Tęsknię za małą, niezbyt wartką rzeczką znajdującą się w mojej rodzinnej miejscowości. Umiejscowiona wśród pól, z dala od ulic była moim spokojnym miejscem, do którego uciekałam kiedy chciałam się wyciszyć. Kumkające żaby, zapach polnych kwiatów i pijawki, którymi byłam nieustannie zafasynowana przyciągały niczym magnes w cieższych chwilach.
Jakiś czas później rzeczka stała się miejscem spotkań z koleżankami. Pamiętam do dziś, jak moczyłyśmy nogi w lodowatym strumieniu, siedząc na rozwalonym mostku. Tylko nieliczni mieli odwagę się do niego zbliżyć.
Dziś, patrząc na to miejsce nie widzę już tej bezroski, która towarzyszyła nam przez całe dzieciństwo. Mostek został naprawiony, obok postawiono boisko sportowe i miejsce do imprez plenerowych. Sama rzeczka jest jakaś płytsza, brudniejsza, zapach polnych kwiatów gdzieś się ulotnił.
I tylko czasem, wieczorami, kiedy miasteczko idzie spać słychać z oddala kumkające żaby. One jeszcze pamiętają.

Tęsknię za małą, niezbyt wartką rzeczką znajdującą się w mojej rodzinnej miejscowości. Umiejscowiona wśród pól, z dala od ulic była moim spokojnym miejscem, do którego uciekałam kiedy chciałam się wyciszyć. Kumkające żaby, zapach polnych kwiatów i pijawki, którymi byłam nieustannie zafasynowana przyciągały niczym magnes w cieższych chwilach.
Jakiś czas później rzeczka...

Kiedy zamykam oczy , wracam nie do zielonych pól i lasów, ale tam, na krakowski Kazimierz z lat odległych, z lat dziecięcych. Jestem małą dziewczynką z warkoczami. Wędruję po okolicznych uliczkach sama, bo czasy na to pozwalały. Mój nos przykleja się do sklepowych wystaw, na których poukładane są piętrowe kolorowe galaretki. Wspinam się na palce, by zobaczyć, co dzieje się za szybą okrągłego budynku, gdzie dziś sprzedaje się słynne zapiekanki. Przystaję i przyglądam się ludziom spacerującym wokół. Słyszę nawoływanie przewodników, którzy pragną przekazać tak wiele interesujących wiadomości o tym niezwykłym miejscu. To tu, jak w tyglu, mieszają się różne kolory skóry, do uszu dobiegają nieznane słowa brzmiące odmiennie. Wchodzę do jednej z kamienic, drewniane schody skrzypią i prowadzą mnie w górę, wysoko, wysoko, aż na poddasze, gdzie znajduje się mieszkanie moich dziadków. Pachnące cytryną, wanilią i miodem. Piję tam najlepszą na świecie herbatę ugotowaną na wodzie przywiezionej ze studni z odległych Bielan. Znów wędruję schodami z wysoką poręczą na sam dół, zaglądam w głęboką czeluść piwniczną, skąd wieje chłodem. Tam nigdy się nie zapuszczam. To miejsce zakazane. Niedostępne. Groźne… Dziś te miejsca nie są już dla mnie magiczne, niezwykłe. Bo ich magia związana jest z ludźmi. Gdy ci odchodzą, miejsca powszednieją.

Kiedy zamykam oczy , wracam nie do zielonych pól i lasów, ale tam, na krakowski Kazimierz z lat odległych, z lat dziecięcych. Jestem małą dziewczynką z warkoczami. Wędruję po okolicznych uliczkach sama, bo czasy na to pozwalały. Mój nos przykleja się do sklepowych wystaw, na których poukładane są piętrowe kolorowe galaretki. Wspinam się na palce, by zobaczyć, co dzieje się...

Tęsknię za domem dziadków. Spokojem, który tam panuje i poczuciem bezpieczeństwa zaraz po przekroczeniu progu. Dla mnie to jak inna rzeczywistość. Miejsce, w którym mogę poczuć się jak dziecko, zapomnieć o problemach i wszystkie troski zostawić za drzwiami. To uczucie jest nieprawdopodobne i żadna podróż w nieznane, nie jest w stanie mi tego zastąpić.

Tęsknię za domem dziadków. Spokojem, który tam panuje i poczuciem bezpieczeństwa zaraz po przekroczeniu progu. Dla mnie to jak inna rzeczywistość. Miejsce, w którym mogę poczuć się jak dziecko, zapomnieć o problemach i wszystkie troski zostawić za drzwiami. To uczucie jest nieprawdopodobne i żadna podróż w nieznane, nie jest w stanie mi tego zastąpić.

Ja bardzo mocno tęsknie do miejsc, w które stale zabierała mnie dziecięca wyobraźnia, kiedy miałem z cztery latka. Za tęczami, bitwami żołnierzyków, za torem wyścigowym i jazdą w formule 1 (w rzeczywistości jechałem na rowerze), oraz za krainą koników pony, kiedy bawiłem się z koleżanką. Szkoda, że takie podróże są już trudniejsze.

Ja bardzo mocno tęsknie do miejsc, w które stale zabierała mnie dziecięca wyobraźnia, kiedy miałem z cztery latka. Za tęczami, bitwami żołnierzyków, za torem wyścigowym i jazdą w formule 1 (w rzeczywistości jechałem na rowerze), oraz za krainą koników pony, kiedy bawiłem się z koleżanką. Szkoda, że takie podróże są już trudniejsze.

Tęsknić będziemy za łanami zboża z kwitnącymi chabrami i makami, teraz już pola nie takie, od nawozów i środków ochrony roślin będziemy usychać - tylko powrót do przeszłości

Tęsknić będziemy za łanami zboża z kwitnącymi chabrami i makami, teraz już pola nie takie, od nawozów i środków ochrony roślin będziemy usychać - tylko powrót do przeszłości

Miejsce za którym tęsknię i do którego często wracam myślami to dom moich dziadków. Niestety wiem, że fizyczny powrót do tego miejsca nie jest możliwy, a szkoda... Teraz mieści się tam siedziba budowlanego przedsiębiorstwa i nie ma śladu po gospodarstwie dziadków.
W dzieciństwie bardzo chętnie jeździłam na wakacje do rodziców mamy. Ich dom był dla mnie dziwny, ale bardzo ciekawy. Miałam wrażenie, że czas się tam zatrzymał. Wodę czerpaliśmy ze studni. Babcia większość potraw przyrządzała od podstaw sama. Nie kupowała makaronu czy konfitur. Telewizor włączany był tylko na programy informacyjne bądź ulubione teleturnieje dziadka, do których miłością mnie zaraził. Dziadek często po pracy siadał za domem i patrzył przed siebie. Potrafił tak siedzieć i siedzieć. Na początku nie rozumiałam, że w ten sposób odpoczywał, relaksował się. Jednak z czasem sama zaczęłam doceniać ten spokój, głos natury. Wtedy zrozumiałam, że osoba z którą naprawdę dobrze się czujesz to osoba, przy której nie przeszkadza ci milczenie. Tęsknię za tamtym spokojem i harmonią...

Miejsce za którym tęsknię i do którego często wracam myślami to dom moich dziadków. Niestety wiem, że fizyczny powrót do tego miejsca nie jest możliwy, a szkoda... Teraz mieści się tam siedziba budowlanego przedsiębiorstwa i nie ma śladu po gospodarstwie dziadków.
W dzieciństwie bardzo chętnie jeździłam na wakacje do rodziców mamy. Ich dom był dla mnie dziwny, ale bardzo...

Bieszczady... to miejsce, które nieodmiennie mnie uwodzi zwłaszcza od czasu, gdy po raz pierwszy pojechałam tam z Mężem. Każda pora roku niesie inne barwy i doznania. Można zdobywać szczyty, brodzić w malowniczych potokach, podziwiać piękne cerkwie, zachwycać się regionalnym rękodziełem i smakować tamtejsze potrawy. Często wracam myślami do tych wszystkich miejsc. Ogarnia mnie wtedy cudowny spokój, błogość, na ustach pojawia się uśmiech. Dla mnie to cudowny rejon do którego będę bez koca wracać.

Bieszczady... to miejsce, które nieodmiennie mnie uwodzi zwłaszcza od czasu, gdy po raz pierwszy pojechałam tam z Mężem. Każda pora roku niesie inne barwy i doznania. Można zdobywać szczyty, brodzić w malowniczych potokach, podziwiać piękne cerkwie, zachwycać się regionalnym rękodziełem i smakować tamtejsze potrawy. Często wracam myślami do tych wszystkich miejsc. Ogarnia...

Ogródek mojej babci.
Bywam tam wiosną, jesienią, czasem przywołuję go zimą, zawsze latem. Przywołuję, bo już go nie ma.
Jest ruina domu, znikły płoty, porąbane i spalone przy braku opału. Nie ma śladu dumnej stodoły, jabłonek z maleńkimi ale niezwykle aromatycznymi jabłkami. Sad, gdzie rosły czereśnie i grusze, zamienił się w pożółkły ugór.
Dwa ogródki odwiedzam w pamięci. Jeden pełen dorodnych warzyw. Pamiętam smak groszku, delikatnej sałaty, palący smak rzodkiewki. Drugi ogródek, ten bliżej domu kołysał się głowami wielkich różowych dalii. Ogromne liście łaskotały w ramiona. Wieczorami uderzał zapach maciejki. Otwieraliśmy szeroko okna, by wpuścić go do pokoju. Na wietrze dygotały delikatne nasturcje, ze ścieżek ściekała woda. Obok ogródka wykopana była studnia.
Szukaliśmy w niej swego odbicia. Krzyczeliśmy w nadziei, że echo odpowie. Pobrzękiwały stalowe konwie z mlekiem, wpuszczone na lince do zimnej wody.
Umarła też stara wiśnia, której gałęzie wpadały do ogródka.
Jeszcze czuję na ustach smak dojrzałych wiśni. Słodki i cierpki. Jak w życiu.

Ogródek mojej babci.
Bywam tam wiosną, jesienią, czasem przywołuję go zimą, zawsze latem. Przywołuję, bo już go nie ma.
Jest ruina domu, znikły płoty, porąbane i spalone przy braku opału. Nie ma śladu dumnej stodoły, jabłonek z maleńkimi ale niezwykle aromatycznymi jabłkami. Sad, gdzie rosły czereśnie i grusze, zamienił się w pożółkły ugór.
Dwa ogródki odwiedzam w pamięci....

Miejsce, za którym zawsze tęsknię, jest dość nietypowe, ponieważ jest to scena. Jest mi najbliższa od najmłodszych lat i to tam przeżyłam swoje najpiękniejsze chwile w życiu. Tam się spełniam i robię to, co kocham. Mam ogromny sentyment tak naprawdę do każdego miejsca, w którym występowałam, więc ciężko jest mi wskazać konkretne. Każde niesie za sobą ogrom wspomnień i przeżyć… Wiem jedynie, że scena dla mnie zawsze będzie przestrzenią, do której chcę powracać i za którą tęsknię, co szczególnie uświadomiłam sobie podczas pandemii, kiedy możliwość tych powrotów została mi odebrana. Wierzę jednak, że kiedy wraca się do "swojego miejsca na ziemi" po tak długiej przerwie jest się w stanie docenić je jeszcze sto razy bardziej...

Miejsce, za którym zawsze tęsknię, jest dość nietypowe, ponieważ jest to scena. Jest mi najbliższa od najmłodszych lat i to tam przeżyłam swoje najpiękniejsze chwile w życiu. Tam się spełniam i robię to, co kocham. Mam ogromny sentyment tak naprawdę do każdego miejsca, w którym występowałam, więc ciężko jest mi wskazać konkretne. Każde niesie za sobą ogrom wspomnień i...

O tak, zdecydowanie jest takie miejsce i jest to Grecja. Konkretnie wyspa Zakynthos. Najbardziej w pamięć zapadła mi Zatoka Wraku, ale nie tylko. Bardzo mi się podobały również wszystkie większe plaże od wschodu i południa. Widoki fantastyczne. Na pewno na zawsze pozostanie w mojej pamięci wschód słońca oglądany zza lądu ale w wodzie.
Jak trafiłam na wyspę? Udało mi się namówić męża na wakacje i padło właśnie na to miejsce z czego byłam bardzo zadowolona.
Ponadto zawsze tęsknię do miejsc z telewizji czy książek właśnie z podobnymi widokami. Lazurowe wybrzeża, przejrzysta woda, czysta plaża i cudowne słońce, a wokół mnóstwo zieleni. Ilekroć zobaczę takie miejsce, to odpływam w wyobraźni żeby się tam znaleźć.

O tak, zdecydowanie jest takie miejsce i jest to Grecja. Konkretnie wyspa Zakynthos. Najbardziej w pamięć zapadła mi Zatoka Wraku, ale nie tylko. Bardzo mi się podobały również wszystkie większe plaże od wschodu i południa. Widoki fantastyczne. Na pewno na zawsze pozostanie w mojej pamięci wschód słońca oglądany zza lądu ale w wodzie.
Jak trafiłam na wyspę? Udało mi się...