Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wiesia
InBook
Effugere
Luthien_Alcarin
Arturos

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wiesia
InBook
Effugere
Luthien_Alcarin
Arturos

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Rok 2033.Po wojnie atomowej,ludzi jest tak mało że nawet nie chce się ich szukać,bo są albo ranni albo wystraszeni.Tak więc tylko wyczekiwanie na ulgę w cierpieniach.Czekanie na przyjście mesjasza.

Rok 2033.Po wojnie atomowej,ludzi jest tak mało że nawet nie chce się ich szukać,bo są albo ranni albo wystraszeni.Tak więc tylko wyczekiwanie na ulgę w cierpieniach.Czekanie na przyjście mesjasza.

To wcale nie była najgorsza praca na świecie. Tak przynajmniej na początku mi się wydawało. Płacili nieźle, średnia krajowa, plus urzędnicza premia, trzynastka i kilka bonusów w postaci comiesięcznych przelewów za tak zwaną „dobrze wykonaną robotę”. Oczywiście bez szczegółów w czym tak naprawdę przysłużyłem się moim przełożonym. Największym plusem jednak był absolutny brak kontaktu z petentem. Miałem siedzieć za biurkiem i obserwować. Obserwować, zapamiętać i oczywiście wszystko dokładnie zapisywać. Kto wchodził, na jak długo, czy był sam, czy z kimś się spotkał. Do tego chyba jedyne w mojej całej pracy nieobjęte w regulaminowe wzorce zadanie, by określić według własnego odczucia nastrój obserwowanej osoby. No dobra i co dalej? To pytanie zrodziło się mniej więcej po roku mojej kariery. Te same twarze, ci sami ludzie, ciągle trafiający jako pewne ustalone liczby do urzędniczej aplikacji w moim służbowym telefonie. A sprzęt tak na marginesie całkiem niezły - na zamówienie wojska. Szybki, rozbudowany interfejs, stały dostęp do sieci i aparat o największej możliwej rozdzielczości. Tyle tylko, że okazję by zrobić zdjęcie nie trafiały się ostatnio za często, bo owszem każda nowa osoba miała być sportretowana, spersonifikowana co do nazwiska i miejsca zamieszani, oraz wrzucona w rejestr ludzi podlegających kontroli, ale osób tych wcale w pamięci mojej karty nie przybywało. Krajowy Urząd Kontroli i Statystyki (KUKiS) to mój zakład pracy. Stanowisko Starszy Kontroler oddziału Przybibliotecznego przy pl. Bohaterów Broni. A tak konkretnie to szary urzędnik w stopniu kaprala, zamknięty w pokoju 3 na 2 metry z jednym biurkiem, ekspresem do kawy, służbowym pol-fonem i wielką, bo wbudowaną na całej ścianie szybą lustra weneckiego.

To wcale nie była najgorsza praca na świecie. Tak przynajmniej na początku mi się wydawało. Płacili nieźle, średnia krajowa, plus urzędnicza premia, trzynastka i kilka bonusów w postaci comiesięcznych przelewów za tak zwaną „dobrze wykonaną robotę”. Oczywiście bez szczegółów w czym tak naprawdę przysłużyłem się moim przełożonym. Największym plusem jednak był absolutny brak...

Młodzi tylko narzekają. A to że za wczesna godzina policyjna, a to że marionetkowa partia nie tak się nazywa, a to że mało płacą i inne bzdety. Ja pamiętam początki tego chaosu. Wojsko rządzi twardą ręką. Nie boi się zlikwidować jednostki dla dobra państwa. Za to ich podziwiam. Też byłem młody i też narzekałem. Nie długo to trwało. Może z 10 lat. Życie jest dziwne mając implanty. Kiedyś nie było fabryk narządów. Każdy może żyć w nieskończoność. Ale co to za życie. Dostęp do wszystkiego jest, ale ograniczony. Trzeba doczekać na swoją kolej mimo że jest towar. Młodzi tylko narzekają. Pracuje przy obsłudze w fabryce pojazdów powietrznych. Łączę elementy. Kiedyś się to robiło na śruby. Ciekawy wyraz. Teraz to archaizm. Wojsko mi nie przeszkadza. Z biletem nie grozi mi nic w godzinę policyjną. Fajna przepustką a kosztuje zaledwie dyszkę. Ale młodzi tylko narzekają. Chcą wolności, uważają się za wybitne jednostki które są gotowe zginąć za ideę. Ptaszki w klatce. Zarabiam dobrze. Mam dzieci. Córkę i syna. Dobre to dzieci i też byli buntownikami. Przeszło. Ich dzieci to dopiero rebelianci. Kryją się, tworzą konspirację. Muszą odsiedziec swoje. Młodzi tylko narzekają, nie widzą dobra w tym piekle. Robotyka posuneła się daleko, oj daleko. Coraz rzadsi są lekarze. Szkoda. Oni to dopiero mieli przywileje. Ale to też nie wolność. Zaraz. Przecież to nie życie. Młodzi mają rację. Ale w sumie jest mi dobrze. Oni tylko narzekają.

Młodzi tylko narzekają. A to że za wczesna godzina policyjna, a to że marionetkowa partia nie tak się nazywa, a to że mało płacą i inne bzdety. Ja pamiętam początki tego chaosu. Wojsko rządzi twardą ręką. Nie boi się zlikwidować jednostki dla dobra państwa. Za to ich podziwiam. Też byłem młody i też narzekałem. Nie długo to trwało. Może z 10 lat. Życie jest dziwne mając...

Jest rok 2099. Druga połowa 21. wieku. Kobiety – zgodnie z Deklaracją Praw Człowieka Nowoczesnego - odmawiają rodzenia dzieci, motywując tę decyzję potrzebą samorozwoju. Stopa ubytku naturalnego w państwach Unii Eurosji wynosi -27,5‰. Postawione pod ścianą rządy państw wdrożyły program „Dziecko 1 000000+” dla kobiet, pragnących robić karierę zawodową, awansować czy prowadzić badania naukowe, w zamian za urodzenie drugiego i każdego kolejnego dziecka. Wychowywaniem dzieci zajmują się specjalnie powołane instytucje socjalne. Jestem kobietą-naukowcem, 4 córką w rodzinie. Codziennie rano po wypiciu wysokoenergetycznego koktajlu teleportuję się do Instytutu i prowadzę badania nad wykorzystaniem promieniotwórczości do otwierania portali międzywymiarowych. Mam siedmioro dzieci z „in vitro”. Potrzeba częstego wykorzystywania bajecznie drogiego sprzętu powoduje, że fundusze rządowe „z rodzenia” topnieją w zastraszającym tempie. Konieczność ponownego zajścia w ciążę sprawia, że czuję przygnębienie. Mój wyjałowiony ciążami organizm z trudem nadąża za reżimem badań. W skrytości ducha mam nadzieję, że to będzie już ostatnia ciąża, bowiem badania mają się ku końcowi, a efekty są obiecujące. Udało mi się otworzyć portal! Z nostalgią myślę o czasach sprzed wieku. Kiedyś wszystko było prostsze. Dziś trzeba urodzić przynajmniej dziesięcioro dzieci, żeby cieszyć się zasłużonym uznaniem elit naukowych. Jeśli uda mi się ustabilizować portal……

Jest rok 2099. Druga połowa 21. wieku. Kobiety – zgodnie z Deklaracją Praw Człowieka Nowoczesnego - odmawiają rodzenia dzieci, motywując tę decyzję potrzebą samorozwoju. Stopa ubytku naturalnego w państwach Unii Eurosji wynosi -27,5‰. Postawione pod ścianą rządy państw wdrożyły program „Dziecko 1 000000+” dla kobiet, pragnących robić karierę zawodową, awansować czy...

Śniła mi się uroczystość zakończenia studiów pielęgniarskich. Głośnym i pewnym głosem składałam ślubowanie wraz z innymi absolwentkami, a uśmiech nie schodził mi z twarzy. Obudziłam się zlana potem ze świadomością, że słowa, które wypowiadałam, nie miały nic wspólnego z prawdziwą przysięgą. Chciało mi się wymiotować.
Dyżur w szpitalu zaczynałam o 10. Ta jedna rzecz w mojej pracy pozostała niezmieniona po dojściu do władzy naukowców, którzy utworzyli rząd absolutny. Reszta, z zakresem obowiązków na czele, uległa przeobrażeniu. Każdemu narodzonemu dziecku własnoręcznie wmontowywałam czip, a ratowanie życia jednostki uzależnione było od wyniku algorytmu po zeskanowaniu zaimplemontowanej blaszki. Nikt już nie miał odwagi kwestionować wydawanych decyzji. Z 10 lat zajęło im pełne oczipowanie i choć niby czułeś się tak samo, wiedziałeś, że to nieprawda.
Byłam zmęczona takim życiem, mimo, że rząd stale dbał o pozytywne nastroje wśród ludzi. Za chwilę na salę porodową miała wjechać moja siostra, a ja wciąż nie podjęłam decyzji. Ulec jej prośbom i ryzykować moje marne życie czy udawać, że nie widzę jej błagalnego wzroku? Czy wierzyłam tak jak ona, że jest gdzieś enklawa niezaczipowanych?
Poród był długi, a kiedy dziecko wyszło na świat szybko owinęłam je w ręcznik i podeszłam do gablot z czipami. Chwyciłam prawą rączkę dziewczynki i błyskawicznym ruchem naznaczyłam ją trzema kropkami. Płaczące dziecko położyłam na klatce piersiowej siostry.
- Macie 3 godziny. - szepnęłam.

Śniła mi się uroczystość zakończenia studiów pielęgniarskich. Głośnym i pewnym głosem składałam ślubowanie wraz z innymi absolwentkami, a uśmiech nie schodził mi z twarzy. Obudziłam się zlana potem ze świadomością, że słowa, które wypowiadałam, nie miały nic wspólnego z prawdziwą przysięgą. Chciało mi się wymiotować.
Dyżur w szpitalu zaczynałam o 10. Ta jedna rzecz w mojej...

Dźwięk budzika wyrywa mnie ze snu. Otwieram oczy. Jest ciemno, zimno i wilgotno. Przecieram kurz na tarczy zegara i kaszlę. Kaszel towarzyszy mi już od 3 lat. Moje płuca nie radzą sobie z pyłem wdychanym w kopalni ani chłodem tego mieszkania.
Wkładam buty, kombinezon i wychodzę do pracy. Na zewnątrz jest tak, jak w mieszkaniu, chłodno i lodowato, śmierdzi dymem. Zmierzam do kopalni, mojego miejsca pracy, miejsca spotkań, centrum mojego życia.
Moja praca nie jest taka zła, jak się wydaje. Jestem dyżurną, obsługuję zwrotnicę, pilnuję, by wagony z węglem wyjeżdżały na powierzchnię. Nie pracuję tak ciężko jak inni. I codziennie spotykam Jego. Jest górnikiem, ma piękne szare oczy i miły głos. Wierzy w to, że kiedyś upadnie wojskowa dyktatura zwycięskiej armii V wojny secesyjnej. A my przestaniemy wydobywać surowce potrzebne do zbrojeń, wyjdziemy z podziemi, nie będziemy dłużej żyć jak szczury.

Dźwięk budzika wyrywa mnie ze snu. Otwieram oczy. Jest ciemno, zimno i wilgotno. Przecieram kurz na tarczy zegara i kaszlę. Kaszel towarzyszy mi już od 3 lat. Moje płuca nie radzą sobie z pyłem wdychanym w kopalni ani chłodem tego mieszkania.
Wkładam buty, kombinezon i wychodzę do pracy. Na zewnątrz jest tak, jak w mieszkaniu, chłodno i lodowato, śmierdzi dymem. Zmierzam...

Jak co noc siedziałam skulona w masywnej szafie, podczas gdy Sariel, mój opiekun, spoglądał przez cienką szparę między zasłonami na pogrążone w mroku ulice. Po III wojnie światowej, która niemal zniszczyła naszą planetę, na ziemię zstąpiły anioły i odtąd to one dzierżą nasz los w swoich rękach. Dla zachowania równowagi Bóg i Szatan zesłali na zniszczony świat zarówno siły dobra, jak i zła. Dzień stał się czasem Aniołów Światłości, podczas gdy noc należy do Wysłanników Ciemności. Każdy człowiek ma swojego opiekuna, który towarzyszy mu całe życie, od narodzin aż do śmierci, za dnia i w nocy. Ta kontrola ma ustrzec nas przed dalszym wzajemnym wyniszczaniem się i przypomnieć, że tylko Bóg ma prawo sądzić i karać, a świat nie leży już w naszych rękach. Co 50 lat zaczyna się on też samoistnie rozpadać i znikać, a uratować go i na nowo scalić może tylko dusza Wybrańca, który oddaje w tym celu życie. Gdy tylko do Aniołów Ciemności dochodzi wieść o pojawieniu się kolejnego Wybrańca, robią wszystko, by dostać go w swoje ręce. Jak dotąd jednak nigdy im się jeszcze nie udało wyrwać mu duszy przed Ceremonią Uwolnienia i zamknąć jej w neutralizującej obsydianowej szkatule w Mrocznej Twierdzy. Nie znaczy to jednak, że kiedyś nie dopną swego, a wówczas nasz świat przestanie istnieć. To dlatego co noc Sariel każe mi się chować, by blask mojej duszy nie zwabił wysokich i smukłych Aniołów Ciemności, które w powiewających na wietrze czarnych szatach niestrudzenie przemierzały ciemne ulice.

Jak co noc siedziałam skulona w masywnej szafie, podczas gdy Sariel, mój opiekun, spoglądał przez cienką szparę między zasłonami na pogrążone w mroku ulice. Po III wojnie światowej, która niemal zniszczyła naszą planetę, na ziemię zstąpiły anioły i odtąd to one dzierżą nasz los w swoich rękach. Dla zachowania równowagi Bóg i Szatan zesłali na zniszczony świat zarówno siły...

Mija 7 miesięcy odkąd noszę nową Obywatelkę. To moja pierwsza reprodukcja i boję się rozwiązania. Na szczęście, dawno zrezygnowałyśmy z barbarzyńskiej metody porodu naturalnego i wszystko odbędzie szybko i bezboleśnie. Niestety, nie będę mogła Jej poznać, bo bezpośrednio po rozwiązaniu zostanie umieszczona w jednej z miejskich wychowalni, a ja udam się na obligatoryjny urlop zdrowotny.
Dostaję przydział żywności dla noszących, zgodnie z zaleceniem Ministerstwa Zdrowia, powiększony o 300 kcal dziennie. Zmniejszono mi też wymiar godzin pracy. Uważam, że niepotrzebnie, bo mam spokojną pracę, która polega głównie na kwalifikowaniu tekstów zgodnie z wytycznymi Biura Weryfikacji Treści. Zalecenia Biura dotyczą głównie literatury sprzed Zmiany i określają czy dana treść jest odpowiednia dla Obywatelek czy nie. Niektóre z zaleceń są dla mnie niezrozumiałe. Z tekstów dowiedziałam się, że kiedyś, Obywatela którego się nosiło, zabierało się do swojej kwatery i tam się z nim mieszkało, ale instrukcja BWT określa takie treści jako nieodpowiednie. Przecież to jest nasza historia! Obywatelki mają prawo wiedzieć, jak wyglądała codzienność, gdy byli jeszcze mężczyźni!
Teraz muszę dostać się do swojej kwatery. Zwykle jeżdżę rowerem, ale w moim stanie przysługuje mi bilet na rikszę. Jedynie rower przejedzie dziurawymi bocznymi ulicami. Wyremontowane są tylko główne. Myślę, żeby po urlopie zatrudnić się w firmie naprawiającej drogi. Słyszałam, że można tam nieźle zarobić, bo ciągle brakuje rąk do pracy.

Mija 7 miesięcy odkąd noszę nową Obywatelkę. To moja pierwsza reprodukcja i boję się rozwiązania. Na szczęście, dawno zrezygnowałyśmy z barbarzyńskiej metody porodu naturalnego i wszystko odbędzie szybko i bezboleśnie. Niestety, nie będę mogła Jej poznać, bo bezpośrednio po rozwiązaniu zostanie umieszczona w jednej z miejskich wychowalni, a ja udam się na obligatoryjny...