To dziwne. Przecież śpię, a zazwyczaj, kiedy śnię, mam bardzo ograniczone ruchy. Tym razem poruszam się lekko, a nogi nie stawiają mi oporu, po to by w końcu rzucić mnie na kolana. Do niedawna myślałam, że wszyscy tak mają. Że właśnie po tym orientujemy się, że śnimy. Skąd u mnie ten problem? Skąd ta niemoc? Spokojnie, oddychaj. Gdzie teraz jestem? Już kiedyś tutaj byłam. Poznaję skaliste zbocze i… oczywiście, że nie mam butów. A jednak, nie tak wiele się zmieniło. Świetnie. Moje myśli przebiegają niespodziewanie szybko. O czym jest ten sen, jeśli nie widzę tu nikogo? Jest zimno, czuję, jak drętwieją mi stopy. Coś popycha mnie w stronę wody, tylko po co? Przeglądam się we własnym odbiciu w jeziorze i… zamieram. Kobieta, której twarz widzę na powierzchni wody nie jest mną. - Kim jesteś? – pytam. Odpowiada mi echo obijające się o skały. – Nie jesteś mną. – echo powtarza moje słowa i tym razem. Serce zaczyna mi szybciej bić. Czuję lęk, silny, zalewający, przekształcający się w mgłę przed moimi oczyma. Budzę się zlana potem ze świadomością, że przyśnił mi się koszmar. Chwilę zajmuje mi odczytanie treści snu - tego, czego najbardziej się boję. Koszmarna okazuje się myśl, że tak naprawdę nie jestem sobą.

To dziwne. Przecież śpię, a zazwyczaj, kiedy śnię, mam bardzo ograniczone ruchy. Tym razem poruszam się lekko, a nogi nie stawiają mi oporu, po to by w końcu rzucić mnie na kolana. Do niedawna myślałam, że wszyscy tak mają. Że właśnie po tym orientujemy się, że śnimy. Skąd u mnie ten problem? Skąd ta niemoc? Spokojnie, oddychaj. Gdzie teraz jestem? Już kiedyś tutaj byłam....

Przekręcam się z boku na bok...Kolejną noc. Natłok myśli, pobudzenie, gryząca metka od piżamy i tak już 5 dzień. Nie wiem czy jeszcze kiedykolwiek normalnie się wyśpię, a tak bardzo potrzebuje odpocząć. Pójdę na spacer, może nocna przebieżka sprawi, że zasnę? Odrzucam kołdrę, zwlekam zmęczone ciało i kładę stopę na podłodze. Czuje pod nogami wilgoć... Czyżbym wieczorem przez pomyłkę wylała herbatę? Wstaje z łóżka i nagle wpadam pod wodę... Odruchowo zaczynam machać rękoma, nieporadnie łapie powietrze aż brakuje mi sił. Nagle jakaś fala wyrzuca mnie na brzeg. Siedzę na dzikiej plaży, wkoło mnie latają mewy i zza horyzontu widzę jak leniwie wstaje słońce. Czuje na skórze pierwsze promienie słońca i lekki wietrzyk we włosach. W oddali widzę goniące się fale i starego rybaka na łajbie. Czuje spokój i jedność. Czuje się jak jedna z fal, która została wyrzucona przez morze. Czuje jego siłę i piękno. Wstaje i patrze w odbicie wody. Przyglądam się uważnie, ale niczego nie widzę. Budzę się. Czy naprawdę tam byłam?

Przekręcam się z boku na bok...Kolejną noc. Natłok myśli, pobudzenie, gryząca metka od piżamy i tak już 5 dzień. Nie wiem czy jeszcze kiedykolwiek normalnie się wyśpię, a tak bardzo potrzebuje odpocząć. Pójdę na spacer, może nocna przebieżka sprawi, że zasnę? Odrzucam kołdrę, zwlekam zmęczone ciało i kładę stopę na podłodze. Czuje pod nogami wilgoć... Czyżbym wieczorem...

