Anka chodziła już od miesiąca do nowej szkoły, ale z każdym dniem było jej co raz trudniej. Tutaj wszyscy byli niemal identyczni, nikt nie mógł się wyróżniać i mieć swojego zdania. Reguły były precyzyjne, a za nie posłuszeństwo czekała surowa kara. Anka codziennie musiała zakładać granatową plisowaną spódniczkę do kolan, białą bluzkę z kołnieżyniem i wiązaną pod nim granatową kakardką oraz granatową marynarkę. Wszystkie dziewczyny musiały się tak ubierać. Nie wolno było mieć makijażu i pomalowanych paznokci.
Anka nie mogła już dłużej tego znieść. Postanowiła choć odrobinę się wyróżnić, dlatego czasem zamiast granatowej kokardy pod kołnieżykiem wiązała białą, niebieską lub czerwoną, do spódniczki zakładała pasek z ozdobną sprzączką, na marynarce przypinała niewielką broszkę, delikatnie nakładała na powiekę cień, na usta błyszczyk, paznokcie malowała beżowym lakierem, a we włosy wpinała kolorową spinkę.
To małe rzeczy, małe zmiany ale dzięki tym subtelnym zmianom czuła się choć trochę inna, ale jednocześnie unikała surowej kary za łamanie regulaminu. Bycie sobą w tej szkole nie było łatwe

Anka chodziła już od miesiąca do nowej szkoły, ale z każdym dniem było jej co raz trudniej. Tutaj wszyscy byli niemal identyczni, nikt nie mógł się wyróżniać i mieć swojego zdania. Reguły były precyzyjne, a za nie posłuszeństwo czekała surowa kara. Anka codziennie musiała zakładać granatową plisowaną spódniczkę do kolan, białą bluzkę z kołnieżyniem i wiązaną pod nim...

To była jedna z tych lekcji na których nikt nie powinien uważać.Jednak wszyscy przysłuchiwali się sztywno słowom nauczyciela.Jeszcze tylko kilka minut dzieliło mnie od końca zajęć i powrotu do domu.Nuda stawała się nie do zniesienia.Nie wytrzymałam.Chwyciłam ołówek leżący na biurku i zaczęłam rysować.Linie,kropki,kwiatek.Nagle zorientowałam się że nauczyciel zamilkł.Nie odrywałam wzroku od moich prymitywnych rysunków.Wtem usłyszałam kroki.Spokojne,zdecydowane,niezmiennie zmierzające do celu.Wiedziałam gdzie się zatrzymają,przy której ławce.Wiele ryzykowałam chociażby podnosząc ten przeklęty ołówek.Teraz poniosę konsekwencje.Wszystkie oczy skierowane były na mnie.Wiedziałam to zaraz nastąpi.Pozbędą się mnie.Wszelkie przejawy niesubordynacji są natychmiast likwidowane.Nikt nie wie co się dzieje z buntownikami.Jedno jest pewne, nigdy nikt już o nich słyszy.To samo miało teraz stać się ze mną.Gdy nauczycielka podeszła do mnie,chwyciła za rękę i wyprowadziła z klasy nikt nawet nie mrugnął.Dla nich byłam już martwa.

To była jedna z tych lekcji na których nikt nie powinien uważać.Jednak wszyscy przysłuchiwali się sztywno słowom nauczyciela.Jeszcze tylko kilka minut dzieliło mnie od końca zajęć i powrotu do domu.Nuda stawała się nie do zniesienia.Nie wytrzymałam.Chwyciłam ołówek leżący na biurku i zaczęłam rysować.Linie,kropki,kwiatek.Nagle zorientowałam się że nauczyciel zamilkł.Nie...

Dewiant

– Moim zdaniem – wypowiedział się Usul – autorka pisząc ten wiersz, miała na myśli coś innego.
Kojarzycie deskę, za pomocą której piraci mieli wypraszać niechcianych załogantów z pokładu? Usul właśnie wszedł na nią, i to nie będąc przez nikogo popychanym czubkiem kordelasu. Nadal jednak była szansa, aby się wycofać.
– Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że Podręcznik doskonale wie co autorka miała, a czego nie miała na myśli, pisząc wiersz? – zapytała panna Jacobs.
– Wiem, że Podręcznik napisany został przez człowieka, a ludzie się mylą...
Stary, nie rób tego...
– Ludzie może i tak – przerwała mu nauczycielka – ale nie system.
– Według mnie – mimo wszystko, kontynuował swoją wypowiedź Usul – ten wiersz to nie pochwała ustroju, lecz miłości.
– Bzdura!
– Powiem więcej! Monika Adamczyk pisała w nim o miłości ROMANTYCZNEJ!
– Stop! Koniec tego dobrego!
Panna Jacobs wyciągnęła z kieszeni mały pilot, skierowała go na ucznia i nacisnęła przycisk. Usul umarł. Tak po prostu. W jednej sekundzie.
Próba jakiegokolwiek wyróżniania się spośród nas, zazwyczaj kończy się obcięciem palca – możesz się uczyć, dopóki jesteś w stanie notować. Później pilot. Co innego, kiedy przekroczy się TĘ granicę – najgorszą formą odstępstwa, jest ALTERNATYWNE MYŚLENIE. Kiedyś nazywali to myślozbrodnią, ale zaraz się poprawili. Za coś takiego kara może być tylko jedna. Pilot. Od razu, bez litości, bez zbędnych tłumaczeń. Słusznie. Śmierć dewiantom.

Dewiant

– Moim zdaniem – wypowiedział się Usul – autorka pisząc ten wiersz, miała na myśli coś innego.
Kojarzycie deskę, za pomocą której piraci mieli wypraszać niechcianych załogantów z pokładu? Usul właśnie wszedł na nią, i to nie będąc przez nikogo popychanym czubkiem kordelasu. Nadal jednak była szansa, aby się wycofać.
– Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że Podręcznik...

Z życia wzięte:
Cześć! Jestem uczniem klasy 4 AD. Życie cudaka nie jest wyścielone płatkami róż, trafiasz często na kolce! Jak wygląda codzienność? Uczysz się dobrze, nie sprawiasz problemów, i zazwyczaj ktoś dokleja Ci łatę niewiniątka. Gdy głosisz własne zdanie, gdy mówisz Nie, gdy reszta mówi Tak, stajesz się wrogiem numer jeden. Kiedy odmawiasz pomocy, „kolegom” którzy w ogóle nie zasługują na to miano, i nie są dla ciebie mili, stają się od razu twoimi oprawcami, i niczym jakiś Hitleryk starają się twoje życie zmienić w piekło. Czasem siądą za tobą, i wbijają cyrkiel w plecy (tak mocno, że wychodzisz z zakrwawioną koszulką i bliznami na plecach). Wysyłają wiadomości treści typu: Takich jak ty w śmietniku trzymają, ale ty uciekłeś; rodzice zamykali cię w piwnicy! W dodatku, jeśli nie idziesz na wagary, nie idziesz pić, gdy 99% to robi, z automatu stajesz się wrogiem, nie idziesz, nie dlatego, że mama cię zbije, ale po prostu lubisz się uczyć, co dziś jest wręcz komiczne… Dla takich ludzi stajesz się wrogiem publicznym! W każdej chwili, wszyscy mają ochotę do ciebie podejść i dać ci po buzi, ale tego nie zrobią, bo brakuje im odwagi i wiedzą, że jeśli posuną się za daleko nie dostaną nic, a ponieważ jestem cudakiem, który jako jedyny ma wszystko, to wrogość do mnie ma jakąś nieprzekraczalną granicę. Jak kończy taki cudak? Często bywa gościem psychologa, który twierdzi, że to Ty masz problem, nie oni! Bo świat czyni cię wariatem!

Z życia wzięte:
Cześć! Jestem uczniem klasy 4 AD. Życie cudaka nie jest wyścielone płatkami róż, trafiasz często na kolce! Jak wygląda codzienność? Uczysz się dobrze, nie sprawiasz problemów, i zazwyczaj ktoś dokleja Ci łatę niewiniątka. Gdy głosisz własne zdanie, gdy mówisz Nie, gdy reszta mówi Tak, stajesz się wrogiem numer jeden. Kiedy odmawiasz pomocy, „kolegom” którzy...

Patrzę na tył głowy koleżanki stojącej przede mną w kolejce i jestem pewna, że dziewczyna stojąca za mną, ma identyczny widok. Kołnierzyk wbija się jej w kark i mam ochotę go poprawić, bo sama też czuję tę niewygodę. Równiutkie przedziałki dzielą nasze głowy z geometryczną precyzją, a dwa warkocze po bokach mamy identycznej długości. Czerwone wstążki zwisają smutno na ramiona. Zawsze czerwone. Nawet nie wiem, czy produkują je w innych kolorach.
Zwracam uwagę na jej uszy, lekko zaróżowione i przychodzi mi do głowy absurdalna myśl, że skoro ona ma takie, to moje również tak wyglądają. Muszą tak wyglądać, skoro niczym się nie różnimy.
Cała nasza klasa – identyczne dziewczęta, niczym lalki produkowane taśmowo. Skoro mam być jedną z nich, kukłą bez własnego zdania, to chciałabym być w środku wypchana szmatami, wtedy nie trawiłby mnie od wewnątrz ten palący bunt. Tak bardzo chcę choć raz wykonać inny gest niż reszta! Pragnienie, by się wyłamać z tej kolejki dusi mnie i czuję, że teraz, tutaj, nie wytrzymam już ani chwili dłużej! Ze złością wykonuję niewybaczalny, nieregulaminowy ruch – tupię nogą. W przypływie nagromadzonej wzgardy tym światem tylko ten dziecinny gest przychodzi mi do głowy. Stuk obcasa o parkiet uwalnia ze mnie całą złość i wyzwala coś czego nie znałam: ulgę.
Po chwili jednak znów czuję rozpacz, bo sto innych nóg wykonało w tym samym czasie ten sam rozpaczliwy akt. Nawet w próbie wyróżnienia się jesteśmy takie same.

Patrzę na tył głowy koleżanki stojącej przede mną w kolejce i jestem pewna, że dziewczyna stojąca za mną, ma identyczny widok. Kołnierzyk wbija się jej w kark i mam ochotę go poprawić, bo sama też czuję tę niewygodę. Równiutkie przedziałki dzielą nasze głowy z geometryczną precyzją, a dwa warkocze po bokach mamy identycznej długości. Czerwone wstążki zwisają smutno na...

Ta symetryczność i jednakowość doprowadza mnie do szewskiej pasji. Ostatnia próba wyhodowania sobie długich wyróżniających się paznokci spaliła się na panewce. Nie sądziłem, że dyrektor jest na tyle silny. Obciął mi je bez większego wysiłku. Tym razem nie uda mu się zniweczyć mojego planu. Właśnie trzymam maszynkę do golenia. Patrzę sobie głęboko w puste oczy. Mam wrażenie, że widzę zimną ścianą za moją głową. To do dzieła. Przerwa kończy się za kilka minut. Muszę zdążyć. Moja dłoń działa jak w transie. Poszło szybciej niż myślałem. Zgolenie głowy nie pozwoli mi zlać się z innymi. Będę teraz kroplą gęstej krwi wlanej do wody. Widoczny. Ale tak jak czerwona plamka rozpłynie się w końcu w przeważającej przeźroczystej cieczy tak ja znów stanę się jednakowy gdy znów odrosną mi włosy. Ale spokojnie. W zanadrzu mam mnóstwo planów. W moim pokoju schowałem permanentny flamaster. Nie pozwolę, żeby inni kierowali moimi myślami. W środku jestem wolny i będę to uzewnętrzniał na wszelkie możliwe sposoby. Dzwonek i showtime.

Ta symetryczność i jednakowość doprowadza mnie do szewskiej pasji. Ostatnia próba wyhodowania sobie długich wyróżniających się paznokci spaliła się na panewce. Nie sądziłem, że dyrektor jest na tyle silny. Obciął mi je bez większego wysiłku. Tym razem nie uda mu się zniweczyć mojego planu. Właśnie trzymam maszynkę do golenia. Patrzę sobie głęboko w puste oczy. Mam wrażenie,...

Szkoła imienia Freedy'ego Mercury'ego. Jedno z najlepszych publicznych liceów w mieście. Znana z surowych nauczycieli, wielu zasad, których złamanie grozi wyrzuceniem. Szkoła całkowicie inna niż wszystkie, bo w każdej obowiązują mundurki. Natomiast tutaj panuje ,,rockowa'' zasada- każdy uczeń ma mieć kolorowe włosy, piercing, ma być kolorowy i lubić ciężką muzykę. A co ma zrobić Adam? Adam lubi ubierać garnitury, koszule, sweterki. Włosy lubi mieć zalizane do tyłu a na głośnikach w jego pokoju zamiast Metallicy rozbrzmiewa Chopin. I nie wie co robi w tej szkole, może dlatego, że jego rodzice się uparli? Po dwóch latach katorgi, udawania rockstara, przyszedł do szkoły w ulubionych, schludnych jeansach, wyprasowanej koszuli, ulizanych i pofarbowanych na brązowo włosach i pod krawatem, puszczając na JBL-u Etiudę Rewolucyjną, a jego wszystkie kolczyki wylądowały w śmietniku. Jak to się skończyło? Adam został wezwany do gabinetu, skrzyczany, wyśmiany i wywalony ze szkoły. Ale było warto.

Szkoła imienia Freedy'ego Mercury'ego. Jedno z najlepszych publicznych liceów w mieście. Znana z surowych nauczycieli, wielu zasad, których złamanie grozi wyrzuceniem. Szkoła całkowicie inna niż wszystkie, bo w każdej obowiązują mundurki. Natomiast tutaj panuje ,,rockowa'' zasada- każdy uczeń ma mieć kolorowe włosy, piercing, ma być kolorowy i lubić ciężką muzykę. A co ma...

Czy ja go lubiłem? Oczywiście, że nie. Indywiduum. Buntownik się znalazł! Jak on w ogóle śmie się tak pokazywać – pomyślałem, spoglądając ukradkiem na podpierającego przeciwległą ścianę Radka – Czy on nie czuję już żadnego powiązania z naszą grupą? Czy my jesteśmy jacyś trędowaci? Bo jak wytłumaczyć tą całą potrzebę wyróżniania się wobec innych? Najpierw był jedynie ten przekrzywiony krawat. No dobrze każdemu może się zdarzyć, ale nie kilka dni z rzędu! Potem w ogóle koszula w innej tonacji kolorystycznej. Ale to nie przelało jeszcze mojej czary goryczy. Bo najgorsze dopiero miało przyjść. Sam to zauważyłem i nie śmiałem tego nie donieść odpowiednim osobą, za co zresztą zostałem i nagrodzony. Bo to ja właśnie przyglądając się klasowemu zdjęciu zauważyłem, że ten typ jest minimalnie, prawie niezauważalnie, a jednak wyższy od pozostałych, co jednoznacznie oznacza, że nie zmienił dawkę, albo w ogóle zrezygnował z hormonu kontrolującego wzrost. Jak tak dalej pójdzie, porzuci dietę, nadrobi wagę i zacznie ćwiczyć niedozwolone partie ciała. A potem to już prosta droga, do samodzielnego poszukiwania sobie zainteresowań, czytania niewskazanych książek i w końcu jak to mówi nasz pan dyrektor „gry na własne konto”. Ale najbardziej wkurzało mnie to, jak imponowało to dziewczynom...

Czy ja go lubiłem? Oczywiście, że nie. Indywiduum. Buntownik się znalazł! Jak on w ogóle śmie się tak pokazywać – pomyślałem, spoglądając ukradkiem na podpierającego przeciwległą ścianę Radka – Czy on nie czuję już żadnego powiązania z naszą grupą? Czy my jesteśmy jacyś trędowaci? Bo jak wytłumaczyć tą całą potrzebę wyróżniania się wobec innych? Najpierw był jedynie ten...

Zwyczajna szkoła, szara klasa a w niej identyczni uczniowie z małym wyjątkiem. Wszyscy siedzą równo wyprostowani, na krzesłach przy małych biurkach. Ubrani w jednakowe szare mundurki, dziewczynki po jednej stronie klasy a chłopcy po drugiej. Chłopcy identycznie ostrzyżeni na zero z ponurymi obliczami. Dziewczynki w kostiumach i spódniczkach, z nienagannymi fryzurami i stonowanymi wyrazami twarzy. Pośród dziewczyn jest jedna, jedyna z ogolona na łyso głową i w spodniach, lecz bardzo uśmiechnięta. Wytykana palcami zarówno przez chłopców, jak i dziewczynki, ponieważ zasady mówią jasno: Dziewczynka ma nosić spódnicę i mieć spięte włosy oraz zachowywać się z powagą. Jednak protagonistka twardo stawia bunt i całą sobą emanuje pewnością siebie i zapałem. Odróżnia się nie tylko wyglądem, lecz również zasadami, którymi się kieruje, uważa, że ludzie są różni i mają prawo tacy być. Dlatego zgoliła włosy i nosi spodnie. Jest jedyna, lecz twardo stąpa po ziemi i inni za nią podążą, bo będą chcieli pokazać że są różni lecz pełnowartościowi.

Zwyczajna szkoła, szara klasa a w niej identyczni uczniowie z małym wyjątkiem. Wszyscy siedzą równo wyprostowani, na krzesłach przy małych biurkach. Ubrani w jednakowe szare mundurki, dziewczynki po jednej stronie klasy a chłopcy po drugiej. Chłopcy identycznie ostrzyżeni na zero z ponurymi obliczami. Dziewczynki w kostiumach i spódniczkach, z nienagannymi fryzurami i...

- Zabobony! – krzyknęła Ada.
Zakonnica przed nią spurpurowiała, a jej twarz wykrzywiła się z wściekłości.
- Jak śmiesz! Biblia mówi prawdę…
- Bzdury! – wrzasnęła Ada, po czym upadła, gdy zakonnica walnęła ją na odlew w twarz.
- Niech dobry Bóg mi przebaczy! - zawołała siostra Ula. – Dzieci, oto przykład nieposłuszeństwa wobec Pana! Módlmy się za waszą biedną koleżankę!
Cała klasa podczas zdarzenia wstrzymywała oddech, ale nikt nie ośmielił się choćby spojrzeć na swoją sąsiadkę z ławki. Ada była nowa w naszej katolickiej szkole i widać nie wiedziała jeszcze, że lepiej być grzeczną, bo zakonnice potrafiły wymyślać naprawdę bolesne kary.
Zacisnęłam mocniej pięści pod blatem. Też miałam ochotę wrzasnąć siostrze Uli prosto w twarz, co myślę o tej jej całej wierze, ale zwyczajnie się bałam.
Zaczęłam ze wszystkimi głośną modlitwę, którą zarządziła zakonnica, a Ada w tym czasie podniosła się z czerwonym policzkiem i łzami w oczach. Siostra Ula ustawiła ją przodem do klasy, zaciskając palce na jej ramieniu, aż Ada skrzywiła się z bólu.
- Amen. Dziękuję. – powiedziała zakonnica. – Zanim przejdziemy do dalszej części lekcji, zaprowadzę Adę do przełożonej.
Po ich wyjściu przez chwilę panowała cisza, która zaraz przerodziła się w szmer gorączkowych szeptów. Prawie wszystkie dziewczyny miały zamiast mózgu katolicką sieczkę, toteż z oburzeniem wymieniały uwagi na temat zachowania Ady.
Jakże ich wszystkich nienawidziłam! Nic jednak nie powiedziałam, aby nie domyśliły się, że nie jestem taka jak one.

- Zabobony! – krzyknęła Ada.
Zakonnica przed nią spurpurowiała, a jej twarz wykrzywiła się z wściekłości.
- Jak śmiesz! Biblia mówi prawdę…
- Bzdury! – wrzasnęła Ada, po czym upadła, gdy zakonnica walnęła ją na odlew w twarz.
- Niech dobry Bóg mi przebaczy! - zawołała siostra Ula. – Dzieci, oto przykład nieposłuszeństwa wobec Pana! Módlmy się za waszą biedną koleżankę!
Cała...