PS. Jeśli zostanę wybrana to dane do wysyłki będę mogła podać dopiero najwcześniej 04.08, prędzej 05.08, bo 04.08 wracam do Polski, a wyjeżdżam właśnie w niedz i nie będę miała dostępu do komputera i internetu przez ten czas. W terminie odpisania się zmieszczę :)

PS. Jeśli zostanę wybrana to dane do wysyłki będę mogła podać dopiero najwcześniej 04.08, prędzej 05.08, bo 04.08 wracam do Polski, a wyjeżdżam właśnie w niedz i nie będę miała dostępu do komputera i internetu przez ten czas. W terminie odpisania się zmieszczę :)

Konkurs zakończony!
Wyniki zostaną ogłoszone najpóźniej w niedzielę.

Konkurs zakończony!
Wyniki zostaną ogłoszone najpóźniej w niedzielę.

Sprawa jest prosta, proszę państwa - tylko my robimy z niej potwora, którego trzeba okiełznać, bo inaczej pożre nas żywcem. Z prozą życia nie trzeba walczyć - już samo słowo walka budzi poczucie, że jest to coś złego, co trzeba pokonać.

Czyż proza życia nie jest czymś, do czego tak naprawdę każdy z nas w jakiś sposób dąży? Stabilizacją, rodziną, codzienną pracą, pomocą komuś, gotowaniem, wyprowadzaniem psa na spacer? Jest WSZYSTKIM. Z tym nie trzeba walczyć, ani jej demonizować. Wiadomo, każdy z nas ma chwile, w których wszystko przybiera wszelkie odcienie szarości, kiedy codzienność staje się nie do zniesienia. Dlatego właśnie musimy wyrobić w sobie nowe przekonanie - proza życia nie jest czymś negatywnym. Jest życiem, które, jeśli zaakceptujemy je jako wykreowane przez nas samych, sami wybraliśmy. Codzienność może bywać nudna, ale zmieniająć nasze nastawienie do niej, możemy też zmienić nasze emocje.

I wtedy, kiedy już proza życia nie będzie budziła w nas tych gorszych emocji, dodajmy do niej to, co kochamy. Czerpiesz radość z malowania-maluj, z naprawiania kosiarki-naprawiaj, biegania z psem-zabieraj go na spacer, robienia zdjęć-wyjedź w plener, tańczenia na zajęciach zumby-chodź na nie. Wszyscy jesteśmy zajęci, ale jeśli w tygodniu poświęcimy jakiejś naszej pasji choć odrobinę czasu, nadamy trochę koloru naszym myślom.

Przestańmy więc na początek mówić prozie życia jako czymś złym i będzie lepiej! :)

Sprawa jest prosta, proszę państwa - tylko my robimy z niej potwora, którego trzeba okiełznać, bo inaczej pożre nas żywcem. Z prozą życia nie trzeba walczyć - już samo słowo walka budzi poczucie, że jest to coś złego, co trzeba pokonać.

Czyż proza życia nie jest czymś, do czego tak naprawdę każdy z nas w jakiś sposób dąży? Stabilizacją, rodziną, codzienną pracą, pomocą...

Proza życia... każdy inaczej ją postrzega w zależności od różnych rzeczy, a szczególnie od tego kim jest, jakie ma doświadczenia życiowe i od obecnej sytuacji życiowej. Poza tym proza to gatunek literacki, więc w tym ujęciu proza to opowiadanie o życiu, a do tego trzeba umieć odnaleźć w swoim życiu różne barwy i odcienie...
Są takie dni, w trakcie których wydaje nam się, że się nic nie dzieje, a są i takie, kiedy nadmiar emocji nas męczy, przygnębia lub na odwrót, uszczęśliwia :) Są i dni, kiedy dzieją się i dobre i złe rzeczy, choć tak naprawdę nie ma dni ani idealnie złych, ani idealnie dobrych, bo i świat nie jest idealny...

Jeśli postrzegamy życie jako szare to znak, że powinniśmy robić w takim okresie, dniu, coś co nam zajmie myśli-o ile nie zajmujemy ich czymś naprawdę poważnym, bo są rzeczy, od których uciekać nie można, bo się to źle skończy-robić coś, co nas uszczęśliwia i nie nudzi zarazem. Nasz organizm nie lubi mieć niezajętego umysłu czymś i stąd się bierze nuda, ale nawet w przypadku prac umysłowych, pracuje też nasze ciało-przecież mózg to organ, który też można wyćwiczyć ;D

Ja przede wszystkim pracuję nad sobą-samodoskonalenie, rozwój osobisty zmienia postrzeganie naszego życia na lepsze. Powiem, że dodatkowo wiara w Boga bądź w dobro pozwala nam znaleźć w życiu oparcie, gdy uważamy, że straciliśmy grunt pod nogami. Warto wierzyć, bo wiara to ostatnia deska ratunku, gdy nie można nic zrobić. Alternatywą może być po prostu nadzieja na to, że będzie lepiej, snucie marzeń i planów. Dobrze, jeśli wiara będzie stałym elementem naszego codziennego życia ;)
Są ludzie, którzy wolą psychologię niż wiarę-to też może być i wiele osób zaczyna właśnie od psychologii, potem wchodzą też w filozofię i bywa, że kończy się to na wierze w Boga... A co się dzieje, jeśli zdarzy się tragedia ? Wtedy bywa, że nawet niewierzący nieświadomie wzywają Boga-wystarczy słuchać co ludzie mówią, ale jakby nieświadomie... Jak trwoga to do Boga...
To wszystko powyżej dotyczy też i mnie...
W każdym razie sposobów na prozę życia jest wiele...
Jeśli chodzi konkretnie to w swoim wypadku stawiam na obserwację tego co się dzieje w moim życiu i dookoła mnie-to pomaga zauważyć wiele rzeczy, w tym i nowych, okazji i różnych wydarzeń czy pozwala na znalezienie różnych wskazówek do rozwiązywania problemów oraz inspiracji do różnych pomysłów i działań ;) Poza tym obserwacja aktywuje umysł do myślenia i jeśli robimy to świadomie to i nie będziemy się nudzić :)
I rozwój, rozwój i jeszcze raz rozwój, bo im stajemy się lepsi dla siebie, tym stajemy się też lepsi dla innych. Gorzej mają wtedy ci, którzy o nas źle myślą i mają złe, urojone mniemania o nas-szczęście, jeśli można do takich ludzi jakoś dotrzeć i dobrze na nich wpłynąć.
Pomaganie sobie i innym, a tak ogólnie najważniejsza w życiu jest miłość ;)
Wymieniać zaś tego, co robię, by sobie radzić z prozą życia, nie będę, bo to już za dużo-po prostu podążam sama za sobą-za moim umysłem-myślami, sercem-uczuciami, głosem wewnętrznym-sumieniem/Bogiem i robię po prostu to, co czuję, że powinnam robić w danym momencie i co mogę robić, bo o siły swoje i ogólnie o siebie trzeba dbać ;)

Proza życia... każdy inaczej ją postrzega w zależności od różnych rzeczy, a szczególnie od tego kim jest, jakie ma doświadczenia życiowe i od obecnej sytuacji życiowej. Poza tym proza to gatunek literacki, więc w tym ujęciu proza to opowiadanie o życiu, a do tego trzeba umieć odnaleźć w swoim życiu różne barwy i odcienie...
Są takie dni, w trakcie których wydaje nam się, że...

Tydzień temu nastąpił przełomowy moment w moim życiu. Dokładnie o 5:07 rano. Właśnie wtedy obudziłam się kompletnie ubrana i z klawiaturą odciśniętą na twarzy, a na ekranie laptopa zobaczyłam, zamiast gotowego raportu, poniższe kuriozum: „Grupą docelową kampanii sa osoby młode czyli takie, których wiek nie przekracza 85 lat. Są grupą docelową, ponieważ do nich kierujemy kampanię, czyli są jej odbiorcami, którzy mają ją odbierać, ponieważ mają mniej niż 85 lat, czyli nie więcej niż 20. Do nich właśnie kierujemy jbnuuurvqwds;oAI8feEWknjMXZ,;,L.;DKSPIO”

Pomyślałam, że z przemęczenia wkrótce zwariuję i mam trzy opcje: zwariować, rzucić pracę lub zmienić moje podejście do życia. Pierwsze dwie odrzuciłam, bo Tworki mnie nigdy nie nęciły, a nad głową wisi mi kredyt mieszkaniowy, bagatela 2000 złotych miesięcznie.

W walce z prozą życia nie pomoże mi jakże nęcąca możliwość wylegiwania się z książką w ręce albo długich spacerów, po prostu nie mam na to czasu. Dziś proza życia to 10 godzin pracy dziennie. Jedyne, co mi pozostało, to robić to samo, ale inaczej.

Jajka. Gotuję je na miękko, a nie na twardo, jak zawsze, i posypuję je również pieprzem. Myję zęby lewą ręką, jest to trudniejsze, ale bardziej interesujące; mało tego, już nawet posługuję się myszką dla leworęcznych i piszę lewą ręką ładne „o”! Nie wjeżdżam windą, ale wchodzę po schodach; nie schodzę, ale zjeżdżam po poręczy, tak jak kiedyś. Czasami nie noszę stanika. Zaczęłam zakładać kontrastowe kolory i kupiłam nowe żele do kąpieli i świece zapachowe. Gdy idę po ulicy, obserwuję ludzi i wyobrażam sobie ich życiorysy. Śpię nago, ale w skarpetkach. Odkrywam nowe sposoby masturbacji. W samochodzie słucham audiobooków, a nie Radia Zet. Odkrywam nowe knajpki, do których mogę wyskoczyć na lunch. I zawsze pytam siebie: Co teraz robisz? Jak możesz zrobić to inaczej? Życie w końcu jest zabawne!

Tydzień temu nastąpił przełomowy moment w moim życiu. Dokładnie o 5:07 rano. Właśnie wtedy obudziłam się kompletnie ubrana i z klawiaturą odciśniętą na twarzy, a na ekranie laptopa zobaczyłam, zamiast gotowego raportu, poniższe kuriozum: „Grupą docelową kampanii sa osoby młode czyli takie, których wiek nie przekracza 85 lat. Są grupą docelową, ponieważ do nich kierujemy...

Proza życia powoduje ból, który sprawia, że każdym neuronem zaczynam odczuwać, że żyję. Wtedy urządzam chwilową żałobę po moich niespełnionych marzeniach. Parzę usta czarną kawą i zaciągam się dymem żalu. Ustawiam maksymalną głośność, podczas piosenki, która przypomina mi wszystkie stracone bezpowrotnie chwile. Zanurzam się w trudnych wspomnieniach. Nerwowo szukam chusteczek. Chowam głowę pod poduszkę. Ogłaszam protest przeciwko konieczności wstawania o poranku. Chcę doświadczyć tej pustki całą sobą. Chcę ją poznać z każdej strony, tak, aby pozostało po niej wspomnienie w komórkach skóry.
Przez kilka godzin nie ma mnie. Odpływam oceanem pustki. Stapiam się w popiele żalu i tęsknoty. Ginę gdzieś w lesie wspomnień.
Później pustka przemienia się w spokój. Cichy, delikatnie otulający mnie całą spokój. Przeciągam się leniwie i rozkoszuje kosmiczną harmonią, której stałam się cząstką. Teraz mogę znowu spojrzeć w lustro i zacząć marzyć.

Proza życia powoduje ból, który sprawia, że każdym neuronem zaczynam odczuwać, że żyję. Wtedy urządzam chwilową żałobę po moich niespełnionych marzeniach. Parzę usta czarną kawą i zaciągam się dymem żalu. Ustawiam maksymalną głośność, podczas piosenki, która przypomina mi wszystkie stracone bezpowrotnie chwile. Zanurzam się w trudnych wspomnieniach. Nerwowo szukam...

Proza życia... A cóż to proza życia? Dla każdego ma ona inny wymiar. Jedni będą tak nazywać popularny „dołek psychiczny”, inni nudę, a jeszcze inni pod tym wyrażeniem rozumieją kolejny zwykły dzień, nie lepszy, nie gorszy od pozostałych – dzień jak co dzień, aczkolwiek dobry, bez rewolucyjnych zmian. A dla mnie co znaczy „proza życia”? Filologicznie rzecz ujmując, proza, to tekst ciągły – przy którym nie musimy zbytnio się wysilać, by go zrozumieć. Poezja jednakże zmusza nas do refleksji, rozważań nad kilkoma liniami tekstu. Proza życia dla mnie to coś na granicy wspomnianej wcześniej nudy i „dołka”. Gdy jestem zmęczona życiem, ktoś „przebija” moje serce niczym ostrym nożem albo wbija szpilkę w najczulszy nerw i jeszcze nią obraca, by bardziej bolało. To oczywiście metafory, lecz przytoczenie ich było dla mnie niewątpliwie konieczne, by oddać fizycznie uczucia, jakie towarzyszą mi w mojej prywatnej „prozie życia” . Niektórzy twierdzą, że stan taki ich nie dotyczy, ba!, zawsze są szczęśliwi, uśmiechnięci, a ich życie jest poezją, nie prozą! Nie wierzę, że istnieje choć jedna osoba na tym świecie, której nigdy nie dopadły chwile zwątpienia w życie. Sposobów na prozę życia jest tyle, ilu ludzi żyje na ziemi. Dla mnie najlepszy jest, bezkonkurencyjnie, dzień z książką. Nie chwila – dzień. Lubię się zaczytać w każdym stanie, a gdy dokuczają mi niemiłe uczucia, wtedy książka staje się wytchnieniem, zapomnieniem, przeobrażeniem się na chwilę w wybitną kreatorkę ogrodów, kobietę noszącą abaję, samotną matkę, antykwariusza w podeszłym wieku, anioła… Carlos Ruiz Zafon pięknie wyraził się o książkach – są lustrem, w którym widzi się to, co ma się w sobie. Niezaprzeczalnie jest tak w moim przypadku. W każdej książce dostrzegam cechy sytuacji, w której właśnie się znajduję. Mało tego – w lekturze znalazłam już niejednokrotnie rozwiązanie moich problemów, odpowiedzi na dręczące mnie pytania. Kolejnym punktem w moim „leczeniu” się z prozy życia jest zakup książek. Oj tak! Jest to coś, co uwielbiam: kupować, dostawać, wypożyczać! Gdy otrzymuję kolejny egzemplarz, w sercu cieszę się jak malutkie dziecko z nowej zabawki. Nic nie sprawia mi większej radości. Następny sposób? Jeśli nie jest powodem mojego stanu, jest lekarzem – mój mężczyzna. Potrafi mnie rozbawić, przytulić, pocieszyć i sprawić, że wraca mi dobry humor. No i wszystko ładnie – lecz co z sytuacją, gdy nic nie pomaga? A bywały takie chwile. Wtedy nie pozostaje nic innego, jak… osobista kuracja! Czekolada, herbata przesycona karmelkowymi uczuciami, smutna muzyka z czasem zmieniająca się w radosne, optymistyczne dźwięki. Z takim zestawem kładę się do łóżka – i na pewno nie zasypiam! Rozmyślam. Rozmyślam tak długo, aż mój nastrój się poprawi. Po takiej sesji funduję sobie domowe SPA. A później? To, co zwykle – otwieram książkę;-)
Na tę lżejszą prozę życia – nudę, mam również swoje sposoby. Idę na spacer kończący się zazwyczaj zabawą z dzieckiem znajomych. Bo cóż innego może poprawić nastrój tak, jak promienny uśmiech dziecka? Nic go nie zastąpi. No, może z wyjątkiem książki!
Pewnie nie odkryłam tutaj Ameryki moimi sposobami na prozę życia. Jestem jednak szczęśliwa, że moje „kuracje” pomagają mojej duszy się zregenerować i odzyskać siły.

Do wywodu chciałam dorzucić jeszcze krótkie, lecz konieczne 'post scriptum': Pomimo, że jej nie lubimy, uważam, że proza życia każdemu jest potrzebna - wtedy rodzi się nadzieja, że kiedyś wzejdzie słońce.
Przypomniał mi się fragment pewnego musicalu, w którym dziewczyna pięknie śpiewała utwór o magicznych słowach, którymi skonkluduję moją krótką refleksję:
"(...)Kiedy w oczy wieje wiatr, niepotrzebnie płyną łzy.
Gdy jest źle, to dobry znak - bo może znów lepiej być!(...)"

Proza życia... A cóż to proza życia? Dla każdego ma ona inny wymiar. Jedni będą tak nazywać popularny „dołek psychiczny”, inni nudę, a jeszcze inni pod tym wyrażeniem rozumieją kolejny zwykły dzień, nie lepszy, nie gorszy od pozostałych – dzień jak co dzień, aczkolwiek dobry, bez rewolucyjnych zmian. A dla mnie co znaczy „proza życia”? Filologicznie rzecz ujmując, proza, to...

Kiedy czuję zbliżającą się depresję czy towarzyszy mi pustka lub zwątpienie pakuję do torby aparat, dobrą książkę, notes wraz z długopisem, zakładam na uszy mp3 i wsiadam do byle jakiego warszawskiego autobusu aby wyruszyć w podróż po ukochanej stolicy. Najczęściej trafiam do któregoś z parków - Skaryszewskiego lub jakiekolwiek innego, bądź nad Wisłę czy Stare Miasto. Fotografuję, siedzę na ławce marząc, pisząc wiersze czy czytając książki. W ten sposób odrywam się od rzeczywistości. Uspokajam się, upajam tym co w owym czasie najlepsze. Zdarza się też, że jedynie słucham muzyki i obserwuję otaczającą mnie rzeczywistość. Dostrzegam wówczas, że nie jest ona tak szara i smutna jak to mi się wcześniej wydawało. Widzę radość, kolory, szczęście. Wtedy czuję, że wraca do mnie utracona energia, chęć by coś zrobić, żeby nie dać się zwątpieniu, smutkowi czy innym negatywnym emocjom. To naprawdę mi pomaga i sprawia, że uśmiech na mojej twarzy się wreszcie pojawia.. ;)

Kiedy czuję zbliżającą się depresję czy towarzyszy mi pustka lub zwątpienie pakuję do torby aparat, dobrą książkę, notes wraz z długopisem, zakładam na uszy mp3 i wsiadam do byle jakiego warszawskiego autobusu aby wyruszyć w podróż po ukochanej stolicy. Najczęściej trafiam do któregoś z parków - Skaryszewskiego lub jakiekolwiek innego, bądź nad Wisłę czy Stare Miasto....

A ja marzę o prozie życia.O życiu poukładanym, zwykłym i przewidywalnym.Bo kiedy traci się to wszystko, co składa się na ową prozę, marzy się tylko o tym,żeby było jak dawniej.Żeby znowu był On, żeby znów był dom, żeby znów była praca.Bo najprostsze rzeczy są ekskluzywne. Rzeczy, które dają poczucie bezpieczeństwa, w których czujemy się wygodnie jak w kokonie.Kiedy więc jesteśmy znudzeni tą samą pracą, doceńmy, że mogliśmy się w niej napić kawy w ulubionym kubku.Choć to zwykła kawa.A kiedy znów wkurzy nas partner, pomyślmy, że dobrze, że ZNÓW ma nas kto wkurzyć. I kochać dalej.Bo szczęście to tak naprawdę pojemne słowo. I w nim zawiera się mogą te egzotyczne wakacje ale też wspólne wyjście na lody z bliskimi(nudne?). Bo niepowtarzalny urok powtarzalności zauważamy wtedy, gdy przekonamy się jak łatwo może zostać nam to odebrane.Bo w prozie życia zawierają się marzenia takie proste, zwykłe.Gdy więc nasze życie nas nudzi, myślimy, że gdzie indziej czy żyjąc w inny sposób bylibyśmy szczęśliwsi-pomyślmy, ze może tak by było ale nie na pewno.Bo może szybko zatęsknilibyśmy za tym, co proste. Bo najprostsze rzeczy bywają najlepsze.

A ja marzę o prozie życia.O życiu poukładanym, zwykłym i przewidywalnym.Bo kiedy traci się to wszystko, co składa się na ową prozę, marzy się tylko o tym,żeby było jak dawniej.Żeby znowu był On, żeby znów był dom, żeby znów była praca.Bo najprostsze rzeczy są ekskluzywne. Rzeczy, które dają poczucie bezpieczeństwa, w których czujemy się wygodnie jak w kokonie.Kiedy więc...

Z prozą życia nie da się walczyć. Niekiedy codzienność jest nieunikniona. Jednak zawsze można ją zaakceptować i zadbać by stała się czymś wyjątkowym; wkraść się do swojej podświadomości i przemalować olbrzymi napis „zwyczajność” pokrywając go literkami układającymi się w „magiczność”.

Najgorsze co może człowieka spotkać, to brak urozmaicenia i spontaniczności, czyli cech które determinują inne czynniki wpływające na prowadzenie ciekawego życia. Najprostszą metodą oderwania się od przyziemnych problemów i nudy jest przeczytanie ciekawej lektury albo napisanie własnego tekstu prozatorskiego. Podróż do krainy utopii to pierwszy krok ku ciekawości i umysłowej relaksacji.

Są jednak znacznie wartościowsze sposoby spędzania wolnego czasu. Jeden z moich ulubionych to piesze wędrówki, których jedynym warunkiem jest stały kontakt z przyrodą.

Wstać z samego rana, zjeść szybkie śniadanie i… w drogę.

Słońce jeszcze nieco wstydliwie wychyla swoje oblicze zza horyzontu. Powoli rozświetla ostatnie z chmur ocalałych po wczorajszej ulewie. Błękitne niebo idealnie kontrastuje z nasyconymi zielenią pagórkami. Zewsząd unosi się delikatna mgiełka, która tylko wnikliwemu obserwatorowi zdradza swoje istnienie. A pod Twoimi stopami rozciąga się cała galaktyka. Roślinność wzbogacona perlącą się wodą. Wydaje się, że ziemię zalały brylanty. Miliardy miniaturowych pryzmatów, rozszczepiających piękno by stworzyć niemal doskonałość. W ferworze odchodzącego mroku ostatnie z zaspanych ptaków zaczynają rozprostowywać wilgotne skrzydła, by dołączyć do reszty akompaniujących braci. Owady przeciągają do ostateczności moment pobudki. Tylko jakaś zabłąkana pszczoła już nie śpi i leci niepewnie zygzakiem.
Z każdym krokiem coraz bardziej wchłania Ciebie nieznane. Nogawki Twoich spodni i buty są całe oblepione masą złożoną z przesiąkniętych rosą pajęczyn, pojedynczych listków koniczyny i krwawnika, a w szczególności nasion mannicy, brodobrzanki i konietlicy. Ale nie przeszkadza Ci to. Ani trochę. Nie dlatego, że nikt Ciebie nie widzi, ale dlatego, że robisz coś, co sprawia Tobie przyjemność, a biegnąc za przyjemnością wszystko co stoi na jej drodze jest znikome.
Kiedy tak idziesz i patrzysz na całe piękno świata zaklęte od wieków w naturze, zaczynasz myśleć, że życie musi mieć jakiś wynioślejszy cel, niż jedynie prokreację. I choć na co dzień jesteś konserwatywnym agnostykiem, który przejawia cechy realisty, to w tej chwili wszystkie Twoje stałe poglądy odchodzą w niepamięć. Czujesz się kimś więcej niż zwykłym sobą. Masz wrażenie, że w tej chwili wszystko zależy od Ciebie; że posiadłeś moc, która, gdybyś tylko chciał, pozwoliłaby ci wznieść się w przestworza i poczuć się jak to jest być mewą szybującą przy delikatnym zefirku otulającym czule jej ciało.

Idąc dostrzega się to, co gołym okiem niedostrzegalne. Poznaje się rzeczy o których istnieniu się nie wiedziało.
Ludzie kochają dźwięk fal, ćwierkot ptaków o świcie. A ja zawsze powtarzam, że to piękne dźwięki, ale jest mnóstwo wspanialszych. Chociażby hałas wydawany przez tysiące wędrujących motyli przecinających sklepienie…, czy mój ulubiony – trzepot łabędzich skrzydeł. Żaden inny ptak nie wydaje takiego samego odgłosu jak przelatujące łabędzie. Żaden.
Ale udać się na pieszą wyprawę to nie tylko być w kontakcie z przyrodą (choć stanowi ona piękną alegorię niezwykłości). To także realizacja stawianych sobie wyzwań. I nie ma znaczenia czy chodzi o trasę dwustu kilometrów pokonywaną w kilkanaście dni, czy odcinek przeznaczony na kilka godzin. Zawsze to odskocznia od rzeczywistości. Cząstka magii pochwycona w dłonie.

Iść w nieznane. Niczego, prócz miejsca startu i celu, nie ustalać. Pozwolić by scenariusz sam się napisał. Mieć świadomość, że robi się coś zupełnie tak, jak robili to pierwsi ludzie. W dobie cyfryzacji i pędu technologicznego móc poczuć się niezwykłym; innym, w pozytywnym tego słowa znaczeniu…

Można wysnuć wnioski, że jestem zagorzałym fanem przyrody albo zagubionym romantykiem bez przyszłości. Może i tak (choć raczej się z tym nie zgadzam). Jednak nawet jeśli, to zyskanie szczęścia kosztem niepewnej przyszłości jest niewielką ceną. Bo mieć marzenie i je realizować, to jak na chwilę wcielić się w rolę stwórcy.

Właśnie w taki sposób staram się radzić sobie z prozą życia. Oddając się poezji natury. Stwarzać coś, czego nigdy nie zapomnę.
Zazwyczaj wybierając się gdzieś daleko, biorę ze sobą aparat fotograficzny. Choć nie jestem zawodowym fotografem (jeżeli w ogóle coś takiego istnieje) ani nie posiadam talentu w tej dziedzinie, to robienie zdjęć jest moją małą pasją. Pozwalają one wykraść choć trochę z magiczności świata i pozostawić ją na papierze, by móc w uwiecznione miejsca wracać kiedy się tylko zapragnie. Zdarza się (jeżeli nie zapomnę : ) ), że mam przy sobie również notes i długopis. Jestem po części marzycielem. Sny na jawie stanowią sporą część mojego życia. Wiele rzeczy lubię przemieniać w sploty literek. Ale to chyba normalne, że niekiedy należy przysiąść i wylać to, co kłębi się w naszej głowie. Ci, co na co dzień tworzą jakiekolwiek teksty, powinni rozumieć co mam na myśli. Pisanie na łonie natury świetnie wypełnia czas przeznaczony na przerwę. W ten sposób powstało wiele z moich opowiadań i limeryków pisanych do szuflady. W ten sam sposób powstał również ten tekst – na kolanie, w czasie odpoczynku w miejscu, które po raz pierwszy widziałem na oczy. Ale zapewniam – było jak wyrwane z krainy utopii.

Oto moja recepta na codzienność.
PS: W życiu nie chodzi o to, co pewne, tylko co nieznane. No i oczywiście, o bycie szczęśliwym.

Dorzucam zdjęcie z miejsca gdzie powstała odpowiedź na konkurs (widziane moim okiem; bez retuszu):

Z prozą życia nie da się walczyć. Niekiedy codzienność jest nieunikniona. Jednak zawsze można ją zaakceptować i zadbać by stała się czymś wyjątkowym; wkraść się do swojej podświadomości i przemalować olbrzymi napis „zwyczajność” pokrywając go literkami układającymi się w „magiczność”.

Najgorsze co może człowieka spotkać, to brak urozmaicenia i spontaniczności, czyli cech...