Płynę w błękitnie przejrzystej wodzie, bez oporu, bez wysiłku, jak to we śnie. Spoglądam pod siebie, unoszona przejrzystą falą, i widzę ryby i szkarłupnie w głębi intensywnej niebieskości. Która gwałtownie ciemnieje, wypluwając na wierzch wykrzywione twarze. Nienawistne. Trzeba uciekać.
Przyspieszam mój wodny lot i łagodna fala wyrzuca mnie na brzeg. Oto jestem na Wybrzeżu Snów.
Miękki piasek pod stopami. Morze wzdyma się gwałtownie, przemienia się we wzburzone, czarne bałwany. Uciekam, ale mój bieg wydaje się spowolniony, jak to we śnie.
Najpierw splątane zarośla, potem ścieżka wśród szaleństwa zieloności, ogromne motyle, cykady tnące ciszę rytmem swych skrzydeł, mój pospieszny oddech, gdy biegnę pomiędzy dwoma szpalerami splątanych pnączy.
Moja droga ześlizguje się nagle w dół, ścieżka umyka spod stóp. Lecę.
Oto pulsujący mrokiem otwór, wejście do najgorszych koszmarów.
Próbuję zahamować, ale ścieżka staje się zdradziecko śliska.
Jak to we śnie.

Płynę w błękitnie przejrzystej wodzie, bez oporu, bez wysiłku, jak to we śnie. Spoglądam pod siebie, unoszona przejrzystą falą, i widzę ryby i szkarłupnie w głębi intensywnej niebieskości. Która gwałtownie ciemnieje, wypluwając na wierzch wykrzywione twarze. Nienawistne. Trzeba uciekać.
Przyspieszam mój wodny lot i łagodna fala wyrzuca mnie na brzeg. Oto jestem na Wybrzeżu...

Bezwładne ciało wyrzucone na plażę. Wszędzie wdzierający się piasek i przejmujący chłód. To nie jest lazurowe wybrzeże, ale mroczny brzeg. Narasta we mnie znajomy strach. Znam to uczucie doskonale bo towarzyszy mi w każdym koszmarze, teraz jestem w środku swojego snu i obawiam się, że nie mam szans na przebudzenie. Przez chwilę leżę z zamkniętymi oczami i mając nadzieję, że w jakiś cudowny sposób zniknę stąd. Jednak nic się nie dzieję, a ja nie mogę przeciągać momentu w którym stawię czoła przeznaczeniu. Wstaję i patrzę w głąb lądu. Nie poddam się bez walki.

Bezwładne ciało wyrzucone na plażę. Wszędzie wdzierający się piasek i przejmujący chłód. To nie jest lazurowe wybrzeże, ale mroczny brzeg. Narasta we mnie znajomy strach. Znam to uczucie doskonale bo towarzyszy mi w każdym koszmarze, teraz jestem w środku swojego snu i obawiam się, że nie mam szans na przebudzenie. Przez chwilę leżę z zamkniętymi oczami i mając nadzieję, że...

Bezkres oceanu bezsenności. Potęga umysłu, marzeń, myśli, ambicji smagana wiatrem czasu. Pragmatyzm codzienności, promienie słońca, okruchy radości. Bitwy o własne "ja" z piratami "bylejakości" i oto jestem! Wybrzeże Snów! Jasny, praktycznie biały piasek pod moimi stopami przesyła kojące ciepło na duszę. Zrzucony ciężki bagaż pracy, zegarek pod nogą zmiażdżony, telefon wyrzucony! Wielka zielona dżungla do odkrycia - krajobraz cywilizacją niesplamiony. Patrzę w głąb, w tą zieloną głuszę, wdech biorę wielki i krzyczę z radością - "MOGĘ WSZYSTKO A JUŻ NIC NIE MUSZĘ!" :)

Bezkres oceanu bezsenności. Potęga umysłu, marzeń, myśli, ambicji smagana wiatrem czasu. Pragmatyzm codzienności, promienie słońca, okruchy radości. Bitwy o własne "ja" z piratami "bylejakości" i oto jestem! Wybrzeże Snów! Jasny, praktycznie biały piasek pod moimi stopami przesyła kojące ciepło na duszę. Zrzucony ciężki bagaż pracy, zegarek pod nogą zmiażdżony, telefon...

