taka, że nie chciałam rasowego pieska z rodowodem, tylko postanowiłam zaadoptować psa ze schroniska - to było moje postanowienie, które zamierzalam zrealizować.
Pojechalismy do schroniska - kiedy patrzyłam na te wszystkie biedne mordeczki płakać się chciało, a mogłam wybrac tylko jednego i jednemu ofiarowac ciepły dom. Kiedy opiekun otworzył pierwsza klatke wyleciał kudłaty mieszkaniec i maly czarny kundelek który juz do konca naszego "obchodu" nie odstepował nas na krok i to on skradł nasze serca swoim oddaniem i totalnym zaufaniem wobec obcych ludzi. Wybór padł na Lucky'ego i pojechał z nami przestraszony i zdezorientowany. Byłam tak bardzo szczesliwa że moge zrobić coś tak wspaniałego co pozwoli zmniejszyć zło na tym świecie w malym stopniu ale zawsze... Jego pierwszy dzień w nowym domu był dla nas radosnym momentem i do dziś Lucky jest za to wdzieczny okazujac nam swoja miłość, a my mimo małego mieszkanka na 3 pietrze bez windy i pracujac czasem 10h odważylismy się by uratować i pokochac nowa istotę!!

Kiedy byłam dzieckiem zawsze wychowywałam sie wśród zwierzat. Byłam uczona szacunku i miłości do tych stworzeń bo były tak samo jak i ja czescia rodziny. Przyszedł czas na to abym sie wyprowadzila i usamodzielniła. Zamieszkalam wraz z partnerem i zapragnęłam miec swego psa, który bedzie czescia mojego nowego domu bo bez niego nie wyobrazałam sobie zycia.
Róznica była taka,...

Zdecydowana większość z nas czytając temat tego konkursu ma przed oczami kota lub psa, ewentualnie świnkę morską czy chomika. Jak często ludzie zapominają, że zwierzę to nie tylko domowy pupil, do którego możemy się przytulić.

Myślę, że aby w pełni przedstawić stosunek człowieka do zwierząt nie wystarczy opisać jednego zdarzenia. Dlatego chciałabym pokazać Ci człowieka jako społeczność, której każdy z nas jest częścią. A teraz, drogi czytelniku, usiądź wygodnie, zrelaksuj się, a z pomocą Twojej wyobraźni zabiorę Cię w małą podróż.

Jesteśmy w Chinach. Fajnie, prawda? Stoimy na przydomowym podwórku, a wokół nas stoją klatki. Małe, ciasne, upchane koło siebie. W środku, upakowane po kilka sztuk, siedzą przerażone norki. Widzę, że wiesz już do czego zmierzam i przestaje być tak fajnie. Nigdzie nie widać misek z wodą czy jedzeniem. Zaczyna padać. Zwierzęta mokną i marzną. Z domu wychodzi mężczyzna. W ręku trzyma ciężką metalową rurę. Otwiera jedną z klatek i siłą wyciąga z niej wijącą się norkę… Myślę, tyle Ci wystarczy. Chodźmy w inne miejsce.

Stany Zjednoczone. Tu powinno być lepiej, nie sądzisz? Przenieśmy się na farmę mleczną w Ohio. Budynek wygląda całkiem ładnie, ale wejdźmy do środka. Grupa pracowników stoi skupiona w jednym miejscu. Już z miejsca gdzie stoimy słychać przekleństwa i krzyki. Podejdźmy bliżej. Jeden z mężczyzn z radością po czymś skacze. Jednak to „coś” to małe przerażone cielę. Drugi z mężczyzn, wciąż przeklinając, kopie je po głowie. Kilka metrów dalej kolejny pracownik zamierza się łomem na dorosłą krowę, która rozpacza po zabraniu od niej cielaka… Wygląda na to, że tu także nie jest lepiej.

