Moim talizmanem jest zdjęcie moich dziadków w portfelu. Ludzie w ciężkich chwilach zaczynają szukać otuchy - w wierze, czy bliskiej osobie. Ja też tak robię - od razu szukam kontaktu z dziadkami, których kocham nad życie. Jednak nie zawsze jest czas i sposobność, żeby z nimi porozmawiać albo się z nimi zobaczyć. Wtedy bardzo pomaga mi ich zdjęcie. Widok ich radosnych twarzy zawsze wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Wtedy przypominam sobie, jak bardzo wierzą w moje umiejętności i wiem, że dam sobie radę ze wszystkim. Bo jak nie ja, to kto?

Moim talizmanem jest zdjęcie moich dziadków w portfelu. Ludzie w ciężkich chwilach zaczynają szukać otuchy - w wierze, czy bliskiej osobie. Ja też tak robię - od razu szukam kontaktu z dziadkami, których kocham nad życie. Jednak nie zawsze jest czas i sposobność, żeby z nimi porozmawiać albo się z nimi zobaczyć. Wtedy bardzo pomaga mi ich zdjęcie. Widok ich radosnych twarzy...

W moim przypadku to kilka talizmanów to trio z którym muszę zacząć dzień i wtedy wiem że będzie super dzień to książka , kawa w ulubionym kubku i moja domowa oaza zieleni. Ten codzienny ranny rytuał to jest mój talizman ,który ładuje akumulatory na cały dzień.

W moim przypadku to kilka talizmanów to trio z którym muszę zacząć dzień i wtedy wiem że będzie super dzień to książka , kawa w ulubionym kubku i moja domowa oaza zieleni. Ten codzienny ranny rytuał to jest mój talizman ,który ładuje akumulatory na cały dzień.

Kamień z napisem Love. ;) Naprawdę. Dostałam go od przyjaciela i ten mały kamyczek z napisem wykonanym zwykłym flamastrem jest najpiękniejszym prezentem jaki w życiu dostałam. Za każdym razem, gdy go widzę uśmiech pojawia się na mojej twarzy, a duszy trochę lżej.

Kamień z napisem Love. ;) Naprawdę. Dostałam go od przyjaciela i ten mały kamyczek z napisem wykonanym zwykłym flamastrem jest najpiękniejszym prezentem jaki w życiu dostałam. Za każdym razem, gdy go widzę uśmiech pojawia się na mojej twarzy, a duszy trochę lżej.

Zegarek, który dostałam kilka lat temu od męża na dzień kobiet. Mogłam wybrać każdy, ale wybrałam taki niepozorny, srebrny, niedrogi. W domu go nie noszę bo nie jest wodoodporny, ale ile to razy się wracałam gdy w pośpiechu go nie ubrałam. Nie muszę na niego patrzeć ale muszę go mieć, muszę czuć jego ciężar na ręce a bez niego czuję pustkę i niepewność.

Zegarek, który dostałam kilka lat temu od męża na dzień kobiet. Mogłam wybrać każdy, ale wybrałam taki niepozorny, srebrny, niedrogi. W domu go nie noszę bo nie jest wodoodporny, ale ile to razy się wracałam gdy w pośpiechu go nie ubrałam. Nie muszę na niego patrzeć ale muszę go mieć, muszę czuć jego ciężar na ręce a bez niego czuję pustkę i niepewność.

Od czasów szkolnych moim talizmanem jest mały, szklany słonik z uniesioną do góry trąbą. Trochę niepozorna, nieduza, 5 cm. figurka zmieści się w najmniejszej nawet kieszonce dlatego nigdy się z nim nie rozstaję. Pamiętam jak zdawałam egzamin z polskiego do liceum i oczywiście zabrałam ze sobą słonika. Ustawiłam go na ławce, po czym pilnujący nas nauczyciel przechadzając się po klasie kazał wszystkim pochować maskotki, zabawki i wszystkie takie, twierdząc, że to nie przedszkole, ale poważny egzamin dla prawie dorosłych ludzi. Mój słonik jako jedyny został przez nauczyciela nie zauważony i towarzyszył mi przez cały egzamin. Do liceum się dostałam, a słonik był ze mną potem także na maturze, egzaminach na studia i podczas obrony pracy. Jego cudowna moc sprawcza działała i działa nadal, a ja nie wyobrażam sobie, żeby go miało zabraknąć w jakimś ważnym momencie mojego życia. Teraz jest już nieco wytarty, nie tak błyszczący, ale to wciąż ten sam słonik, tyle, że liczy sobie już 35 lat.

Od czasów szkolnych moim talizmanem jest mały, szklany słonik z uniesioną do góry trąbą. Trochę niepozorna, nieduza, 5 cm. figurka zmieści się w najmniejszej nawet kieszonce dlatego nigdy się z nim nie rozstaję. Pamiętam jak zdawałam egzamin z polskiego do liceum i oczywiście zabrałam ze sobą słonika. Ustawiłam go na ławce, po czym pilnujący nas nauczyciel przechadzając się...

Miałam kiedyś szczęśliwe majtki. Nie był czerwone, jak na maturę, ani szczególnie eleganckie. Były zielone, całkiem zwykłe. Ale sam fakt, że miałam je na sobie danego dnia, zdecydowanie uprawdopodobniał, że moje każde wyzwanie mi uda. Zdałam w nich prawo jazdy, napisałam rozszerzoną matematykę na maturze na 94% i nie ośmieszyłam się w telewizji, kiedy spełniłam moje dziecięce marzenie i wystąpiłam w "Jeden z dziesięciu" :)

Miałam kiedyś szczęśliwe majtki. Nie był czerwone, jak na maturę, ani szczególnie eleganckie. Były zielone, całkiem zwykłe. Ale sam fakt, że miałam je na sobie danego dnia, zdecydowanie uprawdopodobniał, że moje każde wyzwanie mi uda. Zdałam w nich prawo jazdy, napisałam rozszerzoną matematykę na maturze na 94% i nie ośmieszyłam się w telewizji, kiedy spełniłam moje...

Nigdy nie wierzyłam w talizmany, dopóki nie odkryłam, że coś takiego posiadam. Moje amulety skrywa niebieskie pudełko, które stoi na półce w sypialni. Jest urocze. Jak jedna z tych szkatułek, których używają dziewczynki, chowając w nich piórka, bursztyny i plastikowe bransoletki. Otwierają te szkatułki i wyjmują po kolei swoje skarby. Podziwiają je razem z koleżankami. Gdy już się nacieszą tymi skarbami, układają je starannie i równo z powrotem w swoich szkatułkach. Ja nie otwieram swojego pudełka – to puszka Pandory. Gdy je otworzę, uwolnię demony przeszłości. Dopóki są upchnięte i przykryte wieczkiem, mogę czuć się bezpiecznie. Co takiego skrywa moje pudełko? Niewiele – kilka czapeczek smerfetek, perukę, biustonosz pooperacyjny – suweniry z najtrudniejszego okresu mojego życia – ciężkiej choroby. Czuję, że te pamiątki mnie chronią. Może przed nawrotem choroby, może przed czymś innym. Nie staram się tego zrozumieć, bo w ludzkiej psychice (i klimacie) nie można doszukiwać się prostych zależności. Czuję jednak, że gdy pozbędę się tych przedmiotów, zamknę pewien etap życia. Marzę o tym, aby to wszystko spalić (poza peruką, bo dużo kosztowała). Ogień oczyszcza. Może wypaliłby ten ból w mojej duszy. Może cierpienie w końcu by się skończyło. Kiedyś rozpalę ogień i otworzę niebieskie pudełko. Będę wyjmować i palić wszystko pojedynczo. Z każdą czapką i chustką się pożegnam, a potem pewnie zapłaczę. Może wypiję wino. Kiedyś to zrobię. Ale jeszcze nie teraz. Nie jestem jeszcze gotowa.

Nigdy nie wierzyłam w talizmany, dopóki nie odkryłam, że coś takiego posiadam. Moje amulety skrywa niebieskie pudełko, które stoi na półce w sypialni. Jest urocze. Jak jedna z tych szkatułek, których używają dziewczynki, chowając w nich piórka, bursztyny i plastikowe bransoletki. Otwierają te szkatułki i wyjmują po kolei swoje skarby. Podziwiają je razem z koleżankami. Gdy...

Zegarek, który dostałem od chrzestnego na pierwszą komunię. Prezent na tamten czas zupełnie nie trafiony przejął mój tata. Nie lubiłem nosić zegarków. Niewygodny, niepraktyczny, tylko zawadzał w zabawie. Wtedy był czas na gonienie za piłką z kolegami. Upływający czas nie miał wtedy dla mnie znaczenia.
I tak zegarek został na ręku mojego ojca, aż do dnia kiedy trafił do szpitala. Kiedy jeszcze nikt nie spodziewał się najgorszego, tata niespodziewanie zdjął zegarek i powiedział, żeby zabrać go do domu, chociaż od lat się z nim nie rozstawał. Parę dni potem, niespodziewanie dla wszystkich umarł a zegarek wrócił do swojego prawowitego właściciela i od tamtego czasu jest ze mną.
Gdyby nie to, że sam niespodziewanie go zdjął, zostałby z nim na zawsze. Jednak on chciał, żeby zegarek wrócił do mnie.
I tak już zostanie.

Zegarek, który dostałem od chrzestnego na pierwszą komunię. Prezent na tamten czas zupełnie nie trafiony przejął mój tata. Nie lubiłem nosić zegarków. Niewygodny, niepraktyczny, tylko zawadzał w zabawie. Wtedy był czas na gonienie za piłką z kolegami. Upływający czas nie miał wtedy dla mnie znaczenia.
I tak zegarek został na ręku mojego ojca, aż do dnia kiedy trafił do...

Moim talizmanem jest medalik z wizerunkiem Matki Boskiej. I uważam że jeżeli w coś wierzyć to w Boga i jego łaskę. Nie znaczy to że w trudnych chwilach chwytam za medalik na szyi i proszę o cud- bo nosze go na szczęście i ma mi pomóc - otóż NIE. Dla mnie ten owy "talizman" jest zawsze ze mną i wierze że wszystko co dzieje się dookoła mnie ma jakiś sens i głębszy cel. To temu na "górze" zawierzam cały swój los. A fakt że noszę medalik na szyi jest oznaką że w to wierzę. Często zmagam się z przeciwnościami , niepowodzeniami i sprawami które nie idą po mojej myśli i właśnie dzięki swojej wierze godzę się i znoszę to na spokojnie z przeświadczeniem że najwidoczniej trzeba obrać inny kierunek... Oczywiście posiadam przedmioty otrzymane w prezencie ale stanowią dla mnie wartość sentymentalną bez wiary że przyniosą mi szczęście.

Moim talizmanem jest medalik z wizerunkiem Matki Boskiej. I uważam że jeżeli w coś wierzyć to w Boga i jego łaskę. Nie znaczy to że w trudnych chwilach chwytam za medalik na szyi i proszę o cud- bo nosze go na szczęście i ma mi pomóc - otóż NIE. Dla mnie ten owy "talizman" jest zawsze ze mną i wierze że wszystko co dzieje się dookoła mnie ma jakiś sens i głębszy cel. To...

Od kilku lat noszę w torebce szczęśliwy patyczek. Mały, znaleziony kiedyś przez córcię podczas spacerku. Podarowała mi go mówiąc, że on przynosi szczęście. I gdy kiedyś nie mogłam czegoś znaleźć, podała mi go do ręki i powiedziała „teraz spróbuj”. Pomogło, zatem cudowna moc patyczka została potwierdzona, a ja zawsze mam go przy sobie, choć córcia wyrosła i już sama w niego nie wierzy :-)

Od kilku lat noszę w torebce szczęśliwy patyczek. Mały, znaleziony kiedyś przez córcię podczas spacerku. Podarowała mi go mówiąc, że on przynosi szczęście. I gdy kiedyś nie mogłam czegoś znaleźć, podała mi go do ręki i powiedziała „teraz spróbuj”. Pomogło, zatem cudowna moc patyczka została potwierdzona, a ja zawsze mam go przy sobie, choć córcia wyrosła i już sama w niego...