Syn zakonnicy

"Czasami nie ma dobrych rozwiązań, a spokojne wody zamieniają się we wzburzony ocean. Każdy człowiek może kiedyś znaleźć się w dryfującej łodzi i zamiast dopłynąć do brzegu, roztrzaska się o skały."
W powieść wkraczamy w momencie gdy przełożona sióstr posłuszanek Judyta jest jest już leciwą kobietą u kresu swojego życia. Obdarzana jest ogromną życzliwością i szacunkiem przez zgromadzenie, ale także przez społeczność lokalną. Wszyscy cenią sobie trud włożony przez siostrę w wychowywanie sierot. Jej poświęcenie urasta do rozmiarów świętości. Nikt lub niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, że zapłaciła wysoką cenę za to uznanie. Czuwająca przy umierającej kobiecie młodziutka siostra Miriam zostaje dopuszczona do dręczącej przełożoną tajemnicy związanej z posiadaniem przez nią syna. Dziewczyna zobowiązuje się do odnalezienia pamiętników, które Judyta prowadziła i oddania ich w ręce owego syna.
Z drugiej strony poznajemy Jerzego Rosiaka, który przyjeżdża do Krakowa do szpitala, ponieważ jego brat zmaga się z nieuleczalną chorobą. Na miejscu dowiaduje się, że tak naprawdę nie jest tym kim jest. Brat przekazuje mu informację, która zmienia zupełnie jego życie. Mężczyzna zaczyna szukać kim jest jego matka i dlaczego oddała go na wychowanie do innej rodziny. Poszukiwania prowadzą Jerzego do zakonu, ale tam ówczesna przełożona matka Ernesta zdecydowanie odmawia udzielenia jakiejkolwiek informacji. w sprawę zostaje zaangażowana czuwająca przy zmarłej siostra Miriam oraz dziennikarz Łukasz Wagner.
Powieść podzielona jest na dwie części : pierwsza o której mowa wyżej to czasy współczesne. Widać tu mnóstwo emocji, które targają zaangażowanych w poszukiwania. U Miriam to zarówno lojalność wobec zgromadzenia, ale także chęć wypełnienia przyrzeczenia danego umierającej Judycie. To także niezgoda na ewidentne kłamstwa przełożonej. Dla Jerzego to także szok spowodowany utratą tak naprawdę rodziny i brak możliwości odnalezienia korzeni. Dziennikarz początkowo kieruje się tylko i wyłącznie znalezieniem dobrego materiału na reportaż, takiego im więcej sensacji tym lepiej.
Druga część to historia miłości młodziutkiej Amelii i poznanego w Paryżu Rudolfa, której owocem jest Jerzy. I tu mamy całe morze emocji od zauroczenia i miłości po dramat związany z wyborem między miłością do dziecka, a miłością do mężczyzny i lojalnością wobec zgromadzenia. I można się złościć czytając, jak tak można postępować patrząc na postawę ojca Amelii, dla którego wejście w rodzinę niemieckiego żołnierza było nie dopuszczalne. Ale to były czasy gdy Niemiec to po prostu zło.
Inną sprawą jest przedstawienie zakłamania panującego w zakonie. Stawianie ponad wszystko wizerunku i nie liczenia się z jednostką. I choć jak autorka pisze, że jest to fikcja literacka to jednak pojawiające się co jakiś czas brudne fakty z tego środowiska o czymś świadczą. Jedno jest pewne nastawcie się podczas czytania na skrajne emocje :)

"Czasami nie ma dobrych rozwiązań, a spokojne wody zamieniają się we wzburzony ocean. Każdy człowiek może kiedyś znaleźć się w dryfującej łodzi i zamiast dopłynąć do brzegu, roztrzaska się o skały."
W powieść wkraczamy w momencie gdy przełożona sióstr posłuszanek Judyta jest jest już leciwą kobietą u kresu swojego życia. Obdarzana jest ogromną życzliwością i szacunkiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciężko mi ocenić tą pozycję obiektywnie. Historia jest przepiękna. Czasy wojny, pierwsza miłość, honor i rodzina. Cieszę się że była to fikcja gdyż tematylka kościelna wzbudza u mnie gniew a nawet agresję. Czytając tę książkę miałam momenty kiedy głośno klnęłam na cały kler i kościół. Wiem że takie sytuacje jakie są opisane w książce dzieją się do dziś- mam na myśli życie zakonne.
Podoba mi się to jak jest napisana ta książka. Jakby dwie odrębnę części.
Bardzo polecam tę pełną emocji lekturę.

Ciężko mi ocenić tą pozycję obiektywnie. Historia jest przepiękna. Czasy wojny, pierwsza miłość, honor i rodzina. Cieszę się że była to fikcja gdyż tematylka kościelna wzbudza u mnie gniew a nawet agresję. Czytając tę książkę miałam momenty kiedy głośno klnęłam na cały kler i kościół. Wiem że takie sytuacje jakie są opisane w książce dzieją się do dziś- mam na myśli życie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka oparta na autentycznych wydarzeniach.Niezwykła.

Książka oparta na autentycznych wydarzeniach.Niezwykła.

Pokaż mimo to

"Czasami nie ma dobrych rozwiązań, a spokojne wody zmieniają się we wzburzony ocean. Każdy człowiek może kiedyś znaleźć się w dryfującej łodzi i zamiast dopłynąć do brzegu, roztrzaska się o skały."

Każdy ma jakąś przeszłość. Nawet dzisiejszy dzień już jutro stanie się przeszłością. Znaną i pewną. To tak oczywiste, że nie ma się nad czym zastanawiać. A co jeśli nie ma się przeszłości? Jeśli pamięć nieporadnie gmera w ciemności strzępów tego, co wydaje się przeszłością? Na czym budować własną tożsamość, gdy w kwiecie wieku wali się ona jak domek z kart? Gdy tak przynależne nam imię i nazwisko staje się obce, nie nasze, nie pasujące. Szukać? Dociekać? Poznawać?
Po śmierci Matki Judyty od Sierot, w ręce siostry Miriam trafia pisany przez dziesiątki lat pamiętnik, a raczej stos zapisanych brulionów. To co przeczytała, tak jak świat w który tak bardzo wierzyła, jak i świętość mentorki, przetoczyło się po niej jak śnieżna lawina. Zrozumiała, że owo bogobojne i przepełnione miłosierdziem dla innych życie matki przełożonej, miało być odkupieniem jej win, a nie dążeniem do świętości.
Matka Judyta zanim stała się oddana Bogu była Amelią, tą która dopuściła się wielkiego grzechu. I choć młodość to czas błądzenia, to ogrom jej występków był zbyt wielki by mógł zostać wybaczony. Jedynie śmierć była tu wybawieniem. Co zrobiła ta dziewczyna, że sama skazała się na potępienie? Czy stanęła po właściwej stronie?
Seweryn dowiaduje się, że jest synem zakonnicy i niemieckiego oficera. Jego życie skomplikowało się do granic możliwości. Jego przyjście na świat zmieniło życie wielu osób, a w szczególności matki, która odepchnięta przez własnych rodziców, zmagała się z ogromnym upokorzeniem i nędzą. Skazana na ostracyzm, bo pewne rzeczy nie mają prawa się udać, nie mają prawa się wydarzyć.
Seweryn był wstydliwym problemem, bękartem, owocem grzechu i rozpusty, niemal bluźnierstwem, gwoździem wbijanym w świętość klasztoru. Żeby zmazać z siebie grzech rodziców, stanie się małym Jerzym. Inne ręce będą tulić go do snu, inna silna dłoń wychowywać. Dostąpi szansy posiadania rodziców, których nie będzie musiał się wstydzić.
Lecz los bywa przewrotny.
Kościół skutecznie uniemożliwi mu powrót do przeszłości. Jak silna jest jego władza, Seweryn przekona się wiele lat później. Jego puzzle życia leżały rozsypane, a on nie wiedział jaki obraz z nich ułoży.
Ta powieść próba zmierzenia się z nie łatwym tematem, który nadal bywa drażliwy i kontrowersyjny szczególnie w kraju, gdzie religia jest tak istotnym elementem życia, a kler ma tak mocno ugruntowaną pozycję.
Ta historia nie ma końca. Oparta na prawdziwych wydarzeniach nadal trwa. Hermetycznie zamknięta instytucja kościelna od lat dba, by prawda o jego historii nigdy nie ujrzała światła dziennego, a sądowe procesy ciągnęły się bez końca, aż umrze ostatni świadek tamtych dni.

"Czasami nie ma dobrych rozwiązań, a spokojne wody zmieniają się we wzburzony ocean. Każdy człowiek może kiedyś znaleźć się w dryfującej łodzi i zamiast dopłynąć do brzegu, roztrzaska się o skały."

