Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy w czwartek.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy w czwartek.

Zmruż oczy i wyobraź sobie, że jesteś w nieznanym pomieszczeniu z zupełnie obcymi osobami. Momentalnie budzą się w tobie podejrzenia, bo nie masz pojęcia, gdzie się znajdujesz, ani jak – i czy w ogóle – zdołasz wrócić do domu. Ponadto, zachowujesz dystans względem siedzących obok – w końcu skąd możesz wiedzieć, jacy są i jakie niebezpieczeństwo może stwarzać ich towarzystwo? Słowem, nie wiesz absolutnie nic, jesteś zdany wyłącznie na to, co znane. Samego siebie, ściśle rzecz ujmując.

A teraz rozejrzyj się dokładnie dookoła, po czym dotknij znanych przedmiotów. Każdy z nich potrafisz nazwać i opisać, wskazać najistotniejszy, a także ten absolutnie zbędny. Do wszystkiego jednak jesteś w pewien sposób przywiązany. Wręcz im dłużej się temu przyglądasz, a niekiedy zakres tego czasu sięga początków twojego życia, tym silniejsza, niezrozumiała w zasadzie więź, z ową rzeczą cię łączy. Słyszysz równocześnie głosy w sąsiednim pokoju? Bez nich byłoby obco. Tylko ich barwę znasz na pamięć, rozpoznasz wszędzie i skojarzysz ze wszystkim, co najlepsze, bądź wszystkim, co najgorsze.

Ludzie lubią mieć wokół określoną, spójną, logiczną całość. Widzieć, wiedzieć, pamiętać. Zmiany za to wprowadzają najczęściej stopniowo, krok po kroku, by wkrótce uznać je za normę.
Niechęć do tego, co nieznane wynika po prostu z samego faktu, że jest to nieznane. Niezdatne do określenia, nagłe, nieprzewidywane, obce. Aby się do tego przyzwyczaić, potrzeba chęci i czasu, czyli wszystkiego, czego w ciągu życia brakuje. Jakkolwiek by na to nie spojrzeć, większość osób dąży do stabilizacji i im dłużej nic nie zmienia, tym czuje się bezpieczniej i tym trudniej zarazem się z tym rozstać.
Nie będę oceniać, czy to dobrze, czy źle. Tak mamy i tak będziemy mieć, unikając wywołujących niepokój sytuacji, dążąc do własnej wizji doskonałości oraz trzymając się kurczowo tego, czego balibyśmy się stracić choć na krótką chwilę. Niechęć jest instynktowna i, mimo wszystko, uzasadniona.

Zmruż oczy i wyobraź sobie, że jesteś w nieznanym pomieszczeniu z zupełnie obcymi osobami. Momentalnie budzą się w tobie podejrzenia, bo nie masz pojęcia, gdzie się znajdujesz, ani jak – i czy w ogóle – zdołasz wrócić do domu. Ponadto, zachowujesz dystans względem siedzących obok – w końcu skąd możesz wiedzieć, jacy są i jakie niebezpieczeństwo może stwarzać ich...

Strach pojawił się z dniem w którym człowiek odkrył w swoim otoczeniu zagrożenie, możliwość rywalizacji i niepewność bytu w swojej społeczności. Towarzyszył ludziom praktycznie od zawsze stając się dla nich pierwotną mobilizacją do działania, częścią instynktu umożliwiającą sceptyczne spojrzenie w przyszłość, wyprzedzenie pewnych faktów, uratowanie swojego małego świata przepełnionego pracą i odizolowanego od cierpienia. Jednak co stanie się gdy do tego małego świata wkroczy intruz o innych poglądach, wartościach, wyznaniu i kulturze? Czy on też będzie chciał zepsuć świat zbudowany przeze mnie lub przez ciebie od fundamentów, od pierwszej cegiełki? Realizm. Świata nie można podkoloryzować, ubarwić, dodać mu choć trochę bajkowych elementów. Mimo wszystko, budujemy domy, pracujemy, zakładamy rodziny, żyjemy tak jakbyśmy mieli do zaprojektownia pewien okres czasu. Dajemy z siebie bardzo dużo i nic dziwnego że boimy się dużo stracić. Egoistami zwiemy tych, którzy nigdy nie pomyśleli o nas, zamknęli się w swoim świecie i nie dopuszczają tam ani krzty wiadomości z zewnątrz. Boimy się ich, bo wkońcu chcą być obcy dla nas. Czujemy do nich niechęć, bo są przecież indywidualistami, którzy dobrze znać mogą co najwyżej siebie, ale nie innych. Bardzo chcemy miłości i łatwego życia. Łatwego, o czym tu mowa? Przecież tolerancja wyklucza mozliwość myślenia skrótami i akceptacji stereotypów.

