W mojej rodzinie istnieje tradycja przekazywania zabawek z pokolenia na pokolenie. Po mojej mamie przekazano mi pewnego uszatego misia. Większość powiedziałaby, że jest brzydki, wręcz odstraszający, ale dla mnie był wszystkim. Z misiem nie rozstawałam się prawie wcale. Towarzyszył mi tak naprawdę od kołyski aż do pierwszej lub drugiej klasy podstawówki. Mama zawsze umiała podrasować mojego małego przyjaciela, tak aby przetrwał na długie lata. Długo wyczekiwała wnuka albo wnuczkę, którzy mogliby kontynuować naszą tradycję. I tak stało się rok temu, kiedy na świat przyszło moje pierwsze dziecko. Antoś pokochał swoją nową zabawkę i była ona jedną z niewielu rzeczy, które od razu go uspokajały. I ten spokój trwał, ale tylko do momentu kiedy zgubiliśmy misia podczas spaceru. Minęło wiele nieprzespanych nocy i markotnych dni, aż wpadłam na pomysł, aby dodać post w lokalnej grupce i pytając czy nikt przypadkiem nie znalazł zabawki. Minęło kilka dni i dostałam wiadomość od kobiety, która rzeczywiście miała naszego misia! Już powoli traciłam nadzieję, ale po spotkaniu i odebraniu zabawki zdałam sobie sprawę jak cenna jest to pamiątka nie tylko dla mojego syna, ale i dla mnie i mojej mamy.

W mojej rodzinie istnieje tradycja przekazywania zabawek z pokolenia na pokolenie. Po mojej mamie przekazano mi pewnego uszatego misia. Większość powiedziałaby, że jest brzydki, wręcz odstraszający, ale dla mnie był wszystkim. Z misiem nie rozstawałam się prawie wcale. Towarzyszył mi tak naprawdę od kołyski aż do pierwszej lub drugiej klasy podstawówki. Mama zawsze umiała...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Było lato. Jeździłam wtedy z mamą na zakupy autobusami do najbliższego miasta. Na powrotny kurs czekałyśmy zawsze koło kiosku, w którym były przeróżne rzeczy. Spodobały mi się tam kolczyki w kształcie rozgwiazd. Nie były one ani ze złota, ani ze srebra, ale kosztowały tyle, że moi rodzice nie mogli po prostu od tak mi ich kupić. Nie przelewało nam się, a czekał nas remont domu, który trzeba było wykonać jeszcze przed jesienią. Za każdym razem je tam oglądałam, aż mama w końcu mi je kupiła.
Chodziłam w nich codziennie przez całe wakacje. Doceniałam gest mamy, wiedziałam, że kupując mi je mama musiała z czegoś innego zrezygnować. Dlatego, gdy zauważyłam brak jednego z nich, było mi bardzo przykro nie tylko z powodu zgubienia błyskotki, ale i tego, że zgubiłam coś na co poszły potrzebne pieniądze.
Z dnia na dzień jakoś o tym zapominałam, a samotny kolczyk tkwił w mojej szkatułce. Pewnego dnia następnych wakacji będąc na zewnątrz ujrzałam ów kolczyk. Jakie było moje zdziwienie, że przezimował tyle miesięcy, a pozostał w tym samym miejscu. Nadszarpnęła go tylko pogoda i pordzewiały nie nadawał się już do noszenia. Jednak byłam bardzo szczęśliwa.
Do dziś leżą w mojej toaletce i teraz gdy dorobiłam się kilku nowych przekłuć w uszach, noszę czasem ten niezniszczony jako jeden z dodatkowych. Przypominają mi o tej historii i o wartości pieniądza jakiej zdążyłam się od dziecka nauczyć. I choć to z pozoru błaha historia, sprawia, że nigdy nie wyrzucę tych bezcennych dla mnie kolczyków.

