[3,5,9]
Kolacja wigilijna była wspaniała. Nie na darmo Ona starała się z całych sił, sprzątała, gotowała tradycyjne potrawy, piekła ciasta, przygotowywała dom i serce na przyjęcie małego Jezusa. Dom i serce. Czuło się atmosferę świątecznego oczekiwania. Lecz nie tylko na boskie dziecko... Ona z trudem, ale i z uśmiechem podniosła się od stołu. Józef - jej mąż z czułością patrzył Jej w oczy gdy śpiewali kolędy... Pomagał jej we wszystkim jak tylko mógł. Czuli oboje, że spokój wigilijnego wieczoru długo nie potrwa... Ale była w nich radość! I rzeczywiście jeszcze tej nocy czekała ich podróż w pośpiechu, z przygodami (że też awarie samochodów zdarzają się zawsze wtedy gdy się spieszymy). Nic to! Jeszcze tej nocy przyszedł na świat ich młodszy syn! To nic, że ona nie skosztowała świątecznych przysmaków! Maleństwo było cudownym prezentem, a jego urodziny rodzina odtąd świętuje razem z Narodzeniem Jezusa!

[3,5,9]
Kolacja wigilijna była wspaniała. Nie na darmo Ona starała się z całych sił, sprzątała, gotowała tradycyjne potrawy, piekła ciasta, przygotowywała dom i serce na przyjęcie małego Jezusa. Dom i serce. Czuło się atmosferę świątecznego oczekiwania. Lecz nie tylko na boskie dziecko... Ona z trudem, ale i z uśmiechem podniosła się od stołu. Józef - jej mąż z czułością...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3], [8], [6]
"Głos o północy"

Noc otulała swym aksamitnym płaszczem wieś na skraju lasu. Niebo rozbłyskiwało tysiącem gwiazd. Ciszę nocy przerywały jedynie dźwięki kolęd.
"Cicha noc, święta noc(...)" śpiewała radośnie. Choinka odurzała zapachem lasu.
-Baśka! - poczuła nagle, że ktoś ją szarpie za rękę. Odwróciła się i ujrzała kuzyna, Bartka.
- Co się dzieje? - zapytała.
- Chodź! - odpowiedział, ciągnąc ją za sobą. -Wpadłem na genialny pomysł, znasz ten przesąd, mówiący, że podobno w noc wigilijną o północy zwierzęta przemawiają ludzkim głosem? - spojrzał pytająco na Basię.
- Tak, znam - odpowiedziała, ale nadal nie rozumiem, po co mi o tym mówisz.
- Po to, by udać się teraz do lasu i przekonać się, czy ta bajka o gadających zwierzętach w Wigilię to prawda! - wykrzyknął Bartek.
- Co?! - zdziwiła się. -Oszalałeś? Chcesz iść po nocy do lasu. Jest zimno, ciemno...
- Eee...pękasz!? - przerwał jej. - To będzie przygoda. Nie zachowuj się jak baba - zdenerwował się chłopak.
- Jestem babą - rzuciła z przekąsem Basia.
- Przecież wiem- obruszył się - Nieważne, jak nie chcesz iść ze mną, to pójdę sam - rzucił, wychodząc z pokoju.
- Poczekaj, nie obrażaj się! - zawołała za nim.
Jednak odpowiedziało jej echo zatrzaskiwanych drzwi.
Oby nie skończyło się to źle, pomyślała.
Dzwony o północy rozbrzmiały zapraszając mieszkańców wsi na Pasterkę. Gdy umilkły, ciszę nocną przerwał przerażający wrzask, dobiegający od strony lasu: "Niech drżą ze strachu śmiertelnicy!" Gwałtowny podmuch wiatru otworzył wrota kościelne, a w progu zjawiła się postać, cała we krwi, która szepnąwszy: "Uciekajcie! One nadchodzą!" osunąła się na ziemię, a przerażonej Basi wyrwało się: "Bartek!?". Zebrani nie mieli pojęcia co się dzieje, gdy wnet ciszę ponownie przerwał dziki wrzask: "To godzina zemsty. Niech drżą nieboszczycy!"

[3], [8], [6]
"Głos o północy"

Noc otulała swym aksamitnym płaszczem wieś na skraju lasu. Niebo rozbłyskiwało tysiącem gwiazd. Ciszę nocy przerywały jedynie dźwięki kolęd.
"Cicha noc, święta noc(...)" śpiewała radośnie. Choinka odurzała zapachem lasu.
-Baśka! - poczuła nagle, że ktoś ją szarpie za rękę. Odwróciła się i ujrzała kuzyna, Bartka.
- Co się dzieje? -...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8][6][3]

„...Policja ostrzega wszystkich mieszkańców Inferni i okolic przed wpuszczaniem obcych ludzi do domu. Radzi nie przestrzegać wigilijnej tradycji wpuszczania zbłąkanego wędrowca na wigilijną kolację. Uważajcie! Grasuje niebezpieczny seryjny morderca zwany przez prasę Bombkowym Zębuszkiem, gdyż zostawia szklane przezroczyste bombki z krwawym zębem wewnątrz...”

- Proszę Cię tato, wyłącz to radio, są tu dzieci nie muszą tego słuchać...Pora zasiąść do kolacji wigilijnej, zupa rybna z grzankami jest już gotowa…Dzieci nie martwcie, jesteśmy bezpieczni w domu, nic nam tu nie grozi…

Po pasterce w domu już, żegnamy się z moimi rodzicami.
- Dziękuję, że wpadliście do nas na kolację wigilijną, dajcie mi znać jak dojedziecie do domu, dobrze?
- Damy znać, pozamykaj wszystko, włącz alarm i jakby coś się działo to dzwoń szybko na policję, nie ma żartów z tym psycholem…
- Przestańcie siać panikę, nic nam nie będzie…

Popatrzyłam chwilę na dzieci, jak one słodko śpią, te rumiane policzki po tym jak zmarzły w kościele…Chwilkę poczytam książkę, wypiję winko i też pójdę spać – pomyślałam sobie…
Wchodzę do salonu, podziwiam jak pięknie ta choinka się świeci i nagle kieliszek z winem wypada mi z ręki...szybko zaświecam światło...i przecieram oczy...jednak T O mi się nie przywidziało...oto wisi przezroczysta szklana bombka a w niej zakrwawiony ząb...cofam się, powstrzymując odruch wymiotny, muszę szybko do telefonu...nagle słyszę za sobą skrzypnięcie i w tym momencie czuję tępe uderzenie w głowę...robi mi się ciemno przed oczami...

[8][6][3]

„...Policja ostrzega wszystkich mieszkańców Inferni i okolic przed wpuszczaniem obcych ludzi do domu. Radzi nie przestrzegać wigilijnej tradycji wpuszczania zbłąkanego wędrowca na wigilijną kolację. Uważajcie! Grasuje niebezpieczny seryjny morderca zwany przez prasę Bombkowym Zębuszkiem, gdyż zostawia szklane przezroczyste bombki z krwawym zębem wewnątrz...”

-...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7] [8] [3]
-Jasiek idź daj zwierzętom opłatku!
Jasiek ubrał się ciepło i wyszedł z domu. Śnieg skrzypiał pod nogami. Dochodził właśnie do obory, kiedy usłyszał głosy "niedługo gospodarze pójdą na pasterkę", "cicho, ktoś idzie, słyszałem kroki". Zatrzymał się i zaczął nasłuchiwać, głosy dochodziły z obory. Pędem wrócił do domu. "Ktoś jest w oborze, złodzieje" darł się od progu. Rodzice nie zrozumieli o co mu chodzi. Rozdziawili gęby i spoglądali to na siebie to na syna. "Głupiś, jacy złodzieje" – ojciec pierwszy odzyskał mowę.
-Słyszałem głosy z obory. Rozmawiali o tym, że pójdziemy na pasterkę. Pewnie chcą dom okraść jak nas nie będzie.
Ojciec popatrzył na syna i popukał palcem w czoło. "Cholera wie, może i tak, przecież by nie zmyślał, ale skąd złodzieje, musieli się wcześniej schować" – pomyślał a głośno powiedział
- Szymek, idź zobacz co ten mały plecie. Starszy syn niechętnie wyszedł z domu. Trochę się bał, ale w tej sytuacji nie było wyjścia. Dochodził do obory kiedy usłyszał "Cicho, ktoś idzie", "To pewnie gospodarz", "Gospodarz! ta ślamazara, pewnie nie chce mu się nosa wystawić". Chłopak nie czekał dłużej zawrócił do domu i przekazał wszystko co usłyszał, łącznie ze ślamazarą.
- To nie złodzieje, to konie gadają, przecież to Wigilia – powiedziała najpoważniej w świecie mała Rozalka.
Na takie stwierdzenie nie było mądrej odpowiedzi. Konie niemożliwe. Ale złodzieje w taką świętą noc, kto by się odważył?
- Nie pójdziemy do kościoła, zgasimy światło i będziemy czuwać. Jutro pójdziemy na msze i się przeprosi Najświętszą Panienkę i Jezuska.
Aniela na wszelki wypadek odmówiła litanie do Św. Józefa i Franciszka. Kiedy później weszła do kuchni Walenty spał z głową na stole uzbrojony w pogrzebacz i szczotkę. Spojrzała z politowaniem na męża "ot bohater i obrońca, wynieśliby go razem ze stołem". Poszła spać, rano będą myśleć czy to złodzieje czy magia wigilijnej nocy.

[7] [8] [3]
-Jasiek idź daj zwierzętom opłatku!
Jasiek ubrał się ciepło i wyszedł z domu. Śnieg skrzypiał pod nogami. Dochodził właśnie do obory, kiedy usłyszał głosy "niedługo gospodarze pójdą na pasterkę", "cicho, ktoś idzie, słyszałem kroki". Zatrzymał się i zaczął nasłuchiwać, głosy dochodziły z obory. Pędem wrócił do domu. "Ktoś jest w oborze, złodzieje" darł się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7] [8] [10]
– Tutaj jesteśmy bezpieczni – wyszeptała Amanda, pocierając przemarznięte dłonie.
– Jesteś pewna? – Wiktor nie wydawał się przekonany.
– Tak, tak, rozejrzyj się. Tu nas nie znajdzie. Ale musimy być cicho.
Uśmiechnęli się do siebie. Znajdowali się na starym, nieocieplonym strychu, gdzie pod grubymi belkami stropu zwieszały się zwoje pajęczyn, pachnących kurzem i zasuszonymi ziołami, a jedynym źródłem światła była wąska łuna księżycowego światła wdzierająca się przez dziurę w dachu. Dziewczyna przesunęła kartonowe pudełko, położyła na nim białą chusteczkę i wyciągnęła podkradziony kawałek chleba. Skierowała go w stronę chłopaka.
– Chcę życzyć ci wszystkiego dobrego, Wiktor, i… i chcę… żeby ten koszmar się wreszcie skończył – posmutniała, ale po chwili uśmiechnęła się i podała mu chleb.
Chłopak objął go dłońmi, a jego palce musnęły przemarznięte dłonie dziewczyny. Drgnęła niby z zimna, a niby nie. Wiktor ułamał kawałek i skierował go w jej stronę.
– A ja życzę ci, żeby ten piękny uśmiech zawsze sięgał oczu i żeby nigdy nie brakowało powodów do uśmiechu.
Ułamała kawałek chleba i zjadła, wzdychając smutno. Patrzyli sobie w oczy, choć widzieli zaledwie zarysy twarzy wyłaniające się z mroku.
– Spójrz w górę – powiedział po chwili chłopak.
Spojrzała.
– Nic tam nie ma.
– Tam wisi jemioła.
– Naprawdę? Nic nie widzę… – nim zdążyła coś jeszcze dodać, chłopak dotknął jej podbródka, a ta spojrzała na niego. Zbliżył się, aż poczuła na skórze jego ciepły oddech, zamieniający się parę. Pocałował ją, a ona dotknęła jego włosów, tak samo skręcających się na karku jak jej.
Nagle drzwi otworzyły się. Odskoczyli od siebie jak poparzeni, gdy bijącą z korytarza łunę przysłoniła zwalista postać.
– Ktoś tu zasłużył na lanie.
– Ależ tatko… – jęknęli jednocześnie, rozczarowani, że ktoś przerwał im zabawę.

[7] [8] [10]
– Tutaj jesteśmy bezpieczni – wyszeptała Amanda, pocierając przemarznięte dłonie.
– Jesteś pewna? – Wiktor nie wydawał się przekonany.
– Tak, tak, rozejrzyj się. Tu nas nie znajdzie. Ale musimy być cicho.
Uśmiechnęli się do siebie. Znajdowali się na starym, nieocieplonym strychu, gdzie pod grubymi belkami stropu zwieszały się zwoje pajęczyn, pachnących kurzem i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8] [6] [9]

-Szymusiu, trzeba spróbować każdej z dwunastu potraw. Wypij chociaż łyczek kompotu.
-Fu, nie wypije, obrzydlistwo..
-Chociaż łyczek Szymusiu- babcia nachyliła się nad ośmiolatkiem, wmuszając w niego napój. Chłopiec rozdarł się jak opętany i zaczął pluć na wszystkie strony. Eliza westchnęła, myślałby kto, że tak duże dziecko nie będzie robiło już takich scen.
-Szymusiu, trzeba przełknąć, bo się nie liczy- babcia chciała ponowić próbę.
-Mamo, zostaw go widać, że nie chce. Szymon, natychmiast przestań krzyczeć i się zachowuj- zarządziła Eliza.
-A co Ty się tak ostro do matki zawracasz Ela? Święta są, uśmiechnęłabyś się. I chłopaka zostaw, przecież jeszcze mały– wtrąciła swoje ciotka Aniela, którą zagłuszyło głośne beknięcie jej męża. Elizie do śmiechu nie było. Wigilia powinna być czasem radosnego oczekiwania, a ona miała ochotę wyjść z pokoju i trzasnąć drzwiami.
-Mamo, ja już prezenty rozpakuje..- zaczęła sześcioletnia Maja.
-O nie Majeczko, przecież wiesz, że trzeba na pierwszą gwiazdkę poczekać- rzuciła nieco obrażona babcia.
Dziewczynka posłała jej przelotne spojrzenie i z powrotem skupiła się na mamie.
-Mamo, jak Szymon nie musi kompotu to ja prezenty otworze.
-Eliza doniosłabyś tych pierogów, widzisz, że zeszły- mąż Elizy nie kwapił się by odejść od stołu, ponieważ właśnie rozpoczął wielkie wigilijne picie z wujaszkiem. Kobieta skinęła głową Mai i wyszła do kuchni.
-Mamoooooooooooooooo!
Eliza pędem wróciła do zatłoczonego pokoju i zastała córkę przy oknie. Maja patrzyła w niebo, na ogromną czerwoną kulę, powiększającą się z każdą chwilą.
-To strasznie duża gwiazdka mamo, co się stanie jak spadnie?
-No cóż, będzie spokój.
I wtedy kula dotknęła Ziemi, a Błękitna Planeta wybuchła.

BUM.

Tego się nie spodziewaliście.

[8] [6] [9]

-Szymusiu, trzeba spróbować każdej z dwunastu potraw. Wypij chociaż łyczek kompotu.
-Fu, nie wypije, obrzydlistwo..
-Chociaż łyczek Szymusiu- babcia nachyliła się nad ośmiolatkiem, wmuszając w niego napój. Chłopiec rozdarł się jak opętany i zaczął pluć na wszystkie strony. Eliza westchnęła, myślałby kto, że tak duże dziecko nie będzie robiło już takich scen.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zapadał zmierzch. Dzień był wyjątkowy, bo wigilijny, choć na niebie nie pojawiła się jeszcze pierwsza gwiazdka. I najpewniej nie pojawi się, gdyż dzień był wyjątkowo dżdżysty i pochmurny.I taka zapewne będzie noc. W małym domku pod lasem trwały ostatnie przygotowania do wieczerzy wigilijnej. Wszak tradycję trzeba podtrzymywać mimo wszystko. Tak... mimo wszystko. W tym roku przy stole pozostanie więcej niż jedno wolne miejsce. Dzieci porozjeżdżały się po świecie. Nie mają czasu, aby tłuc się taki kawał drogi na te dwa świąteczne dni. Może innym razem... jak się zadomowią... dorobią. A może jak bardziej zatęsknią...
Niemrawo siadają do stołu uginającego się pod ciężarem tych wszystkich tradycyjnych potraw. Znowu przedobrzyła. Znowu zapomniała, że będzie ich tylko dwoje. A może wcale nie zapomniała... Może miała jednak maleńką jak naparstek nadzieję.
On podaje opatek . Staja naprzeciw siebie. Starzy. Zmeczeni. Bez swiatecznego usmiechu na ustach,choc w swiatecznych ubraniach.
Jak to ... Pan Jezusek nie narodzi sie dzisiaj w ich ubogiej chatce.....
Zanim zloza sobie zyczenia, zerkaja w okno.
A jednak pojawila sie . Jest! Usmiechaja sie.

Zapadał zmierzch. Dzień był wyjątkowy, bo wigilijny, choć na niebie nie pojawiła się jeszcze pierwsza gwiazdka. I najpewniej nie pojawi się, gdyż dzień był wyjątkowo dżdżysty i pochmurny.I taka zapewne będzie noc. W małym domku pod lasem trwały ostatnie przygotowania do wieczerzy wigilijnej. Wszak tradycję trzeba podtrzymywać mimo wszystko. Tak... mimo wszystko. W tym roku...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[10], [1], [8]

– Dziadku! Poranek wigilijny!
Starszy pan w swetrze tylko się uśmiechnął i zaczął śpiewać pod nosem swoim niskim głosem najpiękniejsze polskie kolędy i grać na harmonijce. Swój świąteczny koncert przerywał co jakiś czas, by podłożyć trochę suchego drewna do kominka.
Grupka dzieci wychylała się zza kanapy, spoglądając na oprószone śniegiem drzewa, wyczekując aż zjawią się tatusiowie z choinką wysoką po sam sufit. Wyglądały przy tym jak małe ptaki, które są ciekawe świata, ale nie potrafią jeszcze latać. Babcia ze swymi córkami doglądały potraw, śpiewając: hejże ino dyny dyna, narodził się Bóg dziecina! W tym czasie panowie wrócili i zdążyli postawić choinkę, całując w policzek seniora rodu, który nie przerywał swojego cichego koncertu. Dzieci uradowane zdobiły magiczne drzewko, podjadając słodkie sopelki. Kolejne wigilijne godziny mijały, wszyscy zaangażowani w przygotowania do kolacji. Jedno od poranka było niezmienne – uśmiechnięty, lekko zarumieniony od ognia dziadziuś. Dzieci po ubraniu choinki i zabawie na śniegu wróciły do domu i zmarznięte usiadły wokół dziadka, wyczekując na tradycyjne opowieści. Ten bez namowy zaczął mówić, jak ich tatusiowie byli w ich wieku i tak samo słuchali swego dziadka. Wpatrzone jak w obrazek słuchały z wypiekami, podjadając to pierniczki, to kolejne sople. Gdy opowiedział co miał, krzyknął, rozpoczynając wyczekiwany czas: – to już pora na Wigilię, to już czas!
Po kolacji nastąpił tradycyjny rodzinny czas kolędowania, które rozpoczynał najstarszy w rodzinie, a następnie śpiewali najmłodsi swoimi słodkimi głosami. Śpiewając, sześcioletni Józio zaczerwienił się, bo tego roku przyszła do nich Marysia, biedna sąsiadka z domu, który kilka dni wcześniej się spalił. Wtem babcia rzekła na ucho dziadkowi: – ty się też tak czerwieniłeś przy naszej pierwszej kolędzie – i pocałowała go w policzek. – Wciąż się rumienię – mówiąc to, uśmiechnął się do Józia, który złapał Marysię za rękę i kolędował z całych sił, by pokazać, jaki jest męski.

[10], [1], [8]

– Dziadku! Poranek wigilijny!
Starszy pan w swetrze tylko się uśmiechnął i zaczął śpiewać pod nosem swoim niskim głosem najpiękniejsze polskie kolędy i grać na harmonijce. Swój świąteczny koncert przerywał co jakiś czas, by podłożyć trochę suchego drewna do kominka.
Grupka dzieci wychylała się zza kanapy, spoglądając na oprószone śniegiem drzewa, wyczekując...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8][6][3]
24 grudnia, dzień znany każdemu człowiekowi na Ziemi, a właściwie pod nią. Dokładnie 174 lata temu wybuchły bomby uśmiercające wszystko co znajdowało się na powierzchni, czyniąc świat nieprzystępnym do życia. Kataklizm trwał zaledwie kilkanaście minut a pozostawił po sobie ponad 7 miliardów trupów, zatrute rzeki i ziemię, na której nic już nie rosło. Nie zginęli jednak wszyscy. Przetrwali ci, którzy, jakimś cudem, znaleźli się pod nią. Łącznie 839 osób. Przeżyli i zbudowali podziemną cywilizację.
Dla Anny ten dzień był ważny z innego powodu. Właśnie ukończyła 21 lat i mogła odbyć swoją pierwszą misję na powierzchnię. Wraz z innymi żołnierzami cierpliwie czekała na otwarcie śluzy i rozkaz do wyjścia. Kiedy jej oczom ukazał się opustoszały świat natychmiast ruszyła badać teren. Jej zadaniem było odnalezienie i sprowadzenie wszystkiego co może przydać się pod ziemią lub zaświadczy, że jest ona znów bezpieczna do życia. Nie miała wielkich nadziei, poszukiwania trwały wiele lat i nie dawały żadnych efektów. Po 5 godzinach przeszukiwania ruin misja dobiegała do końca. Anna weszła do ostatniego domu. Wyglądał tak samo jak poprzednie, brudny, zniszczony, z kośćmi leżącymi w najróżniejszych miejscach i jednym przewróconym, uschniętym drzewkiem. Zrezygnowana rozejrzała się po pomieszczeniu, nic nie nadawało się do użytku. Już miała wychodzić kiedy na stole zauważyła kartkę z ozdobną ilustracją, a po drugiej list napisany w dniu kataklizmu. Wzięła ją do ręki i przeczytała: ,,Aniu, to trudny czas dla nas wszystkich, to co się wydarzyło będzie miało okropne skutki musimy być tego świadomi. Jednak dziś wigilia Bożego Narodzenia, czas prawdziwych cudów, nigdy o tym nie zapominaj i zawsze miej nadzieję. Wesołych Świąt Koch...”. Zdumiona patrzyła na niedokończoną wiadomość. Kiedy podniosła wzrok znad kartki wreszcie go zauważyła, mech rosnący na spróchniałej podłodze w rogu pokoju. Życie na nieżywej planecie. Nadzieja dla ludzkości.

[8][6][3]
24 grudnia, dzień znany każdemu człowiekowi na Ziemi, a właściwie pod nią. Dokładnie 174 lata temu wybuchły bomby uśmiercające wszystko co znajdowało się na powierzchni, czyniąc świat nieprzystępnym do życia. Kataklizm trwał zaledwie kilkanaście minut a pozostawił po sobie ponad 7 miliardów trupów, zatrute rzeki i ziemię, na której nic już nie rosło. Nie zginęli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Drogi Pamiętniczku.
Nie wcisnę już ani kawałek serniczka.
Żartowałam.
M.

Drogi Pamiętniczku.
Nie wcisnę już ani kawałek serniczka.
Żartowałam.
M.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post