[6] [1] [3]
Makaron własnej roboty gotowy, drożdżowe makowce upieczone, uszka ulepione-wszystko zgodnie z Twoimi przepisami i wskazówkami, Mamo. Tato, pamiętałam, że karpie muszą być z Milicza i że preferujesz żywe choinki. Niby wszystko jak co roku, ale ten wigilijny wieczór różni się od tych minionych. Pierwsze święta bez Was… Po co mam wieszać jemiołę pod sufitem, skoro nie mam komu złożyć pod nią życzeń? Tak za Wami tęsknię…Uczyliście mnie, żeby się nigdy nie załamywać, nawet pod ciężarem najtragiczniejszych życiowych doświadczeń, i zawsze dostrzegać światełko w tunelu. Staram się…Stop rozpamiętywania, użalania się! Mam jeszcze sporo do ogarnięcia. Muszę jakoś spakować te wigilijne potrawy, bo za chwilę przyjedzie taksówka. Wigilia zaczyna się o 18.00, a aby dojechać do domu opieki społecznej trzeba przebić się przez całe miasto. I jeszcze chciałam odwiedzić tą starszą panią. Przecież to nie jej wina, że syn przekroczył prędkość i spowodował wypadek, w którym zginęli moi rodzice. Mogę wyobrazić sobie, co przeżywa teraz ta samotna kobieta. Podzielę się z nią opłatkiem, złożę życzenia, a jak będzie chciała, to jutro wpadnę do niej na świąteczną herbatę. O, jest taksówka! Jeszcze torba z upominkami! Mam nadzieję, że tym starszym ludziom spodobają się moje własnoręcznie wykonane drobne prezenciki. Mimo wszystko czuję w sercu radość i jestem pełna energii. Może prawdą jest przysłowie, mówiące, że „Skrzydła wyrastają ci tylko wtedy, kiedy biegniesz ku swemu bliźniemu”.

[6] [1] [3]
Makaron własnej roboty gotowy, drożdżowe makowce upieczone, uszka ulepione-wszystko zgodnie z Twoimi przepisami i wskazówkami, Mamo. Tato, pamiętałam, że karpie muszą być z Milicza i że preferujesz żywe choinki. Niby wszystko jak co roku, ale ten wigilijny wieczór różni się od tych minionych. Pierwsze święta bez Was… Po co mam wieszać jemiołę pod sufitem, skoro...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8]

To źdźbło siana
poplamione barszczem
pachnie wspomnieniami

[8]

To źdźbło siana
poplamione barszczem
pachnie wspomnieniami

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

[6] [3] [8]

Już od najmłodszych lat Ania kochała zwierzęta. Miłość i szacunek do tych bezbronnych istot zaszczepił w niej dziadek, który prowadził niewielkie gospodarstwo. W tamtym beztroskim okresie swojego życia Ania bardzo często odwiedzała dziadków na wsi i chętnie pomagała przy codziennych obowiązkach, które przy utrzymaniu zwierząt wcale nie były takie proste. To właśnie od dziadka pierwszy raz usłyszała, że noc wigilijna jest magiczna nie tylko dla ludzi, ale i dla zwierząt. Wtedy bowiem zwierzęta przemawiają ludzkim głosem. Zafascynowana opowieścią Ania za wszelką cenę chciała usłyszeć o czym zwierzęta mogą mówić w Wigilię. Ciekawska dziewczynka z ukrycia podsłuchiwała zwierzęta w stajni, ale nigdy nie usłyszała, jak przemawiają ludzkim głosem. Pomyślała, że pewnie dziadek ją okłamał i ta myśl niezwykle ją zasmuciła. W dzisiejszą wigilijną noc dorosła Anna z sentymentem wspominała tamte czasy. Położyła się w łóżku a obok niej miejsce znalazł jej ukochany kundelek – Azor. Tuż przed zaśnięciem Anna jeszcze raz wróciła myślami do dziadka, który zmarł kilka lat temu, i jego zwierząt, które już dawno temu odeszły za tęczowy most. Rozczulona wspomnieniami wtuliła nos w ciepłe futerko swojego czworonoga i nagle usłyszała coś, co zmroziło krew w jej żyłach...

