Dziękuję bardzo za wyróżnienie:) Gratuluję również pozostałym laureatom konkursu.

Dziękuję bardzo za wyróżnienie:) Gratuluję również pozostałym laureatom konkursu.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mów_mi_Kejt
ReaderX
Airain
Anita
KalinaFaustyna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mów_mi_Kejt
ReaderX
Airain
Anita
KalinaFaustyna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Wybrzeże Snów do kraina sennych marzeń utakna z naszych najwiekszych pragnień, najglebiej skrywanych sekretów, najczulszych wspomnień zakopanych na dnie duszy. To miejsce, gdzie otwieramy się i obnażamy nasze myśli , wspomnienia i tęsknoty- przeżywamy je na nowo raz jeszcze lub nabieramy odwagi by je przeżyć po raz pierwszy. Tam wspominamy pierwszą miłość, której nie śmiemy wspominać w świecie rzeczywistym przez wzgląd na tę obecną. Tam opłakujemy utracone dziecko które już  opłakaliśmy i zamknęliśmy te łzy na dnie serca w okutej ciężkiej skrzyni z wieloma kłódkami. Tam też bez wstydu wracamy do sytuacji, kiedy ktoś wykorzystał nasza ufność złamał nasze serca opluł i zszargał nasza godność lub dumę- lecz tym razem potrafimy się obronić, odwrócić i odejść nie pozwalając ciosom nas dosięgnąć. Dla mnie Wybrzeże Snów to miejsce gdzie możemy być samu ze sobą- szczerzy, niezafałszowani wstydem, odważnie spoglądając w swoje emocje, pragnienia i obawy.

Wybrzeże Snów do kraina sennych marzeń utakna z naszych najwiekszych pragnień, najglebiej skrywanych sekretów, najczulszych wspomnień zakopanych na dnie duszy. To miejsce, gdzie otwieramy się i obnażamy nasze myśli , wspomnienia i tęsknoty- przeżywamy je na nowo raz jeszcze lub nabieramy odwagi by je przeżyć po raz pierwszy. Tam wspominamy pierwszą miłość, której nie śmiemy...

Sny to nieodłączna część naszej psychiki. Jest to jeden z najmniej zbadanych jej obszarów, jednocześnie bardzo ciekawy i intrygujący. Niestety najczęściej nie pamiętamy tego co się nam śniło. Jeśli już jakiś sen zapamiętam najczęściej nie jest to sen miły i relaksujący, a odzwierciedlający moje lęki i obawy. Wolałabym nie trafić do Wybrzeża Snów pełnego moich lęków. Chciałabym by trafiając na Wybrzeże Snów poznać sny, których nie pamoętam. Mam nadzieję, że są one przyjemniejsze od tych zapamiętanych. Myślę, że taka wyprawa pozwoliłaby mi lepiej poznać i zrozumieć samą siebie.

Sny to nieodłączna część naszej psychiki. Jest to jeden z najmniej zbadanych jej obszarów, jednocześnie bardzo ciekawy i intrygujący. Niestety najczęściej nie pamiętamy tego co się nam śniło. Jeśli już jakiś sen zapamiętam najczęściej nie jest to sen miły i relaksujący, a odzwierciedlający moje lęki i obawy. Wolałabym nie trafić do Wybrzeża Snów pełnego moich lęków....

Wybrzeże snów to miejsce złudnie przypominające rzeczywistość. Za pomocą naszych myśli i pragnień możemy więc przenieść się w tej niezwykłej krainie do dowolnego miejsca z naszej przeszłości. Ty wybierasz, czy to wspomnienie będzie przyjemnie, czy wręcz przeciwnie, stanie się sennym koszmarem, a może zechcesz jeszcze raz przeżyć ten dzień, który stał się powodem twojej bezsenności. Do ciebie należy ostateczna decyzja. Jest tylko jedno "ale". Całą sytuację możesz obserwować jedynie z perspektywy osoby trzecej, a każda próba ingerencji w wybrane wspomnienie stanie się powodem nieodwracalnych zmian w rzeczywistości. Możesz się przyglądać i analizować, szukać rozwiązania, ale dopóki jesteś na wybrzeżu snów nie możesz zwracać na siebie uwagi. Uważaj na siebie, ponieważ słyszano, że byli wśród nas ludzi, który nigdy stamtąd nie powrócili, zasnęli na wieki. Mogli wiele, ale chcieli jeszcze więcej i to ich zgubiło.

