Urodziłam się w latach 90, ale niewiele z nich pamiętam. Za to moja siostra bardzo dobrze zna te czasy - była wtedy nastolatką. Dzisiaj śmieje się z mody, która nawiązuje do tamtych lat. Dla niej to kicz i tandeta. Być może dlatego, że kojarzy jej się z buntem, który wtedy przechodziła. Osobiście uwielbiam ten styl, filmy i seriale jak 'Beverly Hills 90210' czy 'Friends'. Uwielbiam te wszysjtkie wysokie jeansy, które zniekształcają sylwetkę. Krótkie topy jak na plażę. Printy zwierzęce - przynajmniej można się wcielić na jeden dzień w zebrę, a w następnym być już gepardem. Kto by nie chciał być gepardem?!

Urodziłam się w latach 90, ale niewiele z nich pamiętam. Za to moja siostra bardzo dobrze zna te czasy - była wtedy nastolatką. Dzisiaj śmieje się z mody, która nawiązuje do tamtych lat. Dla niej to kicz i tandeta. Być może dlatego, że kojarzy jej się z buntem, który wtedy przechodziła. Osobiście uwielbiam ten styl, filmy i seriale jak 'Beverly Hills 90210' czy 'Friends'....

W latach 90 fajną sprawą były tazo z chipsów. Żetony, które przedstawiały np. zwierzęta z informacją ile żyją, ile ważą czy jak szybko się poruszają, albo te z flagami państw świata z informacją o ludności mieszkającej w danym kraju oraz jego powierzchni. Z tych małych kołeczek można było się sporo dowiedzieć.
Potem był też szał na spinnery, które przypominały bączki. Spinnerowe pojedynki były na porządku dziennym.
Tych gadżetów w czasach mojego dzieciństwa była cała masa. Aż dziw bierze gdzie to wszystko nam się mieściło. Niektóre mam w domu do dziś ;)

W latach 90 fajną sprawą były tazo z chipsów. Żetony, które przedstawiały np. zwierzęta z informacją ile żyją, ile ważą czy jak szybko się poruszają, albo te z flagami państw świata z informacją o ludności mieszkającej w danym kraju oraz jego powierzchni. Z tych małych kołeczek można było się sporo dowiedzieć.
Potem był też szał na spinnery, które przypominały bączki....

Dla mnie lata 90-te to przede wszystkim zabawy na podwórku. Nie było dnia, gdzie razem z innymi dzieciakami bawiliśmy się na dworze, liczne podchody, chowane, państwa miasta, granie w klasy i przede wszystkim skakanie przez gumę 😁 piękne czasy, w których czas spędzony z innymi i na świeżym powietrzu był czymś najwspanialszym. Jedyną karą jakie kiedyś mogło dostać dziecko było "zostanie w domu", gdzie cały świat był z innymi na trzepaku. Teraz niestety mamy smutne czasy gdzie dzieci nie doświadczają już takiego dzieciństwa jak kiedyś. Rodzice zamiast zająć się dziećmi wyjść z nimi na dwór żeby "pobrudziły się" w piaskownicy, dają do ręki tylko smartfona. Nie zwracając uwagi jaka krzywdę tym wyrządzają. Dlatego lata 90-to to lata beztroski i wspaniałej zabawy.

Dla mnie lata 90-te to przede wszystkim zabawy na podwórku. Nie było dnia, gdzie razem z innymi dzieciakami bawiliśmy się na dworze, liczne podchody, chowane, państwa miasta, granie w klasy i przede wszystkim skakanie przez gumę 😁 piękne czasy, w których czas spędzony z innymi i na świeżym powietrzu był czymś najwspanialszym. Jedyną karą jakie kiedyś mogło dostać dziecko...

Dla mnie kasety magnetofonowe z muzyka nagrywaną z radia. Na biwak zabieraliśmy " jamnika" to jest magnetofon dwukasetowy i słuchaliśmy ulubionych kawałków a żeby zaoszczędzić baterie przewijaliśmy taśmy na szczoteczkach do zębów ach to były czasy. Dzieci spotykały się w umówionym miejscu i czasie żeby się ze sobą bawić i przeżyć przygodę a nie siedzieć w telefonach i ogladać filmiki lub grać.

Dla mnie kasety magnetofonowe z muzyka nagrywaną z radia. Na biwak zabieraliśmy " jamnika" to jest magnetofon dwukasetowy i słuchaliśmy ulubionych kawałków a żeby zaoszczędzić baterie przewijaliśmy taśmy na szczoteczkach do zębów ach to były czasy. Dzieci spotykały się w umówionym miejscu i czasie żeby się ze sobą bawić i przeżyć przygodę a nie siedzieć w telefonach i...

