Nienawidzę nocy. Nienawidzę ciemności. Nienawidzę zasypiać. Zawsze widzę to samo: twarz. Blada, tak wyraźnie kontrastująca na tle czarnej jak smoła nocy. Wykrzywione usta, jakby wyraz obrzydzenia, a jednocześnie złowieszczego uśmiechu. I oczy. Oczy chyba są najgorsze. Wytrzeszczone i przerażone. Przekrwione i bezradne. I tak gapą się na mnie całą noc. Nie pozwalają mi odpocząć, uciec choć na chwilę w pustkę tak potrzebną mojej głowie podczas snu. Tylko bez przerwy ta twarz z tymi oczami. Jej oczami. Tak pięknymi za życia, pełnymi ciepła i radości. Ich głęboki błękitny kolor potrafił zaczarować każdego. A długie podkręcone rzęsy dodawały im jeszcze więcej uroku i finezji. Doskonale rozumiałam dlaczego się w nich zakochał. I to całkowicie, bezwarunkowo, podświadomie. Zazdrościłam im wszystkiego. Tego uczucia, ich relacji, pięknych ciał i talentu z jakim potrafili je wykorzystać w tańcu, tej energii i jakiejś takiej pozytywnej aury, która zawsze ich otaczała i udzielała się każdemu, kto tylko znalazł się w jej zasięgu. Każdemu poza mną. Ja jej nienawidziłam. A on był jak ćma, która ślepo leci do światła świecy zupełnie nieświadoma zagrożenia. Przecież musiałam go uratować. Ona by go spaliła. Ale na szczęście ja zrobiłam to wcześniej…

Jesteśmy ze sobą szczęśliwi, chyba mogę tak to nazwać. W każdym razie dobrze nam razem. On wie tyle ile powinien, a ja wiem wszystko. Muszę go pilnować, dbać o niego, chronić go. Dlatego wiem dokładnie gdzie, kiedy i z kim się spotyka, z kim rozmawia przez telefon, z kim wymienia maile. Mam nad wszystkim kontrolę. Nic nie może zburzyć naszego idealnego świata. Tylko muszę się pilnować i niczego nie pozostawić własnemu losowi. Dlatego muszę jak najszybciej zniszczyć te zdjęcia z przeszłości. Tylko kto mógł je wysłać? Skąd w ogóle je wziął? I dlaczego wysłał je właśnie do mnie? Czyżby ktoś znał moją tajemnicę?

Nienawidzę nocy. Nienawidzę ciemności. Nienawidzę zasypiać. Zawsze widzę to samo: twarz. Blada, tak wyraźnie kontrastująca na tle czarnej jak smoła nocy. Wykrzywione usta, jakby wyraz obrzydzenia, a jednocześnie złowieszczego uśmiechu. I oczy. Oczy chyba są najgorsze. Wytrzeszczone i przerażone. Przekrwione i bezradne. I tak gapą się na mnie całą noc. Nie pozwalają mi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najszczęśliwsze małżeństwo jakie można sobie wyobrazić, oboje piękni i zawsze zgodni, uśmiechnięci. Jednak to tylko pozory, to tylko gra. To co dostrzegamy na pierwszy rzut oka, nie zagłębiając się w szczegóły, może być jedynie mylnymi pozorami. Tak również było i w tym przypadku. Pozornie się kochali, pozornie zrobiliby dla siebie wszystko, niemniej jednak, gdy przyjrzeć się bliżej, ich małżeństwo nie było doskonałe, jak wszyscy sądzili. To było więzienie, a on był najgorszym katem, jakiego nie spotykała nawet w najgorszych koszmarach. On zawsze przygotowany na każdą okoliczność, posiada wytłumaczenie każdego zadanego pytania i posiada bezwarunkową władzę nad swoją żoną. Czy tak właśnie wygląda miłość i idealne z pozoru małżeństwo. Nie! Tak wygląda najgorszy koszmar w życiu jaki może spotkać kobietę.
Sadystyczny kat, który nie kocha swojej żony, ale kocha mieć nad nią władzę, kocha wydawać polecenia i czuć się najwyższym. Niemniej jednak nie potrafi okazać uczuć, a żonę traktuje jak własność potrzebną jedynie do idealnego przedstawienia ludziom swojego życia.
Ale tak nie można żyć, tak się nie da. Problem polega na tym, że on i to wszystko przewidział, a na każde oskarżenie i próbę ratunku żony, znajduje wytłumaczenie.
Niemniej jednak takie życie, to nie jest życie, a śmierć zdecydowanie w takim momencie przyniesie ulgę. Tylko dlaczego ona miałaby umierać, gdy to on niszczy jej życie. To on musi zginąć, a jedyny problem polega na obmyśleniu idealnego planu pozbycia się kata ze swojego życia! Planu, który będzie można zrealizować, a później zacząć normalnie żyć, jeżeli w ogóle po czym takim można żyć normalnie.

