Dziękuję

Dziękuję

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

monik
Wamp_irka
Bonnemort
ola2004
Emma

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

monik
Wamp_irka
Bonnemort
ola2004
Emma

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

25 maja to dzień,który zapamiętam do końca życia.To dzień buntu.1 maja dowiedziałam się że zostałam zapisana do szkoły z internatem przez mojego ojczyma.
2 maja wstawiłam się w szkole,został mi przydzielony pokój i dostałam swój mundurek.Był paskudny no ale trudno.Poznałam dziewczynę z którą miałam dzielić pokój. Była taka cicha i spokojna a w jej oczach był smutek. Zrobiło mi się jej szkoda,więc zaczęłam z nią rozmawiać. Opowiedziała mi o szkole,zasadach w niej panujących i o karach za nieposłuszeństwo. Przeżyłam szok w jakim miejscu ja wylądowałam. Kolejnego ranka wyszykowałam się i poszłam na zajęcia.Wszystko było takie szare i nudne. Dni mijały i mijały a każdy był taki sam.Wszyscy byli tak samo ubrani,zajecia o tych samych godzinach i posiłki wydawane regularnie ale ciągle te same.24 maja nie wytrzymałam i powiedziałam:- Ja już dłużej tak nie mogę. Mam dość.- Przyzwyczaisz sie. Bedzie dobrze.- pocieszała mnie koleżanka z pokoju.- Nie nie będzie to jest chore!-krzyknęłam i zaczęłam chodzić nerwowo po pokoju.- Co chcesz zrobić?- zapytała niepewnie moja cicha współlokatorka.-Zobaczysz.- odparłam bo wpadł mi do głowy szalony pomysł.
25 maj to ten dzień.Wstałam wcześniej pomalowałam się,ubrałam czarna dopasowaną koszulkę i różowe spodnie. Spojrzałam w lustro i byłam gotowa. Wzięłam pendrive'a i wyszłam. Nie było mnie na śniadaniu bo musiałam się zakraść do pokoju muzycznego,od dawna nie używanego,przy pokoju dyrektora.Udało się.Jestem.Podłączyłam wszystko i puściłam na maksa.Włączyłam "Survive" Eminema a potem zaczęłam wszystkich motywować do wyrażania swojego zdania i bycia kim chcą.Po tym wybryku zostałam wezwana do gabinetu dyrektora.Udzielił mi reprymendy i wyznaczył karę.Miałam codziennie sprzątać łazienki i inne pomieszczenia w szkole.To trwało wieczność,ale sprzatając myślałam o tym że warto było.I nie wątpliwie wyróżniłam się z tłumu rutyny i szarości.

25 maja to dzień,który zapamiętam do końca życia.To dzień buntu.1 maja dowiedziałam się że zostałam zapisana do szkoły z internatem przez mojego ojczyma.
2 maja wstawiłam się w szkole,został mi przydzielony pokój i dostałam swój mundurek.Był paskudny no ale trudno.Poznałam dziewczynę z którą miałam dzielić pokój. Była taka cicha i spokojna a w jej oczach był smutek....

Stała w trzecim rzędzie pod ścianą. Niby taka sama jak wszyscy: szary mundurek, włosy starannie zaplecione w warkocz, taki sam plecak, taka sama biżuteria, taki sam kolor paznokci. Jednakże coś mi w niej nie pasowało. Już samo to, że patrzyła przez okno, było dziwne. Nikt nie robi tego podczas porannego apelu, bo łatwo było zostać posądzony o nieuwagę i dostać karę. Nie to jednak wzbudziło moją największą uwagę, a kolor jej oczu. Miała na sobie kolorowe soczewki kontaktowe. Gdyby to jeszcze był naturalny kolor, to może uszłoby uwadze nauczycielom, ale fioletowy? Na pewno dostanie karę. Nagle dziewczyna odwróciła głowę w moim kierunku i uśmiechnęła się. Poczułam nagły niepokój, tutaj nikt się nie uśmiecha. Miałam rację. Nie minęło 10 sekund, gdy wyszła z szeregu i podeszła do mikrofonu trzymanego przez dyrektora: „ Chcę wam powiedzieć, że żal mi was, bo tam gdzie mam zamiar iść, jest nawet ciekawiej niż tutaj”. Potem wyciągnęła pistolet z plecak i strzeliła sobie w głowę. Wszyscy spojrzeli na ciało, ale nikt nie wyglądał na zdziwionego. Takie sytuacje zdarzają się w mojej szkole przeciętnie raz w miesiącu, a uczniowie którzy dokonują tego czynu, nazywani są słabymi jednostkami. Dlatego nie wychylam się przed szereg…

Stała w trzecim rzędzie pod ścianą. Niby taka sama jak wszyscy: szary mundurek, włosy starannie zaplecione w warkocz, taki sam plecak, taka sama biżuteria, taki sam kolor paznokci. Jednakże coś mi w niej nie pasowało. Już samo to, że patrzyła przez okno, było dziwne. Nikt nie robi tego podczas porannego apelu, bo łatwo było zostać posądzony o nieuwagę i dostać karę. Nie to...

Cisza zapanowała na korytarzach szkoły. Punkt ósma rozpoczęły się lekcje. Każdy uczeń posłusznie zajął swoje miejsce w ławce, czekając w ciszy aż nauczyciel zapisze na tablicy temat dzisiejszych zajęć: „Układ krwionośny człowieka”. Sylwester bardzo ucieszył się, widząc temat. Od najmłodszych lat pasjonował się ludzkim ciałem i tym, w jaki sposób funkcjonuje. W przyszłości pragnął zostać lekarzem i wykorzystywać tę wiedzę w praktyce, dlatego był niezmiernie uradowany, że będzie mógł się dziś wykazać. Niestety z powodu szalejących w nim emocji zapomniał o najważniejszych zasadach szkoły - posłuszeństwie, uległości oraz niepodważaniu autorytetów. W trakcie zajęć profesor biologii popełnił oczywisty błąd, więc nie myśląc długo ręka Sylwestra wystrzeliła do góry.
Tak? - zapytał skonsternowany nauczyciel, widząc, że ktoś odważył się przerwać mu wykład.
Przepraszam Panie Profesorze, ale to, co Pan powiedział jest nieprawdziwe. - Zauważył Sylwester.
Słucham? - Wykrztusił zszokowany biolog. Nie mógł uwierzyć, że uczeń ważył się wytknąć mu błąd.
Co ty sobie wyobrażasz?! - Ryknął na całe gardło. - Śmiesz podważać moje zdanie! Zapominasz się młodzieńcze! Ja jestem tu nauczycielem, nie ty, więc zachowuj się jak na ucznia przystało!
Gdy to prawda. - Odezwał się cicho Sylwester, przerażony wybuchem nauczyciela, ale wciąż pozostawał przy swoim.
Twoje zachowanie jest karygodne. - Wysyczał przez zęby wściekły nauczyciel. - Marsz do dyrektora.
Zlękniony Sylwester udał się w stronę wyjścia.

Cisza zapanowała na korytarzach szkoły. Punkt ósma rozpoczęły się lekcje. Każdy uczeń posłusznie zajął swoje miejsce w ławce, czekając w ciszy aż nauczyciel zapisze na tablicy temat dzisiejszych zajęć: „Układ krwionośny człowieka”. Sylwester bardzo ucieszył się, widząc temat. Od najmłodszych lat pasjonował się ludzkim ciałem i tym, w jaki sposób funkcjonuje. W przyszłości...

