pieknie dziekuje i gratuluje pozostalym :-)

pieknie dziekuje i gratuluje pozostalym :-)

Wow, to chyba najszybciej podane wyniki na tej stronie :D
Gratuluję wszystkim! :-)

Wow, to chyba najszybciej podane wyniki na tej stronie :D
Gratuluję wszystkim! :-)

Oj dziękuje,to dla mnie ogromne zaskoczenie,zwłaszcza że wszystkie teksty były bardzo interesujące.

Oj dziękuje,to dla mnie ogromne zaskoczenie,zwłaszcza że wszystkie teksty były bardzo interesujące.

Zwyciężyli:

Mario
alison2
kaska91
Irytacja

Gratuluję!

Zwyciężyli:

Mario
alison2
kaska91
Irytacja

Gratuluję!

Konkurs zakończony!
Wyniki za chwilkę :)

Konkurs zakończony!
Wyniki za chwilkę :)

Jesteśmy niczym drzewo. Pojawiamy się na ziemi zasiani miłością naszych rodziców bądź przypadkiem zrządzenia losu. Na początku jesteśmy nagim ziarenkiem które potrzebuje pomocy i opieki ze względu na to że jesteśmy zbyt słabi żeby poradzić sobie sami. Ziarnko ma określony kształt i cechy zbliżone do rodziców. Jednak to jest tylko namiastką tego kim tak naprawdę jesteśmy.
Wychowanie jest pielęgnacją wkładaną w rozwój osoby. Przesadne sprawi że drzewo pozostawione bez opieki nie będzie potrafiło przetrwać, zbyt małe może wyniszczyć drzewo lub nawet sprawić że będzie ono silniejsze. Wychowanie jest więc pierwszym procesem zewnętrznym kształtującym jednostkę. Wzorce przekazywane i utrwalane przez rodziców mają najsilniejszy wpływ ponieważ towarzyszą nam od początku naszego istnienia.
To kim jesteśmy kształtuje również środowisko. To na jakiej glebie się znajdziemy i w jakim klimacie ma znaczący wpływ na rozwój. Na początku życia jesteśmy słabi i podatni mocno na środowisko, odbieramy bodźce, chłoniemy wszystko co do nas dociera. Z wiekiem nabieramy kształtu, stajemy się silniejsi, mocniejsi ale ukształtowani poprzez doświadczenia . Pewne rzeczy już do nas nie docierają, ponieważ pień naszego drzewa i korzenie trzymające go, są silne. Gałęzie naszego życia zmieniają kształt, rany zabliźniają się jednak pozostawiają po sobie ślad. Pragnienie deszczu, słońca, wiatru, ziemi jest odwiecznym pragnieniem ukojenia, szczęścia, wolności i miłości. Zanieczyszczone powietrze które nas otacza nie pozwala nam wzrastać, zasłania całe piękno które nas otacza. To czy zamienimy zanieczyszczenie wokół nas w życiodajny tlen zależy tylko od nas- naszej siły, motywacji i chęci walki, która toczy się przez całe życie.
Cechy wrodzone, wychowanie i środowisko zaczynają wpływać na człowieka już od początku jego istnienia i działają równocześnie. Wszystko może być modyfikowane , to kim się stajemy jest zależy od tego jaki czynnik będzie miał większy wpływ.
Ostatnio dość długo myślała o tym co jest źródłem tego kim jestem. Cieszę się z tego jaką osobą jestem. Wiem że pewne rzeczy mam wrodzone, które czuję po prostu od środka, wiele wzorców wyniosłam z wychowania i mimowolnie przenoszę je na życie, zaś doświadczenia bardzo mocno ukształtowały moja osobowość. Jednak ostatnio zrodziło się we mnie pytanie: co by się stało gdybym urodziła się w innych okolicznościach, miałabym inne życie ale posiadałabym nadal te same cechy wrodzone. Czy byłabym innym człowiekiem?…

Same cechy wrodzone nie wystarczą.
Samo wychowanie nie wystarczy
Samo doświadczenie nie wystarczy

Tu trzeba naprzemiennej wymiany wszystkich czynników by zrozumieć kim jesteśmy.