Najszczęśliwsze małżeństwo jakie można sobie wyobrazić, oboje piękni i zawsze zgodni, uśmiechnięci. Jednak to tylko pozory, to tylko gra. To co dostrzegamy na pierwszy rzut oka, nie zagłębiając się w szczegóły, może być jedynie mylnymi pozorami. Tak również było i w tym przypadku. Pozornie się kochali, pozornie zrobiliby dla siebie wszystko, niemniej jednak, gdy przyjrzeć...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dzień zaczął się zupełnie zwyczajnie. Pobudka, trzydziesto minutowy bieg przez las, kawa, szybki prysznic, zdrowe śniadanie. Wsiadła do swojego starego opla i pojechała do pracy. Jadąc drogą, minęła las, stary kościół, pana Bergmana koszącego trawnik, piekarnię z najwspanialszymi pączkami w stanie Ohio, szkołę do której uczęszczała jako mała dziewczynka. Nic nie zapowiadało tragedii, która lada moment miała nastąpić. Wchodząc na posterunek przywitała się z wszystkimi, usiadła przy biurku i włączyła komputer. Patrząc przez okno podziwiała miejsce, w którym teraz się znalazła. Potrafiła doceniać to co ma, cieszyć się z tego. Nie potrzebowała niczego więcej. Nie zaliczała się ani do karierowiczów ani malkontentów. Po prostu żyła chwilą i dziękowała Bogu za wszystko co ma i do czego doszła. Rozkoszując się ciepłym, radosnym dniem zamyśliła się chwilkę. Wspominała czas gdy jako dziecko marzyła o tym, by być jak jej tata-policjantką. Łapać zbirów i złoczyńców. Wlepiać mandaty za złe parkowanie i pilnować porządku podczas wielkich imprez masowych, widząc jednocześnie podziw w oczach obywateli miasteczka. Usłyszała dźwięk wiadomości. Wzięła telefon do ręki. Odczytała sms-a: "Bądź gotowa." Zignorowała wiadomość. Uznała, że to pomyłka. Zajęła sie bieżącymi sprawami. Zjadła drugie śniadanie i pojechała rozejrzeć się po okolicy. Rutynowy patrol. Wracając, zauważyła kobietę leżącą na środku drogi prowadzącej na komisariat. Wybiegła z samochodu. Kobieta leżała twarzą do jezdni. Nie widziała jej twarzy. Podbiegła, odsunęła włosy odkrywając piękną, latynoską buzię. Nie było śladów krwi, siniaków ani nic co wskazywałoby na jakiekolwiek obrażenia. Wezwała karetkę. Próbowała nawiązać kontakt z kobietą, ale ta była nieprzytomna. Mówiła do niej, próbowała ocucić. Nic. Głaskając kobietę po dłoni zauważyła, że ta trzyma coś w dłoni. Schyliła się bliżej. W tej samej chwili, kobieta otwarła oczy. Wielkie, brązowe, pełne nienawiści oczy. Złapała się kurczowo jej szyi, otwarła dłoń i w tej samej chwili straszny huk ogłuszył ją, straciła przytomność. Nic nie czuła, nie słyszała, nie widziała.

