Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

zajceva
Malwina
breathless
FantastyczneRozkminy Kamlota
billycasper

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

zajceva
Malwina
breathless
FantastyczneRozkminy Kamlota
billycasper

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Robin Williams był. I choć często mylono go z wokalistą "Take That", to po szybkiej weryfikacji pozostawał tylko on. Nie nazwałbym go królem komedii. A przecież żył w czasach Eddiego Murphy'ego, Richarda Pryor'a; to jednak Robin potrafił przenieść na ekran ciepło, zrozumienie i empatię, której często w życiu prywatnym mu brakowało. Jego "Patch Adams" dziś jest inspiracją na oddziałach onkologii, na roli w "Good Will Hunting" wzorują się nauczyciele, to co zrobił w "Pani Doubtfire" często definiuje rodzicielstwo, gdzie poświęcenie gra najważniejszą rolę. Gdy Robin Williams umarł, w sierpniu, naprawdę ciepłym dniu, zbudziłem cały dom, ogłaszając tą tragiczną nowinę. Tak jakby wszyscy stracili kogoś ważnego, kogoś kto przecież fizycznie był nieobecny, a kto zawsze uspokajał, doradzał, był lekarstwem dochodzącym z ekranu. Jest takie zdjęcie, na którym Oliver Sacks razem z Robinem śmieją się do rozpuku na planie "Przebudzeń". Wcześniej razem odwiedzali pacjentów Sacksa, później Robin bezbłędnie odtwarzał wszystkie zachowania i okrzyki wyniesione z oddziału, wszystko przepełnione wrażliwością, humorem i kreatywnością. Po śmierci Williamsa trudno jest wskazać kontynuatora jego działań. Niektórzy po prostu są tylko raz. Cieszę się, że Robin Williams był.

Robin Williams był. I choć często mylono go z wokalistą "Take That", to po szybkiej weryfikacji pozostawał tylko on. Nie nazwałbym go królem komedii. A przecież żył w czasach Eddiego Murphy'ego, Richarda Pryor'a; to jednak Robin potrafił przenieść na ekran ciepło, zrozumienie i empatię, której często w życiu prywatnym mu brakowało. Jego "Patch Adams" dziś jest inspiracją na...

Nasuwają mi się dwa skojarzenia.
Po pierwsze: Robina Williamsa ostatni raz widziałam za życia w filmie, którego tytułu nie pamiętam, a w którym, co znamienne, grał epizodyczną (też do niego niepodobne) rólkę człowieka zmagającego się z depresją. Później dowiedziałam się, że popełnił samobójstwo po wielu latach walki z depresją i od razu pojawiła się myśl: Czy on tam rzeczywiście grał, czy po prostu odtwarzał coś, co doskonale znał z autopsji? Oba przypadki zasługują na wielkie uznanie. Grać, cierpiąc na tę chorobę, to ogromny wysiłek dla chorego, który odczuwa niemal fizyczny ból w konfrontacji z rzeczywistością. Grać, dokonując wiwisekcji tego koszmaru, o którym chciałoby jak najszybciej zapomnieć, wymaga heroicznej odwagi.
Po drugie: Razem z moim sześciolatkiem oglądaliśmy Robina w roli prezydenta Theodore’a Roosevelta w „Nocy w muzeum 1, 2 i 3”. Pożytek z tego taki, że mój synek, odkrywający właśnie dla siebie historię, nauczył się odróżniać Theodore’a od Franklina Delano i dowiedział się, że było dwóch prezydentów USA o tym samym nazwisku.
Robin Williams był doskonałym aktorem, genialnym komikiem. Jego śmierć była dla mnie szokiem. Będzie mi go brakowało.

Nasuwają mi się dwa skojarzenia.
Po pierwsze: Robina Williamsa ostatni raz widziałam za życia w filmie, którego tytułu nie pamiętam, a w którym, co znamienne, grał epizodyczną (też do niego niepodobne) rólkę człowieka zmagającego się z depresją. Później dowiedziałam się, że popełnił samobójstwo po wielu latach walki z depresją i od razu pojawiła się myśl: Czy on tam...

Od kiedy pamiętam nie mieliśmy z siostrą najlepszych kontaktów. Jednak gdy w telewizji miała być Pani Doubtfire albo Jumanji, zawsze byliśmy zdolni się pogodzić i wspólnie obejrzeć cześć naszego dzieciństwa. Obecnie Robin ciągle odgrywa wielką rolę w życiu wielu osób, w tym mnie. Wybudował swój pomnik, niczym Horacy. Exegi monumentum. Jego błyskotliwa osobowość i ostry niby brzytwa żart na długo pozostanie w pamięci mas.

Od kiedy pamiętam nie mieliśmy z siostrą najlepszych kontaktów. Jednak gdy w telewizji miała być Pani Doubtfire albo Jumanji, zawsze byliśmy zdolni się pogodzić i wspólnie obejrzeć cześć naszego dzieciństwa. Obecnie Robin ciągle odgrywa wielką rolę w życiu wielu osób, w tym mnie. Wybudował swój pomnik, niczym Horacy. Exegi monumentum. Jego błyskotliwa osobowość i ostry niby...

Robin Williams był od zawsze. Nie śledziłam jego kariery ze szczególną uwagą, ale po prostu lubiłam wiedzieć, że gdzieś jest, gdzieś gra i co jakiś czas pojawia się kolejny film, który w jakiś sposób daje nadzieję. Bo zwykle właśnie takie grał role – niezależnie, czy był to film familijny, czy przeznaczony dla dorosłego odbiorcy.
Pamiętam moment, kiedy dowiedziałam się o jego śmierci. Wracałam z kuzynką z Mazur, słuchając radia. Siedziałam za kółkiem, słuchając wiadomości, i nagle jakoś zabrakło mi słów. Jak to? Robin Williams nie żyje? Samobójstwo? Myślałam o tych wszystkich filmach – od „Jumanji”, poprzez „Panią Doubtfire” aż po „Buntownika z wyboru”. O uśmiechniętych oczach Robina, który przecież był zawsze, przez całe moje życie. Pamiętałam go z filmów dla dzieciaków, pamiętałam też z „Między piekłem a niebem”, które było jednym z tych pierwszych poważnych filmów obejrzanych w gimnazjum, które zapadły mi głęboko w pamięć.
Moja kuzynka mówiła coś o depresji, o maskach, o aktorach... A ja jakoś nie byłam w stanie mówić, mając poczucie, że wyrwano mi kawałek rzeczywistości, odebrano kogoś, kto przecież zawsze był – nie miał pojęcia o moim istnieniu, ale rozpalał jakąś iskrę uśmiechu albo refleksji, coś dobrego, ciepłego. Kiedy wróciłam do domu, zaczęłam nadrabiać zaległości – oglądać te filmy z Robinem Williamsem, które jakoś do tej pory mi umykały, które odkładałam na później.
I poczułam jeszcze większą pustkę.

Robin Williams był od zawsze. Nie śledziłam jego kariery ze szczególną uwagą, ale po prostu lubiłam wiedzieć, że gdzieś jest, gdzieś gra i co jakiś czas pojawia się kolejny film, który w jakiś sposób daje nadzieję. Bo zwykle właśnie takie grał role – niezależnie, czy był to film familijny, czy przeznaczony dla dorosłego odbiorcy.
Pamiętam moment, kiedy dowiedziałam się o...

Viola, lat 5
Razem z bratem chowam się pod kocyk, gdy zwykła gra planszowa zamienia się w bardzo interaktywne przeżycie ze zwierzętami rodem z koszmarów. I z tym okropnym myśliwym! Ale jest ktoś, kto boi się bardziej - mały chłopiec uprowadzony przez grę i wypluty z niej kilkanaście lat później jako dorosły - do świata, w którym nic nie jest takie, jakie zapamiętał. Pamiętam, jak przeżywałam jego sytuację, zmagania z diabelską grą i ostatecznie szczęśliwe zakończenie. Do tej "Jumanji" pozostaje jednym z moich ulubionych filmów, a Robin w tym filmie - niezapomniany. Dzielny mały-duży chłopiec, który pokonał demony z przeszłości i wrócił do szczęśliwego domu.

Viola, lat 8
Pewien mężczyzna postanawia powrócić do krainy dzieciństwa i odnaleźć tego zagubionego chłopca, którego gdzieś tam w sobie skrywa. A tutaj powracają także dawni sprzymierzeńcy oraz wrogowie. Z wielką fascynacją patrzyłam na nową dla mnie odsłonę dobrze znanej i bardzo lubianej przeze mnie bajki. Dorosłej mnie pozwala zrozumieć to, że w każdym facecie drzemie chłopiec, który czasem się budzi i żąda swoich praw.

Viola, lat 12
Pewien ojciec tak bardzo kochał swoje dzieci i tak strasznie chciał z nimi być (a rozstał się z żoną), że postanowił zajmować się nimi w przebraniu opiekunki. Wtedy film mnie bawił jako dobra komedia. Teraz, gdy mam własne dziecko, uświadamia mi, że sama bardzo bardzo wiele bym zrobiła, by jak najwięcej czasu oddać dziecku.

Viola, lat 5
Razem z bratem chowam się pod kocyk, gdy zwykła gra planszowa zamienia się w bardzo interaktywne przeżycie ze zwierzętami rodem z koszmarów. I z tym okropnym myśliwym! Ale jest ktoś, kto boi się bardziej - mały chłopiec uprowadzony przez grę i wypluty z niej kilkanaście lat później jako dorosły - do świata, w którym nic nie jest takie, jakie zapamiętał....

Wieść o śmierci Robina Williamsa i jej okoliczności sprawiły, że zacząłem bardzo rozmyślać jak bardzo ważny jest aspekt mentalności w pracy artysty. Sam jestem tancerzem, interesuje się kinematografią oraz dość dużo czytam więc styczność ze sztuką mam praktycznie każdego dnia. Na spotkaniach autorskich zawsze zastanawia mnie skąd pojawia się ta inspiracja, skąd ten rzemieślnik sztuki bierze energię i w jaki sposób żyje mu się dobrze i z satysfakcją. Obejrzałem "Good morning Vietnam", "Dead poets society", "Mrs Doubtfire", "Aladdin" oraz "Good will hunting". I to właśnie ten ostatni dał mi film z Robinem grający pierwsze-drugie skrzypce zaszczepił we mnie chęć o dbanie jakości swojego życia nie tylko w sferze cielesnej ale i psychicznej. Jako sportowiec jest to również niezmiernie ważny aspekt i ta troska udzieliła się również na moją partnerkę, kolegów, trenerów i klub. Te obrazy i postacie, które przedstawia Robin Williams są empatyczne, pełne współczucia i opiekuńcze oraz komiczne. Takim go zapamiętam ze srebrnego ekranu i do takiego obrazu będę dążył sam w swojej przyszłej pracy - psychologa sportu.

Wieść o śmierci Robina Williamsa i jej okoliczności sprawiły, że zacząłem bardzo rozmyślać jak bardzo ważny jest aspekt mentalności w pracy artysty. Sam jestem tancerzem, interesuje się kinematografią oraz dość dużo czytam więc styczność ze sztuką mam praktycznie każdego dnia. Na spotkaniach autorskich zawsze zastanawia mnie skąd pojawia się ta inspiracja, skąd ten...

Pamiętam, gdy będąc mała dziewczynką oglądałam razem z rodzicami "Panią Doubtfire". Później czesto wracałam do tego filmu z sentymentem, wciąż uśmiechając się w momentach, gdy postawny mezczyzna zamienial sie w pogodna starusze, by być blisko swoich dzieci. Pomimo wielu humorystycznych scen, ten film już w dzieciństwie uświadomił mi, ze nie wszystkie dzieci maja takie szczęście jak ja, żeby wychowywać się w pełnej, kochającej rodzinie, a sprawy dorosłych potrafią być bardziej skomplikowane niż mi się wydaję. Jednak to wiadomosc o smierci Robina Williamsa odcinela we mnie najsilniejszy ślad. Dotarło do mnie jak często powierzchownie odbieram ludzi, bo przecież jeżeli ktoś uśmiecha się do mnie, to przecież musi być szczęśliwy, dlaczego miałby grać? Ktoś kto wygląda na pogodnego, jest sławny, dużo zarabia, musi być szczęśliwy. To nie jest prawda. Każdy ma prawo do własnych zmartwień i dobrze jeśli my, jeśli ja sama, będę o tym pamiętać, będę świadoma, ze zwykle zapytanie drugiego człowieka o to jak się czuje, jest pierwszym krokiem żeby go zrozumieć, wesprzeć, a może wystarczy jedynie go wysluchac. Moze wlasnie tego potrzebuje.

Pamiętam, gdy będąc mała dziewczynką oglądałam razem z rodzicami "Panią Doubtfire". Później czesto wracałam do tego filmu z sentymentem, wciąż uśmiechając się w momentach, gdy postawny mezczyzna zamienial sie w pogodna starusze, by być blisko swoich dzieci. Pomimo wielu humorystycznych scen, ten film już w dzieciństwie uświadomił mi, ze nie wszystkie dzieci maja takie...

Godziny filmów znanych na pamięć i oglądanych raz po raz przy każdej możliwej okazji. „Pani Doubtfire” na chwile smutku, „Jumanji” na wieczory, kiedy snuliśmy ze znajomymi najdziwniejsze podróżnicze plany, odcinki „Saturday Night Live” z udziałem Robina do wspólnych kolacji w przyjacielskim gronie. O dziwo dla mnie Robin nigdy nie był postacią, która rozśmiesza i bawi do łez – to zawsze był dla mnie śmiech podbity melancholią, pełen głębokiego smutku.
Wiadomość o jego odejściu zastała mnie w mglisty, sierpniowy poranek, który spędzałam w górach. Siedziałam na parapecie wielkiego okna w swoim pokoju, kątem oka oglądając jedyny odbierający kanał, gdzie hasał właśnie Spongebob Kanciastoporty (w której to kreskówce zresztą Robin też udzielał swojego głosu). Dzień, jak zawsze, zaczynałam od szybkiego przeglądu newsów ze świata – niczego, co wydarzyło się tego dnia, nie pamiętam tak wyraźnie jak mgły za oknem i tej wiadomości.
Im więcej informacji jednak spływało – o tym, że to było samobójstwo, że Robin od wielu lat zmagał się z depresją i stanami niepokoju – tym bardziej utwierdzałam się w przekonaniu, że warto wyciągnąć rękę po pomoc. To pełne rozpaczy odejście melancholijnego komika sprawiło, że jeszcze bardziej zaczęło mnie uwierać piętno otaczające terapię, wizyty u specjalistów czy leczenie na oddziałach – i wierzę, że nie tylko mnie. Ja miałam odwagę poprosić o pomoc, gdy już wiedziałam, że sama nie zrobię ani kroku dalej.

Godziny filmów znanych na pamięć i oglądanych raz po raz przy każdej możliwej okazji. „Pani Doubtfire” na chwile smutku, „Jumanji” na wieczory, kiedy snuliśmy ze znajomymi najdziwniejsze podróżnicze plany, odcinki „Saturday Night Live” z udziałem Robina do wspólnych kolacji w przyjacielskim gronie. O dziwo dla mnie Robin nigdy nie był postacią, która rozśmiesza i bawi do...