- Dziewczyny! Dostałam 5! - krzyknęłam po wyjściu z budynku.
Na zewnątrz czekały na mnie trzy przyjaciółki - Ala, Jola i Inga. Tylko ja z naszej czwórki musiałam tak długo czekać na obronę. Dziewczyny już dawno miały to za sobą.
Na początku semestru obiecałyśmy sobie, że po tym wszystkim wybierzemy się razem na wakacje. Odpocząć od studiów i poimprezować. Wybrałyśmy domek letniskowy, oddalony od innych, więc miałyśmy ciszę i spokój. Wszystko było ok - domek był super, gospodarze mili, cisza. Pomyślałam, że nic nie zburzy naszego spokoju. Ale bardzo się myliłam..
Już pierwszej nocy rozszalała się burza. W naszym domku strzeliły korki i nie było prądu. A na dodatek okazało się, że nie mamy także wody. Na początku śmiałyśmy się, że zrobimy sobie wieczór z winem, ze świecami i urządzimy pogaduchy. Ale po godzinie już nam się znudziły. Jola zauważyła na półkach różne gry planszowe i stwierdziła, że coś dla nas wybierze. Wybrała. Planszę do wywoływania duchów..
Zaczęłyśmy “zabawę”.
- Czy ktoś nas obserwuje? - zaczęła Ala.
- Ala, co ty robisz? - zapytałam.
- Przecież to tylko zabawa, chyba w to nie wierzycie?! - odpowiedziała.
I wtedy się zaczęło. Wskaźnik zaczął się poruszać.
- To nie ja! Dziewczyny, to naprawdę nie ja! - krzyknęła Ala.
Wskaźnik najpierw wskazał “T”. Wolno przesunął się na literę “A”, a potem “K”. Przeszły po mnie ciary. Błyskawica przecięła niebo akurat w tym momencie, gdy spojrzałam w okno. Zobaczyłam tam mężczyznę patrzącego na nas. Wtedy po raz drugi przeszedł mnie dreszcz...

- Dziewczyny! Dostałam 5! - krzyknęłam po wyjściu z budynku.
Na zewnątrz czekały na mnie trzy przyjaciółki - Ala, Jola i Inga. Tylko ja z naszej czwórki musiałam tak długo czekać na obronę. Dziewczyny już dawno miały to za sobą.
Na początku semestru obiecałyśmy sobie, że po tym wszystkim wybierzemy się razem na wakacje. Odpocząć od studiów i poimprezować. Wybrałyśmy domek...

- Ha! Piętnaście lat na to czekałem. Ale teraz się doigraliście - mówił podniesionym głosem Stach, jednocześnie zwijając stare linoleum z podłogi.
Tuż pod nim znalazł drzwi do schronu , z którymi zaczął się siłować.
- Drwiliście! A tu proszę, brak prądu i czarne chmury na horyzoncie - przetarł spocone czoło rękawem kombinezonu ochronnego, po czym sięgnął po lampę naftową i zaczął schodzić w dół.
- Apokalipsa nadchodzi! Czas zagłady jest bliski, ale ja jestem przygotowany, laiki!
Nie przeszkadzało mu to, że jedynymi słuchaczami monologu były ściany starej chaty.
- O! Zaczyna się! - Stach wzdrygnął się na odgłos potężnego grzmotu zwiastującego burzę.
- Konserwy! Woda! - przypomniał sobie, zawrócił i pokuśtykał dosyć żwawo jak na swoje siedemdziesiąt lat, do pudeł ułożonych w kącie.
Wtem, drzwi chaty uchyliły się i do środka wtargnęło dwóch mężczyzn.
- Stać, bo strzelam! - Stach sięgnął do broni, która stała w kącie i przeładował ją, celując prosto w nich.
- Sam pan widzi, doktorze, nie jest dobrze - zaczął młodszy - a prąd wyłączyli zaledwie pół godziny temu.
- Taa... - westchnął lekarz - no cóż panie Adasiu, widzę że tym razem nie obejdzie się bez leków.
- Tato - Adam skierował się w stronę ojca - odłóż tą miotłę i chodź na ciasto. Awaria jest. Prąd mają włączyć za godzinę.

- Ha! Piętnaście lat na to czekałem. Ale teraz się doigraliście - mówił podniesionym głosem Stach, jednocześnie zwijając stare linoleum z podłogi.
Tuż pod nim znalazł drzwi do schronu , z którymi zaczął się siłować.
- Drwiliście! A tu proszę, brak prądu i czarne chmury na horyzoncie - przetarł spocone czoło rękawem kombinezonu ochronnego, po czym sięgnął po lampę naftową i...