To nie była zwykła szkoła.
Pan dyrektor, na początku roku miał na sobie różowy garnitur, brokatową muszkę i niebieskie conversy. Zaraz po tym jak ogłosił, że w duszy jest wiecznym dzieckiem pełniącym obowiązki dorosłego, kazał rozdać nowym uczniom regulamin.
Podstawową zasadą, grubo wytłuszczoną u góry kartki, było: "Jestem wyjątkowy!". Pod tym hasłem znajdował się cały spis zakazów (bo nakazów nie bylo), a tam między innymi:
- nie wolno mieć zwykłego koloru włosów
- nie wolno być cichym, szarym i nijakim
- nie wolno nie mieć własnego zdania w jakiejś kwestii
I tak dalej...
Waśnie z powodu tej feralnej listy, Darek już po miesiącu trafił na dywanik.
- No więc, co masz na swoje usprawiedliwienie chłopcze? - zaczął dyrektor.
- Nic.
- Po prostu nic? Powinieneś się zbuntować, pokłócić, rzucić mi na biurko swój manifest, albo... albo...cokolwiek! A Ty nic.
Darek tylko westchnął, a dyrektor kontynuował.
- Ubierasz się na szaro, nie masz tatuaży, nie jesteś zapisany do żadnego koła zainteresowań, regularnie się uczysz i masz dobre oceny, co więcej do szkoły chodzisz pieszo, a nie na hulajnodze czy motocyklu, nie masz konta na żadnym profilu społecznościowym, jesteś hetero, jesz mięso i podobno wierzysz w Boga. Ja rozumiem w latającego potwora spaghetti, ale nie! Jesteś... jesteś... zwyczajny. Albo to zmienisz, albo zostaniesz wydalony.
Darek tylko wstał, rzucił na blat opaskę z imieniem i wyszedł mruknąwszy jeszcze:
- Uff, całe szczęście, jeszcze jeden dzień, a sam bym się wydalił.

To nie była zwykła szkoła.
Pan dyrektor, na początku roku miał na sobie różowy garnitur, brokatową muszkę i niebieskie conversy. Zaraz po tym jak ogłosił, że w duszy jest wiecznym dzieckiem pełniącym obowiązki dorosłego, kazał rozdać nowym uczniom regulamin.
Podstawową zasadą, grubo wytłuszczoną u góry kartki, było: "Jestem wyjątkowy!". Pod tym hasłem znajdował się cały...

Godzina 6 rano, czwartek, mycie się, ubieranie, śniadanie, 6:35 wyjście z pokoju do sali. W piątek to samo, zawsze to samo, ten sam rytm, te same sytuacje, te same czynności o tych samych porach, ustalone jak w zegarku. Mam dość. Jestem jak wszyscy inny w tej szarej masie, ta sama fryzura, to samo ubranie, wszystko jest identyczne, patrzę w lustro i równie dobrze mogę uznać, że to ktokolwiek inny z tej szkoły. Nie wyróżniam się niczym, czuję się jak robot, zaprogramowana maszyna, dłużej tego nie zniosę, chcę się wyrwać z tego, pokazać wszystkim, że jestem kimś odrębnym, ale jednak chcę też żyć, nie mogę nagle przecież stanąć na środku sali i podwinąć rękawów koszuli. To by było niemądre, egzekucja nastąpiłaby tego samego dnia i nikogo i tak by nie obeszła.
Siedzę teraz w auli, nie wiem, kiedy i jak tu dotarłem, byłem zbyt zamyślony, na szczęście wyuczone czynności zadziałały automatycznie. Już wiem co zrobię. Coś, żeby nie wykryto mnie tak prędko i nie zabito od razu, coś innego. Oni nie sprawdzają notatek, nie wiedzą, jak wyglądają nasze zeszyty, więc to będzie moje wyróżnienie. Zmienię swój charakter pisma, jako jedyny będę pisał litery pochylone w prawo, każdy pochyla w lewo, to da mi poczucie odrębności i nie narażę się na śmierć. Zaczynam! Dam radę, nie mogę tylko okazać emocji i podniecenia, pismo będzie dla mnie ucieczką i pocieszeniem, być może uda mi się nie zwariować i nie poddać się kontroli do końca.
Być może.

Godzina 6 rano, czwartek, mycie się, ubieranie, śniadanie, 6:35 wyjście z pokoju do sali. W piątek to samo, zawsze to samo, ten sam rytm, te same sytuacje, te same czynności o tych samych porach, ustalone jak w zegarku. Mam dość. Jestem jak wszyscy inny w tej szarej masie, ta sama fryzura, to samo ubranie, wszystko jest identyczne, patrzę w lustro i równie dobrze mogę...

Pewnego dnia do naszej klasy dołączył nowy uczeń Holf.Z wyglądu był taki sam jak inni,niebieski mundurek z tarczą szkolną,czarne buty na lekkim obcasie.To,że jest inny nikt się nie spodziewał,ponieważ był tak samo grzeczny na lekcjach jak inni.Jednak zmieniło się to w jego trzecim dniu pobytu,ponieważ na jednej z przerw,na której całą klasą wyszliśmy na boisko Holf stwierdził,że chciałby założyć,coś w stylu ,,Stowarzyszenia Umarłych Poetów”,gdzie czytalibyśmy różne cytaty z naszych ulubionych książek i je omawiali.Jak pisano w regulaminie w podpunkcie czwartym(każdy musiał znać regulamin na pamięć), ,nie wolno zakładać grup uczniowskich”.Część klasy poparła jego pomysł pomijając regulamin,ponieważ ,,łykali” książki,kiedy tylko się dało i zawsze chcieli założyć grupę,aby móc dzielić się ulubionymi książkami,dyskutować o nich,lecz nie mieli na to odwagi.Ustalili,że będą spotykać się o 22:05 w klasie chemicznej,co tydzień w środę,gdzie zawsze jest pusto na korytarzach i blisko do pokoju.Pierwsze spotkanie przebiegło tak jak chcieli,więc postanowili zobaczyć się za tydzień.Dni mijały,a wszyscy uczniowie uczęszczający na grupę czytali dwie książki tygodniowo.Była środa,więc nadszedł dzień na kolejne spotkanie,lecz nie tak przyjemne jak pierwsze,ponieważ jeden z kolegów miał już dosyć tego i powiedział nauczycielom o ich grupie.Nauczyciele wiedząc gdzie i kiedy się spotykają czekali na nich w sali chemicznej i ich przesłuchali po czym czekała Holf'a śmierć za utworzenie grupy.

Pewnego dnia do naszej klasy dołączył nowy uczeń Holf.Z wyglądu był taki sam jak inni,niebieski mundurek z tarczą szkolną,czarne buty na lekkim obcasie.To,że jest inny nikt się nie spodziewał,ponieważ był tak samo grzeczny na lekcjach jak inni.Jednak zmieniło się to w jego trzecim dniu pobytu,ponieważ na jednej z przerw,na której całą klasą wyszliśmy na boisko Holf...

Chodziłam do katolickiej szkoły z internatem.

Już na pierwszej lekcji muzyki wyszłam na urwisa, śpiewając niewinne „guma, guma do podskoków, na podwórkach, obok bloków”.

Kolejna moja wpadka to jedzenie winogron na drugim piętrze internatu, gdzie jedzenie było zabronione. Zapomniałam po sobie sprzątnąć. Zrobiła się z tego afera. Bałam się przyznać, ale pragnęłam przeprosić za moje czyny. Wytargałam z gazety literki. Przykleiłam je na kartkę papieru. Litery tworzyły zwrot: zielono mi. Chodziło mi o to, że było mi głupio z powodu tych winogron. Wyszła z tego kolejną afera, że ktoś sobie jeszcze jaja robi.

Innym razem wróciłam z domu na ostatnią chwilę i ruszyłam z ciastem od mojej cioci do klasy, gdzie pilnowano nas, abyśmy się uczyły. Zapomniałam się. Ułamałam kawałek sernika. Wkładając go do ust, poczułam, że ktoś na mnie patrzy. Podniosłam oczy i spojrzałam prosto w oczy zbulwersowanej zakonnicy.

Czytałam w środku nocy książki pod prysznicem, bo po 22.00 wszyscy mieli być już w łóżkach.

Po północy oglądałam telewizję. Przy czym telewizor był zamykany w drewnianej skrzyni. Jednak dla chcącego nic trudnego. W końcu nawet przyznałam się koleżankom, że po północy jest już bezpiecznie i urządziłyśmy seans. Akurat leciały gremliny. To był najstraszniejszy film w moim życiu. Przy każdym skrzypnięciu podłogi, zerkałyśmy przerażone na drzwi, czy czasami do pomieszczenia nie wejdzie zakonnica mająca tego dnia obchód.

Czasami człowiek się wyróżnia, chociaż chce wtopić się w tłum.

Chodziłam do katolickiej szkoły z internatem.

Już na pierwszej lekcji muzyki wyszłam na urwisa, śpiewając niewinne „guma, guma do podskoków, na podwórkach, obok bloków”.

Kolejna moja wpadka to jedzenie winogron na drugim piętrze internatu, gdzie jedzenie było zabronione. Zapomniałam po sobie sprzątnąć. Zrobiła się z tego afera. Bałam się przyznać, ale pragnęłam...