Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

FioletowaRóża
Palulynka
olson
Magda
potarganerude

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

FioletowaRóża
Palulynka
olson
Magda
potarganerude

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Jest to jedna z wielu historii usłyszanych przeze mnie od wujka, który bywa niebywałym śmieszkiem w naszej rodzinie. Na pewnym weselu (w którym uczestniczył wujek), w trakcie trwania oczepin, wodzirej wpadł na pomysł kolejnej zabawy, lekko modyfikując jedną z gier Andrzejkowych. Mianowicie chodziło w niej o to, by rzucić jak najdalej butem. Do zabawy przystąpiło wielu, lekko podpitych już gości weselnych. Wśród nich był weteran wojenny. Zabawa była przednia, ludzie prześcigiwali się w długościach rzutu, z różnym skutkiem, i wciąż komentowali swoje małe zwycięstwa. Mężczyzna będący weteranem wojennym zdziwił się nieporadnością rzucających gości i sam rzucił swoją nogą. Wszystkim szczęki opadły, a rzeczony mężczyzna skomentował swój rzut uwagą, że "wcześniej jego noga dalej latała". Dopiero później wyjaśniło się, że miał protezę, a dzięki swej niepełnosprawności wygrał zacną nagrodę w tej konkurencji - flaszkę weselną.

Jest to jedna z wielu historii usłyszanych przeze mnie od wujka, który bywa niebywałym śmieszkiem w naszej rodzinie. Na pewnym weselu (w którym uczestniczył wujek), w trakcie trwania oczepin, wodzirej wpadł na pomysł kolejnej zabawy, lekko modyfikując jedną z gier Andrzejkowych. Mianowicie chodziło w niej o to, by rzucić jak najdalej butem. Do zabawy przystąpiło wielu,...

Jedna z najwspanialszych historii, które usłyszałam, wydarzyła się kilkadziesiąt lat temu. Była zima, ziemia spała pod puchatą, śniegową kołdrą. Jednak mieszkające w małej wiosce dzieci ani myślały o śnie. Wśród bandy rozbrykanych urwisów swoje miejsce znalazł mój dziadek.
Mróz, masa śniegu i pagórkowaty teren. Przy takim zestawieniu pomysł na niesamowitą zabawę sam przychodzi do głowy. Sanki! Był tylko jeden problem – nikt ich nie posiadał, oprócz… sąsiada. Nie były to jednak saneczki dla dzieci, tylko duże, porządne sanki, które wspomnianemu sąsiadowi służyły do przewożenia drewna z pobliskiego lasu.
Słowo się rzekło i niedługo zaczęła się zabawa na całego. Każdy wie, że urwisy mają w głowach milion pomysłów na sekundę. Dlatego po chwili na sankach siedziało kilkoro dzieci jednocześnie i, z uśmiechami na twarzach, gnało wprost w stronę strumienia. Co robić?! Kąpiel w lodowatej wodzie to jedna z ostatnich rzeczy, na jaką miałoby się w takim momencie ochotę. Szybka reakcja, przechylenie w jedną stronę i wszyscy wylądowali w zaspie. Choć nie obyło się bez ofiar. W tej potyczce oberwało się nieszczęsnym sankom.
Niestrudzone dzieciaki wpadły na wspaniały pomysł, by odstawić sprzęt na miejsce, polać go wodą i przysypać śniegiem. Po co woda? Przecież ona zamarza i w ten sposób połączy ze sobą połamane elementy!
Podstępny plan zadziałał. Sąsiad do końca swego życia nie dowiedział się, co tak naprawdę było przyczyną uszkodzenia sań. Obwiniał za to słabą konstrukcję i srogą zimę. :D

Jedna z najwspanialszych historii, które usłyszałam, wydarzyła się kilkadziesiąt lat temu. Była zima, ziemia spała pod puchatą, śniegową kołdrą. Jednak mieszkające w małej wiosce dzieci ani myślały o śnie. Wśród bandy rozbrykanych urwisów swoje miejsce znalazł mój dziadek.
Mróz, masa śniegu i pagórkowaty teren. Przy takim zestawieniu pomysł na niesamowitą zabawę sam...

Lubię słuchać historii o dzieciństwie moich rodziców. Dzięki nim mogę ich poznać z innej strony oraz odkryć jak się zmienili (dostrzegam także zmiany u ich rodzeństwa). Trudno sobie wyobrazić, że chrzestny, najbardziej zorganizowana i zdyscyplinowana osoba, jaką znam, w dzieciństwie przez głupi wybryk omal nie doprowadził do śmierci motocyklisty. Czy ciocia, która teraz innych poucza, kiedyś czytała nieswoje listy nie otwierając ich, ale zbliżając kopertę do światła (może dlatego teraz nosi okulary?). Uwielbiam anegdotkę, jak mama śpiesząc się na autobus, weszła do złego pojazdu i za późno zdała sobie sprawę, że on nie zawiezie jej do domu. Najbardziej jednak śmieszy mnie historia, jak tata bawił się z rodzeństwem i resztą w chowanego. Był najmłodszy i najmniejszy, wszędzie mógł wejść. Gra trwała, wszyscy odnalezieni, oprócz taty, grali dalej. Minęło kilka godzin. Babcia woła swoje dzieci na kolację i wtedy wszyscy dostrzegają, że nie ma najmłodszego brata. Chwilowy chaos, szybka burza mózgów, kiedy go ostatnio widziano. Zwołanie sąsiadów, akcja poszukiwania chłopca, który nie reaguje na imię, które jest przez każdego wołane. Tymczasem spokojnym krokiem chłopiec wraca do domu i wtedy dostrzega całe zamieszanie. Sam nie zdawał sobie sprawy, że tak długo go nie było. Nikt go nie znalazł w zabawie, więc znudzony zasnął w piwnicy na ziemniakach. Zbudził go głód i wrócił do domu. Do dziś jak zapada w drzemkę trudno go dobudzić, ale gdy poczuje jakieś jedzenie, od razu wstaje.

Lubię słuchać historii o dzieciństwie moich rodziców. Dzięki nim mogę ich poznać z innej strony oraz odkryć jak się zmienili (dostrzegam także zmiany u ich rodzeństwa). Trudno sobie wyobrazić, że chrzestny, najbardziej zorganizowana i zdyscyplinowana osoba, jaką znam, w dzieciństwie przez głupi wybryk omal nie doprowadził do śmierci motocyklisty. Czy ciocia, która teraz...

Wiele lat temu mojej mamie przydarzyła się niezwykła historia. Mieszkaliśmy wtedy w centrum miasta, tuż obok stacji PKP. Mama codziennie dojeżdżała do pracy o piątej rano. To było prawdziwe szczęście mieć tak blisko do pociągu.

Budynek, w którym mieszkaliśmy, został oddany do generalnego remontu. Wszystkich lokatorów zakwaterowano w wynajętych domkach jednorodzinnych na końcu miasta. Wtedy to było straszne pustkowie. Po prawej stronie ulicy ciągnęło się duże pole. Teraz stoi tam kościół i centrum handlowe. Po lewej jest cmentarz ewangelicki i ogródki działkowe. 

Droga na dworzec kolejowy stamtąd jest znacznie dłuższa, a jesienią i zimą, gdy jest ciemno, a wokół żywej duszy, może być naprawdę upiornie. To był taki mglisty świt i padał deszcz, gdy mama wychodziła. Minęła ostatnie domy i doszła na skraj pola, kiedy przed sobą zobaczyła ciemno ubranego mężczyznę pod parasolem. Myślała, że to jeden ze znajomych, którzy też dojeżdżali do pracy i zawołała: „Halo, halo!", ale ten pan nie zareagował. Było tylko słychać, jak pukają obcasy, stuk, stuk, stuk… Mama bardzo się wystraszyła i zaczęła się modlić: „Panie Boże, chroń mnie, bo mam dziecko!”. Mężczyzna szedł cały czas z przodu i, mimo że próbowała go dogonić, nie dała rady. Kiedy dotarła w bezpieczniejszą okolicę, ten ktoś po prostu rozpłynął się w powietrzu. W tym pustym terenie nie było żadnego miejsca, gdzie mógłby się schować.

Wierzę, że mojej mamie tamtego dnia groziło jakieś niebezpieczeństwo i Anioł Stróż uchronił ją od złego. 

Wiele lat temu mojej mamie przydarzyła się niezwykła historia. Mieszkaliśmy wtedy w centrum miasta, tuż obok stacji PKP. Mama codziennie dojeżdżała do pracy o piątej rano. To było prawdziwe szczęście mieć tak blisko do pociągu.

Budynek, w którym mieszkaliśmy, został oddany do generalnego remontu. Wszystkich lokatorów zakwaterowano w wynajętych domkach jednorodzinnych na...

Najciekawsze opowieści to takie jakie opowiadają mi dzieci podczas zabawy, czasami inspirowane bajkami a czasami wytwory własnej wyobraźni. Najlepsze są te kiedy syn napsoci a ja nieugięta czekam na wyjaśnienie, które czasem ciągnie się labiryntami ubarwień i zmyłek zanim dojdę do prawdy.
Czasem z uśmiecham przypominam sobie, że ja w jego wieku byłam jeszcze lepsza w opowieściach jeżących włos na głowie tylko za moich czasów podstawą była wyłącznie wyobraźnia.

Najciekawsze opowieści to takie jakie opowiadają mi dzieci podczas zabawy, czasami inspirowane bajkami a czasami wytwory własnej wyobraźni. Najlepsze są te kiedy syn napsoci a ja nieugięta czekam na wyjaśnienie, które czasem ciągnie się labiryntami ubarwień i zmyłek zanim dojdę do prawdy.
Czasem z uśmiecham przypominam sobie, że ja w jego wieku byłam jeszcze lepsza w...

 

“Najciekawsza
opowieść”Najbardziej
ciekawe opowieści, które caly czas mam w pamięci słyszałam od moich dziadków. Moja
babcia Jadzia opowiadała mi o swoim dzieciństwie i między innymi o tym jak
pamiętała okupacje niemiecką na terenach wiejskich, tam gdzie mieszkała.  Do dziś utkwiło mi jak wspominała swoją
starsza siostrę, która wtedy miała może jakieś 8 lub 9 lat i miała długie włosy,
do pasa, zawsze splecione w warkocz. A były to lata 40. Na tym gospodarstwie
gdzie mieszkały z rodzicami Niemcy przyjeżdżali od czasu do czasu kontrolować
co się dzieje i zbierali wyroby czy też zbiory ,które miały być na ten czas
przygotowane. Najbardziej jednak utkwiło mi kiedy babcia opowiadała o tym jak pewnego
dnia Niemiec  spojrzał na jej siostrę i
powiedział do rodziców, że chce jej włosy, a dokładnie jej warkocz, że chce go
mieć bo jest taki długi i mocny, i idealnie będzie się nadawał na stworzenie
bata którego potrzebował do jazdy konnej. Babcia mówiła jakiej siostra
strasznie płakała bo żal jej było ścinać włosy tak krótko, że będzie wyglądała
jak chłopak, a nie rozumiała wtedy kim byli Ci Niemcy i co tak naprawdę mogli
zrobić jeżeli nie dostaliby tego czego chcieli. Koniec końców rodzice namówili dziewczynkę
i ścięli jej włosy, a Niemiec po ich otrzymaniu był bardzo zadowolony. Ale to nie
jest koniec tej historii bo właśnie finał jest ważniejszy .Ten Niemiec przyjeżdżał
na kolejne kontrole i rzeczywiście z tych włosów miał zaplecionego bata którym
stukał o swoje oficerskie obuwie.  Babcia
mówiła że pamięta do dziś ten odgłos świstu bata i jego kroków . Co wiecej, ów Niemiec
przywoził cukierki dla jej siostry bo wiedział jak bardzo płakała po ścięciu włosów.
Chciałam przytoczyć tę historię jako znak ze Ci Źli Niemcy, czasem potrafili pokazać
dobrą twarz. Babcia mi mówiła że trzeba widzieć dobre strony w ludziach i jasne
światło w każdej historii. 

 

“Najciekawsza
opowieść”Najbardziej
ciekawe opowieści, które caly czas mam w pamięci słyszałam od moich dziadków. Moja
babcia Jadzia opowiadała mi o swoim dzieciństwie i między innymi o tym jak
pamiętała okupacje niemiecką na terenach wiejskich, tam gdzie mieszkała.  Do dziś utkwiło mi jak wspominała swoją
starsza siostrę, która wtedy miała może jakieś 8 lub 9 lat i miała...

Najciekawsze historie zawsze opowiada mi moja prababcia. Pomimo swojego już zaawansowanego wieku (w tym roku skończyła 98 lat) jej pamięć wciąż działa bez zarzutu. Jedną z opowieści, która najmocniej zapadła mi w pamięć, była ta o jej ślubie. Pod koniec wojny moja babcia miała narzeczonego. Mieszkali w tej samej wsi, znali się od dziecka, a kochali nie dużo krócej. Ich rodzinne domy dzielił od siebie tylko las, przez który narzeczeni chodzili nawzajem się odwiedzać. Jesienią 1944 roku mieli wziąć skromny ślub w gronie najbliższych. Jednak dwa dni przed uroczystością, zaraz po wieczornych odwiedzinach u mojej babci, Jan zaginął. Znaleźli go w lesie w dzień ich niedoszłego ślubu. Został zastrzelony. Do tej pory nie wiadomo z czyjej ręki zginął, choć wszyscy podejrzewali stacjonujący nieopodal oddział niemieckich żołnierzy. Babcia żyła w głębokiej rozpaczy przez ponad rok. Po tym czasie jej rodzice stwierdzili, że taki stan rzeczy nie może dłużej trwać. Wojna już się skończyła, a ich córka miała już ponad 20 lat, więc lada moment groziło jej staropanieństwo! Na to przecież nie mogli pozwolić. Znaleźli dla niej kandydata na męża, którego babcia miała poznać zaraz po niedzielnej mszy. Wchodząc do kościoła odnalazła wzrokiem kilku nieznanych jej dotąd młodzieńców. Wśród nich był jeden, który od razu wydał jej się gburowaty i niesympatyczny. "Żeby to tylko nie ten" modliła się gorączkowo. To był mój pradziadek Tadeusz, z którym babcia spędziła 47 lat swojego życia.

Najciekawsze historie zawsze opowiada mi moja prababcia. Pomimo swojego już zaawansowanego wieku (w tym roku skończyła 98 lat) jej pamięć wciąż działa bez zarzutu. Jedną z opowieści, która najmocniej zapadła mi w pamięć, była ta o jej ślubie. Pod koniec wojny moja babcia miała narzeczonego. Mieszkali w tej samej wsi, znali się od dziecka, a kochali nie dużo krócej. Ich...

Historia, którą chciałam się podzielić, opowiedziała mi moja mama. 
Kiedy miała 16 lat modne stały się wszelkiego rodzaju horrory. Chociaż sama za nimi nie przepadała, nie chciała wypaść w oczach rówieśników na lękliwą. Dlatego też któregoś wieczora, kiedy w telewizji emitowano "Psychozę", stwierdziła, że tym razem nie odpuści. Owinęła się szczelnie kocem i w bezdechu oczekiwała na rozwój sytuacji. Jako, iż było lato, okna na pierwszym piętrze były otwarte. Usłyszała jakieś trzaski, szmery, ale stwierdziła, że to pewnie koty rozrabiają na dworze. Nagle zobaczyła za firanką kontur twarzy, potem dłonie, a na końcu na parapecie pojawiła się ludzka stopa. To, co przeżywała w tej chwili moja mama jest nie do opisania. Opowiadała, iż włosy dosłownie stanęły jej dęba. Nie mogła wydusić z siebie żadnego dźwięku, a co dopiero krzyku. Dlatego biernie obserwowała jak owa dłoń przesuwa firankę i wyłania się z ciemności. Nie, nie był to bohater horroru ani inny żądny krwi morderca. 
Był to jej brat, który idąc na imprezę zapomniał wziąć kluczy i chcąc przenocować na ciepłym łóżku, podjął się brawurowej akcji wspinaczkowej.  

Historia, którą chciałam się podzielić, opowiedziała mi moja mama. 
Kiedy miała 16 lat modne stały się wszelkiego rodzaju horrory. Chociaż sama za nimi nie przepadała, nie chciała wypaść w oczach rówieśników na lękliwą. Dlatego też któregoś wieczora, kiedy w telewizji emitowano "Psychozę", stwierdziła, że tym razem nie odpuści. Owinęła się szczelnie kocem i w bezdechu...