Było lato. Jeździłam wtedy z mamą na zakupy autobusami do najbliższego miasta. Na powrotny kurs czekałyśmy zawsze koło kiosku, w którym były przeróżne rzeczy. Spodobały mi się tam kolczyki w kształcie rozgwiazd. Nie były one ani ze złota, ani ze srebra, ale kosztowały tyle, że moi rodzice nie mogli po prostu od tak mi ich kupić. Nie przelewało nam się, a czekał nas remont...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zostawiłam auto na parkingu przed hipermarketem. Podekscytowana weszłam do budynku i udałam się do biura podróży. Miałam zapłacić za upatrzoną wycieczkę. Niestety okazało się, że jest jakiś problem z internetem. Odesłano mnie na drugi koniec hipermarketu. Przemieściłam się zupełnie nie zauważając tego faktu. Liczył się tylko wakacyjny wyjazd. Jakbym zostawiła głowę gdzieś indziej. W kolejnym biurze załatwiłam sprawę. Wyszłam na zewnątrz, rozejrzałam się dookoła w poszukiwaniu mojego białego suzuki swift i zbladłam. Auta nie było. Zaczęłam biegać po parkingu, szukając zguby. Podeszli do mnie ochroniarze z pytaniem co mi się stało i zaproponowali, żebym poszła do pokoju wielkiego brata, z którego obserwują parking i sprawdziła co się stało z pojazdem. Nie posłuchałam. Postanowiłam zadzwonić na policję. Moja histeria sięgała zenitu, kiedy łkając zdawałam relację z mojej tragedii. Po chwili przyjechał radiowóz. Pobiegłam w jego kierunku. Zatrzymał się... obok mojego suzuki. Budynek marketu miał cztery wejścia. Weszłam jednym z dwóch środkowych, po czym zmieniając biuro podróży, wyszłam drugim środkowym. Dlatego nie mogłam znaleźć auta.
Na szczęście policja nie ukarała mnie za bezpodstawne wezwanie.

Zostawiłam auto na parkingu przed hipermarketem. Podekscytowana weszłam do budynku i udałam się do biura podróży. Miałam zapłacić za upatrzoną wycieczkę. Niestety okazało się, że jest jakiś problem z internetem. Odesłano mnie na drugi koniec hipermarketu. Przemieściłam się zupełnie nie zauważając tego faktu. Liczył się tylko wakacyjny wyjazd. Jakbym zostawiła głowę gdzieś...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ta historia miała miejsce dawno temu, jak chodziłam jeszcze
do 2 lub 3 klasy podstawówki. Wypożyczyłam sobie w bibliotece książkę i przez
kilka tygodni nosiłam ją w plecaku, żeby móc czytać w szkole. Lecz pewnego
pechowego dnia zgubiłam ją! Przeszukałam cały swój pokój, cały dom i podwórko,
przeczesywałam całą szkołę. W sumie większość ludzi wiedziało o poszukiwaniach
i udzielało się. Niestety nigdzie nie mogliśmy jej znaleźć. Dobrze wiedziałam,
że trzeba będzie ją odkupić albo oddać pieniądze. Byłam lekko mówiąc załamana swoją
ułomnością. No i po kilku dniach poszukiwań, gdy wyjątkowo przyszła po mnie
mama, by od razu po szkole pójść do biblioteki załatwić tę sprawę, zeszłam do
szatni, gdzie na mnie czekała i poszłam się przebrać. A moja mama zdziwiona, zaczęła
sprawdzać, dlaczego mam taki ciężki plecak. Wyciąga, wyciąga i pomijając, że
znalazła tam dziwne rzeczy: jakąś łyżkę, liście, klocek etc., które z najróżniejszych
przyczyn znalazły się w moim plecaku. Znalazła tą książkę, którą ,,zgubiłam’’!
Przez cały czas grzecznie sobie czekała w plecaku! A co jest najśmieszniejsze,
ja swój plecak przeszukiwałam kilka razy i jej nie było! No cóż, matki mają
takie nadprzyrodzone moce. I niby wszystko dobrze się skończyło, poza jednym
drobnym szczegółem. Otóż moja pani wychowawczyni obraziła się na mnie. Nie mam
pojęcia dlaczego, ale była to dla mnie taka trauma, że ze złości na tę książkę
oddałam ją bez kończenia. Chociaż to w sumie nie jej wina, że miałam taki syf w
plecaku. Nie?  

Ta historia miała miejsce dawno temu, jak chodziłam jeszcze
do 2 lub 3 klasy podstawówki. Wypożyczyłam sobie w bibliotece książkę i przez
kilka tygodni nosiłam ją w plecaku, żeby móc czytać w szkole. Lecz pewnego
pechowego dnia zgubiłam ją! Przeszukałam cały swój pokój, cały dom i podwórko,
przeczesywałam całą szkołę. W sumie większość ludzi wiedziało o poszukiwaniach
i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedyś jak byłam mała zgubiłam swoją ukochaną butelkę ze smoczkiem. Piłam z niej mleko, herbatę, kompot, wodę.. Wszystko co się dało. Byłam tym bardzo przejęta bo nigdy się z nią nie rozstawałam. I nagle pewnego dnia znikła. Płakałam dniami i nocami. Nie umiałam bez niej zasnąć i nie chciałam pić z niczego innego. Od babci dostałam nową butelkę już bez smoczka. Była śliczna więc odpuściłam poszukiwania tamtej. Po kilkunastu latach dowiedziałam się że rodzice zabrali butelkę w nocy kiedy spałam bo byłam już za duża na picie z takiej butelki. Do tej pory jestem na nich obrażona! 

Kiedyś jak byłam mała zgubiłam swoją ukochaną butelkę ze smoczkiem. Piłam z niej mleko, herbatę, kompot, wodę.. Wszystko co się dało. Byłam tym bardzo przejęta bo nigdy się z nią nie rozstawałam. I nagle pewnego dnia znikła. Płakałam dniami i nocami. Nie umiałam bez niej zasnąć i nie chciałam pić z niczego innego. Od babci dostałam nową butelkę już bez smoczka. Była śliczna...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Było to tuż przed świętami, na uczelni w pośpiechu pakowałam swoje rzeczy i nie zauważyłam, że czegoś nie spakowałam. Ruszyłam do domu, święta, nowy rok, zabawy, dużo jedzenia, rodzina, znajomi. Wreszcie przychodzą spokojniejsze dni i chcę zrobić szkic, więc zaczynam szukać pudełka. Jest podłużne, szare, a w nim bardzo cenne pióra, których używam do rysunku. Sprawdzam plecak, biurko, szafki. Nic! Nie ma! Zgubiłam pióra? Zastanawiałam się, nawet sprawdziłam ceny nowych piór, nie były zbyt optymistyczne, ale wpadłam na pomysł, że może zapytam na grupie studentów. Może ktoś widział moje skarby. Dosłownie po 5 minutach od opublikowania wiadomości dostaję zdjęcie z moim pudełkiem i pytanie, czy to jest przedmiot, którego szukam. Na moje szczęście odnalazły się pióra w nienaruszonym stanie.

Było to tuż przed świętami, na uczelni w pośpiechu pakowałam swoje rzeczy i nie zauważyłam, że czegoś nie spakowałam. Ruszyłam do domu, święta, nowy rok, zabawy, dużo jedzenia, rodzina, znajomi. Wreszcie przychodzą spokojniejsze dni i chcę zrobić szkic, więc zaczynam szukać pudełka. Jest podłużne, szare, a w nim bardzo cenne pióra, których używam do rysunku. Sprawdzam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z dawnych rzeczy zgubiłem w zimie rękawiczkę jak wracałem ze szkoły. Oczywiście bura w domu była że ciągle gubię rękawiczki. Po jakimś czasie ka wracałem znowu ze szkoły to postanowiłem rozwalić kulę śniegu co kilka dni wcześniej ulepiłem - jakież moje było zdziwienie jak w środku kuli była moja zgubiona rękawiczka. Po prostu spadła mi  i ją obtoczyłem śniegiem. Rękawiczka do mnie wróciła, ale ostatnio zgubiłem 20gr z międzywojnia, które nosiłem w portfelu z sentymentu za II Rzeczpospolitą i tego chyba już nie odnajdę.

Z dawnych rzeczy zgubiłem w zimie rękawiczkę jak wracałem ze szkoły. Oczywiście bura w domu była że ciągle gubię rękawiczki. Po jakimś czasie ka wracałem znowu ze szkoły to postanowiłem rozwalić kulę śniegu co kilka dni wcześniej ulepiłem - jakież moje było zdziwienie jak w środku kuli była moja zgubiona rękawiczka. Po prostu spadła mi  i ją obtoczyłem śniegiem. Rękawiczka...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wiele lat temu zgubiłam siebie. Zgubiłam swój sens, swoją pewność i szczęście. Chociaż był to proces, wtedy wydawało mi się, że jednego dnia wszystko straciłam. Dla innych nie zmieniło się nic, a dla mnie wszystko jakby się skończyło. Koniecznie chciałam uciec. Wyjechałam do innego miasta, 300 kilometrów od domu. Do miejsca nieznanego, gdzie nie miałam nikogo. Straciłam przez ten wyjazd wiele znajomości.. jak widać nic nie wartych. Zyskałam nowe - i takie tymczasowe i przyjaźnie. Przekonałam się, że nie tylko nic się nie skończyło, ale wszystko dopiero zaczyna. Że mam na kogo liczyć. Że ktoś mnie kocha. Najważniejsze jednak - zrozumiałam, że problemy nie zostały w rodzinnej miejscowości (do której wróciłam po 10 latach), a były w mojej głowie. I tylko ja mogę odnaleźć siebie z powrotem.