Kolejna doba. Dwadzieścia cztery godziny bezsenności. Jestem już blisko, bardzo blisko…Tam, w kącie mojego pokoju, znajduje się to na co tak długo czekam. Wziąłem wolne, znajomym zapowiedziałem wyjazd. Wyłączyłem telefon, drzwi oraz okna obłożyłem materiałem wygłuszającym. Ściany też. Wytłoczki po jajkach już przestały kusić swoim wyglądem.
Patrzę w punkt i oddycham. Przez miesiące widziałem, dostrzegałem to kątem oka. Ktoś lub coś przechodziło przez drzwi, podróżowało z mojego pokoju do jakiegoś innego miejsca. Słyszałem głosy dobiegające stamtąd. Nigdy nie potrafiłem stwierdzić czy to dźwięki radości czy smutku. Z pewnością brzmiały ja melodia tajemniczości, dlatego wziąłem w ręce moją ciekawość i zacząłem szukać.
Boli mnie wszystko, głównie oczy. Być przytomnym i skupionym przez kilka dni bez przerwy to wielkie wyzwanie. Piję kawę, ale nie spuszczam oczu z tego tajemniczego tunelu. Zabrałem się do tego poważnie! Kupiłem nawet pewne środki…mające na celu powstrzymać sen. Nie jestem narkomanem. To ciekawość mnie pcha, jakieś pragnienie usunięcia znaku zapytania.
Ostatecznie, doczekałem się! Światło ucieka, albo wręcz przeciwnie? Coś jednak dzieje się w rogu pokoju! To jest moment, kiedy rzucę okiem na drugą stronę. Być może nawet postawię tam stopę…
Jest! Czuję jakbym się zbliżał, czyjaś obecność jest wyraźnie odczuwalna. Czy to wyciągnięta ręka? Czy to…ręka?

Kolejna doba. Dwadzieścia cztery godziny bezsenności. Jestem już blisko, bardzo blisko…Tam, w kącie mojego pokoju, znajduje się to na co tak długo czekam. Wziąłem wolne, znajomym zapowiedziałem wyjazd. Wyłączyłem telefon, drzwi oraz okna obłożyłem materiałem wygłuszającym. Ściany też. Wytłoczki po jajkach już przestały kusić swoim wyglądem.
Patrzę w punkt i oddycham. Przez...

Wybrzeże snów kojarzy mi się z miejscem, które zamieszkują wszystkie zapomniane sny. Nie te dobre, nie te najgorsze, ale właśnie takie, które śnimy i o nich zapominamy, takie, które nie wyróżniają się niczym szczególnym. Być może jeszcze kiedyś sobie o nich przypomnimy, kiedy chcąc uciec z wybrzeża, na którym są osamotnione, będą próbowały ułożyć wielki napis S.O.S., a my wznosząc się w obłokach przyjemnych snów myślami wrócimy na chwilę na ziemie.

Wybrzeże snów kojarzy mi się z miejscem, które zamieszkują wszystkie zapomniane sny. Nie te dobre, nie te najgorsze, ale właśnie takie, które śnimy i o nich zapominamy, takie, które nie wyróżniają się niczym szczególnym. Być może jeszcze kiedyś sobie o nich przypomnimy, kiedy chcąc uciec z wybrzeża, na którym są osamotnione, będą próbowały ułożyć wielki napis S.O.S., a my...