Jesteśmy niczym drzewo. Pojawiamy się na ziemi zasiani miłością naszych rodziców bądź przypadkiem zrządzenia losu. Na początku jesteśmy nagim ziarenkiem które potrzebuje pomocy i opieki ze względu na to że jesteśmy zbyt słabi żeby poradzić sobie sami. Ziarnko ma określony kształt i cechy zbliżone do rodziców. Jednak to jest tylko namiastką tego kim tak naprawdę jesteśmy. ...

Ciekawi mnie ta książka w wyjątkowy sposób, ponieważ trudno mi się zgodzić z jej założeniem. Bo widzicie, pytanie o źródło ludzkiej natury zawiera w sobie presupozycję, to znaczy zakłada z góry, że i s t n i e j e coś takiego, jak ludzka natura (która ma takie czy inne źródła). Skąd ta pewność?

Wielu już próbowało zdefiniować ludzką naturę. Arystoteles, Kartezjusz, Kant, Madonna... Nie można powiedzieć, by im się nie udawało. Każdemu z nich to wyszło, jednak różnili się znacznie w swoich definicjach. Czy to znaczy, że ktoś z nich miał rację, a reszta się myliła? Czy może natura zmienia się z biegiem lat? Chyba nie. Nie może się zmieniać coś, co nie istnieje.

Pomysł istnienia ludzkiej natury jest w swej istocie dość megalomański. Oto Człowiek - szczyt stworzenia, ukoronowanie ewolucji. Człowiek, który jest tak wyjątkowy, że w przeciwieństwie do innych gatunków... no właśnie, co? Ciężko jest wskazać tę odmienność, tę ludzką wyjątkowość. Mało zwierząt się uśmiecha, lecz małpy to potrafią. Zwierzęcych języków jest prawie tak wiele, jak ludzkich. Słonie potrafią malować. Do niedawna sądzono jeszcze, że estetyka jest typowo ludzka, że tylko my posiadamy zmysł pozwalający nam oceniać zewnętrzną atrakcyjność artefaktów. Jednak odkrycie pewnego gatunku australijskich ptaków, budujących i dekorujących coś, co w naszym świecie odpowiada miłosnym altankom, wśród których samice wybierają te najładniejsze, odebrało ludzkości nawet tę "wyjątkowość". Nie można wskazać niczego zarezerwowanego dla "ludzkiej natury".

Zresztą mówienie o ludzkości jako takiej też jest pewnym nadużyciem. Bo przecież różnimy się między sobą bardzo. Różni ludzie różnie reagują, zachowują się, myślą w podobnych sytuacjach. Te zachowania są często wypadową kultury, w jakiej żyją oraz biografii, wcześniejszych doświadczeń, które doprowadziły ich do danej sytuacji. Ponieważ te drugie mają charakter indywidualny i niepowtarzalny, napotykamy na kolejną trudność mówienia o "ludzkiej naturze".

Zapomnijmy o tym na chwilę. Załóżmy, że istnieje pewna natura wpisana w człowieczeństwo. Okaże się wtedy, że jest to najmniej naturalna z natur. Przez całe życie człowiek jest programowany. Wychowanie, socjalizacja i edukacja uczą nas, jak być człowiekiem. Religia, polityka, media zalewają nas strumieniem nakazów, zakazów, mód i trendów, mówiąc nam jak należy żyć i jak tworzyć światopogląd. Zamykamy się w nim jak w kokonie. Tworzymy kokoniczne definicje człowieczeństwa, lecz przecież każda z nich musi być uzurpacją, bo natura (z definicji) nie zna definicji. Gwałcimy więc tę biedną naturę regułkami i poglądami, doszukując się w niej czegoś, czego nie można uchwycić. Tak bardzo boimy się utraty fikcyjnej natury, że jesteśmy w stanie rozłożyć nawet ciała na czynniki pierwsze, by w ich białkach doszukiwać się "zapisu" naszej natury. Czy nie brzmi to, jak akt olbrzymiej desperacji?

Ciekawi mnie ta książka w wyjątkowy sposób, ponieważ trudno mi się zgodzić z jej założeniem. Bo widzicie, pytanie o źródło ludzkiej natury zawiera w sobie presupozycję, to znaczy zakłada z góry, że i s t n i e j e coś takiego, jak ludzka natura (która ma takie czy inne źródła). Skąd ta pewność?

Wielu już próbowało zdefiniować ludzką naturę. Arystoteles, Kartezjusz, Kant,...

Natura ludzka jest wypadkową wielu elementów. Wszystko zaczyna się już w momencie, w którym nasi rodzice postanawiają stworzyć nowego człowieka. Duża część tego, jacy jesteśmy, zapisane jest przede wszystkim w genach. Później dochodzi okres życia płodowego - potwierdzone wszak jest, że jeśli przyszła matka prowadzi niebezpieczny dla płody tryb życia, to może to spowodować nieodwracalne zmiany w mózgu.
Jednak najważniejszą sprawą jest wychowanie. A nawet nie tyle wychowanie, co fakt, wśród JAKICH ludzi wychowuje się mały człowiek. I nie jest ważne, czy są to ludzie stosujący "wychowanie bezstresowe", czy też bardziej konserwatywni. Gdy od urodzenia człowiek otoczony jest DOBRYMI i mądrymi ludźmi, to i sam na takiego wyrasta.
Co więcej, mając wyniesione z domu pewne wzorce człowiek taki w swoim dorosłym życiu stara się otaczać ludźmi o podobnym światopoglądzie.
Nie należy jeszcze zapominać o wpływie środowiska "zewnętrznego" - szkoły, znajomych z podwórka itp. Ale faktem jest, że nawet gdy "wpadnie się w złe towarzystwo", to mądry rodzic będzie potrafił sobie z tym poradzić.

I tu chciałabym przejść do sedna sprawy. Sama dobroć nie jest w stanie ukształtować człowieka. Wraz z dobrocią w parze powinna iść mądrość i rozsądek. Przebywanie dziecka w otoczeniu, w którym te trzy cechy są obecne na codzień sprawia, że wyrośnie ono na nawet jeśli nie równie dobrego, to choć w części tak "ludzkiego", jak jego opiekunowie. Nie jest powiedziane, że takie "wzorce" muszą być obecne u wszystkich, z którymi mały człowiek przebywa. Czasem wystarczy, że będzie to choć jedna osoba - babcia, sąsiadka, nauczyciel czy "pani ze spożywczaka". Ale by schemat zadział, by ktoś mógł dawać dobro, musi je wpierw od kogoś otrzymać.

Natura ludzka jest wypadkową wielu elementów. Wszystko zaczyna się już w momencie, w którym nasi rodzice postanawiają stworzyć nowego człowieka. Duża część tego, jacy jesteśmy, zapisane jest przede wszystkim w genach. Później dochodzi okres życia płodowego - potwierdzone wszak jest, że jeśli przyszła matka prowadzi niebezpieczny dla płody tryb życia, to może to spowodować...

Na kształtowanie ludzkiej natury, moim zdaniem,
ma, przede wszystkim, przez rodziców wychowanie.
Ciepło i miłość w rodzinie,
na każde dziecko dobrze wpłynie.
Różne wydarzenia, miłe, wesołe, ale także tragiczne i smutne,
kształtują człowieka nadając mu cechy wszelkie, czasem okrutne.
A tak naprawdę, człowiek jako baczny obserwator,
to własnego życia administrator.
Od niego zależy kim się stanie, jaki będzie,
decyduje, wybiera wszystko i wszędzie.

Na kształtowanie ludzkiej natury, moim zdaniem,
ma, przede wszystkim, przez rodziców wychowanie.
Ciepło i miłość w rodzinie,
na każde dziecko dobrze wpłynie.
Różne wydarzenia, miłe, wesołe, ale także tragiczne i smutne,
kształtują człowieka nadając mu cechy wszelkie, czasem okrutne.
A tak naprawdę, człowiek jako baczny obserwator,
to własnego życia administrator.
Od niego...

Człowiekowi nie wystarcza samo jestestwo. Jest ciekawy świata, więc zazwyczaj ciągnie do źródeł. Chęć posiadania wiedzy nie jest zła. Sprawa robi się o wiele bardziej skomplikowana, gdy okazuje się, że odpowiedzi nie ma. Może inaczej: Jest ich kilka, żadna nie jest sprawdzona. Bo jak dowiedzieć się co kieruje ludźmi, co sprawia, że są tacy, jacy są? Na nikogo nie spadnie odpowiedź z nieba. Można się jedynie domyślać, a taka zabawa wcale nie jest zła. Szukanie właściwej ścieżki, którą dążyli inni jest bardzo przyjemne.

