Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

anka5404
Ledarg1916
bujakova_czyta

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

anka5404
Ledarg1916
bujakova_czyta

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

W zamierzchłej przeszłości, gdy
jeszcze dinozaury hasały wesoło w pieluchach a rodzice nie mogli
namierzać swoich dzieci za pomocą GPS-ów, wraz z przyjaciółką
urządzałyśmy sobie rajdy rowerowe do jej dziadka. Jazdę
umilałyśmy sobie popisami wokalnymi o treści wakacyjnej,
uciekające w popłochu sarny co prawda nie wyrażały uznania, ale
nas cieszyło dosłownie wszystko. Trasą była polna droga ozdobiona
krzaczorami i starymi dębami, lipami, klonami... Dwa z nich,
sąsiadujące ze sobą nazwałyśmy nawet Zmierzch i Groza, bo
wracając wieczorami przyspieszałyśmy raptownie widząc, jak
pochylają się ku nam niżej i niżej... Pewnego razu postanowiłyśmy
się na nie wdrapać i huczeć z nich niczym dusze potępione. Serca
odważne, płuca pełne: niejeden przechodzień wzdrygnął się
najpierw nas słysząc, potem widząc zwisające z grubego konaru
stopy. Bliżej wieczora zabrakło jednak wcześniejszego animuszu -
czas wracać. I oto nagle utknęłam! Wejść jest łatwo, zejście z
zapomnianym wcześniej lękiem wysokości bywa... kłopotliwe. Prawie
korę darłam, gdy przyjaciółka ciągnęła mnie w dół. Uff,
udało się! Ziemia, ziemia! Tymczasem świerszcze zaczęły cykać,
komary kąsać a dwa nicponie pedałować. Najpierw łańcuch padł i
powstał, umazane smarem palce świadkami. A potem rozwinęłyśmy
prędkość światła gonione przez nocnego Burka gotowego sprawdzić:
czy te dzieci są jadalne? Dopadłyśmy bezpiecznego dachu szopki
wieńcząc przygodę śliwkami-robaczywkami. Bo z przyjacielem
wszystko smakuje lepiej!

W zamierzchłej przeszłości, gdy
jeszcze dinozaury hasały wesoło w pieluchach a rodzice nie mogli
namierzać swoich dzieci za pomocą GPS-ów, wraz z przyjaciółką
urządzałyśmy sobie rajdy rowerowe do jej dziadka. Jazdę
umilałyśmy sobie popisami wokalnymi o treści wakacyjnej,
uciekające w popłochu sarny co prawda nie wyrażały uznania, ale
nas cieszyło dosłownie wszystko. Trasą...

Mimo że nie byłam jakimś bardzo rozrabiającym dzieckiem, to wspomnień z dzieciństwa trochę mam. Myśląc jednak o tym najzabawniejszym, tylko jedno zawsze staje mi przed oczami.

Piękny letni dzień. Dokładnie niedziela. Mamy z mamą wybrać się na dawno zapowiadane imieniny cioci. Cieszę się na to niezwykle, bo to moja ulubiona ciocia, której odwiedzin zawsze nie mogłam się doczekać. 

Przy tak wyjątkowej okazji mama odstraja mnie w śliczną sukienkę, białe rajstopki i lakierki. Robi piękną fryzurkę i już jestem gotowa świętować. I do tej pory wszystko szło zgodnie z planem. 

Jednak jako że mama jak na mój gust dość długo zbierała się do wyjścia, poprosiłam ją, czy mogę na nią poczekać przed klatką. Chcąc uniknąć mojego marudzenia zgodziła się (i to był jej błąd 😉). 

Otóż, by oczekiwanie mi się nie dłużyło, postanowiłam sobie pochodzić w tę i z powrotem po takim niewielkim murku tuż obok naszego bloku. Pech jednak chciał, że przy którymś przejściu zwyczajnie się poślizgnęłam i spadłam dokładnie wprost w błoto, które za nim było. 

Gdy już się wykaraskałam i przyszłam powiedzieć mamie o wszystkim, ta mało nie padła z wrażenia. Byłam ubłocona dokładnie od stóp do głów. Nie ocalało z tego wypadku nic włącznie z moją misternie układaną fryzurą, która w ferworze walki zupełnie się rozsypała. Nadawałam się nie tylko do przebrania, ale i do wykąpania 😉. 

Koniec końców na imieniny cioci i tak poszłyśmy, choć z dość dużym opóźnieniem, już w nie tak pięknej, zapasowej sukience i ze zwyczajnym warkoczem plecionym na szybko. Cóż, ja i tak twierdziłam, że to wszystko wina mamy, która po prostu zbierała się do wyjścia zdecydowanie zbyt długo. 

A jeśli chodzi  o moje dziecięce przyjaźnie, to niestety nie przetrwały one próby czasu. Ale nie mam z tym związanych żadnych złych odczuć. Po prostu coś się w życiu kończy a coś zaczyna. Tamte znajomości mimo wszystko wspominam z dużym sentymentem, a obecnie skupiam się na tym, by jak najlepiej dbać o te aktualne.

Mimo że nie byłam jakimś bardzo rozrabiającym dzieckiem, to wspomnień z dzieciństwa trochę mam. Myśląc jednak o tym najzabawniejszym, tylko jedno zawsze staje mi przed oczami.

Piękny letni dzień. Dokładnie niedziela. Mamy z mamą wybrać się na dawno zapowiadane imieniny cioci. Cieszę się na to niezwykle, bo to moja ulubiona ciocia, której odwiedzin zawsze nie mogłam się...

Moimi najwierniejszymi kompanami do zabawy byli starsi bracia. Jeden był spokojny, drugi od chmur nawracania. No i właśnie ten drugi, gdy miałam ok. 5 lat pod nieobecność rodziców postanowił zająć mnie czymś twórczym a mianowicie robieniem ciasteczek. Były zrobione z mąki, jajek i cukru a za foremki posłużył nam te pozyskane z bombonierki. Brat uznał, że należy je usmażyć na patelni. Potem ja deklarowałam je dżemem. Przy okazji narobiliśmy mnóstwo dymu i dziwnego zapachu. Niestety nasze wypieki były strasznie twarde i niejadalne. Nikt nie chciał ich jeść a ja tak bardzo chciałam żeby ktoś się skusił. Tego samego dnia przyszedł do nas listonosz i dał się namówić na ciastko. Byłam przeszczęśliwa i nakłoniłam go na kolejne chociaż bardzo się bronił. Teraz wiem, że były niejadalne. Mam nadzieję, że nie zaszkodziły mu za bardzo i wspominam go jako człowieka, który nie chciał sprawić przykrości małej dziewczynce.

Moimi najwierniejszymi kompanami do zabawy byli starsi bracia. Jeden był spokojny, drugi od chmur nawracania. No i właśnie ten drugi, gdy miałam ok. 5 lat pod nieobecność rodziców postanowił zająć mnie czymś twórczym a mianowicie robieniem ciasteczek. Były zrobione z mąki, jajek i cukru a za foremki posłużył nam te pozyskane z bombonierki. Brat uznał, że należy je usmażyć...

Kiedyś nagle nad ustami wyskoczył mi siniak. I to nie byle jaki, bo idealnie okrągły. Wyglądał strasznie.  Mama zaczęła panikować, bo przecież nic nie robiłam, tylko siedziałam i oglądałam telewizor. Ja już płaczę, wystraszona, że będę musiała do szpitala jechać, ale koniec końców mama zabrała mnie do lekarza na drugi dzień. Lekarz nie miał pojęcia co to takiego, więc kazał tylko obserwować. Wróciłyśmy do domu, mama dała mi actimelka i wypiłam od kopa. A butelki nie wyrzuciłam do kosza, tylko się do niej przyssałam. Tak, zassałam sobie butelkę ustami. Z nudów. I tak oto okazało się skąd wziął się taki idealnie okrągły siniak. 

Kiedyś nagle nad ustami wyskoczył mi siniak. I to nie byle jaki, bo idealnie okrągły. Wyglądał strasznie.  Mama zaczęła panikować, bo przecież nic nie robiłam, tylko siedziałam i oglądałam telewizor. Ja już płaczę, wystraszona, że będę musiała do szpitala jechać, ale koniec końców mama zabrała mnie do lekarza na drugi dzień. Lekarz nie miał pojęcia co to takiego, więc kazał...

 
Z dzieciństwa najlepiej pamiętam wakacje na wsi u babci. Wraz z
siostrą i koleżankami jesteśmy z pokolenia, które całymi dniami
bawiło się na podwórku i nikt się nie przejmował gdzie jesteśmy,
bo co jakiś czas zaglądaliśmy do domu, żeby się czegoś napić
lub zjeść :D
U jednego z mieszkańców wsi, który mieszkał parę domów dalej był
przy domu sad. My jako dzieci niewiele myśleliśmy jeszcze o
konsekwencjach, ale za to głupoty siedziały nam w głowie.

Pomyśleliśmy, że przecież nic się nie stanie, jak zerwiemy sobie kilka jabłek,
bo w końcu było ich dużo. Poszliśmy polami i wygięliśmy siatkę
w ogrodzeniu, żeby się przedostać bliżej drzewek. Zerwaliśmy
parę jabłuszek i uciekliśmy. Nie pomyśleliśmy, żeby naprawić
siatkę i zostawiliśmy dość sporą dziurę.

Pech chciał, że tam chodziły kaczki, które szybko zauważyły okazję
do ucieczki na stawek, który był blisko. Gdy zauważyliśmy, co
zrobiliśmy nie było nam do śmiechu i było już za późno, bo
kaczki beztrosko pływały se po stawku, a my nie mieliśmy pomysłu
jak je zegnać.

Pobiegliśmy do babci, a ona poszła do właściciela. Trochę się nasłuchaliśmy,
ale więcej od babci niż od tego pana :D

Teraz po latach to jest śmieszne, ale wtedy takie nie było. Ostatecznie
kaczki zgłodniały i same znalazły drogę powrotną, my mieliśmy
za karę odmalować słupki na ogrodzeniu sąsiada, a w zamian
dostaliśmy kosz jabłek. Smak tych papierówek pamiętam do dziś :)

 

 
Z dzieciństwa najlepiej pamiętam wakacje na wsi u babci. Wraz z
siostrą i koleżankami jesteśmy z pokolenia, które całymi dniami
bawiło się na podwórku i nikt się nie przejmował gdzie jesteśmy,
bo co jakiś czas zaglądaliśmy do domu, żeby się czegoś napić
lub zjeść :D
U jednego z mieszkańców wsi, który mieszkał parę domów dalej był
przy domu sad. My jako dzieci niewiele...

Zderzenie na rowerach, które skończyło się dwutygodniowym siedzeniem w domu że skręconą nogą!! A zderzyłam się z Jolą,  która stała się moją najlepszą przyjaciółką! Choć nieco mniejszy kontakt mamy po dziś dzień!!

Zderzenie na rowerach, które skończyło się dwutygodniowym siedzeniem w domu że skręconą nogą!! A zderzyłam się z Jolą,  która stała się moją najlepszą przyjaciółką! Choć nieco mniejszy kontakt mamy po dziś dzień!!

W przedszkolu poznałam pewnego przemądrzałego blond chłopczyka, który opowiadał mi, że w domu ma prawdziwego tygrysa, rysował nieprzyzwoite rysunki i wymieniał się ze mną różową bluzą. Był to pierwszy chłopak, którego pocałowałam (w połowie zerówki, zaraz potem spadłam ze stołu, na którym siedziałam, co wypomina mi do dziś:D). Nasza przyjaźń przetrwała burzliwe lata gimnazjum, rozłąkę liceum i szalone lata studenckie. Jesteśmy tak samo optymistycznie nastawieni do życia i szaleni. Nawet drugie połówki znaleźliśmy sobie podobne - ciemnowłose, ciemnookie i bardzo poważne, tak dla równowagi dla nas. ;) Pięknie jest mieć takiego przyjaciela. Wiem, że zawsze mogę na niego liczyć, co już nie raz mi udowodnił. Traktuje moją córkę jak prawdziwy wujek, a ja z niecierpliwością wyczekuję na kwiecień, bo wtedy na świecie pojawi się jego mała księżniczka. I wtedy wejdziemy na kolejny etap naszej dziecięcej przyjaźni. :) 
Co istotne - ta jego ciemnooka połówka, to moja druga przyjaciółka, którą również poznałam w przedszkolu, tylko trochę później. Dla mnie nie mogło być lepszego prezentu od życia - dwoje bliskich przyjaciół tworzących związek.  

W przedszkolu poznałam pewnego przemądrzałego blond chłopczyka, który opowiadał mi, że w domu ma prawdziwego tygrysa, rysował nieprzyzwoite rysunki i wymieniał się ze mną różową bluzą. Był to pierwszy chłopak, którego pocałowałam (w połowie zerówki, zaraz potem spadłam ze stołu, na którym siedziałam, co wypomina mi do dziś:D). Nasza przyjaźń przetrwała burzliwe lata...

Pamiętam, jak kiedyś z moją rówieśniczką Anią bardzo ucieszyłyśmy się, kiedy na nasze osiedle przyjechało "wesołe miasteczko". Obie uwielbiałyśmy szczególnie jedną atrakcję tzw. karuzelę "łańcuchową". Potrzebowałyśmy tylko pieniędzy. Wtedy (30 lat temu z hakiem) najbardziej dostępnym sposobem uzbierania gotówki, było wynoszenie butelek do skupu. Wyniosłyśmy wszystkie uzbierane przez nasze rodziny butelki i jeszcze obskoczyłyśmy sąsiadów. Do dzisiaj z rozrzewnieniem wspominamy całą akcję, gdy po wszystkim zasiadłyśmy na chodniku i przeliczałyśmy całą gotówkę na żetony na karuzelę. Starczyło dla nas obu na 6 rundek :). Postanowiłyśmy zaszaleć i zaliczyłyśmy wszystkie rundy pod rząd! To była jazda :).

Pamiętam, jak kiedyś z moją rówieśniczką Anią bardzo ucieszyłyśmy się, kiedy na nasze osiedle przyjechało "wesołe miasteczko". Obie uwielbiałyśmy szczególnie jedną atrakcję tzw. karuzelę "łańcuchową". Potrzebowałyśmy tylko pieniędzy. Wtedy (30 lat temu z hakiem) najbardziej dostępnym sposobem uzbierania gotówki, było wynoszenie butelek do skupu. Wyniosłyśmy wszystkie...