Najpierw zabił, o czym każdy wiedział, ale nikt nie mógł tego powiedzieć (a co dopiero udowodnić), potem wszyscy odetchnęli kiedy go zamordowano, do czasu aż zaczęto szukać sprawcy.
Zrobiłam co musiałam i nie zamierzałam być delikatna (że o żalu za grzechy nie wspomnę). Jedyne do czego nie mogę dopuścić to posłanie kogoś do więzienia za własny czyn. Przyznanie się odpada, bo by to wyjaśnić musiałabym wydać tajemnicę kogoś (a właściwie to ona się tyczy kilku ktosiów). Nie chcę zniszczyć ani ich, ani własnego życia (skoro mogę się cieszyć byciem poza podejrzeniami). Pozostaje wyszukiwanie akceptowalnych alibi, które ciężko poddać w wątpliwość. Nikt za nim nie zapłacze, więc jest szansa, że to się uda, tym bardziej jeśli wydarzy się dość niewytłumaczonych niewinnie rozpraszających uwagę wyskoków... To się da zorganizować, a "buntowniczej młodzieży" wystarczy drobne wyzwanie, lub zachęta.
Mam dostęp gdzie trzeba i wiem kogo oczyścić z zarzutów. Dam radę zatuszować zbrodnię na tym obrzydliwie niemoralnym szubrawcu. Może przy okazji uda mi się znaleźć dowód na to czego byłam naocznym świadkiem. Wiem, że istnieje nagranie na sekretarce, które udowadnia kłamstwo. Szkoda, że zabił jedyną, która je ukryła i nie zdążyła nikogo wtajemniczyć gdzie zniknęło.

Najpierw zabił, o czym każdy wiedział, ale nikt nie mógł tego powiedzieć (a co dopiero udowodnić), potem wszyscy odetchnęli kiedy go zamordowano, do czasu aż zaczęto szukać sprawcy.
Zrobiłam co musiałam i nie zamierzałam być delikatna (że o żalu za grzechy nie wspomnę). Jedyne do czego nie mogę dopuścić to posłanie kogoś do więzienia za własny czyn. Przyznanie się odpada,...

Wychodząc z bloku musiałam znów się na nią natknąć, a ona od razu zaczęła obsypywać mnie pytaniami, co za baba!
-Tak u mnie wszystko dobrze, przepraszam, ale się spieszę, miłego dnia sąsiadko! – odpowiedziałam z uśmiechem mając w głowie najgorsze myśli. Kto by pomyślał, że pani psycholog może nienawidzić świata. Śmieszne. Lecę tylko po wino i wracam do mojego azylu, odciąć się od tych wszystkich udawanych życzliwości i uśmiechów.
Dzisiejszy dzień mnie wykończył. Kolejny pacjent psychol, wymyślił sobie, że wszyscy ludzie są opętani i że chcą go zabić. Chwilę zajęło mi, żeby go uspokoić i udowodnić, że ja nie chcę zrobić mu krzywdy. Każdy myśli „najlepsza Pani psycholog w mieście” tylko czemu nikt nie pomyśli, że to nie przychodzi znikąd, że skoro tak dobrze rozumiem wszystkich szaleńców to może sama nim jestem? Rozmawiam ze swoimi i jeszcze mi za to płacą, a o tym co mam w głowie nikt nie musi wiedzieć. Swoim pacjentom muszę wciskać jakieś kłamstwa, tymczasem sama zachodzę w głowę zastanawiając się nad tym czy może naprawdę na każdym kroku czają się demony, czy głosy które słyszę to nie ich sprawka, a koszmary które mi się śnią nie dzieją się naprawdę gdzieś na drugim końcu świata.

Wychodząc z bloku musiałam znów się na nią natknąć, a ona od razu zaczęła obsypywać mnie pytaniami, co za baba!
-Tak u mnie wszystko dobrze, przepraszam, ale się spieszę, miłego dnia sąsiadko! – odpowiedziałam z uśmiechem mając w głowie najgorsze myśli. Kto by pomyślał, że pani psycholog może nienawidzić świata. Śmieszne. Lecę tylko po wino i wracam do mojego azylu, odciąć...

Stary człowiek siedząc na szpitalnym łóżku patrzył na mnie z miłością. Pokorny, przygarbiony, przygnębiony, dobry. Niepozorny,osłabiony chorobą i zmęczony życiowym bojem...Mój niezłomny, pracowity, uczciwy, kochający, zazawsze pomocny tata. Z błyskiem radości w oczach powiedział: "dzwonił do mnie Szymon. Porozmawialiśmy sobie trochę... Pewnie mu powiedziałaś, żeby zadzwonił? Nie wiem czy dobrze zrobiłam, lecz chociaż brzydzę się kłamstwem - tym razem bez wahania powiedziałam: "nie, no coś ty? Tylko mu wspomniałam, któregoś dnia, że jesteś w szpitalu". Nie jestem z tego dumna, ale po prostu nie mogłam powiedzieć prawdy...że jest tak jak powiedział. Drugi raz zrobiłabym to samo. Dla Niego! On tak kocha najmłodszego wnuka! I nas wszystkich.

Stary człowiek siedząc na szpitalnym łóżku patrzył na mnie z miłością. Pokorny, przygarbiony, przygnębiony, dobry. Niepozorny,osłabiony chorobą i zmęczony życiowym bojem...Mój niezłomny, pracowity, uczciwy, kochający, zazawsze pomocny tata. Z błyskiem radości w oczach powiedział: "dzwonił do mnie Szymon. Porozmawialiśmy sobie trochę... Pewnie mu powiedziałaś, żeby...

Manipulacja. Czy to nie jest wspaniałe słowo? Podkreśla ambicję i siłę charakteru! Z wykształcenia jestem historykiem, więc wiem co zdolny manipulant może zdziałać. I nie mówię tu o kłamstwie, choć niektórzy traktują to jako synonim. Kłamstwo brzmi brzydko. Reszta świata mówi o mnie - kłamczucha, ale ja nigdy nie kłąmię, ja tylko manipuluję. Rozkwitam wtedy jak kwiat jabłoni. Osiągnęłam w życiu bardzo dużo: mam wspaniałego partnera, w pracy awansowałam a wśród kolegów i koleżanek w miejscu pracy zasiałam różne antagonizmy, dzięki którym mogę mieć wszystko pod kontrolą i jak dla mnie o wiele lepiej pracuje się w takiej atmosferze. Co?? Wasze zdanie mnie nie interesuje! Powiedzcie sami, o ile jest łatwiejsze życie jak się wszystko człowiekowi układa po jego myśli, po prostu aż w duszy gra i widzi się słońce nawet w pochmurny dzień! I co, że przez moje naginanie rzeczywistości ktoś cierpi, nie śpi po nocach i ma kłopoty? Co to mnie obchodzi? Ja ma się doskonale!

Manipulacja. Czy to nie jest wspaniałe słowo? Podkreśla ambicję i siłę charakteru! Z wykształcenia jestem historykiem, więc wiem co zdolny manipulant może zdziałać. I nie mówię tu o kłamstwie, choć niektórzy traktują to jako synonim. Kłamstwo brzmi brzydko. Reszta świata mówi o mnie - kłamczucha, ale ja nigdy nie kłąmię, ja tylko manipuluję. Rozkwitam wtedy jak kwiat...

- Dylan znowu upokorzył Sally. Zabroniła mi się wtrącać.
- To czemu chcesz się w to mieszać?
- Bo chciałabym się za nią odpłacić. - Wzruszam ramionami.
"Również chcę załatwić prywatne porachunki", ale o tym nie musi wiedzieć.

Plan jest prosty. Mam udawać swoje zainteresowanie tym palantem i kazać mu czekać na mnie nago pod prysznicem w szkole. Dylan uwielbia "dreszczyk", że ktoś może go przyłapać, przyjmuje moją propozycję bez zastanowienia.
- Więc zmieniłaś zdanie? Wiedziałem, że tak będzie. O 13.00 w męskiej szatni. - Uśmiecha się obleśnie.
- Jestem pewna, że nie zapomnisz tego do końca życia. - Szepczę mu do ucha.
Mój brat nie wie, że ten zboczeniec próbował się do mnie dobierać na imprezie. Cudem udało mi się uciec i nie mogę mu tego odpuścić.
Gdy wybija umówiona godzina, przychodzę do szatni i chowam się do szafki brata, a potem włączam nagrywanie w telefonie. W tym czasie Scott zabiera ubrania Dylana, włącza alarm przeciwpożarowy i wybiega z szatni.
Spanikowany Dylan próbuje znaleźć cokolwiek, żeby się zakryć, ale nic takiego nie ma pod ręką, więc wybiega nago. Od razu otwieram drzwi szafki i biegnę za nim.
Gdy zza rogu dobiegają nas śmiechy, chłopak staje jak wryty. Omijam go mówiąc "filmik trafi do internetu, jeśli nie dasz spokoju Sally, ogierze".

- Zrobiłaś to wszystko dla mnie? - Sally nie potrafi ukryć zdumienia.
- Drobiazg, w końcu jesteś moją przyjaciółką.
"To tylko pretekst, żeby się odegrać. Jednak nie musi o tym wiedzieć. Kłamstwa ratują mi tyłek."

- Dylan znowu upokorzył Sally. Zabroniła mi się wtrącać.
- To czemu chcesz się w to mieszać?
- Bo chciałabym się za nią odpłacić. - Wzruszam ramionami.
"Również chcę załatwić prywatne porachunki", ale o tym nie musi wiedzieć.

Plan jest prosty. Mam udawać swoje zainteresowanie tym palantem i kazać mu czekać na mnie nago pod prysznicem w szkole. Dylan uwielbia "dreszczyk",...

Wiecie jakie to uczucie być córką znanego polityka i cenionej lekarki? Mój ojciec jest ekspertem od spraw ekonomicznych, cytują go największe dzienniki- także zagraniczne. Moja matka w ostatnim tygodniu uratowała twarz poparzonej pięciolatki. Ja? Nie byłam wyjątkowa. Ledwo radziłam sobie z matematyką, a na widok krwi mdlałam. Studiowałam prawo, ale było tak nudne, że po roku przeniosłam się na reklamę. I tam czułam się jak ryba w wodzie. Moje pomysły były cenione. Pamiętacie ostatnią reklamę szamponu o zapachu cytryny? Mój pomysł. A kampanię społeczną o przemocy w szkole? Jestem jej autorką. Wszystko zmieniło się, gdy pojawiła się ona. Mysz z zabitej dechami wsi. Ale jaka kreatywna. Nie moja wina, że prostota i nawiązania do chłopstwa są w modzie. Miała łeb jak sklep i masę pomysłów. Zabierała moje miejsce. Przegrałam z nią w dwóch konkursach. Moje akcje spadały. Rodzice nie mogli się mną chwalić na bankiecie. Choć i tak nigdy nie byli ze mnie dumni. Zawsze byłam za słaba. Ta kampania o zagrożeniu wynikającym z pijanych kierowców. Była moją szansą. Znów mogłam wrócić na salony, a temat medialny brzmiał dobrze. Ale znowu wkroczyła ona. Szara mysz. Zaczęło się niewinnie. Zajrzałam do jej projektu tylko po to by zobaczyć co wymyśliła. Ale to było genialne. Musiałam to zrobić. Musiałam ukraść ten projekt i przedstawić jako swój. Nikt się nie zorientował. Tylko ona. Ale nikt jej nie uwierzył. Była szarą myszą z Pcimia Dolnego. Ukradłam jej pomysł, okłamałam innych. Wygrałam. Ale coraz częściej zastanawiam się, kto tak naprawdę wygrał.

Wiecie jakie to uczucie być córką znanego polityka i cenionej lekarki? Mój ojciec jest ekspertem od spraw ekonomicznych, cytują go największe dzienniki- także zagraniczne. Moja matka w ostatnim tygodniu uratowała twarz poparzonej pięciolatki. Ja? Nie byłam wyjątkowa. Ledwo radziłam sobie z matematyką, a na widok krwi mdlałam. Studiowałam prawo, ale było tak nudne, że po...

Czeka, aż nasze zamówienie będzie gotowe, nerwowo pocierając materiał swojej marynarki pomiędzy kciukiem, a palcem wskazującym. Patrzę, jak trzeci raz w ciągu minuty oblizuje usta, próbując pozbyć się krwi pojawiającej się w miejscu rany, którą sama zrobiła podczas jednego z jej tików nerwowych. Ciekawiło mnie, czy czasami zdaje sobie sprawę, jak łatwo mogę odczytać, gdy coś ją niepokoi, wstydzi czy denerwuje. Uśmiecham się, gdy nasze spojrzenia się spotykają a Vi, całkowicie nieświadoma moich myśli, siada naprzeciwko, przesuwając kawę w moim kierunku.
- Twoja latte.
Pomimo, że nie byliśmy spokrewnieni, Violet traktowała mnie jak swojego starszego brata, widziałem to. Wszyscy widzieli, a ja wcale nie pragnąłem takiego rodzaju relacji. Nie z nią.
- Mrożona kawa z dodatkiem syropu karmelowego? - spytałem.
- Znasz mnie za dobrze - zaśmiała się cicho, ale wiedziałem, że był to wymuszony śmiech. Cierpiała. Pomimo upływu kilku miesięcy, mojej obecności i wsparcia, nadal nie była w stanie o nim zapomnieć.
- Własnie od tego są przyjaciele, Vi - uśmiechnąłem się, wstając i zmuszając ją by się odsunęła, gdy usiadłem obok, po drugiej stronie stolika.
- Michael?
- Będę tu, zawsze. Nie pozwolę, by żaden inny chłopak cię skrzywdził - zapewniłem, obejmując ją. Zesztywniała, dopiero po dłuższej chwili rozluźniając się na tyle, by mocno się przytulić. - Obiecuję.
Nawet, jeżeli będę musiał pozbyć się kolejnego adoratora, dodaje w myślach, uśmiechając się.

Czeka, aż nasze zamówienie będzie gotowe, nerwowo pocierając materiał swojej marynarki pomiędzy kciukiem, a palcem wskazującym. Patrzę, jak trzeci raz w ciągu minuty oblizuje usta, próbując pozbyć się krwi pojawiającej się w miejscu rany, którą sama zrobiła podczas jednego z jej tików nerwowych. Ciekawiło mnie, czy czasami zdaje sobie sprawę, jak łatwo mogę odczytać, gdy...

Patrzę na przymrużone w uśmiechu oczy, rysujące się na czole zmarszczki, usta, z których słyszałam tyle słów miłości… Żylaste ramiona trzymają mnie w uścisku, który odwzajemniam z największą siłą, na jaką mnie stać pomimo zmęczenia 12-godzinną zmianą.

Zawsze wita mnie tak, jakbym wróciła po latach zsyłki na Sybir – ale w końcu jestem tą jedyną i ukochaną…

– Zmizerniałaś. – Wypuszcza mnie z uścisku i znika w kuchni. – Na pewno jesteś głodna.

Podążam za zapachami, które w innych okolicznościach wywołałyby potężny ślinotok. Nie przyznaję się, że po pracy zjadłam dużego kebaba, przez którego teraz ledwie toczę się do kuchni.

– Siadaj – mówi, podpalając gaz pod kolorowym rondelkiem. – Mam jeszcze kawałek ciasta drożdżowego. Z rabarbarem!

Zatem na pomidorowej z ryżem się nie skończy, a moje dżinsy już trzeszczą. Jak tak dalej pójdzie, nie dam rady ruszyć się z miejsca do wieczornego wydania Panoramy.

– Kompot z wiśni mam, lubisz?

– Babciu…

– Pewnie, że lubisz, co ja gadam.

– Babciu…

– Co? – odwraca się od patelni, na której odsmaża już schabowego. – Nie jesteś głodna?

Patrzę na te radosne oczy, na naznaczone latami zmartwień czoło, na usta, z których słyszałam tyle słów miłości… takich, jak dziś. Myślę, jak niepotrzebna czuje się od wyprowadzki wszystkich synów…

– Jestem głodna. Bardzo. – Widzę, jak podnoszą się kąciki jej ust. – Super, że został jeszcze drożdżowiec.

Wraca do mieszania w garnkach, a ja odpinam guzik w spodniach. Wolę trawić trzy dni jak jakiś wąż niż sprawić jej przykrość.

Patrzę na przymrużone w uśmiechu oczy, rysujące się na czole zmarszczki, usta, z których słyszałam tyle słów miłości… Żylaste ramiona trzymają mnie w uścisku, który odwzajemniam z największą siłą, na jaką mnie stać pomimo zmęczenia 12-godzinną zmianą.

Zawsze wita mnie tak, jakbym wróciła po latach zsyłki na Sybir – ale w końcu jestem tą jedyną i ukochaną…

– Zmizerniałaś....

Opowiem Wam moi drodzy dziś historię kłamstewka z życia Matki Polki.
-Mamooooo gdzie jest moja czekolada?! - zagrzmiało z sąsiedniego pokoju.
-Kochanie dlaczego tak krzyczysz, uszy więdną od tych wrzasków. - odpowiadam, aby zyskać na czasie. Muszę szybko wymyślić jakieś kłamstewko, bo przecież tak bardzo mi zależy, aby ta pyszna czekolada nie psuła zębów mojego synka, aby nie musiał potem biedny cierpieć na fotelu dentystycznym, przecież wiem jak go przeraża sama wizja wiercenia w zębie więc po prostu musiałam, no musiałam w chwili całkowitego przemęczenia zjeść całą czekoladę do kawki... całą!... sama...! calutką z duuużymi orzechami...! Co więc mu odpowiadam?... Nadal brnę w kłamstwo, już za późno, żeby się cofnąć, a może się przyznać? Nie, nie to nie wchodzi w grę. Przecież ta czekolada zrobiłaby mu w zębach dziury, a ja tak dbam o jego zdrowie. Myślę, jak wybrnąć z całej tej śmiesznej sytuacji gdy z moich ust niczym pocisk z karabinu wydobywa się :
- Tata ją zjadł!
Naprawdę ja to powiedziałam? Syn patrzy na mnie pobłażliwe, już on zna te moje słodyczowe zapędy, które jak się rozpędzą to nie potrafią przystopować. O zupełnie jak z mówieniem nieprawdy :-) Czego ja uczę własne dziecko...

Opowiem Wam moi drodzy dziś historię kłamstewka z życia Matki Polki.
-Mamooooo gdzie jest moja czekolada?! - zagrzmiało z sąsiedniego pokoju.
-Kochanie dlaczego tak krzyczysz, uszy więdną od tych wrzasków. - odpowiadam, aby zyskać na czasie. Muszę szybko wymyślić jakieś kłamstewko, bo przecież tak bardzo mi zależy, aby ta pyszna czekolada nie psuła zębów mojego synka, aby...

Zaczęło się…
Ledwo co skończył czterdziestkę i już mnie zdradza. Skąd wiem? Wraca późno z pracy i pachnie tanimi damskimi perfumami. Ostatnio, gdy robiłam pranie, znalazłam liścik miłosny w kieszeni jego nowych dżinsów. I ten nieznośny, skryty uśmiech na twarzy, który pojawia się, gdy tylko zawibruje komórka. Nie potrzebuję więcej dowodów niewierności.
Nadszedł czas, aby wziąć sprawy w swoje ręce.
-Kochanie, mama się źle czuje. Nie gniewaj się, ale zostanę u niej na noc. Kolację masz w lodówce - powiedziałam z udawaną smutną miną.
-Dam sobie radę. Dzięki za jedzenie. Dbasz o mnie jak nikt - skwitował.
Poczekaj, a zobaczysz jak o ciebie zadbam. Żadna dziwka mi ciebie nie zabierze. Nie jestem taka naiwna i bezbronna jak myślisz. Na pewno skusisz się na pyszny deser, który przygotowałam z miłością. Nie mogę doczekać się twojej reakcji, gdy już zjesz wszystko do cna. A może skorzystasz z okazji i zaprosisz tę lafiryndę do siebie? Przecież tak uwielbiasz ryzyko, a jedzenia przyrządziłam w nadmiarze. Dwie pieczenie na jednym ogniu!
Arszenik to doprawdy wspaniała trucizna, bez smaku, zapachu, koloru. Idealna… Smacznego kochanie!

Zaczęło się…
Ledwo co skończył czterdziestkę i już mnie zdradza. Skąd wiem? Wraca późno z pracy i pachnie tanimi damskimi perfumami. Ostatnio, gdy robiłam pranie, znalazłam liścik miłosny w kieszeni jego nowych dżinsów. I ten nieznośny, skryty uśmiech na twarzy, który pojawia się, gdy tylko zawibruje komórka. Nie potrzebuję więcej dowodów niewierności.
Nadszedł czas, aby...