Wierzę, że człowiek jest "czystą kartką" zaraz po narodzinach. Znaczy to tyle, co osiągnięcie rzeczy wielkich, albo stoczenie się na samo dno jest możliwe. W skład istoty ludzkiej wchodzi wolna wola. To właśnie ona jest odpowiedzialna za nasze widzenie świata, oprócz nas samych, rzecz jasna. Od dziecka obserwujemy, żeby później naśladować. Otoczenie ma wielki wpływ na człowieka. Widać to szczególnie na podstawie obserwacji małych dzieci, którym bardzo zależy, żeby dopasować się do innych. Jeżeli luźne grono znajomych ma wpływ na naszą osobowość to tym bardziej wychowanie bierze jakiś udział w przyszłości człowieka. Dlaczego powstają zakazy, nakazy, kary? Wszystko to ma ułatwić ludziom właściwą drogę. Nie chcemy schodzić na ścieżki, którymi nikt nie uczęszczał, które prowadzą do jasno określonego celu. Kształtuje się w nas charakter. To jacy będziemy zależy od tego, jak pokazywano nam życie.
Kiedy ludzie będą wmawiać małemu człowiekowi, że daleko nie zajdzie, że nie powinien się zadać z innymi, że jest brzydki wszystko się ziści. Okaże się, że dziecko będzie miało niską samoocenę i wpadnie w sidła utkane przez dorosłych. Niezbyt przyjemna wizja.
Oczywiście, że o dobroci decyduje wychowanie! Uważam, że każdy jest dobry, tylko niektórzy niezbyt umiejętnie to okazują. Cecha wrodzona, przynajmniej moim zdaniem. Jednak co z tej dobroci, gdyby nie została odpowiednio oszlifowana? Trzeba poznać definicję tego słowa, a następnie dowiadywać się. Muszę przyznać, że jest czego. Komu okazywać dobroć? Jak nie być zwyczajnie naiwnym? Czy zawsze należy tryskać optymizmem? Podobno co za dużo to niezdrowo. Jest w tym trochę racji. Nie byłoby przyjemnie oglądać pokolenie optymistów, który cały czas bujają w obłokach. Gdzie podziałaby się (względna) kontrola nad światem? Realiści i pesymiści też są ważni! A jak dobrze byłoby być zrównoważonym i mieć z każdego pojęcia coś w sobie. Mało realne, więc nie do końca warte rozwijania.

Dobroć i optymizm to taki fundament, akumulator świata. Cechy te są wypełnione miłością, wiarą, nadzieją, zaufaniem. To są emocje najważniejsze pod każdym względem w życiu każdego człowieka. Warto o nie dbać, pielęgnować je. Bo co się stanie, gdy nagle ludzie zaczną się wstydzić rzeczy pięknych? Wszystko runie. Gdy radość z życia przestanie istnieć nic nie będzie miało sensu, znikniemy w czarnej dziurze zwanej obłędem, małą depresją, nicością, czy jak kto woli.

Każdy z nas ma do wypełnienia listę małych, czy też większych misji.
Oto dwa punkty z Irytującego Zeszytu:
13. Bądź dobrym człowiekiem.
14. Ucz dobroci innych.
Każdy "odhaczony" numerek sprawia, że na naszej twarzy pojawia się uśmiech. Ten prowadzi do optymizmu, a to z kolei do dobroci.

Jak przyjemnie jest być kimś dobrym. Nie wierzysz? Sprawdź na własnej skórze!

Człowiekowi nie wystarcza samo jestestwo. Jest ciekawy świata, więc zazwyczaj ciągnie do źródeł. Chęć posiadania wiedzy nie jest zła. Sprawa robi się o wiele bardziej skomplikowana, gdy okazuje się, że odpowiedzi nie ma. Może inaczej: Jest ich kilka, żadna nie jest sprawdzona. Bo jak dowiedzieć się co kieruje ludźmi, co sprawia, że są tacy, jacy są? Na nikogo nie spadnie...