Mnie przeraża stary żydowski cmentarz, który znajduje się niedaleko mojego miejsca zamieszkania i czasem zdarza mi się koło niego przejeżdżać. Sam cmentarz jest piękny: stary, zabytkowy, opuszczony, nagrobki są porośnięte przez rośliny i sam cmentarz jakby znajduje się w otoczeniu drzew co daje mu jeszcze bardziej tajemniczy wygląd, pomniki robią wrażenie. Jak wiadomo takie miejsca mają od lat swoją drugą stronę, czyli legendy i przerażające historie jakie opowiadają nam babcie lub ludzie wierzący w zjawiska paranormalne. Słyszałam opowieści o płaczu dzieci, żydowskich rodzinach pojawiających się na drodze przy cmentarzu, wyciu wilków, szeptach i zimnym dotyku dłoni na szyi. Z innych opowieści słyszałam o grupach satanistów odprawiających swoje obrzędy, gdzie dozorcy znajdowali krew zwierząt oraz o trzech nastolatkach którzy kilkadziesiąt lat temu wybrali się na ten cmentarz gdzie jeden z nich zaginął, a jego przyjaciele nie potrafili wyjaśnić co się z nim stało. Cmentarz odstrasza też często ze względu na narkomanów i różnych typów, którzy wykorzystują to, że jest opuszczony i nikt ich nie wygoni. Żywi i martwi powodują, że to miejsce powoduje gęsią skórkę. Wszystkie te historie mam zawsze w głowie jak widzę ten cmentarz, zawsze mnie on przeraża. Nigdy po zmroku nie odważyłabym się przechodzić koło niego, a co dopiero wchodzić na jego teren. Zawsze czuję, że może jakaś zimna dłoń złapie mnie za nogę... Wyobraźnia pracuje w takich miejscach, a ja się nie mogę nadziwić, że istnieje sobie takie miejsce które jednocześnie zachwyca jak i przeraża.

Mnie przeraża stary żydowski cmentarz, który znajduje się niedaleko mojego miejsca zamieszkania i czasem zdarza mi się koło niego przejeżdżać. Sam cmentarz jest piękny: stary, zabytkowy, opuszczony, nagrobki są porośnięte przez rośliny i sam cmentarz jakby znajduje się w otoczeniu drzew co daje mu jeszcze bardziej tajemniczy wygląd, pomniki robią wrażenie. Jak wiadomo takie...

Owszem, jest takie jedno miejsce, którego się boję. Jest to stara, ogromna szafa w domu mojej babci. Gdy miałam kilka lat nie zbliżałam się nawet do pokoju, w którym była ta szafa. Zawsze zdawało mi się, że słyszę stamtąd jakieś stukania i dziwne odgłosy... To zapewne szalała moja dziecięca wyobraźnia, jednak do teraz jakoś mnie przeraża ten antyczny mebel. Przecież nikt nie wie, co moja kochana babcia może tam trzymać... Co ciekawe, nikt nie ma dostępu do tej szafy oprócz babci. Schowała gdzieś klucz i stwierdziła, że dopiero po jej śmierci dowiemy się, co kryje ta szafa. Nieraz jest to obiektem żartów ze strony krewnych, ale babcia się tym nie przejmuje.
Cóż, ja i tak omijam ten upiorny mebel szerokim łukiem...

Owszem, jest takie jedno miejsce, którego się boję. Jest to stara, ogromna szafa w domu mojej babci. Gdy miałam kilka lat nie zbliżałam się nawet do pokoju, w którym była ta szafa. Zawsze zdawało mi się, że słyszę stamtąd jakieś stukania i dziwne odgłosy... To zapewne szalała moja dziecięca wyobraźnia, jednak do teraz jakoś mnie przeraża ten antyczny mebel. Przecież nikt...