Czuję się właśnie, jakbym się wybierała na takie właśnie Wybrzeże Snów. I czuję strach, bo nie wiem, czy czeka mnie koszmar, czy spełnienie marzeń sennych. Nie wiem, czy będę chciała się po tej wyprawie zakopać się w pościel w swoim bezpiecznym i mięciutkim łóżku, czy nie będę przez najbliższy czas w stanie w nim zasnąć, chcąc, by ten dzień trwał wiecznie
Idę na spotkanie, z kimś, na kim mi zależy. Tyle, że jestem zwykłym, szarym człowieczkiem, nie umiem czytać w myślach i nie znam uczuć tej drugiej osoby. Wszystko okaże się w niedługim czasie. Czy trafię do koszmaru czy do marzenia sennego. Ale jedno jest pewne - dziś nie będę w stanie szybko zasnąć.

Czuję się właśnie, jakbym się wybierała na takie właśnie Wybrzeże Snów. I czuję strach, bo nie wiem, czy czeka mnie koszmar, czy spełnienie marzeń sennych. Nie wiem, czy będę chciała się po tej wyprawie zakopać się w pościel w swoim bezpiecznym i mięciutkim łóżku, czy nie będę przez najbliższy czas w stanie w nim zasnąć, chcąc, by ten dzień trwał wiecznie
Idę na spotkanie,...

Wybrzeże Snów byłoby wspaniałym i wyjątkowym miejscem. Miejscem, w którym znikały by wszystkie moje troski i zmartwienia, w którym odnalazłabym spokój i wyciszenie, dzięki któremu powróciłabym silna i zmotywowana do świata realnego. Czy chciałabym tam pozostać na zawsze? Odpowiedź brzmi NIE. Wszystko, także Wybrzeże Snów, niesie ze sobą pewne konsekwencje. Moja obecność na Wybrzeżu Snów jest jednoznaczna z nieobecnością w prawdziwym życiu, gdzie są moi najbliżsi. Nie zdołałabym żyć nawet w najcudowniejszym miejscu bez osób, dzięki którym i dla których żyję. Na wyspie obecne było by wyłącznie moje wspomnienie ich, ale nie byli by to oni..
Czasem potrzebujemy miejsca gdzie się zresetujemy, ale na dłuższą metę to bajkowe miejsce, zmieni się dla nas w najgorszy koszmar.

Wybrzeże Snów byłoby wspaniałym i wyjątkowym miejscem. Miejscem, w którym znikały by wszystkie moje troski i zmartwienia, w którym odnalazłabym spokój i wyciszenie, dzięki któremu powróciłabym silna i zmotywowana do świata realnego. Czy chciałabym tam pozostać na zawsze? Odpowiedź brzmi NIE. Wszystko, także Wybrzeże Snów, niesie ze sobą pewne konsekwencje. Moja obecność na...

Myślę, że na Wybrzeżu Snów czekać mnie będą na początku same koszmary. Nowe miejsce, nowi ludzie, nowe... potwory?! A przede wszystkim nowe sposoby, żeby umrzeć! Jeśli jakimś cudem przetrwam pierwsze 24 godziny, to mnie zahartuje, a może nawet spotkam kogoś, kto zechce mi pomóc? Znajdę przyjaciela? Myślę o tym pozytywnie, ale dowiem się, jak to się potoczy tylko w jeden sposób - zamykając oczy.

Myślę, że na Wybrzeżu Snów czekać mnie będą na początku same koszmary. Nowe miejsce, nowi ludzie, nowe... potwory?! A przede wszystkim nowe sposoby, żeby umrzeć! Jeśli jakimś cudem przetrwam pierwsze 24 godziny, to mnie zahartuje, a może nawet spotkam kogoś, kto zechce mi pomóc? Znajdę przyjaciela? Myślę o tym pozytywnie, ale dowiem się, jak to się potoczy tylko w jeden...