[6] [3] [8]

Już od najmłodszych lat Ania kochała zwierzęta. Miłość i szacunek do tych bezbronnych istot zaszczepił w niej dziadek, który prowadził niewielkie gospodarstwo. W tamtym beztroskim okresie swojego życia Ania bardzo często odwiedzała dziadków na wsi i chętnie pomagała przy codziennych obowiązkach, które przy utrzymaniu zwierząt wcale nie były takie proste. To...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8, 3, 7]

Śnieg zawsze dodawał mi nadziei.
W domu panowała koszmarna bieda. Brak wigilijnego prezentu mój starszy brat zwykle tłumaczył mi nieodpowiednią pogodą. "Chyba rozumiesz, że sanie Świętego Mikołaja nie mogą pojechać po takim błocie?". Chyba rozumiałem. Ale nawet wtedy, kiedy na zewnątrz panowała prawdziwie świąteczna aura, nie mogłem na nią liczyć w domu. Wtedy mój brat musiał wykazać się większą kreatywnością. Czasami Jezusek przekładał swoje urodziny, czasami wśród elfów świętego Mikołaja panowała epidemia grypy, czasami w saniach nawalała nawigacja... Wniosek był zawsze ten sam: Świąt nie będzie. Po pewnym czasie zrozumiałem, że to nie pogoda, nie Mikołaj, nie elfy. Zrozumiałem, że za każdym z rozczarowań stała matka i kilku ówczesnych "ojczymów".
Mimo to śnieg ciągle dodaje mi otuchy. Pewnie dlatego, 20 lat później, jestem w tym miejscu:
Zbliżam się już do bazy, w której spędzimy święta. Kilkadziesiąt metrów za mną idzie mój brat. Jest dopiero początkującym himalaistą, przez co trochę się ociąga. W bazie czeka już na nas dwóch kolegów. Nie wiemy czemu oni też zdecydowali się tak spędzić Boże Narodzenie. Chyba nawet nie chcemy wiedzieć. Za kilka chwil podzielimy się opłatkiem, zjemy po paczce pierogów i popijemy barszczem. Tymczasem zrzucam ekwipunek i patrzę na góry. Widok zapiera dech w piersiach.
Z zadumy wyrywa mnie głos mojego brata :" Tutaj Święty Mikołaj nas nie znajdzie..."

[8, 3, 7]

Śnieg zawsze dodawał mi nadziei.
W domu panowała koszmarna bieda. Brak wigilijnego prezentu mój starszy brat zwykle tłumaczył mi nieodpowiednią pogodą. "Chyba rozumiesz, że sanie Świętego Mikołaja nie mogą pojechać po takim błocie?". Chyba rozumiałem. Ale nawet wtedy, kiedy na zewnątrz panowała prawdziwie świąteczna aura, nie mogłem na nią liczyć w domu. Wtedy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8] [5] [3]

