Od zawsze podziwiam siostrę mojej mamy, czyli Ciocię Beatkę. Jako dziecko widziałam w niej piękną, zadbaną kobietę, która pięknie pachniała i miała zawsze pomalowane paznokcie. Gdy byłam mała i przyjeżdżałam w odwiedziny do niej to podczas pogawędek dorosłych nudziłam się i szłam niepostrzeżenie do jej toaletki, i z zachwytem oglądałam kosmetyki, których zawsze dużo miała (i oczywiście brudziłam się nimi). Będąc nastolatką to ona była osobą, z którą rozmawiałam o swych młodzieńczych problemach. Uwielbiałam jej rady. Nie zawsze mi się one podobały, ale wiedziałam, że ma racje. Ufam jej bardzo do dziś. A teraz ja mam 34 lata, ona 52 i jesteśmy sobie bardzo bliskie. Dużo dyskutujemy, wymieniamy się książkami i uparcie namawiam ją na czytnik ebooków. Nadal jest fascynującą kobietą - tak ją widzę - piękna fizycznie i psychicznie. 

Od zawsze podziwiam siostrę mojej mamy, czyli Ciocię Beatkę. Jako dziecko widziałam w niej piękną, zadbaną kobietę, która pięknie pachniała i miała zawsze pomalowane paznokcie. Gdy byłam mała i przyjeżdżałam w odwiedziny do niej to podczas pogawędek dorosłych nudziłam się i szłam niepostrzeżenie do jej toaletki, i z zachwytem oglądałam kosmetyki, których zawsze dużo miała...

Trudno jest powiedzieć z kim się chce identyfikować, z wiekiem coraz trudniej. Jednak jako dziecko nie ma z tym najmniejszego problemu. U mnie pewnego rodzaju wzorcem była moja nauczycielka języka polskiego. Dla mnie była to kobieta doświadczona przez los na wielu płaszczyznach, mimo to zawsze potrafiła docenić wszystko co dawało jej życie, a przy okazji potrafiła z tych owoców przeżyć wycisnąć sok, który rozdawała ludziom wokół. Przy tym wszystkim, miała wiele dystansu do siebie, który sprawiał że podczas rozmów z nią, nie czuło się dystansu, który krępuje umysł niemal każdego ucznia podczas rozmowy z nauczycielem. Mimo iż nadal żyje, wypowiadam się o niej w formie przeszłej- dlaczego? Ponieważ z czasem na różne osoby patrzymy inaczej i gdybym spotkała się z nią dzisiaj, mogłabym ją odebrać jako zupełnie inną osobę.

Trudno jest powiedzieć z kim się chce identyfikować, z wiekiem coraz trudniej. Jednak jako dziecko nie ma z tym najmniejszego problemu. U mnie pewnego rodzaju wzorcem była moja nauczycielka języka polskiego. Dla mnie była to kobieta doświadczona przez los na wielu płaszczyznach, mimo to zawsze potrafiła docenić wszystko co dawało jej życie, a przy okazji potrafiła z tych...

Jako dziewczynka skacząca w gumę i grająca na podwórku w badmintona, czy w "dwa ognie" podziwiałam - sąsiadkę mieszkającą nade mną. Pani Zosia miała brązową Ładę, którą jeździła na działeczkę lub gdzieś w ramach odpoczynku. Była wysoka, elegancka, szykowna w sposób tak subtelny, że przyciągała wzrok. Zawsze miała zadbane dłonie i paznokcie pomalowane na czerwony kolor.
Byłam nią urzeczona. Tą kobiecością, jaką może mieć w sobie kobieta. Byłam zachwycona pięknem, które można pokazać z uśmiechem na twarzy.
Pani Zosia, nieświadomie, sprawiła, że narodziło się we mnie małe pragnienie bycia taką, jak ona. By wówczas, gdy stanę się dorosła, stać się jakąś jej namiastką. By stać się elegancką kobietą, która zna swoją wartość, która ceni życie i idzie przez nie drogą wybrukowaną optymizmem, pokorą i subtelnością. 
I chyba mi się troszeczkę udało... 

Jako dziewczynka skacząca w gumę i grająca na podwórku w badmintona, czy w "dwa ognie" podziwiałam - sąsiadkę mieszkającą nade mną. Pani Zosia miała brązową Ładę, którą jeździła na działeczkę lub gdzieś w ramach odpoczynku. Była wysoka, elegancka, szykowna w sposób tak subtelny, że przyciągała wzrok. Zawsze miała zadbane dłonie i paznokcie pomalowane na czerwony kolor.
...

Jako mała dziewczynka podziwiałam kobiety, które mnie otaczały. Babcia pokazywała mi świat, mama była naj, naj, naj... Ciocia z kolei miała długie blond włosy, które były powodem mojej zazdrości. Tak bardzo pragnęłam mieć takie same, śniłam o nich nocami. Ale niestety, krótka fryzurka, zdaniem rodziców, do przedszkola była najpraktyczniejsza. Moje marzenie o długich włosach spełniło się dopiero za kilka lat. Podziwiałam również jako dziecko panie przedszkolanki, młode i modnie ubrane. Z zachwytem patrzyłam na ich buty na koturnie i spodnie – dzwony. Przez długie lata marzyłam o pracy w przedszkolu. Niestety, tych planów nie udało mi się zrealizować.  Ale największy zachwyt wzbudzała we mnie prezenterka z małego ekranu Krystyna Loska. Zawsze uśmiechnięta, elegancka, ładnie pomalowana. Perfekcyjnie zapowiadała kolejne programy, zawsze „patrząc w oczy” widzom. Byłam święcie przekonana, że ramówkę telewizyjną, którą omawiała kilka razy dziennie, prezentuje z pamięci   😀  Jaka mi się wydawała mądra, śliczna i do tego odważna ( i bez wątpienia taka była). Nie stresowała się występami przed widzami. A ja z tym miałam bardzo poważny problem... Każdy mój przedszkolny występ był dla mnie torturą, trema mnie całkowicie paraliżowała. Dlatego też Pani Krystyna była dla mnie niedoścignionym wzorem do naśladowania.
Serdecznie pozdrawiam moją idolkę sprzed wielu, wielu lat. Dużo zdrowia Pani Krystyno 😊

Jako mała dziewczynka podziwiałam kobiety, które mnie otaczały. Babcia pokazywała mi świat, mama była naj, naj, naj... Ciocia z kolei miała długie blond włosy, które były powodem mojej zazdrości. Tak bardzo pragnęłam mieć takie same, śniłam o nich nocami. Ale niestety, krótka fryzurka, zdaniem rodziców, do przedszkola była najpraktyczniejsza. Moje marzenie o długich włosach...

 Ja nieodmiennie jestem zachwycona postacią orka Azoga z filmowego „Hobbita”. Imponuje mi nie tylko pod względem fizycznym – dzięki masywnej muskulaturze jest bardzo silny, wytrzymały i budzący pewien respekt – ale także pod względem charakteru. Jest przywódcą orków, zimnym, mściwym i bezwzględnym. Kieruje nim wyłącznie krwiożercze pragnienie mordu, nikomu nie okazuje łaski.
Chciałabym być jak Azog: potężna, silna, wiecznie niewzruszona, pozbawiona wszelkich lęków i wykorzystująca innych wtedy, gdy są mi potrzebni w osiągnięciu moich celów, a potem porzucająca ich bez krztyny żalu. Chciałabym nigdy do nikogo się nie przywiązywać i bez cienia strachu stawać do każdej życiowej walki, zdeterminowana osiągać własne korzyści, idąc po trupach.
 

 Ja nieodmiennie jestem zachwycona postacią orka Azoga z filmowego „Hobbita”. Imponuje mi nie tylko pod względem fizycznym – dzięki masywnej muskulaturze jest bardzo silny, wytrzymały i budzący pewien respekt – ale także pod względem charakteru. Jest przywódcą orków, zimnym, mściwym i bezwzględnym. Kieruje nim wyłącznie krwiożercze pragnienie mordu, nikomu nie okazuje...

Pani Wandzia, najbliższa przyjaciółka mojej ukochanej babci jest kobietą, którą można nazwać chodzącym złotem. Od zawsze była przebojowa, odważna, a zarazem wyjątkowo kobieca, a jej wygląd można było ubrać w jedno słowo - dama. Dopiero jako dorosła kobieta jestem w stanie zrozumieć jej postępowanie i przyznać, że jest feministką, ale tylko wtedy, gdy jest to dla niej wygodne. Mieszka w pięknym warszawskim mieszkaniu, który od zawsze był pełen drewna i roślinności. Od zawsze pachnie tam mieszanką Chanel oraz dymu tytoniowego. Wandzia jest wyjątkowo zadbaną kobietą, mimo 80 na karku jej makijaż zawsze jest dopieszczony, włosy idealnie ułożone, a paznokcie perfekcyjnie pomalowane. To od niej usłyszałam wiele wskazówek damsko-męskich, to ona podbudowywała niejednokrotnie moją samoocenę i stworzyła moje dorosłe oblicze niezależnej, silnej, ale dającej się kochać kobiety. To od niej usłyszałam, że muszę umieć dostosować oblicze do danego momentu - gdy chcę podbudować męskie ego pokazuję się jako delikatna kobieta, potrzebująca pomocy silnego mężczyzny. Natomiast jeśli trzeba wkładam przysłowiowe spodnie i pokazują kto tu tak naprawdę rządzi. Dzięki niej czuję się bardzo kobieca i znam swoją wartość. Przy każdej kolejnej wizycie wychodzę od niej mądrzejsza i szczęśliwsza.

Pani Wandzia, najbliższa przyjaciółka mojej ukochanej babci jest kobietą, którą można nazwać chodzącym złotem. Od zawsze była przebojowa, odważna, a zarazem wyjątkowo kobieca, a jej wygląd można było ubrać w jedno słowo - dama. Dopiero jako dorosła kobieta jestem w stanie zrozumieć jej postępowanie i przyznać, że jest feministką, ale tylko wtedy, gdy jest to dla niej...

Chciałabym mieć niezwykły umysł jak Maria Skłodowska - Curie albo May - Britt Moser, serce, wrażliwość i zaangażowanie w pomoc dla potrzebujących jak Matka Teresa czy Janina Ochojska. Chciałabym mieć talent pisarski jak Astrid Lindgren lub Zofia Nałkowska, być piękna, seksowna i utalentowana aktorsko jak Danuta Stenka albo Marilyn Monroe, rozpoznawalna i szanowna jak królowa Elżbieta... Ech... Długo by wymieniać. Tyle że jestem zwyczajna, przezroczysta, powszednia i czasem jest mi z tym dobrze, a czasem czuję się podłe, obwiniając za to, że kiedy inni stali w kolejce do Boga po talenty, ja czytałam książkę. Bóg nie mogąc się mnie dowołać, zapewne machnął ręką i mruknął pod nosem: - A bądź se nijaka. Twoja wola. 🙂 ♥️ Z drugiej strony właśnie książkami karmię wyobraźnię i mogę być, kim chcę, gdzie chcę, choć przez chwilę. I tak się zastanawiam, i pocieszam, że jakiś talent jednak mam. Do czytania. O! 😉

Chciałabym mieć niezwykły umysł jak Maria Skłodowska - Curie albo May - Britt Moser, serce, wrażliwość i zaangażowanie w pomoc dla potrzebujących jak Matka Teresa czy Janina Ochojska. Chciałabym mieć talent pisarski jak Astrid Lindgren lub Zofia Nałkowska, być piękna, seksowna i utalentowana aktorsko jak Danuta Stenka albo Marilyn Monroe, rozpoznawalna i szanowna jak...

Córka brata mojej mamy! To piękna, zadbana kobieta, która od zawsze mi imponowała! Już jako mała dziewczynka uwielbiałam patrzeć, kiedy robi cudowny, subtelny, ale podkreślający jej piękno makijaż. Zawsze, gdy nas odwiedzała i zabierała się za malowanie wspólnie z siostrą siadałyśmy obok i dokładnie śledziłyśmy każdy jej ruch. 
Dominika, bo tak właśnie ma na imię, osiągnęła w swoim życiu naprawdę wiele. Stała się kobietą sukcesu, która mieszka w Krakowie, realizuje się w swoim życiu zawodowym, ale również w prywatnym. Ma piękny dom z ogródkiem, dwójkę wspaniałych dzieciaków i zrobiła zawodową karierę. Szczęśliwe małżeństwo jest dopełnieniem piękna jej życia. Dla mnie to ideał, którym chciałbym sama się stać! Dobra żona, matka, ale nadal niezależna kobieta, która ze wszystkim potrafi sobie poradzić. 

Córka brata mojej mamy! To piękna, zadbana kobieta, która od zawsze mi imponowała! Już jako mała dziewczynka uwielbiałam patrzeć, kiedy robi cudowny, subtelny, ale podkreślający jej piękno makijaż. Zawsze, gdy nas odwiedzała i zabierała się za malowanie wspólnie z siostrą siadałyśmy obok i dokładnie śledziłyśmy każdy jej ruch. 
Dominika, bo tak właśnie ma na imię, osiągnęła...

"Być jak Olga Tokarczuk".
Dla mnie pani Tokarczuk to wybitna osobowość. Pisarka i psycholożka, działaczka społeczna i przede wszystkim polska Noblistka. To osoba przeze mnie podziwiana nie tylko za swoje dzieła pisarskie, ale przede wszystkim za swoją aktywną działalność społeczno-kulturową, wsparcie dla młodzieży i słabszych jednostek.  Jest to osoba wrażliwa na krzywdę innych, przy tym niesamowicie inteligentna i ciepła. 
Chciałabym choć częściowo posiadać tak otwarty umysł i serce dla innych jak Pani Tokarczuk. 

"Być jak Olga Tokarczuk".
Dla mnie pani Tokarczuk to wybitna osobowość. Pisarka i psycholożka, działaczka społeczna i przede wszystkim polska Noblistka. To osoba przeze mnie podziwiana nie tylko za swoje dzieła pisarskie, ale przede wszystkim za swoją aktywną działalność społeczno-kulturową, wsparcie dla młodzieży i słabszych jednostek.  Jest to osoba wrażliwa na krzywdę...

Uświadomiłam to sobie dopiero niedawno, już po śmierci mojej babci, że to ona zawsze była moim autorytetem. Zawsze stawiała na swoim, w ważnych kwestiach nie obchodziło ją zdanie innych, byle tylko, żeby dopiąć swego. Parła zawsze przed siebie. Była osobą o mocnym charakterze, potrafiącą usadzić na miejsce nie jednego. Nie bała się żadnych konfrontacji i zawsze mówiła co myśli. Nie zważała na przytyki innych, często mówiła "a co to kogo obchodzi, niech sie popatrzy na siebie". Kiedyś myślałam, że jest uparta, w negatywnym znaczeniu i nie da sobie nic powiedzieć. Po czasie jednak, z perspektywy osoby dorosłej widzę, że ten upór wydawał mi się negatywny, chociaż wcale taki nie był. To była odwaga, żeby żyć według własnego życzenia, a nie według oczekiwań innych. I ja też bym taka chciała być, żyć ponad oczekiwaniami innych, żyć po swojemu. Odważnie i z podniesioną głową, nawet jeśli życie rzuca kłody pod nogi. Mam miękki charakter, ale jak pomyślę co by babcia zrobiła w mojej sytuacji, zawsze jakaś nowa siła we mnie wstępuje, żeby działać. To jest mój wzór na życie - moja babcia. 

Uświadomiłam to sobie dopiero niedawno, już po śmierci mojej babci, że to ona zawsze była moim autorytetem. Zawsze stawiała na swoim, w ważnych kwestiach nie obchodziło ją zdanie innych, byle tylko, żeby dopiąć swego. Parła zawsze przed siebie. Była osobą o mocnym charakterze, potrafiącą usadzić na miejsce nie jednego. Nie bała się żadnych konfrontacji i zawsze mówiła co...