Coś najbardziej zwyczajnego po prostu miłość w deszczowy dzień. Tak zwyczajnie, prawdziwie z ogromnym uczuciem i tylko między dwojgiem bez świadków i bez stawiania warunków, przy założeniu, że to jest właśnie to a podobno to się zawsze wie. Ja jeszcze nie wiem, ale wiem, że będę widziała w ostatniej chwili i to będzie to ten odpowiedni moment. Tak jak to się odbywa od początku ludzkości. A póki co mam zadanie - muszę się uwolnić od przeszłości, ale nie chcę zapominać tylko się odciąć nie robiąc nikomu krzywdy, bo nie chcę tragedii kogoś kto był kiedyś dla mnie ważny, a może więcej był całym moim światem.

Coś najbardziej zwyczajnego po prostu miłość w deszczowy dzień. Tak zwyczajnie, prawdziwie z ogromnym uczuciem i tylko między dwojgiem bez świadków i bez stawiania warunków, przy założeniu, że to jest właśnie to a podobno to się zawsze wie. Ja jeszcze nie wiem, ale wiem, że będę widziała w ostatniej chwili i to będzie to ten odpowiedni moment. Tak jak to się odbywa od...

Czas letnich, gwałtownych burz właśnie się rozpoczął. Wparuję się w ciemne niebo i modlę się o to, aby ojciec bezpiecznie przybił do brzegu. Powinien dotrzeć tutaj już dzień temu, a tymczasem nie dostrzegam żadnego statku na horyzoncie. Nie podoba mi się to. Staram się opanować drżenie nóg i mocniej przyciągam do siebie siedmioletnią Sarę. Słyszę jak pierwsze ciężkie krople stukają o wyschniętą ziemię i widzę jak biała błyskawica przecina niebo. Rozpoczyna się sztorm, pierwszy w tym roku. Pamiętam jak tato uczuł mnie, że pierwsza letnia burza zawsze jest najgorsza. Każdego roku przynajmniej jeden statek roztrzaskuje się w pobliżu naszej wyspy. Ta świadomość ciąży mi teraz jak kamień.
Kiedy następna błyskawica przecina niebo, Sara zaczyna płakać i mocno szarpie moją spódnicę. Wiem, że jest przerażona. Ganię się w myślach za to, że nie odprowadziłam jej do domu, ale jednocześnie nie chcę ruszać się z klifu. Przecież tato na pewno zaraz przypłynie. Muszę to zobaczyć. Poddaję się, gdy rozpoczyna się ulewa. Biorę małą na ręce i biegnę do domu. W środku orientuję się, że nie ma prądu, ani wody. Zapalam świece, a potem zaczynam pocieszać Sarę. Na szczęście szybko zasypia. Zostawiam ją i zaglądam do mamy. Od kilku miesięcy jest za słaba, aby samodzielnie wstać z łóżka. Tato wybrał się na stały ląd po niezbędne lekarstwa. Kiedy wchodzę do pokoju dziwię się, że matka nie śpi. Patrzy na mnie, a w oczach ma łzy. Widzę, że chce mi coś powiedzieć. Nie wiem tylko czy chcę tego wysłuchać.

Czas letnich, gwałtownych burz właśnie się rozpoczął. Wparuję się w ciemne niebo i modlę się o to, aby ojciec bezpiecznie przybił do brzegu. Powinien dotrzeć tutaj już dzień temu, a tymczasem nie dostrzegam żadnego statku na horyzoncie. Nie podoba mi się to. Staram się opanować drżenie nóg i mocniej przyciągam do siebie siedmioletnią Sarę. Słyszę jak pierwsze ciężkie krople...

W czas tej letniej burzowej nocy na kilka godzin świat przestał istnieć. Niczego po za tym małym drewnianym domkiem już nie ma. A my siedzimy tu sami, chociaż nie ponieważ siedzimy razem wiec ktoś jest tu obok mnie więc nie jestem sama i... Jest tu jeszcze ktoś, Malutki kot z którym bawimy się przez całą noc bez świata.

W czas tej letniej burzowej nocy na kilka godzin świat przestał istnieć. Niczego po za tym małym drewnianym domkiem już nie ma. A my siedzimy tu sami, chociaż nie ponieważ siedzimy razem wiec ktoś jest tu obok mnie więc nie jestem sama i... Jest tu jeszcze ktoś, Malutki kot z którym bawimy się przez całą noc bez świata.

