Powinnam go nienawidzić, ale ja wciąż go kocham i nie potrafię sobie bez niego poradzić. Nie wiem zupełnie jak się zachować, bo doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że to co zrobił jest złe i powinien ponieść tego konsekwencje, ale wiem również że jeżeli ktokolwiek się o tym dowie mogę stracić szansę na spędzenie życia z osobą którą kocham.
Zrobił coś strasznego, ale może miał jakieś powody? Jakie powody?? Co ja w ogóle mówię... Przecież do tego nie można mieć powodów to jest najgorsza rzecz na świecie. Nic gorszego w życiu nie można zrobić, aniżeli to co zrobił....
I tu się strona urywa :)

Powinnam go nienawidzić, ale ja wciąż go kocham i nie potrafię sobie bez niego poradzić. Nie wiem zupełnie jak się zachować, bo doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że to co zrobił jest złe i powinien ponieść tego konsekwencje, ale wiem również że jeżeli ktokolwiek się o tym dowie mogę stracić szansę na spędzenie życia z osobą którą kocham.
Zrobił coś strasznego, ale może...

Powinnam go nienawidzić, ale ja wciąż go kocham i nie potrafię sobie bez niego poradzić. Nie wiem zupełnie jak się zachować, bo doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że to co zrobił jest złe i powinien ponieść tego konsekwencje, ale wiem również że jeżeli ktokolwiek się o tym dowie mogę stracić szansę na spędzenie życia z osobą którą kocham.
Zrobił coś strasznego, ale może miał jakieś powody? Jakie powody?? Co ja w ogóle mówię... Przecież do tego nie można mieć powodów to jest najgorsza rzecz na świecie. Nic gorszego w życiu nie można zrobić, aniżeli to co zrobił....
I tu się strona urywa :)

Powinnam go nienawidzić, ale ja wciąż go kocham i nie potrafię sobie bez niego poradzić. Nie wiem zupełnie jak się zachować, bo doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że to co zrobił jest złe i powinien ponieść tego konsekwencje, ale wiem również że jeżeli ktokolwiek się o tym dowie mogę stracić szansę na spędzenie życia z osobą którą kocham.
Zrobił coś strasznego, ale może...

Powinnam go nienawidzić, ale ja wciąż go kocham i nie potrafię sobie bez niego poradzić. Nie wiem zupełnie jak się zachować, bo doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że to co zrobił jest złe i powinien ponieść tego konsekwencje, ale wiem również że jeżeli ktokolwiek się o tym dowie mogę stracić szansę na spędzenie życia z osobą którą kocham.
Zrobił coś strasznego, ale może miał jakieś powody? Jakie powody?? Co ja w ogóle mówię... Przecież do tego nie można mieć powodów to jest najgorsza rzecz na świecie. Nic gorszego w życiu nie można zrobić, aniżeli to co zrobił....
I tu się strona urywa :)

Powinnam go nienawidzić, ale ja wciąż go kocham i nie potrafię sobie bez niego poradzić. Nie wiem zupełnie jak się zachować, bo doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że to co zrobił jest złe i powinien ponieść tego konsekwencje, ale wiem również że jeżeli ktokolwiek się o tym dowie mogę stracić szansę na spędzenie życia z osobą którą kocham.
Zrobił coś strasznego, ale może...

Mama stała jak osłupiała, kiedy opowiedziałam jej mój często powtarzający się sen.

-Musisz go odnaleźć! – mówiła młoda kobieta z mojego snu.
Blondynka o kręconych włosach opowiedziała, że jest zielarką i muszę odnaleźć jej pamiętnik, bo „on kryje tajemnicę, którą ludzie muszą poznać”, po czym nagle nadlatują bombowce.
-Tam! – krzyczy kobieta wskazując na dom nad lasem – Podłoga, poddasze!
I sen się urywa.

-Dziwne – mówi mama –w naszej rodzinie, siostra twojej babci była zielarką. Zaginęła podczas nalotu w czasie II wojny światowej.

Z początku to zbagatelizowałam, ale coś wciąż nie dawało mi to spokoju. Pojechałam do siostry babci, która mieszkała w domu rodzinnym prababci i "zielarki". Gdy dotarłam na miejsce, nie mogąc w to uwierzyć, stanęłam przed domem z mojego snu…

A teraz, trzymam w dłoniach stary pamiętnik. Przeglądam kruche kartki i spoglądam na ostatnią zapisaną w nim stronę.

„Dzisiejszy dzień jest niesamowity! A wszystko przez jedną, małą, niebieską roślinkę. Jest ona diamentem wśród roślin. Nie, ona jest czymś więcej! Nawet największy diament przy jej właściwościach staje się niczym. Ta roślina to zesłany cud dla ludzkości! Tylko komu, w obecnej rzeczywistości, mogę o niej powiedzieć, komu zaufać, komu powiedzieć, że ona potrafi…”

Koniec! Brakuje strony! Ktoś ją wyrwał! Ale kto, kiedy i po co? Czym była „mała, niebieska roślinka” i jaką tajemnicę skrywała? I czy kiedyś znajdę odpowiedź na te pytania?

Mama stała jak osłupiała, kiedy opowiedziałam jej mój często powtarzający się sen.

-Musisz go odnaleźć! – mówiła młoda kobieta z mojego snu.
Blondynka o kręconych włosach opowiedziała, że jest zielarką i muszę odnaleźć jej pamiętnik, bo „on kryje tajemnicę, którą ludzie muszą poznać”, po czym nagle nadlatują bombowce.
-Tam! – krzyczy kobieta wskazując na dom nad lasem –...

Alan od dzieciństwa był zapalonym poszukiwaczem przygód. Gdy nadarzyła się okazja wyjazdu do Boliwii nie wahał się ani chwili. Od zawsze intrygowały go starożytne kultury tamtejszych rejonów. Podczas ekspedycji, przeszukując opuszczone wioski Inków, w jednej z chat zauważa ukrytą skrytkę w podłodze. Po otwarciu jego oczom ujrzały się niewątpliwej jakości skarby. Tuzin złotych monet, starożytną rzeźbę Boga Słońca oraz stary pergamin. Delikatnie bierze do ręki znalezione skarby. Rozkłada pergamin. Stwierdza, że znalezisko to mapa i inskrypcje w języku łacińskim. Oto znalazł wreszcie wskazówkę, która zaprowadzi go do sieci tuneli, dzięki, którym będzie mógł odnaleźć pradawną Zaginioną Atlantydę.
Odczytując mapę Alan z niedowierzaniem stwierdza, że brakuje drugiej części mapy, w której najprawdopodobniej zostało zaznaczone centrum Atlantydy. Wertuje dokładnie jego część mapy, w której trop urywa się w Niemczech, a dokładniej w Berlinie. Nieustraszony Alan postanawia niezwłocznie udać się na drugi koniec globu i udowodnić całemu światu, że Zaginiona Atlantyda istnieje!

Alan od dzieciństwa był zapalonym poszukiwaczem przygód. Gdy nadarzyła się okazja wyjazdu do Boliwii nie wahał się ani chwili. Od zawsze intrygowały go starożytne kultury tamtejszych rejonów. Podczas ekspedycji, przeszukując opuszczone wioski Inków, w jednej z chat zauważa ukrytą skrytkę w podłodze. Po otwarciu jego oczom ujrzały się niewątpliwej jakości skarby. Tuzin...

29 lutego

W dniu Świętego Dygdy zawsze miałam niebywałe szczęście, ale tym razem trafiłam złoty (i to dosłownie!) los na loterii: w końcu udało mi się opracować przepis na kamień filozoficzny! No cóż, potrzeba jest matką wynalazku, a muszę skądś brać fundusze na te wszystkie książki.