To samo uczucie co roku, pełne nadziei na karpia – który smakował mi tylko spod ręki mamy, której już nie zobaczę – wśród innych potraw, na które czeka się cały rok; następnie, po chwili przerwy, wkraczają ciasta, żeby połechtać podniebienia świętujących. To samo uczucie, a jednak z roku na rok, jest one przysłonięte przez natłok spraw, sprawunków i pierdółek, aż zatracam się w nich i zapominam… co tak naprawdę miało być tą esencją samego święta. Dwudziesty czwarty, a może i inny to był dzień? Na pewno grudniowy.
Obraz rodziny siedzącej wspólnie przy stole jest mi już coraz bardziej obcy, bo teraz samotnie zajadam w wyrazem obrzydzenia do samego siebie, pierogi, które (jak było napisane na opakowaniu) wystarczyło tylko podsmażyć na maśle aż do zezłocenia.
Zniknęły te dzieci, których rączki niegdyś wpełzały pod obrus szukając nielicznych źdźbeł siana i, które wydawały z siebie niebotyczne wrzaski, kiedy zostawały na sekundę w osamotnieniu. Ojciec nie wyjmuje z pośpiechem, zapakowanych parę dni wcześniej, prezentów kupionych pod gusta każdego z domowników. Matka zaś nie będzie na ostatnią chwilę lepić uszek i klnąc przy tym niemiłosiernie, a także łypać spod umalowanych tuszem oczu na każdego, kto ośmieli się jej nawinąć.
Wszystko to – ucztująca parantela - wydaje się wyalienowanym wyobrażeniem zardzewiałego umysłu. Czuję obecność ducha przeszłości w dzisiejszym dniu, oczami wyobraźni wszystko widzę, jak gdybym sam był częścią tego obrazu, bo został mi tylko on. Niczym kompan samotnego starca wynurza się na chwilę, żeby się przywitać i potem odejść we mgle. Odejść, jak…

[8] [5] [3]

To samo uczucie co roku, pełne nadziei na karpia – który smakował mi tylko spod ręki mamy, której już nie zobaczę – wśród innych potraw, na które czeka się cały rok; następnie, po chwili przerwy, wkraczają ciasta, żeby połechtać podniebienia świętujących. To samo uczucie, a jednak z roku na rok, jest one przysłonięte przez natłok spraw, sprawunków i pierdółek,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Cała rodzina zebrała się przy stole. Wszyscy elegancko ubrani, co chwilę zerkali w stronę suto zastawionego stołu. Zanim jednak będą mogli rzucić się na świąteczne potrawy, trzeba jeszcze przełamać się opłatkiem
- zanim zaczniemy – ojciec odezwał się pełnym wzruszenia głosem, muszę wam coś wyznać. Dawno temu, zanim jeszcze poznałem waszą mamę w moim życiu wydarzyła się historia, która odcisnęła się piętnem w kolejnych latach. Będąc jeszcze na studiach poznałem Kacpra. Zawsze potrafił odnaleźć się w każdej sytuacji. Nie ważne czy było to spotkanie koła gospodyń wiejskich, czy młodzieży, którą w wolnych chwilach przygotowywał do bierzmowania.
- Do bierzmowania? – Powiedziała Ola siedząca na końcu stołu. Czy aby prowadzić takie spotkania nie trzeba mieć wykształcenia pedagogicznego, albo studiować teologii?
- Masz rację Olu – odpowiedział tata, zwieszając przy tym głowę. Nigdy nie opowiadałem wam o mojej przeszłości. Dziś postanowiłem to zmienić. Kacpra poznałem w seminarium. Moja mama od kiedy pamiętam wmawiała mi, że jestem wyjątkowy. Chciała mnie wychować i oddać mnie w ręce Boga, abym mógł wskazywać drogę zabłąkanym owcom. Każdy chce mieć na ziemi jakąś misję, chce mieć poczucie, że robi coś dla innych. Mama swoją misję wypełniła.
Zdałem maturę, a potem wstępne egzaminy. Zostałem zamknięty w seminarium. Pierwszy rok był najgorszy. Nie wiem czy wiecie, ale osoba która podejmuje decyzję o pozostaniu kapłanem musi porzucić całkowicie świeckie życie. Na drugim roku było lepiej. Dostawaliśmy codziennie przepustki. Jak wiecie wasz dziadek posiadał dobrze prosperującą piekarnię, ale brakowało mu personelu. Tata nie wyrabiał z robotą i obroty zaczęły spadać. Po konsultacji z Kacprem podjąłem decyzję, że muszę mu pomóc. Mój przyjaciel wspierał mnie podczas całej akcji – krył mnie przed przełożonymi. Wstawałem o trzeciej rano i pędem jechałem pomóc tacie w pakowaniu pieczywa. Niestety sprawa się wydała , w momencie gdy tata poprosił mnie, abym rozwiózł chleb po sklepach. Pech chciał , że ksiądz Miażdżyński , w tym samym czasie pojawił się w lokalnym sklepie. Jak mnie zobaczył omal nie zemdlał. Po tym incydencie procedura poszła bardzo szybko. Dziekan zawołał mnie do siebie i wręczył teczkę z dokumentami. Kacper dziś jest proboszczem w małej wsi pod Warszawą. Ja w pełni szczęśliwy mam was. Tylko mama umarła po roku od tego wydarzenia. Nie umiała wziąć na barki największej porażki swojego życia.
A teraz zacznijmy strawę, wszystko stygnie.

Cała rodzina zebrała się przy stole. Wszyscy elegancko ubrani, co chwilę zerkali w stronę suto zastawionego stołu. Zanim jednak będą mogli rzucić się na świąteczne potrawy, trzeba jeszcze przełamać się opłatkiem
- zanim zaczniemy – ojciec odezwał się pełnym wzruszenia głosem, muszę wam coś wyznać. Dawno temu, zanim jeszcze poznałem waszą mamę w moim życiu wydarzyła się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[zestaw nr 9]

Powoli poruszyła oczami pod zamkniętymi powiekami. Nawet myśl o kolejnym ruchu przyprawiała ją o niekontrolowane drżenie ust. Na języku czuła smak kurzu i ceglany pył. W uszach wciąż dudnił odgłos ryczących silników i świst śmiercionośnych pocisków. Otworzyła oczy pozwalając, by otoczyła ją ciemność. Zastanawiała się, kiedy to się zaczęło i czy w ogóle kiedykolwiek było inaczej. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że teraźniejszość jest tak straszna, że nie może być prawdziwa. Tylko silne ukłucie z tylu głowy i piekąca rana na przedramieniu utwierdziły ją w przekonaniu, że wszystko to jest realne i prawdopodobnie nigdy się nie skończy. Usiadła wśród gruzów i zniszczonych doszczętnie mebli, opierając się o pękniętą, pozłacaną ramę, w środku której nie było już śladu po obrazie. Strzępy płótna powiewały tylko na wietrze wiejącym z rozbitej na kawałeczki szyby i nie sposób było dopatrzeć się, co kiedyś przedstawiało to malowidło. Przełknęła ślinę i poczuła, że po policzku spływa jej łza. Mimo bólu i strachu wytarła ją pospiesznie wierzchem dłoni, mając w pamięci najpiękniejsze zdanie, jakie od niego usłyszała. Zawsze mawiał, paląc przy tym papierosa, ze kobieca łza nie może nigdy spłynąć na szyję, ponieważ tam jest miejsce tylko na pocałunki, nie na rozpacz. Dzisiaj nie miało to żadnego znaczenia. Jest wojna, śmierć i ludzkie okrucieństwo tak wszechobecne, że wydaje się, że taki świat nie ma prawa istnieć. Delikatny szloch uniósł jej ramiona, gdy przez głowę przemknęło wspomnienie mgliste i nieprawdopodobne, a jednak prawdziwe. Rok temu oświadczył się jej pod jemiołą, w oczach skakały mu małe płomyki świec, głos drżał, a mama wstrzymała oddech nad wazą z parującym, czerwonym barszczem. Pamięta tylko tyle, że kot wspinał się na niebezpieczną wysokość misternie udekorowanej choinki, tata udawał, że coś wpadło mu do oka, a siostra karmiła opłatkiem psa. Zgodziła się od razu, bo zawsze chciała być żoną takiego mężczyzny, jakim był on. Dziś nawet nie wie gdzie on jest, czy wciąż ją kocha, ani nawet czy żyje. Rozdzieliła ich wojna, podczas bombardowania puściła jego rękę, każdej nocy śnią jej się jego pełne rozpaczy oczy. Poczuła wielki strach przed utratą kogoś, kogo kochała najmocniej, jak potrafiła. W myślach nadała sobie jego nazwisko i, powtarzając jak mantrę: Antonina Solenbaum, wstała z podłogi. Starym zwyczajem, gdy wszystko było proste i dziecinnie niewinne, wygładziła fałdy sukienki, która teraz wyglądała jak najgorsza szmata ubrana na czas pokuty. Nie rozumiała, czemu pokutować muszą niewinni, ale starała się godnie nieść to niezasłużone brzemię. Schodząc po schodach na pół zburzonej kamienicy nuciła dla otuchy „Lulajże, Jezuniu”, ale wśród zgliszcz pięknego kiedyś miasta brzmiało to jak makabryczny żart pijanego szaleńca. Spoglądając w okna próbowała dojrzeć blask choinek, ciepło rodzinnych ognisk i uśmiechnięte buzie rumianych dzieci. Niczego takiego nie mogła zobaczyć, bo nic takiego nie istniało. Były tylko wybite szyby, zrujnowane domy, poplamione krwią chodniki i zabici ludzie, którzy nie muszą już patrzeć na to, co ona. Śnieg prószył nieprzerwanie utrudniając jej drogę. Nie wiedziała dokąd idzie i czy w ogóle może chodzić, ból i tęsknota wyciskały z oczu łzy, które natychmiast zmieniały się w szron. Dygotała z zimna, bała się śmierci, ale nagle poczuła, ze on żyje. Musi być gdzieś obok i jej szukać. Tą myślą otuliła się niczym prezentem od przyjaciółki i przemykając między ruinami kamienic zastanawiała się, czy ona w ogóle jeszcze żyje. A jeśli tak, to ile jeszcze...

[zestaw nr 9]

Powoli poruszyła oczami pod zamkniętymi powiekami. Nawet myśl o kolejnym ruchu przyprawiała ją o niekontrolowane drżenie ust. Na języku czuła smak kurzu i ceglany pył. W uszach wciąż dudnił odgłos ryczących silników i świst śmiercionośnych pocisków. Otworzyła oczy pozwalając, by otoczyła ją ciemność. Zastanawiała się, kiedy to się zaczęło i czy w ogóle...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[6] [3] [8]
Ten wieczór Wigilijny Państwo Cohen zapamiętają na długo. Wszystko za sprawą tajemniczego gościa, który niespodziewanie pojawił się na progu ich domu.
Pięknie zastawiony stół, przyjemnie palący się ogień w kominku i migocząca milionem światełek choinka, a pod nią podarunki już czekały na domowników by rozpocząć wieczerzę, gdy nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Państwo Cohen oraz ich dwie córki nie spodziewali się nikogo więcej. Podtrzymywali tradycję pustego nakrycia dla niespodziewanego gościa ale nigdy nie wierzyli, że ktoś taki może się pojawić. Gościem okazał się elegancko ubrany pan Nielsen. Nieufni Cohenowie wpuścili niechętnie pana Nielsena, ponieważ jako katolicy uznali, że nie wypada go nie ugościć, lecz nie wzbudził ich zaufania. Ten jegomość zdjął kapelusz ale został w swoich eleganckich lakierkach. Podczas kolacji opowiedział im o całym swoim życiu, o tym, że jest z daleka i jedzie do swojej rodziny, ma misję do spełnienia, ale nie będzie mówił o szczegółach. Każdemu z członków rodziny przepowiedział przyszłość: Rodzice Cohen wzbogacą się na produkcji mebli ale ich związek przejdzie głęboki kryzys, jedna z córek zostanie lekarką i wyjedzie do Nowego Jorku, a druga szybko wyjdzie za mąż i urodzi trójkę dzieci. Cała kolacja przebiegała w sztywnej atmosferze, pan Nielsen był coraz bardziej tajemniczy i nieco przerażający. Córki Państwa Cohen zauważyły, że pies i kot nie chcą wejść do domu, a na dworze słychać wycie wilków. Same poczuły zimno i tak jakby czyjąś obecność w pobliżu. Dało się też zauważyć, że pan Nielsen źle reagował na religijne figurki i nie dotykał stołu. Na szczęście Państwo Cohen nie musiało interweniować bo gość sam wstał mówiąc, że musi ruszać dalej. Z ulgą odprowadzili go do drzwi. Gdy zamknęli je za gościem, pan domu przekręcił wszystkie zamki po parę razy. Nagle w salonie rozległ się krzyk jednej z córek. Gdy rodzice podbiegli do niej ta powiedziała im, że panu Nielsenowi spadł kapelusz, a gdy go podnosił kawałek buta odsłonił jakby kopyto... Czyżby odwiedził ich sam diabeł? Ta historia tym bardziej ich przeraża, gdy z biegiem lat wszystkie jego przepowiednie okazały się prawdą...

[6] [3] [8]
Ten wieczór Wigilijny Państwo Cohen zapamiętają na długo. Wszystko za sprawą tajemniczego gościa, który niespodziewanie pojawił się na progu ich domu.
Pięknie zastawiony stół, przyjemnie palący się ogień w kominku i migocząca milionem światełek choinka, a pod nią podarunki już czekały na domowników by rozpocząć wieczerzę, gdy nagle rozległ się dzwonek do drzwi....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7], [8], [9]
Było ciemno kiedy wychodziła z biurowca i wsiadała do swojego samochodu. Padał deszcz ze śniegiem a temperatura spadła nieco poniżej zera. – Psiakrew! – powiedziała do siebie kiedy rozpędzony samochód ochlapał ją wjeżdżając w kałużę. – I jak ja teraz będę jechać? – myślała. W radio leciały kolędy, niektórzy pewnie już zasiadali do kolacji gdy tymczasem ona miała jeszcze do przejechania 200 kilometrów w mokrym ubraniu. Nie lubiła świąt, nie znosiła spotkań rodzinnych i wiecznych pytań kiedy w końcu wyjdzie za mąż. Gdyby mogła zostałaby na święta w Warszawie gdzie od kilku lat toczyło się jej życie, ale czuła, że te święta będą inne. Odpaliła samochód i ruszyła w podróż do domu w którym spędziła swoje dzieciństwo. Nigdy nie zastanawiała się nad swoim życiem, ale dziś czuła się samotna i w myślach robiła sobie podsumowanie swoich wyborów. – Cholera.. – pomyślała. – Przecież dziś wybrałabym tak samo. Apartament na czternastym piętrze, praca dająca satysfakcję i przede wszystkim wolność. Żadnych zobowiązań, męża, dzieci.
Gdy tak rozliczała się ze sobą nie zauważyła jak zjechała z trasy. I gdyby nie to, że samochód nagle stanął, nie zauważyłaby świecącej się kontrolki sygnalizującej brak paliwa. – Jak mogłam być tak nieodpowiedzialna! – mruczała do siebie.
Wigilia w samochodzie na odludziu nie była szczytem marzeń. Zapięła płaszcz, na głowę założyła czapkę a przez ramię przerzuciła torebkę. Gdyby chociaż miała zasięg w telefonie żeby zadzwonić po pomoc, ale tam gdzie była telefon nie znajdował sieci. Ruszyła więc przed siebie. Nie wiedziała gdzie ma iść żeby znaleźć miejsce w którym może się ogrzać. Mróz szczypał w policzki. Czuła, że nie jest sama. Przyspieszyła kroku z ledwością łapiąc powietrze. Jeszcze tylko parę metrów i poczuje się bezpieczna. Nagle czyjaś ręka złapała jej ramię. Stanęła myśląc, że to już koniec. Odwróciła się i ujrzała jego. Krzysiek, miłość z młodzieńczych lat stał przed nią i uśmiechał się jak dawniej. - To będą piękne święta – pomyślała.

[7], [8], [9]
Było ciemno kiedy wychodziła z biurowca i wsiadała do swojego samochodu. Padał deszcz ze śniegiem a temperatura spadła nieco poniżej zera. – Psiakrew! – powiedziała do siebie kiedy rozpędzony samochód ochlapał ją wjeżdżając w kałużę. – I jak ja teraz będę jechać? – myślała. W radio leciały kolędy, niektórzy pewnie już zasiadali do kolacji gdy tymczasem ona...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1] [6] [4]

Nareszcie do domu. Dzisiaj wigilia i Marek cieszył się, że zrobi rodzinie taką niespodziankę. Spróbował sobie przypomnieć ile czasu już go nie było, ale nie potrafił. Pięknie ozdobiony dom tonął w śniegu. Nacisnął dzwonek i usłyszał poruszenie w przedpokoju. Zaskoczenie Eli było tak duże, że nie mogła wypowiedzieć słowa. W oczach pojawiły jej się łzy, a Marek widząc to przytulił ją mocno do siebie. - Już jestem kochanie, udało mi się - powiedział szeptem. Ela sztywno odsunęła się od niego i powiedziała: - Wejdź, zaraz wrócę. Po drodze do kuchni zgarnęła z komody telefon. Marek rozejrzał się po domu. - Niewiele się tu zmieniło przez ostatnie... - urwał zdanie nie mogąc sobie przypomnieć ile już właściwie minęło odkąd był tu ostatnio. Usłyszał tupot na schodach, to musiały być dzieciaki. Dwaj chłopcy zbiegający ze schodów jak na komendę odwrócili się i wbiegli z powrotem do góry. - Chyba jednak trochę za długo mnie nie było - powiedział Marek wchodząc do kuchni. Ela właśnie odkładała telefon. - Usiądź, zrobię ci herbatę. - powiedziała. Gdy pił Przyglądała mu się w milczeniu. Rozległ się dzwonek do drzwi. - Otworzysz? - zapytała Ela. - Jasne, spodziewasz się kogoś? - zapytał, ale odpowiedziała mu cisza. Otworzył drzwi i zobaczył dwóch mężczyzn. Jeden z nich bez słowa przyłożył mu jakiś kij do szyi i Marek poczuł jak jego ciało sztywnieje od wysokiego napięcia. Upadając wycharczał - Uciekajcie! Ale Ela nawet na niego nie spojrzała. Zapaliła papierosa i odezwała się do drugiego mężczyzny. - Miał tu więcej nie wrócić, zapewnialiście mnie. - Co ty wygadujesz, przecież ja byłem w... w... Nawet na niego nie spojrzeli. - Najmocniej przepraszam - odezwał się mężczyzna - ten model był odstawiony do utylizacji, nie mam pojęcia jak wydostał się z magazynu. Gdyby pani chciała nowego replikanta za swojego zmarłego męża nasza firma zaproponuje pani specjalny... - Nie, to nie wchodzi w grę. To był fatalny pomysł. Po prostu go już zabierzcie... - dokończyła łkając.

[1] [6] [4]

Nareszcie do domu. Dzisiaj wigilia i Marek cieszył się, że zrobi rodzinie taką niespodziankę. Spróbował sobie przypomnieć ile czasu już go nie było, ale nie potrafił. Pięknie ozdobiony dom tonął w śniegu. Nacisnął dzwonek i usłyszał poruszenie w przedpokoju. Zaskoczenie Eli było tak duże, że nie mogła wypowiedzieć słowa. W oczach pojawiły jej się łzy, a Marek...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej