"Cierń" T. Kingfisher to powieść, która z założenia podważa konwencje baśni i romantycznych narracji. Kingfisher prowokuje do zastanowienia nad tradycyjnymi opowieściami o heroicznych rycerzach i niewinnych księżniczkach, przenosząc nas do świata, gdzie nie wszystko jest takie, jak się wydaje.

Centralna postać, Ropuszka, to wróżka strzegąca wieży, w której śpi przeklęta księżniczka. Nie jest to jednak zwykła opowieść o czarownicy czy złośliwej wróżce; Ropuszka, jak się okazuje, ma ważne powody, by bronić klątwy. Jej perspektywa stawia pod znakiem zapytania moralność i motywy typowych bohaterów baśni, zmuszając czytelnika do przemyślenia, co naprawdę oznacza bycie bohaterem.

Gdy na scenę wkracza rycerz, oczekujemy typowej heroicznej eskapady. Kingfisher jednak szybko rozwiewa te oczekiwania. Rycerz, który pojawia się, nie jest typowym wojownikiem, a jego misja nie jest tak prosta, jak mogłoby się wydawać. Jest bardziej zainteresowany prawdziwą historią niż samym ratunkiem, co dodaje głębi jego postaci i samej narracji.

"Cierń" wywołuje refleksję na temat tego, jak historie są opowiadane i jakie wartości promują. Przez postać Ropuszki i jej dialogi z rycerzem, książka bada, jak tradycyjne narracje mogą manipulować prawdą i wpływać na nasze rozumienie heroizmu.

Kingfisher zadaje pytania o wartość tych baśniowych "nagród" – czy piękna księżniczka jest naprawdę nagrodą dla heroicznych czynów rycerza, czy może jest to tylko romantyczna iluzja zakorzeniona w naszej kulturze? Autorka rozwija te idee, bawiąc się konwencjami i oczekiwaniami, które często są nieuchronnie związane z gatunkiem fantasy i baśniami.

Autorka oferuje nam historię, która jest zarówno urocza, jak i prowokująca, co sprawia, że "Cierń" jest lekturą wartą uwagi dla tych, którzy szukają czegoś więcej niż tylko tradycyjnej baśni, której urok i oryginalność sprawiają, że jest to książka, która pozostaje w pamięci długo po odłożeniu jej na półkę. Polecam ją każdemu, kto ceni sobie literaturę, która nie boi się zadawać trudnych pytań.

"Cierń" T. Kingfisher to powieść, która z założenia podważa konwencje baśni i romantycznych narracji. Kingfisher prowokuje do zastanowienia nad tradycyjnymi opowieściami o heroicznych rycerzach i niewinnych księżniczkach, przenosząc nas do świata, gdzie nie wszystko jest takie, jak się wydaje.

Centralna postać, Ropuszka, to wróżka strzegąca wieży, w której śpi przeklęta...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

T. Kingfisher to pseudonim amerykańskiej pisarki Ursuli Vernon. Pisze książki fantasy, horrory, książki dla dzieci, komiksy oraz powieści dla dorosłych. Laureatka nagród Hugo, Nebula i wielu innych.
“Cierń” to krótka powieść przedstawiającą alternatywną wersję “Śpiącej Królewny”. Główną bohaterką jest wróżka chrzestna Ropuszka, która przez wieki pilnuje kasztelu otoczonego ciernistym żywopłotem przed innymi. Aż pewnego dnia zjawia się rycerz, który słyszał opowieści o klątwie i pragnie uwolnić piękną królewnę.
Ta książka jest dla mnie urzekająca, emocjonalna i poruszająca. Bohaterki i bohaterowie przedstawieni są sposób wielowymiarowy, niejednoznaczny, w odróżnieniu od klasycznych baśni, gdzie zawsze najlepsze dobro zwalcza najgorsze zło. Jest to opowieść osadzona w baśniowej scenerii, w której nie brakuje magii, żywiołów, wróżek, odmieńców czy bogiń. Jest pokazana różnorodność, różni ludzie, stwory, grupy społeczne czy religie, ale bez zbędnego wdawania się w szczegóły i sztywnego podziału na lepszych i gorszych. Bardzo podoba mi się, że postaci (nawet te fantastyczne) są z krwi i kości - to znaczy mają uczucia, czasem są nieporadni, zakompleksieni, wrażliwi czy poirytowani. Przy tym są przedstawieni w sposób bardzo czuły, nieoceniający, momentami dla mnie wzruszający. Ta książka skłania do refleksji nad tym co znaczy, że ktoś jest piękny i odważny. Nie chodzi tylko o wygląd czy machanie mieczem (przez białego mężczyznę oczywiście) i “ratowanie królewny”, cokolwiek tak naprawdę miałoby to oznaczać. Jest to opowieść o lęku, odpowiedzialności, podejmowaniu działań (również bardzo trudnych i wyczerpujących) i braniu za nie odpowiedzialności oraz konsekwencji, nie zawsze przyjemnych i satysfakcjonujących. Jest to też opowieść o przyjaźni i miłości , ale nie bajkowo-cukierkowych, tylko realnych, z przywiązaniem, wrażliwością i odpowiedzialnością za drugą osobę. Tak przedstawiona baśń o śpiącej królewnie, w odróżnieniu od wersji disneyowskiej, pokazuje bardziej realny świat - to co brzydkie nie jest zawsze tylko i wyłącznie złe, a to co piękne nie zawsze jest czystym dobrem, bohaterowie nie zawsze mają wpływ na to co się dzieje i w związku z tym odczuwają pełen wachlarz emocji. 

T. Kingfisher to pseudonim amerykańskiej pisarki Ursuli Vernon. Pisze książki fantasy, horrory, książki dla dzieci, komiksy oraz powieści dla dorosłych. Laureatka nagród Hugo, Nebula i wielu innych.
“Cierń” to krótka powieść przedstawiającą alternatywną wersję “Śpiącej Królewny”. Główną bohaterką jest wróżka chrzestna Ropuszka, która przez wieki pilnuje kasztelu otoczonego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Warto się czasami zastanowić nad tym: czy jedna zła decyzja podjęta pod wpływem stresu może zmienić całe nasze życie? Czy błąd, który popełniliśmy wiele lat wcześniej ciąży na nas przez całe życie? Dlaczego czasami tak trudno jest się pozbyć problemu? "Cierń" nie odpowie jednoznacznie na te pytania, aczkolwiek niektórych czytelników może zainspirować do próby zastanowienia się nad konsekwencjami każdej decyzji. Z całą pewnością można zrozumieć osoby, które stwierdzą, że ta książka nie jest dla nich. Jest to naturalne i w sumie jeżeli chodzi o samą fabułę, pewnie często można się w niej zagubić, czytając trochę rozkojarzyć, gdyż brakuje tutaj nagłych zwrotów akcji. Trzymających w napięciu portretów pyschologicznych postaci. Jednak z drugiej strony ten krótki utwór posiada obok sensów dosłownych te, które sprawiają, że przez pewien czas można dyskutować nad treściami w niej ukrytymi. A chyba w literaturze o to właśnie chodzi. Wydaje mi się, że dobra książka to taka, która jest pretekstem do dyskusji. A "Cierń" bez wątpienia porusza tematy, o których warto dyskutować. Można zastanawiać się czy środowisko, w którym żyjemy mimo tego, że z perspektywy innych jest złe, nie może dawać nam szczęścia? Jakie emocje może w nas budzić powrót po latach do miejsca, w którym się wychowaliśmy. 
Według mnie ksiażka pod względem fabularnym może nie przypaść do gustu każdemu. Jednak warto dać jej szansę i zastanowić się nad jej warstwą niedosłowną, gdyż nie jest to tylko prosta historia na dobranoc. 

Warto się czasami zastanowić nad tym: czy jedna zła decyzja podjęta pod wpływem stresu może zmienić całe nasze życie? Czy błąd, który popełniliśmy wiele lat wcześniej ciąży na nas przez całe życie? Dlaczego czasami tak trudno jest się pozbyć problemu? "Cierń" nie odpowie jednoznacznie na te pytania, aczkolwiek niektórych czytelników może zainspirować do próby zastanowienia...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Autorka w podziękowaniu pisze, że dla niej ta książka jest słodka i sielska, choć wiele osób pewnie nie zgodziłoby się z nią. Ale ja rozumiem. Czytając, towarzyszyły mi te same odczucia. Spokój i pokrzepienie okrywające serce ciepłym kocykiem.
Zresztą, przez całą książkę (czy raczej książeczkę) przepłynęłam, prawie jakbym zanurzyła się w magii Ropuszki. Nie był to wartki strumień, ale ciepły i leniwy, zachęcający do spokojnego spaceru.
Ale książka to nie tylko sielski strumyczek. Jak przystało na baśń niesie za sobą ukryty przekaz. I jak przystało na retelling baśni, również sama przepisuje pewne określenia na nowo.
W końcu więzieniem jest nie tylko klątwa i cierniowy ostrokół. Tak samo silnym więzieniem stać może się poczucie obowiązku czy winy, normy społeczne i oczekiwania innych. Bo w końcu czy każdy rycerz musi być rycerski? A może rycerskość oznacza co innego i nie jest nią stawanie w szranki na turniejach, a po prostu dobroć i przepraszanie po każdym przekleństwie?
I czym tak naprawdę jest miłość? Skąd się bierze i kiedy się pojawia? To coś wrodzonego? A może nabytego? A przede wszystkim co miłość może, a czego nie może zdziałać.
To co jest również wielką zaletą tej książki, to narrator, który pozostaje zupełnie nienarzucający się. Wydarzenia poznajemy z perspektywy Ropuszki, jednak wszystko co się dzieje jest nakreślone delikatnie (co do Ropuszki bardzo zresztą pasuje) i pozwala czytelnikowi na samodzielne rozeznanie się i określenie swoich własnych uczuć względem postaci i wydarzeń.
Książka nie narzuca odpowiedzi, a jedynie zaprasza na spokojny spacer łagodnym strumykiem.

Autorka w podziękowaniu pisze, że dla niej ta książka jest słodka i sielska, choć wiele osób pewnie nie zgodziłoby się z nią. Ale ja rozumiem. Czytając, towarzyszyły mi te same odczucia. Spokój i pokrzepienie okrywające serce ciepłym kocykiem.
Zresztą, przez całą książkę (czy raczej książeczkę) przepłynęłam, prawie jakbym zanurzyła się w magii Ropuszki. Nie był to wartki...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Muszę przyznać, że liczyłam na dłuższy format, ale "Cierń" szybko skradł moje serce.
Ta nowelka jest przeurocza! Swoimi motywami przypomina klasyczne baśnie i według mnie jest idealną bajką na dobranoc nie tylko dla dzieci, i nie tylko dla dorosłych.
Pokazuje, że nie wszystko jest takie jakim się wydaje. A jeśli księżniczka jest skazana na wieczny sen, to może także jest jakiś powód, żeby jednak jej nie budzić. Idealna opowieść z morałem.
Niby krótka, a tak pełna treści. Narracja odbywa się w czasie teraźniejszym i w retrospekcji, prezentując nam pełny obraz sytuacji. Byłam zafascynowana, jak sprawnie i zwięźle można przedstawić tak rozległą opowieść.
Nasi bohaterowie nie są supermenami. To zwyczajne osoby, często wątpiące w swoje czyny, niepewne i nieśmiałe. A jednak tak odważne i pełne hartu ducha.
Uwielbiam w historiach Kingfisher, że bohaterowie są pięknymi istotami, ale w większości są piękni wewnątrz. Autorka czasem nadmienia, że postaci mają jakieś niedoskonałości w wyglądzie zewnętrznym, ale przez wzgląd na ich śliczne dusze, widzimy je jako cudowne i prawdziwie atrakcyjne. 
"Cierń" zagnieździ się w Waszym sercu, wzbudzając przytulne uczucie ciepła. Poczujecie się jak w domu. 