Uwagi wstępne
* Koniecznie przestrzegać podanych proporcji, co za dużo to niezdrowo! Kamień przygotowany ściśle według poniższej receptury daje najlepsze rezultaty.
* W razie potrzeby można stosować zamienniki:
(A) cicha woda (ilość bez zmian)
(B) jedna duża gruszka w popiele

Sposób przygotowania
Do połowy beczki miodu dodać łyżkę dziegciu i 20 dag drożdży. Mieszać energicznie kijem o dwóch końcach aż do uzyskania jednolitej konsystencji. Przykryć haftowaną chusteczką i odstawić w ciepłe, ciemne miejsce. W żeliwnym kociołku podgrzać szklankę dziesiątej wody po kisielu (A), a następnie wrzucić pół bułki z masłem, miseczkę kaszki z mlekiem, dwie śliwki z kompotu (B) i jeden (średniej wielkości) zakazany owoc. Doprowadzić do wrzenia i gotować na słomianym ogniu przez dwie godziny. Ostudzić w kuble zimnej wody. Następnie obie mikstury odstawić do lodówki na ruski rok. Po tym czasie do beczki z miodem powoli przelać zawartość kociołka ciągle mieszając. Na koniec dodać (dokładnie w tej kolejności): szczyptę sierści wilka z lasu, łut szczęścia i kilogram

<kolejna strona wyrwana>

29 lutego

W dniu Świętego Dygdy zawsze miałam niebywałe szczęście, ale tym razem trafiłam złoty (i to dosłownie!) los na loterii: w końcu udało mi się opracować przepis na kamień filozoficzny! No cóż, potrzeba jest matką wynalazku, a muszę skądś brać fundusze na te wszystkie książki.

Uwagi wstępne
* Koniecznie przestrzegać podanych proporcji, co za dużo to niezdrowo!...

19444 dzień księżycowy według czasu ziemskiego

Dziś ostatni dzień misji na tej planecie. 53 lata przebywania nas tutaj zmieniło te prymitywne istoty zwane ludźmi. Zaspokoiliśmy ich potrzebę oddawania czci i sami zostaliśmy ich bogami. Odnieśli wiele korzyści z tego tytułu – umiejętność budowy systemów irygacyjnych, poznali jakie nasiona należy siać i na jakiej glebie, aby nie panował głód i pomór, poznali czym jest handel, architektura, sądownictwo, matematyka i astronomia. Daliśmy im pismo przez rasę najbardziej podobną do nich, czyli Sumae-ner-tekh. To oni będą pilnować porządku tutaj po naszym odlocie. Prowadziliśmy misję nad dwoma rzekami, a nasi bracia na innych częściach tej planety. Nie widzieliśmy się tyle czasu. Już niedługo wymienimy się spostrzeżeniami nad temat naszej pracy, ale będzie to już na statku-matce. Czeka nas długa droga do naszej ojczyzny planety Nardir. Och! Jak ona musiała się zmienić!
Najbardziej na obecnej planecie podobały mi się ich samice. Wielu spośród nas ma potomstwo z tymi istotami. To potomstwo będzie elitą wśród Sumae-ner-tekh. Niech żyją wiecznie!
Zadziwiające jest to, że nie nadaliśmy przez tak długi okres czasu normalnej nazwy dla tej planety. Nazywaliśmy ją po prostu ETH455. To moje ostatnie zdania przed udaniem się w przestrzeń na statek-matkę. Nie żałuję zgłoszenia się na ochotnika, przeżyłem długą przygodę życia a dalej jestem młody i sprawny. Chciałbym tu jeszcze powrócić i zobaczyć jak podczas naszej nieobecności radzą sobie ludzie. Do zobaczenia życiodajna ETH455. Ochotnik Anugarath.

19444 dzień księżycowy według czasu ziemskiego

Dziś ostatni dzień misji na tej planecie. 53 lata przebywania nas tutaj zmieniło te prymitywne istoty zwane ludźmi. Zaspokoiliśmy ich potrzebę oddawania czci i sami zostaliśmy ich bogami. Odnieśli wiele korzyści z tego tytułu – umiejętność budowy systemów irygacyjnych, poznali jakie nasiona należy siać i na jakiej glebie, aby...

13.05.2018r.
Zosia skończyła dzisiaj 18 lat. Z tej okazji odważyłam się wyznać jej prawdę. Tak, powiedziałam jej, że jest adoptowana. Przyjęła to z typowym dla siebie spokojem i dystansem. Sama nie wiem, czy powinnam się cieszyć czy martwić. Z jednej strony, gdybym miała inną córkę, mogłabym spodziewać się płaczu, awantury, wyrzutów, szczególnie, że ukrywałam to przez tyle lat. Z drugiej strony może lepiej byłoby, gdyby wyrzuciła z siebie wszystko, co poczuła w tamtym momencie. To przecież niemożliwe, żeby do informacji o tym, że ludzie, którzy wychowywali Cię przez całe życie, nie są twoimi biologicznymi rodzicami podejść prawie tak obojętnie, jak do tego, że dziś na obiad udka z kurczaka.
Najtrudniejsze jednak było dla mnie kłamstwo, które musiało paść. Wiem, że jeżeli już zaczęłam, to powinnam powiedzieć całą prawdę, ale to mnie przerosło. Kiedy zapytała o swoich prawdziwych rodziców, musiałam skłamać, że ich nie znam. Nie mogłam zranić jej jeszcze bardziej. Co by poczuła, gdyby dowiedziała się, że jej biologiczni rodzice to...

13.05.2018r.
Zosia skończyła dzisiaj 18 lat. Z tej okazji odważyłam się wyznać jej prawdę. Tak, powiedziałam jej, że jest adoptowana. Przyjęła to z typowym dla siebie spokojem i dystansem. Sama nie wiem, czy powinnam się cieszyć czy martwić. Z jednej strony, gdybym miała inną córkę, mogłabym spodziewać się płaczu, awantury, wyrzutów, szczególnie, że ukrywałam to przez tyle...

12.10.1981.
Godz. 16.02.

I jak mam to powiedzieć rodzicom? Przecież oni mnie wygnają z domu!
Tak bardzo się boję...Żeby to jeszcze była ciąża,to może by jakoś to przełknęli, w końcu mam już 18 lat. Ale to,co zamierzam im powiedzieć zrujnuje ich dotychczasowe wyobrażenie o idealnej córeczce...
Czuję,że ich zawiodłam...
Dali mi wszystko,czego potrzebowałam w życiu. Jednak nie umiem już dalej udawać osoby, którą nie jestem.
Muszę być silna i im w końcu powiedzieć,że..........

<wyrwana kartka>

12.10.1981.
Godz. 16.02.

I jak mam to powiedzieć rodzicom? Przecież oni mnie wygnają z domu!
Tak bardzo się boję...Żeby to jeszcze była ciąża,to może by jakoś to przełknęli, w końcu mam już 18 lat. Ale to,co zamierzam im powiedzieć zrujnuje ich dotychczasowe wyobrażenie o idealnej córeczce...
Czuję,że ich zawiodłam...
Dali mi wszystko,czego potrzebowałam w życiu. Jednak...

... wyznała mi, że odnalazła naszego syna. Czemu dopiero teraz? Miała złe przeczucia i była bardzo podenerwowana. Bała się, że jej ojciec znów może coś zrobić? W końcu miał pieniądze i wpływy. Tylko my wiedzieliśmy do czego jest zdolny. Już raz spełnił swoje groźby i Maria...

... wyznała mi, że odnalazła naszego syna. Czemu dopiero teraz? Miała złe przeczucia i była bardzo podenerwowana. Bała się, że jej ojciec znów może coś zrobić? W końcu miał pieniądze i wpływy. Tylko my wiedzieliśmy do czego jest zdolny. Już raz spełnił swoje groźby i Maria...