Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Herbina
Martyna SSS
Lexy
Krystyna
Roksana

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Herbina
Martyna SSS
Lexy
Krystyna
Roksana

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Był piękny majowy poranek. Byłam wypoczęta, zadowolona, że ten dzień zaczyna się tak piękną pogodą. Wstając z łóżka zauważyłam stosik książek na stoliku nocnym i zrezygnowana opadłam z powrotem na łózko w kompletnie w przeciwnym humorze. No tak – pomyślałam – dziś moja ostatnia szansa. Szybko wybiegłam z pokoju i jak huragan Katrina wpadłam do pokoju siostry.
- Wstawaj, musisz się ubierać. Już 7.00.
- Spadaj, ja mam dziś wolne – odpowiedziała.
- Nie, nie! Posłuchaj mnie! – wykrzyczałam radośnie. – Jesteś mądrzejsza ode mnie, ale ja sprytniejsza i wiem jak zaliczyć egzamin z systemu opodatkowania.
- Jak niby? – zapytała.
- To proste, jesteśmy identyczne, a Ty masz to w jednym palcu. Przecież pracujesz w biurze rachunkowym. W małym palcu masz teorię i praktykę.
- O nie! Ja nie będę na pewno się za Ciebie podszywała!
- Tylko napiszesz i wyjdziesz. Będę na Ciebie czekała pod szkołą. Ubierzemy się tak samo. Nikt nas nie rozpozna.
2 godziny później
Stałam pod uczelnią zaniepokojona. Kaśka powinna już dawno wyjść. Musiało pójść coś nie tak. Nagle wyszła, cała blada i spocona.
- No i? Udało się? – zapytała.
- Udało. 100%.
Wyściskałam siostrę najmocniej jak potrafiłam, krzycząc ze szczęścia wniebogłosy. Profesor wychodząc ze szkoły, oczywiście nie rozróżnił, która to ja, a która moja siostra. Zwrócił się jednak do mnie.
- A już dawno spisałem cię na straty – i odszedł.
Uradowana jak jeszcze nigdy w życiu powiedziałam do jego pleców:
- Teraz możesz mi podskoczyć stary.

Był piękny majowy poranek. Byłam wypoczęta, zadowolona, że ten dzień zaczyna się tak piękną pogodą. Wstając z łóżka zauważyłam stosik książek na stoliku nocnym i zrezygnowana opadłam z powrotem na łózko w kompletnie w przeciwnym humorze. No tak – pomyślałam – dziś moja ostatnia szansa. Szybko wybiegłam z pokoju i jak huragan Katrina wpadłam do pokoju siostry.
- Wstawaj,...

Stałem za automatem z przekąskami i czekałem. W myślach ciągle analizowałem plan, który układałem po wczorajszej bójce w barze. „Nie mogę pozwolić temu szczurowi odebrać mojej Ashley. Nie mogę z nim przegrać”, pomyślałem gorączkowo, ściskając w ręce breloczek ze złotym rewolwerem, należący do tego drania. Znalazłem go na podłodze, który wypadł mu z kieszeni w barze.
Zagryzałem nerwowo wargi, martwiąc się, że Ashley nie będzie przechodzić tamtędy zgodnie z moim planem. Nagle poczułem wibracje. Szybko odblokowałem ekran komórki i odczytałem wiadomość od Taikiego: „Właśnie idzie”.
Po chwili zobaczyłem, jak Ashley podchodzi do swojej szafki.
Teraz czas na mój ruch.
Poszedłem w jej stronę, rozglądając się za Taikim. Stał w tłumie studentów. Skinąłem mu głową. Odezwałem się do dziewczyny:
- Cześć, Ashley. Jak leci?
Dziewczyna zlustrowała mnie obojętnym wzrokiem od stóp do głów.
- Cześć. Właśnie idę na lunch.
Bezradny, widząc, że już straciła mną zainteresowanie, odwróciłem głowę i dałem Taikiemu cynk.
Zamaskowany chłopak ruszył pędem w moją stronę. Uderzył mnie w twarz i ugodził nożem w ramię. Upadłem na podłogę.
Napastnik uciekł.
Ashley złapała mnie w ramiona i krzyknęła:
- Marco! Nic ci nie jest? Ty krwawisz.
- To tylko draśnięcie. Najważniejsze, że tobie nic nie jest. - uśmiechnąłem się do niej blado.
Wstrząśnięta dziewczyna nagle dostrzegła na podłodze breloczek mojego wroga. Zakryła ręką usta, gdyż go rozpoznała.
„To teraz będzie moja”, pomyślałem chytrze.

Stałem za automatem z przekąskami i czekałem. W myślach ciągle analizowałem plan, który układałem po wczorajszej bójce w barze. „Nie mogę pozwolić temu szczurowi odebrać mojej Ashley. Nie mogę z nim przegrać”, pomyślałem gorączkowo, ściskając w ręce breloczek ze złotym rewolwerem, należący do tego drania. Znalazłem go na podłodze, który wypadł mu z kieszeni w barze.
...

Nikt nie zna prawdy. I nikt jej nigdy nie pozna. Nikt oprócz ciebie. Tak, właśnie ciebie. Ciebie - tego, który to czyta. Możesz czuć się wyróżniony. Myślisz, że mnie nie znasz. Myślisz, że to, że właśnie czytasz moje słowa jest czystym przypadekiem. W jakże wielkim błędzie jesteś.
To ja jestem twoim najwierniejszym powiernikiem. Wiem o tobie wszystko. Znam wszystkie twoje słabości, pamiętam każde twoje potknięcie, stoję za twoimi wszystkimi porażkami. Nie oczekuję od ciebie wdzięczności. Taki robak jak ty nie potrafi zdobyć się na takie uczucie jak wdzięczność. A powinieneś. Zwłaszcza w stosunku do mnie. No ale trudno. Nie można mieć zbyt wielkich wymagań co do osoby tak bardzo ograniczonej. Przejdźmy do rzeczy.
Pamiętasz tego chłopaka? Jak to on miał na imię? Szymon? Mateusz? Andrzej? Karol? Pal sześć. Przecież i tak wiesz o kogo mi chodzi. Nie potrafisz o nim zapomnieć. Takie rany nie goją się szybko. Możesz udawać, że jesteś silny. Ale ja wiem, że do tej pory miewasz z nim koszmary. Co zrobisz jeśli ci powiem, że to ja popchnąłem go do tych słów, przez które tyle razy budziłeś się cały mokry?
To ja kazałem twojej sąsiadce się powiesić. Posłuchała mnie. Mnie wszyscy słuchają.
Pamiętasz swoje dzieciństwo? Życie, które podkładało ci wiecznie kłody pod nogi? Zdradzę ci sekret. To nie życie. To ja.
Pewnej nocy nie mogłeś zasnąć. Udałeś się do sypialni rodziców. Pamiętasz ten wstrząs, którego doświadczyłeś na widok pustego łóżka? Pamięć ci wróciła. Już pamiętałeś ci stało się dzień wcześniej. Zgiąłeś się wpół, zacząłeś płakać, przeklina, walić pięściami o ścianę. Wszystko na nic. Dla mnie to nie jest nadzwyczajny widok. Byłeś żałosny. Prawie przez całe swoje życie jesteś pierońsko żałosny.
Dzięki mnie twoje życie nie było owiane nudą. Całe życie było ciekawe (Pamiętasz te zwłoki, na które natknąłeś się, wracając z imprezy? Do tej pory żałuję, że nie potrafisz docenić mojego poczucia humoru).
Teraz mam przed oczami kolejną wizję. Bardzo piękną. Widzę ciebie konającego. Niby huśtawka. Zawieszony w powietrzu. Jedno moje słowo i tak będzie. Chyba że... Pozbędziesz się tej Laury. O jedną idiotkę na świecie mniej. Nie obawiaj się niczego. Nikt cię na tym nie przyłapie. Już ja się o to postaram. Możesz mi ufać. Czy kiedyś zaniedbałem swoje diabelskie obowiązki?

Do zobaczenia kiedyś. W piekle :-)

Nikt nie zna prawdy. I nikt jej nigdy nie pozna. Nikt oprócz ciebie. Tak, właśnie ciebie. Ciebie - tego, który to czyta. Możesz czuć się wyróżniony. Myślisz, że mnie nie znasz. Myślisz, że to, że właśnie czytasz moje słowa jest czystym przypadekiem. W jakże wielkim błędzie jesteś.
To ja jestem twoim najwierniejszym powiernikiem. Wiem o tobie wszystko. Znam wszystkie twoje...

- Nie kochanie, wiesz bo była promocja, że jak zamówisz w tamtym miesiącu powyżej 150 zł, to w tym dostaniesz 50% zniżki, dlatego zamówiłam całą serię, bo wiesz przecież, że o niej marzyłam - powiedziałam marząc, aby nie sprawdził maila i cen za kolekcję książek, które właśnie zamówiłam. Z bonem to prawda, ale przecież wykorzystałam go przy poprzednim zamówieniu.
- Ale to jest czwarta przesyłka w tym tygodniu, a dziś dopiero ósmy. Jak tak dalej pójdzie to zasypią nas książkami.
- No, ale wiesz, że zawsze gdybyśmy byli kiedyś w potrzebie to możemy zacząć sprzedawać książki. To pewna forma lokowania oszczędności.
- Ty pozwolisz sprzedać jakąś książkę. Proszę Cię. Nigdy w to nie uwierzę. Mam nadzieję, że nazamawiałaś znowu jakichś przesyłek, szczególnie, że nigdy nie przychodzi jedna książka tylko od razu po pięć.
- Wiesz, jestem ekonomiczna nie opłaca się kilka razy za przesyłkę płacić.

- Nie kochanie, wiesz bo była promocja, że jak zamówisz w tamtym miesiącu powyżej 150 zł, to w tym dostaniesz 50% zniżki, dlatego zamówiłam całą serię, bo wiesz przecież, że o niej marzyłam - powiedziałam marząc, aby nie sprawdził maila i cen za kolekcję książek, które właśnie zamówiłam. Z bonem to prawda, ale przecież wykorzystałam go przy poprzednim zamówieniu.
- Ale to...

Musiałam tu zostać. W tej zapadłej dziurze. Nie było mi dane się stąd wyrwać. Tu miałam pracę i rodzinę. Skromną, bo jednoosobową – moją mamę. Ona mnie potrzebowała, nie mogłam wyjechać.
Ale on mógł. Miał przyszłość przed sobą. Czekała na niego wymarzona uczelnia. Może wreszcie osiągnąć to, o czym zawsze marzył – zostać naukowcem. Byłam z niego niezwykle dumna. Dzięki swojej determinacji, jest na najlepszej drodze, by wieść wspaniałe życie. Nie mogę go ograniczać, nie mogę zniszczyć jego starań.
–A więc mówisz mi, że to koniec? Po tym wszystkim, co razem przeżyliśmy? – powiedział, wyzywająco patrząc mi w oczy – Obiecałem Ci, że wszystko się ułoży i mam zamiar dotrzymać obietnicy. Wyjedziesz ze mną z tej dziury, znajdziemy pracę, zaopiekuję się Tobą. Jakoś damy radę.
–Nie wyjadę z Tobą, nie mogę, nie chcę – odpowiedziałam cicho – Tutaj jest moje życie. Ale Ty musisz jechać, to zawsze było Twoim marzeniem. Nie mogę stać Ci na drodze.
–W takim razie zostaję. Ty jesteś moim marzeniem, nie dbam o studia. Jeżeli nie masz zamiaru stąd wyjeżdżać, ja też zostanę.
Stałam jak wryta. Nie mogłam mu na to pozwolić. Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdyby przeze mnie zniszczył sobie przyszłość. Już wiedziałam, co muszę zrobić a jednocześnie pękało mi serce.
–Nie zostaniesz. Nie chcę Cię tutaj. Nie chcę być z Tobą – skłamałam szeptem – Nie kocham Cię już.
Stał przez chwilę, kręcąc głową z niedowierzaniem. Nie potrafiłam spojrzeć mu w oczy. Potem wolno odszedł a moje serce rozpadło się na kawałki.

Musiałam tu zostać. W tej zapadłej dziurze. Nie było mi dane się stąd wyrwać. Tu miałam pracę i rodzinę. Skromną, bo jednoosobową – moją mamę. Ona mnie potrzebowała, nie mogłam wyjechać.
Ale on mógł. Miał przyszłość przed sobą. Czekała na niego wymarzona uczelnia. Może wreszcie osiągnąć to, o czym zawsze marzył – zostać naukowcem. Byłam z niego niezwykle dumna. Dzięki...

W poniedziałek równo o 8 rano jak zawsze wchodzę do budynku tanecznym krokiem. Z szerokim uśmiechem witam się ze wszystkimi i wesoło odpowiadam na wszystkie tradycyjne "co u ciebie?" i "jak weekend?". Moje odpowiedzi zawsze brzmią podobnie.
- Dzięki, u mnie świetnie. Mam nadzieję że Twój weekend był równie udany.
Jutro, gdy tylko padną podobne poranne uprzejmości, wymienię weekend na wieczór i odpowiedź znów stanie się aktualna.
Sekundę po tym jak udaje mi się wreszcie schować w gabinecie, drzwi otwierają się głośno i do środka z impetem wpada Elka.
- Chcesz żebym wieczorem odwiozła Cię do domu? Widziałam, że przyjechałaś taksówka. Co się stało? - jej propozycja jest w sumie niezwykle miła, ja jednak natychmiast śmieje się wesoło, zamiast zwierzyć się z problemu.
- Nie przejmuj się mną. Rano wysiadło mi auto, ale mąż szybko zamówił mi taksówkę, a wieczorem obiecał, że mnie odbierze.
- Kochany ten twój facet. Mój pewnie porzuciłby mnie na pastwę losu. Ale Ty zawsze masz szczęście - gdy tylko Elka wspomina o szczęściu mój uśmiech robi się jeszcze szerszy, a ona szybko wychodzi.
Moja koleżanka ma rację. Mam szczęście. Moje życie jest udane. Właściwie osiągnęłam wszystko o czym tylko można pomarzyć.
Zajęta pracą szybko zapominam o tej rozmowie, jak zresztą o większości podobnych pogawędek, jednak wieczorem leżąc już w łóżku znów szepczę do siebie podobne słowa.
- Jestem szczęśliwa. U mnie wspaniale. Wszystko jest dobrze.
Podobno kłamstwo powtarzane tysiące razy wreszcie stanie się prawdą. Tylko na to liczę gdy znów jak mantre powtarzam w ciemności:
- naprawdę jestem szczęśliwa.
Wszystko jest idealnie tylko ten głos z tyłu głowy wciąż powtarza:
- jak długo możesz okłamywać samą siebie? Faktycznie myślisz, że kłamstwa o szczęściu magicznie uczynią Cię szczęśliwą?
- Bzdura - karcę sama siebie w myślach - Wszystko jest doskonale.

W poniedziałek równo o 8 rano jak zawsze wchodzę do budynku tanecznym krokiem. Z szerokim uśmiechem witam się ze wszystkimi i wesoło odpowiadam na wszystkie tradycyjne "co u ciebie?" i "jak weekend?". Moje odpowiedzi zawsze brzmią podobnie.
- Dzięki, u mnie świetnie. Mam nadzieję że Twój weekend był równie udany.
Jutro, gdy tylko padną podobne poranne uprzejmości, wymienię...

To jakiś koszmar.Nie spodziewałem się,że odchodząc doprowadzę swoją żonę do takiego stanu.Okłamywałem ją, to fakt, ale i wyłącznie dla jej dobra.Nie chciałem wciągać jej w swoje problemy.Nie mówię, że jestem niewinny,musiałbym skłamać.Nie miałem pojęcia,że kiedy upozoruję własną śmierć moja ukochana żona będzie próbowała się zabić.Popełniłem błąd i okradłem człowieka,którego powinienem omijać szerokim łukiem.Jednak nie miałem pojęcia, że należy do mafii.Bałem się, że będzie pragnął zemsty.Chciałem chronić żonę.Z bijącym sercem wchodzę do domu.Na szczęście nic jej nie jest.Odwraca się zdziwiona i w jej oczach dostrzegam przerażenie.
-James?-zapytała łamiącym się głosem.Z wrażenia musiała usiąść.
- Tak,kochanie, to ja. Tęskniłaś?-zapytałem z zabójczym uśmiechem.
Podeszła do mnie chwiejnym krokiem,a mój policzek przeszył straszny ból.Zawsze się zastanawiałem skąd ta mała istotka ma w sobie, aż tyle siły.
- Zasłużyłem.-przyznałem,jednak nie było mi dane powiedzieć nic więcej,bo Alexis mnie pocałowała.
- Nigdy więcej nie odchodź.-zapłakała.-Przyrzeknij mi!
- Już dobrze,Alexis. Przyrzekam, że więcej cię nie opuszczę, ale musimy stąd zniknąć.
Spojrzała na mnie tym spojrzeniem, które tak doskonale znałem i kochałem.
- O,nie mój drogi,nie ruszę się nawet o milimetr dopóki mi wszystkiego nie wyjaśnisz.Nie mogłem się oprzeć i przesunąłem ją o jakiś metr.Zauważyłem na jej ustach nieznaczny uśmiech,ale moja żona była nieugięta.
- Tylko tym razem mnie nie okłamuj.- ostrzegła.

To jakiś koszmar.Nie spodziewałem się,że odchodząc doprowadzę swoją żonę do takiego stanu.Okłamywałem ją, to fakt, ale i wyłącznie dla jej dobra.Nie chciałem wciągać jej w swoje problemy.Nie mówię, że jestem niewinny,musiałbym skłamać.Nie miałem pojęcia,że kiedy upozoruję własną śmierć moja ukochana żona będzie próbowała się zabić.Popełniłem błąd i okradłem...

Imię: Adam
Zawód: kłamca
Zajęcie: świadek do wynajęcia

Nazywam się Adam i jestem zawodowym kłamcą. Pracuję jako świadek do wynajęcia. Kłamię za pieniądze. Kłamię, bo mi się to opłaca. Doszedłem w tym do perfekcji. Oszukam każdego człowieka i każdy wariograf. Kłamię jak z nut. Kłamię bez mrugnięcia okiem. Chcesz, abym w procesie rozwodowym powiedział, że spałem z Twoją żoną - nie ma problemu. Chcesz, abym powiedział, że widziałem to, czy tamto - widziałem. Chcesz, abym był w danym miejscu i czasie - byłem. To proste! Kłamią przecież wszyscy. Ja postanowiłem uczynić z tego zawód. Kłamstwo zawsze przychodziło mi z dużą łatwością i zawsze byłem w tym niezwykle wiarygodny. Kłamałem matce, ojcu, bratu, nauczycielom, kolegom. Zaczęło się niewinnie, od drobnych przekłamań, potem rozwijało, aż w końcu doszedłem do tego momentu. Ludzie zawsze mi wierzą! Cóż poradzić! A jeśli jest się w czymś dobrym, to przecież trzeba to wykorzystać, czyż nie? Niektórych kłamstwo słono kosztuje, ja słono na nim zarabiam!

Imię: Adam
Zawód: kłamca
Zajęcie: świadek do wynajęcia

Nazywam się Adam i jestem zawodowym kłamcą. Pracuję jako świadek do wynajęcia. Kłamię za pieniądze. Kłamię, bo mi się to opłaca. Doszedłem w tym do perfekcji. Oszukam każdego człowieka i każdy wariograf. Kłamię jak z nut. Kłamię bez mrugnięcia okiem. Chcesz, abym w procesie rozwodowym powiedział, że spałem z Twoją...