Gratuluję Wszystkim :)

Gratuluję Wszystkim :)

Gratuluję ;D

Gratuluję ;D

gratuluję Wam ;D ja nie miałam nawet pomysłu jak zacząć, a Wy stworzyliście interesujące, historie na ten temat, które fajnie się czytało ;)

gratuluję Wam ;D ja nie miałam nawet pomysłu jak zacząć, a Wy stworzyliście interesujące, historie na ten temat, które fajnie się czytało ;)

Aż mnie ciarki przechdziły przy czytaniu tych tekstów. W Poznaniu pewnie szukalibyśmy schronienia w Fortach, albo udalibyśmy się na zachów do Międzyrzecza... Co by to była za wyprawa...
O największe ciarki przyprawili mnie:
Epidermas
Cantata Serpente
malynosorozec
Uleczkaa38
Maciej448

Gratuluję. Skontaktuję się z Wami przez serwis.

Aż mnie ciarki przechdziły przy czytaniu tych tekstów. W Poznaniu pewnie szukalibyśmy schronienia w Fortach, albo udalibyśmy się na zachów do Międzyrzecza... Co by to była za wyprawa...
O największe ciarki przyprawili mnie:
Epidermas
Cantata Serpente
malynosorozec
Uleczkaa38
Maciej448

Gratuluję. Skontaktuję się z Wami przez serwis.

Konkurs zakończony został o północy. Dziękujeym za zgłoszenia, laureatów ogłosimy jutro.

Konkurs zakończony został o północy. Dziękujeym za zgłoszenia, laureatów ogłosimy jutro.

Koszmar totalitarnej polski. Zjednoczona ze skrajnie ortodoksyjnych stronnictw jedna partia władzy sieje terror w całym państwie. Biedna, mała Polska nagle odgradza się żelazną kurtyną ze wszystkich stron, niczym Związek Radziecki skurczony do rozmiarów mikroskopowo skurczonej rodzynki. Wewnątrz panuje terror. Dezinformacja, masowe odmóżdżanie społeczeństwa. Nie ma nic i niczego. Wspomnienie PRLu wydaje się słodkim czasem dostatku. Przyrost demograficzny poniżej wszelkich skal. Starsze pokolenie pada jak muchy w chylącej się ku zagładzie służbie zdrowia, która ze zdrowiem nie ma już nic wspólnego.

W podziemnych tunelach kolejowych pod Pałacem Kultury, w kanałach nieujętych na mapach komunalnych gnieździ się garstka bojówek młodzieżowych marząca o wolnym kraju. Wykształceni młodzi ludzie, którym kraj nie zapewnił niczego, prócz stłamszenia własnej godności. Nie mają nic do stracenia. Żyją tylko anorektyczną nadzieją na cud. Nie boją się niczego. Bez wahania oddają swe wynędzniałe ciała potworowi walki, wierząc, że może choć na chwilę tłuste gardło polityczne się nimi zadławi.

Koszmar totalitarnej polski. Zjednoczona ze skrajnie ortodoksyjnych stronnictw jedna partia władzy sieje terror w całym państwie. Biedna, mała Polska nagle odgradza się żelazną kurtyną ze wszystkich stron, niczym Związek Radziecki skurczony do rozmiarów mikroskopowo skurczonej rodzynki. Wewnątrz panuje terror. Dezinformacja, masowe odmóżdżanie społeczeństwa. Nie ma nic i...

Kropla jakiegoś bliżej nieokreślonego płynu toczyła się po ścianie budynku. Sączyła się nieśpiesznie, przyciągając zmęczone spojrzenia. Pozostawiała za sobą względnie czystą smugę, rysując w kurzu, pyle i brudzie falistą linię. Drążyła, jakby pragnąc coś powiedzieć, przekazać znaną tylko sobie historię. Skąd pochodziła? Kto wie, może wprost z dachu bazyliki, gdzie niszczące wszystko promieniowanie uwalnia krople, takie jak ta. Wówczas owa ciecz stawała się szpiegiem z obozu wroga, obserwatorem, przenoszącym poufne informacje w niezmiennym cyklu ziemskiego życia. A może była tylko czyjąś łzą, skroplonym oddechem, drobinką ludzkiego potu?
Przyjaciel czy wróg?
Kimkolwiek owa kropla była, udało się jej wzbudzić poruszenie. Przekrwione gałki oczne zebranych tutaj ludzi sunęły za jej łagodnym tańcem prezentowanym na ścianie. Choć świat poza bazyliką nie mógł dla nich istnieć, istniała ta kropla, przypominająca o dawnym życiu. Pytanie o jej pochodzenie pochłaniało niedożywione ciała mieszkańców. Z całej wielkomiejskiej ludności Bydgoszczy pozostała tylko ta garstka, ta, która zjednoczona w ciemnym, brudnym budynku, obserwowała tak trywialną rzecz, jak płynącą po ścianie kroplę. Ta garstka, oparta o marmurowe schody, wodziła wzrokiem za czymś, co w innej sytuacji zostałoby pozostawione bez atencji. Kropla, cząstka płynu, o który niewiele wiadomo, stała się dla nich rozrywką i… pokrzepieniem.
Świat przestał istnieć, choć może nie cały, z pewnością jednak ten jego fragment, który dotychczas otaczał człowieka, ten, który zdawał się być jego własnością. Zdawał, bo w pewnym momencie natura wywalczyła swoje prawa. Człowiek, ogarnięty pychą i chciwością, nie był w stanie dopilnować wszystkiego. I w tym momencie epoka ludzi dobiegła końca.
Świat przetrwał człowieka, nawet jej upadek. Dla niego to była chwila, jakby mrugnięcie oka. A kropla? To symbol nowego, nowej epoki, pomału ścierającej brudy ludzkiego panowania. A człowiek może się od teraz jej jedynie przyglądać.

Kropla jakiegoś bliżej nieokreślonego płynu toczyła się po ścianie budynku. Sączyła się nieśpiesznie, przyciągając zmęczone spojrzenia. Pozostawiała za sobą względnie czystą smugę, rysując w kurzu, pyle i brudzie falistą linię. Drążyła, jakby pragnąc coś powiedzieć, przekazać znaną tylko sobie historię. Skąd pochodziła? Kto wie, może wprost z dachu bazyliki, gdzie niszczące...

Załóżmy, że wybuchnie wojna atomowa. Jak to z tego typu bitwami bywa rozgrywają się na rozległym terenie. Działania tej wojny objęłyby również Polskę. Pojawia się więc pytanie, gdzie znaleźliby schronienie obywatele naszego kraju?

W metrze? Nie, nie sądzę. Pamiętacie jak kilka miesięcy zapadła się ziemia na budowie II linii metra w Warszawie? Nie, z pewnością nie jest to bezpieczne miejsce. Ta możliwość odpada. To nie jest właściwy schron.

Kolej? Odjechać SZYBKO koleją w inne miejsce na kuli ziemskiej? Czy to dobry pomysł na uratowanie się przed zagładą? Nie, to również niemożliwe. Odjechać SZYBKO koleją polską? Za to nie zapłacisz nawet kartą Master Card!

Może więc udałoby się uciec szybkim samochodem? Misson impossible. Przedwczoraj otworzono tunel Wisłostrady. Uległ deszczowi. Został zalany. Wytrzymał w walce z naturą 7 godzin. Tunel to pragnienie, ulewa to Sprite. Pragnienie nie ma szans.

To może samo... samolot? Nie, samolot źle się kojarzy. Nie, nie ta możliwość stanowczo odpada. Samolot = katastrofa. Po co nam kolejna?

Dochodzę do wniosku, że w Polsce nie ma gdzie się schować. Co gorsze u nas w kraju nie musi być wojny atomowej, by zdarzyła się katastrofa, by ludzie musieli szukać schronienia, pomocy tak jak u Dmitrija Głuchowskiego.

Sytuacja w Polsce to powód, dla którego młodzi ludzie wyjeżdżają z kraju w poszukiwaniu pracy, szukają lepszych warunków życia dla siebie i swojej rodziny. Wystarczyłoby więc opisać zwykłe życie przeciętnego Kowalskiego, który próbuje zmierzyć się z pytaniami: jak żyć, jak przeżyć (tymi samymi, na które odpowiedzieć próbują bohaterowie "Metro 2033")i patrząc na sukces książki bliźniaczki - „Metro 2033” - bestseller gotowy.

Najgorsze i bardzo przytłaczające jest to, że to, co zostało opisane w książce fantastycznej „Metro 2033” – szukanie schronienia oraz walka o przetrwanie - w Polsce dla wielu ludzi nie jest czymś nierealnym, czymś fantastycznym. Jest rzeczywistością, codziennością.

Załóżmy, że wybuchnie wojna atomowa. Jak to z tego typu bitwami bywa rozgrywają się na rozległym terenie. Działania tej wojny objęłyby również Polskę. Pojawia się więc pytanie, gdzie znaleźliby schronienie obywatele naszego kraju?

W metrze? Nie, nie sądzę. Pamiętacie jak kilka miesięcy zapadła się ziemia na budowie II linii metra w Warszawie? Nie, z pewnością nie jest to...

-Czarny na drugiej! - krzyknęła Joanna, kierując lufę wojskowego kałacha w stronę majaczącej na drodze sylwetki. Celowała na wpół ślepo. Bała się spojrzeć na postać, której sama obecność przyprawiała ją o ogromny ból głowy. Seria z karabinu jej partnera przegoniła potwora z widoku.
-Dajesz Aśka, jeszcze tylko kilkaset metrów! - ponaglił ją Bartek. Dobiegli zdyszani do bramy betonowego budynku i skierowali się wewnątrz hali załadunkowej. Czarny człapał za nimi. Wpadli przez drzwi i zatrząsnęli je za sobą. W tym samym momencie długą serią zaszczekał karabin maszynowy. Powietrze rozdarł bolesny ryk potwora.
-Teren czysty! - zakomunikował dowódca barykady, po czym zwrócił się do nich: - I jak? Znaleźliście coś?
-Tak. - Łapali oddech po morderczej ucieczce. - Półtorej kilometra stąd, mały dom z bordową blachodachówką. Cała piwnica węgla. Powinno nam wystarczyć na miesiąc, może dwa. Tylko trzeba będzie jakoś to przetransportować. A ostatnio powierzchnia nie jest zbyt przyjazna.
-Mamy jeszcze trochę diesla do ciężarówki... Powinno się udać. - Porozmawiali jeszcze chwilę, po czym zeszli po krętych drewnianych schodach pod ziemię.
I pomyśleć, że kiedyś byli zwykłymi turystami, którzy pewnego słonecznego dnia postanowili połazić sobie po Puszczy Bukowej, tuż za Szczecinem. Nie wiedzieli, że spotkają patrol wojskowy, który uratuje im tyłki.
Zeszli w dół sztolni. Opancerzone drzwi otworzyły się i minęli uzbrojoną wartę tylną. Złożyli broń i osprzęt, po czym udali się w głąb tajnego kompleksu. Wykopany po cichu i przygotowany dosłownie na ostatni dzwonek służył im za dom od ponad 20 lat... Wyglądało to na sielankę w tym spalonym i napromieniowanym świecie, ale wiedzieli dobrze, jak wygląda sytuacja. Zapasy, które mieli, a później skrzętnie szabrowali z powierzchni, kończyły się szybko. Bez tego ten cały grajdołek długo nie pociągnie... Ktoś będzie musiał poszukać alternatywy. I mieli przeczucie, że będą to oni...

-Czarny na drugiej! - krzyknęła Joanna, kierując lufę wojskowego kałacha w stronę majaczącej na drodze sylwetki. Celowała na wpół ślepo. Bała się spojrzeć na postać, której sama obecność przyprawiała ją o ogromny ból głowy. Seria z karabinu jej partnera przegoniła potwora z widoku.
-Dajesz Aśka, jeszcze tylko kilkaset metrów! - ponaglił ją Bartek. Dobiegli zdyszani do bramy...

Zwykły dzień, bo jaki mógłby on być, pamiętam go chociaż to było dobre 20 lat temu. Mieszkałem na wsi obok Wieliczki, a w Wieliczce przecież chyba każdy polak wie co jest - stara Kopalnia Soli.
Spędziłem tam dużo czasu jako dzieciak, to też pamiętam zawsze mnie fascynowały te korytarze, czułem się jak żołnierz, a zarazem obawiałem się.. zalania, zawału.
Tego dnia jako 18 letni chłopak spacerowałem po Wieliczce, głównie ze względu na to że właśnie trwały moje lekcje i byłem zwyczajnie na wagarach.
W jednej chwili zaczęły wyć wszystkie syreny, wszystkie samochody zaczęły trąbić, wystraszyłem się, a jak.
Parę osób zaczęło wrzeszczeć, osoby zaczęły wybiegać z samochodów, od razu w głowię stanął mi obraz prosto z książki " Do Światła " kiedy Gleb Taranow czekał na swoją ukochaną.
Zwykle byłem nieśmiałym chłopakiem, ale jako ze już w przejeżdżającym samochodzie usłyszałem hasło " ... atak nuklearny ... " czy coś w Tym rodzaju. Podbiegłem do dziewczyny ze szkoły, którą znałem lecz nasze stosunki nie były najprzyjaźniej ułożone i powiedziałem " Chodź ze Mną " . Zobaczyłem jaka była przerażona i pobiegliśmy do szybu Daniłowicz, biegliśmy ile sił w nogach. Gdy byliśmy w środku nie spotkaliśmy nikogo oprócz kilku pracowników. Biegliśmy najdłużej jak mogliśmy, osiedliśmy w jakiejś wielkiej jaskini za skałą. Słyszeliśmy olbrzymi huk i wszystko się trzęsło, ona wtulona w moje ramię.. płakała.

Dziś dwadzieścia lat później kiedy sobie to wszystko przypominam, myślę że uratowałem nam życie..
W Kopalni znaleźliśmy ok. 50 osób niestety - 20 zmarło. Więc żyliśmy w dziwnie dobranej 32 osobowej grupce.
Wycieczka niemiecka licząca 20 osób, 5 pracowników oraz 5 przewodników.
Ja i Moja żona Monika - mamy córkę i syna , Karolinę i Adama.
Żyjemy tu od 20 lat, chciałem być stalkerem jak Artem albo Taran.. Diggerem jak Iwan - ale niestety wejścia zawaliło.. cały czas próbuje znaleźć wyjście..
Uratuje nas, chociażby miałbym przy Tym miał zginąć..

1955 znaków.

Pozdrawiam z Wieliczki :)

Zwykły dzień, bo jaki mógłby on być, pamiętam go chociaż to było dobre 20 lat temu. Mieszkałem na wsi obok Wieliczki, a w Wieliczce przecież chyba każdy polak wie co jest - stara Kopalnia Soli.
Spędziłem tam dużo czasu jako dzieciak, to też pamiętam zawsze mnie fascynowały te korytarze, czułem się jak żołnierz, a zarazem obawiałem się.. zalania, zawału.
Tego dnia jako 18...