Właśnie jestem na etapie przgotowań - ślub 19 września 2020.

Przygotowania niestety nie są najpiękniejszymi chwilami w życiu młodych...dlaczego? Ponieważ muszą się liczyć ze zdaniem WSZYSTKICH. A gdy musisz się liczyć ze zdaniem WSZYSTKICH, nie ma już miejsca na twoje zdanie. Zdecydowanie łatwiej jest osobom, które są bardzo asertywne i potrafią się przeciwstawić ludziom, którzy mają w zwyczaju narzucać swoją wolę, ja niestety do takich nie należę. Śmieszna anegdotka, która przychodzi mi na myśl, jest bardzo krótka. Słyszą ją wszyscy młodzi wielokrotnie i przyprawia ich o dreszcze. Brzmi ona: Oczywiści to WASZ dzień i chcę, żebyście byli szczęśliwi ALE...

Właśnie jestem na etapie przgotowań - ślub 19 września 2020.

Przygotowania niestety nie są najpiękniejszymi chwilami w życiu młodych...dlaczego? Ponieważ muszą się liczyć ze zdaniem WSZYSTKICH. A gdy musisz się liczyć ze zdaniem WSZYSTKICH, nie ma już miejsca na twoje zdanie. Zdecydowanie łatwiej jest osobom, które są bardzo asertywne i potrafią się przeciwstawić ludziom,...

Dwa wesela w jednym lokalu na dwóch różnych salach.
Chrzestny młodego, który bawił się nie na "swoim" weselu.
Chrześniaka nie oglądał regularnie. Jego wiedza na temat wyglądu chłopaka zatrzymała się na Komunii Świętej więc go dobrze nie znał, a jeszcze po kielichu..
Wydało się o północy podczas oczepin. Szukali wuja na pierwszej sali, chcieli podziękować, drobnym podarkiem obdarować, tymczasem na drugiej sali do podziękowań wystąpiło trzech chrzestnych i dwie chrzestne ;)

Dwa wesela w jednym lokalu na dwóch różnych salach.
Chrzestny młodego, który bawił się nie na "swoim" weselu.
Chrześniaka nie oglądał regularnie. Jego wiedza na temat wyglądu chłopaka zatrzymała się na Komunii Świętej więc go dobrze nie znał, a jeszcze po kielichu..
Wydało się o północy podczas oczepin. Szukali wuja na pierwszej sali, chcieli podziękować, drobnym...

Już trochę czasu upłynęło jednak co roku pamiętamy tamte wydarzenia.
Same przygotowania szły dość gładko, sala załatwiona, zespół też, goście zaproszeni kucharka i obsługa w wirze pracy. Na kilka dni przed ślubem otrzymaliśmy pilny telefon do proboszcza - coś nie tak z naszymi oświadczeniami. Udaliśmy się do niego okazało się, że biskup zauważył błąd i nie chciał dać zgody - szybko go poprawiliśmy i odetchnęliśmy z ulgą. Niestety to był początek zmartwień. Tego samego dnia terroryści uderzyli w WTC. To był szok. Rodzina z USA leciała właśnie do nas na wesele. Blokady na lotniskach, wojsko, zamieszanie. Oni na szczęście pomimo opóźnienia dotarli jednak nie było kontaktu z resztą rodziny, która została w USA. Gdy po 2 dniach udało się z nimi porozmawiać stres minął. Jednak okazało się również, że część gości z Polski nie dojedzie. Wojskowi mieli zakaz opuszczania koszar, do tego ogłoszono żałobę narodową.
Wesele odbyło się, było fajnie, mimo braku części gości i wydarzeń w Stanach. Na koniec jednak stres dał o sobie znać i gdy wszystko dobiegło końca poczułam ogromny ból w klatce piersiowej. Wylądowałam na pogotowiu. Po badaniach okazało się że to wynik długotrwałego stresu. Dostałam zastrzyk i leki na dalsze dni. Prosto ze szpitala wróciłam na salę, gdzie odbywały się poprawiny. Co roku gdy odbywają się uroczystości przy WTC mnie przypominają się tamte dni.

Już trochę czasu upłynęło jednak co roku pamiętamy tamte wydarzenia.
Same przygotowania szły dość gładko, sala załatwiona, zespół też, goście zaproszeni kucharka i obsługa w wirze pracy. Na kilka dni przed ślubem otrzymaliśmy pilny telefon do proboszcza - coś nie tak z naszymi oświadczeniami. Udaliśmy się do niego okazało się, że biskup zauważył błąd i nie chciał dać zgody...

Kiedy moja siostra brała ślub, ja miałam jakieś sześć lat i właściwie nie za wiele z tego wiedziałam. Mimo to z zaangażowaniem pomagałam w przygotowaniach, przy okazji zadając mnóstwo pytań. Bardzo chciałam być jedną z druhen, ale nie podobało mi się, że wszystkie mają mieć białe, proste sukienki. Siostra mi wytłumaczyła, że to taki symbol, że wszystkie druhny są niewinne, czyste (w domyśle - dziewicze, ale tego oczywiście nie wiedziałam). Wysłuchałam, pokiwałam głową, po czym oświadczyłam, że w takim razie ja wystąpię w czerwonej sukience... Czy rzeczywiście pozwolono mi pójść w czerwonej - nie pamiętam. Pamiętam za to, że druhną ostatecznie nie byłam :D

Kiedy moja siostra brała ślub, ja miałam jakieś sześć lat i właściwie nie za wiele z tego wiedziałam. Mimo to z zaangażowaniem pomagałam w przygotowaniach, przy okazji zadając mnóstwo pytań. Bardzo chciałam być jedną z druhen, ale nie podobało mi się, że wszystkie mają mieć białe, proste sukienki. Siostra mi wytłumaczyła, że to taki symbol, że wszystkie druhny są niewinne,...

Znacie te zwyczaje, które mówią o tym, że panna młoda powinna mieć na sobie coś starego, coś niebieskiego, coś pożyczonego, itp.? Wszyscy wiedzą, że to tylko przesądy, ale nikt nie chce kusić losu:) Moja siostra również wolała nie zapeszać i pilnowała, aby wszystkie wymagane rzeczy mieć przy sobie. Nadszedł dzień ślubu, sobota rano, razem z moją siostrą i połową damskiej części rodziny chichoczemy i śmiejemy się w salonie fryzjerskim. W pewnym momencie fryzjerka zapytała: "Masz wszystko? Pożyczone, stare, niebieskie?" Moja siostra zbladła w sekundę. Już wiedziałam, że o czymś zapomniałyśmy (co wydawało się niemożliwe, bo rozmawiałyśmy o tym setki razy. W końcu po coś są te plannery ślubne). Okazało się, że niebieska miała być spinka we włosach, z której moja siostra zrezygnowała w ostatniej chwili. W salonie zapadła cisza, po czym wszystkie kobiety zaczęły myśleć, jak na pięć godzin przed ślubem, a na dwie przed zamknięciem większości sklepów (mieszkamy w małym mieście), można znaleźć coś niebieskiego dla panny młodej. Wybór padł na podwiązkę. Wyobraźcie sobie minę pana młodego, który podczas oczepin miał za zadanie ściągnąć podwiązkę panny młodej, a ona na nodze miała dwie. Jedną starą i pożyczoną, a drugą nową i niebieską.

Znacie te zwyczaje, które mówią o tym, że panna młoda powinna mieć na sobie coś starego, coś niebieskiego, coś pożyczonego, itp.? Wszyscy wiedzą, że to tylko przesądy, ale nikt nie chce kusić losu:) Moja siostra również wolała nie zapeszać i pilnowała, aby wszystkie wymagane rzeczy mieć przy sobie. Nadszedł dzień ślubu, sobota rano, razem z moją siostrą i połową damskiej...

W moim przypadku to siostra ze szwagrem przeżywali chwile grozy. Baliśmy się,że do ślubu nie dojdzie bo nie było obrączek. Z tego co pamiętam coś poszło nie tak z organizacją,ostatecznie jednak udało się odebrać obrączki. To jednak nie koniec przygód. Siostra miała też przygodę u fryzjera. Fryzura nie przypadła jej do gustu. Jednak mimo tych pokręconych zdarzeń ślub się odbył chociaż każdy dostawał już przyspieszonego bicia serca,że z uroczystości nici.

W moim przypadku to siostra ze szwagrem przeżywali chwile grozy. Baliśmy się,że do ślubu nie dojdzie bo nie było obrączek. Z tego co pamiętam coś poszło nie tak z organizacją,ostatecznie jednak udało się odebrać obrączki. To jednak nie koniec przygód. Siostra miała też przygodę u fryzjera. Fryzura nie przypadła jej do gustu. Jednak mimo tych pokręconych zdarzeń ślub się...

Ja przeżywałam chwilę grozy, gdy moja siostra wychodziła za mąż. W dniu ślubu moja mama chciała wyprasować nasze sukienki, ale żelazko nie chciało się rozgrzać to moja mama podkręciła temperaturę to maksimum. Jak już można było prasować to zaczęła od mojej sukienki – ja ją trzymałam ona prasowała. Ale gdy tylko przyłożyła żelazko do sukienki to materiał się przypalił. Wiecie za chwilę miał być fotograf a tu nic nie wyprasowane, sukienka trochę podpalona masakra. Po początkowym załamaniu trzeba było coś wymyślić sukienka wymarzona, nie tania szkoda. Wpadłyśmy na pomysł, żeby przyszyć w spalonym miejscu bransoletkę zrobioną z koralików (na szczęście miałyśmy w tym samym kolorze co sukienka). Ostatecznie nie wyglądało to źle i nikt się nie domyślił. To że nie ja byłam najważniejszą osobą w tym dniu też bardzo pomógł.
PS. A mama wyprasowała resztę rzeczy pożyczonym od sąsiadki żelazkiem.

Ja przeżywałam chwilę grozy, gdy moja siostra wychodziła za mąż. W dniu ślubu moja mama chciała wyprasować nasze sukienki, ale żelazko nie chciało się rozgrzać to moja mama podkręciła temperaturę to maksimum. Jak już można było prasować to zaczęła od mojej sukienki – ja ją trzymałam ona prasowała. Ale gdy tylko przyłożyła żelazko do sukienki to materiał się przypalił....

Wcale się nie dziwię, że bohaterka z książki skoczyła!
Sama nie miałam jeszcze ślubu, ale patrzyłam na przygotowania do niego. A konkretniej dzień przed ślubem to jakieś wariactwo. Moja siostra cały czas coś załatwiała albo panikowała, że o czymś zapomniała. Nasz tata przeżywał to chyba jeszcze bardziej. Zupełnie jakby dopiero zrozumiał, że jego córka jest już dawno dorosła. Mama zajęła się tym, co wszystkie matki i babki lubią najbardziej, czyli wystrój typu kwiatki, bratki i inne cuda. Każdy był tak pochłonięty ślubem, że innego tematu przez kilka dni w moim domu nie było. Mówili, że nie ma czasu na czytanie, tyle jest do zrobienia,nawet nie wiesz ile to obowiązków. Najlepsze jest to, że gdy pytałam, czy coś pomóc, załatwić odpowiedź zawsze brzmiała nie bo jeszcze źle zrobisz i będzie trzeba poprawiać. Życzę siostrze jak najlepiej i oby ten ślub był jej ostatnim.

Wcale się nie dziwię, że bohaterka z książki skoczyła!
Sama nie miałam jeszcze ślubu, ale patrzyłam na przygotowania do niego. A konkretniej dzień przed ślubem to jakieś wariactwo. Moja siostra cały czas coś załatwiała albo panikowała, że o czymś zapomniała. Nasz tata przeżywał to chyba jeszcze bardziej. Zupełnie jakby dopiero zrozumiał, że jego córka jest już dawno...

Na mój ślub jeszcze długo się nie zanosi, lecz moi rodzice opowiadali mi kiedyś o swoich przygotowaniach. Mama wspominała, że dawniej przygotowania do wesela zaczynały się w garażu. Znosiło się jakieś przenośne kuchenki, garnki i piecyki, a potem gotowało i piekło. Podobno na ich wesele wszystkimi potrawami zajmowała się sąsiadka. Do dzisiaj nasza rodzina jest z nią zaprzyjaźniona, a jej zdolności kulinarne nie ucierpiały z wiekiem. Pieczenie i gotowanie zaczynało się kilka dni przed weselem, bo jedna osoba nie zdążyłaby zrobić wszystkiego w jeden dzień. Pamiętam, że gdy to usłyszałam zaczęłam się śmiać. No bo wyobraźcie sobie pieczenie biszkoptów, mięs i gotowanie zup w garażu. Gdzie wcześniej zapewne stał samochód. Ani to higieniczne ani przyjemne. Ciekawe co na to powiedziałby sanepid. Dawniej najważniejsze było jednak jedzenie i godne poczęstowanie weselników, a strój czy wystrój sali spadał na dalsze miejsce. Pamiętam donośne granie orkiestry na kasecie i życzenia składane moim rodzicom jako młodej parze. I te miny, kiedy podchodzili do nich dalsi krewni, których nie widzieli na oczy. Jedyną anegdotką jaką znam ze ślubu i wesela rodziców to pomyłka przy imieniu mojej mamy. Jej imię to Bożena, ale wszyscy mówią do niej Basia i tak też powiedział ksiądz w przysiędze i tak też napisano na szarfie wiszącej na sali weselnej. Podobno nikt tego nie zauważył oprócz mojej mamy.

Na mój ślub jeszcze długo się nie zanosi, lecz moi rodzice opowiadali mi kiedyś o swoich przygotowaniach. Mama wspominała, że dawniej przygotowania do wesela zaczynały się w garażu. Znosiło się jakieś przenośne kuchenki, garnki i piecyki, a potem gotowało i piekło. Podobno na ich wesele wszystkimi potrawami zajmowała się sąsiadka. Do dzisiaj nasza rodzina jest z nią...