Strach pojawił się z dniem w którym człowiek odkrył w swoim otoczeniu zagrożenie, możliwość rywalizacji i niepewność bytu w swojej społeczności. Towarzyszył ludziom praktycznie od zawsze stając się dla nich pierwotną mobilizacją do działania, częścią instynktu umożliwiającą sceptyczne spojrzenie w przyszłość, wyprzedzenie pewnych faktów, uratowanie swojego małego świata...

Myślę, że niechęć do tego, co nieznane, bierze się z cech charakterystycznych dla danego kraju. My, Polacy mamy skłonność oceniania człowieka zanim go poznamy. Zawsze znajdziemy coś co nam w „nowym” nie pasuje np. tatuaż (tak to może być kryminalista), nadwaga (o nie, z taką osobą pokazać się publicznie to wstyd), ma krzywe nogi (kurcze zaprzyjaźnić się z taką to w sumie spoko pomysł, chłopacy będą zwracać uwagę tylko na mnie). Taka już nasza „natura”. Co ma w sumie swoje dobre strony, bo przy bliższym spotkaniu, na pewno zapunktujemy. Z kolei np. Włosi są bardzo otwarci i z łatwością nawiązują nowe kontakty, lecz nie utrzymują ich zbyt długo. W większości przypadków, znajomość kończy się po jednym spotkaniu. To samo dotyczy Hiszpanów, nie liczmy na to, że jak usłyszymy zadzwonię wkrótce, to on/ona się odezwie.

Myślę, że niechęć do tego, co nieznane, bierze się z cech charakterystycznych dla danego kraju. My, Polacy mamy skłonność oceniania człowieka zanim go poznamy. Zawsze znajdziemy coś co nam w „nowym” nie pasuje np. tatuaż (tak to może być kryminalista), nadwaga (o nie, z taką osobą pokazać się publicznie to wstyd), ma krzywe nogi (kurcze zaprzyjaźnić się z taką to w sumie...

Strach wobec tego, co jest człowiekowi obce, bierze się przede wszystkim z niewiedzy, ale też z zakodowanego w mózgu dążenia do stałości i porządku. Chyba każdy ma coś takiego, jedynie może odczuwać to w mniejszym lub większym stopniu. Generalnie boimy się tego, czego nie znamy, bo nie wiemy, czego powinniśmy się po tym spodziewać. Idziemy do lodziarni i kupujemy lody truskawkowe; chyba tylko w przypływie jakiejś dziwnej weny sięgniemy po smak nazwany "Piraci z Karaibów", bo zwyczajnie nie wiemy, co to jest. A jeśli okażą się ohydne?
Takie zachowanie jest często niezależne od ludzkiej woli. Nasz umysł określa to, co nieznane, jako potencjalnie niebezpieczne. Oczywiście trudno stwierdzić, że lody są niebezpieczne, ale w wielu przypadkach takie założenie istnieje. Dlaczego ludzie nie wychodzą z domów? Bo w nich czują się bezpiecznie i swojsko, sami wybrali sobie kolor ścian i rozmieszczenie mebli i właśnie w takim układzie funkcjonuje im się wygodnie. Nie musi to oznaczać jednocześnie, że boją się realnie tego, co spotkają na zewnątrz.
Niestety, na wzrost strachu i niechęci do nieznanego wpływają nierzadko plotki, które mają dziwną skłonność do wyolbrzymiania negatywów i stereotypy, czyli niejako ignorancja. Idzie sobie człowiek ubrany w glany i koszulkę z logiem metalowego zespołu, co robi Kowalski? Unika go, bo ten to na pewno chodzi na czarne msze i zjada koty. Każdy przeciętny wiary w stereotypy się wyrzeka, ale jakimś sposobem one dalej w społeczeństwach istnieją.

Strach wobec tego, co jest człowiekowi obce, bierze się przede wszystkim z niewiedzy, ale też z zakodowanego w mózgu dążenia do stałości i porządku. Chyba każdy ma coś takiego, jedynie może odczuwać to w mniejszym lub większym stopniu. Generalnie boimy się tego, czego nie znamy, bo nie wiemy, czego powinniśmy się po tym spodziewać. Idziemy do lodziarni i kupujemy lody...

Niechęć do nieznanego w ludziach bierze się stąd, że mają oni bardzo małą wiedzę na temat np.zwyczajów w innych krajach, "zasad" panujących w danych subkulturach. Widząc coś/kogoś nowego boją się tego (tak jak w epoce kiedy ludzie chodzili w skórach zwierząt i mieszkali w jaskiniach), dlatego z góry zakładają, że jest to szkodliwe w jakiś sposób dla nich. Nie starają się zrozumieć tego, wolą odizolować się od tego.
Czują się bezpieczniej w swoim małym świecie. Powstaje więc błędne koło:ludzie boją się czegoś nowego (takiego jak choćby internet, przez co mają ograniczony dostęp do wiedzy i nie mogą rozwijać się. Brak tego rozwoju powoduje strach przed czymś nowym.
jest to najczęściej widoczne w ludziach starszych około 50+. mało kto z grona tych ludzi korzysta z internetu czy komputera, przez co ma ograniczony dostęp do wiedzy. Widząc więc kogoś, kto "łamie" normy (których oni trzymają się) poprzez swój wygląd, np. dziewczyna z dredami, odrzucają go ze względu na ten inny wygląd. jest to ktoś nowy. Inny. Często też uważany jest za gorszego, np. z powodu koloru skóry czy pochodzenia.
Niechęć w Polsce do nieznanych kultur jest również w pewnym stopniu skutkiem panującego w ok. XVII w. sarmackiego mesjanizmu. Zwolennicy uważali, że naród Polski jest wybrany przez Boga, przez co jest lepszy od innych narodów. Obcokrajowcy traktowani byli z pogardą.

Niechęć do nieznanego w ludziach bierze się stąd, że mają oni bardzo małą wiedzę na temat np.zwyczajów w innych krajach, "zasad" panujących w danych subkulturach. Widząc coś/kogoś nowego boją się tego (tak jak w epoce kiedy ludzie chodzili w skórach zwierząt i mieszkali w jaskiniach), dlatego z góry zakładają, że jest to szkodliwe w jakiś sposób dla nich. Nie starają się...

Obcy dla małej, zamkniętej społeczności stanowi niebezpieczny element, mogący zdemaskować jej małe lub większe niegodziwości, pilnie przez nią strzeżone i ukryte przed spojrzeniem świata. Taki strach przed obnażeniem i oceną bywa niezależny od tego, czy Obcy, który wkracza na jej terytorium, wyzbyty jest wszelkich uprzedzeń i schematów myślenia (przede wszystkim tych narzuconych przez naszą kulturę) oraz tego, czy robi to, by móc je poznać, a nie integrować i ustalać własny porządek. Przeważnie takie małe wspólnoty rządzą się swoimi prawami — które człowiek kultury wyższej przez swoją ignorancję mógłby nazwać niecywilizowanymi — mają własne instytucje polityczne, tradycje, rytuały, obrzędy religijne, własne zapatrywania na sprawy seksualności, edukacji, rodziny, życia po śmierci itp. By podtrzymać swoją spójność najczęściej zakładają rodziny w granicach wytyczonych przez członków tego społeczeństwa oraz organizują wspólne zdobywanie i przygotowywanie pożywienia. Chęć podtrzymanie swojej inności szczelnie odgradza je od świata Dlatego też wszelkie próby zasymilowania Obcego, który mógłby chcieć zaprowadzić na tych dziewiczych terenach swój własny, „lepszy”, bo cywilizowany, porządek, nie mogą nie udać. Taką jednostkę wyklucza się od razu, czego, moim zdaniem, nie należy brać takim hermetycznym społecznościom za złe, należy je bowiem najpierw zrozumieć.

Obcy dla małej, zamkniętej społeczności stanowi niebezpieczny element, mogący zdemaskować jej małe lub większe niegodziwości, pilnie przez nią strzeżone i ukryte przed spojrzeniem świata. Taki strach przed obnażeniem i oceną bywa niezależny od tego, czy Obcy, który wkracza na jej terytorium, wyzbyty jest wszelkich uprzedzeń i schematów myślenia (przede wszystkim tych...

Nieznane pociąga za sobą jakąś tajemnicę, strach, niepewność. Lepiej a przede wszystkim bezpieczniej czujemy się w miejscach i sytuacjach znanych mam. Znajome otoczenie daje nam poczucie bezpieczeństwa czyli zaspokaja jedną z naszych podstawowych potrzeb. Mamy ten komfort psychiczny nie ma lęku, obawy dreszczyku emocji za którym nie każdy musi przepadać. A nieznane to niepewny grunt pod nogami, obawa przed właściwym postępowaniem w danej sytuacji, zachowaniem w stosunku do drugiej osoby. To także napięte mięśnie, rozdygotane serce, bieg myśli w głowie. Ale przede wszystkim jest to zachwianie równowagi wewnętrznej człowieka – jego poczucia bezpieczeństwa. Ponieważ jednak nie możemy zamknąć się w skorupach wyruszamy na poznawanie czegoś nowego, nieznanego. Bo tacy już jesteśmy boimy się ale nieznane też nas trochę pociąga. Taka jest już ta nasza natura…

Nieznane pociąga za sobą jakąś tajemnicę, strach, niepewność. Lepiej a przede wszystkim bezpieczniej czujemy się w miejscach i sytuacjach znanych mam. Znajome otoczenie daje nam poczucie bezpieczeństwa czyli zaspokaja jedną z naszych podstawowych potrzeb. Mamy ten komfort psychiczny nie ma lęku, obawy dreszczyku emocji za którym nie każdy musi przepadać. A nieznane to...

Kiedy jesteśmy dziećmi nie znamy strachu przed obcym. Owszem, boimy się, ale rzeczy już poznanych i w naszym mniemaniu przerażających - burzy, ciemności, pająków czy... zjeżdżalni jak było w moim przypadku. Im jesteśmy starsi tym więcej w nas irracjonalnego moim zdaniem lęku przed nieznanym. Boimy się kogoś o niestandardowym wyglądanie, hobby, które nie jest na tyle popularne by wydawano o nim miesięczniki, czy zmian bo mogą okazać się "na gorsze". Dlaczego pojawia się w nas ten strach? Dlaczego nie potrafimy podejść do obcego z zaciekawieniem zamiast z myślą "lepiej się nie zbliżać"? Uważam, że to wcale nie jest rzecz naturalna chociaż niestety powszechna. Gdyby wszyscy bali się obcego gdzie byłby teraz świat? Dalej siedzielibyśmy w jaskini i umierali z zimna, bo przecież ogień wcale nie jest przyjazny, człowiek nie może latać a elektryczność jest tylko bajką dla niegrzecznych dzieci. Dlaczego tak trudno nam - rasie ludzkiej zrozumieć, że nowe w rzeczywistości prawie zawsze oznacza lepsze? Zdarzają się wyjątki (jak na przykład XboX One) ale życie pokazuje, że potwierdzają tylko regułę. Nie bójmy się nieznanego. Przyjmijmy je z otwartymi ramionami a przeżyjemy coś pięknego, szalonego, niesamowitego a może... romantycznego? Bo przecież żeby poznać miłość swojego życia także musimy rzucić się w nieznane.

Kiedy jesteśmy dziećmi nie znamy strachu przed obcym. Owszem, boimy się, ale rzeczy już poznanych i w naszym mniemaniu przerażających - burzy, ciemności, pająków czy... zjeżdżalni jak było w moim przypadku. Im jesteśmy starsi tym więcej w nas irracjonalnego moim zdaniem lęku przed nieznanym. Boimy się kogoś o niestandardowym wyglądanie, hobby, które nie jest na tyle...

Kiedy zdajemy sobie sprawę z tego, że coś nowego, nieznanego może zniszczyć nasze idealnie poukładane jak kostka Rubika życie, pojawia się w nas strach. Boimy się wszystkiego czego doświadczamy po raz pierwszy. Jako dzieci obawiamy się pierwszej wizyty u dentysty, pierwszego dnia w szkole i najchętniej odwlekalibyśmy jak najdłużej ten przykry moment. Czujemy niepokój, bo nie wiemy jak się zachować, coś w naszym dotychczasowym życiu się zmienia, przeżywamy coś po raz pierwszy i nie mamy zielonego pojęcia, jakie wiążą się z tym uczucia i emocje. Budujemy w sobie także barierę uprzedzeń, która tak często widoczna jest w dzisiejszym świecie. Ograniczamy kontakt z ludźmi, którzy w jakiś sposób odstają od szarego tłumu, czymś się wyróżniają. Dlatego tak często dyskryminuje się osoby odmiennej religii, orientacji czy przekonań. Nie chcemy wpuścić do naszego zamkniętego świata niczego, co mogłoby zburzyć panujący ład, zmienić nasz system wartości czy nasze przekonania. Ze strachem przed nieznanym jest jak z lękiem przed ciemnością. Boimy się, ponieważ nie wiemy co nas czeka, nie chcemy wiedzieć co jest za uchylonymi drzwiami szafy w środku nocy, bo mamy wrażenie, że pewnie będzie to coś okropnego. Dlatego nie chcemy poznać punka, metalowca, Emo czy po prostu kogoś, kto nie pasuje do naszego świata. Strach przed nieznanym zbyt często zastępuje ciekawość. Odrzucamy wszystko co nowe, bo zamiast cieszyć się chwilą i coraz to nowymi doznaniami, boimy się. Tak naprawdę kochamy nasze spokojne życie i mimo, że w głębi duszy pragniemy jakiegoś szaleństwa, wypadu w serce dżungli, to ogranicza nas lęk, który sprawia, że nigdy nie zrealizujemy naszych marzeń. Ktoś, kto raz skoczy ze spadochronem będzie chciał więcej i więcej, bo zrozumie, że lęk wysokości okazał się niczym porównaniu z doznaniami jakich dostarcza szybowanie w chmurach.
Przełamać swój strach przed nieznanym to zamienić go w ciekawość świata.

Kiedy zdajemy sobie sprawę z tego, że coś nowego, nieznanego może zniszczyć nasze idealnie poukładane jak kostka Rubika życie, pojawia się w nas strach. Boimy się wszystkiego czego doświadczamy po raz pierwszy. Jako dzieci obawiamy się pierwszej wizyty u dentysty, pierwszego dnia w szkole i najchętniej odwlekalibyśmy jak najdłużej ten przykry moment. Czujemy niepokój, bo...