Muszę przyznać, że liczyłam na dłuższy format, ale "Cierń" szybko skradł moje serce.
Ta nowelka jest przeurocza! Swoimi motywami przypomina klasyczne baśnie i według mnie jest idealną bajką na dobranoc nie tylko dla dzieci, i nie tylko dla dorosłych.
Pokazuje, że nie wszystko jest takie jakim się wydaje. A jeśli księżniczka jest skazana na wieczny sen, to może także jest...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Do końca nie wiem ile gwiazdek mam przydzielić tej opowiastce. Czytając da się wyraźnie odczuć, że utwór ten jest dużo starszy niż "Pokrzywa i kość". No i nie ukrywajmy - jest też dużo słabszy.
Temat ciekawy z odwróceniem ról wróżki i księżniczki, a rycerzem jest saracen...ups...muzułmanin, teraz to muzułmanin nie saracen, lecz kiedyś owszem, kiedyś ta nazwa była używana, ale już kilka wieków od tych czasów minęło... I tu pojawia się jeden wielki zgrzyt - czas. Ropuszka i Halim (ów rycerz) ustalają ile to już wróżka siedzi w tych krzakach koło ruin kasztelu. Wzmianki o tej budowli i jej małym ledwie królu można odnaleźć w starych dokumentach sprzed 500 - 600 lat, jak twierdzi Halim. Ropuszka mówi, że wnuki ludzi, którzy odeszli z zamku byli już starcami, gdy jeszcze różni książęta i rycerze przyjeżdżali aby uwolnić śpiącą piękność z wieży. Ale z biegiem lat było ich coraz mniej, a to znaczy, że i wnukowie ludzi z zamku pomarli i nikt już o zaklętej wieży nie pamiętał. A to wszystko było jeszcze w czasach zanim w pobliżu faktoria, która później upadła, no i oczywiście na długo przed tym, gdy droga zarosła, bo nikt tamtędy nie podróżował (wcześniej się zdarzało przejść biczującym się "wyjcom" lub tym w ptasich maskach). Czyli wiemy, że Ropuszka pilnowała wieży mniej więcej 200 lat (albo dłużej) przed Wielką Zarazą Justyniana, od której to zarazy z kolei minęło kolejne 200 lat (o tym wiemy od Halima). No i wszystko gra, a właściwie grałoby, gdyby pod koniec opowieści co stronę autorka nie przypominała, że minęło 200 lat odkąd księżniczka zasnęła w wieży, a Ropuszka sprawuje nad nią pieczę. Ech taki zabieg łopatologiczny, aby przypadkiem czytelnik sam nie zechciał pomyśleć, więc lepiej mu wmówić, że to tylko 200 lat... Bo kłamstwo powtórzone odpowiednio wiele razy staje się prawdą. Tak, to mi właśnie zdecydowanie najbardziej się nie podobało - robienie z czytelnika idioty. Już pominę nie do końca dopracowane charaktery bohaterów, ale przynajmniej były w miarę dobrze zaznaczone, chociaż strasznie naiwne i w sumie jednowymiarowe.
Mam dwie inne książki T. Kingfisher w swojej biblioteczce, ale dla "Ciernia" nie będzie tam miejsca - no, chyba, że za darmo, bo "za darmo, to uczciwa cena" ;)

Do końca nie wiem ile gwiazdek mam przydzielić tej opowiastce. Czytając da się wyraźnie odczuć, że utwór ten jest dużo starszy niż "Pokrzywa i kość". No i nie ukrywajmy - jest też dużo słabszy.
Temat ciekawy z odwróceniem ról wróżki i księżniczki, a rycerzem jest saracen...ups...muzułmanin, teraz to muzułmanin nie saracen, lecz kiedyś owszem, kiedyś ta nazwa była używana,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wiem, że wielu
z poniższych czytelników sięgnęła po tę pozycję z powodu konkursu, w którym
wygrać można aż 10 książek wydawnictwa SQN.

Wiem też, że ludzie aby wygrać są zdolni do
wszystkiego - w tym do pisania bałwochwalczych i przypochlebnych recenzji.

Tak, ja też przeczytałam tę krótką powiastkę, aby
wygrać. Ale nie potrafię kłamać i wychwalać tego miernego dziełka po to, aby
zgarnąć główną nagrodę. Budzi się we mnie sprzeciw.

Książka jest zwyczajnie słaba, a konkurs ma za
zadanie podkręcić jej zasięgi.

Retelling to grząski grunt, a Kingfisher został
pochłonięty wprost przez bagno. Moim zdaniem kompletnie nieudana, całkowicie
nudna i absolutna strata czasu... Nic tutaj nie trzyma się kupy, jedyny zwrot
akcji jest wtedy, gdy dowiadujemy się o tym, że królewna jest więziona w wieży
przez główną bohaterkę.

Czy straciłam swój czas? Tak.

Czy napiszę pochlebną recenzję, aby wygrać? Nie.

I pewnie szacowne jury nie weźmie pod uwagę
negatywnego głosu i tej recenzji, ale cóż - trzeba podążać za swoim moralnym
kompasem, w zgodzie ze sobą.

Wiem, że wielu
z poniższych czytelników sięgnęła po tę pozycję z powodu konkursu, w którym
wygrać można aż 10 książek wydawnictwa SQN.

Wiem też, że ludzie aby wygrać są zdolni do
wszystkiego - w tym do pisania bałwochwalczych i przypochlebnych recenzji.

Tak, ja też przeczytałam tę krótką powiastkę, aby
wygrać. Ale nie potrafię kłamać i wychwalać tego miernego dziełka po...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Co by było gdyby, ulubioną baśń opowiedzieć na nowo? "Cierń" autorstwa T.Kingfisher jest w stanie odpowiedzieć na to pytanie.   

Niezbyt urodziwa wróżka chrzestna, zmieniającą się w ropuchę, przez lata skrywa przed światem sekret. Do momentu, w którym na jej drodze nie pojawia się ciekawski książę.

Na plus: 
Baśnie zazwyczaj były ocenzurowane, by nie przerażać dzieci (zwłaszcza te, autorstwa braci Grimm). "Cierń" nakarmi nas odpowiednią dawką mroku i tragizmu.
Nawiązania do różnych folklorów i mitologii, znajdziemy m.in celtyckie kelpie, słowiańskie odmieńce i przesądy.    odwrócenie niektórych schematów, powszechnych w baśniach, nie wyjawię jakich, nikt nie lubi spoilerów.
Baśń to baśń, niezależnie od tego jaki ma wydźwięk, otula czytelnika i przenosi do magicznego świata.

Na minus:
Krótka historia, aż za szybko się czyta.  Można doszukać się pewnych nieścisłości, czy braku logiki, w niektórych działaniach bohaterów, jednak wydaje mi się, że to jest właśnie cecha tego gatunku.
 

Co by było gdyby, ulubioną baśń opowiedzieć na nowo? "Cierń" autorstwa T.Kingfisher jest w stanie odpowiedzieć na to pytanie.   

Niezbyt urodziwa wróżka chrzestna, zmieniającą się w ropuchę, przez lata skrywa przed światem sekret. Do momentu, w którym na jej drodze nie pojawia się ciekawski książę.

Na plus: 
Baśnie zazwyczaj były ocenzurowane, by nie przerażać dzieci...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zwykle wolę czytać zdecydowanie dłuższe formaty, np. powieści po kilkaset stron, dające szansę zagłębić się w świat oraz poznać bliżej bohaterów. Dlatego muszę przyznać, że widząc objętość “Cierni” T. Kingfisher do lektury podeszłam sceptycznie, z przypuszczeniem, że ta przygoda skończy się zanim jeszcze się na dobre rozkręci. A następnie pozwoliłam się miło zaskoczyć.

To nie jest kolejny zwykły retelling baśni, którą wszyscy dobrze znamy. Kingfisher ugryzła uwielbianą Królewną Śnieżkę od zupełnie innej strony — nie wszystko jest piękne (dotyczy to również postaci!), ptaszki nie ćwierkają (już), a lekką, dobrze nam znaną, atmosferę tej opowieści zamazuje ciężka i złowroga mgła. Ale kto spowodował jej nadejście, a kto stara się uratować przed nią świat? “Cierń” stanowi doskonały przykład na to, że nie wszystko zawsze jest takie, jakie by się mogło wydawać. Z każdą kolejną chwilą czytania czułam się coraz bardziej wciągana w magiczny świat, ciekawa dalszych losów głównej bohaterki, która całą sobą składa się na jedną wielką nieoczywistość.

Świat oraz bohaterowie, wykreowane przez Kingfisher, są ciekawą odmianą od znanych wzorców. Poznając Ropuszkę i jej historię, przeżyłam wachlarz różnych emocji (zarówno pozytywnych, jak i tych negatywnych), ale mimo że jest to postać baśni, wciąż byłam w stanie odnaleźć w niej trochę siebie. Podobne odczucia miałam z Halimem, który przez swoje przepraszanie po przeklinaniu zdobył moje serce!

Mimo, że książka mi się podobała, po przeczytaniu czuję jednak pewien niedosyt (który może również wynikać z moich preferencji czytelniczych). Odniosłam wrażenie, że niektóre tematy były traktowane troszkę po macoszemu. Poboczni bohaterowie, których poznajemy, pojawiają się i szybko znikają, a my jako czytelnicy możemy się jedynie domyślać skąd się pojawili i jakie mogły być ich historie. Chyba najbardziej zafascynowała mnie postać Zajęczej Bogini, o której ostatecznie nie dowiadujemy się prawie nic. Nie uważam, żeby to stanowiło ogromne niedociągnięcie, ale myślę, że uzupełnienie takich luk mogłoby uczynić opowiadanie bardziej zamkniętą i dopracowaną całością.

Niemniej jednak, przyjemnie wspominam lekturę i myślę, że jeszcze do niej wrócę. Stanowiła dla mnie pewnego rodzaju comfort read i mimo że nie mogę jej znów przeczytać po raz pierwszy, to spodziewam się, że przy każdym ponownym spotkaniu mogłabym znaleźć coś nowego dla siebie.

Zwykle wolę czytać zdecydowanie dłuższe formaty, np. powieści po kilkaset stron, dające szansę zagłębić się w świat oraz poznać bliżej bohaterów. Dlatego muszę przyznać, że widząc objętość “Cierni” T. Kingfisher do lektury podeszłam sceptycznie, z przypuszczeniem, że ta przygoda skończy się zanim jeszcze się na dobre rozkręci. A następnie pozwoliłam się miło zaskoczyć.

To...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Poznajcie piękną i dobrą śpiącą królewnę, oraz najbardziej uzdolnioną
magicznie ze wszystkich chrzestnych wróżek, no i przystojnego księcia na
białym rumaku w lśniącej zbroi spieszącego królewnie na pomoc... Znamy
to? A jakże! A co, gdyby coś jednak poszło nie tak?

Autorka bawi się konwencją doskonale znanej wszystim baśni, puszcza wodze fantazji i pozwala swoim pomysłom pobłądzić w różne zakamarki ludzkiego "ja".

Przepięknie opowiedziana historia o życiu, rodzinie i przyjaźni, ale nie
w cukierkowy sposób, w jaki robią to bajki, ale właśnie z domieszką
smutku i strachu. Czy potwór jest zawsze potworem? Czy to co brzydkie
zawsze jest złe, a to co piękne - tylko i wyłącznie dobre? Bardzo
polubiłam główną bohaterkę, oraz świat o jakim opowiada! Jej dylematy,
przemyślenia i to jak dochodzi do tego punktu, gdzie okazuje się, że to
przed czym cały czas się wzbraniała, jest jednak nieuniknione.
Szczególnie spodobało mi się, jak w tej historii przedstawiony jest
upływ czasu - poprzez zmieniający się krajobraz i migracje ludzi.

Czapki z głów, bo ta historia naprawdę potrafi jeśli nie porwać, to na pewno zaintrygować!

https://www.instagram.com/p/C6CBMVCtoC2/

Poznajcie piękną i dobrą śpiącą królewnę, oraz najbardziej uzdolnioną
magicznie ze wszystkich chrzestnych wróżek, no i przystojnego księcia na
białym rumaku w lśniącej zbroi spieszącego królewnie na pomoc... Znamy
to? A jakże! A co, gdyby coś jednak poszło nie tak?

Autorka bawi się konwencją doskonale znanej wszystim baśni, puszcza wodze fantazji i pozwala swoim...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej