Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

renfri_1143
anin
Rafall
Darsky
Szarlotka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

renfri_1143
anin
Rafall
Darsky
Szarlotka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Lata 90-te wydają się być tak odległe, a jednocześnie tak bliskie. Był to najpiękniejszy czas w moim życiu, czas w którym nie było żadnych zmartwień, smutku, za to królowała radość, zabawa i beztroska. Często wracam pamięcią do wakacji, które spędzałam z babcią i dziadkiem na wsi. Wiem, wiem, myślicie, że zwariowałam, bo co niby można robić na wsi i to jeszcze w wakacje? Ale zapewniam, że był to czas, w którym nie wiało nudą. Każdego ranka pomagałam dziadkowi przygotować jedzenie dla kur i kaczek, później sama je karmiłam, a w południe podbierałam jajka – dla cztero czy pięcioletniego dziecka to była frajda. Pewnego dnia, gdy zanosiłam im jedzenie zaatakował mnie kogut, przestraszyłam się, ale nie uciekłam, gdy do mnie doskoczył wyrwałam mu pióro z czterech liter i o dziwo się uspokoił. Na podwórku zamieszkiwał również pies – Asik, któregoś razu, gdy go trzymałam na kolanach i głaskałam, skurczybyk ugryzł mnie w palec, wówczas ja, nie myśląc, ugryzłam go w ucho, piszczał biedak strasznie. Przerażona babcia wybiegła z domu, myślała, że to ja płaczę, fakt rozpłakałam się, ale dopiero wtedy, gdy opowiedziałam jej, co się stało. Jako mała dziewczyna woziłam koty w wózku i udawałam, że jestem ich mamą, karmiłam je, chciałam nawet ubierać im pieluchę, ale wtedy drapały, więc odpuszczałam. Do dzisiaj nie wiem, co im tak bardzo przeszkadzało, bo mleka z butelki nigdy nie odmówiły. Tak sobie myślę, że kiedyś to były inne, lepsze czasy, szkoda, że odeszły bezpowrotnie…

Lata 90-te wydają się być tak odległe, a jednocześnie tak bliskie. Był to najpiękniejszy czas w moim życiu, czas w którym nie było żadnych zmartwień, smutku, za to królowała radość, zabawa i beztroska. Często wracam pamięcią do wakacji, które spędzałam z babcią i dziadkiem na wsi. Wiem, wiem, myślicie, że zwariowałam, bo co niby można robić na wsi i to jeszcze w wakacje? ...

Ciężko jest wybrać tylko tę jedną rzecz, która kojarzy się z latami 90. Jednak jeśli musiałabym wybrać, byłby to film „Młode wilki”. Nieodwracalnie będzie kojarzył mi się właśnie z tym okresem. Był to pierwszy z tego typu filmów, który pojawił się w Polsce lat 90. Polski odpowiednik amerykańskich filmów akcji z młodymi, niebezpiecznymi i niezwykle przystojnymi mężczyznami, którzy zajmują się nielegalnymi biznesami. Polscy bad boys, za którymi szalały dziewczyny. Mają u swojego boku piękne kobiety i drogie auta. Auta, która dla wielu w tamtych czasach były tylko marzeniem nie do spełnienia, szczególnie ten przepiękny jeep. Z nostalgią wracam do niego co jakiś czas i za każdym razem podoba mi się w takim samym stopniu. Co tam jakieś hollywoodzkie produkcje, polskiemu kinu lat 90 też niczego nie brakuje.

Ciężko jest wybrać tylko tę jedną rzecz, która kojarzy się z latami 90. Jednak jeśli musiałabym wybrać, byłby to film „Młode wilki”. Nieodwracalnie będzie kojarzył mi się właśnie z tym okresem. Był to pierwszy z tego typu filmów, który pojawił się w Polsce lat 90. Polski odpowiednik amerykańskich filmów akcji z młodymi, niebezpiecznymi i niezwykle przystojnymi mężczyznami,...

BRAVO podkradałam już starszej siostrze, gdy ta, z namaszczeniem wycinała artykuły o Backstreet Boysach,by wkleić je do specjalnego zeszytu A4.
Mimo, że chowała je przede mną, znałam wszystkie kryjówki. Gdy sama zaczęłam chodzić do szkoły i dostawać kieszonkowe, każdą monetę odkładałam dla Pani w kiosku, która zawsze miała dla mnie odłożony numer. Dzień, w którym wychodziło BRAVO, był zawsze lepszy niż pozostałe, a gdy do gazety dołączony był bonus, to nawet niezapowiedziana kartkówka nie była w stanie popsuć mi humoru.
Na początku bawiły mnie głównie kolorowe obrazki i komiks w formie zdjęć. Później zaczęłam kojarzyć gwiazdy, a z czasem na serio zainteresowały mnie listy czytelniczek (ja na prawdę wierzyłam, że ktoś do nich pisze). W pokoju wisiały zawsze nowe plakaty (to nieważne, że połowy z gwiazd nawet nie rozpoznawałam), a stare chowałam do teczki na wymianę.
Każdy numer odkładałam na kupkę, by w wolnym czasie sięgnąć po jakiś stosik i przewertować go na nowo.
Ta gazetka czasem potrafiła uratować całą klasę przed nudną lekcją, a ja czułam się jak jakiś diler, który miał monopol na rozrywkę, bo reszta wiedziała, że i tak kupię gazetę, wiec swoje oszczędności wydawali na coś, czym nie musieli się dzielić.

BRAVO podkradałam już starszej siostrze, gdy ta, z namaszczeniem wycinała artykuły o Backstreet Boysach,by wkleić je do specjalnego zeszytu A4.
Mimo, że chowała je przede mną, znałam wszystkie kryjówki. Gdy sama zaczęłam chodzić do szkoły i dostawać kieszonkowe, każdą monetę odkładałam dla Pani w kiosku, która zawsze miała dla mnie odłożony numer. Dzień, w którym wychodziło...

Trudno wybrać jedną jedyną rzecz z kolorowych lat dziewięćdziesiątych, ale najbardziej chyba kojarzą mi się z nimi czasopisma dla nastolatek, na przykład z serii „Bravo“. Pamiętam, jak wiele dziewczyn biegło do sklepu dokładnie tego dnia, którego wychodził kolejny numer (czy to było we środy? Czy może czwartki? Trudno mi sobie teraz przypomnieć). A później z wypiekami na twarzy przeglądało się z grupą najnowsze plotki, ironicznie czytało listy do redakcji, czy zazwyczaj absurdalne „fotostory“. Wiele pokojów było wręcz wytapetowanych wyciągniętymi z niego plakatami... Aż mnie wzięła nostalgia do beztroskich czasów.

Trudno wybrać jedną jedyną rzecz z kolorowych lat dziewięćdziesiątych, ale najbardziej chyba kojarzą mi się z nimi czasopisma dla nastolatek, na przykład z serii „Bravo“. Pamiętam, jak wiele dziewczyn biegło do sklepu dokładnie tego dnia, którego wychodził kolejny numer (czy to było we środy? Czy może czwartki? Trudno mi sobie teraz przypomnieć). A później z wypiekami na...

To był czas wielu zmian, wielu ciekawych i znamiennych zjawisk, nowych rzeczy pojawiających się w naszej rzeczywistości, ale jesli mam wybrać jedną to po namyśle stwierdzam, że najbardziej w pamięci mam fakt,iż wciąż w bardzo dużym tempie spadała wartość pieniądza, rosła inflacja! W perwszych latach mojej pracy zawodowej stałam się milionerką! A mimo to nie stać mnie było na kupno różnych rzeczy! W ciągu krótkiego czasu można było także zostać biedakiem ponieważ ceny rosły szybciej niż oszczędności! Ale nigdy wcześniej i nigdy później nie szastałam milionowymi kwotami! To były czasy! Zwykłe deserowe ciastko kosztowało trzy tysiące złotych. Ot wspomnień czar!

To był czas wielu zmian, wielu ciekawych i znamiennych zjawisk, nowych rzeczy pojawiających się w naszej rzeczywistości, ale jesli mam wybrać jedną to po namyśle stwierdzam, że najbardziej w pamięci mam fakt,iż wciąż w bardzo dużym tempie spadała wartość pieniądza, rosła inflacja! W perwszych latach mojej pracy zawodowej stałam się milionerką! A mimo to nie stać mnie było...

Gdy myślę o latach 90., myślę o jednym szczególnym roku (dla mnie w pewnym sensie przełomowym) – 1997. Ten rok był bardzo brzemienny w wydarzenia, zarówno w kraju i na świecie, jak i w moim życiu osobistym. Zacznę od makroskali: Brytyjczycy przekazali Hongkong Chinom, w wypadku samochodowym zginęła księżna Diana, zmarła Matka Teresa z Kalkuty, w Polsce mieliśmy Powódź Tysiąclecia, żeby wspomnieć tylko o niektórych. Były to wielkie medialne wydarzenia, które śledziłam z zacięciem w TV, bowiem Internet dopiero raczkował. I tu przejdę do mikroskali. W 1997 kupiliśmy pierwszy komputer, który dał nam możliwość podłączenia się do Internetu (czyli wdzwaniania się przez modem: pidam pidam pidam, rachunki telefoniczne prawie przyprawiły mnie o zawał). 3 MB RAM-u, monitor CRT 14”, procesor…eee…któż by pamiętał i pierwsza przeglądarka, jaką widziałam na oczy – AltaVista. W niczym nie przypominała dzisiejszych, a i strony internetowe pozostawiały wiele do życzenia. Kupno komputera i pojawienie się Internetu w moim życiu to było jednak coś, co wpłynęło na całą moją przyszłość, co właściwie zmieniło rzeczywistość. Bez wątpienia były to jedne z najważniejszych symboli lat 90. W 1997 roku zdałam również egzamin na prawo jazdy, rozpoczęłam studia magisterskie w Wawie, pierwszą pracę, wszystko to jednak wydaje się mieć dziś drugorzędne znaczenie w porównaniu początkiem przygody z komputerem i Internetem.

Gdy myślę o latach 90., myślę o jednym szczególnym roku (dla mnie w pewnym sensie przełomowym) – 1997. Ten rok był bardzo brzemienny w wydarzenia, zarówno w kraju i na świecie, jak i w moim życiu osobistym. Zacznę od makroskali: Brytyjczycy przekazali Hongkong Chinom, w wypadku samochodowym zginęła księżna Diana, zmarła Matka Teresa z Kalkuty, w Polsce mieliśmy Powódź...

Wybór jest bardzo trudny. Ale jako, że jestem dzieckiem lat 90. z pełną odpowiedzialnością go dokonam. Pada on na zespół- Spice Girls. Wtedy każda z dziewczyn chciała być jedną ze "spicetek". Nie wiedzieć czemu mi najbliżej było zawsze do Posh Spice. Hmm może w podświadomości już wtedy dążyłam by być niepotrafiącą śpiewać żoną piłkarza. Mimo braku talentu, kto wtedy nie nucił piosenek: "Wannabe" czy "Mama". Spice Girls to taki motor napędowy tamtych czasów, słońce, kolor i blask z zachodu w tej szarej polskiej rzeczywistości. Dziewczyny z zespołu to jednak także symbol "girl power" - pokazywały że kobiety także mogą coś osiągnąć. Mogą robić kariery na równi z mężczyznami. Przede wszystkim jednak pokazały, że wejście na droga na szczyt i spełnienie marzeń zależy tylko od nas. Z taką energią łatwiej płynęło życie dzieciakom na osiedlowych trzepakach.

Wybór jest bardzo trudny. Ale jako, że jestem dzieckiem lat 90. z pełną odpowiedzialnością go dokonam. Pada on na zespół- Spice Girls. Wtedy każda z dziewczyn chciała być jedną ze "spicetek". Nie wiedzieć czemu mi najbliżej było zawsze do Posh Spice. Hmm może w podświadomości już wtedy dążyłam by być niepotrafiącą śpiewać żoną piłkarza. Mimo braku talentu, kto wtedy nie...

Byłby to plac zabaw przed blokiem z dzieciństwa. Wtedy wydawał się taki duży, huśtawki takie wysokie, górka, z której zjeżdżaliśmy na sankach taka stroma. Trawa, na której grałam w piłkę z chłopakami była jednym wielkim boiskiem, a "bramki", których słupki wyznaczały drzewa takie szerokie.
Dziś idę tam i śmiało mogę skonfrontować to, jak widziałam to wszystko za dzieciaka, a jak widzę teraz, oczami osoby dorosłej. Znaczna różnica!
Jest tylko i aż jedna rzecz, która się nie zmieniła: mam nadal kontakt z przyjaciółką z dzieciństwa, z którą spędzałam masę czasu, a u której jeszcze niedawno byłam świadkową na ślubie.
Mimo odległości, masy spraw - zawsze znajdziemy chwilę dla siebie; chwilę na telefon, czy spotkanie. I to jest piękne!

Byłby to plac zabaw przed blokiem z dzieciństwa. Wtedy wydawał się taki duży, huśtawki takie wysokie, górka, z której zjeżdżaliśmy na sankach taka stroma. Trawa, na której grałam w piłkę z chłopakami była jednym wielkim boiskiem, a "bramki", których słupki wyznaczały drzewa takie szerokie.
Dziś idę tam i śmiało mogę skonfrontować to, jak widziałam to wszystko za dzieciaka,...