Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Karola
Edit
Czarnula
Aleksandra
Karolina Szewczyczak

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Karola
Edit
Czarnula
Aleksandra
Karolina Szewczyczak

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Myślę, że żaden związek nie jest łatwy i żaden nie jest idealny. Jeśli chciałabym się przyjrzeć lepiej swojemu małżeństwu i temu z czego wynikają nieporozumienia to jest to chyba wychowanie.  Mój mąż był przyzwyczajony, że kobieta (jego mama) zawsze była w domu, więc miał wszystko podane pod nos, wyprane, wyprasowane, ugotowane i tego samego oczekuje ode mnie bym o niego dbała jak o swoje dziecko. Ja natomiast uważam, że skoro ja pracuję, pół dnia nie ma mnie w domu to chociaż jedno "dziecko" powinno się samo obsłużyć. Z tej sytuacji często wynikają nieporozumienia i wzajemne pretensje

Myślę, że żaden związek nie jest łatwy i żaden nie jest idealny. Jeśli chciałabym się przyjrzeć lepiej swojemu małżeństwu i temu z czego wynikają nieporozumienia to jest to chyba wychowanie.  Mój mąż był przyzwyczajony, że kobieta (jego mama) zawsze była w domu, więc miał wszystko podane pod nos, wyprane, wyprasowane, ugotowane i tego samego oczekuje ode mnie bym o niego...

Zmełłam w ustach przekleństwo, odwróciłam się na pięcie i wyszłam trzaskając drzwiami. Wiedziałam, że tego nie znosi. Lekki uśmiech wypłynął mi na usta wyobrażając sobie, jak teraz ogląda drzwi z każdej strony czy aby ich nie uszkodziłam. Wcisnęłam czapkę na uszy i przeklinając w myślach dzień, w którym go poznałam poszłam pobiegać. Tylko to mogło mnie uspokoić. Ciągle miałam przed oczami ją i to w moim łóżku. Przeciągała się leniwe jakby była u siebie. Patrzyła na mnie z wyższością. Całe jej ciało mówiło a wręcz krzyczało, że to ona jest tu Panią i że on należy tylko do niej. Wyobrażałam sobie jak tymi długimi, ostrymi pazurami wczepia się w moją poduszkę, poddając pieszczotom mojego męża. Najchętniej wywaliłabym ich na zbity pysk ale nie mogłam. Jego kochałam a ją musiałam tolerować bo dostałam ich w pakiecie. Zniosę wszystko tylko nie kota w moim łóżku.

Zmełłam w ustach przekleństwo, odwróciłam się na pięcie i wyszłam trzaskając drzwiami. Wiedziałam, że tego nie znosi. Lekki uśmiech wypłynął mi na usta wyobrażając sobie, jak teraz ogląda drzwi z każdej strony czy aby ich nie uszkodziłam. Wcisnęłam czapkę na uszy i przeklinając w myślach dzień, w którym go poznałam poszłam pobiegać. Tylko to mogło mnie uspokoić. Ciągle...

Jestem typem „robię” i często nie zatrzymuję się i nie patrzę na przestrzeń rzeczy wokół mnie. Konkretniej, nie patrzę na to, czy jest czysto lub brudno w moim mieszkaniu. Choć umiem rozpoznać czystość i umiem sprzątać. Nawet sama moja mam mnie chwaliła, że potrafię to zrobić perfekcyjnie. Na błysk, jak to ona określała. Ale mimo to, często mam wrażenie, że nie rozróżniam pomiędzy czystością, jeszcze takim uporządkowanym brudem, a syfem. To moja pięta achillesowa. Stany czystości, bałaganu są dla mnie czasem takie jednakowe. Albo również mało zwracam uwagi na nie. Praktycznie wcale. Lecz nie mój chłopak. O nie, nie, nie... On jest mistrzem trzymania wszystkiego na swoim pierwotnym miejscu. Jeśli tylko przestawisz, choć o centymetr jedną rzecz w lewo, On natychmiast ją przesunie z powrotem w prawo.
– Aciu! – psiknął raz głośno
– Na zdrowie… Rany julek! Czemu ciągle psikasz? – spytałam.
– No kochanie. Jakby ci to powiedzieć...
– No co?
– No wiesz przecież dlaczego. Tu jest ogromny...
- Tak, wiem kurz.
– Aciu! – psiknął jeszcze raz głośniej, cały podskakując.
– No dobra, dobra. O rety, kochanie. Zaraz wytrę te szafki.
– To nie tylko szafki – dodał jeszcze pod nosem.
Nie ma tygodnia, aby się nie obyło bez, chociażby jednej takiej rozmowy. Co poradzić? Mój chłopak jest kapryśnym porządnisiem, a ja uciążliwą działaczką przeciwko środkom czyszczącym.

Jestem typem „robię” i często nie zatrzymuję się i nie patrzę na przestrzeń rzeczy wokół mnie. Konkretniej, nie patrzę na to, czy jest czysto lub brudno w moim mieszkaniu. Choć umiem rozpoznać czystość i umiem sprzątać. Nawet sama moja mam mnie chwaliła, że potrafię to zrobić perfekcyjnie. Na błysk, jak to ona określała. Ale mimo to, często mam wrażenie, że nie rozróżniam...

Z własnego doświadczenia oraz obserwacji otoczenie uważam, że największym problemem dzisiejszych związków jest zbyt egoistyczne podejście do samego siebie przez wielu z nas, napędzone konsumpcyjnym stylem życia, który przekłada się również na relacje. W czasach, gdy od małego wmawia się nam jak to wyjątkowi jesteśmy, coraz częściej zaczynamy dostrzegać w drugiej osobie nie człowieka, lecz sumę jego sukcesów i obecną (rzadziej przyszłą) pozycją społeczną.

To sprawia, że zdrada przestaje być postrzegana, jako coś złego a staje się jedynie „okazją” do skorzystania z lepszej oferty. Gdy natomiast pojawiają się problemy w związku, po prostu go kończymy tak, jakbyśmy kończyli użytkowanie sprzętu, który właśnie zaczął szwankować.

Nie naprawiamy już relacji, jak robili to nasi dziadowie i rodzice. Nie dbamy i nie budujemy nic trwałego. Zwyczajnie żyjemy tu i teraz.

Konsumujemy.
  

Z własnego doświadczenia oraz obserwacji otoczenie uważam, że największym problemem dzisiejszych związków jest zbyt egoistyczne podejście do samego siebie przez wielu z nas, napędzone konsumpcyjnym stylem życia, który przekłada się również na relacje. W czasach, gdy od małego wmawia się nam jak to wyjątkowi jesteśmy, coraz częściej zaczynamy dostrzegać w drugiej osobie nie...

Społeczeństwo wychowało mnie, aby podawać serce na dłoni, unosić ciężkie kąciki ust w uśmiechu i dawać. Dawać z siebie wszystko. W związku najtrudniejsze jest dla mnie nie zatracenie siebie. Znalezienie w ograniczonej przestrzeni mieszkania miejsca na własne myśli i pragnienia, podczas gdy pęcznieją w nim cele i potrzeby partnera. W dodatku ten konflikt rozgrywa się jedynie w mojej głowie, miejsca jest dość, mój mężczyzna mnie wspiera, ale trudno jest nagle zacząć rozpychać się łokciami, choćby w próżni, gdy przez lata kuliło się w kącie z serdecznym uśmiechem i opróżniało kieszenie. Myślę, że to droga, którą przechodzi wiele kobiet. W wieku niemal trzydziestu lat uczę się, że związek to nie tylko dawania, ale także branie, a przede wszystkim stawianie na siebie.

Społeczeństwo wychowało mnie, aby podawać serce na dłoni, unosić ciężkie kąciki ust w uśmiechu i dawać. Dawać z siebie wszystko. W związku najtrudniejsze jest dla mnie nie zatracenie siebie. Znalezienie w ograniczonej przestrzeni mieszkania miejsca na własne myśli i pragnienia, podczas gdy pęcznieją w nim cele i potrzeby partnera. W dodatku ten konflikt rozgrywa się jedynie...

Dla mnie związek, to partnerstwo - porozumienie, na które składają się między innymi miłość, wierność, szacunek i wzajemne zaufanie.
Nie jestem w stanie zaakceptować, jeśli partner próbuje mnie w jakikolwiek sposób ograniczać, szantażować emocjonalnie czy poddawać presji.
Moment, w którym u mojego ukochanego pojawiają się takie zakusy jest początkiem końca naszego związku.

Dla mnie związek, to partnerstwo - porozumienie, na które składają się między innymi miłość, wierność, szacunek i wzajemne zaufanie.
Nie jestem w stanie zaakceptować, jeśli partner próbuje mnie w jakikolwiek sposób ograniczać, szantażować emocjonalnie czy poddawać presji.
Moment, w którym u mojego ukochanego pojawiają się takie zakusy jest początkiem końca naszego związku.

Moim zdaniem największym wrogiem związku jest po prostu codzienność. Praca, mnogość obowiązków domowych, ciągły brak czasu... Dodatkowo nie sprzyja związkom rutyna, dzień do dnia podobny, tydzień za tygodniem taki sam. Rozmowa w wieloletnim związku to tylko skrawki zdań, wymiana informacji. Rano: Pa, miłego dnia. Z pracy sms: Kup chleb. Wieczorem: Co zjesz? Po wymianie informacji o zakupach, awarii pralki, odwiedzinach u rodziców, rejestracji samochodu, wywiadówce itp. najczęściej brakuje sił i energii na czułe gesty, miłe słowa, troskę o ukochaną osobę. Nawet weekendy są przeznaczone na obowiązki, pracę, nadrobienie zaległości. Dlatego tak ważne jest, aby każdą wolną chwilę wykorzystywać tylko dla dwojga. Czasami kilka dni wolnego spędzone razem, wyjście do kina czy po prostu spacer mogą zdziałać cuda. Ważne aby nie zgubić się w tej szalonej gonitwie. Trzeba trzymać się mocno za ręce, by codzienny wir walki o zapewnienie godnego życia rodzinie nie doprowadził do jej rozpadu.

Moim zdaniem największym wrogiem związku jest po prostu codzienność. Praca, mnogość obowiązków domowych, ciągły brak czasu... Dodatkowo nie sprzyja związkom rutyna, dzień do dnia podobny, tydzień za tygodniem taki sam. Rozmowa w wieloletnim związku to tylko skrawki zdań, wymiana informacji. Rano: Pa, miłego dnia. Z pracy sms: Kup chleb. Wieczorem: Co zjesz? Po wymianie...

Największą trudnością w naszym związku, moim zdaniem, jest labirynt niedopowiedzeń i domysłów. Analizujemy każdą wypowiedź pod kątem słów, które padły, tego co miały one znaczyć, też tego, co wypowiedziane nie zostało. No i oczywiście sposobu, w jaki wybrzmiewają. Okazuje się, że najczęściej rozumiemy je odwrotnie, niż był pierwotny zamysł i nie potrafimy się komunikować. Mam takie doświadczenia, że my, kobiety, najczęściej poza komunikatem w słowach mężczyzn doszukujemy się drugiego dna, dodatkowego znaczenia, którego najczęściej tam nie ma. "Ładna bluzka" to dla faceta po prostu ładna bluzka i koniec. Wcale nie "ładna bluzka, ale nie do końca pasuje Ci jej kolor". Z drugiej jednak strony, wypowiadając się, zazwyczaj oczekujemy, że partner po tonie domyśli się, o co nam chodzi. Wtedy "ładna bluzka ...", którą dostałyśmy w prezencie, na ogół oznacza "nie było czegoś fajnego?!" ;)

Największą trudnością w naszym związku, moim zdaniem, jest labirynt niedopowiedzeń i domysłów. Analizujemy każdą wypowiedź pod kątem słów, które padły, tego co miały one znaczyć, też tego, co wypowiedziane nie zostało. No i oczywiście sposobu, w jaki wybrzmiewają. Okazuje się, że najczęściej rozumiemy je odwrotnie, niż był pierwotny zamysł i nie potrafimy się komunikować....