Bez najmniejszej wątpliwości, chciałabym zostać psychiatrą.Jest to jedna z bardziej niedocenianych dziedzin medycyny, okraszona niestety złą sławą.Natomiast dla mnie jest to najbardziej fascynująca dziedzina ze wszystkich nauk.
Interesuję się psychologią chyba od zawsze.Uwielbiam analizować zachowania ludzkie,doszukiwać się ich przyczyn.
Interesują mnie wszystkie zaburzenia i dysfunkcję.Natomiast zaburzenia psychiczne są na szczycie mojej listy.Zainteresowanie tą tematyką wzięło się z moich życiowych doświadczeń,ściśle związane jest z moim bliskim otoczeniem.
Praca psychoterapeuty jest spełnieniem marzeń.Daje mi możliwość ciągłego rozwoju,dzięki czemu nie stoję w miejscu i ciągle się rozwijam; spełnia moje wszystkie aspiracje, niesie możliwość pomocy ludziom nie tylko tym z problemami ale również ich najbliższym.Dodatkowo zależy mi na walce ze stereotypami,chcę by ludzie byli bardziej świadomi czym są zaburzenia psychiczne i by zmienili stosunek do osób borykającymi się z tymi problemami.Z doświadczenia wiem, jak okrutne dla takich osób potrafi być otoczenie.
Dzieci dotknięte różnego rodzaju dysfunkcjami, spotykają się z oskarżeniami,że zachowują się niewłaściwe i są źle wychowane, niestety autorami takich oskarżeń często są dorośli.Miałam wątpliwą przyjemność kilkukrotnie zaobserwować jak, taką uwagę kierowano do opiekuna chorego dziecka.
Mały apel, nie każde dziecko krzyczące czy niezgrabnie miotające się w miejscu publicznym jest niewychowane! Zastanów się nim zwrócisz uwagę.

Bez najmniejszej wątpliwości, chciałabym zostać psychiatrą.Jest to jedna z bardziej niedocenianych dziedzin medycyny, okraszona niestety złą sławą.Natomiast dla mnie jest to najbardziej fascynująca dziedzina ze wszystkich nauk.
Interesuję się psychologią chyba od zawsze.Uwielbiam analizować zachowania ludzkie,doszukiwać się ich przyczyn.
Interesują mnie wszystkie zaburzenia...

Od dziecka chciałam być dziennikarką, pisać artykuły, rozmawiać z ludźmi, podróżować. Straciłam wiarę w ten zawód już w liceum i cieszę się z tej zmiany, ponieważ studiuję całkiem inny kierunek, mianowicie chodzi o Finanse. Jest pewniejszy jeśli chodzi o zatrudnienie i stabilizację.

Myślę, że jako dzieci mamy pewne wygórowane wyobrażenia o przyszłości. Każdy z nas chce być dorosłym, choć trudy tych czasów są nam wtedy obce. Dzieci cieszą się chwilą, po obejrzeniu bajek, wierzą, że wszystko jest proste.

Moim zdaniem, przyszłość zależy tylko i wyłącznie od nas. Jeśli mamy talent, chcemy to rozwijać, to jak najbardziej powinniśmy to robić. Jeśli nie mamy talentu, to znaczy, że jeszcze go nie odkryliśmy :)

Od dziecka chciałam być dziennikarką, pisać artykuły, rozmawiać z ludźmi, podróżować. Straciłam wiarę w ten zawód już w liceum i cieszę się z tej zmiany, ponieważ studiuję całkiem inny kierunek, mianowicie chodzi o Finanse. Jest pewniejszy jeśli chodzi o zatrudnienie i stabilizację.

Myślę, że jako dzieci mamy pewne wygórowane wyobrażenia o przyszłości. Każdy z nas chce być...

Kiedy byłam w liceum na pytanie, jakiej specjalizacji lekarzem mogłabym być, odpowiadałam zawsze, że kardiologiem. Aby leczyć złamane serca.
A tak całkiem serio, wybrałabym psychiatrię. Zagłębianie się w ludzki umysł, w to jaki wpływ ma na niego kondycja fizyczna i jak umysł może na zdrowie fizyczne wpływać, zawsze wydawało mi się fascynujące. To straszne, jak bardzo własna głowa może człowieka zawieść, brak panowania nad własnymi myślami, logicznymi osądami wydaje się być najgorszym, co może człowieka spotkać, dlatego myślę, że właśnie takim osobom chciałabym najbardziej pomagać.
"Czy jest coś gorszego niżeli śmierć? Życie, jeśli pragniesz umrzeć", powiedział Seneka Młodszy. Dlatego psychiatria i jeszcze raz psychiatria zasługuje na naszą uwagę.

Kiedy byłam w liceum na pytanie, jakiej specjalizacji lekarzem mogłabym być, odpowiadałam zawsze, że kardiologiem. Aby leczyć złamane serca.
A tak całkiem serio, wybrałabym psychiatrię. Zagłębianie się w ludzki umysł, w to jaki wpływ ma na niego kondycja fizyczna i jak umysł może na zdrowie fizyczne wpływać, zawsze wydawało mi się fascynujące. To straszne, jak bardzo własna...

Uważam, że wzrok jest tym zmysłem bez którego nie mógłbym żyć, dlatego gdybym mógł zostałbym lekarzem okulistą. Mówi się, że oczy to zwierciadło duszy i to w nich można ją zobaczyć. Spojrzenia to pierwszy krok do miłości, ale i nienawiści. Wyrażają emocje i zachowania. Będąc okulistą zatem, leczył bym nie tylko oczy, ale i dusze. Takie 2 w 1.

Uważam, że wzrok jest tym zmysłem bez którego nie mógłbym żyć, dlatego gdybym mógł zostałbym lekarzem okulistą. Mówi się, że oczy to zwierciadło duszy i to w nich można ją zobaczyć. Spojrzenia to pierwszy krok do miłości, ale i nienawiści. Wyrażają emocje i zachowania. Będąc okulistą zatem, leczył bym nie tylko oczy, ale i dusze. Takie 2 w 1.

Gdybym miała studiować medycynę, wybrałabym jako specjalizację medycynę sądową. Gdy byłam dzieckiem, myśl o takiej karierze nawet zaświtała mi w głowie, ale dowiedziałam się, że podczas praktyk ma się kontakt z żywymi pacjentami – a to skutecznie mnie zniechęciło. Wyobrażenie o dokonywaniu sekcji zwłok i orzekaniu o przyczynie zgonu wydawało mi się czymś bardzo ciekawym, jednak nie zniosłabym badania żywych i zajmowania się nimi – jestem na to zbyt aspołeczna i myśl o tak intensywnym kontakcie z ludźmi mnie odstręcza.

Gdybym miała studiować medycynę, wybrałabym jako specjalizację medycynę sądową. Gdy byłam dzieckiem, myśl o takiej karierze nawet zaświtała mi w głowie, ale dowiedziałam się, że podczas praktyk ma się kontakt z żywymi pacjentami – a to skutecznie mnie zniechęciło. Wyobrażenie o dokonywaniu sekcji zwłok i orzekaniu o przyczynie zgonu wydawało mi się czymś bardzo ciekawym,...

Jako nastolatka interesowałam się stomatologią. Zawsze miałam obsesje jeżeli chodzi o zęby. Stomatologiem nie zostałam a jedynie higienistką stomatologiczną. W zawodzie już nie pracuję. Gdybym mogła cofnąć czas albo zacząć edukację na nowo zainteresowałabym się psychologią/ kryminologią. Jest to coś co mnie interesuje. Dlaczego ludzie zabijają, odkrywanie tego co siedzi głęboko w człowieku zwłaszcza jego dysfunkcje.

Jako nastolatka interesowałam się stomatologią. Zawsze miałam obsesje jeżeli chodzi o zęby. Stomatologiem nie zostałam a jedynie higienistką stomatologiczną. W zawodzie już nie pracuję. Gdybym mogła cofnąć czas albo zacząć edukację na nowo zainteresowałabym się psychologią/ kryminologią. Jest to coś co mnie interesuje. Dlaczego ludzie zabijają, odkrywanie tego co siedzi...

Tak naprawdę nigdy nie interesowała mnie medycyna. Czuję, że kompletnie się do tego nie nadaję, poza tym nie przepadam za widokiem krwi, co definitywnie skreśla mnie do wykonywania zawodu w tym kierunku. Jednak muszę przyznać, że ostatnimi czasy zaciekawiło mnie położnictwo. Perspektywa pomagania ciężarnym kobietom wcale nie napawa mnie lękiem, ale dużym optymizmem. Świadomość, że miałabym być przy nich w chwili porodu wywołuje jedynie we mnie dużą chęć niesienia pomocy, wspierania kobiet w tych trudnych, lecz pięknych chwilach jakimi są narodziny dziecka. Chciałabym móc patrzeć na ich uśmiech, gdy biorą po raz pierwszy na ręce swoje pociechy, chciałabym mieć w tym swój choćby minimalny udział. Co więcej, dostrzegam ówczesny problem związany z edukacją seksualną, aborcją czy choćby zwykłym stanem zdrowotnym kobiet, dlatego chciałabym pomóc im w każdej z tych spraw i zapewnić, że nie są w tym same, a to, co dzieje się z ich ciałem – co może ich przerażać lub niepokoić – jest zupełnie normalne i naturalne. Za dużo się o tym milczy, a tym samym krzywdzi kobiety i bardzo zależałoby mi na tym, aby to zmienić i poprawić obecną sytuację.

Tak naprawdę nigdy nie interesowała mnie medycyna. Czuję, że kompletnie się do tego nie nadaję, poza tym nie przepadam za widokiem krwi, co definitywnie skreśla mnie do wykonywania zawodu w tym kierunku. Jednak muszę przyznać, że ostatnimi czasy zaciekawiło mnie położnictwo. Perspektywa pomagania ciężarnym kobietom wcale nie napawa mnie lękiem, ale dużym optymizmem....

Bycie lekarzem nigdy nie było moim marzeniem. Z biegiem lat coraz bardziej jednak żałuję, że nie podążałam tą ścieżką, ponieważ ten zawód mnie fascynuje.
Jakim medykiem chciałabym być? Specjalizacja nie ma większego znaczenia.
Widzę siebie jako lekarza skupionego na pacjencie, a nie mnożącego biurokrację. Takiego, który ze względu na braki kadrowe i ograniczenia związane ze sprzętem nie musi decydować, komu „bardziej warto” pomóc. Dla którego pacjent jest „panem Jankiem”, „panią Gienią” i Szymonkiem, a nie „pacjentem z siódemki”, „tą z guzem mózgu” czy „smarkaczem”.
Widzę siebie jako chirurga, który przyszedł do pracy wyspany i wypoczęty i przy stole operacyjnym nie myli nerki z wątrobą. Takiego, który daje możliwość leczenia, a nie proponuje zapobiegawczo amputację. Takiego, który nie traktuje pielęgniarek i sanitariuszy jak niedouczonego elementu otoczenia, którym można się wyręczać i który można poniżać.
Widzę siebie jako lekarza godnie wynagradzanego, niewykorzystującego możliwości samozatrudnienia do pracy ponad siły. Wracającego po dyżurze do domu, a nie zastanawiającego się, jak wydłużyć dobę do 36 godzin.
Chciałabym być lekarzem, który nie zamyka drzwi swojego domu przed nosem kogoś, kto potrzebuje pomocy w moim wolnym czasie. Nieliczącym na dodatkowe wynagrodzenie ze strony pacjenta (wyjątkiem jest uśmiech i życzliwe słowo). Takim, który nie wpasowuje się we wszechobecny ogrom niesprawiedliwości i układów.

Bycie lekarzem nigdy nie było moim marzeniem. Z biegiem lat coraz bardziej jednak żałuję, że nie podążałam tą ścieżką, ponieważ ten zawód mnie fascynuje.
Jakim medykiem chciałabym być? Specjalizacja nie ma większego znaczenia.
Widzę siebie jako lekarza skupionego na pacjencie, a nie mnożącego biurokrację. Takiego, który ze względu na braki kadrowe i ograniczenia związane...

Jaki dziecko bardzo chciałam być kardiochirurgiem. Mój dziadek od kiedy tylko pamietam chorował na serce i jako mała dziewczynka myślałam, że znajdę lekarstwo na Jego chorobę i dziadek będzie zdrowy właśnie dzięki mnie. Po pójściu do liceum i śmierci dziadka stwierdziłam, że jednak chce pójść na psychologię, konkretnie na psychologię kliniczną, a ostatecznie poszłam na studia ekonomiczne. Pomieszanie z poplątaniem 😛

Jaki dziecko bardzo chciałam być kardiochirurgiem. Mój dziadek od kiedy tylko pamietam chorował na serce i jako mała dziewczynka myślałam, że znajdę lekarstwo na Jego chorobę i dziadek będzie zdrowy właśnie dzięki mnie. Po pójściu do liceum i śmierci dziadka stwierdziłam, że jednak chce pójść na psychologię, konkretnie na psychologię kliniczną, a ostatecznie poszłam na...

Łatwo jest mówić zostanę lekarzem w przyszłości. Niestety życie ma to do siebie, że nie zawsze spełniają się nasze plany i marzenia. Lekarz to nie tylko zawód, to powołanie. Pośród młodych lekarzy, przysięga Hipokratesa jeszcze stoi na pierwszym miejscu. Niestety z biegiem czasu, ale też pod wpływem wielu czynników, najczęściej finansowych, Hipokrates traci na znaczeniu.
Ja niestety na lekarza się nie nadaję, bo nie lubię biologii. Ale pomagać ludziom chorym można zawsze, zawody pielęgniarki czy położnej uważam za niedoceniane. Owszem lekarz stawia diagnozę, ale to pozostały personel medyczny wykonuje najcięższą pracę przy pacjentach.
Moja babcia była akuszerką w latach powojennych, z jej zapisków i prowadzonych kart pacjentów, które do tej pory przechowuję, wynika, iż nie zawsze wiedza medyczna idzie w parze za empatią dla pacjentów, szczególnie małych.
Dlatego konkluzją mojej wypowiedzi niech będzie stwierdzenie, że dzieci są naszą przyszłością, dlatego walczmy o każde życie, nawet (a może szczególnie) nienarodzone....

Łatwo jest mówić zostanę lekarzem w przyszłości. Niestety życie ma to do siebie, że nie zawsze spełniają się nasze plany i marzenia. Lekarz to nie tylko zawód, to powołanie. Pośród młodych lekarzy, przysięga Hipokratesa jeszcze stoi na pierwszym miejscu. Niestety z biegiem czasu, ale też pod wpływem wielu czynników, najczęściej finansowych, Hipokrates traci na znaczeniu.
...