Pewnego dnia ktoś do mnie zadzwonił, powiedział, że się boi, ale ja uznałam, że to żart i odłożyłam telefon. Po chwili usłyszałam jakiś huk. Ponownie wzięłam telefon i zadzwoniłam na ten numer który mi się wtedy wyświetlił. Jednak już nikt nie odebrał tylko poczta głosowa, nie zostawiłam wiadomości, ale postanowiłam numer przekazać policji i niech oni się martwią.

Pewnego dnia ktoś do mnie zadzwonił, powiedział, że się boi, ale ja uznałam, że to żart i odłożyłam telefon. Po chwili usłyszałam jakiś huk. Ponownie wzięłam telefon i zadzwoniłam na ten numer który mi się wtedy wyświetlił. Jednak już nikt nie odebrał tylko poczta głosowa, nie zostawiłam wiadomości, ale postanowiłam numer przekazać policji i niech oni się martwią.

21:30, a ja nadal ślęczałam nad raportem. Przeklęta papierologia. Przynajmniej sprawa została rozwiązana.
Ostatnie tygodnie były wycieńczające. Morderstwa zawsze wstrząsają człowiekiem, ale morderstwa kilku nastolatków z twojego własnego podwórka to prawdziwy szok. Całe życie mieszkałam na tym samym osiedlu, z krótką przerwą na wyjazd do szkoły policyjnej, po którym wróciłam i zaczęłam pracować na tym samym komisariacie, który mijałam w drodze do szkoły jako mała dziewczynka. Kojarzyłam te dzieciaki. Narwańce, ale dobre dzieciaki. Ich śmierć zmieniła nastrój na osiedlu, być może już na dobre. Cieszyłam się, że dorwano potwora, który ich zabił. Był nauczycielem w ich szkole. Nie przyznał się, ale dowody były jednoznaczne.
Dostaję sms. Nie poznaję tego numeru.
„Boję się. Chyba ktoś za mną idzie.”
Serce podchodzi mi do gardła.
"Kto pisze? Gdzie jesteś?", odpisuję. Minuty mijają. Brak odpowiedzi.
Mam złe przeczucie. Idę do komisarza i pokazuję mu wiadomość. Muszę go przekonywać, ale w końcu ulega i pozwala namierzyć ten numer. Telefon jest niedaleko parkingu pod jednym z bloków. Jedziemy tam z Krystianem.
Na miejscu znajdujemy ciało. Siedemnastoletnia dziewczyna z poderżniętym gardłem. Tak samo jak te inne dzieciaki. To Maja, pamiętam ją. Była w klasie z jednym z zamordowanych chłopaków. Dałam jej mój numer, by miała bezpośredni kontakt, gdyby przypomniała sobie coś ważnego.
Sprawa jednak nie jest rozwiązana.

21:30, a ja nadal ślęczałam nad raportem. Przeklęta papierologia. Przynajmniej sprawa została rozwiązana.
Ostatnie tygodnie były wycieńczające. Morderstwa zawsze wstrząsają człowiekiem, ale morderstwa kilku nastolatków z twojego własnego podwórka to prawdziwy szok. Całe życie mieszkałam na tym samym osiedlu, z krótką przerwą na wyjazd do szkoły policyjnej, po którym...

Siedziałam sobie spokojnie na balkonie,delektując się piękną pogodą i ekscytującą lekturą,gdy otrzymałam od córki bardzo niepokojącego sms-a: „Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”. Książka wypadła mi z ręki. Natychmiast do niej oddzwoniłam,pytając gdzie jest.Powiedziała,że na naszym osiedlu,właśnie wraca od koleżanki. Poradziłam aby rozejrzała się czy wokół są jacyś ludzie i starała się trzymać blisko ludzi. Niech powie komuś o swoich obawach i poprosi o pomoc,o towarzystwo,dopóki ja do niej nie zejdę. W razie czego ma głośno krzyczeć i uciekać.Na szczęście było stosunkowo blisko domu,więc gdy zbiegłam na dół,już ją zauważyłam z daleka. Powiedziała,że jakiś chłopak w kapturze szedł za nią,ale gdy się zorientował,że go zobaczyła i do kogoś dzwoni,oddalił się. Odetchnęłam z ulgą i razem wróciłyśmy do domu.

Siedziałam sobie spokojnie na balkonie,delektując się piękną pogodą i ekscytującą lekturą,gdy otrzymałam od córki bardzo niepokojącego sms-a: „Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”. Książka wypadła mi z ręki. Natychmiast do niej oddzwoniłam,pytając gdzie jest.Powiedziała,że na naszym osiedlu,właśnie wraca od koleżanki. Poradziłam aby rozejrzała się czy wokół są jacyś ludzie i...

Już od dłuższego czasu przypuszczałem, że musi mieć jakieś tajemnice, które za wszelką cenę stara się ukryć. Moje podejrzenia stały się nad wyraz prawdopodobne, gdy regularnie zaczął wychodzić z domu o świcie, a wracał późno w nocy. Zawsze wychodził strasznie przybity, ale kiedy wracał, wyglądał, jakby za chwilę miał się rozpłakać. Najgorsze jednak było to, iż za każdym razem ostentacyjnie zbywał moje pytania. Nie mogłem już dłużej tego wytrzymać, więc zdecydowałem się na ostateczność.
Był deszczowy jesienny ranek, gdy postanowiłem pójść za nim. Szedł długo. Bardzo długo, ale ani razu nie straciłem go z oczu. Miałem wrażenie, że cały czas chodzi w kółko i donikąd nie zmierza. W końcu stanął. Ja niedaleko za nim. Schowałem się za rogiem. Wyciągnął telefon. Chyba zaczął cos pisać. Skończył, a z mojej komórki wydobył się głośny dzwonek świadczący o tym, że dostałem wiadomość. Usłyszał. Odwrócił się w moją stronę. Zauważył mnie. Widziałem jego złość. Nie mając nic więcej do stracenia, przeczytałem SMS-a. Jego treść brzmiała następująco: „Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”.

Już od dłuższego czasu przypuszczałem, że musi mieć jakieś tajemnice, które za wszelką cenę stara się ukryć. Moje podejrzenia stały się nad wyraz prawdopodobne, gdy regularnie zaczął wychodzić z domu o świcie, a wracał późno w nocy. Zawsze wychodził strasznie przybity, ale kiedy wracał, wyglądał, jakby za chwilę miał się rozpłakać. Najgorsze jednak było to, iż za każdym...

Wczoraj wieczorem dostałem krótką wiadomość sms-ową o treści"Boję się,chyba ktoś za mną idzie". Była to wiadomość z nieznanego mi numeru telefonu.Zdziwiło mnie to że,wiadomość ta dotarła właśnie do mnie.Nie wiedziałem czy tę osobę znam.Bo na naszym placu pojawiają się ludzie z różnych części miasta, i nie wszystkich znam dobrze.O nie których wiem niewiele,albo w ogóle nic.Po prostu ktoś wysłał wiadomość.Siedząc w domu zacząłem się zastanawiać,kto to może być:),a ponieważ od pewnego czasu podobała mi się pewna dziewczyna ,pomyślałem właśnie o niej.Gdy zaczęły przychodzić kolejne wiadomości zacząłem się martwić o co tu chodzi? .Na początku wypytałem tę osobę o imię o to gdzie mieszka i czy mnie zna.Gdy się bliżej poznaliśmy przez esemesowe pisanie to o czym myślałem okazało się prawdą.Była to Ola, od tej chwili wiedziałem już kto wysyła te wiadomości,więc zaczałem wypytywać czy jej grozić jakieś niebezpieczeństwo,ale ona nic nie odpowiadała -tak trochę bawiła się ze mną w kotka i myszkę,co było niepokojące.Któregoś dnia znowu nadeszła wiadomość o treści"Boję się ...."i wtedy to postanowiłem zgłosić to na komendę.
Wraz z policjantami u dałem się pod podany adres i po rozmowie z Olą zapanowała totalna konsternacja,a ja w pewnym momencie wybuchnąłem salwa śmiechu....
Dzień dobry pani Olu tu policja.Policja Policja! przecież u mnie wszystko w porządku.Tymi wiadomościami chciałam zwrócić na siebie uwagę tego pana który z Wami tu przyszedł.Innymi słowy chciałam,aby się dowiedział,że się w nim zakochałam.Byłam głupia,sama na siebie sprowadziłam gliny.A ty głuptasie dasz sobie szansę,albo mam o tobie zapomnieć dodała Ola?W tym momencie policjanci rozeszli się zostawiając razem nas samych.Jak potoczyły się nasze dalsze losy domyślcie się sami,lub dopiszcie do tego swoją historię...

Wczoraj wieczorem dostałem krótką wiadomość sms-ową o treści"Boję się,chyba ktoś za mną idzie". Była to wiadomość z nieznanego mi numeru telefonu.Zdziwiło mnie to że,wiadomość ta dotarła właśnie do mnie.Nie wiedziałem czy tę osobę znam.Bo na naszym placu pojawiają się ludzie z różnych części miasta, i nie wszystkich znam dobrze.O nie których wiem niewiele,albo w ogóle...

Park. Listopad. Wieczór.
Liście opadły z drzew, spowijając sobą chodniki. Kroczę powoli pod osłoną gęstego mroku, który zapadł dziś zbyt szybko. Zaskoczył mnie, dopadł i ograbił z widoku blasku, które daje słońce. Jedynym światłem, które pozostało, to to, pod którym właśnie przechodzę – światło latarni. Spaceruje od jednej latarni do drugiej, pnąc się po sznurze z koralików światła. Nie jestem tu sam. Nie jestem jedyną duszą, która błądzi w mroku i chwilowym blasku. Jest tu jeszcze kobieta, brunetka, w camelowym trenczu, ze wzrokiem w ekranie telefonu. Jest przede mną. Idziemy w stałej odległości – ok.15 metrów. Nie wadze jej. Trzymam dystans. Idziemy… Odzywa się telefon – krótki wibrujący dźwięk w wewnętrznej kieszeni mojego płaszcza. Sygnał wiadomości. Odczytuje ją, jej treść brzmi „Boję się. Chyba ktoś za mną idzie” To od niej. Wie, że ją śledzę. Domyśla się, że na nią poluje, nie wie jednak, że upolowałem i jego, że mam jego telefon…

Park. Listopad. Wieczór.
Liście opadły z drzew, spowijając sobą chodniki. Kroczę powoli pod osłoną gęstego mroku, który zapadł dziś zbyt szybko. Zaskoczył mnie, dopadł i ograbił z widoku blasku, które daje słońce. Jedynym światłem, które pozostało, to to, pod którym właśnie przechodzę – światło latarni. Spaceruje od jednej latarni do drugiej, pnąc się po sznurze z koralików...

Osiedle RZNiW[bookLink]4932748|Osiedle RZNiW[/bookLink]

Osiedle RZNiW[bookLink]4932748|Osiedle RZNiW[/bookLink]

 [bookCover]4932748|Osiedle RZNiW[/bookCover]