Nie wiem czy mogę to nazwać wydarzeniem, bynajmniej nie będzie to konkretna akcja. Nasi rodzice w latach ’90 i jeszcze wcześniej poznawali się na dyskotekach. Wtedy istniała jeszcze jakaś kultura, można było poznać miłą, sympatyczną osobę. Dodam, że tylko wtedy można było powiedzieć, że tego kwiata jest pół świata. Dziś zaś, jeśli kogokolwiek szukać czy na stałe, czy na chwile to prawdopodobnie ze świecą lub z lupą niczym entomolog, który szuka owadów w trawie. Dziewczyny wyglądały jak dziewczyny, a dziś co wampirzyce, lub lalki barbie. Chłopcy, wyglądali jak chłopcy, a nie jak goście wyjęci ze śmietnika. Do czego zmierzam? Dawniej było lepiej! Zdecydowanie. Więcej było takich ludzi niewinnych, nieśmiałych, ale dobrych z serca, a dziś co? Musisz się z wiele sparzyć, żeby trafić na tą jedyną. Dodam, że z biegiem lat, to coraz trudniejsze zadanie, bo niestety świat zmienia się na gorsze. Lifie is brutal jak to śpiewali Lady Pank. Jeżeli chodzi o sprzęt, to z pewnością odtwarzacze z unitry. Do dziś wolę odsłuchiwać płyt, niż włączać YouTube pełne reklam, które w ogóle mnie nie interesują. Co prawda, urodziłem się u schyłku lat ’90, to jednak muzyka i klimat w moim domu się zachował dość długo, gdy weszło nowe tysiąclecie – z 2 z przodu :)

Nie wiem czy mogę to nazwać wydarzeniem, bynajmniej nie będzie to konkretna akcja. Nasi rodzice w latach ’90 i jeszcze wcześniej poznawali się na dyskotekach. Wtedy istniała jeszcze jakaś kultura, można było poznać miłą, sympatyczną osobę. Dodam, że tylko wtedy można było powiedzieć, że tego kwiata jest pół świata. Dziś zaś, jeśli kogokolwiek szukać czy na stałe, czy na...

Ja uwielbiałam "Śmiechu warte" prowadzone przez Tadeusza Drozdę. Prekursor dzisiejszego youtuba - oglądanie śmiesznych filmików z rodziną, w każdą niedzielę. Cały tydzień czekałam na ten program i nie mogłam się go doczekać. Kojarzy mi się bardzo dobrze i wywołuje miłe wspomnienia zimowych niedziel spędzonych w rodzinnym gronie. I przy głośnych wybuchach śmiechu. Nad youtubem miał tą wyższość, że filmiki tam zamieszczone nie przekraczały pewnych granic i naprawdę bawiły.
Jeśli myślę o latach 90, to od razu do głowy przychodzą mi także lody bambino i cola w szklanej butelce, które kupowała mi prababcia w gorące, letnie dni w pobliskim sklepie (swoja drogą ów sklep stanowi obecnie istny wehikuł do lat 90.;)).

Ja uwielbiałam "Śmiechu warte" prowadzone przez Tadeusza Drozdę. Prekursor dzisiejszego youtuba - oglądanie śmiesznych filmików z rodziną, w każdą niedzielę. Cały tydzień czekałam na ten program i nie mogłam się go doczekać. Kojarzy mi się bardzo dobrze i wywołuje miłe wspomnienia zimowych niedziel spędzonych w rodzinnym gronie. I przy głośnych wybuchach śmiechu. Nad...

Lata 90.to moja młodość. Dziwna rzecz, choć byłem szalenie nieśmiały to zdolny do pewnych szaleństw. Pamiętam moją apostazję z kościoła, zimowa "wycieczka" do irkuckiego okręgu na Syberii (bez internetu, portalów społecznościowych, telefonu komórkowego, przewodników) na spontana z dwoma kolegami. Ulice polskich miast zamieniły się w wielki bazar. Słodycze, skarpety i kasety magnetofonowe sprzedawane z łóżek polowych. To był taki przejściowy okres. Szara rzeczywistość postkomunistyczna wymieszana z kolorowymi kapitalistycznymi dobrami. W miastach pojawiło się mnóstwo butików, gdzie sprzedawało się wszystko :mydło i powiodło, ważne, żeby było kolorowe i z zachodu. Architektura była zadziwiająca wyremontowane partery podniszczonych kamienic. Pamiętam kolejki do pierwszego Mc'Donallda w Poznaniu. Wszyscy chłopacy nosili się podobnie: buty mokacyny, białe skarpetki frotte, spodnie dżinsy dekatyzowane, płaszcze lub dresy z kreszu, itd. Na ulicy grała muzyka Kitaro i Ennio Morricone. W mieszkaniach królowały ławy i fototapety.

Lata 90.to moja młodość. Dziwna rzecz, choć byłem szalenie nieśmiały to zdolny do pewnych szaleństw. Pamiętam moją apostazję z kościoła, zimowa "wycieczka" do irkuckiego okręgu na Syberii (bez internetu, portalów społecznościowych, telefonu komórkowego, przewodników) na spontana z dwoma kolegami. Ulice polskich miast zamieniły się w wielki bazar. Słodycze, skarpety i kasety...

Dla mnie lata 90. kojarzą się z jednym zjawiskiem – totalnym, niepowstrzymanym gadżeciarstwem. Atrybutów z tamtych lat próżno teraz szukać w dłoniach i kieszeniach młodzieży, bo obecnie wszyscy mają to samo – smartphone, który zastępuje obecnie wszystko. Natomiast w latach 90. jedne dzieciaki pochylały głowy nad plastikowym Gameboy’em, inne z uporem wykonywały triki święcącym jo-jo, dziewczynki grały w gumę, a młodziki opiekowały się swoim elektronicznym zwierzątkiem Tamagotchi, które było bardziej absorbujące niż prawdziwe. Wtedy niemal każdy coś kolekcjonował: karteczki do segregatora, karty z chipsów, naklejki z gumy. W sumie zbierać można było wszystko, ot choćby kapsle. A potem tę kolekcję można było wymienić, pograć nią, pohandlować jej elementami. I każdy obowiązkowo musiał obkleić swój pokój (łącznie z sufitem) plakatami z gazet, bez tego ani rusz. Każdy dzieciak miał pełno takich śmieci wokół siebie: figurek, gumek, koralików i ołówków z przekładanym wkładem. Ale w sumie nie tylko dzieciaki, bo dorośli też za gadżetami przepadali – kolekcja kaset, szuflada pełna dyskietek czy ehem… świerszczyki pod łóżkiem nie wzięły się z powietrza.

Dla mnie lata 90. kojarzą się z jednym zjawiskiem – totalnym, niepowstrzymanym gadżeciarstwem. Atrybutów z tamtych lat próżno teraz szukać w dłoniach i kieszeniach młodzieży, bo obecnie wszyscy mają to samo – smartphone, który zastępuje obecnie wszystko. Natomiast w latach 90. jedne dzieciaki pochylały głowy nad plastikowym Gameboy’em, inne z uporem wykonywały triki...

Piątek, godzina 18:00, ja w kuchni siedzę na taborecie, na stole radioodtwarzacz, wciśnięte przyciski "Pauza" i "Play/record". Z utęsknieniem czekam, aż zacznie się lista przebojów. Kaseta przygotowana w magnetofonie, obok długopis i kartka w kratkę, aby zapisać utwory. I już słyszę, jak zapowiadają kolejny hit. Trochę się wkurzam, bo muzykę już słychać, a speaker nadal gada. W końcu wokalista zaczyna śpiewać, a ja mogę odcisnąć "Pauza". Nagrywa się! Teraz tylko czekam, aż usłyszę reklamy w radio, by ponownie wcisnąć "Pauza", mam nadzieję, że taśma na kasecie się nie skończy, bo przecież nagrałam już kilka utworów poprzedniego dnia. W weekend będzie fajnie, w telewizji puszczą "30 ton, lista przebojów" i będę mogła zobaczyć teledysk do piosenki!
Już! Speaker zapowiada kolejny utwór, a ja skrzętnie notuję, co się nagrało. Nie wiem, jak napisać poprawnie tytuł po angielsku, ale sprawdzę potem w Bravo, w końcu ostatnio w gazecie znalazłam słowa do piosenki z tłumaczeniem.
Muszę jeszcze kupić baterie do walkmana, aby zabrać kasetę ze sobą w podróż. Będzie czego słuchać!

Piątek, godzina 18:00, ja w kuchni siedzę na taborecie, na stole radioodtwarzacz, wciśnięte przyciski "Pauza" i "Play/record". Z utęsknieniem czekam, aż zacznie się lista przebojów. Kaseta przygotowana w magnetofonie, obok długopis i kartka w kratkę, aby zapisać utwory. I już słyszę, jak zapowiadają kolejny hit. Trochę się wkurzam, bo muzykę już słychać, a speaker nadal...

Lata 90, to były cudowne czasy! Z chęcią bym do nich wróciła. Co najlepiej kojarzy mi się z tymi czasami ? Hmm... Wydaje mi się, że w każdej rodzinie był taki moment, gdy wieczorem wszyscy zbierali się przy drzwiach czy ścianie i rozpoczynano projekcję zdjęć - nie wiem jak fachowo nazywało się to urządzenie, ale było to magiczne. Nikt nie patrzył wtedy jak głupio wyszedł, nie było śmiesznych czy słodkich minek, ani funkcji "usuń". Każdy jedynie wspominał krótką chwilę uchwyconą na płytce.

Lata 90, to były cudowne czasy! Z chęcią bym do nich wróciła. Co najlepiej kojarzy mi się z tymi czasami ? Hmm... Wydaje mi się, że w każdej rodzinie był taki moment, gdy wieczorem wszyscy zbierali się przy drzwiach czy ścianie i rozpoczynano projekcję zdjęć - nie wiem jak fachowo nazywało się to urządzenie, ale było to magiczne. Nikt nie patrzył wtedy jak głupio wyszedł,...