Nastał mrok. W momencie straciliśmy prąd, syn pobiegł sprawdzić pozostałe pomieszczenia, ale nic z tego. Zapaliliśmy świeczki i tak siedzieliśmy całą rodziną w jednym pokoju, co jakiś czas zerkając na siebie, nic nie mówiąc. Usłyszeliśmy strzał, nie był to grzmot ani błyskawica. Każdy był przerażony. Z domu wyjść strach, zewsząd otaczali nas uzbrojeni mundurowi. Panowała godzina policyjna, w dodatku Ci, którzy przeżyli niemiecki obóz koncentracyjny, są kolejno mordowani tuż po powrocie. Kto znów zginął? Niewinny, który wyszedł z domu, aby spytać sąsiada czy również nie ma prądu? Czy może człowiek, który przeżył Auschwitz? Jak to jest w życiu? Kto zawinił na tyle mocno, aby ponieść śmierć? Co z tego, że cudem ocalałeś z obozu zagłady, skoro we własnym opustoszałym domu poniesiesz śmierć prędzej czy później? Nasze problemy z brakiem wody czy prądu w porównaniu z tym są tak naprawdę niczym. W naszym mieście grasuje morderca. Nie jest to Hitler, który stworzył obozy i zabił masę niewinnych ludzi. Dopóki nie zostanie schwytany, ludzie nie wyjdą z domu, a i pewnie w tych domach umrą, skoro zostali odcięci od cywilizacji. Znikąd pomocy, a przecież wołać o pomoc strach, bo w każdym momencie może skończyć się to kulką wycelowaną w czaszkę.

Nastał mrok. W momencie straciliśmy prąd, syn pobiegł sprawdzić pozostałe pomieszczenia, ale nic z tego. Zapaliliśmy świeczki i tak siedzieliśmy całą rodziną w jednym pokoju, co jakiś czas zerkając na siebie, nic nie mówiąc. Usłyszeliśmy strzał, nie był to grzmot ani błyskawica. Każdy był przerażony. Z domu wyjść strach, zewsząd otaczali nas uzbrojeni mundurowi. Panowała...

W związku z zagrożeniem, epidemiologicznym razem z rodziną, postanowiliśmy wyjechać w zaciszne miejsce. Nasz wybór padł na niewielką miejscowość, nad polskim morzem. Była to spokojna, cicha miejscowość, z dala od tłumów ludzi. Największą atrakcją była możliwość spędzenia 2 dni, na pobliskiej wyspie Pustkowo, na którą można było dopłynąć małą łodzią. Na wyspie były tylko trzy domki. Nie było tam oczywiście sklepu, więc chętni do spędzenia czasu na wyspie musieli zabrać ze sobą wszystkie zapasy. Na wyspie w czasie II Wojny światowej, podobno zamordowano niemieckich żołnierzy, którzy jak głosi legenda starszą przyjezdnych. Oczywiście nie wierzyłam w te bzdury. Wyspa była przepiękna, a plaża czysta i zadbana. Wszyscy byli bardzo zadowoleni z wyprawy.
Niestety wieczorem przyszła gwałtowna burza. Na dworze słychać było tajemnicze odgłosy, także w domu można było poczuć czyjąś obecność. Atmosfera się zagęszczała, można powiedzieć, że stała się złowroga. Nagle wszystko ustało. Wydawało się, że najgorsze za nami. Tuż przed 21.00 zasiedliśmy do naszego laptopa, aby poznać wyniki wyborów. Wszyscy z niecierpliwością wyczekiwali ich rezultatu. Dziennikarz zaczął odliczać sekundy. Trzy, dwa, jeden…, ciemny ekran, padła bateria, a drzwi frontowe odtworzyły się z hukiem...

W związku z zagrożeniem, epidemiologicznym razem z rodziną, postanowiliśmy wyjechać w zaciszne miejsce. Nasz wybór padł na niewielką miejscowość, nad polskim morzem. Była to spokojna, cicha miejscowość, z dala od tłumów ludzi. Największą atrakcją była możliwość spędzenia 2 dni, na pobliskiej wyspie Pustkowo, na którą można było dopłynąć małą łodzią. Na wyspie były tylko...