Kiedy otwarła oczy była w szpitalu. Matka siedziała obok jej łóżka. Oczy miała opuchnięte z płaczu. Nie mogła nic powiedzieć przez rurkę umieszczoną w gardle. Nie czuła bólu. Była zdezorientowana. Nic nie pamiętała.

Kiedy leki przestały działać i mogła myśleć trzeźwo, wiedziała, że to on. Koszmar z przeszłości. Znalazł ją. Szukał i w końcu znalazł. Nie wiedziała jak to możliwe, ale stało się. Teraz zrobi wszystko żeby ją zabić.

Dzień zaczął się zupełnie zwyczajnie. Pobudka, trzydziesto minutowy bieg przez las, kawa, szybki prysznic, zdrowe śniadanie. Wsiadła do swojego starego opla i pojechała do pracy. Jadąc drogą, minęła las, stary kościół, pana Bergmana koszącego trawnik, piekarnię z najwspanialszymi pączkami w stanie Ohio, szkołę do której uczęszczała jako mała dziewczynka. Nic nie zapowiadało...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Annie i Emmy to dwie przyjaciółki nierozłączki,które nie umiały bez siebie żyć.Ale czy naprawdę tak się kochały?....Możliwe,że nie tak do końca ,ale obie miały swój świat i lubiły w nim przebywać-poza nim nie widziały sensu dalszego życia.
Wakacje roku 2018 dla Annie i Emmy zapowiadały się całkiem ciekawie,żadna z nich nie wiedziała jednak co wydarzy się podczas wyprawy nad "Karmazynowy brzeg",którą wspólnie planowały od pewnego już czasu,aż przyszedł ten dzień kiedy postanowiły podjąć to wyzwanie.
Jednak dzień ,w którym je podjęły był jakiś dziwny.Emmy od rana była nie w humorze i nie miała nawet ochoty na rozmowę z Annie,która próbowała się dowiedzieć co się stało.Emmy nagle stała się jednak bardzo tajemnicza.Po przyjściu na miejsce Emmy nagle znika beż śladu.Jej przyjaciółka Annie próbuje jej szukać,woła ją nie mając pojęcia co się stało.Gdy nagle zauważa wielkie urwisko,i nie chce nawet myśleć co to może oznaczać,gdyż przypomniała sobie co Emmy jej kiedyś powiedziała.Otóż wyznała jej ,że chciałaby zobaczyć co jest po drugiej stronie urwiska.....Czyżby aż tak ryzykowała?.
Wystraszona Annie ucieka z nad "Karmazynowego brzegu", i udaje się na policję. Gdzie zeznaje policjantom co się stało.Do sprawy przydzielony zostaje Kudła,który nie spodziewa się telefonu z komendy.Przecież on dopiero co wrócił z urlopu.Kto by też go potrzebował. A tu nagle ni stąd ni zowąd odzywa się jego komórka.Psując mu doskonały tego dnia humor.Nie zastanawiając się długo po rozmowie,z kolegą Grzybem,udał się na miejsce zdarzenia.Zastając tam trupa.Ponieważ dla niego trupy to codzienność sprawa wydaje się prosta.czy aby na pewno tak będzie?

