Nigdy nie miałam fizycznie takiego miejsca tylko dla siebie. Jakiegoś skrawka przestrzeni, pokoju czy nawet kącika. Jako dziecko zajmowałam pokój z młodszą siostrą, zresztą nie tylko pokój, lecz nawet jedno łóżko. W dorosłym życiu posiadam też niewielkie mieszkanie w mieście, więc tej przestrzeni osobistej mam naprawdę niedużo. Mimo to nie narzekam, od najmłodszych lat potrafię bowiem uciec w „swój świat”. A moim światem, moim azylem i odskocznią od codziennych stresów i problemów są książki. To one są moim miejscem ucieczki, one dają mi radość, wytchnienie, zapomnienie. Podczas czytania potrafię się odizolować, przenieść w inną czasoprzestrzeń. Ale to nie zmienia faktu, że nie przestaję marzyć o swoim czytelniczym kąciku, niewielkim miejscu z własną biblioteczką, lampką dającą klimatyczne, ciepłe światło i ogromnym, wygodnym fotelem...

Nigdy nie miałam fizycznie takiego miejsca tylko dla siebie. Jakiegoś skrawka przestrzeni, pokoju czy nawet kącika. Jako dziecko zajmowałam pokój z młodszą siostrą, zresztą nie tylko pokój, lecz nawet jedno łóżko. W dorosłym życiu posiadam też niewielkie mieszkanie w mieście, więc tej przestrzeni osobistej mam naprawdę niedużo. Mimo to nie narzekam, od najmłodszych lat...

Puk, puk.
Kto tam?
 To ja..
Wchodź.
Wchodzę. 
..i tak siedzimy. Pijemy herbatę. Czasem wino . Potem przychodzi noc. Rano wstaję i wychodzę.

Wyjątkowe miejsce? Nie.
 Wyjątkowa osoba? Tak.
Ona zawsze będzie wiedzieć gdzie mnie szukać, bo gdy będę chciała się schować , przyjdę właśnie do niej.
W jej ramieniu zostawię smutki, w jej spojrzeniu utopię żale. 
A wszystkie potworności zostawię za drzwiami, od razu jak przekrocze próg jej domu.
To mój azyl. To ona.  

Puk, puk.
Kto tam?
 To ja..
Wchodź.
Wchodzę. 
..i tak siedzimy. Pijemy herbatę. Czasem wino . Potem przychodzi noc. Rano wstaję i wychodzę.

Wyjątkowe miejsce? Nie.
 Wyjątkowa osoba? Tak.
Ona zawsze będzie wiedzieć gdzie mnie szukać, bo gdy będę chciała się schować , przyjdę właśnie do niej.
W jej ramieniu zostawię smutki, w jej spojrzeniu utopię żale. 
A wszystkie...

Już od tygodnia siedziałam na wiosce u dziadków.-Nudzi mi się - rzekłam z pretensją do dziadka, który pielił grządki w przydomowym ogródku;- To się rozbierz i pilnuj ubrania;-"Ale śmieszne" pomyślałam ze złością kopiąc kamyk, który leżał na mej drodze. Wszystkie dzieci gdzieś wyjechały i ten dzień zapowiadał się paskudnie. Dziadek chyba zauważył, że moja dziecięca frustracja osiągnęła apogeum, bo oderwał się od pracy i zaczął zmierzać w moim kierunku.

-Chodź ze mną.

Weszliśmy razem do szopy, gdzie wręczył mi skrzynkę z narzędziami, a sam, biorąc stertę desek, zaczął kierować się w stronę rozłorzystego drzewa, które zdobiło ogród dziadków.

- Zbudujemy tutaj bazę - zawyrokował.

Nie było to łatwe zadanie, ale w międzyczasie pojawiły się dzieciaki z sąsiedztwa i wujek Adam i wspólnymi siłami udało nam się przed zmierzchem zbić niewielki domek. Dla mnie WTEDY, był to kunszt sztuki budowlanej i miejsce zabaw... Dla mnie TERAZ, jest to miejsce, gdzie mogę pobyć sama ze sobą, odciąć się od złych emocji i uciec przed hałasem i pędem życia. Mimo, że drogę do tego miejsca zna wiele osób, to nikt nie czuje tej magii jak ja. Siadam w domku z termosem kawy, w ciszy i jestem  po prostu wdzięczna za to co mam. Mimo że dziadków już ze mną nie ma, a domek chyli się ku upadkowi, to właśnie to miejsce, zbite ze starych desek, powoduje, że w złych chwilach to TU czuję się najlepiej. W każdej zbitej desce, w każdym zardzewiałym gwoździu jest dużo miłości i  wspomnień i tu jestem bezpieczna, otulona ściankami domku niczym ramionami kochających dziadków.  

Już od tygodnia siedziałam na wiosce u dziadków.-Nudzi mi się - rzekłam z pretensją do dziadka, który pielił grządki w przydomowym ogródku;- To się rozbierz i pilnuj ubrania;-"Ale śmieszne" pomyślałam ze złością kopiąc kamyk, który leżał na mej drodze. Wszystkie dzieci gdzieś wyjechały i ten dzień zapowiadał się paskudnie. Dziadek chyba zauważył, że moja dziecięca...

A to ciekawe, wręcz poruszające. Nie mam swojego miejsca na ziemi. Dawno temu zostawiłem dom rodzinny skacząc po różnych miastach aby w ostateczności osiąść w jednym z nich. Teram mam swoją rodzinę ale moje otoczenie nie jest dla mnie sentymentalną wycieczką.  Gdybym teraz wyszedł z domu nikt nie wiedziałby gdzie mnie szukać. Smutne. 

A to ciekawe, wręcz poruszające. Nie mam swojego miejsca na ziemi. Dawno temu zostawiłem dom rodzinny skacząc po różnych miastach aby w ostateczności osiąść w jednym z nich. Teram mam swoją rodzinę ale moje otoczenie nie jest dla mnie sentymentalną wycieczką.  Gdybym teraz wyszedł z domu nikt nie wiedziałby gdzie mnie szukać. Smutne. 

To niezupełnie będzie miejsce, przynajmniej nie takie, które można by dotknąć - istnieje bowiem tylko w mojej głowie. 
Od dziecka lubię pisać opowiadania, czasem więc tworzę tylko takie mające sprawić przyjemność mi - nikomu ich nie pokazuję, czasem nie wychodzą nawet poza ramy pomysłu. Wymyślam postacie, świat dookoła, układam im przygody. Czasem je spiszę, a czasem nie - jednak cały ten proces pozwala mi się wyciszyć i odpocząć, to czas tylko dla mnie. To jak z czytaniem książek, ale frajda jest tym większa, bo to ja mam kontrolę nad wydarzeniami.
Czyli moje miejsce może być wszystkim, co akurat przyjdzie mi do głowy. Żaglowce wędrujące po niebie, wyspy, o których nikt nie ma pojęcia, miasta z tajemnicami wypełniającymi ciasne uliczki. To wszystko należy tylko do mnie.

To niezupełnie będzie miejsce, przynajmniej nie takie, które można by dotknąć - istnieje bowiem tylko w mojej głowie. 
Od dziecka lubię pisać opowiadania, czasem więc tworzę tylko takie mające sprawić przyjemność mi - nikomu ich nie pokazuję, czasem nie wychodzą nawet poza ramy pomysłu. Wymyślam postacie, świat dookoła, układam im przygody. Czasem je spiszę, a czasem nie -...

Moją kryjówką przed światem zawsze był ogród mojej babci! To tam zawsze szukałam ukojenia, w ciszy, spokoju, na łonie natury! Tam mam chwilę dla siebie, moment, aby pomyśleć, zastanowić się nad rozwiązaniem, czy porozmawiać ze sobą. Niemniej jednak zawsze wiedzieli, gdzie mnie szukać moi rodzice, którzy często ze mną również w tym miejscu rozmawiali. Moja siostra także zna to miejsce, gdyż to z nią zawsze mogłam o wszystkim porozmawiać, a teraz to miejsce poznał jeszcze mój najlepszy przyjaciel, mój mąż.

Moją kryjówką przed światem zawsze był ogród mojej babci! To tam zawsze szukałam ukojenia, w ciszy, spokoju, na łonie natury! Tam mam chwilę dla siebie, moment, aby pomyśleć, zastanowić się nad rozwiązaniem, czy porozmawiać ze sobą. Niemniej jednak zawsze wiedzieli, gdzie mnie szukać moi rodzice, którzy często ze mną również w tym miejscu rozmawiali. Moja siostra także zna...

Odkąd pamiętam moja mama wysyłała mnie na każde wakacje do mojej cioci i wujka w okolicach Warszawy. Sprawiło to, że bardzo się do nich przywiązałam, zwłaszcza do wujka. W dorosłości dopiero po kilku latach zorientowałam się, że to właśnie do tej małej miejscowości niedaleko Warszawy uciekam gdy nie radzę sobie z przeszkodami, które stawia mi życie. Zauważyłam, że tylko przy wujku i cioci jestem w stanie otworzyć się w stu procentach. Zawsze jak przyjeżdżam witają mnie ciepłym uściskiem i tymi samymi słowami "Nieważne z jakim bagażem przyjechałaś, wiesz, że sobie poradzimy". I zawsze jak od nich wracam to czuję się o sto ton lżejsza i bardziej szczęśliwa. 

Odkąd pamiętam moja mama wysyłała mnie na każde wakacje do mojej cioci i wujka w okolicach Warszawy. Sprawiło to, że bardzo się do nich przywiązałam, zwłaszcza do wujka. W dorosłości dopiero po kilku latach zorientowałam się, że to właśnie do tej małej miejscowości niedaleko Warszawy uciekam gdy nie radzę sobie z przeszkodami, które stawia mi życie. Zauważyłam, że tylko...

Kiedyś mieszkałam w mieście, a konkretnie w jednym z blokowisk, gdzie sąsiedzi jeden drugiemu zaglądali w okna, a czasem nawet w garnki. Wtedy miałam problem, gdy chciałam być sama. Bowiem gdziekolwiek by się człowiek nie obrócił, wszędzie byli ludzie, wszędzie był hałas. Na szczęście to już za mną. Co prawda miejsce, w którym mieszkam to nie dzicz. Zwyczajne peryferia miasta. Ale to wystarczy. Kiedy chcę uciec, czmycham w prawo od bramy. Najpierw pod górkę, gdzie kończą się zabudowania. Później z górki między polami, które ktoś wciąż jeszcze uprawia. Dochodzę do lasu sosnowego i mieszanego. Kawałek trzeba znowu przejść, by dojść do "Podbuczyn". I tu jest cudownie. Dookoła tylko srebrne pnie wysokie aż do nieba i ja. Naprawdę urokliwe miejsce. Liściasta ściółka pozbawiona krzewów, czasem jakiś pień, na którym można przysiąść i chwytać dzień. Ludzi się tu nie uświadczy. I całe szczęście. Nie po to uciekam, żeby rozmawiać. Chcę być sama. I jestem. Czasem jakaś sarna przebiegnie albo wystraszony zając. To miejsce mojej ucieczki. 

Kiedyś mieszkałam w mieście, a konkretnie w jednym z blokowisk, gdzie sąsiedzi jeden drugiemu zaglądali w okna, a czasem nawet w garnki. Wtedy miałam problem, gdy chciałam być sama. Bowiem gdziekolwiek by się człowiek nie obrócił, wszędzie byli ludzie, wszędzie był hałas. Na szczęście to już za mną. Co prawda miejsce, w którym mieszkam to nie dzicz. Zwyczajne peryferia...

Będąc dzieckiem, nastolatką, miejscem do którego uciekałam przed całym światem był sam koniec mojej wsi. Są na nim dwa mostki, przecinające płytką rzekę. 
W wąwozie w jakim umiejscowiona jest moja rodzinna miejscowość jest to miejsce wyjątkowe, ukryte przed światem. To miejsce jest dla mnie oazą spokoju. Otoczone lasem, schowane przed złem świata. To miejsce w którym wiele spraw przemyślałam, wielokrotnie było ostoją dla niespokojnej duszy.
Siedząc na asfalcie w cieniu drzew, w upalne lato, słuchając szumu rzeki, często pogrążałam się w marzeniach. I tak mi już zostało do dzisiaj 😊

Będąc dzieckiem, nastolatką, miejscem do którego uciekałam przed całym światem był sam koniec mojej wsi. Są na nim dwa mostki, przecinające płytką rzekę. 
W wąwozie w jakim umiejscowiona jest moja rodzinna miejscowość jest to miejsce wyjątkowe, ukryte przed światem. To miejsce jest dla mnie oazą spokoju. Otoczone lasem, schowane przed złem świata. To miejsce w którym wiele...

W moim miasteczku dawniej było bardzo dużo kryjówek, w których można było się ukryć przed innymi. Teraz, gdy jest bardziej zagospodarowane i unowocześnione jest oczywiście coraz mniej takich miejsc. Ja w młodości miałam dwa takie miejsca, do których mogłam uciec gdy było mi źle, wiedziała o nich tylko dwójka moich przyjaciół z podwórka, którzy również tam się ukrywali. Na jeziorze w moim mieście jest wysepka, więc tam płynęliśmy, zimą gdy jezioro porządnie zamarzło również można tam było pewnym krokiem dotrzeć. Wyspa owiana była jakąś tajemnicą, że w tamtych latach dorośli niechętnie się na nią zapuszczali. Drugim tajnym schronieniem był budyneczek na starym cmentarzu, coś w rodzaju kapliczki czy grobowca, ale dwie osoby mogły tam z powodzeniem się schronić. Nikt tam nie zaglądał, bo miejsce to w niektórych budziło jakiś lęk.
Obecnie musze przyznać, że na wyspie nie byłam dobrych kilkadziesiąt lat a cmentarz został zamknięty jako obiekt chroniony. Moim obecnym schronieniem i ukryta kryjówką jest dom, mogę się zaszyć w swoim pokoju z książką i to jest mój prywatny azyl.

W moim miasteczku dawniej było bardzo dużo kryjówek, w których można było się ukryć przed innymi. Teraz, gdy jest bardziej zagospodarowane i unowocześnione jest oczywiście coraz mniej takich miejsc. Ja w młodości miałam dwa takie miejsca, do których mogłam uciec gdy było mi źle, wiedziała o nich tylko dwójka moich przyjaciół z podwórka, którzy również tam się ukrywali. Na...