Wiele lat temu zgubiłam siebie. Zgubiłam swój sens, swoją pewność i szczęście. Chociaż był to proces, wtedy wydawało mi się, że jednego dnia wszystko straciłam. Dla innych nie zmieniło się nic, a dla mnie wszystko jakby się skończyło. Koniecznie chciałam uciec. Wyjechałam do innego miasta, 300 kilometrów od domu. Do miejsca nieznanego, gdzie nie miałam nikogo. Straciłam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie zliczę, ile razy w dzieciństwie zostawiłam worek z butami na zawodach sportowych czy plecak w szkolnej klasie, a potem w panice musiałam po nie wracać. Gubienie rzeczy po prostu leży w mojej naturze. Aktualnie najczęściej moje zapominalstwo dotyczy telefonu, który odkładam w losowych miejscach (jak szuflada w łazience czy wnętrze lodówki), a potem nie mogę znaleźć. To jednak codzienność. Coś wyjątkowego zgubiłam wczoraj rano.

Spoiler na wstępie - wciąż tego nie znalazłam. Liczę jednak na to, że samo się znajdzie w swoim czasie, ponieważ nie opuściłam z tym przedmiotem progu mieszkania. Swoją drogą, to zabawne, jak łatwo coś zgubić we własnym domu, który znamy przecież co do centymetra.

Mowa o moim dzienniku. Należę do osób, które lubią gromadzić wspomnienia, zwłaszcza te na piśmie. Dzisiejsze zapiski muszę jednak sporządzać na telefonie, bo notatnik przepadł. Wiem, że zapisywałam coś przy stole w salonie, a potem musiałam szybko się oderwać i ruszyć do sypialni do płaczącego dziecka. Dziennik chwyciłam w rękę i odłożyłam gdzieś po drodze. Szkoda tylko, że nie wiem, gdzie. Przejście tej samej trasy kilka razy niewiele pomogło.

Krótki opis poszukiwanego: notatnik wielkości A5, zielony, w kaktusy. Ma twardą okładkę, wstążkę i coś około 100 białych stron, częściowo zapisanych. Kryją się w nim narzekania, skargi i żale, ale także szczęśliwe wspomnienia, wdzięczność, plany i marzenia na przyszłość. Poufne, więc w razie odnalezienia, proszę nie otwierać.

Nie zliczę, ile razy w dzieciństwie zostawiłam worek z butami na zawodach sportowych czy plecak w szkolnej klasie, a potem w panice musiałam po nie wracać. Gubienie rzeczy po prostu leży w mojej naturze. Aktualnie najczęściej moje zapominalstwo dotyczy telefonu, który odkładam w losowych miejscach (jak szuflada w łazience czy wnętrze lodówki), a potem nie mogę znaleźć. To...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mnie przydarzyła się typowa historia...miałam na palcu pierścionek, plewilam w ogródku lilie w rękawiczkach, zadzwonił telefon w kieszeni,  ściągnęłam rękawiczkę i nie zauważyłam, że spadł mi pierścionek. Przyjechali znajomi, porzuciłam lilie a dopiero wieczorem zauważyłam zaginięcie. Zmartwiłam się, bo był to pierścionek po Mamie, przeszukałam dom, torebkę i nawet samochód, a znalazł go dopiero na drugi dzień teściu i chciał obdarować teściową,  bo nie skojarzył,  na szczęście teściowa skojarzyła, że to mój pierścionek i odzyskałam zgubę 😊

Mnie przydarzyła się typowa historia...miałam na palcu pierścionek, plewilam w ogródku lilie w rękawiczkach, zadzwonił telefon w kieszeni,  ściągnęłam rękawiczkę i nie zauważyłam, że spadł mi pierścionek. Przyjechali znajomi, porzuciłam lilie a dopiero wieczorem zauważyłam zaginięcie. Zmartwiłam się, bo był to pierścionek po Mamie, przeszukałam dom, torebkę i nawet...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej