Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Inuka
Ewa
JoaSia
MonicaS
Marta B

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Inuka
Ewa
JoaSia
MonicaS
Marta B

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Biografia rodziny? Hmm, na pewno musiałabym wspomnieć o:
*Wydziedziczeniu, przez które część mojej rodziny trafiła do Polski
*Przyjaźni, która przetrwała wojnę
*Odległej babecznej kuzynce, która opiekowała się pewnym politykiem gdy ten był dzieckiem
*Opiece mojej mamy nad chorymi zwierzętami
*No i na koniec wplotłabym coś o sobie- postaci, która postanowiła recenzować książki. Informacja niezwykle ważna, w końcu to my sami tworzymy historię

Biografia rodziny? Hmm, na pewno musiałabym wspomnieć o:
*Wydziedziczeniu, przez które część mojej rodziny trafiła do Polski
*Przyjaźni, która przetrwała wojnę
*Odległej babecznej kuzynce, która opiekowała się pewnym politykiem gdy ten był dzieckiem
*Opiece mojej mamy nad chorymi zwierzętami
*No i na koniec wplotłabym coś o sobie- postaci, która postanowiła recenzować...

Byłaby to historia Klary, kuzynki której prawie nie znam, a jedynie jawi mi się jako bohaterka niezwykłej historii. 
Podobno wiele lat temu jadąc w nocy autem do domu w Cycowie, ominęła jakaś postać na poboczu, która machała, aby się zatrzymała. Za drugim razem, gdy przejeżdżała koło nerwowo machające osoby, zatrzymała wóz by dowiedzieć co się dzieje. Kobieta na poboczu poleciła jej jechać konkretna droga i ratować małe dziecko, znajdujacr się w aucie, które uległo wypadkowi. Klara pojechała tam gdzie jej polecono, znalazła dziecko oraz... osobę z pobocza! Za kierownica była martwa kobieta, ta sama z która kilkanaście minut wcześniej rozmawiała. 
Klarę uznano za szalona, mimo ze wezwanie przez nią pomocy uratowało niemowlę. Nikt nie daje wiary jej historii, mimo ze młoda dziewczyna z dnia na dzień osiwiala. Zamknięto ja w szpitalu, a temat, co się stało z kuzynka Klara stał się drażliwy dla rodziny i całej wsi.  

Byłaby to historia Klary, kuzynki której prawie nie znam, a jedynie jawi mi się jako bohaterka niezwykłej historii. 
Podobno wiele lat temu jadąc w nocy autem do domu w Cycowie, ominęła jakaś postać na poboczu, która machała, aby się zatrzymała. Za drugim razem, gdy przejeżdżała koło nerwowo machające osoby, zatrzymała wóz by dowiedzieć co się dzieje. Kobieta na poboczu...

Zdecydowanie byłaby to moja babcia, która w życiu wiele przeszła. Nie miała lekkiego dzieciństwa, dorastała w czasach wojny, a to z pewnością nie było łatwe. Niejednokrotnie opowiadała historie jak niemcy ich pilnowali i sprawdzali. Wyszła za mąż za mojego dziadka, który miał słabość do alkoholu, a ten niestety nie wpływał na niego dobrze. Stawał się agresywny i niejednokrotnie używał przemocy. Babcia urodziła czwórkę dzieci. Pierwsza córeczka zmarła kilka dni po porodzie, kolejny mój tata, który zmarł w wieku pięćdziesięciu dziewięciu lat, na dwa lata przed śmiercią swojej mamy. Średni syn, który zmarł mając czterdzieści lat i najmłodszy, który jako jedyny był z nią do końca. Nie jest łatwo pochować swoje dziecko, ale pochować ich troje to dla matki tragedia, która zdecydowanie odbiła się na jej zdrowiu, co zdecydowanie było widać po śmierci mojego taty. 
Babcia była dobrą kobietą, która miała serce na dłoni, ale nie miała łatwego życia i myślę, że w mojej rodzinie to ona zasługuje na książkę, która opowiedziałaby światu jej historię.  

Zdecydowanie byłaby to moja babcia, która w życiu wiele przeszła. Nie miała lekkiego dzieciństwa, dorastała w czasach wojny, a to z pewnością nie było łatwe. Niejednokrotnie opowiadała historie jak niemcy ich pilnowali i sprawdzali. Wyszła za mąż za mojego dziadka, który miał słabość do alkoholu, a ten niestety nie wpływał na niego dobrze. Stawał się agresywny i...

Saga rodzinna to często wzloty i upadki. Swoją, zaczęłabym od początku lat 30-tych i postaci mojego Dziadka, z którym byłam bardzo blisko. Przeżył przesiedlenie powojenne ze wschodu, aby finalnie osiedlić się wraz z moją Prababcią we Wrocławiu. Realia powojenne, odnajdywanie swojego miejsca, nauka, głód wiedzy. Kilka ciekawszych epizodów: jak podrabianie dokumentów, aby nie zostać wcielonym do czerwonej armii i móc opuścić nowo wcielone do ZSRR ziemie, czy walka z komuną i partyjniactwem. Prawdziwy pesel dziadka nigdy nie został zweryfiowany, nawet na płycie nagrobnej. Uwielbiałam go słuchać, bo bardzo ciekawie opowiadał, czasem o trudnych i strasznych wydarzeniach. Nauczył mnie, że w życiu wazny jest kręgosłup moralny i wyznawanych wartości trzeba się trzymać, nawet jeśli jest to niepopularne i wbrew ogółowi. Uczciwość i spryt życiowy w jego przypadku szedł w parze. Proza życia szarego okresu powojennego i ambicja by poprawić swój los, a obok tego młodzieńcza miłość, która okazała się tą na całe życie. Tym konkursem przypomnieliście mi jak bardzo mi go brakuje. Pozostały wspomnienia.

Saga rodzinna to często wzloty i upadki. Swoją, zaczęłabym od początku lat 30-tych i postaci mojego Dziadka, z którym byłam bardzo blisko. Przeżył przesiedlenie powojenne ze wschodu, aby finalnie osiedlić się wraz z moją Prababcią we Wrocławiu. Realia powojenne, odnajdywanie swojego miejsca, nauka, głód wiedzy. Kilka ciekawszych epizodów: jak podrabianie dokumentów, aby nie...

Moja rodzinna historia opowiada o dalekiej cioci. Opowieść była przekazywana przez lata, dorabiano do niej różne zdarzenia, ale sens został zachowany. 
Ciocia w czasie rozpoczęcia wojny miała zaledwie osiemnaście lat. Kiedy przebywała w miejscowości pod Warszawą, jej rodzina (rodzice i młodsza siostra) zostali aresztowani. Ślad po nich zaginął. Ciotka została w Warszawie służąc, jako sanitariuszka, udzielając tak wtedy potrzebnej pomocy. W tamtym czasie poznała blondyna. Dostała od niego zniszczony egzemplarz  "Pana Tadeusza" z podpisem w prawym, górnym rogu. Lektura była symbolem nadziei. Po zakończeniu wojny pobrali się, ciocia dostała piękny, stary pierścionek z zielonym oczkiem. W kręgu rodzinnym stała się, niemalże legendą, kobietą pełną odwagi, niezłomności i stanowczości. Sam pierścionek o niezwykłym blasku spoczywa teraz na palcu mojej mamy. Jest symbolem mocy i energii, która jest w każdym człowieku. 

Moja rodzinna historia opowiada o dalekiej cioci. Opowieść była przekazywana przez lata, dorabiano do niej różne zdarzenia, ale sens został zachowany. 
Ciocia w czasie rozpoczęcia wojny miała zaledwie osiemnaście lat. Kiedy przebywała w miejscowości pod Warszawą, jej rodzina (rodzice i młodsza siostra) zostali aresztowani. Ślad po nich zaginął. Ciotka została w Warszawie...

Był to wojenny czas. Dookoła bieda, głód i nędza. Okupanci plądrowali stajnie, ogródki i domy. Tak naprawdę nie można było mieć nic na własność. Ubrania, chociaż stare, zawsze starano się wyprać, by zachować higienę i godność. 
Wioska, w której mieszkał pradziadek i jego rodzina (w tym moja babcia) była rzadko nawiedzana przez okupantów. Pech jednak chciał, iż pewnego dnia do starej chaty zapukali żołnierze w celu przeprowadzenia rewizji. 
Wtedy każdy błąd kosztować mógł życie całej rodziny. Przeszukano stajnie, szafki i wszelkie szczeliny. Na koniec zostawiono pułki na buty, które znajdowały się tuż przy drzwiach. 
Zasada była prosta. Jeśli jakiś przedmiot miał na sobie znak okupanckiej produkcji, uznawano to za kradzież i sabotaż. Jakie były tego konsekwencje? Śmierć. 
Na nieszczęście pradziadka dysponował on kilkoma parami takowych butów. Nigdy nie spodziewał się rewizji, gdyż traktował ją jako krążącą legendę. 
Buty te zwróciły uwagę żołnierzy. Popatrzyli chytro i jakby od niechcenia sięgnęli po jedną z par. Odwrócili ją, spojrzeli, pożegnali się i wyszli. 
Wszyscy wstrzymali oddech. Myślano, że to okrutny żart. Jednak pradziadek sięgnął i spojrzał na tę nieszczęsną parę butów. 
Okazało się, iż z kilku par, żołnierze wybrali akurat tę, która nie nosiła znaku okupanckiej produkcji. Było to szczęście większe niż wygrana na loterii. 
Opisuję tę historię, gdyż nigdy do unicestwienia mojej rodziny nie brakowało tak niewiele.  

Był to wojenny czas. Dookoła bieda, głód i nędza. Okupanci plądrowali stajnie, ogródki i domy. Tak naprawdę nie można było mieć nic na własność. Ubrania, chociaż stare, zawsze starano się wyprać, by zachować higienę i godność. 
Wioska, w której mieszkał pradziadek i jego rodzina (w tym moja babcia) była rzadko nawiedzana przez okupantów. Pech jednak chciał, iż pewnego dnia...

  Tata urodził się na wsi, ale ponieważ gospodarstwo miał przejąć
starszy brat pewnego dnia postanowił wyemigrować do oddalonego o 60 km miasta
wojewódzkiego. Chciał się kształcić i zdobyć jakiś ciekawy zawód by wykonywać
atrakcyjną i dobrze płatną pracę. Zaczął od zakładów motoryzacyjnych, ale
zapisał się na wieczorowe kursy do technikum łączności. To było po tym jak przed
wojną zbudował tzw. kryształkowy detektorowy odbiornik radiowy. Miał, więc
ciągotki do nowoczesnej techniki.Wynajął pokój u pewnej wdowy, która wychowywała dorastające
dzieci po mężu z jego pierwszego małżeństwa. W 
tym czasie już część dzieci wyjechała - syn na studia politechniczne we
Wrocławiu, a córka do krewnego właściciela restauracji w Toruniu. Tata poznał,
więc moją mamę dopiero, gdy ta wróciła z Torunia. Upłynęło trochę czasu zanim
się oświadczył, bo tata ambitnie postanowił wnieść własne mieszkanie. W tym
celu własnymi rękoma adaptował strych w peryferyjnej dzielnicy. Równocześnie
kończył technikum zdobywając zawód radiotechnika. Najpierw odwiedzał kina i
naprawiał wzmacniacze emitujące z ekranu dźwięk do filmów odczytany z taśmy
filmowej. Potem uruchomił prywatny zakład radiotechniczny jako jeden z
pierwszych naprawiający telewizory. Mama pracowała w biurze m.in. Polskiego
Radia, szkoły podstawowej i dużych zakładów przemysłowych.  

  Tata urodził się na wsi, ale ponieważ gospodarstwo miał przejąć
starszy brat pewnego dnia postanowił wyemigrować do oddalonego o 60 km miasta
wojewódzkiego. Chciał się kształcić i zdobyć jakiś ciekawy zawód by wykonywać
atrakcyjną i dobrze płatną pracę. Zaczął od zakładów motoryzacyjnych, ale
zapisał się na wieczorowe kursy do technikum łączności. To było po tym jak przed
...

Najlepsza historia mojej rodziny to historia opowiadana przez moje babcie o tym jak to spełniła się ich "przepowiednia".
Lata temu, kiedy mój tata miał 3 lata, a moja mama roczek, dwie kobiety w kwiecie wieku spotkały się w ośrodku zdrowia, do którego przybyły ze swoimi pociechami. Jako, że kolejka była dość długa kobiety zaczęły ze sobą rozmawiać, a ich dzieci bawiły się.
W pewnym momencie zażartowały, że być może kiedyś będą rodziną, bo ich dzieci tak ładnie się bawiły. 
Nadeszła pora wizyt dzieci. Kobiety się pożegnały i zapomniały o spotkaniu.
20 lat później razem płakały na ślubie swoich dzieci - czyli mojej mamy i mojego taty. 

Najlepsza historia mojej rodziny to historia opowiadana przez moje babcie o tym jak to spełniła się ich "przepowiednia".
Lata temu, kiedy mój tata miał 3 lata, a moja mama roczek, dwie kobiety w kwiecie wieku spotkały się w ośrodku zdrowia, do którego przybyły ze swoimi pociechami. Jako, że kolejka była dość długa kobiety zaczęły ze sobą rozmawiać, a ich dzieci bawiły się.
...