Jest taka jedna chałupa, którą niejako odkryłem kilka miesięcy temu. Znajduje się przy drodze wzdłuż torów, gdzie często jeżdżę rowerem- zatem nie jest to jakaś melina wśród krzaków.
To, co wyróżnia tę posesję od innych, są dziwne... elementy wystroju ogródka. Mianowicie znajduje się w nim kilka manekinowych "kadłubków" płci żeńskiej, które w miejscach głów mają sporej wielkości doniczki z kwiatami. Powiedzieć, że to wygląda niepokojąco, to jak nic nie powiedzieć. Któregoś razu, w środku dnia (całe szczęście) na posesji zobaczyłem starszego gościa z siekierą w łapach, kręcącego się koło starej Fiesty, a z chałupy dobiegał jakby skowyt. Złączcie tych kilka czynników do kupy, to się przestaniecie dziwić, że ilekroć przejeżdżam obok, cisnę na pedały ile fabryka dała- a już zwłaszcza po zmroku.
Wiem, że są jakieś mniej lub bardziej racjonalne powody dla których to wyglądało jak wyglądało, ale wyobraźnia przeżarta horrorami ma problem z przyziemnymi wyjaśnieniami.

Jest taka jedna chałupa, którą niejako odkryłem kilka miesięcy temu. Znajduje się przy drodze wzdłuż torów, gdzie często jeżdżę rowerem- zatem nie jest to jakaś melina wśród krzaków.
To, co wyróżnia tę posesję od innych, są dziwne... elementy wystroju ogródka. Mianowicie znajduje się w nim kilka manekinowych "kadłubków" płci żeńskiej, które w miejscach głów mają sporej...

Dreszcz mnie przechodzi już na samą myśl, a co dopiero, by tam z własnej woli wejść albo spędzić choćby minutę! To krainia wiecznego mroku i wilgoci, to miejsce, gdzie diabeł mówi dobranoc, w tajemniczych okolicznościach giną tam przedmioty, ludzie i zwierzęta... no dobra, chyba w końcu pora posprzątać piwnicę, bo graty wyglądają tam jak wielkie klocki z gry "Tetris"! Może dokopię się do mumii pana z administracji, który kiedyś chciał sprawdzić tam stan zaworów... ;)

Dreszcz mnie przechodzi już na samą myśl, a co dopiero, by tam z własnej woli wejść albo spędzić choćby minutę! To krainia wiecznego mroku i wilgoci, to miejsce, gdzie diabeł mówi dobranoc, w tajemniczych okolicznościach giną tam przedmioty, ludzie i zwierzęta... no dobra, chyba w końcu pora posprzątać piwnicę, bo graty wyglądają tam jak wielkie klocki z gry...

Wieś, w której mieszkali moi dziadkowie i gdzie z przyjemnością spędzałam całe wakacje i jeden dom, usytuowany tuż nad brzegiem rzeki. Pomimo tego, że położony w centralnej części wsi, to odkąd pamiętałam stanowił taką dziką enklawę. Opuszczona posesja z czasem zaczęła przypominać dżunglę, która swoimi gęstymi zaroślami próbuje szczelnie ochronić się przez wzrokiem obcych. Niewielki domek, z małymi otworami okiennymi, który na myśl bardziej przywodził jakieś więzienie, niż domostwo. I te grupowe eksploracje, które każdorazowo poprzedzone były szczegółowym planem wejścia i ratowania się ucieczką. Do tego coraz to upiorniejsze historie zasłyszane od innych dzieciaków i nie trzeba więcej, by po zmroku omijać ten dom szerokim łukiem. Dziecięca fantazja nie ma granic i chwała jej za to!
Wracając po latach w te strony zauważyłam, że dom zyskał właścicieli, którzy wykarczowali dzikie kłącza, powiększyli okna, powiesili kolorowe okiennice i dom zyskał blask.
Szkoda mi aktualnych dzieciaków, którzy nie mają już swojego "stracha', choć... kto by ich tam teraz wygonił z domu ;)

Wieś, w której mieszkali moi dziadkowie i gdzie z przyjemnością spędzałam całe wakacje i jeden dom, usytuowany tuż nad brzegiem rzeki. Pomimo tego, że położony w centralnej części wsi, to odkąd pamiętałam stanowił taką dziką enklawę. Opuszczona posesja z czasem zaczęła przypominać dżunglę, która swoimi gęstymi zaroślami próbuje szczelnie ochronić się przez wzrokiem obcych....