Wybrzeże snów to miejsce złudnie przypominające rzeczywistość. Za pomocą naszych myśli i pragnień możemy więc przenieść się w tej niezwykłej krainie do dowolnego miejsca z naszej przeszłości. Ty wybierasz, czy to wspomnienie będzie przyjemnie, czy wręcz przeciwnie, stanie się sennym koszmarem, a może zechcesz jeszcze raz przeżyć ten dzień, który stał się powodem twojej...

Wstaje, zakłada sprawdzony w podróży strój, do torby chowa trochę jedzenia i wychodzi w ciemną noc portowego miasta. Plan układany przez ostatnich kilka bezsennych nocy, w końcu nabrzmiał do realizacji. Wiedziała gdzie chce dotrzeć, nie wiedziała tylko jak. Nikt przecież nie chwali się tym, że dotarł do Krainy Snów. Skręciła w wąską uliczkę przechodzącą w wydeptaną ścieżkę – prosto na klify.
Wiatr był łagodny, ale chłodny i wilgotny od mgły, która gęstniała z każdą chwilą. Szła powoli, nurzając się w gęstym Niczym-Nigdzie. W końcu zniknęły gwiazdy i ścieżka. Gdzieś tu powinna być krawędź klifu...
Usłyszała głos, znała go. Od dawna nie radował jej uszu, nie dotykał jej serca. Głos ją otaczał, otulał tonem, pieścił drganiem dźwięków. Wyciągnęła rękę by dotknąć rozmytych kształtów, ale ręka zniknęła. Otworzyła usta by zawołać, ale nie powstał nawet szept. Spojrzała, by rozpoznać postać, ale cień, bo to był tylko cień, rozwiał się tworząc ciemną przestrzeń.
Nagle poczuła przenikające zimno, które niczym lodowe ostrza przedarło się do samych kości. Chciała krzyczeć, ale nie mogła. W ustach była słona woda.
- Co ty wyrabiasz dziewczyno? Życie ci nie miłe?
Chwyciła wyciągniętą dłoń. Siedziała teraz drżąca wśród sieci pełnych ryb, na dnie niewielkiej łodzi , obok młodego mężczyzny, który ze zdziwieniem, ale i przejęciem przyglądał się jej przemokniętej na wskroś postaci. Nad ich głowami słabo świeciły gwiazdy, przyćmione blaskiem pełnego księżyca.
To był tylko sen...
Tylko sen?
Na pewno?

Wstaje, zakłada sprawdzony w podróży strój, do torby chowa trochę jedzenia i wychodzi w ciemną noc portowego miasta. Plan układany przez ostatnich kilka bezsennych nocy, w końcu nabrzmiał do realizacji. Wiedziała gdzie chce dotrzeć, nie wiedziała tylko jak. Nikt przecież nie chwali się tym, że dotarł do Krainy Snów. Skręciła w wąską uliczkę przechodzącą w wydeptaną ścieżkę...

Zamykam oczy, otula mnie cisza nocy. Mój oddech zwalnia, powoli rozpływam się w niebycie. Jakaś niewidzialna siła kołysze mną na prawo i lewo. W pewnej chwili do kołysania dochodzi szum fal, zapach soli i chłodny wiatr muskający twarz. Pod sobą czuję twarde drewniane deski. Nagle gwałtowny wstrząs. Zastygam w bezruchu. Otwieram oczy i widzę nad sobą stalowe niebo. Siadam. Jestem w małej łodzi o długości dopasowanej do mojego wzrostu. Kojarzy mi się z trumną. Wstaję, ostrożnie wychodzę z łodzi na szorstki szary piasek i rozglądam się wokół. Po mojej prawej i lewej z łodzi takich jak moja wysiadają kobiety i mężczyźni. Przede mną, jak okiem sięgnąć, posępne fale burej wody unoszą tysiące łodzi-trumien. W każdej nieruchomo leży człowiek z zamkniętymi oczami i rękami skrzyżowanymi na piersi. Otworzy je dopiero, gdy jego łódź gwałtownie uderzy o brzeg. Odwracam się. Z szarego piasku wyrasta kamienna ściana, z wykutymi w niej zygzakowato schodami, które ciągną się aż do nieba, znikając pośród ołowianych chmur. Podążam za innymi i zaczynam się po nich wspinać. Dokąd prowadzą? Do krainy koszmarów? Sznur milczących postaci wspina się powoli po niekończących się stopniach jak w transie. Nad ich głowami unoszą się czarne jak noc pegazy o onyksowym spojrzeniu i ogromne rdzawe gryfy z ognistymi skrzydłami. Bacznie obserwują wspinających się. Podlatują do tych, którzy zmęczeni padają na kamienne stopnie i pozwalają im wsiąść na swój grzbiet, po czym unoszą ich w stalowe przestworza snu.