Każdy ma jakąś przeszłość. Nawet dzisiejszy dzień już jutro stanie się przeszłością. Znaną i pewną. To tak oczywiste, że nie ma się nad czym zastanawiać. A co jeśli nie ma się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czegoś zabrakło mi w tej książce... wyjaśnienia, zakończenia?

Czegoś zabrakło mi w tej książce... wyjaśnienia, zakończenia?

Pokaż mimo to

Sam tytuł już mnie zaintrygował, więc postanowiłam kupić książkę. Czytałam i przeżywałam, a czytało się naprawdę bardzo szybko. Z początku nie podobało mi się, że bohaterowie wszystkie informacje mają podane jak na tacy, jeśli chodzi o powrót do korzeni syna zakonnicy. Później jednak sprawy zaczęły się komplikować, a komplikacje i zwroty akcji to chyba coś, co powinna zawierać dobra książka. Lubię być zaskakiwana i tutaj również byłam. Pokazane są tutaj dwa światy, ten świecki i ten chrześcijański. Żeby nie zdradzać szczegółów... jak sam tytuł mówi - syn zakonnicy - ale jak to? Toż to skandal! No więc właśnie... w tym wypadku istotą tej historii jest wybór ścieżki życiowej. Czy to że nie opowiadasz się za INSTYTUCJĄ jaką jest Kościół oznacza, że taki sam stosunek musisz mieć do samego Boga, nawet jeśli jesteś osobą wierzącą? Otóż nie. Myślę, że właśnie ta książka pokazuje, że instytucja to jedno. Bóg to drugie, a odwracając się od niej, nie musimy odwracać się od Niego. Myślę, że to były główne wątpliwości bohaterów tej książki, ale nie tylko. Problemem bohaterów było przede wszystkim odnalezienie własnej tożsamości. Myślę, że książkę warto przeczytać, gdyż historia choć zaznaczono, że fikcyjna, inspirowana różnymi wydarzeniami może skłonić czytelnika do osobistych refleksji. Gorąco polecam!

Sam tytuł już mnie zaintrygował, więc postanowiłam kupić książkę. Czytałam i przeżywałam, a czytało się naprawdę bardzo szybko. Z początku nie podobało mi się, że bohaterowie wszystkie informacje mają podane jak na tacy, jeśli chodzi o powrót do korzeni syna zakonnicy. Później jednak sprawy zaczęły się komplikować, a komplikacje i zwroty akcji to chyba coś, co powinna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

17/2020

17/2020

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawa, wzruszająca i skłaniająca do przemyśleń książka. Wybory jakie przyjdzie nam podejmować w życiu, i ich konsekwencje. I to pytanie, które zadajemy sobie do końca......Czy dobrze zrobiłem? Polecam.

Bardzo ciekawa, wzruszająca i skłaniająca do przemyśleń książka. Wybory jakie przyjdzie nam podejmować w życiu, i ich konsekwencje. I to pytanie, które zadajemy sobie do końca......Czy dobrze zrobiłem? Polecam.

Pokaż mimo to

Straszna nuda

Straszna nuda

Pokaż mimo to

Dokładnie tak. "Zamiatanie pod dywan" jest kojarzone ze środowiskami zbliżonymi do duchownych. Jest ono również bliskie środowiskom społecznym o określonym statusie - wysokim rzecz jasna. W imię tzw. "dobra" odziera się kobietę z najpiękniejszego uczucia, jakie może spotkać ją w życiu - macierzyństwa - pojmowanego, jako bliskość fizyczna z potomstwem. Nie pierwszy raz w literaturze podejmowany to wątek - w rozmaitych kontekstach czasowych i sytuacyjnych. Tu mamy z nim do czynienia w opowieści rozciągniętej przez burzliwe lata XX wieku, okaleczone drugą wojną światową. Po raz kolejny dzieje tych czasów widzimy przez pryzmat pojedynczych losów ludzi, za których ktoś inny podejmował decyzje. Pozostaje refleksja - na ile zmiana kontekstów sytuacyjnych i czasowych jest aktualna wobec zabierania macierzyństwa. Ale ten tam poruszany jest w innych pozycjach literackich.
Polecam

Dokładnie tak. "Zamiatanie pod dywan" jest kojarzone ze środowiskami zbliżonymi do duchownych. Jest ono również bliskie środowiskom społecznym o określonym statusie - wysokim rzecz jasna. W imię tzw. "dobra" odziera się kobietę z najpiękniejszego uczucia, jakie może spotkać ją w życiu - macierzyństwa - pojmowanego, jako bliskość fizyczna z potomstwem. Nie pierwszy raz w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to