Annie i Emmy to dwie przyjaciółki nierozłączki,które nie umiały bez siebie żyć.Ale czy naprawdę tak się kochały?....Możliwe,że nie tak do końca ,ale obie miały swój świat i lubiły w nim przebywać-poza nim nie widziały sensu dalszego życia.
Wakacje roku 2018 dla Annie i Emmy zapowiadały się całkiem ciekawie,żadna z nich nie wiedziała jednak co wydarzy się podczas wyprawy nad...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wszystko jest piękne tylko na Instagramie. Nasze zdjęcie ślubne, nowe mieszkanie, nasze wyjazdy i my - zawsze uśmiechnięci, idealni. Nikt, kto nie jest mną nie pomyślałby, że moje życie to piekło. Dawno już przestałam wierzyć w magię internetu i znajome, u których się wydaje, że prowadzą idealne życie. To wszystko fikcja, wpędzanie nas w kompleksy i uczucie zazdrości.
Kiedyś myślałam, że jestem szczęściarą. Poznałam Artura na imprezie u wspólnych znajomych. Od razu zaiskrzyło. On - przystojny, ułożony, stała praca w korporacji, z szacunkiem traktował kobiety. Myślałam, że to ideał. Szybko się pobraliśmy. Wstawiając zdjęcia na Instagrama czułam, choć teraz się tego wstydzę, że jestem królową życia.
Schody zaczęły się po ślubie. Stanadrd. Artur zaczął pokazywać swoją ciemną stronę. Traktował mnie jak zdobycz z którą może robić co mu się podoba. Szybko mu się znudziłam. Odkryłam, że smsuje z innymi kobietami, do spotkań oczywiście też dochodziło. Pojawiła się przemoc. Pierwszy raz uderzył mnie, gdy wróciłam za późno do domu ze spotkania z przyjaciółką. Od tego czasu dostawało mi się już regularnie. Z byle powodu.
Teraz siedzę zamknięta w łazience. Uciekłam przed nim. Krwawi mi warga i mam rozcięty łuk brwiowy. Artur wali w drzwi. W dłoni trzymam telefon. Robię sobie zdjęcie. Wstawiam na Instagrama. Idealne życie coś przecięło. Pokazuję swoją twarz. Potrzebuje pomocy, zawalczę o siebie, przy okazji ostrzegając przed tyranem inne kobiety. Pokarzę coś prawdziwego w tym pełnym fałszu internetowym świecie.

Wszystko jest piękne tylko na Instagramie. Nasze zdjęcie ślubne, nowe mieszkanie, nasze wyjazdy i my - zawsze uśmiechnięci, idealni. Nikt, kto nie jest mną nie pomyślałby, że moje życie to piekło. Dawno już przestałam wierzyć w magię internetu i znajome, u których się wydaje, że prowadzą idealne życie. To wszystko fikcja, wpędzanie nas w kompleksy i uczucie zazdrości.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od kilku dni traciłam zmysły, choć może to były tygodnie? Nie pamiętam. Czułam się jakbym poza zmysłami traciła świadomość, która powracała falami i za każdym razem przyprawiała mnie o panikę. Teraz nie potrafię nawet podać swojej daty urodzin bez wcześniejszego sprawdzenia dokumentów. Do tego dochodzi fakt, że mam urojenia, nie mogę pozbyć się przeczucia, że ktoś mnie śledzi. Podświadomie czekam na to, by ktoś przysłał mi zdjęcia zrobione z ukrycia. Jednak jest pewna rzecz, której nie potrafię zapomnieć to zabawki małej dziewczynki, którą przez przypadek zrzuciłam z mostu podczas spaceru w parku. Dziewczynka bawiła się misiem i zostawiła go na chwilę oddalając się prawdopodobnie do mamy. Jednak nikt nie mógł wiedzieć, że dziecko rzuci się z mostu w pogoni za misiem. Nikt nie mógł pomóc, wszystko działo się zbyt szybko. Potrafię za to dokładnie opisać jak zabawka wynurzyła się na powierzchnię i popłynęła z nurtem, a ciało dziecka zastygnięte z otwartymi oczami wpatrywało się w każdego kto spojrzał na dno przejrzystej rzeki.
Ktoś zadzwonił do drzwi, mam gościa?

Od kilku dni traciłam zmysły, choć może to były tygodnie? Nie pamiętam. Czułam się jakbym poza zmysłami traciła świadomość, która powracała falami i za każdym razem przyprawiała mnie o panikę. Teraz nie potrafię nawet podać swojej daty urodzin bez wcześniejszego sprawdzenia dokumentów. Do tego dochodzi fakt, że mam urojenia, nie mogę pozbyć się przeczucia, że ktoś mnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Hej, przepraszam Cię najmocniej za spóźnienie. Dziękuję, że poczekałaś.
- Spokojnie– odparła Ewa – Wyjeżdżam pół godziny później na spotkanie z Tobą.
- Obiecuję, że to się zmieni.
- Co tam u Ciebie słychać?
- Nic specjalnego, w zasadzie nic się nie zmieniło od naszego poprzedniego spotkania.
- Nie nudzi Ci się w domu? Bez pracy?
- W takim dużym domu nie ma miejsca na nudę – po wczorajszej awanturze jestem o krok od wyjawienia prawdy, jednak czuję, że nie mogę sobie jeszcze na to pozwolić – a co u Ciebie słychać? Udało Ci się porozmawiać z Michałem?
- Tak, poszliśmy na kompromis. Ustaliliśmy, że weźmiemy psa ze schroniska, a za rok znów zaczniemy starać się o dziecko, myślę, że na ten moment jest to rozsądny pomysł, nie poradzilibyśmy sobie z kolejną stratą, sama rozumiesz…
- Oj, niestety rozumiem Cię doskonale – Ewa jest moim jedynym ratunkiem na powrót do normalności, jednak wiem, że on śledzi każdy mój krok. Mam wrażenie, że stoi nade mną. Czuję na karku jego ciepły oddech, choć wiem, że nikogo tam nie ma – trzymam za Was kciuki, następnym razem na pewno się uda!
- Obyś miała rację, a Wy?
- Marcin ma teraz sporo wyjazdów służbowych, a nie chcę siedzieć cały czas sama z dzieckiem – kłamię, kłamię za każdym razem broniąc tego psychola, muszę coś z tym zrobić, bo inaczej zwariuję - całe szczęście mam Molly, mam się do kogo odezwać w naszych czterech ścianach

Wkrótce Ewa musi się zbierać do domu, nie dziwie się, w końcu przez moje spóźnienie i tak zabrałam jej sporo czasu. Nie odważyłam się. Nie pisnęłam ani słowa. Muszę to zaplanować, tylko jak zaplanować cokolwiek nie mając telefonu, komputera, ani kontaktu ze światem? Czy Ewa uwierzyłaby w moją historię? Wszystkim wydaje się, że jesteśmy idealnym małżeństwem, nie zobaczyli u nas grama niedoskonałości, Marcin uchodzi za cudownego męża, a ja za oddaną i wspaniałą żonę. Czy jeszcze kiedyś wrócę do normalności? Moim marzeniem jest wyjawienie sekretu skrywanego u nas za zamkniętymi drzwiami.

- Hej, przepraszam Cię najmocniej za spóźnienie. Dziękuję, że poczekałaś.
- Spokojnie– odparła Ewa – Wyjeżdżam pół godziny później na spotkanie z Tobą.
- Obiecuję, że to się zmieni.
- Co tam u Ciebie słychać?
- Nic specjalnego, w zasadzie nic się nie zmieniło od naszego poprzedniego spotkania.
- Nie nudzi Ci się w domu? Bez pracy?
- W takim dużym domu nie ma miejsca na nudę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Megan otworzyła oczy. To co widziała wydawało jej się jednocześnie obce i dziwnie znajome. Z trudem dźwignęła się na nogi. Utrzymanie równowagi zawsze sprawiało jej trudność, ale tym razem cudem nie osunęła się z powrotem na podłogę. Rozejrzała się po pomieszczeniu i momentalnie je rozpoznała. To mieszkanie pani Welnes. Gdy zerknęła w stronę zawieszonego na ścianie lustra uczucie ulgi, które ją ogarnęło w momencie kiedy zdała sobie sprawę gdzie się znajduje, natychmiast zniknęło.

Cała jej koszulka była umazana krwią. Tylko skąd się wzięłą? Megan nie krwawiła. Tego była pewna.

W panice zaczęła nawoływać właścicielkę mieszkania, ale nikt jej nie odpowiedział. Ruszyła w stronę kuchni. Tam zobaczyła jeszcze więcej krwi. Włosy zjeżyły się jej na karku, jakby już nie była wystarczająco przerażona. Wszystkie mięśnie miała napięte, jej wzrok nerwowo przeczesywał pomieszczenie poszukując czegoś co mogłaby posłużyć jej do obrony. Nie była typem wojownika, a nawet brzydziła się przemocą. Złapała wałek leżący na stole. Zdała sobie sprawę, że nie narobi nim zbyt wielkich szkód, ale lepsza taka broń niż żadna.

Ruszyła dalej. Gdy weszła do sypialni pani Welnes zobaczyła ją od razu. Kobieta leżała na plecach z niewidzącym wzrokiem utkwionym w suficie. Wokół niej rozlewała się szkarłatna plama krwi. Przerażona dziewczyna podbiegła do niej z zamiarem odnalezienia pulsu. Lecz kiedy tylko się zbliżyła zamarła w pół kroku. Zauważyła ogromną ciętą ranę. Ktoś zamordował starszą panią. Z zimną krwią podciął jej gardło. Megan poczuła jak świat wokół niej wiruje. Bezwładnie osunęła się na podłogę. Z jej ust wydobył się cichy szloch, a z oczu zaczęły płynąć łzy. Nie potrafiła nad tym zapanować. Tak samo jak nad drżeniem rąk. Wydawało się jej, że wszystko wokół ma ciemno czerwony odcień. Podniosła dłoń do ust aby stłumić jęk i zauważyła, że również ona ma szkarłatny kolor. Klęczała w kałuży z krwi.

W tym momencie podłoga zaskrzypiała. Megan zamarła. Usłyszała ciche kroki. Nie była sama.

Megan otworzyła oczy. To co widziała wydawało jej się jednocześnie obce i dziwnie znajome. Z trudem dźwignęła się na nogi. Utrzymanie równowagi zawsze sprawiało jej trudność, ale tym razem cudem nie osunęła się z powrotem na podłogę. Rozejrzała się po pomieszczeniu i momentalnie je rozpoznała. To mieszkanie pani Welnes. Gdy zerknęła w stronę zawieszonego na ścianie lustra...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[Kiedyś]
Nigdy bym nie pomyślała, że zechce uraczyć mnie spojrzeniem. Szkolna gwiazda koszykówki, marzenie każdej uczennicy. On jednak nie zauważał wzroku innych - poza moim. Ukradkowe spojrzenia podczas testów, wymiana niewinnych uśmiechów w trakcie zajęć. Aż pewnego dnia podszedł i po prostu zagadał. Nieśmiały, zarumieniony, nie przypominał silnego i pewnego siebie kapitana szkolnej drużyny. Tak się zaczęło.
Gdy przebiegał przez boisko i rzucał piłkę do kosza - moje serce zamierało na kilka sekund.
Jego oświadczyny, zanim skończyliśmy szkołę były szokujące, ale bardzo mnie ucieszyły. Nie zdawałam sobie sprawy, że przyjmując je - podpisałam na siebie wyrok.
[Teraz]
Patrząc w jego błękitne oczy, wydaje mi się, że tonę. Niewinne, chłopięce rysy sugerują delikatność mężczyzny. Nic bardziej mylnego. Jest symbolem największego bólu i cierpienia, z jakim zmagam się od dwóch lat.
[Kiedyś]
Ledwie tydzień po ślubie przekonałam się, jakie uczucie towarzyszy wybiciu trzech zębów jednocześnie. Dwa miesiące później dowiedziałam się, jak długa rehabilitacja czeka mnie po złamaniu ręki. Rok później, pełna determinacji by odejść, zostałam wysłana na OIOM. "Nie wyjdziesz poza próg domu" powiedział, ale nie chciałam się zatrzymać.
[Teraz]
- Co to ma być? - Krzyk męża wyrywa mnie z zamyślenia.
Jego błękitne oczy ukazują przerażenie.
- Rozwiąż mnie, bo pożałujesz...
Nie reaguję, jedynie patrzę, jak jego twarz czerwienieje ze złości.
- Skoro w inny sposób się od ciebie nie uwolnię... - Przechylam głowę w lewo. - Jesteś potworem, który zasłużył na karę.
Chwytam poduszkę i przyciskam ją z całej siły do twarzy męża. Walczy, szamota się, próbuje uwolnić, ale to na nic. Nie mam pojęcia, ile czasu to zajmuje, ale wydaje się, że wieki. Z każdą następną sekundą jego opór słabnie, aż w końcu niknie bezpowrotnie.
Odkładam poduszkę i spoglądam jeszcze raz, na te błękitne, już zimne jak lód oczy - oczy bestii.
Nie obchodzi mnie, co się stanie dalej. Przynajmniej przez te kilka chwil jestem wolna.