Zamykam oczy, otula mnie cisza nocy. Mój oddech zwalnia, powoli rozpływam się w niebycie. Jakaś niewidzialna siła kołysze mną na prawo i lewo. W pewnej chwili do kołysania dochodzi szum fal, zapach soli i chłodny wiatr muskający twarz. Pod sobą czuję twarde drewniane deski. Nagle gwałtowny wstrząs. Zastygam w bezruchu. Otwieram oczy i widzę nad sobą stalowe niebo. Siadam....

- Słyszałem o tym miejscu, brzeg morza, pełno kości. Mówi się, że każdy, kto przybije do Wybrzeża Snów zasypia i dołącza do trupów, ale ja myślę, że siedzi tam, coś gorszego, coś, co wszystkich zabija.
- To co robimy?
- Płyniemy, weźmie się długą line, w razie gdybyśmy zasnęli załoga ściągnie nas na statek.
- A jeśli masz rację i to jakiś potwór?
- A czy ja mówię, że płyniemy bez mieczy?

- Słyszałem o tym miejscu, brzeg morza, pełno kości. Mówi się, że każdy, kto przybije do Wybrzeża Snów zasypia i dołącza do trupów, ale ja myślę, że siedzi tam, coś gorszego, coś, co wszystkich zabija.
- To co robimy?
- Płyniemy, weźmie się długą line, w razie gdybyśmy zasnęli załoga ściągnie nas na statek.
- A jeśli masz rację i to jakiś potwór?
- A czy ja mówię, że...

Dziś na Wybrzeże Snów przybyłam dość późno, taksówką Melisa. Najczęściej docieram tu pociągiem Zmęczenie, ale zdarza się też autokar Lawenda. Zebrało się już sporo ludzi i wciąż docierają nowi. Właśnie do lądowania podchodzi samolot linii Sen w Drażetkach. W porcie czekają już łodzie, które zabiorą nas w rejs po Oceanie Marzeń. Większość z nas załapie się na fregaty Standard, Erotica i Latanie lub na barkę Zapomnienie. Te ogromne statki płyną na Spokojne Wody i do zatok Delta i R.E.M. Ludzie wysiadają z nich szczęśliwi i wypoczęci. To zdecydowanie najlepsze łodzie. Dla tych, którzy do portu dotarli później, zostają kutry i szkunery. Te wypływają na wzburzone Morze Niepokoju i dla tych, którzy tu trafili, cały rejs jest męczący. Muszą uważać, aby nie wypaść za burtę i by prąd morski nie przepchnął ich przez cieśninę Złych Wspomnień na Basen Koszmarów.
Płynę. Idę na rufę, lubię obserwować oddalający się port. Za portem jest Upiorny Klif, na którym wybudowano coś na kształt skoczni narciarskiej. Czekam. I oto jest, pierwsza motorówka -Alkohol i Inne Używki - a w niej grupka hałaśliwych ludzi. Łódka ustawia się na belce startowej i zaczyna sunąć w dół. Im bliżej progu, tym bardziej przyspiesza, a ludzie w środku krzyczą: „łuuu”, „jee” i „suuper”! Motorówka wybija się z progu, przelatuje nad portem i z pluskiem ląduje w Basenie Koszmarów, gdzie właśnie zbiera się na sztorm. Niektórych z imprezowiczów wkrótce dopadnie choroba morska. Ja dziś płynę fregatą. Motorówka będzie w sobotę.

Dziś na Wybrzeże Snów przybyłam dość późno, taksówką Melisa. Najczęściej docieram tu pociągiem Zmęczenie, ale zdarza się też autokar Lawenda. Zebrało się już sporo ludzi i wciąż docierają nowi. Właśnie do lądowania podchodzi samolot linii Sen w Drażetkach. W porcie czekają już łodzie, które zabiorą nas w rejs po Oceanie Marzeń. Większość z nas załapie się na fregaty...