[6][1][9]
Śnieg padał już nieprzerwanie od dwóch tygodni. Lena z przekąsem pomyślała, że synoptycy są jak wróżki i znowu nie sprawdziły się prognozy pogody. Według nich białe święta miały być tylko na pocztówkach czy w filmach.
Ten niespodziewany telefon zaskoczył ją. Dzwoniła matka i prosiła żeby Lena przejechała na Wigilię. Babcia ciężko zachorowała i prawdopodobnie będą to jej ostatnie święta.
Pierwszy raz od trzech lat pojedzie do domu na Boże Narodzenie. Wtedy wszyscy ją poznają, jej córeczkę. A co jeśli domyślą się, jeśli zaczną wypytywać, drążyć albo co gorsze pamiętać? Czy będzie mogła liczyć na wsparcie rodziny i na to, że jej nie wydadzą? Do tej pory, co jakiś czas telewizja przypominała nierozwiązaną sprawę porwania małej Kasi. Czy uznają, że ona, Lena, ich córka, siostra, wnuczka, jest złym człowiekiem? Przecież ona tylko chciała mieć rodzinę. Nie jej wina, że to o czym tak bardzo marzyła nie mogło się ziścić a okazja nadarzyła się sama. Jaka matka zostawia wózek ze śpiącym niemowlęciem przez sklepem i sama idzie na zakupy?
Lena wróciła pamięcią do tamtego roku, do grudnia. Za chwilę miały być święta a ona znowu była sama. Idąc do domu minęła wózek z płaczącym niemowlęciem. Rozejrzała się ale nikt nie zwaracał na nią uwagi. To był moment, sekunda, która zmieniła wszystko. Lena podeszła do wózka i złapała niemowlę.
A teraz cała rodzina miała poznać jej Matyldę, jej córeczkę.
- Może to i dobrze, że tak sypie? Może uda mi się wykręcić i nie jechać na te świeta do domu?
Wiedziała, że to tylko pobożne życzenia. Będzie co będzie, nie ma już ochoty ciągle spoglądać przez ramię, drżeć, kiedy na ulicy widziała policjanta. Może rodzina zrozumie.
24 grudnia z samego rana Lena zapakowała córkę do wysłużonego już opla i ruszyły. Jechała ślimaczym tempem, bo w niektórych miejscach droga jeszcze nie widziała pługa śnieżnego.
Jadąc, myślała o tym, że w jej rodzinie zawsze były jakieś tajemnice. Czy jej będzie największa?
Wjeżdajac na ulicę, na której stał jej rodzinny dom poczuła ukłucie w sercu. Dlaczego ich drogi tak się rozeszły?
Na progu zobaczyła czekającą już matkę. Nie może w nieskończoność siedzieć w samochodzie. Z ociąganiem wysiadła i skierowała się do tylnych drzwi żeby odpiąć Matyldę. Idąc w stronę domu zobaczyła zaskoczenie malujące się na twarzy matki.
- Witaj mamo.
- Co to za dziecko? Twoje? Gdzie jej ojciec? Nie wiedziałam, że jestem babcią. Dlaczego nic nie powiedziałaś?
Znowu te wyrzuty, pomyślała Lena, nigdy nic nie zrobiłam i pewnie nie zrobię dobrze.
- Nie będziemy stać w progu bo zimno. Wchodźcie, wszyscy już czekają przy stole.
Lena weszła do pokoju trzymając za rączkę Matyldę. Dziewczynka z zaciekawieniem rozglądała się dookoła. Nie wiedziała dlaczego wszyscy się na nią gapią z takim zainteresowaniem.
- Siadajcie, już dawno pokazała się pierwsza gwiazdka. - odezwała się babcia Felicja. - Wiedziałam, że dodatkowe nakrycie dla niespodziewanego gościa wreszcie się przyda. Przełamiemy się opłatkiem i porozmawiamy. Dosyć już tych tajemnic, niedomówień i złości w rodzinie.

[6][1][9]
Śnieg padał już nieprzerwanie od dwóch tygodni. Lena z przekąsem pomyślała, że synoptycy są jak wróżki i znowu nie sprawdziły się prognozy pogody. Według nich białe święta miały być tylko na pocztówkach czy w filmach.
Ten niespodziewany telefon zaskoczył ją. Dzwoniła matka i prosiła żeby Lena przejechała na Wigilię. Babcia ciężko zachorowała i prawdopodobnie będą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7] [3] [5]

Dziś jest dzień narodzin Boga. Dzień pełen emocji, które niekiedy ciężko udźwignąć. Chwilowo jednak nie czuję prawie nic. Jestem zmęczona. Ciało boli mnie ciężarem minionych lat. Jest pełne starości, a ja wciąż patrzę na to z niedowierzaniem, bo tam w środku to nadal Ja - moje myśli, moje czucie świata – nic się tam wewnątrz nie zmieniło, po prostu czas mnie zaskoczył, to czas mnie tak uwiera i boli. Mój wigilijny dom jednak jak co roku rozbłyska światłami i pęcznieje od słodkich zapachów. Wszędzie rozwiesiłam kolorowe lampki. Korzenne wonie pierników i kutii plączą się z ciężkimi zapachami grzybowego sosu i ryby oraz cierpkimi nutami barszczu i kompotu z suszonych owoców. Jest tu wszystko co lubię, choć nie ma innych ludzi, lecz gdy jest się tak starym jak ja, staje się to łatwa do wytłumaczenia nieobecność. Wszyscy odchodzą, wszystko odchodzi. Uśmiecham się. Wolno jem wigilijną kolację i czekam aż pod moje okna przyjedzie Noc. Wiem, że to Dziś.

Noc jak zawsze niesie ze sobą ciszę i półmrok. Skrobie palcami o szybę, zdrapuje z niej szron, słyszę cichy pisk jej paznokci. Podchodzę do okna i spoglądam w oczy Nocy, a ona patrzy w moje. Ja – ostatni potomek ukraińskiej szeptuchy i Noc – moja siostra, moja przyjaciółka. Przymykam oczy i opieram czoło o lodowatą szybę. Słyszę szum, który narasta, czuję ją, jej obecność, gdy przesącza się jak mgła przez szczeliny między szybami i listwami starych drewnianych okien. Zapach chłodu i zmrożonej ziemi rozprasza wigilijne wonie. Przyszła Noc, stoi za mną i trzyma dłonie na moich ramionach.

- Zdejmij tę starą skórę, rozetnij ją i zdejmij – mówi, a ja bez słowa się zgadzam. Biorę nóż, którym dziś jeszcze filetowałam ryby. Okienna szyba służy mi za lustro. Od czubka głowy przez środek twarzy, szyję, między piersiami aż do pępka rysuję końcówką noża cieńką linię. Potem jeszcze dwa rozwidlenia wzdłuż nóg. Nóż z łatwością tnie materiał i skórę, nie czuję bólu, patrzę w szybę z ciekawością, jakby wszystko to dotyczyło kogoś innego, jakby to nie było o mnie.
- Zdejmuj to – mówi Noc. Otrzepuję się, wykręcam, opada ze mnie starość jak suchy płatek pełen zawilgoceń od umierających tkanek i okrzepłej krwi. W szybie widzę młodą dziewczynę, widzę Siebie. Noc przytula mnie, całuje w czoło, siada przy moim stole i wolno je wigilijne potrawy.
Dziś jest dzień narodzin Bogini. Jutro włożę moją ulubioną sukienkę i zacznę od nowa.

[7] [3] [5]

Dziś jest dzień narodzin Boga. Dzień pełen emocji, które niekiedy ciężko udźwignąć. Chwilowo jednak nie czuję prawie nic. Jestem zmęczona. Ciało boli mnie ciężarem minionych lat. Jest pełne starości, a ja wciąż patrzę na to z niedowierzaniem, bo tam w środku to nadal Ja - moje myśli, moje czucie świata – nic się tam wewnątrz nie zmieniło, po prostu czas mnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3] [7] [8]
Wigilia zapowiadała się tradycyjnie. Makrela, piwo i jakieś porno. Odpowiedni nastrój miał zapewnić Tom Waits. Już miałem go włączyć gdy usłyszałem dzwonek do drzwi. Nikogo się nie spodziewałem ale otworzyłem. Dziewczyna była śliczna niczym Lamborghini i pewnie tak samo kosztowna. Zdecydowanie musiała pomylić adres. Przywitała mnie jednak z imienia i nazwiska po czym bez zaproszenia weszła do mieszkania.
- Prezent od Ernesta – powiedziała widząc moją zdziwioną minę
Wiedziała, że nie pokumam bo od razu wyjęła z kieszeni płaszcza bilet.
29.09.1019 Zabrze – Katowice. Coś zaczęło mi świtać. Chyba wtedy wspomogłem finansowo małego Albańczyka i pomogłem nabyć ten właśnie bilet w automacie, z którym kompletnie nie potrafił sobie poradzić.
- Co u niego? – zapytałem jakby mnie to interesowało
- Wzbogacił się – odpowiedziała lakonicznie, a ja nie wnikałem czy dokonało się to zgodnie z obowiązującym prawem
- Mogę się rozebrać? – dodała
Przychylnie skinąłem głową, a ona w jakiś magiczny sposób pozbyła się nie tylko płaszcza ujawniając się w samej bieliźnie.
„Prezent” opakowany był w gustowne czarne koronki.
Nie musiała pytać czy mi się podoba. Moja mina i reakcja spodni w okolicach krocza podwójne ją o tym zapewniały.
- Są dwa rodzaje filmów – rozpoczęła prelekcję. Pierwszy, w którym nieznajomi rzną się ostro przez całą noc i dopiero przy śniadaniu zaczynają rozmawiać o sobie i drugi na których do świtu omawiają złożoność ludzkiej natury i dopiero nad ranem zmęczeni tym pieprzeniem wskakują do łóżka. Który wolisz?
- Zdecydowanie te z seksem na początku, po którym następuje przerwa na zapoznawczą rozmowę, a kończą się powtórką...
Uśmiechnęła się porozumiewawczo tak jakby ten scenariusz jej też najbardziej pasował.
Zmodyfikowaliśmy go trochę wymieniając się imionami dopiero po drugim razie. W te święta nie oglądałem pornoli… sam. Oglądaliśmy je razem.
Oczywiście rozmawialiśmy też o wzajemnym duchowym pokrewieństwie i sposobach jak zapewnić pokój na świecie.

[3] [7] [8]
Wigilia zapowiadała się tradycyjnie. Makrela, piwo i jakieś porno. Odpowiedni nastrój miał zapewnić Tom Waits. Już miałem go włączyć gdy usłyszałem dzwonek do drzwi. Nikogo się nie spodziewałem ale otworzyłem. Dziewczyna była śliczna niczym Lamborghini i pewnie tak samo kosztowna. Zdecydowanie musiała pomylić adres. Przywitała mnie jednak z imienia i nazwiska po...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3][8][5]

Wszystkie te przygotowania- prezenty, jedzenie, zakupy, obolałe nogi i podeptane nerwy. Tylko z powodu jednego święta, które ponoć przynosi ciepło i miłość. A dało poległą nadzieję oraz niespełnione oczekiwania. Zwłaszcza oczekiwania zapisane wstydliwie na śmierdzącej tytoniem kartce. List. Bo czy ktokolwiek dostał dokładnie to co na prawdę pragnął?
Ja jedyne czego chciałem w te święta to spędzić je razem z żoną. Ale wiedziałem, że szansa na ziszczenie się tego marzenia jest równie mała jak na zrzucenie nagle kilku kilo przez ciotkę albo powrót psa Kamila z martwych.
Patrzyłem się tępo na unoszące się leniwie uszka w barszczu. Fajnie mają.- pomyślałem, bo sam nie wiedziałem co mam myśleć.
- Chodźmy otworzyć prezenty!- zasugerował ktoś z drugiego końca stołu. Wszyscy zaczęli wstawać i nagle w jadalni zrobiło się strasznie tłoczno. Przeszliśmy do salonu gdzie dumnie stała choinka z czerwonym łańcuchem i piernikami na nitce.
- Ależ to nie są prezenty od nas!
- A co to za list?
Wziąłem kartkę lezącą na kominku.
"W tym roku wybrałem Was, aby spełnić wasze świąteczne życzenia."
Spojrzeliśmy po sobie, myśląc, że to tylko czyiś żart. Ale prezenty faktycznie tam stały, opakowane w piękny papier ze wstążką.
Pierwszy podszedł mały Kamil, którego zainteresowało pudło z jego imieniem. Potrząsnął nim energicznie.
Myślałem, że oszalałem, ale wszyscy to usłyszeli. Szczeknięcie! O k*rwa. Tak samo szczekał..
- Piesek! Mój piesek wrócił!
Na prawdę dostał to co chciał. Ucieszona ciotka wyszła naprzód myśląc już o szczupłej sylwetce, którą znajdzie w swoim podarunku. Ale w środku była, o zgrozo!- piła mechaniczna. I kartka "wiesz co robić". Przeraziłem się jak nigdy w życiu. Ale prawdziwy, paraliżujący lęk poczułem gdy spojrzałem na napis na moim wielkim prezencie.
"Nie napisałeś, że musi być żywa."
Chciałem krzyknąć na całe gardło, ale zrobiło się duże zamieszanie w okół ojca.
On dostał skarpetki. Skarpetki.
Czyli faktycznie jest ktoś kto chce dostać tylko skarpetki. Co za p*jeb.

[3][8][5]

Wszystkie te przygotowania- prezenty, jedzenie, zakupy, obolałe nogi i podeptane nerwy. Tylko z powodu jednego święta, które ponoć przynosi ciepło i miłość. A dało poległą nadzieję oraz niespełnione oczekiwania. Zwłaszcza oczekiwania zapisane wstydliwie na śmierdzącej tytoniem kartce. List. Bo czy ktokolwiek dostał dokładnie to co na prawdę pragnął?
Ja jedyne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7][4][9]
Od grudnia do grudnia

09.12.1981r. Warszawa
Samolot Paryż - Warszawa pomimo padającego śniegu wylądował dosyć łagodnie. Dopiero, kiedy się zatrzymał zdała sobie sprawę jak mocno zaciska ręce na poręczach. W głowie wciąż miała słowa Jeana - zostań, nie musisz wyjeżdżać. Tu będziesz miała wszystko…
Sąsiad ciotki, która ją gościła we Francji. Syn polskich emigrantów, od pierwszej chwili pozostawał pod urokiem Polki. Ona także czuła, że coś się rodzi pomiędzy nimi... Chciała pozamykać sprawy w kraju, uczciwie się z kim rozmówić. Nowy Rok będzie już obchodziła z Jeanem w Paryżu.
12.12.1981r. Warszawa
Cieszyła się, że jedzie na niedzielę do siostry. W wielkiej torbie miała prezenty dla siostrzenic. Dwie Fleur prosto z Paryża. Jutro rano jak wstaną, przybiegną do łóżka i będą skakać, dopóki nie zrobi im śniadania...
13 grudnia 1981r. Dom siostry
Dziewczynki wiedziały, że przyjeżdża ciocia. Rano przybiegły do pokoju. Potem Teleranek i chwila spokoju. Tym razem zamiast Teleranka był Generał Jaruzelski: Obywatelki i obywatele Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej!
Wszyscy wpatrywali się w telewizor, dzieci instynktownie ucichły. Działo się coś ważnego. nie wyjedziesz już…- wyszeptała siostra
24.12.1995r. Warszawa
Czekała na autobus dalekobieżny. Nadal lubiła spędzać święta z rodziną siostry. Nie doczekała się swoich dzieci. Siostra była jakaś dziwna, kiedy rozmawiały przez telefon. Chyba próbowała ukryć ekscytację. Może, któraś z dziewczynek przyprowadziła ma chłopaka?
25.12.1995r. Dom siostry
Jak co roku na obiad w pierwszy dzień świąt dom był pełen ludzi. Wszyscy już siedzieli przy stole, kiedy zadzwonił dzwonek i siostra zerwała się do drzwi. Do pokoju wszedł Jean. Po chwili absolutnej ciszy, wszyscy zerwali się i mało nie tratując choinki, zaczęli się hałaśliwie witać. Posadzony nad talerzem rosołu, Jean, lekko oszołomiony, sięgnął do kieszeni marynarki i podszedł do swojej błękitnookiej Polki.
-Ja..Nie wzięłaś wtedy…-otworzył pudełko z niemodnym już pierścionkiem.

[7][4][9]
Od grudnia do grudnia

09.12.1981r. Warszawa
Samolot Paryż - Warszawa pomimo padającego śniegu wylądował dosyć łagodnie. Dopiero, kiedy się zatrzymał zdała sobie sprawę jak mocno zaciska ręce na poręczach. W głowie wciąż miała słowa Jeana - zostań, nie musisz wyjeżdżać. Tu będziesz miała wszystko…
Sąsiad ciotki, która ją gościła we Francji. Syn polskich...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9] [1] [3]
- Kiedyż oni skończą żreć? – fuknął Fer strząsając śnieg ze swych burych chrap.
- A cóż ci to przeszkadza? Niech żrą. Mi się nigdzie nie śpieeeszy – trąc się o dyszel sań ziewnął Ren.
- Stary ma jeszcze pół wora do rozdania, a kopytek ruszyć nie możem, bo tamtych ktoś widać przytroczył do stołu – w głosie Fera słychać było wyrzut.
- Twoja mać podobno żarła, nawet gdy ostatni raz wyciągała kopyta. Jak krowa.
- Sam krytyś przez krowę zapewne, skoroś taki głupi się uchował.
- Gupim mniej na pewno od cię, bom przynajmniej świadom, że to krowę kryją, a nie ona kryje. Zresztą skądżeś mógł to wiedzieć, skoro na poletku naszym słyszałem, nim nas stary do sań zaprzągł, żeś nigdy łani nie miał.
- Nie miałem?! Miałem tyle łań, ile u nich bombek na świerku!
- Cichaj gupi i się nie wychylaj, bo cię przez okno zaoczą.
Oba renifery, kucnęły otulone śnieżną zwiewką.
- Te, Ren… Ty ze starym już kilka roków z prezentami chodzisz. Prawda to, że to całe nasze latanie, to z tego, że jakaś samiczka się ocieliła?
- Prawda. A cóż cię to tak dziwi?
- Bo ona ponoć się ocieliła nie mając wcześniej samczyka! I te ludzie w to wierzą?
- Wierzą. Nawet nasz stary w to wierzy. Stary w ogóle był kiedyś inny, niż teraz. Gdy był młodszy, to sam prezenty roznosił, biednym jeno, no i na mniejszą skalę, w swoim mieście. Świętym go wołano. I tak to się to innym spodobało, że listy piszą do niego z całego świata. Ale by nie wydolił. Aż w Ameryce sponsor się znalazł i stąd ten głupi strój zakłada. No i tak latamy.
- Ale co to ma wspólnego z tą samiczką, nie pojmuję?
- Bo do cielątka, do stajenki, króle trzy przyszły i prezenty mu dały i życzenia mu złożyły.
- To my Ren, jak te króle jesteśmy. Ja, ty i stary. Wszak trzy!
- Tak, my Fer, jak te trzy króle jeśmy.
- I życzenia te ludzie składają, jak już żreć skończą?
- Przed zazwyczaj.
- To skoro po tym domu popas mieć i my będziemy, to ja ci Ren życzę, żebyś ty jak król miał swoje poletko.
- Hmm, a ja tobie Fer, żebyś miał jak ta gwiazdka na szczycie świerku królową… choć jedną.

[9] [1] [3]
- Kiedyż oni skończą żreć? – fuknął Fer strząsając śnieg ze swych burych chrap.
- A cóż ci to przeszkadza? Niech żrą. Mi się nigdzie nie śpieeeszy – trąc się o dyszel sań ziewnął Ren.
- Stary ma jeszcze pół wora do rozdania, a kopytek ruszyć nie możem, bo tamtych ktoś widać przytroczył do stołu – w głosie Fera słychać było wyrzut.
- Twoja mać podobno żarła,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[4][6][9]
Historia prawdziwa - Boże Narodzenie 2001.
Tego roku zima dała o sobie znać w mocnym wydaniu i już od kilku dni trzymał siarczysty mróz. Dodatkowo w dniu wigilii niebo postanowiło ofiarować opady śniegu. Dużo, naprawdę duuużo śniegu. Z racji tego, że dziadkowie z obu stron mieszkali w tej samej wsi, po zakończeniu kolacji u jednych, obowiązkowo trzeba było pojawić się u kolejnych. Odległość nieduża, bo jakieś 3 km, ale aura nie nastrajała do spacerów, więc wybraliśmy auto. Tuż przed wyjściem telefon od wujka, żeby auto zostawić na obrzeżu wioski, między domami, a ostatni odcinek ok. 500 m przejść pieszo, ponieważ są takie zaspy, że nie widać gdzie się kończy droga, a zaczyna rów. Posłuchaliśmy rady i w zawiei śnieżnej obładowani prezentami i garnkami (bo przecież z pustymi rękami nie pójdziemy) dotarliśmy do dziadków, gdzie przywitał nas całkowity brak prądu, ale za to przyjemne ciepełko. Jeszcze przed domem wujek wybiegł na drogę, by zatrzymać nadjeżdżające auto z komunikatem, że dalsza droga przez pola jest nieprzejezdna, więc radzi zawrócić i zasugerował częściej uczęszczaną trasę. Ale jak to bywa, człowiek uczy się na błędach. W otoczeniu blasku świec, ciepła bijącego od starego pieca i dużej grupy roześmianej rodzinki zasiedliśmy do kolacji. Takiego klimatu nie udało nam się już nigdy odtworzyć i magia wręcz wisiała w powietrzu. Radosne rozmowy przerwało nieśmiałe pukanie do drzwi, za którymi stało zziębnięte starsze małżeństwo, które nie posłuchało rady i kilkaset metrów za naszym domem wpadło do rowu. Na szczęście bez urazów, ale w strachu i wyziębieni trafili do naszego domu. Śnieg tak sypał, że nie było mowy o jakimkolwiek wyciąganiu auta i kontynuowaniu podróży, więc gwiazdka na niebie zaświeciła mocniej i tym oto sposobem dodatkowe nakrycie dla strudzonego wędrowca (a nawet dwóch) zostało wykorzystane. Pomimo takich przeciwności losu, były to jedne z najpiękniejszych moich świąt, a nawiązana wtedy znajomość, przerodziła się w przyjaźń między rodzinami i regularne telefony oraz spotkania. Bo święta powinny jednoczyć...

[4][6][9]
Historia prawdziwa - Boże Narodzenie 2001.
Tego roku zima dała o sobie znać w mocnym wydaniu i już od kilku dni trzymał siarczysty mróz. Dodatkowo w dniu wigilii niebo postanowiło ofiarować opady śniegu. Dużo, naprawdę duuużo śniegu. Z racji tego, że dziadkowie z obu stron mieszkali w tej samej wsi, po zakończeniu kolacji u jednych, obowiązkowo trzeba było...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[6,1,3]

Słońce na planecie Gwiazdkowej-P109 już wzeszło. Z nastaniem godziny 16, na horyzoncie ujrzeliśmy brzask, wraz z którym nadszedł czas rodzinnego spotkania, dzielenia się kosmopłatkiem i składania życzeń - szczęśliwych Międzygwiezdnych Świąt. Piękne chwile, gdy wraz z rodziną zasiadaliśmy do lewitującego stołu, zajadaliśmy plazmowe barszczułki i gdy z ogromną niecierpliwością wyczekiwaliśmy Międzygwiezdnych prezentów (w tym roku, w liście do Mlekołaja, prosiłem o kosmowrotki). Przy oknie naszej stacji mieszkalnej, widać holochoinkę i jej plazmowe światełka mieniące się milionem barw i odcieni. Po zjedzeniu kolacji, nadeszła wyczekiwana chwila - rozpakowywanie prezentów. Pierwszy był tata, otrzymał nowy galaktyczny krawat – jego szczery uśmiech był bezcenny. Kolejnym pakunkiem był gwiezdny naszyjnik dla mamy (Ciekawe dlaczego tata dostał całusa od mamy? Przecież to sprawka Mlekołaja!). Największy prezent był dla mnie, z ogromnym podnieceniem rozpakowałem podarek i moje cztery oczy przybrały kształt kosmicznych spodków…

Nadszedł radioaktywny opad – nareszcie - pomyślałem. Nie mogąc opanować radości, złapałem moje wspaniałe, nowe kosmowrotki i ruszyłem wprost w zielone, toksyczne płatki. Śmiechom nie było końca, gdy rodzice obserwowali moje szalone popisy.
Na dworze zrobiło się bardzo zimno, więc niebawem wróciliśmy do stacji naszego domu. Zebraliśmy się razem przed kosmowizorem i zgodnie ze świąteczną tradycją, włączyliśmy „Alien sam w domu”. Oglądaliśmy śmiejąc się, aż zasnęliśmy wtuleni w siebie.
Było tak błogo… wspaniałe, namacalne ciepło rodzinnego ogniska i miłość rodziców – w końcu to jest najważniejsze w czasie świąt.

Może trochę pokręciłem z tą planetą, wschodem słońca wieczorową porą i dzieleniem się kosmopłatkiem - podejrzewam, że to z powodu, iż w okresie świąt czuje się wprost kosmicznie!

[6,1,3]

Słońce na planecie Gwiazdkowej-P109 już wzeszło. Z nastaniem godziny 16, na horyzoncie ujrzeliśmy brzask, wraz z którym nadszedł czas rodzinnego spotkania, dzielenia się kosmopłatkiem i składania życzeń - szczęśliwych Międzygwiezdnych Świąt. Piękne chwile, gdy wraz z rodziną zasiadaliśmy do lewitującego stołu, zajadaliśmy plazmowe barszczułki i gdy z ogromną...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8][6][1]
Zbliżały się Święta Bożego Narodzenie,które kojarzą się głownie z czasem radości. Niestety w rodzinie Oli tegoroczne święta zapowiadały się tragicznie. Wszystko wskazywało na to,że będą to ostatnie wspólne święta. Rozwód rodziców wisiał w powietrzu i ani Ola,ani jej rodzeństwo, nic nie mogli zrobić. Atmosfera w domu była napięta i ponura.
Kilka dni przed świętami, kiedy Ola wracała ze szkoły, na dworcu spotkała znajomego. Pana Adama, który był osobą bezdomną i samotną.
- Skoro to ostatnie wspólne święta, niech będą wyjątkowe-pomyślała dziewczyna. Bez wahania podeszła więc do mężczyzny i zaprosiła go na wieczerzę wigilijną,zapewniając jednocześnie,że to pomysł jej rodziców.
Kiedy powiedziała o tym rodzicom w wigilijny poranek, nie byli zachwyceni,ale było już za późno na odkręcenie zaproszenia.
Późnym popołudniem cała rodzina Oli i pan Adam zasiedli do stołu. Gość był bardzo radosny i uprzejmy. Z wielką fascynacją opowiadał o Bożym Narodzeniu i sensie tego pięknego święta, a kiedy zaczął opowiadać historię narodzenia Jezusa, oczy pana Adama,stały się inne. Biło z nich takie światło i dobro,że skruszyłyby niejednego twardziela. Jego opowieść była bardzo piękna i ciekawa, jakby sam był świadkiem narodzin Jezusa. cała rodzina była skupiona na gościu i jego opowieści.
Następnego dnia zdarzył się cud. Rodzice Oli po raz pierwszy,od bardzo dawna,zaczęli ze sobą normalnie rozmawiać. Mało tego, zakomunikowali swoim dzieciom,że będą próbowali uratować swoje małżeństwo i po Nowym Roku,pójdą na terapię. Ola nie miała wątpliwości,że to wizyta pana Adama, odmieniła rodziców. Szybko pobiegła na dworzec,aby podziękować znajomemu. Niestety pana Adama nie było. Od tamtej pory nikt, go już nigdy nie widział...

[8][6][1]
Zbliżały się Święta Bożego Narodzenie,które kojarzą się głownie z czasem radości. Niestety w rodzinie Oli tegoroczne święta zapowiadały się tragicznie. Wszystko wskazywało na to,że będą to ostatnie wspólne święta. Rozwód rodziców wisiał w powietrzu i ani Ola,ani jej rodzeństwo, nic nie mogli zrobić. Atmosfera w domu była napięta i ponura.
Kilka dni przed świętami,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[6] [8] [7]

„Wigilia w galerii”

Monika nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie wyjdzie z pracy. Nie rozumiała, dlaczego nawet w Wigilię szef kazał im pracować tak długo, przecież o tej porze i tak nikt nie kupowałby nowych butów.
– Chciałabym wyjść chwilę wcześniej – powiedziała jej koleżanka Magda.
– Dobrze – odparła Monika. – Leć do dzieci.
– Dzięki. – Uśmiechnęła się i wyszła, owijając się niedbale szalikiem.
Monika ze znudzeniem obserwowała ostatnich klientów błąkających się po galerii handlowej. Żaden nawet nie zerkał w jej kierunku. Mimo że została w sklepie sama, poszła do toalety, czuła, że jej pęcherz nie wytrzyma już ani minuty dłużej. Gdy chciała wyjść z kabiny, drzwi stanowczo zaprotestowały.
„Co jest?” – zastanawiała się.
Napierała na nie coraz mocniej, ale jej wysiłki nie przynosiły efektów. Krzyczała, lecz nikt jej nie słyszał, przecież już od paru tygodni w galerii nieprzerwanie pobrzmiewały świąteczne melodie. Gdy nawet i one ucichły, Monika przeraziła się. Wiedziała bowiem, co to oznacza. Za chwilę zamkną galerię, którą otworzą dopiero po świętach. Postanowiła zadzwonić po pomoc, ale wszystkie kieszenie zionęły pustką.
„No tak, musiałam zostawić telefon koło kasy” – stwierdziła.
Była wściekła. Tak czekała na ten wieczór, spotkania z bliskimi, prezenty, smak świątecznych potraw, a teraz będzie musiała obejść się smakiem.
Czas mijał nieubłaganie, a ona wciąż siedziała w toalecie. Chociaż nie widziała stąd nieba, domyślała się, że pierwsza gwiazdka już dawno musiała wzejść. Chciało jej się płakać. Zastanawiała się, co w tym czasie robią jej bliscy, czy zaczęli tę wyjątkową kolację bez niej.
Żeby nie czuć się tak samotnie, zamknęła oczy i próbowała wyobrazić sobie atmosferę świąt, zapach karpia i barszczu z uszkami. Wydawało jej się, że wręcz czuje ich smak. Mimowolnie zaczęła nucić kolędy. Nagle w słowa Cichej nocy wdarł się jakiś hałas. Otworzyła oczy i zobaczyła, że drzwi się otwierają. Za nimi stał jej mąż.
– Bez ciebie nie świętujemy, kochanie – powiedział i wziął ją w ramiona.

[6] [8] [7]

„Wigilia w galerii”

Monika nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie wyjdzie z pracy. Nie rozumiała, dlaczego nawet w Wigilię szef kazał im pracować tak długo, przecież o tej porze i tak nikt nie kupowałby nowych butów.
– Chciałabym wyjść chwilę wcześniej – powiedziała jej koleżanka Magda.
– Dobrze – odparła Monika. – Leć do dzieci.
– Dzięki. – Uśmiechnęła się i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej