Moja pierwsza praca za granicą. Wakacje między drugim, a trzecim rokiem studiów i wyjazd na Islandię. Zdenerwowana, wchodzę na tyły restauracji w której miałam podjąć pracę, żeby poznać się z resztą ekipy. Wita mnie całkiem spore grono osób uśmiechniętych od ucha do ucha, ale nie z mojego powodu, akurat była pora obiadu. Nagle na przód wysuwa się osobnik płci męskiej, wysoki, łysy, w kucharskim fartuchu i z nożem w ręku i mówi: „Chcesz obiad?”. Przestraszona i zawstydzona patrzę na niego wielkimi oczami, a on kontynuuje: „Jedz, bo więcej nie dostaniesz”. I w ten sposób dostałam pyszny obiad i zdobyłam obecnego męża :)

Moja pierwsza praca za granicą. Wakacje między drugim, a trzecim rokiem studiów i wyjazd na Islandię. Zdenerwowana, wchodzę na tyły restauracji w której miałam podjąć pracę, żeby poznać się z resztą ekipy. Wita mnie całkiem spore grono osób uśmiechniętych od ucha do ucha, ale nie z mojego powodu, akurat była pora obiadu. Nagle na przód wysuwa się osobnik płci męskiej,...

Jako młodsza siostra, jak to zwykle bywa bardzo chciała być jak ta starsza. Starsza zarabiała swoje własne pieniądze pracując jako hostessa-na promocjach. Uprosiła więc starszą o załatwienie pierwszej pracy. Miało być miło, łatwo i przyjemnie. Była to promocja żelazka znanej marki. Z całego dnia pracy pamiętam tylko tłumy ludzi zadających trudne pytania o rzeczy, o których nie miałam pojęcia. Myślałam, że idąc do pracy trzeba poprostu uśmiechać się i ładnie wyglądać. Oj... Ale się pomyliłam. To był koszmar i upokorzenie. Nie przypuszczałam, że żelazko może mieć tyle funkcji i być tak ważne dla innych. Nie wypadłam profesjonalnie i więcej na promocjach się nie zjawiłam. Nauczyłam się za to, być zawsze przygotowaną, sumienną i odpowiedzialną.

Jako młodsza siostra, jak to zwykle bywa bardzo chciała być jak ta starsza. Starsza zarabiała swoje własne pieniądze pracując jako hostessa-na promocjach. Uprosiła więc starszą o załatwienie pierwszej pracy. Miało być miło, łatwo i przyjemnie. Była to promocja żelazka znanej marki. Z całego dnia pracy pamiętam tylko tłumy ludzi zadających trudne pytania o rzeczy, o których...

Nogi miałam jak z waty, szłam wgapiona w GPS, szukając właściwego budynku. -Przecież musi gdzieś tu być - pomyślałam. "Twój cel jest na prawo od KDW" - odezwał się nawigator. Hmm.. to musi być ..tutaj! Jest! Weszłam przerażona do dużego budynku i od razu po przybyciu laborantka wzięła mnie na szybką wycieczkę po laboratorium. Chaotyczny i bardzo przyspieszony kurs obsługi maszyn wraz z jeszcze szybszym niemieckim nie szło w parze.. Zrozumiałam jedynie "spektrofotometr" i "te fiolki", po czym dała mi fartuch i wyszła na zaplecze. No pięknie - pomyślałam. To chyba jest mój pierwszy i ostatni dzień na stażu.. Jestem tu od 15 min i kompletnie nie mam pojęcia, co mam robić. Próbowałam jakoś rozgryźć to misterne urządzenie. Profesor na studiach mówił nam, że w każdym laboratorium maszyny różnią się obsługą i niestety miał rację..Na uczelni spektrofotometr miał max 5 przycisków, ten ma znacznie więcej. W końcu znalazłam przycisk "go" - ha! To musi być to! Ucieszona pospiesznie go nacisnęłam, a z drukarki natychmiast zaczęły drukować się jakieś dziwne wykresy niczym w słabej komedii. Nie umiałam kompletnie tego zatrzymać, naciskanie kolejnych przycisków tylko pogorszyło sytuacje.. Spanikowana myślałam o ucieczce, gdy nagle zza zaplecza pojawiła się laborantka patrząc na mnie z nutką zażenowania..

Nogi miałam jak z waty, szłam wgapiona w GPS, szukając właściwego budynku. -Przecież musi gdzieś tu być - pomyślałam. "Twój cel jest na prawo od KDW" - odezwał się nawigator. Hmm.. to musi być ..tutaj! Jest! Weszłam przerażona do dużego budynku i od razu po przybyciu laborantka wzięła mnie na szybką wycieczkę po laboratorium. Chaotyczny i bardzo przyspieszony kurs obsługi...

Kiedy pierwszy raz poszłam na praktyki jako studentka pielęgniarstwa przytłoczyla mnie ilość pracy. Do tego stopnia że jakoś tak w połowie dyżuru mogłam usiąść i chwilę odpocząć. Następnym moim zadaniem było przenieść próbki krwi do laboratorium. Oczywiście znajdowało się w innej części szpitala. Wracając na oddział zadowolona z plakietką z moim nazwiskiem na mundurku byłam gotowa do pracy. Po jakiś kilkunastu minutach zauważyłam że nikogo nie poznaję. Wróciłam do drzwi wejściowych gdzie napis wyraźnie błyszczał oddział wewnętrzny. Nie nefrologia z której wyszłam. Wrócilam z kilkuminutowym spóźnieniem (tym razem tam gdzie powinnam) z uśmiechem na ustach.

Kiedy pierwszy raz poszłam na praktyki jako studentka pielęgniarstwa przytłoczyla mnie ilość pracy. Do tego stopnia że jakoś tak w połowie dyżuru mogłam usiąść i chwilę odpocząć. Następnym moim zadaniem było przenieść próbki krwi do laboratorium. Oczywiście znajdowało się w innej części szpitala. Wracając na oddział zadowolona z plakietką z moim nazwiskiem na mundurku byłam...

Pierwszy dzień moich praktyk w szpitalu, pamiętam jak przez mgłę. Czułam się jak zaszczute stworzonko, które nie wie gdzie ma uciekać. Wszędzie ludzie, krzyki, nawoływania, jedni wchodzą, inni wychodzą z oddziału bez ładu i składu i wszystko musiało być zrobione na już. Po pierwszym dniu było już lepiej i zadomowiłam się na oddziale a wcześniejszy bezład ma swój urok i potrafię się w nim odnaleźć.

Pierwszy dzień moich praktyk w szpitalu, pamiętam jak przez mgłę. Czułam się jak zaszczute stworzonko, które nie wie gdzie ma uciekać. Wszędzie ludzie, krzyki, nawoływania, jedni wchodzą, inni wychodzą z oddziału bez ładu i składu i wszystko musiało być zrobione na już. Po pierwszym dniu było już lepiej i zadomowiłam się na oddziale a wcześniejszy bezład ma swój urok i...

Swoją "karierę" zaczęłam już jako osiemnastolatka, załapałam się na zbieranie truskawek w Norwegii. Pojechałam pełna nadziei i zapału, rzeczywistość jednak uderzyła mnie prosto w twarz. Wstawanie o 5 rano, koniec pracy po zachodzie słońca. Przyznam że dało to nieźle w kość, więc po kilku dniach pracy razem z koleżanką nie mogłyśmy już patrzeć na truskawki, a i wstawanie było coraz cięższe. Zatem pewnego dnia (zbiory odbywały się na polu oddalonym od naszej noclegowni o 10km) pod wymówką zmęczenia, poszłyśmy z koleżanką do łazienki i schowałyśmy się tam na 40 min. Po tym czasie zadowolone wróciłyśmy, aby wtopić się dyskretnie w tłum zbieraczy, jednak na polu nie było żywej duszy. Czekałyśmy godzinę, aż dotarło do nas, że nikt po nas nie wróci. Telefonu na pole nie zabrałyśmy, nie dało się skontaktować szefem ani współpracownikami, więc zabrałyśmy nasze rzeczy i podreptałyśmy do obozu. Zajęło nam to bardzo dużo czasu, drogę mniej więcej kojarzyłyśmy, a mimo to dotarłyśmy na miejsce już po zachodzie słońca. Kiedy wreszcie weszłyśmy do naszego domku, zastałyśmy szefa i kilku znajomych, którzy na nasz widok wyraźnie odetchnęli. Koniec końców okazało się, że na pole weszły łosie, wzniesiono alarm i wszystkich odwieziono do noclegowni, jednak nikt nas nie przeliczył, a naszą nieobecność kolega zauważył na kilka minut przed naszym powrotem. Od tamtej pory można by rzec, że razem z koleżanką mogłybyśmy zasłużyć na pracownice miesiąca, a do toalety chodziłyśmy jedynie za potrzebą.

Swoją "karierę" zaczęłam już jako osiemnastolatka, załapałam się na zbieranie truskawek w Norwegii. Pojechałam pełna nadziei i zapału, rzeczywistość jednak uderzyła mnie prosto w twarz. Wstawanie o 5 rano, koniec pracy po zachodzie słońca. Przyznam że dało to nieźle w kość, więc po kilku dniach pracy razem z koleżanką nie mogłyśmy już patrzeć na truskawki, a i wstawanie...

Swoją pierwszą pracę podjęłam od razu po ukończeniu liceum. Dostałam się na staż do małego osiedlowego sklepiku, chociaż nie była to praca marzeń, to w mojej okolicy nie mogłam liczyć na coś bardziej ambitnego na start. Pamiętam, że pierwszy tydzień upłynął mi raczej na zapoznawaniu się z procedurami, BHP i programem do pisania faktur.Dopiero później przyszedł czas na praktykę, czyli oswajanie się z wiekową kasą fiskalną i zmierzenie się z pierwszymi klientami. Kasa fiskalna nie była wyposażona w czytnik kodów.Żeby wystawić rachunek trzeba było wprowadzić kod produktu,cenę oraz ilość. Pewnego razu,w wyniku niecierpliwiącego się kordonu ludzi stojących w kolejce oraz mojego stresu i zamotania wybiłam klientowi paragon na kwotę okalającą niemal 30 000 zł. Klientem był młody chłopak,którego jedynym zakupem była paczka prezerwatyw.Szef,żeby nie płacić niesłusznego podatku musiał jechać z tymże paragonem do Urzędu Skarbowego i wszystko odkręcać,tłumaczyć się,że rzeczywiście prowadzi sklep spożywczy,a nie sex shop - przy czym obstawała namiętnie urzędniczka.Ostatecznie po powrocie szefa dostałam burę, aczkolwiek atmosfera szybko się oczyściła,a wspomnienie "najdroższych prezerwatyw" w mieście i mojej purpurowej ze wstydu twarzy, były na zakładzie anegdotą przez bardzo długi czas.

Swoją pierwszą pracę podjęłam od razu po ukończeniu liceum. Dostałam się na staż do małego osiedlowego sklepiku, chociaż nie była to praca marzeń, to w mojej okolicy nie mogłam liczyć na coś bardziej ambitnego na start. Pamiętam, że pierwszy tydzień upłynął mi raczej na zapoznawaniu się z procedurami, BHP i programem do pisania faktur.Dopiero później przyszedł czas na...

Moją pierwszą pracę wspominam całkiem przyjemnie. Zajmowałam się wtedy zbiorem malin, nigdy nie zapomnę potu lejącego się z czoła, gdy musiałam pracować popołudniami w najgorętsze dni, podrapanych dłoni i ramion od kolców krzaków malin i zmęczenia po powrocie do domu. Jednakże jaka była przeogromna radość z pierwszych samodzielnie zarobionych pieniążków.

Moją pierwszą pracę wspominam całkiem przyjemnie. Zajmowałam się wtedy zbiorem malin, nigdy nie zapomnę potu lejącego się z czoła, gdy musiałam pracować popołudniami w najgorętsze dni, podrapanych dłoni i ramion od kolców krzaków malin i zmęczenia po powrocie do domu. Jednakże jaka była przeogromna radość z pierwszych samodzielnie zarobionych pieniążków.

Pierwszego dnia w swojej pierwszej pracy byłam tak przejęta, że bałam się pójść na przerwę, bo myślałam, że zaraz ktoś mi zwróci uwagę, że się obijam i to będzie mój pierwszy i ostatni dzień w tej firmie. Pamiętam, że zjadłam wtedy na szybko batona na stojąco i wróciłam na salę sprzedaży. I tym sposobem moja przerwa zamiast trwać regulaminowe 20 minut trwała 2 minuty.

Pierwszego dnia w swojej pierwszej pracy byłam tak przejęta, że bałam się pójść na przerwę, bo myślałam, że zaraz ktoś mi zwróci uwagę, że się obijam i to będzie mój pierwszy i ostatni dzień w tej firmie. Pamiętam, że zjadłam wtedy na szybko batona na stojąco i wróciłam na salę sprzedaży. I tym sposobem moja przerwa zamiast trwać regulaminowe 20 minut trwała 2 minuty.

Moją karierę zawodową po odbyciu stażu rozpoczęłam w szkole podstawowej w mojej wsi. Było to stanowisko dofinansowane z UE i po odbyciu trzech szkoleń miałam za zadanie nauczać mieszkańców podstaw obsługi komputera i poruszania się po bezkresach internetu. Pewnego dnia, idąc do pracy, zauważyłam jednego z chłopców (lat ok. 5), który zamiast iść na zajęcia, siedział na krawężniku. Nagle nadjeżdża tir, a chłopiec wyskakuje prosto przed niego i wymachuje rękami!! Na szczęście kierowca w porę wyhamował, było jednak o mały włos od tragedii... Razem z równie jak ja przerażonym kierowcą pytamy chłopca co on robi. Jego odpowiedź - "bawię się w policjanta"... Już ze szkoły zadzwoniłam do jego mamy z prośbą, aby przyszła po syna. Po trzykrotnym pytaniu, czy na pewno musi się fatygować, w końcu dotarła... Na moją pełną emocji opowieść o wyczynach syna usłyszałam komentarz - "a już myślałam, że coś się stało". Prawie spadłam z krzesła. Uwierzcie, że jeszcze po wielu latach ta historia ciągle wywołuje u mnie dreszcze

Moją karierę zawodową po odbyciu stażu rozpoczęłam w szkole podstawowej w mojej wsi. Było to stanowisko dofinansowane z UE i po odbyciu trzech szkoleń miałam za zadanie nauczać mieszkańców podstaw obsługi komputera i poruszania się po bezkresach internetu. Pewnego dnia, idąc do pracy, zauważyłam jednego z chłopców (lat ok. 5), który zamiast iść na zajęcia, siedział na...