Ruiny czy opuszczone budynki na pewno nie są w stanie mnie wystraszyć, cmentarz nocą nie robi wrażenia (bójmy się żywych, nie martwych). Nie ma mowy o strachu czy jakimkolwiek dreszczyku.

Jedyne co wywołuje u mnie lekki niepokój, niepewność ale z dość wyraźnym mrowieniem podniecenia na karku, wyostrzenie zmysłów, małą ekscytację to spacer nocą w lesie. Leśną dróżką przy pełni księżyca lub w jego pierwszej lub ostatniej kwadrze przy czystym lub zachmurzonym, ale z przejaśnieniami, niebie i przy mocnym wietrze. Nigdy nie wiadomo co przebiegnie drogę. Jaki cień będzie kroczył tuż obok, krok w krok, zręcznie lawirując pomiędzy drzewami. W jakich oczach odbije się blade światło księżyca.

Polecam, dajcie sobie szansę. Może nic się nie wydarzy podczas takiego spaceru. A może wręcz przeciwnie.

Ruiny czy opuszczone budynki na pewno nie są w stanie mnie wystraszyć, cmentarz nocą nie robi wrażenia (bójmy się żywych, nie martwych). Nie ma mowy o strachu czy jakimkolwiek dreszczyku.

Jedyne co wywołuje u mnie lekki niepokój, niepewność ale z dość wyraźnym mrowieniem podniecenia na karku, wyostrzenie zmysłów, małą ekscytację to spacer nocą w lesie. Leśną dróżką przy...

Jednym z najstraszniejszych dla mnie miejsc, z równie ponurą historią jest „Zofiówka” położona w Otwocku koło Warszawy. Był to szpital i sanatorium pod nazwą Zakład dla Nerwowo i Psychicznie Chorych Żydów, zbudowany na początku XX wieku. Podobno do dzisiaj słychać tam nocą tajemnicze odgłosy, dźwięki, widać zarysy postaci… Ma to związek z okresem II wojny światowej, kiedy to Niemcy przeprowadzili akcję T4, której celem było pozabijanie chorych, leczonych psychiatrycznie, między innymi tej placówki – hitlerowcy wtargnęli i zastrzelili leżących w łóżkach pacjentów. Dowodem tej masakry było odnalezienie około stu ciał, pochowanych nieopodal szpitalnego ogrodzenia. Po wojnie budynki „Zofiówki” służyły na cele sanatoryjne i lecznicze. Od 1998 roku stoją puste i niszczeją. W weekendy teren szpitala jest jeszcze wykorzystywany do gier w paintball. Budynki przerażają, odrapany tynk, urwane okiennice, fragmenty potłuczonej glazury i terakoty, korytarze z powybijanymi szybami potęgują uczucie strachu i niepokoju. Oczami wyobraźni łatwo zobaczyć pacjentów, ich łóżka, usłyszeć hitlerowskie egzekucje na chorych ludziach, ich przeraźliwy krzyk, płacz, zawodzenie. Tam czas się zatrzymał, jest strasznie. Ja się tam naprawdę boję chodzić, a dreszcze na plecach pojawiają się natychmiast po przekroczeniu granicy posesji.

Jednym z najstraszniejszych dla mnie miejsc, z równie ponurą historią jest „Zofiówka” położona w Otwocku koło Warszawy. Był to szpital i sanatorium pod nazwą Zakład dla Nerwowo i Psychicznie Chorych Żydów, zbudowany na początku XX wieku. Podobno do dzisiaj słychać tam nocą tajemnicze odgłosy, dźwięki, widać zarysy postaci… Ma to związek z okresem II wojny światowej, kiedy...

Gdy byłam małą dziewczynką, było takie miejsce. W miasteczku, w którym mieszkałam, stały ruiny dworku, szerzej znanego jako „pożerający dom”. W czasach świetności rozegrała się tam jakaś ponura historia, dzięki której budynek zyskał złą sławę. Jak wieść niosła, każdy, kto odważył się do niego wejść, już nie wychodził. Jak to dzieci, postanowiliśmy to sprawdzić. Wybraliśmy się w piątkę, przechwalając się, kto pierwszy wejdzie do środka. Gdy dotarliśmy na miejsce, miny trochę nam zrzedły, ale jeden z kolegów zawziął się, chcąc zaimponować innym, i z lekkim wahaniem, powoli podszedł do wejścia. Cały dom bez okien i drzwi wyglądał, jakby z otwartą paszczą czekał na kolejny kąsek. Kolega wszedł do środka i… cisza. Potem rozległ się głuchy odgłos i coś z łomotem zwaliło się na ziemię. Najpierw czekaliśmy w napięciu, potem atmosfera się rozluźniła, bo myśleliśmy, że jesteśmy nabierani. Pośmialiśmy się trochę, znowu odczekaliśmy, zawołaliśmy kolegę po imieniu. Żadnej reakcji. Staliśmy tam około 20 minut, czując, jak miękną nam nogi, po czym puściliśmy się z przerażeniem biegiem do domów, prawie gubiąc po drodze kończyny. Myślałam, że osiwieję ze strachu. Potem okazało się, że po wejściu do ciemnego budynku nasz przyjaciel stracił orientację, potknął się o leżącą cegłę i – myśląc, że to działa klątwa i zaraz zostanie wessany przez rozwierającą się podłogę – ze strachu po prostu zemdlał. Wyszedł o własnych siłach jakiś czas później. Tak umarła legenda o „pożerającym domu” :-)

Gdy byłam małą dziewczynką, było takie miejsce. W miasteczku, w którym mieszkałam, stały ruiny dworku, szerzej znanego jako „pożerający dom”. W czasach świetności rozegrała się tam jakaś ponura historia, dzięki której budynek zyskał złą sławę. Jak wieść niosła, każdy, kto odważył się do niego wejść, już nie wychodził. Jak to dzieci, postanowiliśmy to sprawdzić. Wybraliśmy...

Mała,niepozorna miejscowość na Dolnym Śląsku,właściwie wioska o nazwie Mokrzeszów.A tuż przy samej drodze ogromny budynek z cegły,który wygląda jak szkoła magii z książek o Harrym Potterze. Budynek ma mroczną historię. Wybudował go Zakon Kawalerów Maltańskich,a kiedy zakon podupadł,mieścił się tam ośrodek sanatoryjno-wypoczynkowy. Natomiast w okresie II wojny światowej Niemcy stworzyli tam ośrodek lebensborn do masowej "produkcji" czystej rasy aryjskich dzieci. Przywożono tam też dzieci,które porwano w Polsce,a które odpowiadały z wyglądu ideałowi Aryjczyka. Jeśli jakieś dziecko urodziło się niepełnosprawne ,od razu je zabijano. Matkom odbierano dzieci po ukończeniu przez nie szóstego miesiąca życia i wysyłano do Rzeszy,gdzie adoptowały je niemieckie rodziny. Obiekt przeraża swoim wyglądem,atmosferą,a ja będąc tam - wyraźnie słyszałam płacz dziecka. Wystarczy zbliżyć się do tego budynku,a ciarki przechodzą po plecach.

Mała,niepozorna miejscowość na Dolnym Śląsku,właściwie wioska o nazwie Mokrzeszów.A tuż przy samej drodze ogromny budynek z cegły,który wygląda jak szkoła magii z książek o Harrym Potterze. Budynek ma mroczną historię. Wybudował go Zakon Kawalerów Maltańskich,a kiedy zakon podupadł,mieścił się tam ośrodek sanatoryjno-wypoczynkowy. Natomiast w okresie II wojny światowej...

Gałęziste (nowe wydanie)[bookLink]4890425|Gałęziste (nowe wydanie)[/bookLink]

Gałęziste (nowe wydanie)[bookLink]4890425|Gałęziste (nowe wydanie)[/bookLink]

 [bookCover]4890425|Gałęziste (nowe wydanie)[/bookCover]