Bezludna wyspa nikomu nie znane miejsce pobytu każdego z nas gdy przyjdzie ochota na miłe spędzanie czasu w samotności.Jestem rybakiem.Po całym dniu spędzonym na morzu gdzie słońce tak praży,że nie mogę wytrzymać,jestem tak słaby że nie chce mi się nawet kąpać.Ale postanawiam jednak to uczynić na oparach sił biorę prysznic.Po czym wskakuje do łóżka i momentalnie zasypiam wyczerpany.
W pewnym momencie nadciąga burza z piorunami ,i wiatrem tak silnym ,że momentalnie robi się całkowicie ciemno .Gaśnie światło latarni ,która zawsze oświetla mi drogę do mojego domku mieszczącego się z dala od ludzi.W którym to domku oczywiście też nie mam prądu,A przez ostatnie upały wyschła też mi studnia i będąc spragnionym mogę tylko pomarzyć o wodzie i o tym by się jej napić.
Zapadłem w sen marząc o deszczu,a bezludna wyspa straszy ciemnością.A silny wiatr w połączeniu z deszczem i piorunami powoduje że nadciąga trąba powietrzna.Żywioł ten zabiera mój domek wraz ze mną w środku,i wyrzuca go w morze.Dryfuję po nim budząc się cały przemoczony.Jestem rozbitkiem pływającym samotnie po morzu.Oddalam się powoli zostawiając za sobą wyspę.
Nie mam jak wezwać pomocy ponieważ nie ma prądu i telefon nie działa.A domek nabiera coraz więcej wody.jeśli nikt się tu nie pojawi to się tu utopię i zostanę w morzu na zawsze.Jak myślicie uratuje mnie ktoś albo będę tu straszył niczym potwór z morskich głębin.Dzięki czemu tak bezludna wyspa spokoju w jednej chwili stanie się samotną wyspą strachu.

Bezludna wyspa nikomu nie znane miejsce pobytu każdego z nas gdy przyjdzie ochota na miłe spędzanie czasu w samotności.Jestem rybakiem.Po całym dniu spędzonym na morzu gdzie słońce tak praży,że nie mogę wytrzymać,jestem tak słaby że nie chce mi się nawet kąpać.Ale postanawiam jednak to uczynić na oparach sił biorę prysznic.Po czym wskakuje do łóżka i momentalnie zasypiam...

Tego lata wynajęliśmy z mężem i córką i psem wakacyjny domek,do którego przyjeżdżamy zimą na narty. Jego urok tkwi w tym,że leży na uboczu z dala od ludzi,a nam zależy na ciszy,spokoju,odpoczynku.Nie chcemy sąsiadów,zdobyczy cywilizacji,nowinek technologicznych.Jedyne czego chcemy podczas urlopu to święty spokój w otoczeniu przyrody i zwierząt.Jednak nie przewidzieliśmy jednego: przyroda w górach bywa nieprzewidywalna. Po pięknym,słonecznym,ale parnym dniu,nastała gwałtowna ulewna i burza,wokół zrobiło się czarno.Odgłos burzy i piorunów tak wystraszył naszego kochanego kundelka,że zniknął gdzieś i nie mogliśmy go znaleźć.Przeszukaliśmy domek i okolice,a pies przepadł jak kamień w wodę.Byliśmy załamani.Nagle córka poszła po coś do szafy i zawołała nas.Okazało się,że psina siedziała skulona w szafie pomiędzy ubraniami.Wszyscy odetchnęli z ulgą.Burza poczyniła trochę zniszczeń w obejściu i samym budynku,zostaliśmy pozbawieni prądu,konar drzewa uszkodził nam samochód,ale rzeczy materialne są mało ważne,gdy ginie psi przyjaciel,którego kocha się nad życie.Dlatego mimo wszystkich zniszczeń i niedogodności wynikających z braku prądu,zasięgu telefonów, byliśmy szczęśliwi,że nasz ukochany piesek się odnalazł,bo gdyby gdzieś nam uciekł w panice i zaginął,byłaby to dla nas prawdziwa tragedia.

Tego lata wynajęliśmy z mężem i córką i psem wakacyjny domek,do którego przyjeżdżamy zimą na narty. Jego urok tkwi w tym,że leży na uboczu z dala od ludzi,a nam zależy na ciszy,spokoju,odpoczynku.Nie chcemy sąsiadów,zdobyczy cywilizacji,nowinek technologicznych.Jedyne czego chcemy podczas urlopu to święty spokój w otoczeniu przyrody i zwierząt.Jednak nie przewidzieliśmy...

Wyspa zero[bookLink]4930505|Wyspa zero[/bookLink]

Wyspa zero[bookLink]4930505|Wyspa zero[/bookLink]

 [bookCover]4930505|Wyspa zero[/bookCover]