Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

_outsider_
Jędrek
olgaczelsi
Pani_M
Violetka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

_outsider_
Jędrek
olgaczelsi
Pani_M
Violetka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

- Tak, tak! Mam to!
Nettie Stevens w ekscytacji strąciła szalki, a ja wystraszona niespodziewanym przerwaniem ciszy ochlapałam sobie fartuch czarną herbatą.
- To może być wielkie odkrycie! Spójrz, w populacji mączników komórki samic zawierają 20 zwykłych chromosomów, natomiast samce – 19 zwykłych. Dwudziesty jest za to bardzo mały. I to się potwierdza w każdym eksperymencie!
- Mówisz?
Wiedziałam, że nie muszę pytać o więcej, bo zaraz i tak wszystkiego się dowiem.
- Dokładnie tak. Przeprowadziłam jeszcze kilka badań na innych gatunkach. I one też się potwierdzają.
Nettie nachyliła się w moją stronę szepcząc pobudzona i natchniona swoimi wynikami.
- Śmiem wysunąć hipotezę, że właśnie ten mały, króciutki chromosom warunkuje dziedziczenie płci. Pomyśl, jaki to byłby przełom! Chyba każdy filozof od zawsze pragnął zrozumieć dlaczego kobieta rodzi się kobietą, a mężczyzna mężczyzną. Czy to nie fascynujące? Rozwiązać zagadkę jednych z największych tajemnic ludzkiego życia?
To uwielbiałam w swojej przyjaciółce. Zawsze pełna werwy i zapału. Od samego patrzenia na jej pracę i mnie chciało się szukać i dowiadywać. Była zupełnie inna niż nasi ponuraccy koledzy po fachu. Dobrze ją mieć przy sobie. My, kobietki nauki, musimy trzymać się razem.
Nettie rozmarzyła się gorąco i wiedziałam, że z jej pracy dziś już nic nie będzie. Czasem pochłaniały ją marzenia, ale była niezwykle trafna. Jestem przekonana, że to, w czym dziś się upewniła nie okaże się błędem. Nie z jej intuicją.

- Tak, tak! Mam to!
Nettie Stevens w ekscytacji strąciła szalki, a ja wystraszona niespodziewanym przerwaniem ciszy ochlapałam sobie fartuch czarną herbatą.
- To może być wielkie odkrycie! Spójrz, w populacji mączników komórki samic zawierają 20 zwykłych chromosomów, natomiast samce – 19 zwykłych. Dwudziesty jest za to bardzo mały. I to się potwierdza w każdym...

-Bogowie nam dzisiaj sprzyjają, niebo jest czyste i idealne do badań - cieszy się Hypatia rozkładając astrolabium, które było zupełna nowością i które niedawno sama skonstruowała wprawiając tym zdumienie uczonych. Dzięki astrolabium można w dowolnym momencie określić położenie słońca, księżyca i gwiazd. Dzisiaj Hypatia planuje sprawdzić raz jeszcze działanie przyrządu oraz nakreślić na zwojach kolejne układy gwiazd. W końcu biblioteka Aleksandryjska sama się nie zapełni.
Jako jedyna kobieta dostąpiłam zaszczytu bycia uczennicą Hypatii - dzisiaj razem z nią nakreślać będę kolejne tajemnice nobcego nieba na papirusowych zwojach. Podobnie jak Hypatia kocham niebo, gwiazdy i naukę. Uwielbiam się uczyć i wpatrywać w rozgwiezdzone niebo - tak dalekie, a jednocześnie tak bliskie. I kryje w sobie tyle tajemnic, tyle gwiazd do odkrycia!
Hypatia cały czas opisuje mi, co robi, co widzi na niebie i nazywa gwiezdne konstelacje. Śledzi wędrówkę księżyca na nocnym niebie i dywaguje, co też ta wędrówka może oznaczać i czemu służy. Co jakiś czas kresli także matematyczne równania, skomplikowane wzory. Achhh, miłości do matematyki juz tak mocno z nią nie podzielam.

-Bogowie nam dzisiaj sprzyjają, niebo jest czyste i idealne do badań - cieszy się Hypatia rozkładając astrolabium, które było zupełna nowością i które niedawno sama skonstruowała wprawiając tym zdumienie uczonych. Dzięki astrolabium można w dowolnym momencie określić położenie słońca, księżyca i gwiazd. Dzisiaj Hypatia planuje sprawdzić raz jeszcze działanie przyrządu oraz...

Próba numer 1 :
-Wyjdziemy dziś na kolację?
-Kochana wybacz, ale muszę pędzić do instytutu, właśnie przyjechały nowe mikroskopy.
-To może jutro?
-Zadzwonię

Próba numer 2 :
-W kinach grają świetną komedię, skoczymy?
-Dziś nie mogę, pacjent się gorzej poczuł, już myślałam, że ta opracowana przez mój zespół metoda chemioterapii zadziała, jednak zaczynam mieć wątpliwości.

Próba numer 3 :
-Jane, dziś moje urodziny, zostawiam tę wiadomość na automatycznej sekretarce, bo jeśli zmienisz zdanie i zechcesz wpaść to jesteśmy w "Casablance"

Próba numer 4 :
-Żyjesz?


Bip..Bip..Bip.. Żyjesz?

Powoli otwieram oczy i widzę nad sobą uśmiechniętą twarz mojej przyjaciółki. Światło jest zbyt jasne bym zdołała dostrzec więcej szczegółów.

-Gdzie jestem?
-W szpitalu, zasłabłaś. To przez guz powiększył się. Ale nie martw się jesteś w dobrych rękach. Poświęciłam całe życie by Ci teraz pomóc.

-Doktor Jane.C Wrigth, jest Pani tutaj? - słychać dobiegający z oddali głos.
-Tak już idę- odpowiada moja przyjaciółka, nachyla się nade mną i szepcze :

-Nic się nie martw spędzę tu z Tobą cały dzień, za chwilkę wracam.

Próba numer 1 :
-Wyjdziemy dziś na kolację?
-Kochana wybacz, ale muszę pędzić do instytutu, właśnie przyjechały nowe mikroskopy.
-To może jutro?
-Zadzwonię

Próba numer 2 :
-W kinach grają świetną komedię, skoczymy?
-Dziś nie mogę, pacjent się gorzej poczuł, już myślałam, że ta opracowana przez mój zespół metoda chemioterapii zadziała, jednak zaczynam mieć wątpliwości.

...

Puk puk... Puk puk... Dzyń dzyń...

- Co jest? Czyżbym pomyliła adresy? (Szepczę pod nosem i zastanawiam się czy ktoś w ogóle otworzy mi drzwi)

- Chwileczkę! Wyjmuję właśnie z pieca toruńskie pierniczki, bo inaczej wszystko się spali! proszę wejść! Drzwi są otwarte... (Słyszę przejęty głos, trochę męski)

Wchodzę i widzę w kuchennym fartuszku postać, która uśmiecha się do mnie szeroko i pyta:

- W czym mogę pomóc??

Patrzę na NIEGO zszokowana, a on przemawia dalej

- Wygląda pani jakby myślała "O obrotach sfer niebieskich" (patrzy na mnie i zaczyna się śmiać)

- Proszę Pana, to jakaś pomyłka! Ja tutaj miałam się spotkać z NAUKOWCZYNIĄ-badaczką!!! A nie z mężczyzną! Proszę pana, ja w takim razie przegram w konkursie na LUBIMY CZYTAĆ! Tam pisało jasno, żeby opisać dzień POWTARZAM Z KOBIECĄ BADACZKĄ!

- Może nie będzie tak źle. Nie przedstawiliśmy się sobie. Nazywam się Kopernik i od dawna krążą plotki, że jestem KOBIETĄ!

- No nie wiem czy się na to nabiorą (wyznaję bez przekonania)
- Zawsze mogę im to udowodnić! (odpowiada pewnie)
- Sama chyba wolałabym tego nie wiedzieć ( zaczynamy się razem śmiać)
- No cóż muszą zaryzykować... ( puszcza do mnie oko)
- A jak spędzimy resztę dnia? (pytam z ciekawością)
- Jestem za tym, żeby teraz się porządnie najeść, a później obserwować spadające gwiazdy, co Ty na to? (proponuje Kopernik)
- Jestem za, ale proszę obiecać że nie będziemy trzymać się za ręce... (na wszelki wypadek biorę do rąk pierniczki)

Puk puk... Puk puk... Dzyń dzyń...

- Co jest? Czyżbym pomyliła adresy? (Szepczę pod nosem i zastanawiam się czy ktoś w ogóle otworzy mi drzwi)

- Chwileczkę! Wyjmuję właśnie z pieca toruńskie pierniczki, bo inaczej wszystko się spali! proszę wejść! Drzwi są otwarte... (Słyszę przejęty głos, trochę męski)

Wchodzę i widzę w kuchennym fartuszku postać, która uśmiecha się do...

Puk, puk.
Czekam, przestępuję z nogi na nogę. Cisza. Znowu pukam. Naraz słyszę ostry kobiecy głos:
– Już idę!
Mija minuta i pani Alina, z którą umówiłam się telefonicznie, pojawia się w drzwiach. Wysoka, przy kości, o ognisto rudych włosach upiętych w kok, i przenikliwym spojrzeniu wąskich oczu.
– To pani jest tą dziennikarką z magazynu popularnonaukowego? – pyta.
– To ja.
– I ciekawi panią życie seksualne ważek?
Moje policzki mimowolnie pokrywa rumieniec.
– No to idziemy. – Uśmiecha się, mija mnie i znika na schodach.
Z panią Aliną, uznanym entomologiem, od dawna chciałam przeprowadzić wywiad. Potrzebowałam rewelacji na kolejny artykuł i przeczuwałam, że rozmowa z nią mi to zapewni. Zarzekała się, że nie ma czasu, lecz wczoraj pozwoliła mi towarzyszyć podczas obserwacji.
Kiedy po kwadransie zatrzymała auto przy cmentarzu, oniemiałam, a gdy nieco później usadowiła się z wielkim aparatem przy granitowym nagrobku, uznałam, że zbzikowała.
Był bezchmurny, letni dzień, słońce wspięło się wysoko.
– Co my tu… – wydukałam.
Nie odezwała się ani słowem, tylko zajęła się rozstawianiem sprzętu fotograficznego. Wreszcie przycupnęła koło mnie na małym przenośnym zydelku.
– Ale po co… – spytałam znowu.
– Widzi pani. Prowadzę obserwacje ważek. W to miejsce zlatują się wyjątkowo licznie, by kopulować. Myślałam, że to rozgrzany kamień tak je tu wabi, ale to mylny trop. Prawda jest znacznie bardziej intrygująca.
I zaczęła swą opowieść, a ja zacierałam ręce. To będzie bomba, a przy okazji dopiekę chłopakowi...

Puk, puk.
Czekam, przestępuję z nogi na nogę. Cisza. Znowu pukam. Naraz słyszę ostry kobiecy głos:
– Już idę!
Mija minuta i pani Alina, z którą umówiłam się telefonicznie, pojawia się w drzwiach. Wysoka, przy kości, o ognisto rudych włosach upiętych w kok, i przenikliwym spojrzeniu wąskich oczu.
– To pani jest tą dziennikarką z magazynu popularnonaukowego? – pyta.
– To...

- Dzień dobry Pani Mario! - wita radośnie młoda dziewczyna chemiczkę.
- To ja wygrałam ten konkurs na pani asystentkę. - mówi dalej dziewczyna.
- Doskonale proszę ściągnij te ciuchy i załóż odpowiednie do Twojej wykonywanej pracy. Nie możesz pracować w takim stroju, nie u mnie. - odpowiada chemiczka.
Szybko się przebrałam i natychmiast pobiegłam do pracowni.
- Zwiąż włosy, jeszcze.
Z pokorą zrobiłam i to. Nie miałam ze sobą żadnej gumki, ale nie przyznałam się. Wyciągnęłam sznurówkę z buta i związałam włosy.
- Najpierw przedstawię Ci regulamin pracowni.
- Słucham Pani.
Po wysłuchaniu regulaminu mogłam wejść do pracowni. Przeraziłam się ogromnymi ilościami probówek, związków chemicznych, różnych wag i wszelkich innych przedmiotów do wykonywania doświadczeń. Otwarłam szeroko oczy i buzię. Nie mogłam przemówić słowa.
- Ucz się. Weź notatnik i pisz. Zapisuj każdą moją próbę. Podawaj mi każdą potrzebną rzecz. Nie wolno Ci tutaj sprzątać, przekładać rzeczy. Wszystko ma zostać na swoim miejscu. Nie możesz też robić zdjęć.
Pokornie stałam i słuchałam. Pani Maria opowiadała o każdej substancji. Zapisywałam wszystko skrupulatnie. Byłam zachwycona jej znajomością związków chemicznych.
Teraz po latach z jej wiedzy korzysta mnóstwo ludzi, a ja jestem dumna z siebie, że mogę przekazywać kolejnym pokoleniom informację o substancjach chemicznych i ich wykorzystywaniu. Pamiętam jej dokładność, wewnętrzne skupienie i fascynację. Współcześnie mnóstwo młodych ludzi ma zbudowaną bazę informacji o chemii. Dziękuję sobie za to, że się odważyłam stanąć w progach Noblistki, a jej za wiedzę.

- Dzień dobry Pani Mario! - wita radośnie młoda dziewczyna chemiczkę.
- To ja wygrałam ten konkurs na pani asystentkę. - mówi dalej dziewczyna.
- Doskonale proszę ściągnij te ciuchy i załóż odpowiednie do Twojej wykonywanej pracy. Nie możesz pracować w takim stroju, nie u mnie. - odpowiada chemiczka.
Szybko się przebrałam i natychmiast pobiegłam do pracowni.
- Zwiąż...

Lata sześćdziesiąte, USA. Znajduję się w olbrzymim ośrodku badawczym - NASA, a ze mną jest wspaniała i wybitna kobieta, o której świat dopiero usłyszy. Katherine G. Johnson jest jak komputer, w czasach gdy nie ma jeszcze komputerów. Nie mogę wyjść z podziwu, jak można mieć tak wspaniały umysł i z łatwością przekraczać wszelkie granice. Wciąż panuje segregacja rasowa, mimo to Pani Johnson cieszy się niezmiernym szacunkiem. To tylko podkreśla fakt, jak wybitną kobietą jest. Mówi mi, że najmądrzejszą osobą jaką zna, jest jej ojciec. W dużej mierze dzięki niemu skończyła studia i jest teraz tutaj, w NASA. Uniwersytety przyjmowały prawie wyłącznie białych studentów, więc Johnson nie miała łatwo, a dostanie się na studia było dla niej ogromnym wyróżnieniem. Opowiada mi o tym wszystkim, jak trudno jej było w życiu, jak wiele wsparcia dał jej ojciec, jak bardzo kocha matematykę. "Gdybym ja miała taki zapał do matmy!" - pomyślałam. Opowiada mi o tym, jak ważne jest, aby kobiety były asertywne. Sama musiała walczyć o swoją pozycję jako kobieta - chciała móc podpisywać się pod wykonywaną przez siebie pracą i udało jej się to osiągnąć. Dzień spędzony z tą niezwykle inteligentną, a zarazem skromną osobą był dla mnie niesamowitym przeżyciem. Mogłam w końcu naprawdę zobaczyć, jak pracuje geniusz w spódnicy.

Lata sześćdziesiąte, USA. Znajduję się w olbrzymim ośrodku badawczym - NASA, a ze mną jest wspaniała i wybitna kobieta, o której świat dopiero usłyszy. Katherine G. Johnson jest jak komputer, w czasach gdy nie ma jeszcze komputerów. Nie mogę wyjść z podziwu, jak można mieć tak wspaniały umysł i z łatwością przekraczać wszelkie granice. Wciąż panuje segregacja rasowa, mimo...

Stojąc przed kolejnymi, tak samo wyglądającymi drzwiami, byłam w stanie myśleć jedynie o tym jak bardzo nienawidzę tej pracy. Jeszcze tylko jedna, duża vegetariana z podwójnym serem i wrócę do domu. Oprócz niedokończonego licencjatu i kotów (niestety, tylko z kurzu) nic tam na mnie nie czekało. Melancholię przerwał szczęk zamka. Drzwi otworzyła mi Ona. Bogini! Mistrzyni analiz i interpretacji literackich. Wybitna obserwatorka, która swoimi spostrzeżeniami nie raz powalała mnie na ziemię.
- Pa-pa-pa… - wydusiłam z siebie coś, co brzmiało jak piosenka z „Muminków”.
Maria Janion spojrzała się na mnie pytająco. Wzięłam głęboki wdech.
- Pani Maria Janion! - krzyknęłam niezwykle odkrywczo.
Pani profesor uśmiechnęła się. Po przekazaniu w jej dłonie kartonu z pizzą, nie mogłam oderwać wzroku od jej drobnej postaci oraz księgozbiorów, które szczelnie wypełniały korytarz. Na półkach, szafkach i podłodze piętrzyły się niespotykane ilości ksiąg i papierzysk spiętych zszywkami. Wyobraziłam sobie, jak przez jeden dzień zostaję Jej osobistym pomagierem. Stosując się do zaleceń, przekładam, segreguję, doglądam, spinam, odkurzam. Całość kończę ułożeniem wszystkiego alfabetycznie, według nazwisk autorów. Już to robiłam, już tam byłam, ale z tego wszystkiego nie dosłyszałam niestety, jak Legenda mówi mi uprzejme „Do widzenia”. Co to był za dzień!

Stojąc przed kolejnymi, tak samo wyglądającymi drzwiami, byłam w stanie myśleć jedynie o tym jak bardzo nienawidzę tej pracy. Jeszcze tylko jedna, duża vegetariana z podwójnym serem i wrócę do domu. Oprócz niedokończonego licencjatu i kotów (niestety, tylko z kurzu) nic tam na mnie nie czekało. Melancholię przerwał szczęk zamka. Drzwi otworzyła mi Ona. Bogini! Mistrzyni...