gratulacje dla zwycięzców:)

gratulacje dla zwycięzców:)

Gratuluję wszystkim :)

Gratuluję wszystkim :)

Dziękuję za wyróżnienie :) Cieszę się, że książka zamieszka na mojej półce. Gratuluję pozostałym :)

Dziękuję za wyróżnienie :) Cieszę się, że książka zamieszka na mojej półce. Gratuluję pozostałym :)

Ja również dziękuję za wyróżnienie :) Pozdrawiam

Ja również dziękuję za wyróżnienie :) Pozdrawiam

Dziękuję za wyróżnienie i gratuluję pozostałym zwycięzcą :)

Dziękuję za wyróżnienie i gratuluję pozostałym zwycięzcą :)

Gratuluję ;)

Gratuluję ;)

Zwyciężyli:

kinia84p
karoli
mo2nika
Mysza-99
fairada

Gratulujemy!

Bardzo proszę o przesłanie adresu do mnie wiadomością przez LC.

Zwyciężyli:

kinia84p
karoli
mo2nika
Mysza-99
fairada

Gratulujemy!

Bardzo proszę o przesłanie adresu do mnie wiadomością przez LC.

Konkurs zakończony!
Wyniki w piątek.

Konkurs zakończony!
Wyniki w piątek.

Kiedyś nie odstawałam od reszty, wtapiałam się w tłum. Tłumiłam w sobie wszystko co było inne. Byłam nijaka. Jak szary dywan na podłodze, po którym wszyscy chodzą i nikt go nie zauważa.
W zeszłym roku wszystko sie zmieniło. Pojechałam z rodzicami na wakacje moich marzeń. Wynajeliśmy samochód i zrobiłam coś, czego nigdy dotąd nie robiłam. Postawiłam na spontaniczność. Chciałam pojechać tam, gdzie nas kółka wypożyczonego autka poniosą. Nawet nie zajrzeliśmy do przewodnika. Wzięłam mapę i wybrałam na chybił-trafił miejsce, najbardziej oddalone od "reszty śwaita". Tata przekręcił kluczyk w stacyjce i pojechaliśmy. Droga wyglądała na początku obiecująco, ale potem robiła się coraz bardziej wyboista, aż asfalt zniknął. Ale ja upierałam się, że mamy jechać dalej, że to "moje miejsce".
W końcu dotarliśmy do maleńkiego raju na ziemi. Wśód klifów, w dolince ukrywała się niewielka piaszczysta plaża, błękitne fale przyjemnie szemrały, a słońce odbijało się pomienniście od powierzchni wody. Byłam dumna z siebie, że zrobiłam coś innego, poddałam sie losowi, który zaprowadził mnie w to bajeczne miejsce.
Wdrapałam się na klif i obserwowałam całe to piękno wokół. Woda wyglądała cudnie i postanowiłam zrobić coś szalonego. Zrzuciałam buty, stanęłam na brzegu kliu i ... skoczyłam. W momencie, gdy oderwałam stopy od ziemi wszystko sie zmieniło, ja się zmieniłam. Byłam wolna. Pokonałam swój strach przed zmianami, przed byciem inną.
Gdy znalazłam się w wodzie, ogarnęła mnie euforia. Spojrzałam w górę klifu i pomyślałam, że tam w górze, na skale zostawiłam za sobą przeszłość i wiedziałam, że już nigdy nie bedę taka sama. Teraz jestem kimś innym, kimś lepszym. Nie boje się mieć mojego zdania, sprzeciwić się innym, gdy się z nimi nie zgadzam. Nie jestam już szarym dywanem. Jestem barwnym arrasem. Nie pozwalam już życiu po prostu przemijać. Wzięłam ster życia w swoje ręce i biorę w nim czynny udział.
Chodzi o to by pokonac swoje lęki i obawy. Odnaleźć siebie w gąszczu codziennych spraw.

Mój przepis:
Żyj tak by niczego nie żałować, nie bój się popełniać błędów. Oczywiście zachowaj rozsądek i nie przestawaj myśleć, ale nie bój się żyć. Zrób coś spontanicznego, szalonego. Rozszerzaj choryzonty. Pamiętaj, że życie to nie tylko praca, ale też przyjemności.
Planuj, ale zostaw sobie czas na rzeczy niespodziewane, szalone.
Życie składa się nie tylko z planów, ale też nie wszystko można pozostawić własnemu biegowi. Niektóre rzeczy w pewnym stopniu trzeba zaplanować. Ale chodzi o to by nie przesadzić. Nie da się w stu procentach przewidzieć co się stanie jeśli..., właśnie w tym momencie, gdy staramy się to przewidzieć zabijamy cząstkę siebie. Nie można odebrac losowi jego tajemnic. Trzeba być gotowym na niespodzianki, ale też robić sobie samemu takie niespodzianki. Spontaniczny wyjazd, nagła zmiana planów. Cos co sprawi, że nasze zycie będzie ciekawe, bardziej żywe i barwne.

Należy także pamiętać, że czasem coś się nie udaje, pojawiają się jakieś przeciwności, problemy. Nie należy się wtedy poddawać, tylko na chwilę zwolnić, zastanowić się i znaleźć rozwiązanie, bo zawsze jest jakieś rozwiązanie. A gdy juz je znajdziemy unieść głowę i śmiać się życiu w twarz.

Nie planować miłości i na nią nie czekać. Sama nadejdzie w najmniej oczekiwanym momencie. Nie bać się dawać innym, ale też nie oczekiwać, że dostaniemy " dobry uczynek" z tej samej strony. On wróci, trzeba tylko chwilę poczekać.

Trzeba pamiętać, że człowiek nie jest samotną wyspą, otaczajmy sie ludźmi. Nie bójmy się poznawać nowych ludzi, bo może to oni bedą w przyszłości tymi najbardziej zaufanymi przyjaciółmi. Nie szukajmy ludzi identycznych do nas, bo ich nie znajdziemy. Nie ma ludzi identycznych. Przyjmujmy ludzi z ich wadami i zaletami, z całym ich "bagażem".

Nie można wstydzić się samego siebie, czy być szarą myszą. Nie można bać się odstawać od innych. Tacy jestesmy i już. Nie bójmy się iść pod prąd wraz ze swoimi przekonaniami. Może ty jeden masz rację, a reszta się myli?

Więc jeśli jesteś właśnie mną sprzed roku, znajdź w sobie odwagę i uwierz w siebie, zrób ten decydujacy krok i skocz w nieznane, aby złapac ster i ruszyć z wiatrem życia.

Kiedyś nie odstawałam od reszty, wtapiałam się w tłum. Tłumiłam w sobie wszystko co było inne. Byłam nijaka. Jak szary dywan na podłodze, po którym wszyscy chodzą i nikt go nie zauważa.
W zeszłym roku wszystko sie zmieniło. Pojechałam z rodzicami na wakacje moich marzeń. Wynajeliśmy samochód i zrobiłam coś, czego nigdy dotąd nie robiłam. Postawiłam na spontaniczność....

PLAN - słowo to prześladuje mnie od dzieciństwa, od samej 4 klasy podstawówki kiedy zostałam przewodniczącą klasy, tragiczną przewodniczącą.. Zapominałam bowiem o wszystkich powierzonych mi obowiązkach, drobnych i tych o wiele za ważnych na zaniedbanie. Wtedy wychowawczyni poradziła mi robić właśnie plan i tak od małych żółtych karteczek zawierających przyziemne obowiązki jak: spakowanie plakatu, powiadomienie rodziców o wywiadówce, wydrukowania wypracowania, nauczeniu się na sprawdzian, przyczepianych nad biurkiem doszło do przywieszenia dużej kartki A4 z rozplanowanym prawie życiem...
Tak bowiem niepoukładanej i roztrzepanej dziewczynce jak ja, bardzo spodobało się to, iż chociaż na kartce można wszystko uporządkować. Zaczęłam więc, p l a n y:
Dostanę się do lepszego liceum poza moim miastem, sama uszyję sukienkę na studniówkę w 3 klasie , nauczę się grać na gitarze, napisze dobrze maturę i zostanę lekarzem.
Jednak czy komukolwiek udało się wykonać nasze plany w stu procentach? No właśnie.. Nie napisałam świetnie matury i nie dostałam się na wymarzone studia.. A przecież miałam już wszystko zaplanowane! Miał być Kraków i mieszkanie na Kazimierzu.. Po wynikach ze złością zerwałam kartki ze ściany i schowałam do biurka.
I co jeśli nie miałam drugiej kartki, z zapisanym planem B, bo kto posiada "awaryjne marzenia"?

Mamy sierpień, i czekała na mnie czysta kartka, nowy plan, plan B. Oglądając Uniwersytet Jagieloński na internecie, targały mną przeróżne uczucia i postanowiłam. Wcale ale to wcale nie mam zamiaru marnować nowego papieru! Wyciągnełam, zmiętą kartkę z szuflady i dokładnie , jeszcze raz podkreśliłam moje cele i marzenia, jeszcze raz, od początku.
Nie zrezygnuje z medycyny bo raz się nie udało, po to właśnie upadamy żeby wiedzieć jak się podnieść i to właśnie planuje, taki mam plan. I chociaż, wiem że istnieje ryzyko niepowodzenia to wiem, że wykluczam przynajmniej uczucie żalu, niepodjęcia ryzyka. Nie poddam się tak łatwo, bo za 10 lat kiedy, przejdę koło uniwersytetu, już nie będę mogła jeszcze raz spróbować,a przecież dopóki walczysz jesteś zwycięzcą.
I do póki coś planujesz, masz szanse ten plan wypełnić! :)

PLAN - słowo to prześladuje mnie od dzieciństwa, od samej 4 klasy podstawówki kiedy zostałam przewodniczącą klasy, tragiczną przewodniczącą.. Zapominałam bowiem o wszystkich powierzonych mi obowiązkach, drobnych i tych o wiele za ważnych na zaniedbanie. Wtedy wychowawczyni poradziła mi robić właśnie plan i tak od małych żółtych karteczek zawierających przyziemne obowiązki...