[Kiedyś]
Nigdy bym nie pomyślała, że zechce uraczyć mnie spojrzeniem. Szkolna gwiazda koszykówki, marzenie każdej uczennicy. On jednak nie zauważał wzroku innych - poza moim. Ukradkowe spojrzenia podczas testów, wymiana niewinnych uśmiechów w trakcie zajęć. Aż pewnego dnia podszedł i po prostu zagadał. Nieśmiały, zarumieniony, nie przypominał silnego i pewnego siebie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Robię śniadanie dla mojej rodziny. Żona czyta gazetę, a córka ogląda telewizję. Wbijam jajka na patelnię. Jest idealnie. Przykrywam pokrywką. Wołam córkę, by przyszła. Ta nie odpowiada. No nic, to normalne. Ale za to przynajmniej żona wydaje się być zadowolona. Myślę o tym, że muszę uprasować garnitur jeszcze przed wyjściem do pracy, bo wieczorem czeka mnie kolacja służbowa. Córka przychodzi. Wydaje się być znudzona. Ale to dobrze. Dziś nie może pójść nic źle.
- Tylko pamiętaj, by odebrać ubrania z pralni – zaczyna żona
- Nie zapomniałbym – odpowiadam.
- I zrób zakupy, bo nie mamy co jeść – dodaje
- Dobrze
- I odwieź Hanię do przedszkola
- Oczywiście
- I byłabym zapomniała. Dziś jedziemy do mojej mamy na kolację– oznajmia bez oderwania wzroku od gazety
- Dziś nie mogę. Mam służbową kolację– próbuję odpowiedzieć
- To z niej zrezygnuj – nawet na mnie nie patrzy
- Nie mogę. To ważny klient
- Wiesz, że mi się nie możesz sprzeciwiać. Idziemy do mojej mamy. – podniosła na mnie wzrok
- Tak oczywiście.
Za każdym razem zastanawiam się dlaczego ja sobie na to pozwalam. Moje życie wygląda tak, że praca, dom, obowiązki. Widzę, że już nie mam mieć nawet czasu na pracę. Boże, dlaczego dałem się w to wszystko wwikłać. Ona ma mnie w garści. Nie pozwala na najmniejsze odstępstwo. Jestem wciąż w szachu. A na zewnątrz wydaje się, że jesteśmy szczęśliwą rodziną. Jesteśmy piękni, młodzi, realizujemy się w pracy. Tylko ten mały szkopuł. Ona o czymś wie. Ma dowody, ma wszystko zaplanowane tak, że nie mogę odejść od niej. Żyję sobie w złotej klatce, bez wyjścia. Ale mam pewien pomysł. Muszę tylko wszystko spiąć. Mojemu przyjacielowi udało zrobić się jej zdjęcia, gdy spotyka się z kochankiem. W drodze z przedszkola do pralni wyślę je wielu osobom – jej rodzicom, znajomym. Wiem, że to nieuniknione. Prawda o mnie wyjdzie na jaw, musi tak być, ale o niej też. Pora, by wszyscy dowiedzieli się o tym, że jestem złodziejem. Ale to już koniec.
- potrzebuję pieniędzy na fryzjera – krzyczy moja niedługo była żona

Robię śniadanie dla mojej rodziny. Żona czyta gazetę, a córka ogląda telewizję. Wbijam jajka na patelnię. Jest idealnie. Przykrywam pokrywką. Wołam córkę, by przyszła. Ta nie odpowiada. No nic, to normalne. Ale za to przynajmniej żona wydaje się być zadowolona. Myślę o tym, że muszę uprasować garnitur jeszcze przed wyjściem do pracy, bo wieczorem czeka mnie kolacja...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej