Moje lata 90 - te, także w deszcz to Polskie Radio , publiczne radio 24 godziny na dobę. A teraz mnóstwo wspomnień i to mój skarb.

Moje lata 90 - te, także w deszcz to Polskie Radio , publiczne radio 24 godziny na dobę. A teraz mnóstwo wspomnień i to mój skarb.

Jeśli nie czytam to piszę albo rysuję. Poza tym mam jednak masę pomysłów/sposobów na przysłowiową nudę. Rzadko w wakacje spędzam czas na komputerze. Gdybym nie miała go w ogóle zapewne próbowałabym nowych rzeczy.
Deszcz? Z cukru nie jestem i się nie roztopię. Ubieram kalosze i idę na spacer - obserwuję świat przez krople deszczu. W domu też zawsze znajdę sobie zajęcie. Przemeblowuję pokoje, przestawiam rzeczy w półkach, ćwiczę do muzyki, eksperymentuję w kuchni, robię listy rzeczy "do zrobienia" itp. Otaczam się pozytywnymi ludźmi i energią. Zapraszam przyjaciół na wspominki, dzwonię do nich i nastrajam się pozytywnie. Inwestuję w relacje z ludźmi - daję im swój czas. Oraz inwestuje w siebie - rozwijam zainteresowania na wiele sposobów.

Jak przetrwać deszczowe lato? Szukać pozytywów i odpędzać ponure myśli. Jeśli ktoś dopiero zaczyna - polecam dobrą herbatę i uśmiech oraz podejście, że to widoczni czas na odpoczynek.

Jeśli nie czytam to piszę albo rysuję. Poza tym mam jednak masę pomysłów/sposobów na przysłowiową nudę. Rzadko w wakacje spędzam czas na komputerze. Gdybym nie miała go w ogóle zapewne próbowałabym nowych rzeczy.
Deszcz? Z cukru nie jestem i się nie roztopię. Ubieram kalosze i idę na spacer - obserwuję świat przez krople deszczu. W domu też zawsze znajdę sobie zajęcie....

Ja zaproponowałbym gry z przyjaciółmi np.: klasy, kalambury. Jeżeli jesteś sam, rozejrzyj się. Jeżeli jest gdzieś rzeka - popływaj, jeśli góry - powspinać się. Jeżeli jest już wyjątkowo beznadziejnie, i została ci ta przeczytana książka, to możesz doszukiwać się w niej błędów ;).

Ja zaproponowałbym gry z przyjaciółmi np.: klasy, kalambury. Jeżeli jesteś sam, rozejrzyj się. Jeżeli jest gdzieś rzeka - popływaj, jeśli góry - powspinać się. Jeżeli jest już wyjątkowo beznadziejnie, i została ci ta przeczytana książka, to możesz doszukiwać się w niej błędów ;).

W wakacyjny deszcz w domku letniskowym wraz z przyjaciółmi chodziła bym na spacery z parasolką lub w pelerynie. Grali byliśmy w różne mniej czy bardziej inteligentne gry.

W wakacyjny deszcz w domku letniskowym wraz z przyjaciółmi chodziła bym na spacery z parasolką lub w pelerynie. Grali byliśmy w różne mniej czy bardziej inteligentne gry.

Moje dzieciństwo przypadło na lata 90. Dorastałam na gospodarce, dlatego też nuda nie jest mi znanym pojęciem. Od rana do wieczora pomagałam rodzicom, a gdy moje obowiązki w końcu się skończyły, zawsze miałam ogrom ciekawych rzeczy do robienia. Nie ukrywam jednak, że zajmowanie się zwierzętami sprawiało mi wiele radości. Zdarzało się, że siedziałyśmy z siostrą w szopie i bawiłyśmy się porąbanymi kawałkami drewna udając, że to różne ciekawe przedmioty, jak telefon stacjonarny czy świeżo wypieczony chleb. Przez dziurę w ścianie strzelałyśmy do potworów znajdujących się na skraju lasu, za naboje robiły chipsy snacki, które zakładało się na palce. Czasem zbierałyśmy smakołyki i wchodziłyśmy po kryjomu na szafę i tam bawiłyśmy się w dworską ucztę, oczywiście dopóki nas nie przyłapano. Hm a garaż, tam to dopiero było ciekawych rzeczy do robienia. Różnorodność przedmiotów rozbudzała naszą wyobraźnię pozwalając nam bawić się w to co tylko sami wymyśliliśmy. Czasem też nie wychodziło się z domu w ogóle, gry planszowe, rysowanie, wygłupy, przebieranie w ciuchy mamy, bazy czy podłoga to lawa, to dopiero były zabawy. Uważam, że w tamtych latach było wspaniale, bez Internetu, telefonów, z głową pełną marzeń i innych wariactw. I nie było wtedy nic dziwnego w tym, że dzieci się bawiły, nie było zabaw nieodpowiednich, a wiek niczego nie ograniczał, to było w tym wszystkim piękne, że zarówno 5 latek jak i 15 latek był nadal beztroskim dzieckiem, który mógł hasać i wygłupiać się do woli.

Moje dzieciństwo przypadło na lata 90. Dorastałam na gospodarce, dlatego też nuda nie jest mi znanym pojęciem. Od rana do wieczora pomagałam rodzicom, a gdy moje obowiązki w końcu się skończyły, zawsze miałam ogrom ciekawych rzeczy do robienia. Nie ukrywam jednak, że zajmowanie się zwierzętami sprawiało mi wiele radości. Zdarzało się, że siedziałyśmy z siostrą w szopie i...

Nigdy nie zabierać na wczasy jednej książki! :)

Nigdy nie zabierać na wczasy jednej książki! :)

Jestem szczęśliwym dzieckiem lat 90. i nie pamiętam, żebym nudziła się w wakacje, nawet podczas deszczu. Najczęściej spędzałam lato w Beskidach, niedaleko Żywca w domu należącym do mojego taty. Zazwyczaj wtedy przyjeżdżali też kuzyni. Ja z rodzicami mieszkałam w domu "na górze", oni w domu "na dole". Deszcz nigdy nie był nam szczególnie straszny. Mieliśmy naprawdę mnóstwo pomysłów. Razem z kuzynami układaliśmy lego, puzzle, graliśmy w karty, gry planszowe, państwa-miasta lub Rummikub. W pomieszczeniu koło garażu wujek miał stół pingpongowy, więc kuzyn skutecznie ogrywał mnie w ping-ponga. Tam też rzucaliśmy strzałkami do tarczy lub graliśmy w plastikowe kręgle. Deszcz nie przeszkadzał nam też w wyskoczeniu do sklepu po coś słodkiego. Zazwyczaj Kukuruku, gumy Turbo, Chio Chipsy i Kinder Niespodzianki. Kiedy szłam do siebie zawsze mogłam porysować, posłuchać walkmena, pograć w tetris, poczytać "Bravo" czy "Popcorn". Jeśli rzeczywiście wziełam tylko jedną książkę, zawsze mogłam obejrzeć coś w telewizji - zwykle "Beverly Hills" lub "Słoneczny patrol", z mamą rozwiązać krzyżówkę lub z tatą pograć w statki. Pamiętam też, że nawet grilla potrafiliśmy robić pod parasolem, przenosząc się potem na werandę z gotowymi już smakołykami. A jak przestawało padać, zazwyczaj szło się na grzyby. Jak widać nawet w deszczowe wakacje nie sposób się było nudzić:) Lata 90. to było to!

Jestem szczęśliwym dzieckiem lat 90. i nie pamiętam, żebym nudziła się w wakacje, nawet podczas deszczu. Najczęściej spędzałam lato w Beskidach, niedaleko Żywca w domu należącym do mojego taty. Zazwyczaj wtedy przyjeżdżali też kuzyni. Ja z rodzicami mieszkałam w domu "na górze", oni w domu "na dole". Deszcz nigdy nie był nam szczególnie straszny. Mieliśmy naprawdę mnóstwo...

Właśnie pamiętam te deszczowe dni wakacji jak było cudownie :) graliśmy całą rodziną w "państwa mista" i statki. Raz z bratem podnieśliśmy poziom statków do 20 kratek 😂 Grało się w kółeczka na kartkach zeszytu, ciupało w karty, bawiło się w skep, szkołę, kalambury, ile myśmy mieli pomysłów 😲 Pamiętam, że znudziło nam się granie w "wojnę" kartami, więc rozerwaliśmy kalendarz "zdzierak" i karteczkami graliśmy w wojnę...365 kartek do grania... Zajęło nam to kilka dni, bo to było nie do skończenia 😂 ale to były czasy ☺️

Właśnie pamiętam te deszczowe dni wakacji jak było cudownie :) graliśmy całą rodziną w "państwa mista" i statki. Raz z bratem podnieśliśmy poziom statków do 20 kratek 😂 Grało się w kółeczka na kartkach zeszytu, ciupało w karty, bawiło się w skep, szkołę, kalambury, ile myśmy mieli pomysłów 😲 Pamiętam, że znudziło nam się granie w "wojnę" kartami, więc rozerwaliśmy kalendarz...

PRL w pełni, urlop z Funduszu Wczasów Pracowniczych, mały pokoik w domu wczasowym i deszcz przez dwa tygodnie bez przerwy? A jakże, i ja tam byłam, herbatę na grzałce parzoną piłam. I wcale nie było tak okropnie. Podobnie w póżniejszych czasach, tylko nieco lepszych od poprzednich.
Po pierwsze, ośrodki wczasowe miały swoje skromne biblioteczki. Po drugie, uruchamiało się program "Gry i zabawy ludu polskiego" - zgadywanki, konkursy, kółko i krzyżyk, wisielec, okręty, państwa-miasta i te rzeczy... wystarczyła kartka i długopis, a jak jeszcze ktoś zapobiegliwie zabrał ze sobą karty, to hazard odchodził na całego. Ośrodki kolonijne lub po prostu lepiej zarządzane miewały też gry planszowe do wypożyczenia.
A poza tym, wciągało się kalosze i peleryny przeciwdeszczowe, i hajda na szlak przygody! I jakoś nikt nigdy nie miał nawet kataru.

PRL w pełni, urlop z Funduszu Wczasów Pracowniczych, mały pokoik w domu wczasowym i deszcz przez dwa tygodnie bez przerwy? A jakże, i ja tam byłam, herbatę na grzałce parzoną piłam. I wcale nie było tak okropnie. Podobnie w póżniejszych czasach, tylko nieco lepszych od poprzednich.
Po pierwsze, ośrodki wczasowe miały swoje skromne biblioteczki. Po drugie, uruchamiało się...

Dlaczego, zaraz okropne lato? To były przecież najlepsze czasy, w których człowiek miał jeszcze wakacje i nie musiał, po godzinie 5 wstawać z łóżka. Bardzo lubiłam tamte czasy. Spotkania z przyjaciółmi z klasy, dużo czasu spędzaliśmy na powietrzu (oczywiście,jak nie padało). Nikt nie siedział w komórkach, czy internecie. Ludzie byli bardziej kreatywni, grali w kości, bierki, grzybobranie. Czas z rodziną,spędzony przy planszówce,to było to. Pamiętam jak zaczytywałam ,się w książki młodzieżowe. Również w telewizji można było znaleźć coś dla siebie, mimo że było znacznie mniej kanałów. Doskonale pamiętam, jak popołudniami oglądałam seriale przygodowe. Nie były chęci przypodobania się innym, poprzez serwisy społecznościowe, nie było koronawirusa. Okropne lato? Na pewno nie. Nawet jak zdarzył się,jakiś deszczy człowiek,ogarniał sytuację.

Dlaczego, zaraz okropne lato? To były przecież najlepsze czasy, w których człowiek miał jeszcze wakacje i nie musiał, po godzinie 5 wstawać z łóżka. Bardzo lubiłam tamte czasy. Spotkania z przyjaciółmi z klasy, dużo czasu spędzaliśmy na powietrzu (oczywiście,jak nie padało). Nikt nie siedział w komórkach, czy internecie. Ludzie byli bardziej kreatywni, grali w kości,...