A teraz to Ty wybierz kraj, który masz ochotę odwiedzić. Założę się, że znajdziemy w nim jakąś rzeźnię. Chodźmy. Stoimy w chłodnym, długim pomieszczeniu, po obu naszych stronach, pod sufitem ciągną się długie rury. Na nich, za tylne nogi, zawieszone są jeszcze żywe świnie, kwiczące ze strachu… Wątpię, byś miał ochotę oglądać to co stanie się z nimi później.

A co powiesz na wielki koncern kosmetyczny? W powietrzu unosi się przyjemny zapach. Mijamy kilka drzwi i docieramy do tych z napisem „zwierzęta laboratoryjne”. Wejdziemy, czy masz już dosyć?

W takim razie wróćmy może do czegoś bardziej przyziemnego. Jesteśmy na obrzeżach miasta. Jest lato, upał, a słońce mocno świeci. Pewnie już czujesz się jak na wakacjach. Ale spójrz tam, na ten samochód. Widzisz tego psa w środku? On chyba nie jest zachwycony tą pogodą. Teraz się odwróć. Widzisz tego chłopaka znęcającego się nad bezdomnym kotem? A tamtego psa przywiązanego do drzewa? Czeka na swojego pana już drugi dzień…

Mogłabym Ci jeszcze wiele pokazać. Polowanie na słonie w Afryce, schronisko pełne niekochanych zwierząt, cyrk. Jednak na razie tyle wystarczy. To i tak zbyt dużo cierpienia na raz. Na koniec pomyśl jeszcze o tym, że żadne z tych zwierząt nic człowiekowi nie zrobiło i niczym nie zasłużyło na takie traktowanie.

I właśnie taki stosunek do zwierząt ma człowiek. Wiem, że ta podróż nie należała do najmilszych, ale teraz już chociaż wiesz. Tylko wiesz co jest najgorsze? Człowiek wie. Ale milczy.

Zdecydowana większość z nas czytając temat tego konkursu ma przed oczami kota lub psa, ewentualnie świnkę morską czy chomika. Jak często ludzie zapominają, że zwierzę to nie tylko domowy pupil, do którego możemy się przytulić.

Myślę, że aby w pełni przedstawić stosunek człowieka do zwierząt nie wystarczy opisać jednego zdarzenia. Dlatego chciałabym pokazać Ci człowieka...

Pamiętam, że wychodziłam z mamą z mieszkania. Chciałyśmy jechać na miasto na zakupy. Wychodząc z oficyny udałyśmy się w stronę przystanku tramwajowego. W całkiem niedużej odległości ujrzałam gołębia, który miał dziwnie wykręcone skrzydło. Siedział sobie na schodku pod drzwiami na klatkę schodową. Z racji, że byłam małym brzdącem chciałam się wyrwać z uścisku mamy, by podbiec do gołębia.
-Mamo patrz gołąb! Coś ma ze skrzydełkiem!
-Zostaw go, może być chory.
Oczywiście posłuchałam się mamy, choć było to trudne. Jednak nagle ku mojemu zdziwieniu jaki starzec podszedł do gołębia. Ten nawet nie miał siły się ruszyć na jego widok. Na twarzy starca mogłam bez problemu dostrzec zatroskanie. Mimo iż chodził z trudem o lasce, schylił się po gołąbka. Grymas wykrzywił jego twarz, pewnie spowodowane to było bólem, jaki odczuł podczas schylania się. Jednak po wzięciu gołąbka na ręce wymalowała się na jego twarzy pewna radość.

Do tej pory miło wspominam ten widok. Mimo trudności ruchowych spowodowanych wiekiem, starzec chciał, jak mniemam, pomóc gołębiowi.

Pamiętam, że wychodziłam z mamą z mieszkania. Chciałyśmy jechać na miasto na zakupy. Wychodząc z oficyny udałyśmy się w stronę przystanku tramwajowego. W całkiem niedużej odległości ujrzałam gołębia, który miał dziwnie wykręcone skrzydło. Siedział sobie na schodku pod drzwiami na klatkę schodową. Z racji, że byłam małym brzdącem chciałam się wyrwać z uścisku mamy, by...